LANDVERBEUREN (16) DO0R TON VAN REEN
Zijn zaak draaide uitstekend en daar ging het maar om. Sinds zijn dochter achter de bar stond, was de omzet zelfs verdubbeld. In zijn tent werd gezopen als nooit tevoren. Die meid had goud in haar lijf. De kastelein wist maar al te goed dat de meeste mannen alleen voor háár kwamen. De kerels wilden in haar buurt zijn. Daar hadden ze wat voor over. Soms vochten ze om een plaats aan de bar, waar ze het beste zicht op haar hadden. Ruzies waar de kastelein nooit tussen kwam. Hij kon er echter met veel plezier vanuit de deuropening van zijn keuken naar kijken. Hij riep naar Céleste of ze koffie wilde. Zoals gewoonlijk gaf ze geen antwoord. Of ze had hem niet gehoord of ze vond het niet nodig hem iets te zeggen. Ze stond in de deuropening van de kroeg en keek naar de vrouwen uit de straatjes die, zoals gewoonlijk op dit uur, naar het plein kwamen om inkopen te doen. Dorpsvrouwen met krullers in het haar, al dan niet met hoofddoeken, schorten of sloffen, maar allen met dezelfde bleke gezichten, alsof de zon voor hún nooit scheen.
Op weg naar bakker of slager bleven ze met elkaar praten en vormden ze een steeds wisselend groepje op het plein waarbinnen het gonsde als in een bijenkorf. Vooral de gebeurtenissen die zich in de vroege ochtenduren in en rond de werkplaats van de timmerman hadden afgespeeld, gingen van mond tot mond. Hoe die geile beer achter de cafémeid had aangezeten met een stuk hout omdat hij haar wilde naaien. Dat was een schandalige streek van hem, maar eigenlijk vroeg die meid er ook om. Zo uitdagend als ze altijd deed. En hoe ze gekleed ging! Ze liep toch altijd halfnaakt door het dorp! Dat zou niet lang meer ongestraft kunnen blijven. En toen was Kaffa ertussen gesprongen. Hij zou de timmerman hebben vermoord als de cafémeid hem niet op het nippertje had weten te kalmeren. Kaffa had zijn mes al in de aanslag gehad om het die timmerman in het hart te steken. Moest je eens kijken hoe hij daar onder die meidoorn met zijn mes zat te spelen. Die deed net of er niks was gebeurd. Die speelde maar raak, al gooide hij zijn mes heftiger dan gewoonlijk. Alsof hij er spijt van had dat hij de timmerman niet om zeep had gebracht.
Hadden die twee wat met elkaar, Kaffa en die cafémeid? Kon dat dan allemaal maar zo? Een halvegare met een hoerige meid? Zo’n gek was toch nog minder dan een kind. Daar moest je toch ook met je handen van afblijven! En terwijl ze onder het praten druk bewogen in hun rokken die hen als aardappelzakken om het lijf hingen, zagen de vrouwen hoe Angela Azurri, in een denkbeeldig touw springend, naar Kaffa ging. Hoe het wicht bleef kijken hoe de gek dan weer links, dan weer rechts stukken land veroverde, met de rechterhand als winnende partij. Hoe Angela zich groot genoeg leek te voelen om een spelletje mee te doen, tegenover Kaffa hurkte en het mes greep. Terwijl de vrouwen hun koppen steeds dichter bij elkaar staken en het gegons toenam, koos Angela voor het gehavende land van de linkerhand. Ze wierp het mes met zoveel kracht in het land van de rechterhand dat zelfs Kaffa verrast was en tegen haar lachte. Wat in hemelsnaam bezielde die meid om een wedstrijd uit te lokken tussen haar en de gek? Zou hij haar een kans geven om te winnen? Hoe ongedwongen ze met Kaffa omging! Hoe was het mogelijk dat zo’n jong ding zich met de gek afgaf en spelletjes met hem deed? Landverbeuren nog wel. Een mannenspel. Meisjes deden zoiets niet. Dat was ongehoord. De laatste tijd hadden ze het kind wel vaker bij die zwerver gezien. Heel gevaarlijk. Zou die vent zijn handen thuis kunnen houden? Onbegrijpelijk dat de slager net deed of hij niks zag. Dat dachten de vrouwen maar. Azurri begreep maar al te goed waar dat troepje vrouwen het over had. Hij zag heel goed hoe zijn dochter zich met Kaffa zat te vermaken. Uit ergernis sloeg hij de vleeshaken veel dieper door de poten van het varken dan nodig was. Die twee hadden het samen heel prettig. Als Angela miskleunde met het mes, klonk vrolijk gelach.
Ton van Reen: Landverbeuren (16)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van