Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
The Sorrows of Young Werther (08)
by J.W. von Goethe
26 May 1771
You know of old my ways of settling anywhere, of selecting a little cottage in some cosy spot, and of putting up in it with every inconvenience. Here, too, I have discovered such a snug, comfortable place, which possesses peculiar charms for me.
About a league from the town is a place called Walheim. (The reader need not take the trouble to look for the place thus designated. We have found it necessary to change the names given in the original.) It is delightfully situated on the side of a hill; and, by proceeding along one of the footpaths which lead out of the village, you can have a view of the whole valley. A good old woman lives there, who keeps a small inn. She sells wine, beer, and coffee, and is cheerful and pleasant notwithstanding her age. The chief charm of this spot consists in two linden-trees, spreading their enormous branches over the little green before the church, which is entirely surrounded by peasants’ cottages, barns, and homesteads. I have seldom seen a place so retired and peaceable; and there often have my table and chair brought out from the little inn, and drink my coffee there, and read my Homer. Accident brought me to the spot one fine afternoon, and I found it perfectly deserted. Everybody was in the fields except a little boy about four years of age, who was sitting on the ground, and held between his knees a child about six months old: he pressed it to his bosom with both arms, which thus formed a sort of arm-chair; and, notwithstanding the liveliness which sparkled in its black eyes, it remained perfectly still. The sight charmed me. I sat down upon a plough opposite, and sketched with great delight this little picture of brotherly tenderness.
I added the neighbouring hedge, the barn-door, and some broken cart-wheels, just as they happened to lie; and I found in about an hour that I had made a very correct and interesting drawing, without putting in the slightest thing of my own. This confirmed me in my resolution of adhering, for the future, entirely to nature. She alone is inexhaustible, and capable of forming the greatest masters. Much may be alleged in favour of rules, as much may be likewise advanced in favour of the laws of society: an artist formed upon them will never produce anything absolutely bad or disgusting; as a man who observes the laws, and obeys decorum, can never be an absolutely intolerable neighbour, nor a decided villain: but yet, say what you will of rules, they destroy the genuine feeling of nature, as well as its true expression. Do not tell me “that this is too hard, that they only restrain and prune superfluous branches, etc.” My good friend, I will illustrate this by an analogy. These things resemble love. A warmhearted youth becomes strongly attached to a maiden: he spends every hour of the day in her company, wears out his health, and lavishes his fortune, to afford continual proof that he is wholly devoted to her. Then comes a man of the world, a man of place and respectability, and addresses him thus: “My good young friend, love is natural; but you must love within bounds. Divide your time: devote a portion to business, and give the hours of recreation to your mistress. Calculate your fortune; and out of the superfluity you may make her a present, only not too often,–on her birthday, and such occasions.” Pursuing this advice, he may become a useful member of society, and I should advise every prince to give him an appointment; but it is all up with his love, and with his genius if he be an artist.
O my friend! why is it that the torrent of genius so seldom bursts forth, so seldom rolls in full-flowing stream, overwhelming your astounded soul? Because, on either side of this stream, cold and respectable persons have taken up their abodes, and, forsooth, their summer-houses and tulip-beds would suffer from the torrent; wherefore they dig trenches, and raise embankments betimes, in order to avert the impending danger.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Sir Walter Scott
(1771-1832)
“Proud Maisie”
Proud Maisie is in the wood,
Walking so early;
Sweet Robin sits on the bush,
Singing so rarely.
“Tell me, thou bonny bird,
When shall I marry me?”
“When six braw gentlemen
Kirkward shall carry ye.”
“Who makes the bridal bed,
Birdie, say truly?”
“The grey-headed sexton
That delves the grave duly.
“The glow-worm o’er grave and stone
Shall light thee steady.
The owl from the steeple sing,
‘Welcome, proud lady’.”
Sir Walter Scott poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, CLASSIC POETRY, Sir Walter Scott
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (05)
Kaspar zag dat een tiental witte muizen, zoals de laatste tijd gewoonte was geworden, tegen zijn zin aan de radio peuterde. Net zo lang tot ze een swingend muziekje hadden gevonden om op te dansen. Kaspar vond dat allemaal maar niks, al wist hij niet wat hij ertegen kon doen. Als het aan hem lag, mocht de bliksem in de radio slaan. Vroeger, toen die witten er nog niet waren, hadden ze het hier heel wat rustiger gehad. Toen kon je hier nog verstaanbaar praten. Tegenwoordig moest je steeds harder over de pop- en de schopmuziek heen schreeuwen. Het was allemaal de schuld van de witte muizen. Die hielden alleen van keiharde muziek en swing. Ze staken hun poten vol zilveren ringen, omdat ze graag pronkten met alles wat schitterde, en joegen ongegeneerd achter elk muizenvrouwtje aan, of ‘t zwart of wit was. Nee, van die witte muizen moest Kaspar niet veel hebben.
`Jullie muizen denken dat het hier altijd kermis is’, zei Bas, een paar glazen bier tappend.
`Je had het over ons?’ vroeg Kaspar. Hij rechtte zijn rug, want hij hoorde aan het klagerige toontje van Bas dat hij weer wat te kankeren had.
`Toen ik jou als eerste muis door de kroeg zag dartelen, dat is al weer een jaar of wat geleden, dacht ik: eigenlijk best een lief beestje. Zo zacht als een kat, zo aanhankelijk als een hond en zo klein dat je er geen omkijken naar hebt.’
`Ik ben blij dat je zo positief over me denkt’, zei Kaspar tevreden.
`En de manier waarop jij mijn hart hebt gestolen’, zei Bas schamper. `Vooral toen jij je liefdesdansje deed voor het tweede muisje dat hier binnenglipte. En er direct bovenop sprong. Je was een ongeduldige jongen hoor. Ik dacht: laat ze maar lekker hun gang gaan, als ze zich aan mij en de bezoekers niet storen.’
`Jij vlegel’, riep Kaspar verontwaardigd uit. `Wat jij over mij rondvertelt. Net of ik hier op de vloer heb liggen neuken. Straks vertel je nog dat alle zwarte muizen hoerenjagers zijn.’
`Wind je niet op’, suste Bas. `Ik wist niet dat jij zo preuts was geworden en dat je nu wilt vergeten dat je ooit jong bent geweest. En dat je dat ook heel goed hebt laten merken.’
`Stil toch’, zei Kaspar gegriefd. `Iedereen die oren heeft die hoort het. Ik wil niet dat dit soort verhaaltjes over mij of over andere zwarte muizen wordt verteld. Wij zijn niet als die witte muizen. Die rotzooien maar wat aan. Die mogen van jou alles.’
`Jullie mogen niks minder dan zij. Ik heb geen moment gemerkt dat ze meer kwaad deden dan de zwarte muizen. Alleen leven ze intenser dan jullie. Dat stoort jou.’
`Je zou toch beter op hen moeten letten’, zei Kaspar. `Het zijn jongens met een grote bek. Schone schijn. Ze belazeren óns ook. Ze pikken de beste stukken van de kaas en als je er wat van zegt, dan roepen ze, swing it out man, take your chance.’
Ton van Reen: Katapult (05)
fleursdumal.nl magazine
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
The Sorrows of Young Werther (07)
by J.W. von Goethe
22 May 1771
That the life of man is but a dream, many a man has surmised heretofore; and I, too, am everywhere pursued by this feeling. When I consider the narrow limits within which our active and inquiring faculties are confined; when I see how all our energies are wasted in providing for mere necessities, which again have no further end than to prolong a wretched existence; and then that all our satisfaction concerning certain subjects of investigation ends in nothing better than a passive resignation, whilst we amuse ourselves painting our prison-walls with bright figures and brilliant landscapes,–when I consider all this, Wilhelm, I am silent. I examine my own being, and find there a world, but a world rather of imagination and dim desires, than of distinctness and living power. Then everything swims before my senses, and I smile and dream while pursuing my way through the world.
All learned professors and doctors are agreed that children do not comprehend the cause of their desires; but that the grown-up should wander about this earth like children, without knowing whence they come, or whither they go, influenced as little by fixed motives, but guided like them by biscuits, sugar-plums, and the rod,–this is what nobody is willing to acknowledge; and yet I think it is palpable.
I know what you will say in reply; for I am ready to admit that they are happiest, who, like children, amuse themselves with their playthings, dress and undress their dolls, and attentively watch the cupboard, where mamma has locked up her sweet things, and, when at last they get a delicious morsel, eat it greedily, and exclaim, “More!” These are certainly happy beings; but others also are objects of envy, who dignify their paltry employments, and sometimes even their passions, with pompous titles, representing them to mankind as gigantic achievements performed for their welfare and glory. But the man who humbly acknowledges the vanity of all this, who observes with what pleasure the thriving citizen converts his little garden into a paradise, and how patiently even the poor man pursues his weary way under his burden, and how all wish equally to behold the light of the sun a little longer,–yes, such a man is at peace, and creates his own world within himself; and he is also happy, because he is a man. And then, however limited his sphere, he still preserves in his bosom the sweet feeling of liberty, and knows that he can quit his prison whenever he likes.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
VPRO BOEKEN met
Rinus Spruit & Marli Huijer
Van de zesjescultuur tot het toegeven aan verlokkingen: veel problemen van onze tijd kunnen worden verholpen worden met een beetje meer discipline, zo betoogt filosoof Marli Huijer in haar boek Discipline. Overleven in overvloed.
Schrijver Rinus Spruit, die eerder een boek schreef over zijn vader die rietdekker was, portretteert in zijn roman Een dag om aan de balk te spijkeren Maarten Rietgans, de zoon van een keuterboer, die bang is voor vrouwen.
VPRO Boeken wordt aanstaande zondag (2 februari) uitgezonden op Nederland 1, van 11.20 tot 12.00 uur.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (04)
Muizenissen
Bas, de kroegbaas van De Engelbewaarder, een net café aan de Kloveniersburgwal, maakte zich ernstige zorgen. De muizen die in zijn zaak huisden, bezorgden hem de laatste tijd heel wat last. Sommige brutaaltjes moest hij scherp in de gaten houden. Hij had met het muizencollectief afgesproken dat ze in zijn zaak mochten huizen, mits ze niet meer beschadigden dan per se voor hun leefwijze nodig was. Toch waren er exemplaren die keer op keer weer aan de kast van de pianola zaten te knabbelen, of hun tandjes scherpten aan de stoelpoten. Rakkers die naar niemand wilden luisteren. Hoe Bas zijn hersens ook pijnigde, hij kon geen afdoende middel verzinnen om de muizen hun schandelijke vernielzucht af te leren. Met lede ogen moest hij aanzien hoe ze de inrichting van zijn zaak langzaam maar zeker naar de knoppen hielpen. En dat was blijkbaar nog niet genoeg, want nog net zag Bas hoe Kaspar, de dikke zwarte muizenkoning, een stuk worst uit de broodjeskast pikte en met de buit in zijn bek op de bar sprong.
Kaspar vrat zijn pens vol en boerde. Hij was tevreden. De worst smaakte hem goed. Hij ging op zijn hurken zitten, zijn rug tegen de koele wand van de bierpomp, streelde vergenoegd zijn dikke buik en keek het café rond. Uit de hoogte. Een koning die vanaf zijn balkon neerkeek op zijn minderen. Die macht kon Kaspar zich veroorloven. Tenslotte was hij de stamvader van de wel meer dan honderd zwarte muizen die de holen en kieren in alle vertrekken van De Engelbewaarder bevolkten. De heersende kliek, want de witte muizen waren hier nog maar pas gearriveerd en ze waren nog met weinig.
De muizen leefden met het gebeuren in het café mee. Per slot van rekening was het café, van voor- tot achterdeur, hun wereld. Van wat zich allemaal nog achter de deuren afspeelde, hadden ze geen flauw idee. Met het leven op straat bemoeiden ze zich liever niet. Enkelen onder hen waagden zich wel eens overmoedig naar buiten. Dat waren zij die het helemaal niet meer aardig vonden met zovelen op zo’n kleine plek te leven. En ook de minst gewaardeerden of de meest geplaagden van de groep wilden er wel eens vandoor. Die hoopten daarbuiten een zachter leven aan te treffen, maar ze kwamen meestal geschrokken terug. Voor hen lag er achter die deuren een wereld vol venijn, waar ze met hun muizenstreken geen vat op kregen. Kwam je als muis binnen het bereik van ratten of katten, of van kolonies andere muizen, dan was je graag terug in De Engelbewaarder. Dan nam je het maar voor lief dat je soortgenoten je voor de gek hielden omdat je huid voor een zwarte muis wat grijs was gebleven. Of je bleef gelaten de verschoppeling omdat je wat kleintjes was uitgevallen.
wordt vervolgd
Ton van Reen: Katapult (04)
fleursdumal.nl magazine
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
The Sorrows of Young Werther (06)
by J.W. von Goethe
17 May 1771
I have made all sorts of acquaintances, but have as yet found no society. I know not what attraction I possess for the people, so many of them like me, and attach themselves to me; and then I feel sorry when the road we pursue together goes only a short distance. If you inquire what the people are like here, I must answer, “The same as everywhere.” The human race is but a monotonous affair. Most of them labour the greater part of their time for mere subsistence; and the scanty portion of freedom which remains to them so troubles them that they use every exertion to get rid of it. Oh, the destiny of man!
But they are a right good sort of people. If I occasionally forget myself, and take part in the innocent pleasures which are not yet forbidden to the peasantry, and enjoy myself, for instance, with genuine freedom and sincerity, round a well-covered table, or arrange an excursion or a dance opportunely, and so forth, all this produces a good effect upon my disposition; only I must forget that there lie dormant within me so many other qualities which moulder uselessly, and which I am obliged to keep carefully concealed. Ah! this thought affects my spirits fearfully. And yet to be misunderstood is the fate of the like of us.
Alas, that the friend of my youth is gone! Alas, that I ever knew her! Imight say to myself, “You are a dreamer to seek what is not to be found here below.” But she has been mine. I have possessed that heart, that noble soul, in whose presence I seemed to be more than I really was, because I was all that I could be. Good heavens! did then a single power of my soul remain unexercised? In her presence could I not display, to its full extent, that mysterious feeling with which my heart embraces nature? Was not our intercourse a perpetual web of the finest emotions, of the keenest wit, the varieties of which, even in their very eccentricity, bore the stamp of genius? Alas! the few years by which she was my senior brought her to the grave before me. Never can I forget her firm mind or her heavenly patience.
A few days ago I met a certain young V–, a frank, open fellow, with a most pleasing countenance. He has just left the university, does not deem himself overwise, but believes he knows more than other people. He has worked hard, as I can perceive from many circumstances, and, in short, possesses a large stock of information. When he heard that I am drawing a good deal, and that I know Greek (two wonderful things for this part of the country), he came to see me, and displayed his whole store of learning, from Batteaux to Wood, from De Piles to Winkelmann: he assured me he had read through the first part of Sultzer’s theory, and also possessed a manuscript of Heyne’s work on the study of the antique. I allowed it all to pass.
I have become acquainted, also, with a very worthy person, the district judge, a frank and open-hearted man. I am told it is a most delightful thing to see him in the midst of his children, of whom he has nine. His eldest daughter especially is highly spoken of. He has invited me to go and see him, and I intend to do so on the first opportunity. He lives at one of the royal hunting-lodges, which can be reached from here in an hour and a half by walking, and which he obtained leave to inhabit after the loss of his wife, as it is so painful to him to reside in town and at the court.
There have also come in my way a few other originals of a questionable sort, who are in all respects undesirable, and most intolerable in their demonstration of friendship. Good-bye. This letter will please you: it is quite historical.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Archive G-H, Goethe, Johann Wolfgang von
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (03)
`Hé, waar moet jij zo haastig naartoe?’ riep David.
Crazy hoorde en zag hem niet. Hij leek vastbesloten door te rennen tot hij erbij zou neervallen. Teleurgesteld keek David hem na. Crazy Horse gedroeg zich weer zoals men van hem kon verwachten, onbesuisd en recht op het doel af.
Crazy was zijn grote vriend. David zocht hem vaak op, op zijn zolderkamer in de Goudsbloemstraat, meestal als hij even tot zichzelf wilde komen. De rust van het rommelige kamertje beviel hem, maar het was vooral Crazy zelf die hem trok. Crazy had aandacht voor zijn problemen. Vanaf het moment dat ze elkaar hadden leren kennen, klikte het. Eigenlijk had hij de student ontmoet door zijn zus Mireille, met wie Crazy al jaren scharrelde. Ze waren wel gek op elkaar, die twee, maar ze leidden allebei een geheel eigen leven, zodat niemand wist hoe het er met hun verhouding voor stond. Waarschijnlijk wisten ze dat zelf ook niet.
David voelde een weeë druk in zijn maag, iets wat het midden hield tussen misselijkheid en honger. Om de woede die hij in zich voelde opkomen te onderdrukken, pakte hij zijn katapult, haalde een gladde steen uit zijn zak en legde aan op de bovenste verdieping van hotel Marriott. Met een droge knal brak een van de grootste ruiten. Nog een drietal andere ruiten moest het ontgelden voordat David het kokende gevoel in zijn bloed kwijt was.
Door het Vondelpark ging hij op weg naar huis. Normaal liepen er altijd veel mensen; nu was het er stil. Alleen een oud vrouwtje liep rillend voor hem uit. Er vloog een klein vogeltje boven haar kruin, een winterkoninkje dat in de stad was verdwaald en afging op de piepgeluidjes die uit de keel van het vrouwtje kwamen, alsof er een rat in zat. David kende haar. Ze liep hier vaak rond. In het voorbijgaan wilde hij haar goedendag zeggen. Hij durfde het niet. Hij had nooit iemand iets tegen haar horen zeggen. Altijd liep iedereen haar voorbij, alsof ze er gewoon niet was. Haar ogen stonden vreemd. Ze keek langs iedereen heen.
In het park zag hij de eerste voorbodes van de lente: zwerverstypen met een gitaar in het gras, nog zo jong dat ze zeker van huis waren weggelopen. Om vrij te zijn. Ze aten friet uit kartonnen schaaltjes, zonder zich af te vragen of dat op reis wel de gezondste voeding was. Ook dat het gras nog klam was, leek hun niet te hinderen. Ze waren gelukkig. God wist wat ze nog allemaal aan goeds van de stad meenden te mogen verwachten, gelokt door de fabeltjes die erover werden verteld. Maar de stad was van beton en de mensen die er woonden waren van dezelfde hardheid.
wordt vervolgd
Ton van Reen: Katapult (03)
fleursdumal.nl magazine
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
The Sorrows of Young Werther (05)
by J.W. von Goethe
15 May 1771
The common people of the place know me already, and love me, particularly the children. When at first I associated with them, and inquired in a friendly tone about their various trifles, some fancied that I wished to ridicule them, and turned from me in exceeding ill-humour. I did not allow that circumstance to grieve me: I only felt most keenly what I have often before observed. Persons who can claim a certain rank keep themselves coldly aloof from the common people, as though they feared to lose their importance by the contact; whilst wanton idlers, and such as are prone to bad joking, affect to descend to their level, only to make the poor people feel their impertinence all the more keenly.
I know very well that we are not all equal, nor can be so; but it is my opinion that he who avoids the common people, in order not to lose their respect, is as much to blame as a coward who hides himself from his enemy because he fears defeat. The other day I went to the fountain, and found a young servant-girl, who had set her pitcher on the lowest step, and looked around to see if one of her companions was approaching to place it on her head. I ran down, and looked at her. “Shall I help you, pretty lass?” said I. She blushed deeply. “Oh, sir!” she exclaimed. “No ceremony!” I replied. Sheadjusted her head-gear, and I helped her. She thanked me, and ascended the steps.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Archive G-H, Goethe, Johann Wolfgang von
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (02)
Met de lift ging David naar beneden. Zonder moeilijkheden kwam hij buiten. De trucjes die hij wel eens moest gebruiken als er niemand in de hal was en de portier alle aandacht op hem kon richten, mocht hij deze keer vergeten. De man werd bestormd door tientallen gasten die zich waren rotgeschrokken van het geweld dat zo plotseling de stad had overvallen.
Hij rende naar het Leidseplein, waar zich veel volk verzameld had rond de puinhoop van het eens zo chique restaurant. Hij worstelde zich door de samengepakte mensen naar voren. Aangekomen in de voorste rij keek hij of hij zijn vader bij de brandweerlieden zag, maar tussen de mannen herkende hij hem niet. Met hun gasmaskers op en in hun pakken van asbest zagen ze eruit als robots.
Links en rechts hoorde hij zeggen dat men de hoop had opgegeven nog overlevenden uit de puinhopen te halen. De rookontwikkeling was in korte tijd zo hevig geweest dat iedereen die niet was doodgedrukt onder het puin, was gestikt. De brandweer staakte het voorzichtig zoeken met pikhaken en koevoeten en zette bulldozers in die het puin met grote bakken tegelijk aan de kant schoven.
Uit de steen- en ashopen werden lichamen opgegraven. Er ging een zucht van ontroering door de menigte toen een frêle jong meisje tevoorschijn werd gehaald, in een roze jurk die slechts aan de zoom was aangetast door het vuur. Ze leek te slapen. Op haar gezicht was verbazing te lezen over de dood waarop ze nog lang niet had gerekend. Het werd stil bij het zien van twee dode geliefden, in een krampachtige omarming, vastbesloten elkaar nooit meer los te laten. Daar hielden de redders geen rekening mee. Ze braken de verstrakte armen open om de slachtoffers ieder apart op een brancard te kunnen leggen. Er werd een oude man geborgen, in een fluwelen pak waarin hij ooit heel chic was geweest: een verlopen kunstenaar met een bedroefd gezicht waarop te lezen stond dat de dood hem welkom was. Soms werden enkele lichamen tegelijk gevonden. Mensen die in hun verscheidenheid elkaar vreemd waren geweest, maar die in hun laatste ogenblikken bescherming bij elkaar hadden gezocht. Sommigen half verkoold. Anderen naar het leek nog helemaal gaaf, maar met verkrampte gezichten en open monden waaruit de laatste schreeuw niet kon ontsnappen, vaak het puin omarmend dat hun borst had ingedrukt. Zo nu en dan kwam er beroering onder het volk als men een van de doden meende te herkennen. Een filmster. Een televisiepresentator. Een schrijver. Was het Harry Mulisch zelf, of was het zijn dubbelganger die elke dag, van de vroege ochtend tot de late avond, bij Americain zat?
David voelde zich beroerd bij het zien van al deze ellende. Hij wilde weg. In het gedrang kroop hij terug. Dat ging maar moeizaam. De aangroeiende menigte stuwde iedereen vooruit. De eerste rijen stonden al zo dicht bij de puinhopen dat de mensen de brandweerlieden het werk haast onmogelijk maakten.
David verliet de plek. Even overwoog hij naar de brandende Beurs te gaan kijken, om te zien hoe geld fikte. Hij deed het niet. Hij had het altijd al een afschuwelijk gebouw gevonden en zelfs in het vuur kon het niet anders dan lelijk zijn. Bovendien had hij zijn vader, die daar als brandweerman soms preventieve dienst had, vaak horen zeggen dat hij de pest had aan het volk dat daar in en uit liep. Mannen in nette pakken die altijd aan de kant van de macht stonden omdat dat de kant van het geld was.
Plotseling zag hij Crazy uit een steeg tevoorschijn komen. Crazy had zijn schitterende naam te danken aan iemand die ooit op de gedachte was gekomen `Crazy Horse’ naar hem te roepen vanwege zijn intrieste paardenogen en zijn lange voortanden. Hij leek haast te hebben en rende als een gek over de weg.
Ton van Reen: Katapult (02)
fleursdumal.nl magazine
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
The Sorrows of Young Werther (04)
by J.W. von Goethe
13 May 1771
You ask if you shall send me books. My dear friend, I beseech you, for the love of God, relieve me from such a yoke! I need no more to be guided, agitated, heated. My heart ferments sufficiently of itself. I want strains to lull me, and I find them to perfection in my Homer. Often do I strive to allay the burning fever of my blood; and you have never witnessed anything so unsteady, so uncertain, as my heart. But need I confess this to you, my dear friend, who have so often endured the anguish of witnessing my sudden transitions from sorrow to immoderate joy, and from sweet melancholy to violent passions? I treat my poor heart like a sick child, and gratify its every fancy. Do not mention this again: there are people who would censure me for it.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Archive G-H, Goethe, Johann Wolfgang von
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (01)
Brandbommen
David Meyer, elf jaar, deed een steen in de houder van zijn katapult en mikte op de zon. Met een hevige knal, als van brekend glas, spatten grote delen van de vurige bal en vielen als brandbommen op de stad.
Een stuk zo groot als een wagenrad sloeg in bij café-restaurant Americain aan het Leidseplein. De explosie drukte de muren in. In korte tijd brandde het hotel als een fakkel. Het vuur vond gretig voedsel in het kurkdroge houtwerk, het pluche van de salons en de garderobes van de in het hotel verblijvende sterren uit de show- en de televisiebusiness. Een schroeiend gordijn van rook en de stank van verbrand vlees stegen op uit de loeiende vlammen.
Vanaf zijn post op het dak van hotel Marriott had David een weids uitzicht over het hele zootje dat Amsterdam heette. Her en der duidelijk herkenbare punten: het stadhuis, de Bijenkorf, het hoekige gebouw van de Shell met zijn blinde muren, de fabrieken in Noord die hun gifgele rook over de stad uitbliezen, het IJ, schepen in de dokken staken hun enorme rompen onfatsoenlijk hoog boven het water uit. Rond de stad de gordel van betondorpen. Het massief van de Bijlmer. Meer naar het noorden een grijze vlakte van water, weilanden en mist.
David kon vaststellen dat het Beursgebouw en de Vondelkerk waren getroffen. Ook steeg een dikke kolom rook op uit de buurt van de stadskwekerij Frankendael: misschien waren ze er alleen maar bezig met het opstoken van rommel. Hier en daar waren nog een paar kleinere vuurhaarden. David kon ze niet lokaliseren achter de wirwar van oude daken en nieuwe gebouwen.
Hij zat op de rand van de schoorsteen en spuwde in de rookpijp. Het dak van het Marriott was zijn lievelingsplek. Hij had er alle rust. Buiten hem was er nooit iemand, alleen de duiven die in de roosters nestelden. Van die dieren had hij geen last, al vond hij ze onuitstaanbare beesten die weinig meer met echte duiven gemeen hadden. Verpest door het stadsleven waren ze verworden tot de varkens onder de vogels. Ze vraten zich zo vol dat ze niet veel meer dan apathisch voor zich uit konden kijken. En als ze er eens op uitgevlogen waren, om hun eeuwige honger te stillen, dan hadden ze er de grootste moeite mee weer tot op het dak te vliegen, zo plomp en zwaar waren ze.
De branden veroorzaakten paniek in de stad. Nieuwsgierigheid maakte zich van de mensen meester. In drommen haastten ze zich naar de brandhaarden. Niemand wilde iets van de sensatie missen. Brandweerwagens en ambulances scheurden met loeiende sirenes door de stad. Politieauto’s jankten rond door de volslagen wanorde. Het was allemaal zo enerverend dat zelfs de vette duiven verbaasd begonnen te koeren nu de stad steeds meer naar het land rook.
David wilde van dichtbij getuige zijn van het reddingswerk. Kwam hij altijd ongezien boven via de brandladder, naar beneden ging hij brutaalweg met de lift.
Hij opende een luchtrooster, klom tussen de verwarmingsbuizen door en stond oog in oog met de hydraulische machine van de lift. Via het deurgat van een bergkast bereikte hij de hoogste verdieping. Een paar kamermeisjes waren bezig wasgoed in zakken te proppen. Ze keken niet eens op toen ze hem zagen. Ze kenden hem. Ze wisten niet anders of hij hoorde bij het hotel. Het kwam nooit in hun hersens op zich af te vragen waar hij vandaan kwam en bij wie hij dan wel hoorde.
Ton van Reen: Katapult (01)
fleursdumal.nl magazine
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature