Fleurs du Mal Magazine
W. H. Auden
(1907-1973)
Stop all the clocks
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
Stop elke klok
Stop elke klok, zet telefoons ook af,
Voorkom met sappige kluiven hondengeblaf,
Smoor alle piano’s, en omfloers de trom,
Hef nu de doodskist, en rouwenden kom.
Laat schrijvend en huilend een vliegtuigvloot
‘t Luchtruim rondgaan met de tijding: Hij is Dood,
Laat rouwkragen om witte stadsduif-nekken doen,
Handschoen verkeerspolitie in zwarte katoen.
Hij was mijn oost, mijn west, mijn zuid en noord,
Mijn wekelijks werk, en mijn rustdag-oord,
Mijn nacht, mijn ochtend, mijn zang, mijn kout;
Ik dacht dat liefde eeuwig bleef: ik had dat fout.
De sterren zijn zinloos nu: laat alle vergaan;
Doof ook de zon, en ontmantel de maan;
Zwiep de bossen weg, en verspil eb en vloed.
Want nu komt niets en niemendal nog ooit weer goed
vertaling: Cornelis W. Schoneveld
See website youtube: ◊ Four Weddings and a Funeral
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Auden, Auden, W.H.
Paul Boldt
(1885-1921)
FRIEDRICHSTRASSENKROKI
3 UHR 20 NACHTS
Die Friedrichstraße trägt auf Stein
Die blassen Gewässer des Lichtes
Die Dirnen umstehn mit Hirschgeweihn
Die Circe meines Gesichtes.
Ich schaue: – Der Träume Phosphor rinnt
In zwei, vier Menschenaugen neu.
Wie eine Katze springt, gefleckt, der Wind
Zwischen des Asphalts Lichterstreu
Und trägt den fetten, weißen Rauch
Im Maul den jungen Winden ins Nest.
Er faßt die Dirnen an den Bauch
Und klemmt die dünnen Röcke fest.
– Da sind Gesichter, lachen nett,
Daß alle Zähne blecken müssen;
Die Louis zeigen ihr Skelett,
Louise läßt mich ihres küssen.
Paul Boldt poetry
fleursdumal.nl magazine
photo Anton K. 2009
More in: Archive A-B, Boldt, Paul, Expressionism
.jpg)
Henry David Thoreau
(1817-1862)
Smoke
Light-winged Smoke, Icarian bird,
Melting thy pinions in thy upward flight,
Lark without song, and messenger of dawn,
Circling above the hamlets as thy nest;
Or else, departing dream, and shadowy form
Of midnight vision, gathering up thy skirts;
By night star-veiling, and by day
Darkening the light and blotting out the sun;
Go thou my incense upward from this hearth,
And ask the gods to pardon this clear flame.
Conscience
Conscience is instinct bred in the house,
Feeling and Thinking propagate the sin
By an unnatural breeding in and in.
I say, Turn it out doors,
Into the moors.
I love a life whose plot is simple,
And does not thicken with every pimple,
A soul so sound no sickly conscience binds it,
That makes the universe no worse than ‘t finds it.
I love an earnest soul,
Whose mighty joy and sorrow
Are not drowned in a bowl,
And brought to life to-morrow;
That lives one tragedy,
And not seventy;
A conscience worth keeping;
Laughing not weeping;
A conscience wise and steady,
And forever ready;
Not changing with events,
Dealing in compliments;
A conscience exercised about
Large things, where one may doubt.
I love a soul not all of wood,
Predestinated to be good,
But true to the backbone
Unto itself alone,
And false to none;
Born to its own affairs,
Its own joys and own cares;
By whom the work which God begun
Is finished, and not undone;
Taken up where he left off,
Whether to worship or to scoff;
If not good, why then evil,
If not good god, good devil.
Goodness! you hypocrite, come out of that,
Live your life, do your work, then take your hat.
I have no patience towards
Such conscientious cowards.
Give me simple laboring folk,
Who love their work,
Whose virtue is song
To cheer God along.
Henry David Thoreau poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Henry David Thoreau
Camera obscura: Murder
fleursdumal.nl magazine
More in: Camera Obscura
.jpg)
Märchen der Brüder Grimm
Jacob Grimm (1785-1863) & Wilhelm Grimm (1786-1859)
Das Rätsel
Es war einmal ein Königssohn, der bekam Lust, in der Welt umherzuziehen, und nahm niemand mit als einen treuen Diener. Eines Tags geriet er in einen großen Wald, und als der Abend kam, konnte er keine Herberge finden und wußte nicht, wo er die Nacht zubringen sollte. Da sah er ein Mädchen, das nach einem kleinen Häuschen zuging, und als er näher kam, sah er, daß das Mädchen jung und schön war. Er redete es an und sprach ‘liebes Kind, kann ich und mein Diener in dem Häuschen für die Nacht ein Unterkommen finden?’ ‘Ach ja,’ sagte das Mädchen mit trauriger Stimme, ‘das könnt ihr wohl, aber ich rate euch nicht dazu; geht nicht hinein.’ ‘Warum soll ich nicht?’ fragte der Königssohn. Das Mädchen seufzte und sprach ‘meine Stiefmutter treibt böse Künste, sie meints nicht gut mit den Fremden.’ Da merkte er wohl, daß er zu dem Hause einer Hexe gekommen war, doch weil es finster ward und er nicht weiter konnte, sich auch nicht fürchtete, so trat er ein. Die Alte saß auf einem Lehnstuhl beim Feuer und sah mit ihren roten Augen die Fremden an. ‘Guten Abend,’ schnarrte sie und tat ganz freundlich, ‘laßt euch nieder und ruht euch aus.’ Sie blies die Kohlen an, bei welchen sie in einem kleinen Topf etwas kochte. Die Tochter warnte die beiden, vorsichtig zu sein, nichts zu essen und nichts zu trinken, denn die Alte braue böse Getränke. Sie schliefen ruhig bis zum frühen Morgen. Als sie sich zur Abreise fertig machten und der Königssohn schon zu Pferde saß, sprach die Alte ‘warte einen Augenblick, ich will euch erst einen Abschiedstrank reichen.’ Während sie ihn holte, ritt der Königssohn fort, und der Diener, der seinen Sattel festschnallen mußte, war allein noch zugegen, als die böse Hexe mit dem Trank kam. ‘Das bring deinem Herrn,’ sagte sie, aber in dem Augenblick sprang das Glas, und das Gift spritzte auf das Pferd, und war so heftig, daß das Tier gleich tot hinst ürzte. Der Diener lief seinem Herrn nach und erzählte ihm, was geschehen war, wollte aber den Sattel nicht im Stich lassen und lief zurück, um ihn zu holen. Wie er aber zu dem toten Pferde kam, saß schon ein Rabe darauf und fraß davon. ‘Wer weiß, ob wir heute noch etwas Besseres finden,’ sagte der Diener, tötete den Raben und nahm ihn mit. Nun zogen sie in dem Walde den ganzen Tag weiter, konnten aber nicht herauskommen. Bei Anbruch der Nacht fanden sie ein Wirtshaus und gingen hinein. Der Diener gab dem Wirt den Raben, den er zum Abendessen bereiten sollte. Sie waren aber in eine Mördergrube geraten, und in der Dunkelheit kamen zwölf Mörder und wollten die Fremden umbringen und berauben. Ehe sie sich aber ans Werk machten, setzten sie sich zu Tisch, und der Wirt und die Hexe setzten sich zu ihnen, und sie aßen zusammen eine Schüssel mit Suppe, in die das Fleisch des Raben gehackt war. Kaum aber hatten sie ein paar Bissen hinuntergeschluckt, so fielen sie alle tot nieder, denn dem Raben hatte sich das Gift von dem Pferdefleisch mitgeteilt. Es war nun niemand mehr im Hause übrig als die Tochter des Wirts, die es redlich meinte und an den gottlosen Dingen keinen Teil genommen hatte. Sie öffnete dem Fremden alle Türen und zeigte ihm die angehäuften Schätze. Der Königssohn aber sagte, sie möchte alles behalten, er wollte nichts davon, und ritt mit seinem Diener weiter.
Nachdem sie lange herumgezogen waren, kamen sie in eine Stadt, worin eine schöne, aber übermütige Königstochter war, die hatte bekanntmachen lassen, wer ihr ein Rätsel vorlegte, das sie nicht erraten könnte, der sollte ihr Gemahl werden: erriete sie es aber, so müßte er sich das Haupt abschlagen lassen. Drei Tage hatte sie Zeit, sich zu besinnen, sie war aber so klug, daß sie immer die vorgelegten Rätsel vor der bestimmten Zeit erriet. Schon waren neune auf diese Weise umgekommen, als der Königssohn anlangte und, von ihrer großen Schönheit geblendet, sein Leben daransetzen wollte. Da trat er vor sie hin und gab ihr sein Rätsel auf, ‘was ist das,’ sagte er, ‘einer schlug keinen und schlug doch zwölfe.’ Sie wußte nicht, was das war, sie sann und sann, aber sie brachte es nicht heraus: sie schlug ihre Rätselbücher auf, aber es stand nicht darin: kurz, ihre Weisheit war zu Ende. Da sie sich nicht zu helfen wußte, befahl sie ihrer Magd, in das Schlafgemach des Herrn zu schleichen, da sollte sie seine Träume behorchen, und dachte, er rede vielleicht im Schlaf und verrate das Rätsel. Aber der kluge Diener hatte sich statt des Herrn ins Bett gelegt, und als die Magd herankam, riß er ihr den Mantel ab, in den sie sich verhüllt hatte, und jagte sie mit Ruten hinaus. In der zweiten Nacht schickte die Königstochter ihre Kammerjungfer, die sollte sehen, ob es ihr mit Horchen besser glückte, aber der Diener nahm auch ihr den Mantel weg und jagte sie mit Ruten hinaus. Nun glaubte der Herr für die dritte Nacht sicher zu sein und legte sich in sein Bett, da kam die Königstochter selbst, hatte einen nebelgrauen Mantel umgetan und setzte sich neben ihn. Und als sie dachte, er schliefe und träumte, so redete sie ihn an und hoffte, er werde im Traume antworten, wie viele tun: aber er war wach und verstand und hörte alles sehr wohl. Da fragte sie ‘einer schlug keinen, was ist das?’ Er antwortete ‘ein Rabe, der von einem toten und vergifteten Pferde fraß und davon starb.’ Weiter fragte sie ‘und schlug doch zwölfe, was ist das?’ ‘Das sind zwölf Mörder, die den Raben verzehrten und daran starben.’ Als sie das Rätsel wußte, wollte sie sich fortschleichen, aber er hielt ihren Mantel fest, daß sie ihn zurücklassen mußte. Am andern Morgen verkündigte die Königstochter, sie habe das Rätsel erraten, und ließ die zwölf Richter kommen und löste es vor ihnen. Aber der Jüngling bat sich Gehör aus und sagte ‘sie ist in der Nacht zu mir geschlichen und hat mich ausgefragt, denn sonst hätte sie es nicht erraten.’ Die Richter sprachen ‘bringt uns ein Wahrzeichen.’ Da wurden die drei Mäntel von dem Diener herbeigebracht, und als die Richter den nebelgrauen erblickten, den die Königstochter zu tragen pflegte, so sagten sie ‘laßt den Mantel sticken mit Gold und Silber, so wirds Euer Hochzeitsmantel sein.’
ENDE
Die Märchen der Brüder Grimm
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Grimm, Grimm, Andersen e.o.: Fables, Fairy Tales & Stories, Grimm, Jacob & Wilhelm
.jpg)
Renée Vivien
(1877-1909)
Fishhooks
A Scotsman, a friend from my childhood, showed me, one day, his collection of fishhooks.
“Look”, he said to me, “this is a veritable museum. They are objets d’art, these fishhooks that you see. To entice the salmon which feed on flies in their iridescent flight, we invent light fishhooks, of gold, green, blue, and violet. Some of these are fashioned with pheasant feathers: and you know that the pheasant has all the magnificence of the peacock, augmented by the inexpressible grace of being wild. These fishhooks require patient workmanship and skillful ingenuity.”
I regarded these strange jewels of torture and death. They were very beautiful in effect, brilliant like glory, glittering like love.
“And”, continued my interlocutor, “the salmon who believe themselves to be seizing the rainbow and opal wings of wandering flies, feel their throat lacerated implacably by the steel hook. It is beautiful in its struggles, it is prey to the Enemy.”
As I leaned over the jewels of torture and death:
“What do you think of my collection?”, my friend the Scotsman asked me.
“- I think”, I said to him, “that the Bible (which I have heard you squander in such copious quotations) has not lied, and that truly God has created man in his own image.”
.jpg)
Renée Vivien prose poem
kempis.nl poetry magazine
More in: Vivien, Renée
Camera obscura: Hair (2)
fleursdumal.nl magazine
.jpg){kind=small}
More in: Camera Obscura
Nexus-conferentie 2011
The Questor Hero
Gustav Mahler’s Ultimate Questions
on Man, Art and God
Zaterdag 14 mei 2011
9.40 — 17.30 uur
Muziektheater Amsterdam
Iván Fischer – Yoel Gamzou – Claudio Magris
Katie Mitchell – Antonio Damasio – Lewis Wolpert
Michael P. Steinberg – Nuria Schoenberg Nono
Slavoj Žižek – Carl Niekerk – Allan Janik
Constantin Floros – Adam Zagajewski
In samenwerking met het Koninklijk Concertgebouworkest
Programma Nexus-conferentie
Zaterdag 14 mei 2011
Muziektheater Amsterdam
9.40 u. Welkom Rob Riemen
9.45 u. Keynote lezing Iván Fischer
10.45 u. Pauze
11.15 u. i. commedia humana
Inleiding Claudio Magris
Discussie met Iván Fischer, Katie Mitchell, Carl Niekerk,
Nuria Schoenberg Nono en Michael P. Steinberg o.l.v. Rob Riemen
13.00 u. Lunch
14.00 u. ii. creator spiritus
Masterclass On Mahler’s Musical Questions door Yoel Gamzou,
m.m.v. leden van het Koninklijk Concertgebouworkest
15.30 u. Pauze
16.00 u. iii. faust or percival?
Discussie met Antonio Damasio, Constantin Floros, Allan Janik,
Lewis Wolpert, Adam Zagajewski en Slavoj Žižek o.l.v. Rob Riemen
17.30 u. Receptie
Op vrijdag 13 mei, aan de vooravond van de Nexus-conferentie, en op zon-
dag 15 mei vindt in de Grote Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam
een uitvoering plaats van de Negende Symfonie van Gustav Mahler door het
Koninklijk Concertgebouworkest onder leiding van dirigent Bernard Haitink.
Zie www.concertgebouworkest.nl
Sprekers
antonio damasio (Portugal, 1944) verricht baanbrekend onderzoek naar
de manier waarop het brein herinneringen, taal, emoties en beslissingen
verwerkt. Hij dankt zijn wereldfaam ook aan internationale bestsellers als
Descartes’ Error. Emotion, Reason, and the Human Brain (1994) en Looking for
Spinoza. Joy, Sorrow, and the Feeling Brain (2003). In zijn meest recente boek,
Self Comes to Mind. Constructing the Conscious Brain (2010), stelt hij dat het brein
en het bewustzijn, net als het lichaam, deel uitmaken van een biologisch-
evolutionair proces. Damasio is David Dornsife Professor of Neuroscience en
directeur van het Brain and Creativity Institute aan de University of Southern
California. In Nexus 51 publiceerde hij een essay over modern Arcadië.
iván fischer (Hongarije, 1951) wordt alom geprezen om zijn grote
verdiensten als dirigent van het Boedapest Festival Orkest, dat door hem
in 1983 werd opgericht en waarvan hij nog steeds chef-dirigent is. Hij nam
het initiatief tot de oprichting van de Hongaarse Mahler Vereniging en het
Boedapester Mahlerfeest. Na zijn studie piano, viool, cello en compositieleer
in Boedapest en Wenen heeft Fischer zich toegelegd op orkestdirectie
onder auspiciën van onder anderen Hans Swarowsky. Al op jonge leeftijd
assisteerde hij Nikolaus Harnoncourt bij het Mozarteum in Salzburg. Na
zijn internationale doorbraak op 25-jarige leeftijd heeft hij als dirigent voor
’s werelds meest gerenommeerde orkesten gestaan. Momenteel is hij gastdirigent
van het Concertgebouworkest en hoofddirigent van het Nationaal
Symfonieorkest van Washington dc. Hij wordt veelvuldig gevraagd voor
de Berliner Philharmoniker, de New York Philharmonic en het Cleveland
Orchestra. Fischer is lid van de Raad van Advies van het Nexus Instituut.
constantin floros (Griekenland, 1930) behoort tot de selecte groep
van topexperts op het gebied van Gustav Mahler. Met zijn driedelige studie
over Mahler (1977-1985) vestigde hij zijn naam als een van de founding
fathers van de moderne Mahlerforschung. Floros, nu emeritus hoogleraar aan
de Universiteit van Hamburg, studeerde musicologie, kunstgeschiedenis,
filosofie en psychologie aan de Universiteit van Wenen en compositie en
directie aan de Weense Muziekacademie. Aan de Universiteit van Hamburg
deed hij onderzoek naar Byzantijnse en Slavische muziek en publiceerde hij
standaardwerken over Beethoven, Brahms, Bruckner, Tsjaikovsky, Berg en
Ligeti. Hij entameerde de oprichting van de Gustav Mahler Vereinigung,
waarvan hij nu erevoorzitter is. Voor zijn verdiensten honoreerde het
Internationale Gustav Mahler Gesellschaft hem vorig jaar met de Gouden
Mahler-medaille. In Nexus 1 schreef hij over de actualiteit van Gustav Mahler.
yoel gamzou (Israël, 1985) is een jonge, verbijsterende komeet aan het
Mahler-firmament. Hij richtte in 2006 het International Mahler Orchestra
op en werd daar directeur en chef-dirigent van. Als wonderkind imponeerde
hij door zijn cellospel en dirigeertalent. Hij studeerde in Tel Aviv, New York,
Parijs en Milaan en was de laatste grote leerling van Carlo Maria Giulini.
Sinds 2010 mag hij zich chef-dirigent noemen van de Neue Philharmonie in
München. Gamzou heeft zich vooral toegelegd op de werken van Mahler.
Met steun van het Internationale Gustav Mahler Gesellschaft en enkele
wetenschappers heeft hij sinds 2004 gewerkt aan de ‘voltooiing’ van Mahlers
onvoltooid gebleven Tiende Symfonie, die op 5 september 2010 haar geruchtmakende
première beleefde in Berlijn.
allan janik (Verenigde Staten, 1941) promoveerde in 1971 in de filosofie
aan Brandeis University. Tot aan zijn pensionering was hij verbonden aan het
Forschungsinstitut Brenner-Archiv van de universiteit van Innsbruck, naast zijn
hoogleraarschappen cultuurgeschiedenis en filosofie aan de universiteiten van
Wenen en Innsbruck en het Royal Institute of Technology te Stockholm. Hij
schreef Wittgenstein’s Vienna (1973, samen met Stephen Toulmin, Ned. vert. Het
Wenen van Wittgenstein), Essays on Wittgenstein and Weininger (1985), Wittgenstein
in Vienna. A Biographical Excursion Through the City and its History (1998), The
Use and Abuse of Metaphor (2003) en Empty Sleeve: Paul Wittgenstein (2006). Janik
publiceerde eerder in Nexus 9, 12, 15, 21, 37, 50 en 53.
claudio magris (Italië, 1939) vormt samen met Umberto Eco en Roberto
Calasso De Grote Drie van de moderne Italiaanse literatuur. Zijn imposante
oeuvre telt essays, romans, theaterstukken, vertalingen en cultuurfilosofische
beschouwingen. Ruime bekendheid verwierf hij met Danubio (Donau,
1986), zijn brede panorama van de geschiedenis van Midden-Europa. Veel
van zijn boeken, waaronder Un altro mare (1991) en Microcosmi (1997), zijn in
vrijwel alle Europese talen vertaald. Magris is sinds 1978 hoogleraar Duitse
letterkunde aan de Universiteit van Triëst en geniet ook faam als columnist
en essayist voor de Corriere della Sera. Halverwege de jaren negentig was hij
enige jaren lid van de Italiaanse Senaat. Hij ontving voor zijn letterkundig en
wetenschappelijk werk vele hoge onderscheidingen, waaronder in 2001 de
Erasmusprijs. In 1997 hield Magris de Nexus-lezing, die gepubliceerd werd
in Nexus 19.
katie mitchell (Groot-Brittannië, 1964) begon haar glanzende carrière als
regisseur bij theatergezelschappen als Paines Plough en de Royal Shakespeare
Company. Haar operadebuut maakte ze in 1996 met Don Giovanni bij de
Welsh National Opera, waarmee zij definitief haar naam vestigde. Haar
veelzijdigheid bewees ze met haar regie van de verfilming van Benjamin
Brittens The Turn of the Screw voor de bbc. In 2009 was zij verantwoordelijk
voor de succesvolle productie van Luigi Nono’s politieke opera Al gran sole
carico d’amore op het Salzburg Festival en in datzelfde jaar bracht ze ook een
nieuwe productie van James MacMillans opera Parthenogenesis op de planken.
Aan het eind van dit jaar regisseert Mitchell bij De Nederlandse Opera de
wereldpremière van Manfred Trojahns opera Orest.
carl niekerk (Nederland, 1964) is universitair hoofddocent germanistiek
aan de Universiteit van Illinois, met als voornaamste onderzoeksgebieden
muziek (Gustav Mahler) en Duits-joodse literatuur. Na zijn studie Duits in
Groningen cum laude te hebben afgerond, verdedigde hij zijn proefschrift
aan Washington University in St. Louis en doceerde daarna aan diverse
Amerikaanse universiteiten. In 2005 publiceerde hij Zwischen Naturgeschichte
und Anthropologie. Lichtenberg im Kontext der Spätaufklärung. Zijn meest recente
boek is Reading Mahler. German Culture and Jewish Identity in Fin-de-Siècle
Vienna (2010), waarin hij de literaire, filosofische en culturele invloeden op
Mahlers denken en musiceren onderzoekt.
nuria schoenberg nono (Spanje, 1932) vervult een unieke rol in
de geschiedenis van de twintigste-eeuwse muziek. Zij is de dochter van
de Weense componist Arnold Schönberg en de weduwe van de Italiaanse
avantgardecomponist Luigi Nono, die zij in 1954 in Hamburg ontmoette bij
de première van Schönbergs onvoltooide opera Moses und Aron. Zij groeide
op in Califonië, waar haar ouders in 1933 uit Berlijn naartoe gevlucht waren,
en vestigde zich in 1955 met haar man in Venetië. In die stad staat zij nu aan
het hoofd van het Luigi Nono Archief, waar de manuscripten, composities,
studies, opnames en persoonlijke documenten van de in 1990 overleden
componist worden bewaard. Zij droeg er tevens zorg voor dat de omvangrijke
nalatenschap van haar vader, door haar jarenlang zorgvuldig geordend,
van Los Angeles verhuisd is naar het Arnold Schönberg Center in Wenen,
waarvan zij sinds de opening in 1998 bestuursvoorzitter is.
michael p. steinberg (Verenigde Staten, 1956) is hoogleraar geschiedenis
en hoogleraar muziekwetenschap aan Brown University. Hij is gespecialiseerd
in Duitse cultuurgeschiedenis, met bijzondere aandacht voor de joodse en
muzikale facetten. Hij was gastdocent aan universiteiten in de Verenigde
Staten, Frankrijk en Taiwan. Steinberg is directeur van het Cogut Center for
the Humanities, redacteur van The Musical Quarterly en The Opera Quarterly
en bestuurslid van de Barenboim-Said Foundation. Hij schreef het spraakmakende
Austria as Theater and Ideology. The Meaning of the Salzburg Festival (2000),
Listening to Reason. Culture, Subjectivity and Nineteenth-century Music (2006) en
Judaism Musical and Unmusical (2007). Momenteel is Steinberg ook betrokken als
adviseur bij de productie van Wagners Ring des Nibelungen in Milaan en Berlijn.
lewis wolpert (Zuid-Afrika, 1929) is emeritus hoogleraar medische
biologie aan de subfaculteit cel- en ontwikkelingsbiologie van het Londense
University College en hoofdredacteur van het Journal of Theoretical Biology. Hij
geniet grote vermaardheid om zijn uitgesproken rationalistische visie op mens
en wetenschap, zoals uiteengezet in onder meer Passionate Minds (1988),The
Unnatural Nature of Science (1994) en Six Impossible Things Before Breakfast. The
Evolutionary Origins of Belief (2006). Met zijn deels autobiografische Malignant
Sadness. The Anatomy of Depression (1999) bereikte hij een groot publiek,
dat nog aangroeide door zijn optredens voor radio en televisie. Wolpert is
voorzitter van het Committee on the Public Understanding of Science en
vice-voorzitter van de Britse Humanistenvereniging.
adam zagajewski (Polen, 1945) schrijft als dichter ook korte verhalen
en essays. Zijn werk kenmerkt zich door een lucide en tragisch bewustzijn
van de existentiële spanning tussen individu en politiek, tussen kunst en
modern vermaak. Hij groeide op in Polen, waar hij psychologie en filosofie
studeerde, en emigreerde in 1982 naar Parijs. Twintig jaar later keerde hij
terug naar Krakau. Zagajewski geldt als een van de grootste dichters van
onze tijd en als Nobelprijskandidaat. In Nederlandse vertaling verschenen
Wat zingt, is wat zwijgt (1998, Nexus Bibliotheek) en Mystiek voor beginners
(2003). Zagajewski is momenteel werkzaam aan de University of Chicago,
waar hij ook zitting heeft in het prestigieuze Committee on Social Thought.
slavoj žižek (Slovenië, 1949) is erin geslaagd zijn naam als polemisch
marxistisch socioloog, filosoof en cultuurcriticus te vestigen in alle uithoeken
van de wereld. Hij promoveerde aan de Universiteit van Ljubljana in de
filosofie en studeerde psychoanalyse aan Universiteit Vincennes-Saint Denis
in Parijs. Žižek maakte school met een nieuwe duiding van populaire cultuur,
waarbij hij het werk van de twintigste-eeuwse Franse psychoanalyticus
Jacques Lacan op vernieuwende wijze inzette. Momenteel is hij hoogleraar
aan de European Graduate School, sociologisch onderzoeker in Ljubljana en
internationaal directeur van het Birkbeck Institute for the Humanities aan
de Universiteit van Londen. Žižek publiceerde in Nexus 54
Aanmelden
Voor het bijwonen van de Nexus-conferentie dient u vooraf een entreebewijs
te bestellen. U kunt dat doen met de Aanmeldkaart in het midden van deze
brochure of via www.nexus-instituut.nl. Bij de entreeprijs zijn de kosten van
consumpties tijdens de pauzes, de lunch en de receptie inbegrepen.
Normaal tarief € 85,00
Abonneetarief € 50,00
U heeft al of neemt nu een abonnement op het tijdschrift Nexus.
U kunt max. drie introducé(e)s meebrengen voor € 50,00 p.p.
Jongerentarief € 25,00
T/m 26 jaar. Stuur of mail een kopie identiteitsbewijs.
Speciaal tarief gratis
Als Vriend van het Nexus Instituut kunt u 2-4 vrijkaarten bestellen.
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Nexus Instituut, The talk of the town
.jpg)
P.C. Boutens
(1870-1943)
Ween niet . . .
Ween niet; want leed en weenen zijn voorbij.
Wij weenden niet op d’eindeloozen tocht.
Daar was geen tijd voor omzien, maar door dorst
en honger en uitputting en nachtangst
hielden wij vol en bleven eerlijk trouw
aan onze eerste afspraak: bracht ons de echo niet
den woordelijken nazang van ‘t refrein,
of allen allen volgden? Hier in ‘t end
stokt in ons keel verlangens helle lied
voor ‘t zware zwijgen van bereikt geluk,
en geen-van-al die meêkwam of ons bijhield…
Ween niet; want leed en weenen zijn voorbij.
Nu is het werk volbracht
Nu is het werk volbracht, nu komt de rust…
Ten laatste doorgebroken staat de wand,
de blinde ringmuur, in een eng diep venster
op deze witte glansverzade stilte,
doorzichtigheid voor oog noch oor te peilen,
waarin de regelmaatge brandingslag
van onbestembre zee zijn rustge ruisching
verzucht uit onaandoenlijk diepen vrede
met zulk een zuiveren gelaten klem
dat werelds opzet en zijn rep en roer
joelt aan ons uitgevallenen voorbij
verschimd en leêg van elk bestaansbewijs
en van den geilen stekel van zijn hinder
met éenen slag ontzenuwd en ontnerfd…
O armoê die van Gods oneindigheid
niet dan éen ademhaal opnemen kan…
In zalige vermoeidheid zinkt het leven
in ons inéen, een machtloos zich-begeven
in een begeertedoode afwezigheid,
wegmatting uitgeput van elken droom,
van elk houvast – en vóor wij ‘t weten, reppen,
bezig in losse koorts buiten ons om,
zich onze handen als vereend vervreemden,
en daadlijk staat het nauwe raam gedempt
en afgedekt, gesloten en geruit,
een teêr-doorgrondlijk vastgelegd vizioen,
met al de bonte flonkerende scherven
die langs den weg gedwongen voorkeur raapte,
brokken en splinters der vermalen schelpen
van nimmermeer bezonnen Grooten Vloed.
Ik weet, als ik zal liggen in den dood
Ik weet, als ik zal liggen in den dood,
gebonden in zijn eerste roerloosheid,
dan zult gij rijzen in uw lichtst gezag
gelijk de nieuwvervulde zomermaan
in ‘t Oosten opvaart vóor de dag verglimt.
En iedere andere aanspraak en verband,
al wat den schijn van vaste sterren won
aan onzen aardschen hemel, deinst terug
binnen den wijden opgedrongen ring
waarin de wereld-en-haar-kindren stuwt
vrees, afgunst, haat, verhuicheld zelfbehoud,
tot gaaf verbijsterde aandacht overstomd
rond de eenzaamheid en d’ongenaakbren nood
van die langs treden van geluk en leed
uitstijgen naar den opperst schoonen stand
van nooit meer te vergeten sterflijkheid
en eeuwgen naroem. Op mijn wrangen mond
zullen uw warme lippen zegelen
onze afspraak die dit leven overduurt
naar alle kanten als Gods kiemend wonder
breekt uit zijn tijdlijke verduisterdheid.
Dan voor uw oog zal mijn geloste ziel
verschieten haar rechtstreeksche helle baan
naar waar zij in de oneindigheid ontvlamt
de nieuwe vaste-lamp van haar geduld.
En voor het blinde hart dat ziet en weet,
ligt heel de duur en de afstand die ons scheidt,
als éene vaste schrede, éen ademtocht…
Zoo kuste Konradijn den dooden mond
van Frederik van Baden.
P.C. Boutens poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Boutens, P.C.
1. Mai 2011, Kreuzberg Berlin:
Schweine raus
Photo: Anton K. 2011
fleursdumal.nl magazine
More in: MUSEUM OF PUBLIC PROTEST, Street Art
.jpg)
Bert Bevers
Petrarca reist ongewapend
door de Ardennen
In nevel knarsen wielen door de wouden.
De paarden houden bijna voor bevel al halt.
Zij liepen reeds op duizend heuvels en langs
duizend beken. Rust nu, tussen vreemde bomen.
Herkent de dichter van de buizerd en de sperwer
het verschil in klank? Hij krabt zich in het haar, stapt wat rond
vanwege stijve leden. Naast hem staren donkere vijvers
in stomme schijn omhoog, als ganzen naar een onweer.
Hij peinst. Het bestaan plooit zich volgens hem
steeds naar voorspellingen. Voltrek u, wonder, elke keer
opnieuw aan hem: ook in deze onbekende hellingen
ziet hij van zijn lief contouren. Ze stemmen hem droef.
Hij kent de grenzen van de wereld niet zo goed.
Wat is er al gebeurd in streken waar hij nooit van hoorde?
Ook daar toch gloorde dagelijks de zon,
begon het daveren van leven steeds opnieuw.
Op ruige wol het moede hoofd. In zijn slaap
palaveren politici, gooien krijgers dolken naar een wolk
en schilt een Laura peertjes. Dan slaat trillend licht
in het hart van zijn dromen: vertrek naakt.
Francesco raakt wat natte neuzen aan. Hij doet een plas
tussen de wilde weit. En stijgt dan op
Verschenen in In de buurt van de wereld,
Uitgeverij Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom, 2002
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Camera obscura: Missing
fleursdumal.nl magazine
More in: Camera Obscura
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature