Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Ton van Reen
DE GEVANGENE XXII
Ze zag dat Leo niet luisterde en dat hij rilde op zijn stoel. Toen liep ze naar de kast en opende de deur met het dubbele slot.
`Het stinkt’, zei ze. `Alles stinkt. Kleren zijn er niet. Niet het uniform van paardendekenstof. Het hout is niet rood. Het is groen en op sommige plaatsen geel. Door het hout lopen richels. Dat zijn wegen van mieren die je verleden hebben opgevreten. En er nesten uit hebben gebouwd om erin te jongen.’
`Nee, nee!’ riep Leo. `Niet waar! De broek moet in de kast hangen. De benen zijn deels afgeschoten, deels verbrijzeld. De paardendekenstof was wreed en schuurde de haren van mijn benen. Er moet een jas hangen uit dezelfde paardendekenstof. Plus de eer van het regiment. Te zien boven de klep van de patroonzak op de linkerborst. Twee vingers smal als je dikke vingers hebt. Drie vingers breed als je dunne vingers hebt. Zeg jij dat het gelogen is? Hebben mieren werkelijk alles opgevreten?’
Dat was het sein voor het meisje om te gaan huilen. Ze liep terug naar Leo en zei, terwijl ze haast in haar tranen stikte: `Ze zullen je niet begraven. Je tikt heel hard op het hout van de kist. De mannen schrikken. Zo snel ze kunnen, dragen ze je terug, door de laatste deur van de uitgeverij. Snel, snel. De Uitdragerij van de Aangepaste Dood wil niet de naam krijgen levenden te begraven. Dat zou geen beste reputatie zijn voor de Uitdragerij. Ik sta thuis voor het raam. Ik zie je terugkomen. Je hebt twee benen, net als ieder ander. Onder je arm heb je een rechterarm. Ik zeg: “Dag, het schijnt goed met je te gaan. Hoe is het afgelopen met de begrafenis?” “Het gaat wel”, zeg je. “Ik heb er een paar flinke poten aan overgehouden. En ik heb een rechterarm meegenomen voor de man zonder rechterarm, want die woont ook in de Libertystraat, al heeft hij de deur dichtgemetseld.” Je zegt: “Ik ben wakker geworden toen ik in de kist meneer Pesche passeerde, die, zoals altijd, juist op weg was naar restaurant Varsgarten om daar wat met de zwanen te praten en om er wat te eten. De rekening van de begrafenis komt later nog, volgens de kerels van de Uitdragerij.”‘
Leo deed of hij haar helemaal niet meer hoorde.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
Eleanor Catton wins the Man Booker Prize 2013 with The Luminaries
Eleanor Catton with The Luminaries is the winner of the Man Booker Prize in 2013. The youngest Man Booker winner in the prize’s history (she is 28 but completed The Luminaries aged 27) has triumphed with the longest ever Man Booker winning novel (832 pages). Catton is just the second New Zealander to win the prize, the first being Keri Hulme with The Bone People in 1985. A more important statistic is that earlier in the year there were an extraordinary 151 novelists submitted for the prize and from this rich field of literary wheat hers is the one head that remains standing, waving in the warm breeze of the judges’ favour. Life for Eleanor Catton will never be the same again.
The Luminaries, set in 1866 during the New Zealand gold rush, contains a group of 12 men gathered for a meeting in a hotel and a traveller who stumbles into their midst; the story involves a missing rich man, a dead hermit, a huge sum in gold, and a beaten-up whore. There are sex and seances, opium and lawsuits in the mystery too. The multiple voices take turns to tell their own stories and gradually what happened in the small town of Hokitika on New Zealand’s South Island is revealed.
The chair of judges Robert Macfarlane described the book as a “dazzling work, luminous, vast”. It is, he said, “a book you sometimes feel lost in, fearing it to be ‘a big baggy monster’, but it turns out to be as tightly structured as an orrery”.
source # website the man booker prizes
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, Awards & Prizes
Ton van Reen
DE GEVANGENE XXI
`Kijk in de kast, achter het dubbele slot’, fluisterde hij. `Kijk naar de broek van het uniform uit paardendekenstof. Vertel me: welke kleur heeft het bloed op de verbrijzelde beenschachten? Is op de jas de plaats nog te zien waar de eer van het regiment bevestigd was? Twee vingers smal als je dikke vingers hebt. Drie vingers breed als je dunne vingers hebt. Boven de klep van het patroonzakje op de linkerborst. Waarin de brieven zaten die ik als soldaat kreeg. Van een moeder. Die had jij niet. Van een meisje. Dat was jij niet. Ook zat in die patroonzak een stuk ijzer. Voor het geval iemand op je hart wilde schieten. Luister, mijn kleine meisje. Open de kast met het dubbele slot en kijk of het er nog is: de eer van het regiment, de ranzige geur van korporaal Waskop. Kun je ruiken of het waar is dat de oorlog van toen alleen maar spel was? Dat ik op mijn stoel zit voor het raam in de Libertystraat omdat de oorlog een aaneenschakeling van grapjes was?
Ruik, mijn kleine meisje. Heeft het hout van de kast een eigen geur? De geur die toentertijd de geur van het regiment heette? De geur van zoveel kilo kruit en ijzer en de kop van korporaal Waskop. Kijk, meisje, alles kun je vinden achter de deur met het dubbele slot.’
Leo draaide zich om in zijn stoel. Hij wilde het niet zien. Als hij het uniform zou zien, zou hij de straat uit hollen. Hij had geen benen! Hij zou de asman van het blinkende asvat trappen. Hij had geen benen! Hij zou de ruiten intrappen van het huis van de man zonder rechterarm om de groene schemer uit het huis te laten ontsnappen. Hij had geen benen! Hij zou lachen als al die kerels zouden huilen, al was het alleen van kwaadheid. Hij had geen benen!
`Je bent dronken’, zei het meisje. `Het kan nooit waar zijn wat je zegt. Je hebt feest, man! Je twintigste verjaardag achter de ruit! Je wilt er toch geen orgie van maken?’
`Ik ben niet dronken!’ riep Leo. `Ik heb alleen een ei gegeten. Dat heb je zelf gezien. Gooi de kastdeur open!’
`Kijk, Leo’, zei het meisje kalmerend. `Als je de straat uit loopt, zie je de eerste deur van de Uitdragerij van de Aangepaste Dood. En de laatste deur van de uitgeverij. Door de laatste word je naar buiten gedragen in een kist door mannen in zwarte pakken. Ze kijken ernstig. Binnensmonds praten ze over voetballen en de toto. Jij ligt in de kist en hoort het. Je hoort de mannen goedendag zeggen tegen meneer Pesche. Die is op weg naar restaurant Varsgarten, tegenover hotel Eden. Om eerst met de zwanen te praten en daarna te eten.’
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
VPRO BOEKEN met Armando & Oek de Jong
zo 20 oktober 2013
De 84-jarige Armando beschouwt zijn werk als Gesamtkunstwerk: hij heeft theater, televisie, schilderijen, sculpturen, proza en poëzie gemaakt. Nu is daar zijn nieuwe gedichtenbundel Stemmen.
In Wat alleen de roman kan zeggen geeft schrijver Oek de Jong antwoord op de vraag: hoe kan de roman overleven in een tijd waarin hij met zoveel andere media moet concurreren? De Jong laat zien wat het unieke en onvervangbare is van de roman.
Deze aflevering wordt zondag uitgezonden, om 11.20 uur op Nederland 1
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive A-B, Archive I-J, Archive I-J, Armando, Art & Literature News
Indrukwekkend literair debuut Griet Op De Beeck met:
Vele hemels boven de zevende
Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt, over geheimen die te groot lijken, over de complexe kunst van het jong zijn, over obstakels die bergen worden, amper te beklimmen, over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.
In Vele hemels boven de zevende vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk.
Griet Op de Beeck heeft een indrukwekkend debuut geschreven. Met prachtige zinnen en oorspronkelijke observaties creëert ze niet alleen een stel intrigerende personages, maar schetst ze ook een treffend beeld van deze tijd. Vele hemels boven de zevende is een veelstemmige roman, die je onmogelijk vrijblijvend kunt lezen. Geestig, pijnlijk en ontregelend herkenbaar. Deze schrijfster is gekomen om te blijven.
Griet Op De Beeck (1973) was tien jaar lang dramaturg in het theater. Daarna ging ze schrijven voor humo en voor De Morgen. Met dit overweldigende debuut verovert ze meteen een mooie plek in het literaire landschap.
Griet Op De Beeck:
Vele hemels boven de zevende
roman – Prometheus/Bert Bakker
ISBN: 9789044623253 – 272 p.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Ton van Reen
DE GEVANGENE XX
De processie passeerde meneer Pesche toen deze op de hoek van de straat stond en naar iemand leek te zwaaien met zijn scharrelhandjes. Meneer Pesche was van plan te gaan eten in restaurant Varsgarten. Hij nam zijn hoed af. Een hoed mocht niet gedragen worden in het gezichtsveld van het Allerheiligste. Meneer Pesche besefte niet hoe ordinair het was zijn vuile schedel prijs te geven aan het licht van de dag.
De processie verdween uit de straat en schoof de Tolsteeg in. Daar scheen de zon. Er woonden kinderen en dieren. De asman verschoof eerst zijn linkervoet en toen zijn rechter. Wel tweemaal in vijf minuten. Hij voelde zich besmet. Hij was huzaar geweest, al had hij alleen maar stallen schoongeveegd. Hij besefte dat je wat marcheert nooit kunt tegenhouden. Hij stak zijn handen dieper in zijn zakken, tot bij zijn geslacht. Daar was het warm. Hij had het gevoel of met de processie een stuk ijs zijn bast was binnengeslopen. Dat ijs was nu druk bezig de warmte uit hem weg te halen.
Kruppa was blij dat hij de Libertystraat achter de rug had. De zegen hadden ze er niet nodig. Ze wisten blijkbaar niet dat de Kerk zegen gaf naargelang ze ontving. Zo was dat al vanaf de kruistochten. Kruppa had daar vrede mee.
Leo reed zijn stoel naar het gasfornuis, sloeg een ei in de pan. Hij bakte het in varkensvet. Het was stil in huis. Het ruisen van het gas en het spetteren van het vet zochten echo.
Het was ook mogelijk dat achter het behang heel voorzichtig diertjes liepen. De diertjes moesten op slakken lijken. In sommige hoeken werd het zeil aangetast door een bepaald slijm dat, hoewel het niet van slakken was, toch hetzelfde spoor achterliet. Zou dat in alle huizen van de Libertystraat zo zijn? Zouden alle huizen in de Libertystraat langzaam worden aangevreten vanuit de kelder en van binnenuit instorten, steen voor steen?
Leo zag dat het wit van het ei steeds witter werd. Van slijm en snot een vel werd waarop hij peper en zout strooide. Ook het geel van de dooier werd van het bakken steeds anders geel. Hij legde het ei op een snee brood.
Soms was er geluid in de straat. Muziek was het niet. Een vreemd geschuifel. Leo verwonderde zich niet. De straat kon schuifelen. Wanneer het regende was het duidelijk te zien. Dan leek het of de kinderkopjes van de een naar de ander sprongen. Het was een spel van steen.
Misschien sloop er een diertje door de straat. Maar dan zou de asman van zijn vuilnisvat komen, van het glimmende deksel, en zijn platte kont tonen aan de donkere gevels van de huizen, aan degenen die in de gevels achter ramen stonden. Die hadden ook het geschuifel gehoord en wilden weten of de asman het diertje uit de Libertystraat zou verjagen. Of hij op zijn harde zolen achter het diertje aan zou hollen.
Het geschuifel kwam naar het huis van Leo toe. Het meisje kwam binnen. Leo zat nog steeds naar de gele dooier van het ei te staren.
`Ik kon niet slapen’, zei het meisje. `Ik werd kotsmisselijk in bed.’
`Je hebt te veel gedronken’, zei Leo. `Je ruikt naar zand.’
Leo at het ei op. Eigeel drupte langs zijn kin. Hij veegde het weg met de rug van zijn hand.
`Kijk in de kast, mijn kleine meisje’, fluisterde Leo zacht.
Mocht ze het eigenlijk niet horen? Hij dacht: nu of nooit. Nu zal het gebeuren. Het is niet voor niets dat het meisje voor de tweede maal in één nacht hier binnenkomt. Nooit iets voor niets.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
VPRO BOEKEN met Ian Buruma & Douwe Draaisma
zo 13 oktober 2013
Het boek 1945. Biografie van een jaar van journalist, historicus en japanoloog Ian Buruma is geschreven vanuit verwondering over de vanzelfsprekendheid waarmee zijn vader zijn leven weer oppakte in het jaar na de oorlog. Een boek over pijn en hoop.
Het eind van de Tweede Wereldoorlog leidde tot vrijheden die volop benut zijn. Niet alleen de seksuele moraal werd tijdelijk opgeschort, ook wraakzucht kreeg vrij spel. Toch waren er ook veel mensen die het liefst doorgingen met hun leven van voor de oorlog, alsof er niets gebeurd was.
Psycholoog en schrijver Douwe Draaisma had niks met dromen en liet het onderwerp maar al te graag links liggen. Tot zijn vriendin hem vroeg hoe blinden eigenlijk dromen. Hij raakte gefascineerd en schreef De dromenwever.
Deze aflevering van VPRO BOEKEN wordt zondag uitgezonden, om 11.20 uur op Nederland 1.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Nieuwe roman Saskia de Coster: Wij en ik
In Wij en ik, de superieure nieuwe roman van Saskia de Coster, belandt de lezer midden in een upper class milieu waar het wemelt van de grote en kleine drama’s en familiegeheimen, en waar liefde, waarheid en ambities regelmatig op gespannen voet staan.
In een Vlaamse verkaveling, boven op een berg, woont de familie Vandersanden. De neurotische, aristocratische Mieke kamt haar tapijten en houdt intussen haar gezin en haar buren nauwlettend in de gaten. Haar echtgenoot, de selfmade man Stefaan, maakt carrière in een door schandalen geplaagd farmaceutisch bedrijf. Dochter Sarah, overbeschermd en benieuwd naar het echte leven, zoekt haar eigen weg met de middelen van haar generatie. Maar zal ook zij ten prooi vallen aan het grote familiegeheim, of kan zij in haar eentje een oud patroon doorbreken?
Wij en ik is een briljante, scherpzinnige familieroman, vol intrigerende karakters die met veel psychologisch inzicht en mededogen opgetekend zijn. Het boek neemt de hedendaagse Europese mens de maat, en beschrijft hoe sterk familiebanden zijn.
Saskia de Coster verweeft met haar sublieme, spitsvondige pen het tragische en het komische in een roman die zowel een literaire Desperate Housewives is als een Europees antwoord op Vrijheid van Jonathan Franzen. Een magistrale kroniek van een manke familie en van deze tijd.
Saskia de Coster (1976) is kunstenaar, toneelschrijver en deelnemer aan debatten op televisie, maar bovenal de auteur van een nu al schitterend en in zijn soort uniek literair oeuvre. Haar voorlaatste roman Held werd genomineerd voor de bng Literatuurprijs en behaalde de longlist van de ako Literatuurprijs; haar laatste roman Dit is van mij stond op de longlist van de ako Literatuurprijs en de Gouden Uil.
Saskia de Coster: Wij en ik
Prometheus/Bert Bakker – 400p.
ISBN: 9789044623468 | € 19,95
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Marcel Proust
(1871-1922)
Anton Van Dyck
Douce fierté des coeurs, grâce noble des choses,
Qui brillent dans les yeux, les velours et les bois ;
Beau langage élevé du maintien et des poses
Héréditaire orgueil des femmes et des rois !
Tu triomphes, Van Dyck, prince des gestes calmes,
Dans tous les êtres beaux qui vont bientôt mourir,
Dans toute belle main qui sait encor s’ouvrir…
Sans s’en douter, qu’importe, elle te tend les palmes !
Halte de cavaliers sous les pins, près des flots
Calmes comme eux, comme eux bien proches des sanglots ;
Enfants royaux déjà magnifiques et graves,
Vêtements résignés, chapeaux à plumes braves,
Et bijoux en qui pleure, onde à travers les flammes,
L’amertume des pleurs dont sont pleines les âmes,
Trop hautaines pour les laisser monter aux yeux ;
Et toi par-dessus tous, promeneur précieux
En chemise bleu pâle, une main à la hanche,
Dans l’autre un fruit feuillu détaché de la branche,
Je rêve sans comprendre à ton geste et tes yeux :
Debout mais reposé dans cet obscur asile
Duc de Richmond, ô jeune sage ! – ou charmant fou ? –
Je te reviens toujours… -. Un saphir à ton cou
A des feux aussi doux que ton regard tranquille.
Marcel Proust poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Marcel Proust, Proust, Marcel
Ton van Reen
DE GEVANGENE XIX
Vrouwen waren nooit in het leger geweest. Ze waren niet verder gekomen dan de lazaretten van de oorlogen. Hadden het fijn en nodig gevonden om alles wat aan vlees en been stukgeschoten was, aan elkaar te laten groeien onder wit, desinfecterend verband. Ze dachten dat ze er goed aan deden. Tussen de uniformen in de lazaretten hadden ook zij marcheren geleerd. Plaats eerst het ene been vooruit, zeker een halve meter. Doe dan hetzelfde met het andere been, als je dat hebt. Kijk uit je ooghoeken naar je buurman. Doe met hem en zijn buurman alles in dezelfde maat. Zo schandalig liepen de vrouwen achter Kruppa aan.
Kruppa droeg het geheimzinnige Kindje in een gouden huisje. Zelf noemde hij dat het huisje der armoede. Het zag er anders uit.
Leo wist dat het Kindje de zon in de Libertystraat kon laten schijnen. Daarom stak hij een kaars aan en zette die voor het raam. Het leek of het Kindje liever de zon liet schijnen in een andere straat, in een of ander sprookje. Desnoods in de Tolsteeg, daar woonden kinderen met dieren. Noemde men het Kindje van God zelf niet het Lam Gods?
Geen zon in de Libertystraat! Die was te echt. En voor meer dan nodig dichtgemetseld. Bovendien had Kruppa bezwaren tegen het zegenen van de Libertystraat. Toen hij de Libertystraat in liep, de eerste deur van de Uitdragerij van de Aangepaste Dood en de laatste deur van de uitgeverij passeerde, sloeg hij zijn veel te ruime en van te veel gouddraad voorziene mantel om het huisje van het Kindje. Wat het Kindje prettig vond. Nu rook het de vuile adem van Kruppa niet meer. Die at knoflook. De Kerk had dat nooit verboden en Kruppa was een vreetbeest.
Het meisje, dat zich achter haar ruit stond aan te kleden en verrast was door de processie, vond het fijn voor het Kind dat het onder een doek verborgen zat en beschermd was tegen de vuile adem van Kruppa en tegen de schunnige blikken van de marcheerders. Ze wist dat kinderen zich graag verborgen onder een doek, om tentje te spelen. En ze kende de adem van Kruppa. Als klein meisje had ze er kennis mee gemaakt in de biechtstoel. Voor haar was het reden genoeg geweest om het geloof af te zweren. Over het Godskindje zelf had ze overigens nog steeds mooie dromen. Ze wist dat het Kindje niets met Kruppa had uit te staan.
De asman, de enige die echt naar de processie keek, wist net zo goed als het meisje wie onder de doek verborgen zat. Hij had er een andere mening over, hij vond het allemaal niet zo nodig. Het was dat er één kaars brandde in de Libertystraat, achter de ruit van Leo nog wel, anders zou Kruppa denken dat er uitsluitend dolende zielen in de Libertystraat woonden. Hoe lang zat die vuile asman al op het asvat? Kruppa gaf de asman weinig kans op Verlossing. Hij zag ook het meisje achter de ruit staan. Volgens hem was het meisje helemaal verloren voor God. Hij wist maar al te goed dat ze voor weinig geld werd uitgekleed in hotel Eden. Vroeger al biechtte ze dat ze zonde deed met haar vingers. Als het aan Kruppa lag, behoefde het Godskindje in de Libertystraat geen zegen te geven. Ook niet aan de man zonder rechterarm. Die stond met zijn ene arm omhoog en de vuist gebald. Een van zijn cactussen stond op doorzakken. De man zonder rechterarm dacht dat de cactus wilde knielen omdat buiten de God van de woestijn voorbijtrok, onder een slip van de mantel van Kruppa.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
Geschiedenis van Johan Polak als uitgever
door Koen Hilberdink:
Boekenmanie
Johan Polak is een mythe in de boekenwereld. De uitgeverij die hij in 1962 samen met Rob van Gennep oprichtte is uitgegroeid tot een begrip. Maar hóé werd Johan Polak uitgever? Wat motiveerde hem het boekenvak in te stappen? Ter gelegenheid van het vijftigjarig jubileum van de uitgeverij schreef Koen Hilberdink het verhaal van de jaren die voorafgingen aan de oprichting van uitgeverij Polak & Van Gennep.
Kort na de oorlog leest Polak zijn eerste gedicht van Leopold. Het is een coup de foudre. Obsessief gaat hij op zoek naar bijzondere drukken en edities van de dichter. Zijn liefde voor literatuur deelt hij aanvankelijk met klasgenoot Rudy Kousbroek, maar al snel scheiden hun wegen. Johan Polak zoekt in tegenstelling tot zijn schoolvriend aansluiting bij de vooroorlogse literaire traditie en keert zich af van de moderne poëzie van bijvoorbeeld de Vijftigers. Deze keuze zou zijn uitgavebeleid voor altijd bepalen.
Boekenmanie schetst, naast de aanloop naar de oprichting van Polak & Van Gennep, ook de verwarrende jaren die volgden op de meest traumatische gebeurtenis in de Europese geschiedenis.
Koen Hilberdink (1957) is biograaf en hoofd Genootschap van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Eerder schreef hij een biografie over Paul Rodenko, ‘Ik ben een vreemdeling. Ik sta apart’ (2000), en een biografie over Hans Lodeizen (2007). In 2014 zal zijn biografie over Johan Polak verschijnen.
Boekenmanie ligt vanaf 23 oktober in de boekhandel.
Uitgeverij Athenaeum
Koen Hilberdink: Boekenmanie
ISBN: 978 90 253 7000 8
Aantal pagina’s: 104
Gebonden euro 14,95
# meer informatie website Athenaeum
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, Art & Literature News
V P R O B O E K E N
Lieve Joris & Russel Shorto
Zondag 6 oktober, 11.20 uur, Nederland 1
Er zijn steeds meer Afrikaanse en Chinese handelaren die tussen China en Afrika pendelen om daar economisch gewin te halen. Wat gebeurt er wanneer volkeren die geen koloniale geschiedenis delen, elkaar ontmoeten? Om die vraag te beantwoorden reisde schrijfster Lieve Joris vier jaar lang tussen Afrika en China. Ze kwam terug met het boek Op de vleugels van de draak.
Amsterdam staat bekend om zijn tolerantie. De oorsprong van deze mentaliteit gaat ver terug. In het boek Amsterdam beschrijft de Amerikaanse journalist en schrijver Russell Shorto de geschiedenis van ‘de meest liberale stad ter wereld’. Liberaal, in de zin van vrij, open en verdraagzaam.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature