Fleurs du Mal Magazine
Marie Krysinka
(1845-1908)
Le démon de Racoczi
A Ringel
C’était par une après-midi embrumée
Dans l’air opaque le ciel pesait comme un remords.
J’avais dans l’âme le tentissement de son dernier baiser; –
Je l’avais pour jamais enfoui au fond de l’âme
Comme au fond d’un caveau sépulcral.
Dans l’air opaque le ciel pesait comme un remords.
• • •
Alors pour fuir cette obsédante mélancolie de l’air et du ciel – j’ai fermé la fenêtre brusquement.
J’ai fermé la fenêtre et j’ai tiré le rideau épais qui soudainement plongea la chambre dans une lumière lourde.
Une artificielle lumière.
Plus ardente et plus molle que la triste lumière de l’air embrumé,
• • •
Et les objets prirent des attitudes inaccoutumées.
Des attitudes du rêve.
Dans la caverne de l’ombre, le piano allumait le ricanement de ses dents blanches.
Les fauteuils – ainsi que des personnes cataleptiques – étendaient leurs bras raides.
Les luisances voilées des bronzes semblaient des clignements d’yeux craintifs.
Et, dans l’or des cadres se réveillaient des lucioles; –
Auprès des glaces qui ouvraient dans le mur d’inquiétantes perspectives.
Et près de la bibliothèque, le Démon de Racoczi attira mes regards irrésistiblement…
C’était une simple eau-forte où, sur un fond brouillé, se détachait en noir exagéré – le Démon aux joues creuses, à la lèvre crispée par une gaieté féroce, ou peut-être par quelque affreuse torture.
Mais ce n’était qu’une simple eau-forte.
Puis le pli entre les sourcils froncés s’accentua.
Il s’accentua, – bien que la chose paraisse incroyable, –
Il se creusa plus profondément,
Figeant une expression d’angoisse farouche, sur cette face au sinistre rictus;
Les cheveux se hérissèrent à n’en pas douter;
Et l’archet que tenait la main du Démon eut un frémissement, s’anima, – en vérité, – et fit rendre à l’instrument un son,
Un son jamais entendu jusqu’alors. –
Et si triste, qu’il semblait fait de tous les sanglots et de tous les glas.
Et aussi doux que le parfum des tubéreuses, flottant dans la crépusculaire clarté des soirs.
Puis l’archet s’élança furieux, avec un grondement de rafale, sur les cordes désespérées.
Et c’était comme des cris de détresse, comme des rires de fous et comme des râles d’agonisants.
Et c’était comme des appels éperdus, de suprêmes appels, hurlés vers le ciel désert.
Mais l’horrible symphonie décrut ainsi qu’une mer qui s’apaise.
Et sour l’archet du Démon s’épanouit alors tout un orchestre;
S’épanouit alors comme une grande fleur – tout un orchestre.
Les violons traînaient des notes pâmées, et parfois miaulaient comme des chats.
Les flûtes éclataient de petits rires nerveux.
Les violoncelles chantaient comme des voix humaines.
La valse déchaînait son tournoyant délire.
Rythmée comme par des soupirs d’amour;
Chuchoteuse comme les flots,
Et aussi mélancolique qu’un adieu;
Désordonnée, incohérente, avec des éclats de cristal qu’on brise;
Essoufflée, rugissante comme une tempête;
Puis alanguie, lassée, s’apaisant dans une lueur de bleu lunaire.
Et par l’archet du Démon évoqués,
Les Souvenirs passaient;
Cortège muet,
En robes blanches et nimbés d’or, les Souvenirs radieux, les bon et purs Souvenirs;
Sous leurs longs voiles de deuil, les douloureuses Ressouvenances;
Les ombres des Amours morts passaient couronnées de fleurs desséchées.
L’archet s’arrêta avec un grincement sourd.
Le Démon était toujours devant moi avec son sinistre rictus;
Mais ce n’était vraiment qu’une simple eau-forte.
Dans l’air opaque, le ciel pesait comme un remords.
1er novembre 1882
(Recueil : “Rythmes pittoresques”)
Marie Krysinka poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L
Frontale aanval op het Letterkundig Museum & Kinderboekenmuseum
De Raad voor Cultuur adviseert de staatssecretaris het subsidie voor het Letterkundig Museum / Kinderboekenmuseum van € 3 miljoen terug te brengen tot € 2,2 miljoen. De huisvestings- en personeelslasten over 2011 bedragen respectievelijk € 1 miljoen en € 1,7 miljoen (totaal € 2,7 miljoen). Het museum is geschokt, juist omdat het zeer succesvol is en veel lof oogst. In 2012 is het Letterkundig Museum / Kinderboekenmuseum na algehele renovatie weer geheel voor het publiek geopend. Het stevent dit jaar af op een recordaantal bezoekers van ca. 60.000, een verdubbeling van het jaarlijks bezoekersaantal van vóór de renovatie. Het museum verwacht dit aantal uit te bouwen tot 80.000 in de komende jaren.
‘Het Pantheon’, de vaste opstelling van het Letterkundig Museum, werd bekroond met een Gouden Reiger. De social media expositie ‘Ik Jan Cremer’ werd onderscheiden met de Hollandse Nieuwe. Het Kinderboekenmuseum dat deel uitmaakt van het Letterkundig Museum werd de afgelopen maanden genomineerd voor maar liefst vijf (internationale) prijzen: de Museumprijs, de Childrens Museum Award, twee Gouden Reigers en de European Museum of the Year Award 2012.
Vorig jaar verscheen in opdracht van het ministerie van OC&W o.l.v. Ella Vogelaar een visitatierapport waarin het inhoudelijke werk en het financieel-zakelijk beheer van het museum werd geroemd.
Staatsecretaris Zijlstra vermeldde in zijn beleidsnotitie ‘Meer dan kwaliteit, een nieuwe visie op cultuurbeleid’ (2011), dat het Ministerie van OC&W voor het Letterkundig Museum ruim € 2,6 miljoen beschikbaar heeft. Was de voorgenomen bezuiniging van de staatssecretaris al rampzalig – de verdubbeling (8 ton) die de Raad nu adviseert, is een frontale aanval op een succesvol, gezond bedrijf dat voldoet aan de eigen inkomsten-norm en betekent een bom onder het literaire erfgoed van Nederland. Het museum beraadt zich op verdere stappen.
Letterkundig Museum – Prins Willem-Alexanderhof 5 – 2595 BE Den Haag – telefoon: 070-333 96 66
fleursdumal.nl magazine
More in: The talk of the town
Max Elskamp
(1862-1931)
La femme
Mais maintenant vient une femme,
Et lors voici qu’on va aimer,
Mais maintenant vient une femme
Et lors voici qu’on va pleurer,
Et puis qu’on va tout lui donner
De sa maison et de son âme,
Et puis qu’on va tout lui donner
Et lors après qu’on va pleurer
Car à présent vient une femme,
Avec ses lèvres pour aimer,
Car à présent vient une femme
Avec sa chair tout en beauté,
Et des robes pour la montrer
Sur des balcons, sur des terrasses,
Et des robes pour la montrer
A ceux qui vont, à ceux qui passent,
Car maintenant vient une femme
Suivant sa vie pour des baisers,
Car maintenant vient une femme,
Pour s’y complaire et s’en aller.
Max Elskamp poetry
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Archive E-F, Elskamp, Max
Amado Nervo
(1870-1919)
“En Paz”
(Artifex vitae artifex sui)
Muy cerca de mi ocaso, yo te bendigo, Vida,
porque nunca me diste ni esperanza fallida,
ni trabajos injustos, ni pena inmerecida;
Porque veo al final de mi rudo camino
que yo fui el arquitecto de mi propio destino;
que si extraje la mieles o la hiel de las cosas,
fue porque en ellas puse hiel o mieles sabrosas:
cuando planté rosales coseché siempre rosas.
…Cierto, a mis lozanías va a seguir el invierno:
¡mas tú no me dijiste que mayo fuese eterno!
Hallé sin duda largas las noches de mis penas;
mas no me prometiste tan sólo noches buenas;
y en cambio tuve algunas santamente serenas…
Amé, fui amado, el sol acarició mi faz.
¡Vida, nada me debes! ¡Vida, estamos en paz!
Amado Nervo
“At Peace”
(Creator of himself, of his destiny)
Very near my sunset, I bless you, Life
because you never gave me neither unfilled hope
nor unfair work, nor undeserved sorrow.
Because I see at the end of my rough way
that I was the architect of my own destiny
and if I extracted the sweetness or the bitterness of things
it was because I put the sweetness or the bitterness in them
when I planted rose bushes I always harvested roses
Certainly, winter is going to follow my youth
But you didn’t tell me that May was eternal
I found without a doubt long my nights of pain
But you didn’t promise me only good nights
And in exchange I had some peaceful ones
I loved, I was loved, the sun caressed my face
Life, you owe me nothing, Life, we are at peace!
Amado Nervo poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive M-N
Museum Meermanno
fors gekort door Raad voor Cultuur ondanks succesvol beleid
Museum Meermanno is teleurgesteld in het advies van de Raad voor Cultuur. De Raad stelt dat het museum niet belangrijk genoeg is voor een zelfstandig bestaan en dat de ambities onrealistisch zijn. De Raad eist dat Meermanno op zeer korte termijn tot nauwere samenwerking met het Letterkundig Museum komt, en legt beide musea een korting op van 25%. Komen Meermanno en het Letterkundig Museum er niet uit, dan ziet de Raad geen toekomst voor de twee musea.
Museum Meermanno is een groot voorstander van samenwerking en was vorig jaar al begonnen met het onderzoek naar een intensievere samenwerking wat betreft de publieksfunctie met de Koninklijke Bibliotheek en het Nationaal Archief, en ook met het Letterkundig Museum. De vraag van de Raad voor Cultuur om alleen met het Letterkundig Museum dit traject in te zetten, is wat Museum Meermanno betreft dan ook te beperkt.
Bestaansrecht heeft het oudste boekenmuseum ter wereld al sinds 1852. De collectie heeft vele topstukken. Het is een collectie van internationaal belang, getuige ook de onmiddellijke wens tot samenwerking en onderzoek van internationale instellingen.
Het museum betwist het argument van onrealistisch beleid. Het sinds twee jaar ingezette nieuwe beleid resulteerde tot nu toe in een enorme groei wat betreft bezoekers (een ruime verdubbeling), eigen inkomsten (24,6%) en naamsbekendheid. De beoogde targets voor 2012 blijken gezien de meest recente cijfers niet alleen gehaald te worden, maar zelfs overtroffen. Het beleid is dus wel degelijk realistisch en meetbaar en getuigt van goed cultureel ondernemerschap. Het beleid wordt bovendien positief beoordeeld door donateurs, fondsen en bedrijfsleven getuige de substantiële bijdragen aan het museum.
Ook kreeg het museum eind vorig jaar een uitstekende beoordeling van de Visitatiecommissie, bestaande uit Ellen Vogelaar, Diederik Laman Trip, Gerlach Cerfontaine en Maria Gregoria. Deze commissie hield het museum in opdracht van de minister van ocw op zakelijk en commercieel, inhoudelijk en organisatorisch gebied grondig tegen het licht en legde hun bevindingen vast in een zeer positief rapport.
Samenwerking met andere musea en culturele instellingen, universiteiten en academies werpt reeds zijn vruchten af. Het betekent dat er betere tentoonstellingen mogelijk worden, voor een groter publiek, meer onderzoek naar de collectie enzovoorts. Samenwerking met het Letterkundig Museum kan veel opleveren, op het gebied van bijvoorbeeld presentaties (de enige samenwerking die de Raad noemt), maar nimmer een besparing van één miljoen euro zonder aan functionaliteit in te boeten.
Het is moeilijk te accepteren dat de Raad voor Cultuur een bewezen succesvol nieuw beleid van Museum Meermanno op het gebied van samenwerking, eigen inkomsten en forse bezoekersgroei afstraft met deze enorme bezuiniging van 25%!
22 mei 2012
Museum Meermanno /Huis van het boek, Prinsessegracht 30, Den Haag
foto’s fdm.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: The talk of the town
max liebermann
Theodor Fontane
(1819–1898)
O trübe diese Tage nicht
O trübe diese Tage nicht,
Sie sind der letzte Sonnenschein,
Wie lange, und es lischt das Licht,
Und unser Winter bricht herein.
Dies ist die Zeit, wo jeder Tag
Viel Tage gilt in seinem Wert,
Weil man’s nicht mehr erhoffen mag,
Daß so die Stunde wiederkehrt.
Die Flut des Lebens ist dahin,
Es ebbt in seinem Stolz und Reiz,
Und sieh, es schleicht in unsern Sinn
Ein banger, nie gekannter Geiz;
Ein süßer Geiz, der Stunden zählt
Und jede prüft auf ihren Glanz,
O sorge, daß uns keine fehlt,
Und gönn uns jede Stunde ganz
Theodor Fontane poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive E-F, Theodor Fontane
Nick J. Swarth
Twee november op een koude kermis
Niemand gunde hij zijn zuurverdiende geld.
Dus nadat hij het nog eens had bepoteld, had
geteld,
met peper en zout bereid en tot pap gekookt,
verteerde hij het tot de laatste spat.
Wederhelft en telg vonden de pitbull in de pot.
Hij versteende, zij weende
en snotterde: ‘Als ik ergens van baal, dan is het
dood kapitaal.’
*/
WIE NOEM JIJ DOOD?
riep de hoofdletter bot.
Dit is het boek waarin ALLES staat geschreven.
Er staat op dit boek geen enkele maat.
Er zal omstandig uit worden voorgedragen.
Die-En-Die ziet zich genoodzaakt
daarvoor een riante vergoeding te vragen.
NOEM DAT MAAR DOOD!
*/
Ik kan het je volstrekt niet uitleggen.
Ik ben zo blij dat ik nog leef.
Maar als ik eenmaal crepeer (…) wil ik (…)
in besloten kring begraven worden. Daaraan
hecht ik waarde.
En dan wil ik daar naakt liggen, ook nog.
En alle anderen moeten ook naakt zijn.
In hun handen moeten ze, stel je voor,
dorsvlegels houden,
(…)
En dan moeten ze uit mij GOOR ZWIJN
de duivel drijven. Laat niets van me heel,
lieve vrienden.
Sla me finaal tot pulp. Breek alle knoken.
Trek het vel van mijn smoel. Stomp mijn
snufferd verrot, stel moordlustige hoeren.
Trap me als een pad zo plat. Castreer me.
Voer mijn kloten aan de kat. En dan…
*/
GRAFWAARTS!
Sibe Selinay alpu
FATMA MINE
NAKAKI NAKAKI
ALLES WURSCHT
allons travailler zegt de slimmerik
en zuipt bourgogne
¿Daarnet had hij die fles
toch nog in zijn handen
voordat de zwaartekracht hem overmande
en het biertranen bruiste op het trottoir.
De Turkse uitdrager stormt naar buiten,
het gerstenat schuimt op zijn ruiten.
Hij veegt de scherven
bij elkaar IDIOOT, DOE NIET ZO RAAR
knarsend met zijn tanden.
Daarnet had hij die fles
toch nog in zijn handen.
Wir tranken uns zu
Und tranken aufs ‘Du’!
Mein Freund – der Plan!
Sibe Selinay
alpu FATMA MINE NAKAKI NAKAKI
(uit: Nick J. Swarth: MIJN ONSTERFELIJKE LEVER. Gedichten & tekeningen. Uitgeverij IJzer, Utrecht | 2012. ISBN 978 90 8684 086 1 – NUR 305 – Paperback, 64 blz. Prijs: € 10 – Zie voor meer informatie: www.swarth.nl )
Nick J. Swarth poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive S-T, Swarth, Nick J.
Hans Lodeizen
(1924-1950)
Voor vader
fragment
o vader wij zijn samen geweest
in de langzame trein zonder bloemen
die de nacht als een handschoen aan-
en uittrekt wij zijn samen geweest
vader terwijl het donker ons dichtsloeg.
16 Juli 1950
Uit: Het innerlijk behang, Amsterdam, Van Oorschot 1950
Hans Lodeizen poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L
J.A. Woolf: Making memories (15)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
William Shakespeare
Sonnet 129
The expense of spirit in a waste of shame
Is lust in action; and till action, lust
Is perjured, murderous, bloody, full of blame,
Savage, extreme, rude, cruel, not to trust;
Enjoyed no sooner, but despisèd straight;
Past reason hunted; and no sooner had,
Past reason hated, as a swallowed bait,
On purpose laid to make the taker mad;
Mad in pursuit, and in possession so;
Had, having, and in quest to have, extreme;
A bliss in proof and proved, a very woe;
Before, a joy proposed; behind, a dream.
All this the world well knows; yet none knows well
To shun the heaven that leads men to this hell.
Sonnet 129
Verzieking der ziel in schandelijk verval,
Dat is de daad der lust; lust tot de daad
Is meineed, bloeddorst, moord, bitterste gal,
Extreem, verwilderd, ruw, wreed, vol verraad;
Amper gesmaakt, of prompt al weer veracht;
Zinloos begeerd, de buik nog amper vol,
Of zinloos weer gehaat, want aangebracht
Als lokaas, maakt het hem die toehapt dol;
Dol in de jacht, en in verovering;
Hebbend, gehad, en hebberig: zonder toom;
Zalig de daad; gedaan, een zielig ding;
Ervoor, verwacht genot; erna, een droom.
Wel weet de wereld dit, maar weet niet wel
D’ hemel te mijden leidend naar die hel.
Vertaald door Cornelis W. Schoneveld, Bestorm mijn hart, (2008, pp. 53-55); herziening feb. 2012
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare
Vinko Kalinić
Ne znam odgovor
pitaš me: zašto te volim? baš tebe? meni sasvim nepoznato biće? a ne pitaš me koliko su duboke tvoje oči? i kako može živ čovjek ne osjetiti ono što u njima gori? tako svečano. i toplo.
ne znam odgovor. tek osjećam da bi se nas dvoje jako dobro razumijeli. čak i onda kada ni riječ jednu ne bi izrekli. samo da nasloniš glavu na moje grudi. netalo bi svijeta. i svega onog što grčevito skupljaju isprazni ljudi. oko čega se tuku. i za sobom vuku, ko ukleti svoje prokletstvo.
bez ičega. i sasvim goli. stajali bi nijemo. zadivljeni. u spoznanju. koliko je malo potrebno za biti sretan. i to malo, koliko je ljepše dati, no uzeti. i tako bi nestajali. ležeći jedno drugom u sjeni. šuteći. sva bi pitanja bila besmislena. i svi odgovori uzaludni. ono između nas progutalo bi sve što smo ikad bili. i što ćemo ikada biti. što je itko ikada utjelovio u riječi. dok ne bi nestali. sasvim. jedno drugom darujući, i posljednji komadić sebe.
Komiža, 18. 04. 2011
Don’t know the answer
you ask me: why I love you? yes, you? to me absolutely unknown being? but you don’t ask me how deep are those eyes of yours? and how can a living man not feel what burns inside those eyes? so festive. and warm.
I don’t know the answer. I just feel that you and I would understand each other very well. Even when we wouldn’t say one single word. just so you lean your head on my chest. the world would disappear. and all that what futile people collect frantically. things they fight for. and drag around, like damned drag their own curse.
without anything. and totally naked. we would be standing silent. amazed. in the cognition. how little is needed to be happy. and that little, how nicer is to give than to take. and that’s how we would disappear. lying in one another’s shadow. being silent. all questions would be senseless. and all answers useless. that between us would swallow everything that we’ve ever been. and what we would ever be. what has anyone ever embodied into words. until we would disappear. totally. giving each other the last particle of himself.
Translation by Darko Kotevski, Melbourne
Vinko Kalinić poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Kalinić, Vinko
Heinrich von Kleist
(1777-1811)
Für Adolfine Henriette Vogel
Mein Jettchen, mein Herzchen, mein Liebes, mein
Täubchen, mein Leben, mein liebes süßes Leben,
mein Lebenslicht, mein Alles, mein Hab und Gut,
meine Schlösser, Äcker, Wiesen und Weinberge, o
Sonne meines Lebens, Sonne, Mond und Sterne, Him-
mel und Erde, meine Vergangenheit und Zukunft,
meine Braut, mein Mädchen, meine liebe Freundin,
mein Innerstes, mein Herzblut, meine Eingeweide,
mein Augenstern, o, Liebste, wie nenn ich Dich?
Mein Goldkind, meine Perle, mein Edelstein, meine
Krone, meine Königin und Kaiserin. Du lieber Lieb-
ling, meines Herzens, mein Höchstes und Teuerstes,
mein Alles und Jedes, mein Weib, meine Hochzeit,
die Taufe meiner Kinder, mein Trauerspiel, mein
Nachruhm. Ach Du bist mein zweites besseres Ich,
meine Tugenden, meine Verdienste, meine Hoffnung,
die Vergebung meiner Sünden, meine Zukunft und
Seligkeit, o, Himmelstöchterchen, mein Gotteskind,
meine Fürsprecherin und Fürbitterin, mein Schutzen-
gel, mein Cherubim und Seraph, wie lieb ich Dich! –
[Berlin, November 1811]
Heinrich von Kleist poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Kleist, Heinrich von
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature