Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Bernard Hulsman & Miek Zwamborn op zondag 8 december 2013 in VPRO BOEKEN
Architectuurcriticus Bernard Hulsman komt binnen korte tijd met twee boeken over Nederlandse architectuur: Double Dutch en Het rijtjeshuis. Hij schuwt daarin niet om stelling te nemen.
De tweede gast die aanschuift bij Boeken is dichter, schrijver en beeldend kunstenaar Miek Zwamborn. Zwamborn is altijd op zoek naar een bijzonder project en dit keer kwam daar de roman De duimsprong uit.
VPRO Boeken is zondag 8 december 2013 te zien op Nederland 1, van 11.20 tot 12.00 uur.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
VPRO-BOEKEN met Willem Otterspeer
Na uitgebreid onderzoek van het door Willem Frederik Hermans zelf aangelegde archief, verschijnt nu het eerste deel van de biografie die Willem Otterspeer schrijft: De mislukkingskunstenaar. Het behandelt Hermans’ leven van zijn geboorte in 1921 tot aan 1951, het jaar dat hij Ik heb altijd gelijk publiceert.
# VPRO-Boeken:
zondag 1 december 2013, Ned. 1 TV, 11.20-12.00u
# Speciale WF Hermansavond zaterdag 30 november op Cultura24 TV,
VPRO-uitzending 19.30-0.20u
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, WF Hermans
VPRO BOEKEN met Nathan Filer & Andrew Solomon
De Britse auteur Nathan Filer is sinds twaalf jaar werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg. Zijn ervaringen op dit gebied heeft hij verwerkt in zijn ontroerende debuut De schok van de val.
Andrew Solomon schreef Ver van de boom voor en over ouders met kinderen die anders zijn: kinderen ontstaan uit verkrachting, dove kinderen, kinderen met dwerggroei, criminele kinderen, transgenders, of kinderen zoals hij zelf is: homoseksueel. Hoe ga je als ouder om met een kind dat niet aan de algemene verwachtingen voldoet?
Deze schrijvers zijn te zien in een speciale uitzending van VPRO Boeken, opgenomen op Crossing Border: zondag 24 november, op Nederland 1, om 11.20u.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Strand Bookstore New York 2013
photos Hans Hermans
fleursdumal.nl magazine
More in: - Bookstores, FDM in New York, Hans Hermans Photos, Photography
Ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag verschijnt van romancier, reisschrijver en dichter Cees Nooteboom het boek ‘Avenue’, een bundeling van de vele literaire bijdragen die hij voor dit roemruchte Nederlandse tijdschrift schreef.
VPRO BOEKEN met Cees Nooteboom
zo 10 november 2013
Schrijver Cees Nooteboom had in 1955 een vliegende start met zijn debuutroman Philip en de anderen. Na 1963 reisde hij de hele wereld over en schreef hij lange tijd geen romans. Het reizen was goed te combineren met zijn werk als literair redacteur bij Avenue. De bijdragen die hij gedurende vijftien jaar voor dit roemruchte tijdschrift schreef, zijn nu gebundeld uitgegeven.
Deze aflevering van VPRO BOEKEN wordt a.s. zondag uitgezonden, om 11.20 uur op Nederland 1.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive M-N, Art & Literature News, Cees Nooteboom
Ton van Reen
DE GEVANGENE XXVI (slot)
Ze liep haastig naar buiten. Het asvat van de familie F. lag om. Het was opengebarsten. Zou de asman tegen de vuilnisbak hebben getrapt? Zou hij daarom midden in de Libertystraat staan met zijn armen omhoog en naar lucht happend?
`Hé, asman!’ riep ze. `Er is geen verkeer in de Libertystraat! Auto’s hoef je niet tegen te houden en de processie is gisteren al langsgekomen.’
Had ze maar niet geroepen! Direct schaamde hij zich. Het had nergens op geleken. Ze had moeten weten dat de asman zich niets aantrok van het verkeer. Het niet nodig vond verkeer tegen te houden. De asman bleef staan, de armen in de lucht, en ging gewoon verder met zijn mond ademhalende bewegingen te maken.
Meneer Pesche, die net de straat uit liep en van plan was om te gaan eten in restaurant Varsgarten, dacht dat de asman naar hem zwaaide. Uitgelaten stak hij zijn scharrelhandjes in de lucht en zwaaide terug terwijl hij de deuren voorbijliep van de Uitdragerij van de Aangepaste Dood en de uitgeverij. Maar de asman zag hem niet. Ook trok hij zich niets aan van de man zonder rechterarm die de deur uit zijn huis had gebroken en bezeten met zijn afbouwhamer in de ene hand boven zijn hoofd zwaaiend de straat uit holde, of bijna was gestikt in de groene schemer van zijn cactushuis.
Het meisje stak pas de straat over toen ze zag dat Leo niet achter de ruit zat. In de gang van Leo’s huis overviel haar de angst. Ze holde de woonkamer binnen. Wat ze nooit had verwacht, was gebeurd. Leo was zijdelings uit zijn stoel gevallen, met zijn hoofd tegen de grond geslagen. Zijn schedel was gebarsten. De hersens waren uit de hersenpan gelopen.
Door het hele huis hing de lucht van bedorven voedsel.
Ze holde naar buiten, hoorde wat de asman schreeuwde. Hij schreeuwde niet als een vis. Hij schreeuwde tegen haar. Hij rende haar achterna, wilde haar slaan.
`Moordenares!’ riep hij. `Hoer! Jij hebt hem vermoord. Op de twintigste verjaardag die Leo achter zijn ruit vierde. Gisteren kwam je voor het eerst bij hem In de nacht nog wel. En tweemaal. Zijn hersenpan liep leeg. Ik begrijp je niet, slet. Je hebt toch zelf ook een eigen raam in de Libertystraat! Ga weg, hoer.’
Hij stond stil, draaide zich om. Ze zag dat hij de deur binnenging van de Uitdragerij van de Aangepaste Dood. Ze liep regelrecht naar de Tolsteeg.
`Ik kom hier wonen’, zei ze tegen de eerste de beste man die ze tegenkwam.
`Dat is best’, zei de man. `Je mag werken. Je kunt de toekomst voorspellen. Ik heb een tent en een glazen bol. Ik had nog geen meisje dat in de bol kan kijken.’
`Ik zal het proberen’, zei ze. Ze liep met de man mee.
Achter zijn huis stond een tent. Gekleurd zeil. Rood, oranje, groen. Dat vloekte. In de tent was een portaaltje met een voorhang. Achter het gordijn stonden een stoel en een tafel waarop een glazen bol lag.
`Je hoeft alleen maar in de bol te kijken’, zei de man. `De toekomst zie je vanzelf.’
`Het is goed’, zei ze.
`Kom’, zei de man. `We gaan in de deuropening zitten van mijn huis. De zon komt op. We werken nooit als de zon schijnt.’
Toen ze naast de man op de stoep zat, zag ze dat er kinderen speelden in de Tolsteeg.
Zou ik de taal van de kinderen en dieren nog ooit kunnen leren? dacht ze.
EINDE
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
Ton van Reen
DE GEVANGENE XXV
`De man huilt’, zei de asman. Een van zijn reuzenplanten is vandaag doormidden gebroken, net toen de processie van Kruppa voorbijkwam, omdat Leo feest had. Daarom was hij binnengekomen. Hij dacht dat er wel koffie zou zijn, al was het een doordeweekse nacht. Leo had toch feest vandaag! De twintigste verjaardag achter de ruit! Man, dat was wat!
`Er is geen koffie’, zei Leo. Hij lachte hoog. Het klonk vals. Het was anders bedoeld.
`Ik moet opstaan’, zei Leo. `Ik heb het verleden begraven. Ik moet met de toekomst beginnen. Ik kijk in de kast. Het uniform is weg. De mieren hebben het opgevreten, er nesten van gebouwd om in te jongen. Misschien hangt er wat anders in de kast dat voor de toekomst is en dat ik zal kunnen dragen.’
`Ik kan beter gaan’, zei de asman. `Als er geen koffie is.’ Hij zei het als excuus.
`Ik wil wel koffie maken’, zei het meisje.
Met z’n drieën dronken ze daarna koffie. De asman vertelde dat er reigers boven de Libertystraat hingen. Die waren bezig de daken onder te spuiten met een of ander vuil dat niet weg te krijgen was.
Toen ze weggingen uit het huis van Leo en ze de straat overstaken, had de asman nog verteld over hotel Eden. Van studenten die er altijd kwamen en zich de meneren van de universiteit lieten noemen. Eigenlijk hadden die meneren andere dingen te doen dan vrijen onder de bomen in het park van hotel Eden.
Zou de asman weten dat zij het meisje was uit hotel Eden? Dat hij dat uitgerekend aan haar vertelde? Die heren studenten zouden liever niet studeren. Liever zouden ze een meid uitkleden. De studenten hadden gelijk, volgens de asman, de meid niet. Maar wat wist zo’n asman over het verdienen van geld en over het dier in een man! Er kwamen inderdaad veel studenten in hotel Eden. Ze hadden geld te veel en tijd over. De meeste klanten waren echter handelsreizigers. Lui die met allerlei spullen langs winkels trokken en er geld aan verdienden. Ze kwamen met gladde directeurssmoelen, dronken bier en wilden niet weten dat ze op weg naar hotel Eden de reclameborden achter de autoruiten weg hadden gehaald. Om er vooral uit te zien als een gewone directeur en niet als een handelsreiziger. Ze kwamen af op de lichamelijke warmte van een meid.
Voordat ze het huis verliet, keek ze voor de laatste maal naar buiten. Ze zag dat de asman midden in de straat stond, de benen wijd geplant, de armen in de lucht. Het leek of hij aan zijn armen hing. Schreeuwde hij? Ze zag zijn mond bewegen als de bek van een vis. Zou de straat water zijn? Was de asman vis geworden?
Je moest een vis als de asman zien schreeuwen!
De straat was geen water. De straat stond droog. Alleen de asman was anders geworden. Dat schaadde het gezicht van de Libertystraat. Je kon rustig zeggen dat de asman de ziel van de Libertystraat was. Hij hoorde op het asvat te zitten van de familie F., zodat niemand aanstoot aan hem kon nemen.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
VPRO boeken met Jannie Regnerus & Huub Oosterhuis
zo 3 november 2013
Een roman schrijven over een moeder met een doodziek kind is moeilijk. Zeker als jij zelf die moeder ooit bent geweest. Schrijfster en beeldend kunstenaar Jannie Regnerus heeft het toch gedaan. In haar roman ‘Het lam’ beschrijft ze hoe een vrouw zich staande probeert te houden tegenover het leed van haar ernstig zieke kind.
Theoloog, dichter, liedschrijver, ex-jezuïet en voormalig priester Huub Oosterhuis is deze week tachtig jaar geworden. Bij die bijzondere gelegenheid verscheen Arthur, koning van een nieuwe wereld, een poëtische hervertelling van de Arthurlegende. En er verscheen een biografie over hem: De paus van Amsterdam, opgetekend door journalist Marc van Dijk.
Deze uitzending van VPRO boeken wordt a.s. zondag 3 november uitgezonden, om 11.20 uur op Nederland 1.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Ton van Reen
DE GEVANGENE XXIV
Bij het uitkleden legde ze de scherf bij al haar dingetjes. De dingetjes van de dag. Een speld uit het haar. Een broche die de bovenste knoop van haar truitje verving. De band van haar rok met de gesp. ‘s Zomers de bril uit de zak van haar jas. Voor haar ogen had ze de bril nooit.
De dingetjes van de dag lagen op een rijtje op haar nachtkastje. Allemaal hadden ze een betekenis. De bril betekende zomer. Die zou ze kunnen opzetten als de zon fel scheen. Ze hield veel van de zon. Ook van de bril hield ze wel.
De haarspeld had ze gekregen van haar eerste liefde. Ze had niet geweten dat zij zijn honderdste liefde was. Hij gaf haar die speld omdat ze het getal 100 volmaakte. Honderd was een mooi getal om van te houden. Vrijgevig was haar eerste liefde anders nooit geweest. Hij zou nu aan zijn tweehonderdste liefde toe zijn. Kocht hij dan weer een haarspeld? Voor zijn tweehonderdste liefde? Die speld hoefde helemaal niet zo mooi te zijn als de speld voor de honderdste liefde! Het getal 200 was lang niet zo mooi als het getal 100. Haar eerste liefde was nu ouder geworden. Dat zou het hem niet gemakkelijk maken om nog aan mooie en jonge meisjes te komen.
De broche had ze van haar vader gekregen. Lang geleden. Ze verwonderde er zich nog over. Van haar vader had ze anders nooit iets gekregen. Hij dacht nooit aan haar. Hij stond meestal in zichzelf te mompelen, bevoer een oeverloos verdriet. Daarom wilde ze de broche bewaren. Je wist het nooit met zo’n vader wiens zielenleven altijd op het punt stond te verzuipen.
Elke avond was ze van plan eerst haar schoenen uit te doen. Soms zat er vuil aan, zodat haar rok ook vuil werd als die over haar schoenen gleed. De rest van haar kleren hield ze aan.
Gisteravond was ze dronken geweest. Ze wist zeker dat ze in de nacht zou moeten opstaan. Ze zou kotsmisselijk worden in bed. Dan moest ze zich opnieuw aankleden om door de Libertystraat te kunnen lopen. Bijna in slaap werd ze inderdaad kotsmisselijk. Het was middernacht. Of later? Helemaal dood was de Libertystraat niet. Achter zijn ruit zat Leo nog steeds de straat in te turen. In de straat schoof de asman met zijn voeten over de tegels. De ijzeren ring van het asvat knarste. Later hoorde ze de asman de straat uit lopen. Waar ging hij heen? Soms dacht ze: de ratten knagen aan zijn benen. Ze zuigen zijn bloed omdat het zijn beste vriendjes zijn.
Toen de asman terugkwam in de straat en bij Leo binnenging, was het meisje er ook weer. Natuurlijk, omdat Leo zijn verjaardag van twintig jaar achter de ruit vierde. Daarop moest gefeest worden. Bovendien was in de loop van de dag de processie langsgekomen en had Leo een kaars aangestoken. Dan moest het zeker feest zijn. Anders stak je geen kaars aan. De kaars brandde nog. Het meisje kneep hem uit. Het was zonde van de was, zei ze.
Ze zei tegen de asman dat Leo vandaag zijn ledematen had laten begraven door de Uitdragerij van de Aangepaste Dood. De Aangepaste Dood van de eerste deur en de uitgeverij van de laatste deur, aan het eind van de Libertystraat, dan de hoek om. Hij had twee benen meegebracht en een rechterarm. Die rechterarm deed hij cadeau aan de man zonder rechterarm, die ook in de Libertystraat woonde en die schijnbaar nog wakker was. Er scheen groen licht in zijn huis.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
joke van leeuwen 2009 – photo: jef van kempen
Joke van Leeuwen wint AKO Literatuurprijs 2013
Schrijfster Joke van Leeuwen heeft met haar boek Feest van het begin de AKO Literatuurprijs 2013 gewonnen, een van de belangrijkste Nederlandstalige literaire prijzen. De prijs werd op maandag 28 oktober uitgereikt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De winnares kreeg 50.000 euro en een sculptuur van Eugène Peters. Actualiteitenrubriek Nieuwsuur deed rechtstreeks verslag van de bekendmaking.
De Toplijst van de AKO Literatuurprijs 2013 bevatte naast het boek van Joke van Leeuwen nog de volgende boeken:
Martin Bossenbroek De Boerenoorlog (Athenaeum-Polak & Van Gennep)
Jan Brokken De vergelding (Atlas Contact)
Wouter Godijn Hoe ik een beroemde Nederlander werd (Atlas Contact)
Ilja Leonard Pfeijffer La Superba (De Arbeiderspers)
Allard Schröder De dode arm (De Bezige Bij)
De AKO-jury bestond uit het Vlaams parlementslid Patrick Janssens, journalist Karl van den Broeck, NRC Handelsblad-recensent Toef Jaeger, Volkskrant-recensent Daniëlle Serdijn, literair criticus Fleur Speet en chef Boeken van De Standaard Veerle Vanden Bosch.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive K-L, Art & Literature News
Ton van Reen
DE GEVANGENE XXIII
Scherven
Als het meisje zich ‘s avonds ging uitkleden, stak ze haar hand in haar trui en haalde er een scherf uit. Alsof het gewoon was voor een meisje om een scherf tussen haar borsten te dragen. In plaats van een ijzeren medaille. Of een die verzilverd was, of verguld. En die de beeltenis droeg van de vermoorde president Kennedy. Die had wat goddelijks nagelaten toen hij schuin over zijn vrouw in de auto viel nadat Lee Harvey Oswald voor rechter en beul had gespeeld en hem enkele kogels in het lijf had gejaagd. Alsof dat hoognodig was en iemand dat zou kunnen waarderen. Zo’n president kreeg meteen een goddelijke tik mee. Geen wonder. Wat het aanzien van de mensen heeft, mag je rustig goddelijk noemen. De beeltenis van een vergoddelijkte president mag je in medailles slaan. De meisjes mogen die tussen hun borsten hangen, of, als ze die nog niet hebben, op hun hemd spelden. Waar toch niemand zoiets ziet.
Het meisje haalde de scherf uit haar truitje. Als Leo het gezien had, zou hij beslist gedacht hebben dat het de scherf was die ze korporaal Waskop uit zijn kop hadden getrokken voordat ze het gat in zijn hersens vulden door er kaarsvet in te laten druipen. Die scherf was het niet. Het was ook geen scherf van de granaat die Leo had getroffen, die hem zijn benen aan de oorlog had doen verspelen.
Leo, die nu de twintigste verjaardag van het verlies van zijn benen achter zijn raam vierde, hoopte dat hij met zijn hersens tegen de grond zou kwakken, voorover of achterover. Dat zijn schedel open zou barsten en dat zijn hersens rond zouden spatten door het woonvertrek. Of dat zijn hersenpan langzaam maar zeker leeg zou lopen en hij alleen nog glazig zou kunnen kijken. De scherf van het meisje was zomaar een scherf. Leek nergens op. Het kon een panscherf zijn. Als je hem niet van dichtbij zag, kon je niet weten of het lood, ijzer of keramiek was. De scherf was van een onbepaalde kleur. Het kon zijn dat de huid van het meisje afgaf. Of dat de truitjes van het meisje hadden afgegeven in andere kleuren. Een hoeveelheid kleur naargelang het meisje had gezweet. Zoiets kon de eigenlijke kleur van het meisje niet onberoerd hebben gelaten.
Men kon aannemen dat de scherf uit de oorlog was. Hij was blijven liggen in de Libertystraat. Of ergens in blijven steken. Het meisje had de scherf opgeraapt. Misschien had de scherf een mooi kleurtje. Had het meisje de scherf uitgepeuterd? Alleen om het uitpeuteren? Had ze daarna de scherf mooi gevonden?
De scherf was mooi. Zeker. Het was een zuiver brok van een of ander materiaal. Langs de kanten mooi gekarteld. Een onbekend beest had er zijn harde en diamanten tanden ingezet. De afdruk van zijn tanden was blijven staan. De scherf had nu zo’n kleur die zo helemaal eigen was aan het meisje dat ze hem nog onmogelijk kon weggooien. De scherf betekende voor haar iets uit de oorlog. Zeker niet ongewoon. Allemaal hebben we wel iets wat een souvenir uit de oorlog is. Al is het een te klein of te groot hart. Bovendien, het meisje was een oorlogskind. Daarom was de scherf voor haar ook een souvenir uit haar jeugd.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene
Wytske Versteeg & Anton Blok in VPRO boeken
zo 27 oktober 2013
Wytske Versteeg laat in haar tweede roman Boy een moeder aan het woord over de dood van haar veertienjarige, geadopteerde zoon. Terwijl haar leven langzaam uiteenvalt, zet ze alles op alles om achter de toedracht van zijn dood te komen.
Intelligentie en opleiding zijn zelden de doorslaggevende factor voor belangrijke doorbraken in de wetenschap en kunst. In het boek De vernieuwers toont cultureel antropoloog Anton Blok aan dat radicale vernieuwers als Copernicus, Flaubert, Darwin, Spinoza, Freud, Beethoven en Einstein iets anders gemeen hadden: tegenslag.
Deze aflevering wordt a.s. zondag om 11.20 uur op Nederland 1 uitgezonden.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature