Museum voor Moderne Kunst Arnhem: Ideal Individuals. L.A. Raeven

L.A.Raeven

Tentoonstelling: Ideal Individuals. L.A. Raeven
25 september t/m 28 november 2010

‘De maatschappij creëert een ideaalbeeld waaraan iedereen moet voldoen. Je moet mooi, succesvol en perfectionistisch zijn, alles onder controle hebben, dat dicteren de media,’ aldus de tweeling en kunstenaarsduo Liesbeth en Angelique Raeven. Sinds 2000 ensceneren zij situaties waarin de Westerse vrouwelijke en mannelijke schoonheidsidealen en daarmee samenhangende consumptiepatronen aan de kaak worden gesteld. Zij gaan hierbij tot het uiterste.

L.A. Raeven, Wild Zone 2001, courtesy MMKA

Hun video- en fotowerken, tekeningen en collages leggen genadeloos de obsessie met het perfecte, modieuze lichaam vast, evenals de manier waarop vrouwelijke en mannelijke ideaalbeelden worden gebruikt in de marketingstrategieën van de consumptiemaatschappij.
L.A. Raeven heeft talloze situaties en performances geënsceneerd waarin zij jonge mensen blootstelden aan dezelfde kwelling die modellen doormaken tijdens audities voor modeshows of balletscholen. Zonder plot, glamour en spektakel verstrijkt de tijd in de videoregistraties ervan, waarbij de jonge mensen soms uitvoerig door L.A. Raeven worden opgemeten en geïnspecteerd. Een oproep voor een dergelijke selectie wordt in 2001 geweigerd door de Engelse krant The Guardian. Onder de kop ‘Ideal individual’ staan de vereisten waaraan belangstellenden moeten voldoen om in aanmerking te komen voor de ‘Ideal Army’ van L.A. Raeven, zoals een borstomvang van 82 en een taille van 43 cm, plus een aantal psychologische eigenaardigheden als ‘ongewone eet- en drinkgewoonten’ en ‘minstens één praktische handicap’. De maten corresponderen met die van een lang en extreem mager persoon met een androgyn uiterlijk. Het is een figuur die in de fashion wereld als meest ideaal wordt beschouwd en ‘gereproduceerd’ via reclame, maar wiens omvang in het dagelijkse leven wordt geassocieerd met ziekte en anorexiapatiënten.
In de video Echoes of Despair bijvoorbeeld wordt een jonge vrouw geportretteerd die zichzelf oplegt alleen nog maar water te drinken, een praktijk die veel voorkomt bij anorexia.
Vanaf 2007 wordt in het werk van L.A. Raeven een ander soort ‘maakbaarheid’ uitgelicht. De video No Whites (2007) vertoont de zoektocht van een jonge blanke vrouw naar de meest ideale zwarte spermadonor. Het onderwerp van The Height of Vanity (2008) is de invloed die het West-Europese schoonheidsideaal in andere werelddelen heeft: L.A. Raeven volgt de Chinese vriendinnen Sun Mei en Lu Yang in hun streven naar perfectie. Een van hen laat operatief haar benen verlengen om te voldoen aan de maatstaven van een westers uiterlijk. L.A.Raeven: “Mensen verliezen hun identiteit en hebben geen oog meer voor hun eigen schoonheid. Ze spiegelen zich alleen nog aan westerse ideaalbeelden.”

Het MMKA presenteert van 25 september tot en met 28 november een selectie van L.A Raevens video-installaties, tekeningen, collages en fotowerken vanaf 2000 tot nu. De tentoonstelling zal verder reizen naar Servië en Italië.

Publicatie: Bij de tentoonstelling verschijnt de publicatie L.A. Raeven, met teksten van L.A. Raeven, Jennifer Allen, Zoran Eri, L.A. Raeven, Angelika Stepken en Mirjam Westen.

Lezing: L.A. Raeven geeft zondag 28 november 14 uur een lezing in het auditorium van het MMKA.

Museum voor Moderne Kunst Arnhem, Utrechtseweg 87, Arnhem. T. 026 3775300

►website www.mmkarnhem.nl

fleursdumal.nl magazine

More in: AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, L.A. Raeven, Performing arts

Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (48)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman

waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

achtenveertig

Verlicht door de morgenzon werd Deesje wakker. Ze zag Naomi op de bank liggen, een glimlach rond haar mond. Ze sliep als een roos. Wat was dat kind mooi!

Deesje sprong van haar slaapkussen en sprong op de klink van Adriaans slaapkamerdeur. Hij vloog open.

Adriaan lag op zijn rug, zijn mond open. Hij leek wat te roepen. Had hij weer een enge droom? Afijn, hij zou het haar straks wel allemaal vertellen. Zoals altijd. En als hij alles had verteld, zei hij altijd: ‘En nu Deesje, mag jij er een fijn boek van maken.’ Zo gul was hij.

Ze was nieuwsgierig naar de toestand in de stad. Zou ze even gaan kijken? Adriaan en Naomi werden nog lang niet wakker.

Ze sprong op het aanrecht en wipte behendig door het open raam naar het achterplatje. Ze rekte zich uit en gaapte, alsof ze de zon wilde laten zien hoe scherp haar tanden waren.

Ze trippelde over platjes, zag dat buurvrouw Mallotte Puntmuts in yogahouding achter haar raam zat te mediteren, stak haar staart op en liet Mallotte haar kattengat zien.

Ze kroop door een paar goten, wipte naar beneden en rende met ware doodsverachting door het vroege verkeer van de Lairessestraat. Ze klom in een boom omhoog, sprong in een goot, hoorde een stel jonge koolmeesjes piepen, hapte ze in drie tellen naar binnen, stoof over een rij daken, balanceerde behendig door het ochtendverkeer en bereikte het centrum van de stad. Ze boerde. De jonge meesjes waren een iets te stevig ontbijt, maar wel veel beter dan de bonbons van Adriaan.

Vanaf de dakgoot van het confectiehuis De Witte aan de Dam had ze een goed overzicht. Het plein was nog niet door publiek bezet.

Werklieden waren al bezig met alles schoon te vegen, legden straatklinkers goed en plaatsten vlaggenmasten.

De stad werd voorbereid op Koninginnedag. Niets mocht nog herinneren aan de veldslag die zich hier de afgelopen nacht had afgespeeld. De koningin-regentes moest een vredige stad te zien krijgen, met een bevolking die massaal achter haar stond. Wat natuurlijk ook zo was.

Hoofdstuk 48 – Woensdag 17 november 2010 (vervolg donderdag)

Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )

kempis.nl # kempis poetry magazine

Dutch Politics (1)

Dutch Politics (1)

by Melseke

The current Dutch government is a collaboration between the VVD(Rutte), CDA(Verhagen) and the extreme PVV(Wilders). The denial of an immigration slash integration problem by the established parties and the absence of a long-term vision has led to the rise of the PVV.

Below quotes from the PVV party program, for which the term ‘Christian-Jewish tradition’ is abused as a philosophical bases. I will provide a translation shortly.

“Onze trots waar Nederlanders met overtuiging decennialang een gedeelte van hun salaris aan hebben overgemaakt, de verzorgingsstaat, is verworden tot een magneet voor gelukszoekers uit islamitische landen. Niet meer een schild voor de zwakken, maar een afhaalloket voor onevenredig veel lanterfantende moslimimmigranten. Henk en Ingrid betalen voor Ali en Fatima

Etnische registratie van iedereen. Inclusief vermelding ‘Antilliaan’

Kiezen voor islambestrijding

Dankzij die club in Brussel wordt Europa in rap tempo Eurabië. Alle beslissingen van Brussel op het gebied van de massa-immigratie, moet Nederland onmiddellijk naast zich neer leggen.

Alle islamitische scholen dicht

EU: Turkije er in, Nederland er uit

Verbied de boerka en de koran, belast hoofddoekjes

En vooral: volledige immigratiestop voor mensen uit islamitische landen

Een andere aantasting van onze democratie heet Europese Unie. Die gaat steeds meer lijken op de oude Sovjet-Unie. De EUssr.”

Melseke : Dutch politics (1)

fleursdumal.nl magazine

More in: Melseke, Columns, The talk of the town

Objets Trouvés: Conscientious eaters of atomic diet

Conscientious eaters of atomic diet

Visual poetry: Ready-mades

kempis.nl # kempis poetry magazine

More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)

Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (47)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman

waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

zevenenveertig

Adriaan droomde onrustig. Zelfs in zijn slaap bewonderde hij kloosterlingen, maar dat hijzelf als jonge novice werd opgesloten in een kloostercel vol martelinstrumenten vond hij toch vreemd. En dat hij aan handen en voeten vastgebonden lag, was nog minder aangenaam.

Hij hoorde mensen door de gang schuifelen maar wist niet of het monniken of beulen waren.

De deur ging open. Een knappe jongeman in een spannende slip, mooi gebruind, in zijn hand een zweepje, kwam binnen en sloot de deur achter zich.

Hij herkende Arjan Mieters, de befaamde criticus van de Wolkenkrant, bij vrouwen bekend vanwege zijn zachtaardige ogen en zigeunerkop.

‘Zo, nu heb ik je eindelijk voor mezelf,’ zei Arjan ondeugend. ‘Laat nu maar eens horen wat schrijvers nooit mogen doen.’

‘Ten eerste, teksten van anderen overschrijven,’ zei Adriaan, hopend op een klapje.

‘Heb jij dat nooit gedaan, Adriaantje?’

‘Nee, eerlijk, nooit.’

‘Een klein beetje?’

‘Nee.’

‘Voor leugentjes word je gestraft, Adriaantje.’

Het zweepje striemde zijn billen.

‘Een ietsepietsie maar,’ zei Adriaan. ‘Een paar regeltjes. Een paar woordjes maar.’

Opnieuw voelde hij de striemende zweep. Een beetje harder. Au! Het deed echt pijn.

Hij schoot wakker en greep het staartje van de droom vast. Wat had die droom te betekenen? Vertelde God hem via de droom dat Hij hem riep tot het kloosterleven? Of dat Hij hem, Adriaan, had uitverkoren om martelaar te worden voor het geloof?

Hoofdstuk 47 – Dinsdag 16 november 2010 (vervolg woensdag)

Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )

kempis.nl # kempis poetry magazine

Hank Denmore: Moord in lichtdruk (07)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

zeven

De Coconutbar, aan de beroemde Broadway, lag vlak bij de kruising met 145 St. W. Het was een niet al te grote bar en nachtclub, die bekend was bij het publiek uit de naburige Bronx. Wanneer je door de hardglazen deur binnen kwam moest je eerst een zwaar rood pluche gordijn opzij duwen en dan even aan de duisternis wennen. In de zwak verlichte ruimte kon je dan een plaatsje uitzoeken aan de enorme bar of aan een van de tafeltjes, welke tegen de muren waren geplaatst. Om een van de tafeltjes rond de dansvloer te kunnen bemachtigen was een kwestie van geld, relaties of de genade van de eigenaar Tino Vandezzi. Een een meter drieënzeventig lange keiharde, zeer slimme zakenman, welke ook nog een snel denker was. Zwart haar en blauwzwarte ogen, door de politie verdacht van illegale wapeninvoer, maar nooit betrapt op de een of andere overtreding, zelfs geen parkeerbon, ziedaar de beschrijving van Tino. De bezoekers zagen hem zelden of nooit. Voor de gang van zaken zorgde zijn manager Bernardo Tomassini, een correct geklede trouwe volgeling van zijn baas. Onverzadigbaar in vrouwen, ondanks zijn gewicht van 90 kilo en een lengte van niet meer dan een meter achtenvijftig. Als er een vrouw in de buurt was welke te versieren viel, vergat Bernardo alles om zich heen en stortte zich blindelings in zijn volgende jachtavontuur om die vrouw in bed te krijgen. Maar voor één vrouw had Bernardo een heilig ontzag, Arabella, het liefje van Tino Vandezzi. Tino wist van zijn lust voor alles wat rokken droeg en had hem één keer gewaarschuwd, daarna zag Bernardo voorgoed af van Arabella. De afgesneden linkerpink was een kleine waarschuwing van Tino geweest en herinnerde hem eraan om van Arabella af te blijven.
Arabella zat bij Tino op schoot terwijl deze een telefoongesprek voerde met Vincente, een klein gangsterbaasje, die om de een of andere reden slaafs gehoorzaamde aan Tino.
‘Ga naar Johnny the Muck en vraag naar de papieren,’ zei Tino. Terwijl hij naar het antwoord luisterde fronste hij zijn wenkbrauwen. ‘Hoe die er uitzien weet ik niet, het moet een klein stapeltje zijn,’ snauwde hij in de microfoon. Terwijl hij de hoorn op de haak smeet duwde hij zijn liefje weg. Deze zei niets en ging met opgetrokken knieën op een leren bank liggen.
Aan de andere kant van de lijn werd de hoorn ook neergesmeten. Vincente Garcioli vloekte stevig maar er was niemand die dat kon horen. Als Tino belde werd iedereen de kamer uitgestuurd en zijn ‘medewerkers’ zorgden er wel voor dat de boss dan ook niet gestoord werd.
‘Zoek eerst maar eens Johnny the Muck op en vraag dan maar naar papieren waarvan je niet weet wát voor papieren en hoe ze er uit zien’, vloekte Vincente. Ondanks het vele haarcrème zat zijn haar altijd slordig en schudde met elke beweging van zijn gezicht mee, net als zijn wangen. Vincente was het klassieke voorbeeld van het echte gangstertype, opzichtige felgekleurde kleding en suède schoenen, klein van gestalte en bruine ogen die je nooit recht aankeken. Hij riep zijn lijfwachten, Doc Borcia en Rope Slayton, binnen. Twee fatterig geklede figuren, welke met evenveel gemak een mens ombrachten als een mug tegen de muur dood sloegen.
‘Jullie gaan Johnny the Muck opzoeken en dan vraag je naar papieren. Wat het voor papieren zijn weet ik niet, maar het moet een dun pakje zijn. Ze zijn nogal belangrijk, dus zoek goed en kom niet zonder terug.’
Doc en Rope keken elkaar aan, gretig vroeg Doc: ‘Weet Johnny het zelf of moeten we zijn tong losmaken?’
‘Ik weet er niks vanaf, maar zie dat je die papieren te pakken krijgt,’ was het antwoord.
De twee gingen naar buiten via een aparte deur, zodat ze niet door de bar hoefden te lopen.
De Ford Mustang waarin de twee stapten was voorzien van een motor met mechanische compressor, welke voor een veertig pk extra zorgde. De wagen werd richting Bronx gestuurd. Angstvallig hielden de twee zich aan de verkeersregels. Als ze gesnapt werden was het bezit van een doos met chirurgische instrumenten voor Doc moeilijk uit te leggen, terwijl het stuk dun maar ijzersterk nylontouw met hardhouten handgrepen voor Rope een evengrote moeilijkheid vormde. Rope wist blijkbaar waar Johnny woonde en ze hadden niet meer dan tien minuten nodig. De Mustang werd een blok terug geparkeerd en zorgvuldig afgesloten. Uit eigen ervaringen in hun jeugd wisten ze hoe gemakkelijk het was om een niet afgesloten wagen aan de praat te krijgen.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl # kempis poetry magazine

(wordt vervolgd)

Camera Obscura: The Great War

Camera obscura: The Great War

fleursdumal.nl magazine

Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (46)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman

waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

zesenveertig

Toen Tjeepie terug was in het Vondelpark, kierde het eerste licht al door de bomen.

Nu pas, nu ze zo plots weer nieuwe vrienden had gekregen, drong het in alle hevigheid tot haar door dat haar vroegere vrienden haar waren afgevallen. Ze lieten haar niet eens bij Kras binnen, terwijl ze als schrijfster altijd een ster was geweest bij optredens in de wintertuin van Kras. Kwam het door haar nieuwe staat van leven als natuurmens?

Ze ging even op het stoepje zitten, bij Barrie.

‘Je ziet er moe uit,’ zei de grote schrijver. ‘Zware nacht gehad?’

‘Het jaat,’ zei ze en hing haar plastic tas met exemplaren van het Tijdschrift voor Filosofie aan zijn bronzen lul. ‘Er was oorloj op de Dam.’

‘Een goeie plek voor een vechtpartij. Herrieschoppers kunnen zich mooi verschuilen achter het oorlogsmonument.’

‘Er was een feestje in Kras,’ zei Tjeepie. ‘Met de paus. Ze lieten me niet eens binnen.’

‘Roem blijft niet eeuwig,’ zei Barrie.

‘Jij was toch altijd beroemd?’

‘Ja ik. Uiteraard. Maar nu ik niet meer in het aardse besta, weet ik dat ik verkeerde doelen heb nagestreefd. Dat spijt me. Ik besef dat roem vergankelijk is. Veel liever dan een groot schrijver en de dief van duizend maagdenvliezen, zou ik een brave huisvader zijn geweest. Te laat.’

‘Over jouw toverstok zullen ze ook noj een tijdje praten.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Al die meisjes die je in bed had. Ze zullen het, als ze jrootmoeder zijn, doorvertellen aan hun kleinkinderen. Het sprookje van de jeweldije fluitspeler.’

‘Dat is wel het minste,’ grinnikte Barrie.

‘Maar mij valt het niet mee om verjeten te zijn,’ zei Tjeepie in een vlaag van zelfkennis. ‘Jij was in ieder jeval noj beroemd toen je stierf. Ik ben al verjeten terwijl ik noj leef.’

‘Misschien had ik nooit schrijver moeten worden,’ zei Barrie.

‘Jij niet?’

‘Kluizenaar, dat besef ik nu. Dan had ik pas echt ontdekt wat de hemel was.’

‘Jouw boek heeft toj veel mensen de wej naar de hemel jewezen?’

‘Maar als ze die weg gevolgd hebben, zijn ze wel in de hel terechtgekomen. Ik heb nu spijt van al mijn boeken. Toen ik geboren werd, waren er al genoeg boeken. Ik had me kunnen beperken tot het lezen van Augustinus en de andere kerkvaders.’

‘Bah, Aujustinus,’ zei Tjeepie. ‘Hij was een ejte vrouwenhater. Hij beklaajde zij erover dat de sjepping zo imperfect was dat hij een moeder nodij had om mens te kunnen worden. Vrouwen waren voor hem noj minder dan ezels.’

‘Kijk, Orion,’ wees Barrie. Hij keek naar de sterrenhemel. ‘Weet je dat de Egyptenaren de piramides bouwden naar een werkplan dat zijn gelijkenis had in de stand van de sterren? Ze maakten een kopie van het firmament.’

‘Jij bejint al net zo te kletsen als vroeger Eksterooj,’ zei Tjeepie.

‘Ach, hij, hemelse ziel. Nu leest hij zijn telefoonboeken vol ratelgedichten voor aan de engelen.’

‘Toj jammer dat jij nét niet de Nobelprijs hebt jekregen. Wie zo lang op iets hoopt, verdient het ook.’

‘Prijzen zijn helemaal tegen mijn principes,’ zei Barrie. ‘Tenminste, zo denk ik er nú over. Blij dat ik die prijs nooit heb gekregen. Ik heb nu al te veel veren in mijn reet. Het kriebelt.’

‘Zo draajt ieder zijn kruis,’ zei Tjeepie wijs.

De ochtendzon trok de laatste donkere watten van de nacht uit de bomen. De eerste stralen vielen rillend in de vijver, die vol zat met naar licht happende vissen.

‘Een najt overjeslajen,’ gaapte Tjeepie. ‘Net als vroejer. Heerlijk.’

‘Ja, nachtbrakers waren we.’

‘Ik moet toj noj wat slapen,’ zei Tjeepie. ‘Een paar uurtjes plat heb ik zeker nodij. Het is Koninjinnedaj. Ik moet op tijd teruj naar de Dam en een stekkie vinden, om mijn boeken uit te venten.’

‘Schrijvers blijven beroepsbedelaars,’ zei Barrie minachtend. ‘Als intellectueel stond ik daar altijd boven. Ik hak liever een hand af dan dat ik hem opsteek om dubbeltjes te vangen.’

‘Arrojant blijf je wel,’ zei Tjeepie. Ze duwde haar karretje verder.

‘Hee, je vergeet je tas. Kun je dat ding van mijn lul halen?’

‘Het Zijn van het Alles,’ lachte Tjeepie. ‘Jouw sjeppend instrument.’

‘Ik heb hem in volle glorie in gips gedrukt,’ zei Barrie trots. ‘Dat was de mal. Zo’n grote lul had mijn beeldhouwer nooit eerder gezien. Hij genoot ervan.’

‘Op de middelbare sjool heb ik er een opstel over jesjreven,’ zei Tjeepie. ‘Hij is wel jroot, dat jeef ik toe.’

‘Had je een goed punt voor het opstel? Een tien?’

‘Helaas, nee. De leraar Nederlands had zelf maar een klein jeval. Hij was gesjapen voor kleine meisjes, maar hij was alleen maar jaloers op jou. Hij zei dat ik overdreef. Hij jaf me een drie.’

Tjeepie schoof haar AH-karretje tussen de struiken en vouwde de geplastificeerde dozen open.

Ze voelde zich gelukkig toen ze daar lag, in de dozen, in haar eigen kleine universum, helemaal alleen, midden in de stad, tussen de struiken, met alleen wat vogels en een paar verdwaalde konijnen om zich heen.

Plotseling vielen haar ogen op de letters van haar kartonnen plafonnetje. Max Havelaarbananen? Verhip. Deed die man ook in bananen? Van school wist ze alleen nog dat hij in koffie deed.

Hoofdstuk 46 – Maandag 15 november 2010 (vervolg dinsdag)

Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )

kempis.nl # kempis poetry magazine

In Memoriam Harry Mulisch (1927-2010)

In Memoriam Harry Mulisch

(1927-2010)

Harry Mulisch overleden

zaterdag 30 oktober 2010

‘En ‘s avonds klonk er pianospel door het open raam.

De kamer was dan verlicht; een heel zacht rose licht.

Ik bleef altijd staan en luisterde, urenlang. Totdat de

muziek eensklaps ophield en het licht uitging.’

(De kamer, 1947)

Fictie – De kamer (1947) – Tussen hamer en aambeeld (1952) – archibald strohalm (1952) – Chantage op het leven (1953) – De diamant (1954) – De sprong der paarden en de zoete zee (1955) – Het mirakel (1955) – Het zwarte licht (1956) – De versierde mens (1957) – Het stenen bruidsbed (1959) – Paralipomena Orphica (1970) – De verteller (1970) – Twee vrouwen (1975) – De grens (1976) – Oude lucht (1977) – De verhalen 1947-1977 (1977) – De aanslag (1982) – De gezochte spiegel 1983) – Hoogste tijd (1985) – De pupil (1987) – De elementen (1988)- Het beeld en de klok (1989) – Voorval (1989) – De ontdekking van de hemel (1992) – Vijf fabels (1995) – De oer-aanslag (1995) – Mulisch’ universum (1997) – De procedure (1998) – Het theater, de brief en de waarheid (2000) – Siegfried (2001) – Vonk (2002) Non-fictie – Manifesten (1958) – Voer voor psychologen (1961) – Wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf, tijdens de jongste dag (1961) – De zaak 40/61 (1962) – Bericht aan de rattenkoning (1966) – Wenken voor de Jongste Dag (1967) – Het woord bij de daad (1968) – Over de affaire Padilla (1971) – De Verteller verteld (1971) – Soep lepelen met een vork (1972) – De toekomst van gisteren (1972) – Het seksuele bolwerk (1973) – Mijn getijdenboek (1975) – Het ironische van de ironie (1976) – Paniek der onschuld (1979) – De compositie van de wereld (1980) – De mythische formule (1981) – Ongewijzigde maar thans geheime wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf, tijdens de jongste dag (1981) – Het boek (1984) – Wij uiten wat wij voelen, niet wat past (1984) – Het Ene (1984) – Aan het woord (1986) – Grondslagen voor de mythologie van het schrijverschap (1987) – Het licht (1988) – De zuilen van Hercules (1990)- Op de drempel van de geschiedenis (1992) – Een spookgeschiedenis (1992) – Twee opgravingen (1994) – Bij gelegenheid (1995) – De oer-Aanslag (1996) – Zielespiegel (1997)- Het zevende land (1998) – Moderne atoomtheorie voor iedereen (2002) – Anekdoten rondom de dood (2004)- Poëzie – Woorden, woorden, woorden (1973) – De vogels (1974) – Tegenlicht (1975) – Kind en kraai (1975) – De wijn is drinkbaar dankzij het glas (1976) – Wat poëzie is (1978) – Opus Gran (1982) – Egyptisch (1983) – De gedichten 1974-1983 (1987) – Schetsen en tekeningen. Voorstudies voor Opus Gran (1990) – Theater – Tanchelijn (1960)- De knop (1960) – Reconstructie (1969), (libretto met Hugo Claus) – Oidipous, Oidipous (1972)- Bezoekuur (1974) – Volk en vaderliefde (1975) – Axel (1977) – Theater 1960-1977 (1988)

Amsterdam, Leidseplein , 6 november 2010

fleursdumal.nl magazine

More in: Anton K. Photos & Observations, Harry Mulisch, In Memoriam

20 november 2010: NEDERLAND SCHREEUWT OM CULTUUR

20 november 2010
NEDERLAND SCHREEUWT OM CULTUUR
nederlandschreeuwtomcultuur.nl

Waarom deze actie?
Eerst was er de stofkam. Toen kwam de efficiencykorting. Nog weer later de kaasschaaf. En nu is er de botte bijl. Het kabinet zet frontaal de aanval in op kunst en cultuur. Er wordt ruim 20% gekort. En als toegift gaat de BTW op kaartjes voor beeldende kunst, concerten en voorstellingen omhoog van 6 % naar 19%. En dat terwijl de hele kunstenbegroting van het Rijk niet groter is dan de aanleg van een paar kilometer snelweg. Dat is geen bezuinigen, dat is moedwillig slopen van iets waar het gros van de Nederlanders van geniet en waar alle Nederlanders van profiteren.
Op zaterdag 20 november 2010 laat het publiek van zich horen, van Maastricht tot Groningen, van Rotterdam tot Arnhem. Samen met je muziekschool, bibliotheek, harmonie of tekenclub, te gast bij je favoriete museum, theatergezelschap of orkest. Op het Neude in Utrecht of het Schouwburgplein in Haarlem. Op radio en televisie. In kranten, tijdschriften en op internet.
Doe mee op 20 november: schreeuw mee om cultuur, één collectieve, keiharde schreeuw die door heel Nederland klinkt. Het kabinet zal weten dat Nederland zijn cultuur wil behouden.
NEDERLAND SCHREEUWT OM CULTUUR bundelt de stemmen van allen die willen voorkomen dat er onherstelbaar wordt gesnoeid in kunst en cultuur.

* Cultuur verbindt mensen, is een publieke zaak en is voor iedereen, maakt slimmer en brengt welvaart.
* Cultuur is heel breed. Iedereen komt er dagelijks mee in aanraking, via de muziekles van je buurmeisje, het optreden van de fanfare, maar ook de ontwerpers van alle mooie gebouwen en boekomslagen, de films in de bioscoop en de boeken die je leent in de bibliotheek.
* Cultuur is van iedereen, cultuur is voor iedereen. Er gaan twee keer zoveel mensen naar het theater als naar het betaald voetbal, 4 miljoen mensen zijn lid van een bibliotheek, er zijn 8 miljoen actieve beoefenaars van amateurkunst en de musea krijgen 20 miljoen bezoeken per jaar. Cultuur is van iedereen, cultuur is voor iedereen. Het is dus zeker geen hobby van maar een kleine groep mensen.
Er wordt gesuggereerd dat kunst alleen voor de elite is, maar ook “Henk en Ingrid” gaan naar het theater of Nemo of Naturalis. Een 13% btw-verhoging raakt al het publiek want de toegangskaartjes worden duurder. Door te bezuinigen op cultuur en de btw op kaartjes te verhogen zal cultuur juist een elitaire tijdsbesteding worden en minder toegankelijk worden voor mensen met weinig geld.
* Cultuur is goed voor de economie. Bezoekers van theater, museum of festival geven niet alleen geld uit bij de kassa, maar ook bij de plaatselijke horeca, en als ze van ver komen, in hotels. De middenstand profiteert van culturele bezoeken. Voor de grote steden met een breed cultureel aanbod ligt de economische meerwaarde op 10%! De schade op lange termijn wordt geschat op 15 miljard!
* Kunst stimuleert de kenniseconomie
De creatieve sector is een grote aanjager van de kenniseconomie in Nederland. We staan wereldwijd bekend om onze creatieve manier van ondernemen. Nog wel, tenminste. Het sneuvelen van binnen- en buitenschoolse cultuureducatie en de verschraling van de wisselwerking tussen culturele,creatieve en traditionele ondernemers zal op termijn niet alleen een culturele, maar ook economische verarming van Nederland veroorzaken. Bekende ondernemers als Hans Wijers (Akzo Nobel) en Jos Nijhuis (Schiphol) bepleiten er niet voor niets voor om kunst en cultuur te sparen voor exorbitante bezuinigingen.
* Cultuur wordt voor een deel door de overheid gefinancierd. Cultuur wordt nooit voor de volle 100% gesubsidieerd, maar wordt net als de spoorwegen en andere belangrijke publieksvoorzieningen voor een deel door de overheid meegefinancierd. Zo betaal je al jaren mee aan de huursubsidies waar je geen gebruik van maakt, de kinderopvang terwijl je geen kinderen hebt of cultuur terwijl je er nooit naar toe gaat.
* Cultuur is in ontwikkeling. De culturele sector heeft de afgelopen jaren het ondernemerschap omarmd en heeft samen met het bedrijfsleven extra financiering weten te genereren. Deze ontwikkelingen moet de overheid op een positieve manier blijven stimuleren en niet ondermijnen.
Er wordt nu regelmatig gesuggereerd dat uitvoerende kunstenaars of culturele instellingen maar moeten leren hun broek zelf op te houden. Veel culturele instellingen doen dit al voor een groot deel. Het zou onredelijk zijn om dat proces af te straffen door met meer dan 20% te bezuinigen, de btw te verhogen en investeringsmaatregelen af te schaffen. Minstens 60% van de uitvoerende kunstenaars werkt zelfstandig en zij kunnen niet anders worden gezien dan als inventieve en flexibele mensen.
Het bedrijfsleven moet zich gesteund voelen door de overheid en geïnspireerd door de culturele instellingen wil men serieus bijdragen aan kunst en cultuur. Nu wordt bijvoorbeeld ook Joop van de Ende, die tientallen miljoenen heeft geïnvesteerd in het nieuwe DeLaMar theater in Amsterdam, door de regering afgestraft met 13% btw-verhoging.

► Website NEDERLANDSCHREEUWTOMCULTUUR.NL