Fleurs du Mal Magazine
Van Gogh / Artaud. The Man Suicided by Society ♦ A few days before the opening of a van Gogh exhibition in Paris in 1947, gallery owner Pierre Loeb suggested that Antonin Artaud (1896-1948) write about the painter. Challenging the thesis of alienation, Artaud was determined to show how van Gogh’s exceptional lucidity made lesser minds uncomfortable.
Wishing to prevent him from uttering certain “intolerable truths”, those who were disturbed by his painting drove him to suicide.
Based on the categories and the unusual designations put forward by Artaud in Van Gogh, the Man Suicided by Society, the exhibition will comprise some forty paintings, a selection of van Gogh’s drawings and letters, together with graphic works by the poet-illustrator.
The title of the exhibition is based on the title of Antonin Artaud’s book, Van Gogh the Man Suicided by Society Editions Gallimard, 1974
Musée d’Orsay Paris – until 6 july 2014
Publication:
Vincent Van Gogh-Antonin Artaud :
le suicidé de la société
Number of pages 192 , €39.00
EAN 9782370740038
Dimensions 34 x 25 cm
Publisher Skira Flammarion
Museum Musée d’Orsay
Language French
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Antonin Artaud, Art & Literature News, Artaud, Antonin, Suicide, Vincent van Gogh, Vincent van Gogh
The Sorrows of Young Werther (21) by J.W. von Goethe
JULY 18. 
Wilhelm, what is the world to our hearts without love? What is a magic-lantern without light? You have but to kindle the flame within, and the brightest figures shine on the white wall; and, if love only show us fleeting shadows, we are yet happy, when, like mere children, we behold them, and are transported with the splendid phantoms. I have not been able to see Charlotte to-day. I was prevented by company from which I could not disengage myself. What was to be done? I sent my servant to her house, that I might at least see somebody to-day who had been near her. Oh, the impatience with which I waited for his return! the joy with which I welcomed him! I should certainly have caught him in my arms, and kissed him, if I had not been ashamed.
It is said that the Bonona stone, when placed in the sun, attracts the rays, and for a time appears luminous in the dark. So was it with me and this servant. The idea that Charlotte’s eyes had dwelt on his countenance, his cheek, his very apparel, endeared them all inestimably to me, so that at the moment I would not have parted from him for a thousand crowns. His presence made me so happy! Beware of laughing at me, Wilhelm. Can that be a delusion which makes us happy?
JULY 19. “I shall see her today!” I exclaim with delight, when I rise in the morning, and look out with gladness of heart at the bright, beautiful sun. “I shall see her today!” And then I have no further wish to form: all, all is included in that one thought.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Tom Lanoye en het stuk der stukken: Shakespeares Hamlet ♦ Guy Cassiers, Tom Lanoye en het stuk der stukken: Shakespeares Hamlet. Cassiers regisseert deze bewerking met een grote cast, samengesteld uit de ensembles van Toneelhuis en Toneelgroep Amsterdam. 
Het is de eerste coproductie in een reeks van vier, gepland tussen 2014 en 2016.
De oude koning is vermoord door zijn broer, Claudius. De geest van de dode koning roept zijn zoon, Hamlet, op tot wraak. Hamlet wordt verscheurd tussen zijn verlangen om de moordenaar te straffen en zijn liefde voor zijn overspelige moeder, die kort na de moord met Claudius hertrouwde. Zo begint de bekendste tragedie ter wereld.
Shakespeare schreef zijn Hamlet in tijden van grote politieke en sociale verwarring. Tom Lanoye schrijft een Hamlet voor de eenentwintigste eeuw, een tijd van niet minder grote politieke en sociale verwarring. Voor zijn bewerking duikt hij in de psychologie van de adolescentie. De ‘halfwas’ Hamlet, gespeeld door Abke Haring, voelt zich verpletterd door de wereld van de volwassenen. Zo ontstaat een personage dat weifelt tussen zelfhaat en zelfoverschatting, tussen minachting voor zichzelf en minachting voor de ‘onzuivere’ wereld die door oorlog verscheurd wordt.
De getormenteerde monologen van Hamlet zijn hartenkreet en uitdrijving, aanklacht en bezwering tegelijk. Hamlet raakt niet alleen verstrikt in de netten van de waanzin op zich, maar ook in de theatraliteit waarmee hij zichzelf ensceneert. Hij is een mens zoals wij allemaal: inconsequent, meerlagig, dubbelslachtig, ambigu. In het nastreven van zijn ambities en in het bestrijden van zijn angsten komt hij oog in oog te staan met zichzelf: Hamlet vs Hamlet.
Uit Hamlet vs Hamlet
‘Wat is het toch dat wat u van mij verlangt?
Waarom bezoekt u mij, op elk moment,
Op ieder uur, zo dag zo nacht, zo fel?
U maakt mijn leven zo tot gruwel dat
Ik, speelbal der natuur, verwrongen raak
Door hersenspinsels en begeertes die
Mij dreigen te vervreemden van elk mens.
Ik smeek u: spreek! Wat wilt u dat ik doe?
Wanneer, waartoe, met welk geweld — en hoe?’
CAST
Abke Haring: Hamlet
Chris Nietvelt: Gertrude
Eelco Smits: Laërtes
Gaite Jansen: Ophelia
Johan van Assche: Claudius, de geest van Hamlets vader
Katelijne Damen: de geest van Yorick
Kevin Janssens: Guildenstern, grafdelver, toneelspeler
Marc van Eeghem: Rozenkrantz, grafdelver, toneelspeler
Roeland Fernhout: Polonius
Guy Cassiers: ‘In de bewerking die Tom Lanoye van Hamlet maakt staat de groei naar de volwassenwording centraal. 
In dat proces speelt de verbeelding een belangrijke rol. Hamlet wordt door zijn eigen verbeelding tegelijk gestimuleerd en geïsoleerd. Uiteindelijk raakt hij verstrikt in zichzelf. Hij bevindt zich in het centrum van de macht, maar gedraagt zich toch als een buitenstaander. Dat is de kern van zijn identiteitscrisis: hij valt niet met zichzelf samen. Hij verbrokkelt in fragmenten. Voor Tom en voor mij is dat ook een metafoor voor de politieke crisis die Europa op dit ogenblik doormaakt: enerzijds is er de ambitie om deel uit te maken van een geglobaliseerde wereld, anderzijds groeit de angst om het overzicht te verliezen en wordt er opnieuw gezocht naar lokale identiteit en zekerheid. Hamlet blijft een Europees stuk bij uitstek.’
# Meer over de voorstellingen op de website van tga
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Shakespeare, William, The talk of the town, THEATRE
Metamorfoses van Maartje Korstanje ♦ De jonge beeldhouwer Maartje Korstanje (1982) maakt sinds haar afstuderen furore in binnen- en buitenland met haar spectaculaire kartonnen sculpturen. Haar werk is op vele plekken getoond in solo- en groepstentoonstellingen in musea, galeries, presentatieplekken en in de openbare ruimte. Er vielen Korstanje al heel wat prijzen ten deel, de Prix de Rome basisprijs in 2007, de Culturele Prijs Goes in 2013 en ze is genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs, 2014.
Haar opzienbarende beelden roepen associaties op met prehistorische dieren, insecten en skeletten. Hangende karkassen, uitpuilende darmen, Korstanje ziet schoonheid in het gruwelijke. Goedkope materialen als karton, pur schuim en kunststof ondergaan onder haar handen een metamorfose: het resultaat is betoverend, de behandeling van de materialen geeft de beelden grote uitdrukkingskracht.
Nu verschijnt de eerste publicatie over Korstanje. Het biedt een overzicht van haar werk van 2007 tot heden. De beelden worden begeleidt door een essay van Lucette ter Borg, schrijver en kunstrecensent van NRC Handelsblad, en een interview door Fleur Junier met Korstanje dat inzicht biedt in haar poëtische en unieke oeuvre.
Tot 4-05-2014 loopt nog een bijzondere tentoonstelling van Maartje Korstanje in het Museum Jan Cunen in Oss. In een toelichting op haar werk: “Haar opzienbarende beelden roepen associaties op met prehistorische dieren, insecten en skeletten. Hangende karkassen, uitpuilende darmen, Korstanje ziet schoonheid in het gruwelijke. Goedkope materialen als karton, pur schuim en kunststof ondergaan onder haar handen een metamorfose: het resultaat is betoverend, de behandeling van de materialen geeft de beelden grote uitdrukkingskracht.”
Metamorfoses
Maartje Korstanje
Prijs: 19,95 euro
ISBN: 978 94 6263 000 0
Uitgeverij de Kunst
# Meer informatie op de website van Museum Jan Cunen Oss
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Book News, Art & Literature News, Maartje Korstanje, Sculpture
ZUIDELIJK TONEEL
JULIUS CAESAR
kunnen woorden doden?
Regisseur Mirjam Koen ensceneert Julius Caesar van William Shakespeare, de eerste van zijn vijf grote tragedies. In een wereld vol list en bedrog navigeren Shakespeare’s personages tussen eigenbelang en landsbelang. Naast de acteurs speelt in iedere stad een lokale drumband mee. Met ritmische en opzwepende muziek zijn ze een medespeler in dit politieke drama over een continu gevoel van persoonlijke onveiligheid en oorlogsdreiging.
Julius Caesar dreigt van Rome een monarchie te maken, om zo de absolute macht in handen te krijgen. Een aantal senatoren vreest dat ze totaal worden buitengesloten van het dagelijks bestuur. Afgunst en jaloezie voeren de boventoon. Ze stellen elkaar en zichzelf gewetensvragen: kan ik doorleven zonder in te grijpen? Maar ieder woord, al is het gefluisterd, kan dodelijk zijn. Een complot wordt gesmeed om Caesar te doden en zo de republiek te redden. Brutus, de meest gerespecteerde en gewetensvolle politicus, zal echter aan hun kant moeten staan, zodat het volk niet in opstand komt. Want een onrustig volk is een gevaarlijk volk.
Shakespeare portretteert tijdloos en meeslepend een groep mensen die niet langer kan toekijken. Hij laat hun handelen zien en de consequenties hiervan. De taal is het wapen van degene die spreekt en retoriek viert hoogtij. Julius Caesar handelt over een tijdperk op drift. De angst regeert en dat maakt het volk rijp voor manipulatie en demagogie.
première 10 maart 2014, Theaters Tilburg
tournee 8 maart t/m 30 april 2014
tekst William Shakespeare
vertaling Tom Kleijn
bewerking Matthijs Rümke, Martine Manten
regie Mirjam Koen
spel Guy Clemens, Justus van Dillen, Cas Enklaar, Han Kerckhoffs, José Kuijpers, Saar Vandenberghe, Mattias Van de Vijver, Xander van Vledder, Abel de Vries (stage)
slagwerk Fiona Digney, Robin Eggers, Mei-Yi Lee, Julien Moussiegt, Marcel van Wensen, Che-sheng Wu
lokale drumbands: Tilburg, Turnhout – Koninklijke Harmonie Oefening en Uitspanning Goirle – Brugge – Koninklijke Harmonie De Verbroedering Beveren-Roeselare – Nijmegen – Drumfanfare Michaël, Slagwerkgroep Neerbosch-Oost, Jeugddrumfanfare De Stefaantjes – Leiden, Den Haag, Zoetermeer – Chr. Drum- en Showfanfare Door Vriendschap Sterk Katwijk – Eindhoven – Fanfare en Drumband St. Willibrordus Wintelre – Utrecht – Drumfanfare Jonathan Zeist Zwolle – Nooit Gedacht Windesheim – Meppel – Muziekvereniging Euphonia Nijeveen Haarlem, Amsterdam – Damiate Band Haarlem – ‘s-Hertogenbosch – Drumfanfare Amantius – Stadskanaal, Groningen – Muziekvereniging Crescendo Stadskanaal, leerlingen Muziekschool Zuid-Groningen – Almere – Drumfanfare Almere – Leeuwarden, Drachten – Pasveer Leeuwarden – Capelle aan den IJssel – Drumfanfare DKV – Heerlen – Drumband Marijke Hoensbroek Weert – Gouda – Muziekvereniging Kunst na de Arbeid Moordrecht – Arnhem – Harmonie St. Caecilia Doornenburg Hengelo – Drumfanfare Hengelo – Wageningen – Muziekvereniging OBK Bennekom Alkmaar – Slagwerkgroep Da Capo – Roosendaal, Tilburg, Breda – Harmonie en Tamboerkorps St. Cecilia Zegge – Rotterdam – Drumfanfare Excelsior Rotterdam
componist / muzikaal begeleider Rob Verdurmen
dramaturgie Martine Manten
decorontwerp Marc Warning
kostuumontwerp Arien de Vries
lichtontwerp Gé Wegman
kostuums Jolanda van de Ven, Jeanette van Vliet
regie-assistentie Koen van Hensbergen (stage),Tim Verbeek
kleedsters Jolanda van de Ven, Jeanette van Vliet, Kyra Wessel
techniek Stan Bannier, Leon Bartels, Paul Francot, Emile van Gils, Wilfried van der Grinten, Dick Huetink, Guido Langendoen, Peer van Sprang, Aron Zeijlmans (stage)
decorbouw Douwe Hibma
foto Cas Enklaar Milan Gies
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Shakespeare, William, THEATRE
♦ Abram de Swaan is opgeleid als politicoloog, gevormd als psychoanalyticus en van beroep socioloog en essayist. Hij probeert in zijn nieuwste boek
Compartimenten van vernietiging. Over genocidale regimes en hun daders tot een beter begrip te komen van het moderne kwaad: massamoord.
Abram de Swaan onderzoekt in zijn nieuwste boek de massale vernietigingscampagnes van de twintigste eeuw. In de afgelopen eeuw zijn keer op keer miljoenen mensen vermoord in campagnes van grootscheepse vernietiging, met de Holocaust als het absolute dieptepunt. Hoe zijn deze verschrikkingen te begrijpen?
VPRO BOEKEN is a.s. zondag 23 maart te zien op Nederland 1, om 11.20 uur
# meer informatie op website VPRO BOEKEN
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Book News, Art & Literature News
Mohammed Benzakour wint E. du Perronprijs 2013 ♦ De E. du Perronprijs 2013 wordt toegekend aan Yemma (uitgeverij De Geus, 2013) van Mohammed Benzakour. Dat heeft de jury zaterdag 15 maart bekendgemaakt tijdens het Tilburgse literatuurfestival TILT.
De jury van de E. du Perronprijs nomineerde naast Mohammed Benzakour ook Marcel van Engelen voor Het kasteel van Elmina en Aukelien Weverling voor Het land. 
De prijs is een initiatief van de gemeente Tilburg, de School of Humanities van Tilburg University en brabants kenniscentrum voor kunst en cultuur (bkkc). Hij is bedoeld voor personen of instellingen die met een cultuuruiting in brede zin een bijdrage leveren aan de multiculturele samenleving.
In Yemma doet Benzakour verslag van zijn moeder die na een herseninfarct in de verpleegzorg terecht komt. Volgens prof. dr. Sjaak Kroon van Tilburg University, voorzitter van de jury, overstijgt hij daarin de grenzen van de journalistiek.
Uitreiking en E. du Perronlezing: De uitreiking van de E. du Perronprijs vindt plaats op 27 maart bij het brabants kenniscentrum voor kunst en cultuur (bkkc) aan de Spoorlaan 21 i-k. Sheila Sitalsing, freelance journalist en columnist bij de Volkskrant, zal bij die gelegenheid de E. du Perronlezing geven over nieuwe vormen van samenleven in de huidige maatschappij.
♦ Voor tijden en programma zie website:
# tilburguniversity – duperronprijs
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Book News, Art & Literature News, The talk of the town
♦ Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (18) ♦ Het zolderraampje ♦ Toen Albert eindelijk, zwetend van ellende, Davids briefje onder de asbak vond en de lege plek zag waar de kooi van Michelin had gestaan, was het hem alsof hij door de bliksem was getroffen. Hij vergat zijn moeheid. Hij rende de straat weer op en stond een kwartier later al in de Goudsbloemstraat, het straatje in de Jordaan waar Crazy woonde. Een rommelig buurtje met een vriendelijk karakter. Op het nummer waar hij moest zijn, vond hij zeven verschillende naamplaatjes op de deur, doorgekrast, overgeschreven of onleesbaar. Niet de naam van Crazy. Eigenlijk wist hij niet precies hoe de jongen heette. Het zou waarschijnlijk een gewone Hollandse naam zijn, De Boer, De Jong, of Teixeira de Mattos, of zoiets. Hij herinnerde zich ooit te hebben gehoord dat Crazy een zolderkamer bewoonde en als brandweerman wist hij dat de huizen in deze buurt gewoonlijk maar één zolderkamer hadden.
Hij trok aan het vettige touwtje dat door de brievenbus hing. De deur sprong open. Een verveloze hal. Een stapel vuilniszakken in de hoek. Oude kranten als vloerbedekking. Een fiets die er met leeggelopen banden moedeloos bij stond. Op de muur gore teksten, haveloze affiches en vergeelde briefjes met boodschappen voor bewoners die blijkbaar niet meer thuiskwamen of allang waren vertrokken. En een uit een kerk gepikt bord: ‘stilte in het huis des heren’.
Het zag er niet naar uit dat er ooit iets aan het onderhoud van het huis werd gedaan. 
Het leek wel een opengehaald kerkhof. Hoewel hij vaak genoeg in dit soort huizen was geweest, kon Albert zijn walging nauwelijks onderdrukken. Van die uitgewoonde kooien, waar huisjesmelkers goud aan verdienden door er zo veel mogelijk studenten of gastarbeiders in onder te brengen. Hoe vaak fikte dit soort woningen niet af? Door de zelf aangebrachte elektrische aftappingen, kolenhaardjes op planken vloeren en kurkdroge hopen troep in gang en trappenhuis waren het brandgevaarlijke tenten. Geen hond keek ernaar om. De bewoners zelf leken ook weinig hart voor het huis te hebben. Ze lieten het rotzooitje voor wat het was.
Albert liep de trap op. Sommige treden zakten door. Hij voelde zich net een inbreker, ook al zag het er niet naar uit dat in dit huis wat weg te halen viel.
Hier en daar achter de deuren was geluid. Muziek. Ergens was iemand aan het timmeren. Aan niets merkte je dat het nacht was.
Op de bovenste verdieping vond hij één deur. Hij klopte. Het bleef stil. Voorzichtig drukte hij de klink omlaag. Blijkbaar sloot hier niemand wat af. Hij kon zo naar binnen lopen. Direct achter de deur vond hij de lichtknop. Een grote zolderkamer.
Albert haalde opgelucht adem. David lag in bed. Hij sliep. En ook de papegaai sliep in zijn kooi, die een plaats had gekregen op het aanrecht.
Albert ging op de rand van het bed zitten en keek rond. Er was een miniem keukentje, waarvan het aanrecht onder de dakkapel was aangebracht. Een rode geranium profiteerde er van het licht, maar hij moest nodig worden gedraaid, want hij trok scheef. Vanuit het raam was er uitzicht over de dakenrijen, de duivenplatjes, de bossen televisieantennes en de duizenden lichten van de stad. De kamer was een voortzetting van het huis, één grote puinhoop. De tafel lag vol met papieren en boeken. Over de hele vloer lagen kranten en afval van onherkenbare herkomst. De muren hingen vol knipsels, tekeningen, kreten, meiden uit pornoboekjes, foto’s van dieren, en portretten van Lenin, Marx en Mao. Die jongen woonde in een boekenkast. De rekken lagen vol en tegen de muur stonden stapels boeken opgetast. Ze zagen eruit of er zo nu en dan een storm doorheen ging. Veel lagen er open en waar je er maar in keek waren de marges volgeschreven. Hele stukken, waar de lezer het blijkbaar niet eens was met de schrijver, waren doorgestreept.
De matras piepte. David werd wakker.
`Hallo’, zei hij slaperig. Het klonk toch een beetje blij.
`Weet je wat je hebt gedaan?’ vroeg Albert.
`Ja. Ik was alleen thuis.’
`Hier ben je toch ook alleen?’
`Hier kan ik beter slapen.’
`Wat zegt Crazy ervan dat je hier bent?’
`Crazy begrijpt alles. Ik ken hem goed.’
`Kom je vaak bij hem?’
`Als ik me verveel. Hij vindt het altijd goed als ik kom.’
`Ik dacht dat hij alleen met Mireille omging. Jullie zijn dus ook vriendjes?’
`Ja, al lang.’
Albert besefte dat hij weinig over zijn zoon wist.
`Ik ken die Crazy niet zo goed’, zei hij. Hij durfde eigenlijk niet te zeggen dat hij hem heel vreemd vond. Zo’n dichter. Zou hij met zo’n warhoofd kunnen praten?
`Jullie maken toch geen ruzie?’ vroeg Michelin, die van hun praten wakker was geworden.
`Nee’, zei Albert. `We praten alleen maar wat.’
`Hoe lang denken we hier te blijven?’ vroeg Michelin. `Of moet ik weer door de nacht naar huis?’
`Van mij mag je hier blijven’, zei Albert.
`Het is hier een zootje,’ zei Michelin, `al vind ik dit plekje wel prettig. Zo’n mooie stek heb ik van mijn leven nog niet gehad. Op de Overtoom zag ik alleen maar de overkant van de straat, hier zie ik de halve stad. Ik wed dat ik hier de zon kan zien opkomen.’
`Ik wil niet meer naar huis’, zei David. `Zeker vandaag niet’, zei hij er wat zachter achteraan.
`We zouden een ander huis kunnen zoeken’, zei Albert na een poosje. `Een waar we de zon zien opkomen.’
`Een ander huis helpt niet’, zei David. `Jij zou wat vaker thuis moeten zijn.’
Daar had Albert geen antwoord op. Hij stond op en liep naar het raam, alleen maar om naar buiten te kijken.
`Ga je weer weg?’
`Nee’, zei Albert. `Ik blijf bij je.’
David trok de deken over zich heen en probeerde weer te slapen. Hij vond het prettig dat zijn vader bij hem bleef. Gek, dat hij van huis weg moest lopen om zijn vader bij zich te hebben.
Albert zag dat de papegaai alweer door zijn poten was gezakt en sliep, zo zwaar dat hij bewusteloos leek. Een lief dier, dacht Albert. De papegaai wilde nooit iemand tot last zijn. De vogel begreep hoe beroerd het gezin eraan toe was, maar zelf klaagde hij nooit. Hij had niet meer nodig dan een stok en een voerbak in een kooi van veertig centimeter doorsnee.
Opeens zag Albert de foto van zijn vrouw uit de binnenzak van Davids jas steken. Hij schrok. Het portret was gehavend. Een snede liep dwars door het gezicht, waardoor de foto voorgoed was bedorven. Was het altijd geweest alsof ze je aankeek en haar blik je door het hele huis volgde, nu leek het alsof haar ogen waren verblind door fel licht.
Albert vond een rolletje cellotape. Zo goed als het kon repareerde hij de scheur, maar het beeld op de foto was niet te herstellen. Ter hoogte van haar jukbeen bleef een deuk in haar gezicht en het bovenste deel van de neus zat niet meer recht op de onderste helft. Ook haar rechteroog was onherstelbaar, al pasten de stukken precies op elkaar, maar door de streep die dwars door de pupil liep, was het net of ze met dat oog dubbel keek. Het leek alsof ze hem niet meer durfde te zien. Of ze hem wat verweet.
Hij stak de foto in zijn portefeuille en ging in een stoel zitten. Hij begreep het niet. Vandaag zat alles tegen. Maar dat zijn kinderen het thuis helemaal niks meer vonden, dat lag hem het zwaarst op de maag. Hij zou er zelf voor moeten zorgen dat zijn huis weer de warmte kreeg van een eigen nest, waar het behaaglijk was. De kinderen moesten er leven. Daar stond hij te weinig bij stil. Hij moest het huis veranderen. Hij zou er met de kinderen over praten. Ze konden zeggen hoe ze het hebben wilden. Ze konden toch niet eeuwig alles laten zoals het altijd was geweest, alleen maar omdat zijn vrouw de dingen ooit zo had neergezet. De spullen die van haar waren, die bleven belangrijk, maar ze zouden ook moeten kunnen leven zonder al die dingen om zich heen. Zijn vrouw had het huis karakter gegeven. Dat had hij pas beseft toen ze er niet meer was, maar hij mocht van het huis geen museum maken. Wat ze zich herinnerden van haar, dat was goed. Maar nu moest het huis worden aangepast aan de opgroeiende kinderen.
De warmte in de kamer overviel hem. Net of hij te veel had gedronken, zo rozig voelde hij zich. Het was een prettig gevoel. Hij herkende het van vroeger, thuis, toen hij nog een kleine jongen was. Als hij ‘s winters de hele dag in de vrieskou had gespeeld en dan ‘s avonds in het halve donker met blote benen voor de rode gloed van de haard zat, kabouters vermoedend in de kast, en duivels en heksen in elke hoek, zodat hij niet durfde op te kijken, want zien was gezien worden. De rozige warmte die dan vanuit zijn benen optrok door zijn hele lijf en in zijn kop bleef hangen als koorts. Een prettige koorts.
Ton van Reen: Katapult (18)
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
Nederland en Vlaanderen gastland op Frankfurter Buchmesse 2016 ♦ In 2016 krijgt de Frankfurter Buchmesse een Nederlands tintje. De belangrijkste boekenbeurs ter wereld zet ieder jaar een land in het zonnetje, en dat worden in 2016 Nederland en Vlaanderen gezamenlijk. In 1993 stonden de Nederlandse en Vlaamse literatuur ook al centraal op de Buchmesse.
Gastland zijn op de boekenbeurs betekent dat Nederlandse en Vlaamse schrijvers dat jaar flink onder de aandacht zullen komen van buitenlandse uitgevers en pers. Dat zal naar verwachting zorgen voor meer vertalingen, hogere oplages en meer verkochte boeken in het buitenland.
Dit jaar is Finland het gastland, en in 2015 zal dat Indonesië zijn. De Buchmesse vindt jaarlijks in oktober in Frankfurt plaats en is de plek waar uitgevers en schrijvers onderhandelen over vertaalrechten en hun nieuwe boeken presenteren. Het is vooral een zakelijke boekenbeurs. De laatste twee dagen van de Buchmesse is het publiek echter ook welkom.
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Book News, - Bookstores, Art & Literature News
‘Foto te vernietigen, gevaarlijk!’
Vroeger ging ik met enige regelmaat op fotoboekenjacht in Brussel.
Ook de dagelijke vlooienmarkt op het Vossenplein leverde wel eens mooie vondsten op. Niet alleen boeken trouwens, want ook dozen vol foto’s, brieven en andere persoonlijke bescheiden kunnen natuurlijk een schat bevatten.
Een van de laatste keren dat ik er kwam, was de markt eigenlijk al voorbij. Hier en daar lagen nog wat spullen die kennelijk achtergelaten waren voor de vuilnisophalers. Soms ging er bij zo’n hoopje rommel iemand staan die net deed of hij de eigenaar was. Zo kocht ik van een Marokkaanse jongeman een foto-album – waarover een andere keer misschien – na flink op de prijs afgedongen te hebben.
Verder lopend zag ik op de natte kinderkopjes diverse foto’s liggen. Eén ervan trok meteen mijn aandacht en die ziet u hierboven, precies zoals ik hem vond. Een met voeten getreden gezicht zou je kunnen zeggen.
Zo’n vuil, beschadigd en bijna vervaagd fotoportret zou de sfeer op kunnen roepen van een dramatische, letterlijk in de goot eindigende levensloop. Alsof het de persoon op de foto net zo vergaan is als de foto zelf. Maar in dit geval lijkt er weinig aan de hand. Want wat lezen we op de achterkant?
Het kommissariaat – generaal
bij de gerechtelijke politie
verzoekt ons volgend
bericht mee te delen:
sedert gisteren zoekt men
de genaamde…..
gestalte…
gekleed in…
Deze persoon schijnt niet ten
volle in het bezit te zijn
van zijn geestelijke
vermogens.
(Foto te vernietigen,
gevaarlijk!)
Joep Eijkens
fleursdumal.nl magazine
eerder gepubliceerd op www.cubra.nl
More in: - Fotoalbum Joep Eijkens, - Objets Trouvés (Ready-Mades), CRIME & PUNISHMENT
The Sorrows of Young Werther (20)
by J.W. von Goethe
JULY 16.
How my heart beats when by accident I touch her finger, or my feet meet hers under the table! I draw back as if from a furnace; but a secret force impels me forward again, and my senses become disordered.
Her innocent, unconscious heart never knows what agony these little familiarities inflict upon me. Sometimes when we are talking she lays her hand upon mine, and in the eagerness of conversation comes closer to me, and her balmy breath reaches my lips,–when I feel as if lightning had struck me, and that I could sink into the earth. And yet, Wilhelm, with all this heavenly confidence,–if I know myself, and should ever dare–you understand me. No, no! my heart is not so corrupt, it is weak, weak enough but is not that a degree of corruption?
She is to me a sacred being. All passion is still in her presence: I cannot express my sensations when I am near her. I feel as if my soul beat in every nerve of my body. There is a melody which she plays on the piano with angelic skill,–so simple is it, and yet so spiritual! It is her favourite air; and, when she plays the first note, all pain, care, and sorrow disappear from me in a moment.
I believe every word that is said of the magic of ancient music. How her simple song enchants me! Sometimes, when I am ready to commit suicide, she sings that air; and instantly the gloom and madness which hung over me are dispersed, and I breathe freely again.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Toneelgroep Maastricht speelt How to play Francesca Woodman, over het onvoltooide leven van een jonge fotografe met een onnavolgbaar talent.
Op zaterdag 15 maart 2014 speelt Toneelgroep Maastricht in de Bordenhal te Maastricht de première van How to play Francesca Woodman. Artistiek leider Arie de Mol maakt met vier jonge actrices een intieme en fysieke voorstelling met tekst, beweging, muziek en projectie, gebaseerd op het leven en werk van de Amerikaanse fotografe Francesca Woodman. Anne Vegter (Dichter des Vaderlands) en Erik-Ward Geerlings (o.a. Decamerone, Mephisto) schreven speciaal voor dit project samen een nieuwe toneeltekst.
Francesca Woodman (1958-1981) maakte tussen haar 13e en 22e levensjaar vele prachtige foto’s, die inmiddels tot cultstatus zijn verheven. Opgroeiend in een kunstenaarsgezin werd het creëren haar met de paplepel ingegoten. Het streven naar erkenning, succes en vernieuwing werd haar voornaamste levensdoel. Woodman schiep een geheel eigen universum, indringend, theatraal en vol magie. 
Maar op 22-jarige leeftijd maakte zij een einde aan haar leven. Ze liet vele honderden negatieven achter, een verscheurde familie en de vraag: waarom?
In How to play Francesca Woodman verdiepen vier actrices zich in de identiteit van deze jonge vrouw en kunstenares. Zelf levend in een tijd waarin veel jonge mensen opboksen tegen de hoge ver-wachtingen waaraan ze -denken te- moeten voldoen. Zowel van hun ouders, als van de samenleving, maar vooral van zichzelf.
tekst Anne Vegter en Erik-Ward Geerlings
regie Arie de Mol
spel Nadia Amin, Lore Dijkman, Nina Fokker en Jessie Wilms
vormgeving Catharina Scholten en Nina Spiering
dramaturgie Mart Jan Zegers
speelperiode woensdag 12, donderdag 13 en vrijdag 14 maart (try outs)
zaterdag 15 maart première
woensdag 19 t/m zondag 23 maart
woensdag 26 t/m zondag 30 maart
woensdag 2 t/m zondag 6 april
nagesprekken op vrijdag 21 & 28 maart en 4 april en op vrijdag en zaterdag (behalve 14 en 15 maart) zijn er nagesprekken met de actrices aanvang 20.30 uur, op zondag 16.00 uur, locatie Theater de Bordenhal, Plein 1992 nr.15, Maastricht, reserveren 043- 3503050 / kassa@toneelgroepmaastricht.nl / informatie www.toneelgroepmaastricht.nl 
How to play Francesca Woodman gaat in het voorjaar van 2015 op tournee langs de kleine zalen van Nederland en België.
Arie de Mol verbeeldt in zijn voorstellingen bij Toneelgroep Maastricht het tijdloze verhaal van de ploeterende mens en zijn verlangen naar houvast. Muzikaal en ontregelend. Hartstochtelijk gebracht.
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Art & Literature News, Francesca Woodman, Francesca Woodman, THEATRE
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature