Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Guus Kuijer (Amsterdam, 1942), nationaal en internationaal gelauwerde auteur is te gast over ‘De Bijbel voor ongelovigen’. Inmiddels zijn er drie delen van dit boek verschenen. Vanuit het perspectief van een – ogenschijnlijk – onbelangrijk figuur worden boeken uit de Bijbel toegankelijk gemaakt voor niet-gelovigen.
Guus Kuijer
VPRO Boeken
zondag 18 januari
NPO 1, 11.20 uur
# meer info website vpro-boeken
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Nog half slapend kwam pastoor Joachim Andrade uit zijn aan de kerk grenzende pastorie. Wat gammel koerste hij recht op de werkplaats van de timmerman af. Hij was driftig. Voor de zoveelste keer moest hij de dronkelap erop wijzen dat het kerkdak nog niet hersteld was. De pastoor had een grote fout gemaakt. Maanden geleden had hij de timmerman een voorschot op de reparatie gegeven, omdat de man had gezegd geld nodig te hebben om materialen voor het karwei te kopen. In plaats van hout had hij er drank voor gekocht. Deze dronkelap kon je alleen na afloop van zijn werk betalen. Voor het geld dat hij al verteerd had, ging hij niet meer aan de slag.
Zo zag de pastoor met zorg de herfst tegemoet. De regen kon met bakken tegelijk de kerk binnenvallen. Alle gipsen heiligen zouden door het water worden aangevreten en op de puinplaats belanden. En ook de houten beelden konden van het vocht lijden. De heilige Franciscus was al van kop tot kont opengebarsten omdat hij onder de drup had gestaan. De pastoor, die zich liep op te vreten over zoveel lapzwanzerij bij de timmerman, riep de dronkelap naar buiten en foeterde hem stevig uit. Naar lucht happend en met een kop zo rood als een kalkoen beende hij terug naar de kerk, het paleis van God dat hevig door de tand des tijds werd aangevreten. De timmerman, die op deze dag toch al niet wist wat voor of achter was, bleef verbouwereerd in zijn deurgat achter. Met een smartelijke trek op zijn gezicht keek hij de opgeblazen zwartrok na. Gewoontegetrouw stak hij zijn handen in zijn zakken en speelde met zijn lul. De pastoor ergerde zich gruwelijk. Hij had hart voor zijn kerk. Het uit hardsteen opgetrokken gebouw werd door zijn parochianen verwaarloosd. Jaar na jaar zag het gebedshuis er slechter uit. De kerk had vooral in de laatste oorlog veel geleden. Een strijd die niet aan Solde voorbij was gegaan, hoewel de mensen het hoe en waarom ervan nooit hadden begrepen. Zoals ze ook nooit het verschil hadden gezien tussen de eigen troepen en de andere. Die anderen spraken een voor hen onverstaanbare taal, maar de eigen soldaten waren net zo vreemd gebleven. Ook zij gedroegen zich als varkens, vielen meiden lastig en stalen als de raven. Net voordat Joachim Andrade de kerk wilde binnengaan, talmde hij even. Hij zag dat de slager het schoongeschraapte varken omhoog takelde.
Omdat Azurri de ogen van de pastoor op zich gericht voelde, tekende hij, zoals het gebruik wilde, met de punt van het mes een kruis over de gespannen witte buik om Gods zegen over het eten af te smeken. Daarna sneed hij het beest in één haal open. De ingewanden vielen naar buiten. Strengen karbonades en lagen spek werden zichtbaar. In gedachten kon de geestelijke de geur van het gebraad al ruiken. Zijn hoofd was al bij het eten. Helemaal niet meer bij de Heer die hem zijn werk verschafte en die daar zielig en alleen in de kerk huisde, in zijn huisje van goud, achter witte gordijntjes. De pastoor vond dat de slager een bijzonder gebed verdiende wanneer de man hem een stuk van de karbonade zou aanbieden. Daarom zwaaide hij meer dan vriendelijk naar Azurri. Daarna ontsloot hij met enige tegenzin de rijk met houtsnijwerk versierde maar door houtworm aangetaste deur van de kerk. Voor hij naar binnen ging, zag hij nog net dat een aantal vrouwen zich voor de deur van de timmermanswerkplaats verzamelde. Naar oud gebruik zorgden de vrouwen van het dorp voor iedere zieke in de gemeenschap. Het twaalftal, uit alle buurtjes bij elkaar getrommeld, wisselde de laatste nieuwtjes uit en begaf zich toen naar binnen. Met zijn allen liepen ze door naar de kamer van het zieke kind en stelden zich op rond het bed. Om de hitte zo veel mogelijk te weren sloten ze de luiken die door de cafémeid waren opengezet. De jongen lag er op dit moment vrij rustig bij. Hij werd niet meer gekweld door zijn nachtmerrie, ook al leek hij soms te ijlen. Toch zag men wel dat zijn toestand in de afgelopen nacht verslechterd was. Hij hoestte bloed. Spatten zaten op de lakens. De vrouwen begrepen dat hij het niet lang meer zou maken. De tijd was aangebroken om hem voor te bereiden op zijn reis naar de eeuwigheid. De weg naar het paradijs, die hij met deze bloedhitte zou moeten afleggen. De hemel, waar hij het wellicht beter zou hebben dan hier bij zijn vader.
Ton van Reen: Landverbeuren (18)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Voltaire
(1694-1778)
À une dame ou soit-disant telle
Tu commences par me louer,
Tu veux finir par me connaître.
Tu me louras bien moins ; mais il faut t’avouer
Ce que je suis, ce que je voudrais être.
J’aurai vu dans trois ans passer quarante hivers ;
Apollon présidait un jour qui m’a vu naître ;
Au sortir du berceau j’ai bégayé des vers ;
Bientôt ce dieu puissant m’ouvrit son sanctuaire ;
Mon cœur, vaincu par lui, se rangea sous sa loi.
D’autres ont fait des vers par le désir d’en faire ;
Je fus poète malgré moi.
Tous les goûts à la fois sont entrés dans mon âme ;
Tout art a mon hommage, et tout plaisir m’enflamme :
La peinture me charme ; on me voit quelquefois,
Au palais de Philippe, ou dans celui des rois,
Sous les efforts de l’art admirer la nature,
Du brillant Cagliari saisir l’esprit divin,
Et dévorer des yeux la touche noble et sûre
De Raphaël et du Poussin.
De ces appartements qu’anime la peinture
Sur les pas du plaisir je vole à l’opéra.
J’applaudis tout ce qui me touche,
La fertilité de Campra,
La gaité de Mouret, les graces de Destouches :
Pélissier par son art, le Maure par sa voix,
Tour à tour ont mes vœux et suspendent mon choix.
Quelquefois, embrassant la science hardie
Que la curiosité
Honora par vanité
Du nom de philosophie,
Je cours après Newton dans l’abyme des cieux ;
Je veux voir si des nuits la courrière inégale,
Par le pouvoir changeant d’une force centrale,
En gravitant vers nous s’approche de nos yeux,
Et pèse d’autant plus qu’elle est près de ces lieux
Dans les limites d’un ovale.
J’en entends raisonner les plus profonds esprits,
Maupertuis et Clairault, calculante cabale ;
Je les vois qui des cieux franchissent l’intervalle,
Et je vois trop souvent que j’ai très peu compris.
De ces obscurités je passe à la morale ;
Je lis au cœur de l’homme, et souvent j’en rougis ;
J’examine avec soin les informes écrits,
Les monuments épars, et le style énergique
De ce fameux Pascal, ce dévot satirique ;
Je vois ce rare esprit trop prompt à s’enflammer ;
Je combats ses rigueurs extrêmes :
Il enseigne aux humains à se haïr eux-mêmes ;
Je voudrais, malgré lui, leur apprendre à s’aimer.
Ainsi mes jours égaux, que les Muses remplissent,
Sans soins, sans passions, sans préjugés fâcheux,
Commencent avec joie, et vivement finissent
Par des soupers délicieux.
L’amour dans mes plaisirs ne mêle plus ses peines ;
La tardive raison vient de briser mes chaînes :
J’ai quitté prudemment ce dieu qui m’a quitté ;
J’ai passé l’heureux temps fait pour la volupté.
Est-il donc vrai, grands Dieux, il ne faut plus que j’aime ?
La foule des beaux arts, dont je veux tour à tour
Remplir le vide de moi-même,
N’est pas encore assez pour remplacer l’amour.
Voltaire poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Voltaire
De slager wist niet goed hoe hij haar bij die vent vandaan kon houden. Hij wist dat hij Kaffa op stang zou jagen als hij haar nu binnenhaalde. Die liet zijn plezier door niemand verstoren. Wie daar het lef toe had, tekende voor oorlog. Het veiligste was om de zaak nu maar zo te laten en er eerst eens met Angela over te praten. Dat kind moest toch voor rede vatbaar zijn?
Hij zou haar duidelijk moeten maken hoe gevaarlijk die zwerver was. En was dat gescharrel tussen hen niet afgelopen, dan hield hij haar voortaan gewoon in huis. Zijn vrouw moest maar beter op het kind gaan letten. Maar de vrouw van de slager, die vanachter het gordijn in de woonkamer haar spelende dochters in de gaten hield, had geen enkel bezwaar tegen het gedrag van Angela. Ze mocht Kaffa wel, ook al sprak ze nooit met hem. Ze voelde aan dat Kaffa haar ook wel mocht. Hij kon haar vaak zo indringend aankijken dat het leek of hij begreep hoe ze te lijden had van die bruut van een echtgenoot. Terwijl voor haar toch een ander soort leven bestemd had geleken. Iets zachters en warmers, hoewel ze niet precies kon omschrijven waarnaar ze verlangde. Het was een droom waarvan ze steeds wist dat hij er was geweest, maar telkens bij het ontwaken was ze de belangrijkste stukken eruit vergeten. Ze zag dat Angela en Kaffa zich goed amuseerden, maar ook hoe het groepje vrouwen over de twee praatte.
Met die vrouwen sprak ze nooit. Ze leefde teruggetrokken en was bang hen te ontmoeten. Net als de kraaien, waarvoor ze zelfs angst had. Ze zou graag wat voor de zieke jongen willen doen, maar alleen al het idee dat ze onder de ogen van die vrouwen zou moeten komen, weerhield haar. Ze zou ook wel eens met Kaffa willen praten, maar ze wist niet precies hoe ze dat moest aanleggen. Eigenlijk deed het haar goed dat Angela wel contact met hem had.
Kaffa won het spel gemakkelijk. Angela wilde revanche. Ze zette twee nieuwe landen uit, nog onhandig manoeuvrerend met het mes. Omdat ze het vorige spel had verloren was zij het eerst aan de beurt. Tot verbazing van Kaffa en zeker van haarzelf gooide ze het mes zo diep in het land van Kaffa dat ze hem direct een groot deel kon afpikken. Hoewel Kaffa nooit een makkelijker spel had gespeeld, werd dit voor hem een van de plezierigste spellen. De aanwezigheid van Angela wond hem op. Af en toe kwam ze zo dicht bij hem dat haar haren zijn gezicht raakten. Angela keek hem vrij en open aan. Aan de blikken van de vrouwen zag ze wel dat die er schande van spraken dat zij met hem omging. Dat kon haar niks schelen. Ze begon steeds meer de pest aan de dorpsvrouwen te krijgen. Hoe ouder ze werd, des te meer besefte ze dat ze later een ander leven zou willen dan hun miezerige bestaan. Dat Kaffa volgens hen gevaarlijk was, beschouwde ze als kletspraat. Haar deed hij in elk geval niks. Hij was een vriend van Céleste en Céleste was haar vriendin. Dus was hij ook háár vriend. Dat sprak voor haar vanzelf. Ze zag hoe venijnig haar vader naar haar keek. Ook dat liet haar koud. Die man interesseerde haar niet veel. Die zou zich eerst wat meer om haar moeder moeten bekommeren voordat hij met recht een grote bek kon opentrekken.
Ton van Reen: Landverbeuren (17)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Nederlandstalige literatuur is populair in Tsjechië. Een golf van nieuwe vertalingen maakt dat het Archa Theater in Praag deze week i.s.m. het Nederlands Letterenfonds onder de titel ‘O lásce a nizozemí’ (Liefde en de Lage Landen) een programma wijdt aan schrijvers uit Nederland en Vlaanderen.
Negen auteurs presenteren op 14 en 15 januari hun boeken: Peter Buwalda, Esther Gerritsen, Barbara Stok, Annelies Verbeke, Pieter de Buysser, Auke Hulst, Guus Kuijer, Benny Lindelauf en Francine Oomen. De prozaschrijvers nemen deel aan twee speciale afleveringen van de populaire talkshow ‘EKG’, samen met hun gerenommeerde Tsjechische collega’s Jáchym Topol en Markéta Pilátová. De presentatie is in handen van Jaroslav Rudiš en Igor Malijevský. Sonja van Hamel en het West Side Trio verzorgen de muzikale omlijsting.
In de ochtenden is er een jeugdprogramma voor Praagse scholieren met Guus Kuijer, Francine Oomen en Benny Lindelauf.
Auke Hulst schrijft na afloop van het festival een blog voor de website van het Nederlands Letterenfonds.
# Website Nederlands Letterenfonds
Liefde en de Lage Landen: Nederlandse en Vlaamse auteurs in Praag
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Op zondagmiddag 18 januari a.s. is er een poëziemiddag in Libris-boekhandel Van der Meer in Noordwijk.
De optredende 5 dichters hebben allemaal het afgelopen najaar een nieuwe poëziebundel uitgebracht binnen het interessante & gedurfde fonds van Uitgeverij Voetnoot. Op de foto van links naar rechts: Arthur Lava, Andrea Voigt, Willem van Zadelhoff, Freda Kamphuis, Laura Mijnders.
Het wordt ongetwijfeld een inspirerende middag omdat deze 5 dichters de poëzie vanuit alle hoeken en gaten gaan benaderen en belichten. Verwacht contrast, verrassing, passie & humor!
Poëziemiddag in Noordwijk met Arthur Lava, Andrea Voigt, Willem van Zadelhoff, Freda Kamphuis en Laura Mijnders.
Datum: zondagmiddag 18 januari 2015
Tijd: aanvang: 15.00 uur, inloop: 14.30 uur
Entree: € 7,50 (inclusief welkomstdrankje)
Reserveren: 071 – 36 13 073 of info.vandermeer@libris.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: - Bookstores, Art & Literature News, Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
I disapprove of what you say,
but I will defend to the death
your right to say it.
(Voltaire)
Voltaire, (Attributed); originated in “The Friends of Voltaire”, 1906, by S. G. Tallentyre (Evelyn Beatrice Hall). Voltaire: French author, (1694 – 1778).
fleursdumal.nl magazine
More in: DICTIONARY OF IDEAS, Voltaire
Wim Brands spreekt met Toef Jaeger naar aanleiding van haar biografie ‘Koning Eénoog, een migrantenverhaal.’ Jaeger beschrijft hierin het verhaal van de eeuwig zoekende migrant Henk van Woerden (1947-2005).
Ook te gast is Reggie Baay over zijn non-fictie boek over de onbekende geschiedenis van de slavernij in Nederlands Oost-Indië, met als titel ‘Daar werd wat gruwelijks verricht‘.
Toef Jaeger & Reggie Baay
VPRO Boeken, zondag 11 januari 2015
NPO 1, 11.20 uur
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Het mooiste internationale literatuurfestival van Nederland bestaat 20 jaar! Van donderdag 15 t/m zondag 18 januari wordt dat gevierd met een vol en feestelijk programma in Theater aan het Spui en Filmhuis Den Haag. De kaartverkoop is gestart.
Op deze 20e editie van het Writers Unlimited Winternachten Festival optredens van schrijvers vanuit de hele wereld in meer dan zestig programma’s. Van de Engelse Karen Armstrong tot de Ethiopische Maaza Mengiste, van ‘onze’ Adriaan van Dis tot David Grossman uit Israël, van de Surinaamse grande dame Cynthia McLeod tot de jonge Nederlandse Niña Weijers. Deze lustrumeditie heeft als thema ‘At Home’: het gaat over thuis zijn in de breedste zin van het woord, variërend van de ruimte die we delen met onze geliefden en familie tot het thuishoren in een gemeenschap of een land. De keuzefilms van de auteurs worden vertoond, er zijn boeken te koop, de schrijvers signeren en er is muziek van onder anderen Cristina Branco en Pauni Trio. Er worden prijzen uitgereikt, debutanten treden op, auteurs vertellen welke tekst uit de wereldliteratuur hen heeft geraakt. En natuurlijk is er eten en drinken. Er zijn zowel Engelstalige- als Nederlandstalige programma’s.
Met de volgende internationale auteurs: Muhammad Aladdin (Egypte), Karen Armstrong (GB), David Grossman (Israël), Karl Ove Knausgård (Noorwegen), Ian Buruma (VS/Nederland), Jennifer Clement (VS/Mexico), Leela Corman (VS), Milena Michiko Flašar (Oostenrijk/Japan), Cynthia McLeod (Suriname), Maaza Mengiste (VS/Ethiopië), Nii Ayikwei Parkes (Ghana/GB), Dinar Rahayu (Indonesië), Witold Szabłowski (Polen) e.a.
En uit ons eigen taalgebied: Karin Amatmoekrim, Reggie Baay, Maria Barnas, Abdelkader Benali, Mohammed Benzakour, Wim Brands, Mano Bouzamour, Adriaan van Dis, Elsbeth Etty, Hanneke van Eijken, Maxim Februari, Mira Feticu, Louise O. Fresco, Piet Gerbrandy, Dominique Goblet, Hans Goedkoop, Maarten van der Graaff, Kees ’t Hart, Maarten ‘t Hart, Stefan Hertmans, Bas Heijne, Bregje Hofstede, Toef Jaeger, Ineke van Kessel, Mensje van Keulen, Hester Knibbe, Martijn Knol, Michel Krielaars, Bart Moeyaert, Michaël Obrechts, Gustaaf Peek, Nina Polak, David Van Reybrouck, Roos van Rijswijk, Ineke Riem, Alfred Schaffer, Paul Scheffer, Vamba Sherif, Shantie Singh, Sheila Sitalsing, Petra Stienen, Mustafa Stitou, Sanne Terlouw, Manon Uphoff, Peter Verhelst, Niña Weijers e.a.
Er is veel muziek: onder andere van Cristina Branco, Blue Moon Koor, Ernst Reijseger, Anton Goudsmit, DJ Safri, DJ Socrates, Pauni Trio, De Règâhs, Lucky Fonz III, Anna Montan en Patrick Lauwerends.
Writers Unlimited Winternachten festival 2015
# Meer info en reserveren via website Writers Unlimited
fleursdumal.nl magazine
More in: # Music Archive, - Book Lovers, Art & Literature News, STREET POETRY, The talk of the town, THEATRE, Winternachten
Een gesprek met Philip Snijder over ‘De volcontinu’, waarin een jongetje getuige is van de commotie rond de geboorte van zijn zusje, een zestienjarige jongen zich een psychose blowt en een vijftigjarige man het levenseinde van een verre neef veroorzaakt.
Ook te gast is Lizzy van Leeuwen over haar boek ‘De hanenbalken’. Van Leeuwen verdiepte zich in de achtergronden van het taboe op zelfmoord op het platteland.
Philip Snijder & Lizzy van Leeuwen
VPRO Boeken
zondag 4 januari
NPO 1, 11.20 uur
# meer info op website vpro-boeken
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Zijn zaak draaide uitstekend en daar ging het maar om. Sinds zijn dochter achter de bar stond, was de omzet zelfs verdubbeld. In zijn tent werd gezopen als nooit tevoren. Die meid had goud in haar lijf. De kastelein wist maar al te goed dat de meeste mannen alleen voor háár kwamen. De kerels wilden in haar buurt zijn. Daar hadden ze wat voor over. Soms vochten ze om een plaats aan de bar, waar ze het beste zicht op haar hadden. Ruzies waar de kastelein nooit tussen kwam. Hij kon er echter met veel plezier vanuit de deuropening van zijn keuken naar kijken. Hij riep naar Céleste of ze koffie wilde. Zoals gewoonlijk gaf ze geen antwoord. Of ze had hem niet gehoord of ze vond het niet nodig hem iets te zeggen. Ze stond in de deuropening van de kroeg en keek naar de vrouwen uit de straatjes die, zoals gewoonlijk op dit uur, naar het plein kwamen om inkopen te doen. Dorpsvrouwen met krullers in het haar, al dan niet met hoofddoeken, schorten of sloffen, maar allen met dezelfde bleke gezichten, alsof de zon voor hún nooit scheen.
Op weg naar bakker of slager bleven ze met elkaar praten en vormden ze een steeds wisselend groepje op het plein waarbinnen het gonsde als in een bijenkorf. Vooral de gebeurtenissen die zich in de vroege ochtenduren in en rond de werkplaats van de timmerman hadden afgespeeld, gingen van mond tot mond. Hoe die geile beer achter de cafémeid had aangezeten met een stuk hout omdat hij haar wilde naaien. Dat was een schandalige streek van hem, maar eigenlijk vroeg die meid er ook om. Zo uitdagend als ze altijd deed. En hoe ze gekleed ging! Ze liep toch altijd halfnaakt door het dorp! Dat zou niet lang meer ongestraft kunnen blijven. En toen was Kaffa ertussen gesprongen. Hij zou de timmerman hebben vermoord als de cafémeid hem niet op het nippertje had weten te kalmeren. Kaffa had zijn mes al in de aanslag gehad om het die timmerman in het hart te steken. Moest je eens kijken hoe hij daar onder die meidoorn met zijn mes zat te spelen. Die deed net of er niks was gebeurd. Die speelde maar raak, al gooide hij zijn mes heftiger dan gewoonlijk. Alsof hij er spijt van had dat hij de timmerman niet om zeep had gebracht.
Hadden die twee wat met elkaar, Kaffa en die cafémeid? Kon dat dan allemaal maar zo? Een halvegare met een hoerige meid? Zo’n gek was toch nog minder dan een kind. Daar moest je toch ook met je handen van afblijven! En terwijl ze onder het praten druk bewogen in hun rokken die hen als aardappelzakken om het lijf hingen, zagen de vrouwen hoe Angela Azurri, in een denkbeeldig touw springend, naar Kaffa ging. Hoe het wicht bleef kijken hoe de gek dan weer links, dan weer rechts stukken land veroverde, met de rechterhand als winnende partij. Hoe Angela zich groot genoeg leek te voelen om een spelletje mee te doen, tegenover Kaffa hurkte en het mes greep. Terwijl de vrouwen hun koppen steeds dichter bij elkaar staken en het gegons toenam, koos Angela voor het gehavende land van de linkerhand. Ze wierp het mes met zoveel kracht in het land van de rechterhand dat zelfs Kaffa verrast was en tegen haar lachte. Wat in hemelsnaam bezielde die meid om een wedstrijd uit te lokken tussen haar en de gek? Zou hij haar een kans geven om te winnen? Hoe ongedwongen ze met Kaffa omging! Hoe was het mogelijk dat zo’n jong ding zich met de gek afgaf en spelletjes met hem deed? Landverbeuren nog wel. Een mannenspel. Meisjes deden zoiets niet. Dat was ongehoord. De laatste tijd hadden ze het kind wel vaker bij die zwerver gezien. Heel gevaarlijk. Zou die vent zijn handen thuis kunnen houden? Onbegrijpelijk dat de slager net deed of hij niks zag. Dat dachten de vrouwen maar. Azurri begreep maar al te goed waar dat troepje vrouwen het over had. Hij zag heel goed hoe zijn dochter zich met Kaffa zat te vermaken. Uit ergernis sloeg hij de vleeshaken veel dieper door de poten van het varken dan nodig was. Die twee hadden het samen heel prettig. Als Angela miskleunde met het mes, klonk vrolijk gelach.
Ton van Reen: Landverbeuren (16)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Ze leken die teerhartigheid van hun moeder te hebben geërfd. Die kon ook geen bloed zien. Ze kwam nooit ofte nimmer in de slagerij. Om de meiden te verjagen knipte Azurri de staart van het varken en aaide hen onverwachts met de vette krul door het gezicht. Geschrokken gingen ze ervandoor, woedend om de vuile streek van hun vader. De man lachte vrolijk om de verontwaardigde gezichten van de kleine meisjes. Daarbij trok hij zijn bek breed open, van oor tot oor, alsof zijn mondhoeken waren uitgesneden. De kinderen zochten een plaats bij de pompbak. Hand in hand op de granieten rand gezeten fluisterden ze elkaar steeds gemenere scheldwoorden voor hun vader in het oor.
De aandacht van de meisjes Azurri werd afgeleid door de melkkar die het plein op hobbelde. Ze holden eropaf. Terwijl de kar even stilstond en de voerman de volle melkbussen oplaadde, aaiden de kinderen de sullige paarden van het tweespan over hun bestofte koppen. Ze spraken hen toe, alsof ze hen wilden opbeuren, om hen bestand te doen zijn tegen hun dagelijkse slavenarbeid. Maar de beesten werden koud noch warm van de liefkozingen. Ze hadden alleen donkere dingen in hun kop. Het gewicht van de kar. Het verrekte bit in hun mond. Het grote aantal kilometers dat ze elke dag moesten afleggen tussen de dorpen en de melkfabriek. Het was eigenlijk te veel gevraagd voor de twee versleten hengsten.
Omdat de voerman zijn route binnen een vastgestelde tijd moest rijden, kregen ze dan ook voortdurend ransel. De strepen van de zweep liepen dik over hun magere ruggen. En ze hadden geen tijd om te vreten. Gras kregen ze zelden te zien en van haver mochten ze alleen dromen. Ook Kaffa had met de beesten te doen. Hij kon het leed van de paarden niet aanzien en wendde zijn blik van hen af. Hij wist dat hij niets aan hun toestand kon veranderen. In zichzelf grommend ging hij verder met het spel en wierp het mes met zoveel kracht dat het tot aan het heft in de grond verdween. Vanuit het café zag Céleste Kaffa’s woede. Even dacht ze erover naar hem toe te gaan, om hem te kalmeren, maar ze begreep dat het beter voor hem was als hij uit zichzelf tot rust kon komen.
Ze hoorde haar vader de trap af stommelen en het vuur in het fornuis oprakelen. Hij hoestte of hij elk moment de pijp uit kon gaan. Zo hoestte hij elke ochtend en al jarenlang. Je zag hem nooit zonder sigaret. Even verscheen hij in de deur van de keuken, bromde iets onduidelijks en ging verder met het opstoken van het vuur. De keuken was het domein van de kastelein. Hij verbleef er het grootste deel van de dag. Hij had toch niet veel meer te doen dan voor zijn eigen eten zorgen. Hoogst zelden kwam het voor dat hij iets klaar moest maken voor zijn klanten. Meer en meer liet hij het werk in het café over aan zijn dochter, terwijl hijzelf koffie met cognac zoop en het vuur stookte, onverschillig of het zomer of winter was. Vroeger had hij zich met alles en iedereen bemoeid, maar de laatste tijd trok hij zich steeds meer terug. Hij wist dat velen hem niet mochten. Dat was zijn eigen schuld. Hij was er een van het soort voor wie alleen geld telde, de rest kwam er niet zo op aan. Al was hij altijd een goed kastelein geweest, wat schenken betrof, toen hij nog achter de bar stond. Hij kon een glas bier met het schuim precies twee vingers breed op de toog zetten en zijn glazen jenever waren tot de rand toe gevuld, maar hij had de mensen vaker dronken gevoerd dan ze zelf wel wilden. En dikwijls had hij hen te veel laten betalen, al wist hij het achteraf steeds als een vergissing te verkopen als iemand erachter was gekomen. Wat de mensen van hem zeiden, was hem allemaal geen zorg meer.
Ton van Reen: Landverbeuren (15)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature