Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Guy de Maupassant
(1850-1893)
LE DIEU CRÉATEUR
La nature, d’essai en essai, allant du plus imparfait au plus parfait, arrive à cette dernière création qui mit pour la première fois l’homme sur la terre.
Pourquoi le jour ne viendrait-il pas où notre race sera effacée, où nos ossements déterrés ne sembleront aux espèces vivantes que des ébauches grossières d’une nature qui s’essaie ?
Jouffroy
Dieu, cet être inconnu dont nul n’a vu la face,
Roi qui commande aux rois et règne dans l’espace,
Las d’être toujours seul, lui dont l’infinité
De l’univers sans bornes emplit l’immensité,
Et d’embrasser toujours, seul, par sa plénitude
De l’espace et des temps la sombre solitude,
De rester toujours tel qu’il a toujours été,
Solitaire et puissant durant l’Éternité,
Portant de sa grandeur la marque indélébile,
D’être le seul pour qui le temps soit immobile,
Pour qui tout le passé reste sans souvenir
Et qui n’attend rien de l’immense avenir ;
Qui de la nuit des temps perce l’ombre profonde ;
Pour qui tout soit égal, pour qui tout se confonde
Dans l’éternel ennui d’un éternel présent,
Solitaire et puissant et pourtant impuissant
A changer son destin dont il n’est pas le maître,
Le grand Dieu qui peut tout ne peut pas ne pas être !
Et ce Dieu souverain, fatigué de son sort,
Peut-être en sa grandeur a désiré la mort !
Une éternité passe, et toujours solitaire
Il voit l’éternité se dresser tout entière !
Enfin las de rester seul avec son ennui
Des astres au front d’or il a peuplé la nuit ;
Dans l’espace flottait comme un chaos immonde ;
De la matière impure il a formé le monde.
Depuis longtemps la masse aride errait toujours,
Comme Dieu solitaire et dans la nuit sans jours ;
Mais les astres brillaient et quelquefois dans l’ombre
Un beau rayon de feu courant par la nuit sombre
Éclairait tout à coup le sol inhabité
Cachant comme un proscrit sa triste nudité !
Soudain levant son bras, le grand Dieu solitaire
Alluma le soleil et regarda la terre !
Alors tout s’anima sous l’ardeur de ses feux,
L’arbre géant tordit ses membres monstrueux,
La végétation monta, puissante, énorme,
Premier essai de Dieu, production informe
Et le globe roulant ses prés, ses grands bois verts,
Tournait silencieux dans le vaste univers,
Balançant dans le ciel sur sa tête parée
Et ses hautes forêts et sa mer azurée.
Pourtant Dieu le trouva triste et nu comme lui.
Rêveur, il y jeta le feu qui gronde et luit ;
Alors tout disparut, englouti sous la flamme.
Mais quand il renaquit, le monde avait une âme.
C’était la vie ardente, aux souffles tout-puissants,
Mais confuse et jetée en des êtres pesants
Faits de vie et de sève et de chair et d’argile
Comme l’oeuvre incomplet d’un artiste inhabile.
Monstres hideux sortant de gouffres inconnus
Qui traînaient au soleil leurs corps mous et charnus.
Se penchant de nouveau, Dieu regarda la terre,
Elle tournait toujours sauvage et solitaire.
Tout paraissait tranquille et calme ; mais parfois
Quelque bête en hurlant passait dans les grands bois,
D’arbres déracinés laissant un long sillage,
Et son dos monstrueux soulevait le feuillage ;
Elle allait mugissante et traînant lentement
Son corps inerte et lourd sous le bleu firmament ;
Et sa voix bondissait par l’écho répétée
Jusqu’au trône de Dieu dans l’espace emportée ;
Et puis tout se taisait et l’on ne voyait plus
Que le flot verdoyant des grands arbres touffus.
Mais toujours mécontent, ce Dieu lança sa foudre,
Alors tout disparut brûlé, réduit en poudre.
Puis la sève revint, ainsi qu’un sang vermeil
Dans les veines du sol qu’échauffait le soleil,
L’herbe verte et les fleurs cachaient la terre nue ;
L’arbre ne portait plus sa tête dans la nue ;
De frêles arbrisseaux les monts étaient couverts
Tout renaissait plus beau dans le jeune univers.
Mais un jour, tout à coup, tout trembla sur la terre,
Son globe n’était plus désert et solitaire ;
Le grand bois tressaillit, car un être inconnu
Sur l’univers esclave a levé son bras nu.
Le monde tout entier a plié sous cet être ;
Regardant la nature, il a dit : “Je suis maître.”
Regardant le soleil, il a dit : “C’est pour moi.”
L’animal furieux fuyait tremblant d’effroi ;
Il a dit : “C’est à moi” ; le ciel brillait d’étoiles,
Il a dit : “Dieu c’est moi.” L’ombre étendit ses voiles :
L’homme d’une étincelle embrasa les forêts,
Et du Dieu créateur arrachant les secrets,
Seul, perdu dans l’espace, il se bâtit un monde.
Tout plia sous ses lois, le feu, la terre et l’onde.
Mais il marche toujours et depuis six mille ans
Rien n’a pu ralentir ses progrès insolents,
Et souvent quand il parle, on a cru que la vie
Jaillissait du néant au gré de son envie.
Mais cet être qui tient la terre sous sa loi,
Qui de ce monde errant s’est proclamé le roi ;
Cet être formidable armé d’intelligence,
Qui sur tout ce qui vit exerce sa puissance,
Qu’est-il lui-même ? Ainsi que ces monstres si lourds
Qui furent le dessin des races de nos jours ;
Que les arbres géants, aux têtes souveraines
Dont nous avons trouvé des forêts souterraines,
L’homme n’est-il aussi qu’un ouvrage incomplet,
Que l’ébauche et le plan d’un être plus parfait ;
Ira-t-il au néant ? Ou sa tâche finie,
Montera-t-il au Dieu qui lui donna la vie ?
Ô vous, vieux habitants des siècles d’autrefois
Qui seuls mêliez vos cris au grand souffle des bois,
Qui vîntes les premiers dans ce monde où nous sommes,
Le dernier échelon, dites, sont-ce les hommes ?
Vous êtes disparus avec les siècles morts ;
Si nous passons aussi, que sommes-nous alors ?
Seigneur, Dieu tout-puissant, quand je veux te comprendre,
Ta grandeur m’éblouit et vient me le défendre.
Quand ma raison s’élève à ton infinité
Dans le doute et la nuit je suis précipité,
Et je ne puis saisir, dans l’ombre qui m’enlace
Qu’un éclair passager qui brille et qui s’efface.
Mais j’espère pourtant, car là-haut tu souris !
Car souvent, quand un jour se lève triste et gris,
Quand on ne voit partout que de sombres images,
Un rayon de soleil glisse entre deux nuages
Qui nous montre là-bas un petit coin d’azur ;
Quand l’homme doute et que tout lui paraît obscur,
Il a toujours à l’âme un rayon d’espérance ;
Car il reste toujours, même dans la souffrance,
Au plus désespéré, par le temps le plus noir,
Un peu d’azur au ciel, au coeur un peu d’espoir.
1868
Guy de Maupassant poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Guy de Maupassant, Maupassant, Guy de, Maupassant, Guy de
Stefan Zweig
(1881-1942)
Das fremde Lächeln
Mich hält ein leises Lächeln gebannt.
Es hing
Ganz licht und lose am Lippenrand
Einer schönen Frau, die vorüberging.
Die fremde Frau war schön und schlank,
Und fühlte ich gleich, es zielte ihr Gang
In mein Leben.
Und dies Lächeln, das ich in Glut und Scham
Von ihren zartblassen Lippen nahm,
Hat mir ein Schicksal gegeben.
Wie ist dies alles so wundersam,
Das Lächeln, die Frau und mein sehnender Traum
Versponnen zu törichten Tagen.
Mein Herz verirrt sich in Frage und Gram,
Woher dieses seltsame Lächeln kam,
Und weiß ich doch kaum,
Wieso mir das heimliche Wunder geschehn,
Daß ich, erglutend in Glück und Scham,
Ein Lächeln aus fremden Leben nahm
Und in das meine getragen.
Ich fühle nur: seit
Ich das Lächeln der leisen Lippen getrunken,
Ist die Ahnung einer Unendlichkeit
In mein Leben gesunken.
Meine Nächte leuchten nun still und lau
Wie ein Sternengezelt
In beruhigtem Blau.
Und der zarte Traumglanz, der sie erhellt,
Ist das Lächeln der Frau,
Der viellieben Frau,
Der schönen, an der ich vorüberging,
Der fremden, von der ich ein Schicksal empfing.
Stefan Zweig poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Y-Z, Stefan Zweig, Zweig, Stefan
Jacob Ramesz keek met ogen vol smeulende haat naar de wijven rond het bed van de jongen. De lelijke dorpsvrouwen met hun verzuurde gezichten hadden geen cent meer over voor hem. Vroeger, toen was het anders geweest. Toen hij nog jong was en achter de boerenwijven aan zat. Terwijl hun kerels tussen de koeien of de kroten zaten, maakte hij hun het hof. Op hun eigen zolders naaide hij hen dat het sap hen in de schoenen liep. Die wijven wilden ook wel eens wat anders dan steeds maar weer hun eigen boer! Dat waren nog eens tijden!
Zelfs de vrouwen daar rond het bed, die er in hun zwarte kleren uitzagen als kraaien, zouden het niet kunnen ontkennen. Bij dat groepje waren er drie die hij had mogen pakken. Aha! Al hadden ze toen nog niet van die harde smoelen en waren ze een jaar of dertig jonger geweest. Ze leken het zich nauwelijks te herinneren, want voor hen was hij nu lucht. Godverdomme, hij zou nog eens zo jong moeten zijn als de gek die daar met de dochter van de slager zat te spelen. Dan zou hij nog eens van zich laten horen. Kaffa, zou die zijn lul wel echt gebruiken? Kaffa had niet het minste idee van wat de vlooientemmer allemaal over hem dacht. Hij had al zijn aandacht nodig bij het spel. Hoewel Angela eigenlijk geen partij voor hem was, wist ze toch al razend goed met het mes om te gaan. Ze had aanleg, al kon ze daar als meisje weinig mee doen, want alleen mannen deden dit spel. Vrouwen telden daarbij niet mee. Die deden andere dingen voor hun vertier. Niemand anders dan Kaffa zou zich dan ook verlaagd hebben om tegen een meisje te spelen. Toen Kaffa met zijn laatste slag zoveel van het land van Angela inpikte dat zij er haar koning niet meer in kwijt kon, had ze verloren. Kaffa wilde nieuwe landen uitzetten, maar Angela had geen zin meer. Een paar keer verliezen vond ze meer dan genoeg. Ze veegde de grenzen uit, trok Kaffa speels aan zijn haren en holde naar haar zusjes, die zich bij de spoelbak amuseerden. Ze wilde ook het water in, maar ze durfde haar kleren niet uit te trekken. De eerste keer in haar leven dat ze daarmee aarzelde. Ze voelde dat Kaffa naar haar keek. Besluiteloos bleef ze bij de pompbak staan, jaloers op de kinderen die zich eindeloos amuseerden. Kaffa klikte het mes dicht, stond op en liep een rondje om het plein. De slagerij passerend zag hij hoe het varken aan de ladder hing, vanbinnen al voor een groot deel leeggehaald, maar nog gekleed in zijn witte spekjas. En met de ogen open, alsof het toekeek hoe het leeggeplunderd werd.
Ton van Reen: Landverbeuren (21)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
De wonderen bleven uit. Tot grote droefenis van het dorp ging iedere zieke die zijn hulp inriep tóch dood. Tot helemaal heilig zou de gelukzalige het nooit kunnen brengen als hij het zo duidelijk liet afweten, ook al droeg hij op zijn portret reeds een aureool van wit licht. Hij leek voorgoed ingeslapen op het kerkhof van Solde, tussen bemoste muren en groene linden. Een zware, natuurstenen tombe, hem geschonken door het dorp, drukte zijn lijf steeds verder het grondwater in. De geur van heiligheid waarnaar hij zijn hele leven had gestreefd, bleek hem verder koud te laten. Misschien had hij zich daar in die bossen, waar nooit iemand hem zag, toch vaker afgetrokken dan voor een echte heilige mogelijk werd gehouden. De in het zwart geklede vrouwen kregen het algauw warm in de kleine kamer van de jongen. Toen het zweet hun uitbrak, vonden ze een oplossing door de zieke jongen met bed en al naar buiten te verplaatsen. Enkelen namen hem op bij armen en benen en droegen hem door de werkplaats naar buiten, terwijl de anderen het bed door het raam naar buiten wurmden. Ze zetten hem op een mooie plaats in de schaduw van de meidoorn. Voor het kind was het daar een stuk beter dan in zijn benauwde kamer. Met zijn door koorts halfblinde ogen keek de jongen om zich heen. Zocht naar dingen die hij kon herkennen, maar hij slaagde daar niet in. Hij viel in slaap, moe van het licht dat, na een wekenlang verblijf in een donkere kamer, vol geweld op hem afkwam. Een schijnslaap. Het soort slaap waarin ook opoe Ramesz voortdurend verkeerde.
Jacob Ramesz droeg haar naar buiten en zette het uitgeleefde vrouwtje in een rieten leunstoel. Aan het kindse wijfje was niet meer te zien of ze sliep of wakker was. Als ze niet in haar stoel zat, lag ze in bed; meestal had ze een onwezenlijke glimlach op haar gezicht. Haar ogen stonden altijd open. Ze had het altijd koud, in zomer en winter. Zelfs bij deze hoge temperaturen klopte ze de vlooientemmer de laatste centen uit de zak voor de aanschaf van kolen voor haar voetstoofje. Jacob zette het stoofje vol gloeiende vetkool onder haar voeten en hing er haar rokken overheen. De warmte trok in haar kleren. De rook kroop tussen kraag en mouwen in kleine kringetjes naar buiten, zodat het leek of ze in brand stond. Ze lachte erbij. Kon niets anders meer dan lachen. Alle andere dingen die haar ooit hadden beziggehouden was ze zo goed als vergeten. Niets hinderde haar meer. Zo ging dat met een oud mens dat zelfs haar herinneringen verloren had en dat niet eens meer zag wat er om haar heen gebeurde. Ze had er geen notie van dat op een paar passen afstand een jongen lag te sterven. Een kind dat nog een heel leven voor zich zou moeten hebben, een leven om te vullen met al de dingen die opoe alweer kwijt was. Haar bleef alleen een doelloze vrolijkheid over. Zo gerust als opoe Ramesz waren ook de drie jongere zusjes Azurri, die in de spoelbak van de pomp speelden. Naakt. Hun kleren lagen in het gras. Ze sloegen in het water of ze lagen languit in de drinkgoot en schreeuwden om het hardst. Zonder ook maar een moment te denken aan de jongen die ze zo goed kenden en met wie ze zo vaak samen waren geweest. Huid aan huid. Een paar weken geleden konden ze hem nog nauwelijks missen in hun spel. Nu waren ze hem al haast vergeten, omdat zijn lijf al bijna dood was.
Ton van Reen: Landverbeuren (20)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Toen in juni vorig jaar Wiel Kusters’ biografie van Kees Fens, Mijn versnipperd bestaan, werd gepresenteerd in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam, trok dat honderden belangstellenden uit de wereld van de literatuur, de universiteit en de journalistiek. Kees Fens (1929-2008) gold en geldt voor velen als de belangrijkste criticus en essayist van de tweede helft van de vorige eeuw.
Om de inzet en de belangrijkste thema’s uit zijn literairkritische en cultuurhistorische werk levend te houden organiseert de onlangs opgerichte Kees Fens Stichting jaarlijks een Kees Fens-lezing.
De reeks wordt geopend door Fens’ biograaf, de dichter Wiel Kusters, emeritus hoogleraar algemene en Nederlandse letterkunde aan Universiteit Maastricht. Onder de titel Grote God gaat hij in op voor Kees Fens belangrijke noties als tijd en eeuwigheid en belicht hij, mede aan de hand van Vestdijks De toekomst der religie, de aard van Fens’ (moderne) traditionalisme.
# Grote God: Eerste Kees Fens-lezing door Wiel Kusters op woensdag 18 februari 2015 – Aanvang: 15:30 uur
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, Art & Literature News, Kees Fens, Wiel Kusters
Dichter Martin Beversluis viert in 2015 zijn 20-jarig jubileum, en trapt op gedichtendag zijn jubileumjaar af met de presentatie van zijn minibundel ‘De liefde begonnen’. De minibundel bestaat uit 9 gedichten op muziek. Evelien van Breemen verzorgde de vormgeving en Tom Pijnenburg maakte bij één van de gedichten een video. ‘De liefde begonnen’ is vanaf gedichtendag gratis te downloaden via www.beversluis.com en via www.telexpress.nl. De presentatie vindt plaats tijdens Beyond Borders: gedichtendag in de Polygonale Loods aan de Burgemeester Brokxlaan in Tilburg. De toegang is gratis.
‘De liefde begonnen’ bestaat uit oud en nieuw werk. De titel refereert aan het motto van gedichtenweek 2015: ‘Met zingen is de liefde begonnen’. De muziek nam de dichter eind 2014 thuis op. Daarbij werkte Martin Beversluis samen met muzikant Jeroen Geurts. Komend najaar zal er nog een dichtbundel van Martin Beversluis verschijnen. Die bundel gaat ‘Meandertaler‘ heten en komt in september 2015 uit bij Uitgeverij teleXpress.
Al voor de publicatie van ‘De liefde begonnen‘ vervolgt Martin Beversluis zijn eeuwigdurende ‘Consumptiebonnentour’ met optredens op de meest uiteenlopende Nederlandse en voor het eerst ook Belgische podia. Zo staat hij op 24 januari in Café Lambiek tijdens het Red De Pollepel Festival, op 25 januari schuift Martin aan bij het Cultureel Café in De NWE Vorst en op 7 februari treedt hij op in Turnhout bij De Sprekende Ezels. Daarnaast blijft Beversluis actief als organisator en presentator van de Tilburgse poetry slam Podiumvlees (samen met Daan Taks) en van Beyond Borders: Poëzie Polygonaal. En Martin Beversluis gaat uiteraard nog meer activiteiten in het kader van zijn jubileumjaar organiseren.
Daarvan kunt u op de hoogte blijven via zijn website en zijn facebookpagina (én fleursdumal.nl magazine).
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive A-B, Art & Literature News, Beversluis, Martin, Poetry Slam
In VPRO BOEKEN is schrijver en archeoloog Louwrens Hacquebord te gast. Hij schreef de boeken ‘Geschiedenis van de Noordse Compagnie (1614-1642)‘ en ‘Wildernis, woongebied en wingewest’.
Ook te gast is A.N. Ryst over zijn debuut: ‘De harpij‘, een vuistdikke roman van 672 bladzijden waarin een man, lopend langs de snelweg, wordt opgepakt en verklaart dat hij een duivel is.
Louwrens Hacquebord & A.N. Ryst
VPRO Boeken zondag 25 januari,
NPO 1, 11.20 uur
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Zoals het gebruik hun voorschreef in gevallen van ziekte en dood, waren de vrouwen gehuld in zwarte, naar eenzelfde model gesneden jurken. In deze rouwkleding bleven ze bij de jongen om hem in zijn laatste uren te troosten en zijn sterven te verlichten. Het geklep van de kerkklok klonk over het dorp. Zo driftig en zo verward dat iedereen zich verbaasd afvroeg wat de pastoor op deze ochtend zo kwaad had gemaakt. Eerst had hij de timmerman afgeblaft en nu moest ook de klok eronder lijden. Het felle luiden joeg ook de laatste slapers uit hun nest. Oude mannen die van hun bed naar het schijthuis struikelden, de handen aan hun kloten om het niet in hun broek te doen. Hoewel de pastoor met zijn gelui de mensen naar de kerk wilde lokken, bleek er onder de gelovigen weinig animo te bestaan om zich met het onderhoud van hun ziel of met dank aan God bezig te houden. Alleen een paar oude vrouwtjes liepen naar de kerk, als kleine meisjes, hand in hand. Niemand wist precies waar die twee vandaan kwamen. Tegen de tijd dat de mis begon, arriveerden ze op het plein.
Twee magere verschijningen die feitelijk niks met het dorp te maken hadden, omdat niemand hen kende. Zelf spraken ze met geen woord over hun afkomst. Sommigen meenden dat ze nonnen waren die uit een klooster waren gevlucht. Het heette dat ze, te oud om te werken, alle dagen in hun cellen moesten doorbrengen. Omdat ze er geen zin in hadden als kaarsjes op te branden, zouden ze zijn uitgebroken. Volgens een heel ander verhaal hadden de twee al bedelend en hoererend hun leven lang kermissen en feesten afgereisd. Het gerucht ging dat ze in de bossen een hut hadden opgetrokken, dicht bij de plek waar eertijds de kluis van een heremiet had gestaan. Misschien hoopten ze door boete te doen op die gewijde plaats de voorspraak van de een halve eeuw geleden gestorven kluizenaar te verkrijgen, zodat die hen na hun zondige leven de hemel zou kunnen binnenloodsen. Grond voor dit gerucht was dat men hen daar vaker in de buurt had aangetroffen.
Even later klonk het zingen van pastoor Andrade op uit de kerk. Woedend gezang, omdat er zoveel aan het geloofsleven van zijn mensen bleek te schorten. Voor de oude wijven, die niet eens tot zijn parochie behoorden, moest hij de mis opdragen. Het maakte hem kwaad dat zelfs het voorbeeld van de plaatselijke kluizenaar, wiens portret in een van de zijbeuken hing, zijn parochianen niet tot meer godsvrucht kon aanwakkeren. De heremiet, wiens nagedachtenis de trots van het dorp was, had zijn hele leven in de bossen van Solde gewoond. In een geur van heiligheid. Volgens de overlevering werd hij dagelijks en vooral ‘s nachts door de duivel gekweld, die hem tot zondigen trachtte te verleiden. Na zijn dood zou hij enkele wonderbaarlijke genezingen hebben verricht. De Kerk had de wonderen op hun kwaliteit onderzocht. Nadat een heel leger in rood, paars en goud geklede hoogwaardigheidsbekleders het dorp Solde en de schuilplaats van de kluizenaar had bezocht, werd hij in het gilde der gelukzaligen opgenomen. De eerste stap op weg naar de heiligverklaring. Wanneer hij het helemaal tot heilige zou brengen, kon dat belangrijke gevolgen voor hem hebben. Zijn beeltenis zou in miljoenvoud in hout en gips verspreid worden. De gelovigen der gehele Kerk zouden eens per jaar zijn patroonsdag vieren. Meer nog! Hij zou benoemd worden tot beschermheilige van alle mogelijke schutterijen, fokverenigingen, boerinnenclubs en dranklokalen. En zeker zou hij patroon worden van de plaatselijke kerk, die nu nog was gewijd aan Christoffel. Een heilige van wie eigenlijk niemand wist of hij ooit bestaan had, maar van wie verteld werd dat hij eens het kind Jezus over de rivier had gedragen. De beelden van Christoffel zouden in vergeten hoeken onder het stof raken. En ook de glas-in-loodramen die taferelen uit het leven van Christoffel toonden, zouden uit hun sponningen worden geslagen en vervangen worden door gebeurtenissen uit het leven van de kluizenaar. Zichzelf martelend om de vanachter struiken loerende duivel op afstand te houden. Aangezeten aan een diner van gras, klaver en sprinkhanen. Slapend op een bed van brandnetels.
Ton van Reen: Landverbeuren (19)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Arthur Munby
(1828-1910)
Post Mortem
I lay in my coffin under the sod;
But the rooks they caw’d, and the sheep they trod
And munch’d and bleated, and made such a noise–
What with the feet of the charity boys
Trampling over the old grave-stones–
That it loosen’d my inarticulate bones,
And chased my sleep away.
So I turn’d (for the coffin is not so full
As it was, you know) my aching skull;
And said to my wife–and it’s not my fault
If she does lie next to me in the vault–
Said to her kindly, “My love, my dear,
How do you like these sounds we hear
Over our heads to-day?”
My wife had always a good strong voice;
But I’m not so sure that I did rejoice
When I found it as strong as it used to be,
And so unexpectedly close to me:
I thought, if her temper should set in,
Why, the boards between us are very thin,
And whenever the bearers come one by one
To deposit the corpse of my eldest son,
Who is spending the earnings of his papa
With such sumptuous ease and such great eclat,
They may think it more pleasant, perhaps, than I did,
To find that in death we were not divided.
However, I trusted to time and the worms;
And I kept myself to the mildest terms
Of a conjugal “How d’ye do.”
“John,” said my wife, “you’re a Body, like me;
At least if you ain’t, why you ought to be;
And I really don’t think, when I reflect,
That I ought to pay as much respect
To a rattling prattling skeleton
As I did to a man of sixteen stone.
However” (says she), “I shall just remark
That this here place is so cool and dark,
I’m certain sure, if you hadn’t have spoke,
My slumber’d never have thus been broke;
So I wish you’d keep your–voice in your head;
For I don’t see the good of being dead,
If one mayn’t be quiet too.”
She spoke so clear and she spoke so loud,
I thank’d my stars that a linen shroud
And a pair of boards (though they were but thin)
Kept out some part of that well-known din:
And, talking of shrouds, the very next word
That my empty echoing orbits heard
Was, “Gracious me, I can tell by the feel
That I’m all over rags from head to heel!
Here’s jobs for needle and thread without ending,
For there’s ever-so-many holes wants mending!”
“My love,” I ventured to say, “I fear
It’s not much use, your mending ’em here;
For, as fast as you do, there’s worse than moth,
And worse than mice, or rats, or both,
Will eat up the work of your cotton ball
And leave you never a shroud at all–
No more than they have to me.”
Now, whether it was that she took it ill
My seeking to question her feminine skill,
Or whether ’twas simply that we were wedded–
The very thing happen’d that I most dreaded:
For, by way of reply, on the coffin-side,
Just where the planks had started wide,
There came a blow so straight and true
That it shook my vertebral column in two;
And what more might have follow’d I cannot tell,
But that very minute (’twas just as well)
The flagstone was lifted overhead,
And the red-nosed buriers of the dead
Let down a load on my coffin-plate
That stunned me quite with the shock of its weight.
‘Twas the corpse, of course, of my eldest son,
Who had injured his brain (a little one)
By many a spirituous brain-dissolver,
And finish’d it off with a Colt’s revolver.
Well–when they had gone and the noise had ceased,
I look’d for one other attack, at least:
But, would you believe it? The place was quiet,
And the worms resumed their usual diet!
Nay, everything else was silent too;
The rooks they neither caw’d nor flew,
And the sheep slept sound by footstone and head,
And the charity boys had been whipp’d to bed.
So I turn’d again, and I said to myself–
“Now, as sure as I’m laid on this sordid shelf
Away from the living that smile or weep,
I’ll sleep if I can, and let her too sleep:
And I will not once, for pleasure or pain,
Unhinge my jaws to speak again,
No, not if she speaks to me.”
Arthur Munby poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Arthur Munby & Hannah Cullwick, CLASSIC POETRY, Munby & Cullwick
Breda’s Museum
t/m 08 februari 2015
Jan de Bie Boekenlandschappen
Uitgelezen expositie voor liefhebbers van prent-schilderkunst én literatuur. Een grensloze gedachtenwereld in ‘bibliotheken’ ontdekken, ‘De Asgrauwe’ leeskijken of dagdromen bij landschappen.
Breda’s Museum
Parade 12/14
Chassépark
BREDA
076 529 93 00
Een uitgelezen expositie voor liefhebbers van prent-schilderkunst én literatuur. Een grenzeloze gedachtewereld in ‘bibliotheken’ ontdekken, en asgrauw leeskijken of dagdromen bij landschappen. Kortweg: genieten. Zo omschrijft het Breda’s Museum haar tentoonstelling ‘Jan de Bie, Boekenlandschappen’. Jan de Bie is niet zelf te gast maar wel kunstfilosoof Harry van Boxtel. Hij is niet alleen goed bevriend met Jan de Bie, maar kent zijn werk als geen ander. Zo schreef hij ook de tekst van de catalogus bij de tentoonstelling. Beiden werkten ook samen bij een project, dat ook te zien is in het museum. Ze maakten samen het kunstboek: ‘Papieren en notulen van de Asgrauwe’. Het zijn de hilarische notulen en correspondentie van een gefingeerde duivensportvereniging, prachtig en zeer uitgebreid geïllustreerd door Jan de Bie.
(Websites: http://www.breda-museum.org/142 en http://www.jandebie.nl/ )
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, Art & Literature News, Dutch Landscapes, Exhibition Archive
Onze open democratische samenleving wordt bedreigd door nieuwe en oude gevaren. De dictatuur van Vladimir Poetin treedt de integriteit van Europa met voeten, terwijl terrorisme uit binnen- en buitenland ons voor grote problemen stelt. Het tijdperk van globalisering heeft geleid tot botsingen die de baten tenietdoen. Na de val van de Berlijnse muur dachten we dat het niet langer nodig was de individuele vrijheid te verdedigen of een agressieve buitenlandpolitiek te voeren. Recente ontwikkelingen hebben ons die illusie ontnomen. We moeten onze positie herzien in de wetenschap dat onze wereld nog altijd doordesemd is van kwade machten, die alleen maar zullen groeien wanneer we ons er niet tegen verzetten. Want samenlevingen die hun burgers niet kunnen beschermen, zullen niet lang open blijven.
Programma
14.00 uur Ontvangst met koffie en thee
14.30 uur Welkom Rob Riemen
14.40 uur Nexus-lezing door Garry Kasparov
15.30 uur Q&A
16.30 uur Receptie
Garry Kasparov (Rusland, 1963) werd op 22-jarige leeftijd de jongste schaakkampioen ooit en domineerde ruim twintig jaar de wereldranglijst. Met zijn aanhoudende strijd met Anatoli Karpov om de wereldtitel en zijn beroemde tweekamp met IBM supercomputer Deep Blue hield hij de wereld jarenlang in de ban van het schaakbord. Ook na de beëindiging van zijn schaakloopbaan bleef hij actief met The Kasparov Chess Foundation. Bovenal werd Kasparov razendsnel bekend als voorvechter van democratie en mensenrechten met zijn openlijke verzet tegen het beleid van Vladimir Poetin. Hij is president van het Verenigd Burgerfront, dat hij in 2005 oprichtte, en is medeoprichter van het Andere Rusland, een samenwerkingsverband dat oproept tot vrije en eerlijke verkiezingen. Zijn boek Waarom het leven op schaken lijkt (2007), over hoe schaken en besluitvorming parallellen vertonen, is in meer dan twintig talen vertaald.
NEXUS lezing Garry Kasparov:
Timeless Values in a Shifting World
21 maart 2015, 14:00 – 17:00
Aula Tilburg University
# Meer informatie op website nexus instituut
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, Art & Literature News, Nexus Instituut, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
Stefan Zweig
(1881-1942)
Das Mädchen
Heut kann ich keine Ruhe finden …
Das muß die Sommernacht wohl sein.
Durchs off’ne Fenster strömt der Linden
Verträumter Blütenduft herein.
Oh Du mein Herz, wenn er jetzt käme
– Die Mutter ging schon längst zur Ruh –
Und Dich in seine Arme nähme …
Du schwaches Herz, … was tätest du? …
Stefan Zweig poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Y-Z, Stefan Zweig, Zweig, Stefan
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature