LANDVERBEUREN (17) DOOR TON VAN REEN

De slager wist niet goed hoe hij haar bij die vent vandaan kon houden. Hij wist dat hij Kaffa op stang zou jagen als hij haar nu binnenhaalde. Die liet zijn plezier door niemand verstoren. Wie daar het lef toe had, tekende voor oorlog. Het veiligste was om de zaak nu maar zo te laten en er eerst eens met Angela over te praten. Dat kind moest toch voor rede vatbaar zijn?

Hij zou haar duidelijk moeten maken hoe gevaarlijk die zwerver was. En was dat gescharrel tussen hen niet afgelopen, dan hield hij haar voortaan gewoon in huis. Zijn vrouw moest maar beter op het kind gaan letten. Maar de vrouw van de slager, die vanachter het gordijn in de woonkamer haar spelende dochters in de gaten hield, had geen enkel bezwaar tegen het gedrag van Angela. Ze mocht Kaffa wel, ook al sprak ze nooit met hem. Ze voelde aan dat Kaffa haar ook wel mocht. Hij kon haar vaak zo indringend aankijken dat het leek of hij begreep hoe ze te lijden had van die bruut van een echtgenoot. Terwijl voor haar toch een ander soort leven bestemd had geleken. Iets zachters en warmers, hoewel ze niet precies kon omschrijven waarnaar ze verlangde. Het was een droom waarvan ze steeds wist dat hij er was geweest, maar telkens bij het ontwaken was ze de belangrijkste stukken eruit vergeten. Ze zag dat Angela en Kaffa zich goed amuseerden, maar ook hoe het groepje vrouwen over de twee praatte.

Met die vrouwen sprak ze nooit. Ze leefde teruggetrokken en was bang hen te ontmoeten. Net als de kraaien, waarvoor ze zelfs angst had. Ze zou graag wat voor de zieke jongen willen doen, maar alleen al het idee dat ze onder de ogen van die vrouwen zou moeten komen, weerhield haar. Ze zou ook wel eens met Kaffa willen praten, maar ze wist niet precies hoe ze dat moest aanleggen. Eigenlijk deed het haar goed dat Angela wel contact met hem had.

Kaffa won het spel gemakkelijk. Angela wilde revanche. Ze zette twee nieuwe landen uit, nog onhandig manoeuvrerend met het mes. Omdat ze het vorige spel had verloren was zij het eerst aan de beurt. Tot verbazing van Kaffa en zeker van haarzelf gooide ze het mes zo diep in het land van Kaffa dat ze hem direct een groot deel kon afpikken. Hoewel Kaffa nooit een makkelijker spel had gespeeld, werd dit voor hem een van de plezierigste spellen. De aanwezigheid van Angela wond hem op. Af en toe kwam ze zo dicht bij hem dat haar haren zijn gezicht raakten. Angela keek hem vrij en open aan. Aan de blikken van de vrouwen zag ze wel dat die er schande van spraken dat zij met hem omging. Dat kon haar niks schelen. Ze begon steeds meer de pest aan de dorpsvrouwen te krijgen. Hoe ouder ze werd, des te meer besefte ze dat ze later een ander leven zou willen dan hun miezerige bestaan. Dat Kaffa volgens hen gevaarlijk was, beschouwde ze als kletspraat. Haar deed hij in elk geval niks. Hij was een vriend van Céleste en Céleste was haar vriendin. Dus was hij ook háár vriend. Dat sprak voor haar vanzelf. Ze zag hoe venijnig haar vader naar haar keek. Ook dat liet haar koud. Die man interesseerde haar niet veel. Die zou zich eerst wat meer om haar moeder moeten bekommeren voordat hij met recht een grote bek kon opentrekken.

Ton van Reen: Landverbeuren (17)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine

More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van