Fleurs du Mal Magazine
.jpg)
Joris-Karl Huysmans
(1849-1907)
Le Drageoir aux épices (1874)
XVII. Cornélius Béga
Dans les premiers jours du mois de février 1620, naquit à Haarlem, du mariage de Cornélius Bégyn, sculpteur sur bois, et de Marie Cornélisz, sa femme, un enfant du sexe masculin qui reçut le prénom de Cornélius.
Je ne vous dirai point si le dit enfant piaula de lamentable façon, s’il fut turbulent ou calme, je l’ignore; peu vous importe d’ailleurs et à moi aussi; tout ce que je sais, c’est qu’à l’âge de dix-huit ans, il témoigna d’un goût immodéré pour les arts, les femmes grasses et la bière double.
Le vieux Bégyn et le père de sa femme, le célèbre peintre Cornélisz Van Haarlem, encouragèrent le premier de ces penchants et combattirent vainement les deux autres.
Marie Cornélisz, qui était femme pieuse et versée dans la société des abbés et des moines, essaya, par l’intermédiaire de ces révérends personnages, de ramener son fils dans une voie meilleure. Ce fut peine perdue. Cornélius était plus apte à crier: Tope et masse! à moi, compagnons, buvons ce piot, ha! Guillemette la rousse, montrez vos blancs tétins! qu’à marmotter d’une voix papelarde des patenôtres ou des oraisons.
Menaces, coups, prières, rien n’y fit. Dès qu’il apercevait la cotte d’une paillarde, se moulant en beaux plis serrés le long de fortes hanches, il perdait la tête et courait après la paillarde, laissant là pinceau et palette, pot de grès et broc d’étain. Encore qu’il fût passionné pour la peinture et la beuverie et qu’il admirât plus qu’aucun les chefs-d’oeuvre de Rembrandt et de Hals, et la magnifique ordonnance de tonneaux et de muids bien ventrus, il était plus énamouré encore de lèvres soyeuses et roses, d’épaules charnues et blanches comme les nivéoles qui fleurissent au printemps.
Enfin, quoi qu’il en fût, espérant que la raison viendrait avec l’âge et que l’amour de l’art maîtriserait ces déplorables passions, son père le fit admettre dans l’atelier des Van Ostade. Cornélius ne pouvait trouver un meilleur maître, mais il ne pouvait trouver aussi des camarades plus disposés à courir au four banal et à boire avec les galloises et autres mauvaises filles, folles de leur corps, que ses compagnons d’études, Dusart, Goebauw, Musscher et les autres.
Sa gaieté et ses franches allures leur plurent tout d’abord, et ils se livrèrent, pour célébrer sa bienvenue, à de telles ripailles que la ville entière en fut scandalisée.
Furieux de voir traîner son nom dans les lieux les plus mal famés de Haarlem, le vieux Bégyn défendit à son fils de le porter, et le chassa de chez lui.
Cornélius resta quelques instants pantois et déconcerté, puis il enfonça d’un coup de poing son feutre sur sa tête et s’en fut à la taverne du Houx-Vert où se réunissait la joyeuse confrérie des buveurs.
—Ce qui est fait est fait, clama de sa voix de galoubet aigu le peintre Dusart, lorsqu’il apprit la mésaventure de son ami; puisque ton père te défend de porter son nom, nous allons te baptiser. Veux-tu t’appeler Béga?
—Soit, dit le jeune homme; aussi bien je veux illustrer ce nom; à partir d’aujourd’hui je renonce aux tripots et aux franches repues, je travaille. Un immense éclat de rire emplit le cabaret. «Tu déraisonnes, crièrent ses amis. Est-ce qu’Ostade ne boit pas? est-ce que le grand Hals n’est pas un ivrogne fieffé? est-ce que Brauwer ne fait pas tous les soirs topazes sur l’ongle avec des pintes de bière? cela l’empêche-t-il d’avoir du génie? Non! eh bien! fais comme eux: travaille, mais bois.»
—Ores ça, et moi, dit Marion la grosse, qui se planta vis-à-vis de Cornélius, est-ce qu’on n’embrassera plus les bonnes joues de sa Marion?
—Eh, vrai Dieu! si, je le voudrai toujours! répliqua le jeune homme, qui baisa les grands yeux orange de sa maîtresse et oublia ses belles résolutions aussi vite qu’il les avait prises.
—Ça, qu’on le baptise! criait le peintre Musscher, juché sur un tonneau. Hôtelier, apporte ta bière la plus forte, ton genièvre le plus épicé, que nous arrosions, non point la tête, mais, comme il convient à d’honnêtes biberons, le gosier du néophyte.
L’hôtelier ne se le fit pas dire deux fois; il charria, avec l’aide de ses garçons, une grande barrique de bière, et Béga, flanqué d’un coté de son parrain Dusart, de l’autre de sa marraine Marion la grosse, s’avança du fond de la salle jusqu’aux fonts baptismaux, c’est-à-dire jusqu’à la cuve, où l’attendait l’hôtelier, faisant fonctions de grand prêtre.
Planté sur ses petites jambes massives, roulant de gros yeux verdâtres comme du jade, frottant avec sa manche son petit nez loupeux qui luisait comme bosse de cuivre, balayant de sa large langue ses grosses lèvres humides, cet honorable personnage se lança sans hésiter dans les spirales d’un long discours qui ne tendait rien moins qu’à démontrer l’influence heureuse de la bière et du skidam sur le cerveau des artistes en général et sur celui des peintres en particulier. De longs applaudissements scandèrent les périodes de l’orateur et, après une chaude allocution de la marraine qui scanda elle-même, par de retentissants baisers, appliqués sur les joues de Cornélius, et par des points d’orgue hasardeux, les phrases enrubannées de son discours, le défilé commença aux accents harmonieux d’un violon pleurard et d’une vielle grinçante.
Une année durant, Béga continua à mener joyeuse vie avec ses compagnons; le malheur, c’est qu’il n’avait pas le tempérament de Brauwer, dont le lumineux génie résista aux plus folles débauches. L’impuissance vint vite; quoi qu’il fît, quoi qu’il s’ingéniât à produire, c’était de la piquette d’Ostade; il trempait d’eau la forte bière du vieux maître.
Il en brisa ses pinceaux de rage. Revenu de tout, dégoûté de ses amis, méprisant les filles, reconnaissant enfin qu’une maîtresse est une ennemie et que, plus on fait de sacrifices pour elle, moins elle vous en a de reconnaissance, il s’isola de toutes et de tous et vécut dans la plus complète solitude.
Sa mélancolie s’en accrut encore, et, un soir, plus triste et plus harassé que de coutume, il résolut d’en finir et se dirigea vers la rivière. Il longeait la berge et regardait, en frissonnant, l’eau qui bouillonnait sous les arches du pont. Il allait prendre son élan et sauter, quand il entendit derrière lui un profond soupir et, se retournant, se trouva face à face avec une jeune fille qui pleurait. Il lui demanda la cause de ses larmes et, sur ses instances et ses prières, elle finit par lui avouer que, lasse de supporter les brutalités de sa famille, elle était venue à la rivière avec l’intention de s’y jeter.
Leur commune détresse rapprocha ces deux malheureux, qui s’aimèrent et se consolèrent l’un l’autre. Béga n’était plus reconnaissable. Cet homme qui, un mois auparavant, était la proie de lancinantes angoisses, d’inexorables remords, se prit enfin à goûter les tranquilles délices d’une vie calme. Pour comble de bonheur, son talent se réveilla en même temps que sa jeunesse, et c’est de cette époque que sont datées ses meilleures toiles.
Tout souriait au jeune ménage, honneurs et argent se décidaient enfin à venir, quand soudain la peste éclata dans Haarlem.
La pauvre fille en fut atteinte. Béga s’installa à son chevet et ne la quitta plus. La mort était proche. Il voulut se jeter dans les bras de sa bien-aimée, la serrer contre sa poitrine, respirer l’haleine de sa bouche, mourir sur son sein: ses amis l’en empêchèrent. «Je veux mourir avec elle, criait-il, je veux mourir!» Il supplia ceux qui le retenaient de lui rendre sa liberté. «Je vous jure, dit-il, que je ne l’approcherai point.» Il prit alors un bâton, en posa une des extrémités sur la bouche de la mourante et la supplia de l’embrasser. Elle sourit tristement et lui obéit; par trois fois elle effleura le bâton de ses lèvres; alors il le porta vivement aux siennes et les colla furieusement à la place qu’elle avait baisée.
Honbraken, qui rapporte ce fait, ajoute que, frappé de douleur, Béga fut lui même atteint de la peste, et qu’il expira quelques jours après.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Le Drageoir aux épices, Huysmans, J.-K.
.jpg)
27 januari 2011: 7e editie landelijke gedichtendag in
RUIMTE-X Tilburg
Groeseind voorbij, Muurschrijvers herenigd
In 2011 krijgt Landelijke Gedichtendag in RUIMTE-X op interactieve wijze gestalte. Onder het motto GROESEIND VOORBIJ / MUURSCHRIJVERS HERENIGD, wordt RUIMTE-X een ‘huis van woorden’. Iedereen met dichterlijke aspiraties, de deelnemende dichters, maar óók het publiek, kan zich door de ruimte laten inspireren en de muren voorzien van verdichtingen.
Beeldend kunstenaar Marjolein Landman maakte eerder een grote wandschildering in de studio, waarop zij haar beeldend commentaar geeft op de stad. De 27ste kan eenieder letterlijk op haar werk reageren. In dichterlijke bewoordingen.
Presentator van de avond is performer/dichter Nick J. Swarth. Wethouder van cultuur Marjo Frenk opent de avond door haar favoriete gedicht voor te dragen. De nieuwe campusdichter van de UvT, Karel Soudijn, zal zich voorstellen, terwijl de voormalige, Nathan de Groot, op passende wijze afscheid neemt. Daarnaast zijn er optredens van o.a. Esther Porcelijn, Andrew Cartwright, Gijs en Ad van Schijndel, Joris van Laak en het rapachtig collectief RUFT, dat liever improviseert dan repeteert. Met o.a. Theo Huijgens en De Rijminstructeur. En ten slotte Arjan Onderdenwijngaard live geskyped vanuit Jakarta.
GROESEIND VOORBIJ is een reflectie op en remake van het wijkproject ‘Baksteen’, waarbij dichters een sloopwoning in de wijk van Groeseind tot hun beschikking kregen. Zij en bezoekers voorzagen wanden, vloeren en plafonds van hun ‘taalafdrukken’. Dit betrof mijmeringen zijn over wat ooit was, dichterlijke fantasieën op de toekomst, dan wel een poëtisch afscheid van of eerbetoon aan de wijk.
GROESEIND VOORBIJ, MUURSCHRIJVERSHERENIGD
Programma
19.30-19.35 – Introductie Nick Swarth (presentator van de avond) en filmpje van Bob Driessen.
19.35-19.40 – Opening van de avond door wethouder Marjo Frenk
19.40-19.45 – Sara Bidaoui, kinderstadsdichter (onder voorbehoud)
19.50-20.20 – Eerste set van RUFT (dichters: Theo Huijgens, De Rijminstructeur, Nick Swarth)
20.20-20.50 – Eerste dichterscarrousel met Esther Porcelijn, Joris van Laak, Andrew Cartwright, Gijs van Schijndel, Ad van Schijndel, Nathan de Groot, Karel Soudijn)
20.50-21.10 – Pauze
21.10-21.20 – Skypen met Arjan Onderdenwijngaard
21.20-21.50 – Tweede dichterscarrousel (Esther Porcelijn, Joris van Laak, Andrew Cartwright, Gijs van Schijndel, Ad van Schijndel, Nathan de Groot, Karel Soudijn)
21.50-22.30 – Tweede set van RUFT
Gedichtendag 27 januari 2011, aanvang 19.30 uur (zaal open vanaf 19.00 uur), entree 5 euro
Locatie:
RUIMTE-X, Telexstraat 4 a, 5038 DJ Tilburg
Informatie:
www.iksperiment.nl
www.projectbaksteen.org
www.swarth.nl
www.ruimte-x.nl
.jpg)
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Porcelijn, Esther, Swarth, Nick J.
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
zesendertig
Een bar is ‘s morgens om half zes, als alle bezoekers weg zijn, geen vrolijke plaats. De lucht van verschraald bier heeft zich dan vermengd met de rook van ontelbare sigaretten en sigaren. Deze lucht plakt niet alleen aan de muren en schilderijen. Menig huwelijksdrama is begonnen met de naar bier en sigaretten ruikende kleding van manlief. In de Coconutbar waren de zwarte barman en de kelners ijverig bezig met het schoonmaken van tafels, stoelen en vloer. Dat die dag Arabella was begraven wisten de meeste bezoekers niet en die het wel wisten deden alsof hun neus bloedde. De show must go on, New York is een keiharde stad, in alle opzichten. Tino Vandezzi zat boven in zijn kantoor in de blauwe stoel en dacht na over alles wat zich die dag had afgespeeld. Arabella was voorgoed uit zijn leven verdwenen, jammer, het was een leuke meid geweest. Zijn gedachten kwamen als vanzelf op het fatale ongeval wat haar was overkomen. Zou ze tegen die detective toch nog iets gezegd hebben? Hij troostte zich met de gedachte dat zij niets geweten had wat voor hem gevaarlijk kon zijn. In zijn opleiding was daaraan enorm veel tijd besteed. Hij voelde nog de zweepslagen die rijkelijk werden uitgedeeld als hij tijdens de lessen op het maken van het kleinste foutje werd betrapt door zijn harde leermeesters. Vele jongemannen die, uit idealisme of, zoals hij voor het groffe geld, zich als aspirant-spion hadden opgegeven, waren niet verder dan het eerste jaar van de opleiding gekomen. Menig graf was gedolven maar dan zonder bloemen of toespraken. In deze zaken stond falen gelijk aan een zekere dood, voor de hoogste bazen was een mens niet veel meer dan een vlieg. Een falende spion-in-de-dop was voor hen niet meer dan een lastige vlieg en die sla je gewoon dood. Dat Tino de harde leerschool met succes had doorlopen was ook ten koste van menig veelbelovend talent gegaan. Tino leefde naar zijn motto: "Ik eerst, dan een hele poos tijd niets en dan pas de rest".
Opeens schoot de opmerking van Antonio hem te binnen. Er was ook in de avondbladen met geen woord over de twee vermisten geschreven. Het leek alsof ze in rook waren opgegaan. New York kan in de zomer wel warm zijn maar nog nooit was er iemand door de hitte verdampt. Er moest een andere verklaring zijn, er was iets met die twee. De politie liet niet voor niets de Mustang bewaken. Hij zou eens kijken of Rope meer wist dan goed voor hem was. Met luide stem riep hij zijn manager Bernardo, die kwam haastig achter de boekhouding overeind en spoedde zich naar het kantoor van Tino. Die vroeg of hij al iets van Knife en Doc had gehoord. Stond er iets in de krant, was het op het avondnieuws van de radio geweest? Bernardo moest beide vragen met nee beantwoorden, hij en ook de jongens beneden hadden helemaal niets van de twee gehoord. Hij snapte er niets van en stond hoofdschuddend naar Tino te kijken.
‘Roep Rope eens en laat hem naar mij komen. Luister goed, vijf minuten nadat je Rope hebt ziet binnenkomen bel je me vanuit de telefooncel hiertegenover.’
‘Oké boss, maar wat moet ik dan zeggen?’
‘Je meld je alsof je het politiebureau bent en laat dan de rest aan mij over.’
‘Rope is naar huis gegaan, moet ik hem bellen?’
‘Je hebt toch twee oren aan je kop, natuurlijk moet je hem bellen. Zeg maar dat ik groot nieuws heb en dat hij zo snel mogelijk moet komen.’
Na ongeveer een kwartier kwam Rope haastig de Coconutbar binnen en liep meteen door naar het kantoor van Tino. Ondanks zijn haast klopte hij toch op de deur en bleef staan wachten totdat Tino hem binnen riep.
‘Rope, vertel me eens wat er is gebeurd toen jullie die agenten bij de Mustang zagen staan.’
Verbaasd keek Rope naar Tino: ‘Dat heeft Antonio u toch al verteld.’
‘Ja, maar door alles wat er met Arabella is gebeurd ben ik dat vergeten.’
Opgelucht zei Rope: ‘Nou, er is niks gebeurd. We stopten een eind achter de patrouillewagen en liepen in de richting van de Mustang. Toen vroeg een van die agenten wat we kwamen doen. Ik zei dat we gewoon daar liepen, maar dat geloofde die vent niet. We moesten maar maken dat we wegkwamen. Nou en dat hebben we toen gedaan.’
‘Nee, dat weet ik nog wel, maar wat zei jij letterlijk toen jullie weer wegliepen, dat wil ik weten.’
‘Letterlijk, maar baas, ik heb geen Harvard gevolgd, ik weet niet meer wat ik precies heb verteld.’
Op dat ogenblik ging de telefoon en Tino nam de hoorn op. Hij liet de telefoon vrij van zijn oor zodat Rope kon horen dat het politiebureau belde. Toen luisterde Tino aandachtig met de telefoon dicht tegen zijn oor gedrukt: ‘Ja agent, daar spreekt u mee.’ Even was het stil toen zei hij: ‘Wat zegt u, zijn beiden dood gevonden? En op welke manier zijn ze aan hun eind gekomen? Alle twee doodgeschoten?’
Weer luisterde hij en zei toen: ‘Bedankt agent, natuurlijk sta ik tot uw beschikking om ze te identificeren.’
Tino draaide zich naar Rope en zei: ‘Heb je gehoord wat er is gebeurd?’
‘Ja, doodgeschoten, maar dat kan niet. Die politieman moet zich vergissen.’
‘Hoezo, dat kan niet? Weet jij er dan meer vanaf?’
Rope voelde dat hij een fout had gemaakt en zei: ‘Nee hoor, dat staat in de ochtendkrant. Onderweg naar hier las ik in het voorbijgaan de koppen.’
‘Nou, dan ga jij voor mij zo vroeg in de morgen maar eens een krant halen. Ik wil zelf lezen wat ze is overkomen.’
Rope ging naar buiten om een nooit geziene krant te halen en reed naar een krantenstalletje. Een vrachtwagen reed net weg toen hij voor de kiosk stopte.
Tot zijn verbazing en opluchting zag hij inderdaad een pak kranten met een schreeuwerige kop boven een fotomontage van Doc en Knife. Met een krant onder zijn arm kwam hij fluitend de Coconutbar weer binnenlopen. Tino rukte hem de krant uit handen en las het artikel. Daar stond inderdaad dat er eentje was neergeschoten en de ander door een harde slag was overleden. Hij keek argwanend naar Rope, maar die wist dat Tino hem niets kon doen en keek hem dan ook recht in de ogen. Hij had ongelooflijk veel geluk gehad. Toen hij bij Tino was kon die nog niets weten en dat telefoontje was ook doorgestoken kaart. Tino moest van Antonio iets gehoord hebben. Hij moest in het vervolg beter op zijn tellen passen, het was kantje boord geweest.
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
Ready Mades: Gas Mask Designed for Typists
kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades), Design, Fashion
.jpg)
Virginia Woolf
(1882-1941)
Together and Apart
Mrs. Dalloway introduced them, saying you will like him. The conversation began some minutes before anything was said, for both Mr. Serle and Miss Arming looked at the sky and in both of their minds the sky went on pouring its meaning though very differently, until the presence of Mr. Serle by her side became so distinct to Miss Anning that she could not see the sky, simply, itself, any more, but the sky shored up by the tall body, dark eyes, grey hair, clasped hands, the stern melancholy (but she had been told “falsely melancholy”) face of Roderick Serle, and, knowing how foolish it was, she yet felt impelled to say:
“What a beautiful night!”
Foolish! Idiotically foolish! But if one mayn’t be foolish at the age of forty in the presence of the sky, which makes the wisest imbecile—mere wisps of straw—she and Mr. Serle atoms, motes, standing there at Mrs. Dalloway’s window, and their lives, seen by moonlight, as long as an insect’s and no more important.
“Well!” said Miss Anning, patting the sofa cushion emphatically. And down he sat beside her. Was he “falsely melancholy,” as they said? Prompted by the sky, which seemed to make it all a little futile—what they said, what they did—she said something perfectly commonplace again:
“There was a Miss Serle who lived at Canterbury when I was a girl there.”
With the sky in his mind, all the tombs of his ancestors immediately appeared to Mr. Serle in a blue romantic light, and his eyes expanding and darkening, he said: “Yes.
“We are originally a Norman family, who came over with the Conqueror. That is a Richard Serle buried in the Cathedral. He was a knight of the garter.”
Miss Arming felt that she had struck accidentally the true man, upon whom the false man was built. Under the influence of the moon (the moon which symbolized man to her, she could see it through a chink of the curtain, and she took dips of the moon) she was capable of saying almost anything and she settled in to disinter the true man who was buried under the false, saying to herself: “On, Stanley, on”—which was a watchword of hers, a secret spur, or scourge such as middle–aged people often make to flagellate some inveterate vice, hers being a deplorable timidity, or rather indolence, for it was not so much that she lacked courage, but lacked energy, especially in talking to men, who frightened her rather, and so often her talks petered out into dull commonplaces, and she had very few men friends—very few intimate friends at all, she thought, but after all, did she want them? No. She had Sarah, Arthur, the cottage, the chow and, of course THAT, she thought, dipping herself, sousing herself, even as she sat on the sofa beside Mr. Serle, in THAT, in the sense she had coming home of something collected there, a cluster of miracles, which she could not believe other people had (since it was she only who had Arthur, Sarah, the cottage, and the chow), but she soused herself again in the deep satisfactory possession, feeling that what with this and the moon (music that was, the moon), she could afford to leave this man and that pride of his in the Serles buried. No! That was the danger—she must not sink into torpidity—not at her age. “On, Stanley, on,” she said to herself, and asked him:
“Do you know Canterbury yourself?”
Did he know Canterbury! Mr. Serle smiled, thinking how absurd a question it was—how little she knew, this nice quiet woman who played some instrument and seemed intelligent and had good eyes, and was wearing a very nice old necklace—knew what it meant. To be asked if he knew Canterbury. When the best years of his life, all his memories, things he had never been able to tell anybody, but had tried to write—ah, had tried to write (and he sighed) all had centred in Canterbury; it made him laugh.
His sigh and then his laugh, his melancholy and his humour, made people like him, and he knew it, and vet being liked had not made up for the disappointment, and if he sponged on the liking people had for him (paying long calls on sympathetic ladies, long, long calls), it was half bitterly, for he had never done a tenth part of what he could have done, and had dreamed of doing, as a boy in Canterbury. With a stranger he felt a renewal of hope because they could not say that he had not done what he had promised, and yielding to his charm would give him a fresh startat fifty! She had touched the spring. Fields and flowers and grey buildings dripped down into his mind, formed silver drops on the gaunt, dark walls of his mind and dripped down. With such an image his poems often began. He felt the desire to make images now, sitting by this quiet woman.
“Yes, I know Canterbury,” he said reminiscently, sentimentally, inviting, Miss Anning felt, discreet questions, and that was what made him interesting to so many people, and it was this extraordinary facility and responsiveness to talk on his part that had been his undoing, so he thought often, taking his studs out and putting his keys and small change on the dressing–table after one of these parties (and he went out sometimes almost every night in the season), and, going down to breakfast, becoming quite different, grumpy, unpleasant at breakfast to his wife, who was an invalid, and never went out, but had old friends to see her sometimes, women friends for the most part, interested in Indian philosophy and different cures and different doctors, which Roderick Serle snubbed off by some caustic remark too clever for her to meet, except by gentle expostulations and a tear or two—he had failed, he often thought, because he could not cut himself off utterly from society and the company of women, which was so necessary to him, and write. He had involved himself too deep in life—and here he would cross his knees (all his movements were a little unconventional and distinguished) and not blame himself, but put the blame off upon the richness of his nature, which he compared favourably with Wordsworth’s, for example, and, since he had given so much to people, he felt, resting his head on his hands, they in their turn should help him, and this was the prelude, tremulous, fascinating, exciting, to talk; and images bubbled up in his mind.
“She’s like a fruit tree—like a flowering cherry tree,” he said, looking at a youngish woman with fine white hair. It was a nice sort of image, Ruth Anning thought—rather nice, yet she did not feel sure that she liked this distinguished, melancholy man with his gestures; and it’s odd, she thought, how one’s feelings are influenced. She did not like HIM, though she rather liked that comparison of his of a woman to a cherry tree. Fibres of her were floated capriciously this way and that, like the tentacles of a sea anemone, now thrilled, now snubbed, and her brain, miles away, cool and distant, up in the air, received messages which it would sum up in time so that, when people talked about Roderick Serle (and he was a bit of a figure) she would say unhesitatingly: “I like him,” or “I don’t like him,” and her opinion would be made up for ever. An odd thought; a solemn thought; throwing a green light on what human fellowship consisted of.
“It’s odd that you should know Canterbury,” said Mr. Serle. “It’s always a shock,” he went on (the white–haired lady having passed), “when one meets someone” (they had never met before), “by chance, as it were, who touches the fringe of what has meant a great deal to oneself, touches accidentally, for I suppose Canterbury was nothing but a nice old town to you. So you stayed there one summer with an aunt?” (That was all Ruth Anning was going to tell him about her visit to Canterbury.) “And you saw the sights and went away and never thought of it again.”
Let him think so; not liking him, she wanted him to run away with an absurd idea of her. For really, her three months in Canterbury had been amazing. She remembered to the last detail, though it was merely a chance visit, going to see Miss Charlotte Serle, an acquaintance of her aunt’s. Even now she could repeat Miss Serle’s very words about the thunder. “Whenever I wake, or hear thunder in the night, I think ‘Someone has been killed’.” And she could see the hard, hairy, diamond–patterned carpet, and the twinkling, suffused, brown eyes of the elderly lady, holding the teacup out unfilled, while she said that about the thunder. And always she saw Canterbury, all thundercloud and livid apple blossom, and the long grey backs of the buildings.
The thunder roused her from her plethoric middleaged swoon of indifference; “On, Stanley, on,” she said to herself; that is, this man shall not glide away from me, like everybody else, on this false assumption; I will tell him the truth.
“I loved Canterbury,” she said.
He kindled instantly. It was his gift, his fault, his destiny.
“Loved it,” he repeated. “I can see that you did.”
Her tentacles sent back the message that Roderick Serle was nice.
Their eyes met; collided rather, for each felt that behind the eyes the secluded being, who sits in darkness while his shallow agile companion does all the tumbling and beckoning, and keeps the show going, suddenly stood erect; flung off his cloak; confronted the other. It was alarming; it was terrific. They were elderly and burnished into a glowing smoothness, so that Roderick Serle would go, perhaps to a dozen parties in a season, and feel nothing out of the common, or only sentimental regrets, and the desire for pretty images—like this of the flowering cherry tree—and all the time there stagnated in him unstirred a sort of superiority to his company, a sense of untapped resources, which sent him back home dissatisfied with life, with himself, yawning, empty, capricious. But now, quite suddenly, like a white bolt in a mist (but this image forged itself with the inevitability of lightning and loomed up), there it had happened; the old ecstasy of life; its invincible assault; for it was unpleasant, at the same time that it rejoiced and rejuvenated and filled the veins and nerves with threads of ice and fire; it was terrifying. “Canterbury twenty years ago,” said Miss Anning, as one lays a shade over an intense light, or covers some burning peach with a green leaf, for it is too strong, too ripe, too full.
Sometimes she wished she had married. Sometimes the cool peace of middle life, with its automatic devices for shielding mind and body from bruises, seemed to her, compared with the thunder and the livid appleblossom of Canterbury, base. She could imagine something different, more like lightning, more intense. She could imagine some physical sensation. She could imagine——
And, strangely enough, for she had never seen him before, her senses, those tentacles which were thrilled and snubbed, now sent no more messages, now lay quiescent, as if she and Mr. Serle knew each other so perfectly, were, in fact, so closely united that they had only to float side by side down this stream.
Of all things, nothing is so strange as human intercourse, she thought, because of its changes, its extraordinary irrationality, her dislike being now nothing short of the most intense and rapturous love, but directly the word “love” occurred to her, she rejected it, thinking again how obscure the mind was, with its very few words for all these astonishing perceptions, these alternations of pain and pleasure. For how did one name this. That is what she felt now, the withdrawal of human affection, Serle’s disappearance, and the instant need they were both under to cover up what was so desolating and degrading to human nature that everyone tried to bury it decently from sight—this withdrawal, this violation of trust, and, seeking some decent acknowledged and accepted burial form, she said:
“Of course, whatever they may do, they can’t spoil Canterbury.”
He smiled; he accepted it; he crossed his knees the other way about. She did her part; he his. So things came to an end. And over them both came instantly that paralysing blankness of feeling, when nothing bursts from the mind, when its walls appear like slate; when vacancy almost hurts, and the eyes petrified and fixed see the same spot—a pattern, a coal scuttle—with an exactness which is terrifying, since no emotion, no idea, no impression of any kind comes to change it, to modify it, to embellish it, since the fountains of feeling seem sealed and as the mind turns rigid, so does the body; stark, statuesque, so that neither Mr. Serle nor Miss Anning could move or speak, and they felt as if an enchanter had freed them, and spring flushed every vein with streams of life, when Mira Cartwright, tapping Mr. Serle archly on the shoulder, said:
“I saw you at the Meistersinger, and you cut me. Villain,” said Miss Cartwright, “you don’t deserve that I should ever speak to you again.”
And they could separate.
.jpg)
Virginia Woolf: A Haunted House, and other short stories
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive W-X, Archive W-X, Woolf, Virginia
Renée Vivien
(1877-1909)
Roses du soir
Des roses sur la mer, des roses dans le soir,
Et toi qui viens de loin, les mains lourdes de roses !
J’aspire ta beauté. Le couchant fait pleuvoir
Ses fines cendres d’or et ses poussières roses…
Des roses sur la mer, des roses dans le soir.
Un songe évocateur tient mes paupières closes.
J’attends, ne sachant trop ce que j’attends en vain,
Devant la mer pareille aux boucliers d’airain,
Et te voici venue en m’apportant des roses…
Ô roses dans le ciel et le soir ! Ô mes roses !
Sommeil
Ô Sommeil, ô Mort tiède, ô musique muette !
Ton visage s’incline éternellement las,
Et le songe fleurit à l’ombre de tes pas,
Ainsi qu’une nocturne et sombre violette.
Les parfums affaiblis et les astres décrus
Revivent dans tes mains aux pâles transparences
Évocateur d’espoirs et vainqueur de souffrances
Qui nous rends la beauté des êtres disparus.
Sonnet de porcelaine
Le soir, ouvrant au vent ses ailes de phalène,
Évoque un souvenir fragilement rosé,
Le souvenir, touchant comme un Saxe brisé,
De ta naïveté fraîche de porcelaine.
Notre chambre d’hier, où meurt la marjolaine,
N’aura plus ton regard plein de ciel ardoisé,
Ni ton étonnement puéril et rusé…
Ô frissons de ta nuque où brûlait mon haleine !
Et mon coeur, dont la paix ne craint plus ton retour,
Ne sanglotera plus son misérable amour,
Frêle apparition que le silence éveille !
Loin du sincère avril de venins et de miels,
Tu souris, m’apportant les fleurs de ta corbeille,
Fleurs précieuses des champs artificiels.
.jpg)
Renée Vivien poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Vivien, Renée
Street poetry: London’s greatest love story
Kempis, London 2010
fleursdumal.nl magazine
More in: FDM in London, Street Art
.jpg)
Ton van Reen
DE EZELIN
Op haar afgetrapte poten
staat de ezelin voor de kar
haar rug altijd in afweer strak
om de klappen op te vangen
Haar huid vol slordig haar
hangt om haar heen als een halflege zak
bij gebrek aan voedsel eet ze van haar poten
bij gebrek aan water drinkt ze stof
ze wordt veracht om haar moed
geminacht om haar ijver
gehaat voor haar trouw
geslagen voor haar werklust
ze is veroordeeld tot werken
tot de dood erop volgt
Haar jong wordt van haar weggehaald
nog voor het gezoogd is
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten
kempis.nl poetry magazine
More in: -De naam van het mes, Ton van Reen
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
vijfendertig
Het was iets voor half zes dat Lime Rafton, de leverlijder, de indrukwekkende hal van het kantorencomplex in 482 W 42nd Street binnenliep. Onopvallend tussen de komende en gaande personen liep hij naar de wand waar de namen van de bedrijven waren aangebracht.
Tussen de dure marmeren platen viel het witte naamschild van E.Steinbruch, Detective Inc. meteen op. Hij keek op welke verdieping ze gehuisvest was en ging weer naar buiten. Even na zessen waren alle kantoren leeggelopen. De portier liep na het sluiten van de buitendeuren een controleronde om te zien of overal de verlichting was uitgeschakeld en of er geen deuren open stonden. Kortom, de gewone gang van zaken na een hectische werkdag. De hardglazen toegangsdeuren waren met de modernste Yale-sloten hermetisch afgesloten. Hier had niemand kans om ongenodigd binnen te komen.
Maar zoals bij vele gebouwen alleen de voorkant schitterend was uitgevoerd in kostbaar marmer, dure deuren en sloten, was ook hier de achterzijde van het pand minimaal beveiligd.
Lime stond meer dan een uur in de smalle steeg achter het kantorenpand te kijken naar een vluchtweg als dat onverhoopt nodig moest zijn. Zijn geelgroene ogen schoten heen en weer om maar zoveel mogelijk van de omgeving in zijn geheugen te prenten. Toen liep hij naar een café om te wachten totdat het voor hem donker genoeg was. Na het vierde kopje koffie en een borrel tegen de zenuwen ging hij weer terug naar de achterzijde van het kantorenpand. Via de brandtrap klom hij naar de tweede verdieping. Uit ervaring wist hij dat eventuele voorbijgangers wel iemand op de eerste, maar nooit op de tweede verdieping opmerkten. Ook plotselinge bewegingen vallen iemand altijd op, zelfs vanuit de ooghoeken, iets wat de mens heeft overgehouden na een duizenden jaren durende evolutie van aap tot mens. Daarom bewoog Lime zich rustig alsof hij daar thuis hoorde.
De vluchtdeur was wel voorzien van een hardstalen traliewerk, maar het slot was een lachertje. Geen Yale- of Chubbsslot maar een gewoon huis-, tuin- en keukenslot met ouderwetse baardsleutel moest hier ongewenst bezoek weren.
Binnen een paar seconden had Lime de deur open en was binnen, de deur deed hij weer dicht, maar niet op slot. De vluchtweg mocht niet afgesloten zijn en een open deur trekt altijd de aandacht. Hij bleef een poosje staan luisteren maar hoorde niets, liep naar een deur en opende deze voorzichtig. Een met vaste vloerbedekking beklede gang werd zichtbaar. Het gebouw werd goed onderhouden want de deur piepte niet toen hij deze verder opende.
De vloerbedekking dempte zijn stappen. Kalm maar gespannen als een veer, liep hij naar de centrale liftruimte. Ook hier was niets te horen, de portier was of naar huis of zat in de entreehal zijn sportkrantje te lezen. Via de trap naast de liftdeuren kwam hij op de derde verdieping. De gang vertakte zich in een aantal zijgangen. Methodisch keek hij in elke aftakking totdat hij het naambordje E. Steinbruch, Detective Inc. op een deur ontwaarde. Voorzichtig draaide hij de deurkruk om, maar de deur was afgesloten. Snel liep hij naar de liften en luisterde ingespannen of er iets te horen was, maar alles was doodstil. Terug bij de deur haalde hij een etui te voorschijn en koos een Yale-loper met verstelbare vertanding. De sleutel ging gemakkelijk in het sleutelgat, na een paar keer de vertanding verschoven te hebben kon hij de deur openmaken. Kalm haalde hij de loper uit het slot en opende voorzichtig de deur. Toen plakte hij een stuk linnen kleefband over de schoot van het dagslot en drukte de deur in het kozijn. Van buitenaf was aan niets te zien dat de deur open was.
Met behulp van een kleine zaklamp keek hij de kamer rond. Het was een gewoon kantoorvertrek, met een schrijfmachine op een bureau, een paar kasten tegen de wand en een tafel met een telefoontoestel. Op deze kamer kwamen nog vier deuren uit. De meest linkse deur gaf weer een kantoor te zien, hier stonden verschillende bureaus met schrijfmachines.
De tweede deur gaf toegang tot een soort technisch laboratorium. Lime kon de machines en toestellen die hier stonden niet thuis brengen. Ingewikkelde toestellen met allerlei knoppen, schakelaars en meters werden afgewisseld met een soort vreemdgevormde schrijfmachines. Van een film was hier niets te zien. Ook in de kasten die hij een voor een opende en weer zorgvuldig sloot, was niets wat ook maar in de verte op een film leek te ontdekken. De derde deur bleek naar het heilige der heiligen te leiden. Een kostbaar kleed lag op de vloer, dure kantoormeubelen en een paar duur uitziende schilderijen maakten hem duidelijk dat dit het bureau van de bazin moest zijn. Maar ook al keek hij in alle kasten en bureauladen, zorgvuldig de deuren en laden weer dichtdoend, ook hier was geen film te bekennen.
Toen hij zonder enige hoop de vierde deur opende kwam hem een rare onbekende geur tegemoet. Aan een betegelde wand hingen rode en groene lampen, grote roestvrijstalen bakken stonden op een lange stenen tafel, die verder volstond met allerlei potten en flessen, waarvan de meeste een geel etiket hadden.
Aan de tegenoverliggende wand stonden verschillende apparaten op een houten tafel. Het leken hem een soort lampen die verstelbaar waren. Met kloppend hart zag hij enkele foto’s op de tafel liggen. Hier moest hij zijn, dit was wat hij gezocht had. Omdat de kamer geen ramen had draaide hij de schakelaar bij de deur om. Een helder wit licht deed hem met de ogen knipperen. Op de tafel lag niets wat op een film leek. Op de foto’s stonden een paar hem niets zeggende huizen. In het verlengde van de houten tafel stonden twee kasten. Hij liep er naar toe en opende de eerste, die van staal gemaakt was. In de smalle kast hingen op stalen stangen enkele klemmen. Aan één klem was een stukje van een film te zien, verder waren er alleen lege klemmen. Lime pakte de klem met het stukje film en hield de film tegen het licht, het was helemaal zwart. Vloekend hing hij de klem weer terug.
Toen hij daarna de houten kast opende zag hij alleen maar kleine platte gele doosjes die netjes lagen opgestapeld. Nieuwsgierig opende hij een van de doosjes. De inhoud was in zwart papier gewikkeld. Haastig maakte hij het zwarte papier open maar zag alleen witte kartonnen blaadjes. Zorgvuldig sloot hij het doosje en de kast, zodat niemand straks zou merken dat er bezoek was geweest. Na nogmaals alles goed te hebben nagekeken wilde hij onverrichter zake weggaan.
Hij stond al in de deuropening toen hij de prullenbak zag staan. Stommeling, zei hij tegen zichzelf, daarin ligt natuurlijk die film. Haastig gooide hij de prullenbak om. Hij vond wel stukken, aan de randen vreemd gekleurd en sterk ruikend papier, toen hij die in zijn hand hield en goed bekeek zag hij dat er gedeeltelijk de tronies van hem en Rope op stonden. Tino had weer eens gelijk, die fotograaf hoorde toch hier thuis. Nauwkeurig onderzocht hij de rest van het afval maar behalve een tweede zwart stukje film was er verder geen film te ontdekken. Zorgvuldig gooide hij alles weer in de prullenbak, ook de kleine snippers papier raapte hij op en gooide die in de bak. Na vergeefs alles te hebben nagezocht haalde hij het stuk kleefband van het deurslot. Daarna sloot hij met zijn loper de deur en ging via de achterdeur weer naar buiten. Niemand zou merken dat het detectivebureau ‘s nachts bezoek had gekregen.
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
Dutch Landscape
Het maken van een 360° VR-panorama met opensource software
door Hans Hermans
Laat je niet afschrikken door de lengte en de vele te doorlopen stappen in deze tutorial. Met wat oefening is een complete flashpanorama in drie kwartier te maken.
Een complete omschrijving hoe je een virtual reality panorama kunt maken kun je vinden op mijn site, klik hiervoor op de link onderaan. Tevens kun je hier ook de werkwijze vinden voor het maken van een little planet.
Een 360° VR-panorama is een panorama samengesteld uit meerdere foto’s welke met een speciale viewer bekeken kan worden. Hierbij wordt het panorama op een zodanige wijze gepresenteerd dat je als kijker met de muis om je heen kunt kijken en waarbij je de indruk krijgt alsof je werkelijk op de locatie aanwezig bent.
De VR-panorama’s zijn opgebouwd uit 16 foto’s. Op deze 16 foto’s wordt de gehele omgeving vastgelegd, dus 360° rond en 180° van onder naar boven. Deze worden vervolgens met het opensourceprogramma Hugin samengevoegd tot één panorama. Meestal maak ik echter de gehele panorama in drie verschillende belichtingen welke later met HDR software samengevoegd worden tot één optimaal belichte panorama. In het laatste geval is deze dus opgebouwd uit 48 foto’s. Het aantal te maken foto’s om de gehele omgeving vast te leggen is afhankelijk van de gebruikte camera en lens. Ik gebruik een 10mm lens (komt overeen met een 15mm lens op een compact of full frame camera).
Fotograferen
Bij het fotograferen kun je de foto’s het beste in het RAW formaat fotograferen, indien dit wordt ondersteund door je camera. Als je de volledige omgeving (dus 360° rond en 180° van onder naar boven) wilt vast leggen in één enkele panorama komt het erg nauw hoe de camera ronddraait bij het maken van de verschillende foto’s. Om de verschillende foto’s naadloos aan elkaar te kunnen plakken dient de camera exact over het brandpunt van de lens te draaien (het nodal point). Hiervoor zul je een speciale statiefkop nodig hebben zoals de Nodal ninja. Indien je echter enkel 360° rond fotografeert (dus niet 180° van onder naar boven) en het onderwerp zich niet te dichtbij bevindt, is het echter goed mogelijk de foto’s uit de hand te nemen. Er zullen dan wel kleine aansluitingsfouten in de panorama zitten, maar deze zullen nauwelijks zichtbaar zijn. Hoe dichterbij het onderwerp zich bevindt, hoe groter deze afwijkingen zullen zijn.
Verder is erg belangrijk dat de instellingen van de camera bij alle foto’s exact hetzelfde zijn, de camera moet dus volledig op handmatig ingesteld worden (isowaarde, sluitertijd, diafragma, scherpstelling en witbalans). Hierbij wordt voor de belichting de gemiddelde belichting van de complete omgeving genomen. Om deze te bepalen richt je de camera op wat je denkt dat een gemiddeld belicht deel in de omgeving is. Hierop stel je de belichting van de camera in. Vervolgens richt je de camera op het lichtste deel van de omgeving en noteer je hoeveel overbelichting de camera aangeeft (meestal is dit ongeveer twee stops). Vervolgens richt je de camera op het donkerste deel van de panorama en bekijk je hoeveel onderbelichting de camera aangeeft. Als de onderbelichting overeenkomt met de overbelichting heb je de camera juist ingesteld. Tevens kun je het diafragma het beste zo klein mogelijk houden omdat dit de scherptediepte van de foto ten goede komt.
Om een volledig goed belichte panorama te krijgen kun je het beste alle foto’s drie maal nemen in drie verschillende belichtingen (-2 stops, 0 stops, +2 stops). Door deze drie belichtingen later samen te voegen kun je een panorama creëren welke zowel in de donkerste als de lichtste delen juist belicht is. Dit is echter enkel mogelijk indien je vanaf statief werkt, omdat elke drie gemaakte foto’s pixelnauwkeurig overeen moeten komen om deze later precies goed samen te kunnen voegen. Deze werkwijze wordt later besproken.
► Lees verder over VR-panorama fotografie op de website: Hans Hermans Fotografie
kempis.nl poetry magazine
More in: Dutch Landscapes, Hans Hermans Photos
Literaire Podia Amsterdam,
GRAP en Sugar Factory presenteren
VERSE BEATS
internationaal poëzie & hiphop programma
Op vrijdag 28 januari 2011 in de Sugar Factory te Amsterdam: dichters, slammers, mc’s en musici uit verschillende Europese landen. Zij brengen in een gevarieerd programma poëzie, freestyle, slam en spoken word. Aanvang 20.00 uur.
VERSE BEATS brengt poetry en hiphop bij elkaar. Dichters dragen voor, freestylers reageren hierop. Er is ruimte voor cross-overs, confrontaties worden niet geschuwd. Naast dichters als H.H. ter Balkt, F. Starik, Hagar Peeters en Christine Otten staan onder andere hiphoppers Rico en Typhoon met de live band Muppetstuff op het podium. Uit het buitenland komen speciaal voor VERSE BEATS de Franse slammer/dichter Jean-Luc Despax, de Engelse dichter Ryan Van Winkle en uit Duitsland dichter Matthias Göritz en rapper Gauner. Het thema van de avond is De Stad.
In het sfeervolle decor van nachttheater Sugar Factory soleert de een na de ander: Christine Otten presenteert met Jan Klug muzikale poëzie; Simon Mulder draagt een sonnet voor; rappers/freestylers Surya, Robian en Frits van Dijk reageren al improviserend op voordrachten van de dichters en slammers. De beats komen van DJ Clean Cut. Rap wordt poëzie met hiphopper Rico in de rol van observeerder en Typhoon als filosofisch denker. De presentatie van de avond is in handen van The Change Agent en Gauner.
Aan VERSE BEATS werken mee: H.H. ter Balkt, Jean-Luc Despax (FR), Matthias Göritz (DE), Rico, Typhoon & Muppetstuff, Ryan Van Winkle (UK), F. Starik, Surya, Tjitse Hofman, Hagar Peeters, Mowaffk Al-Sawad, Simon Mulder, Christine Otten met Jan Klug, Dennis Gaens, Robian, Frits van Dijk, dj Clean Cut.
VERSE BEATS is een initiatief van de Literaire Podia Amsterdam (LPA) in samenwerking met GRAP en de Sugar Factory.
VERSE BEATS wordt mede mogelijk gemaakt door de LPA, GRAP, Sugar Factory, Nederlands Letterenfonds, SNS Reaalfonds.
De LPA bestaat uit: AIDA, British Council, Castrum Peregrini, El Hizjra, Feest der Poëzie, Goethe-Institut, John Adams Institute, Maison Descartes, Openbare Bibliotheek, Ons Suriname, Perdu, SLAA, School der Poëzie.
Vrijdag 28 januari 2011
Sugar Factory
Lijnbaansgracht 238, Amsterdam
Entree: € 9,- (studenten: € 7,50)
Tijd: 20.00 – 00:00 uur
www.sugarfactory.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Peeters, Hagar, Poetry Slam
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
vierendertig
Evelyne liep met Greener naar de wagen van Otto. Die zat grijnslachend op hen te wachten.
‘Wat was dat allemaal?’ vroeg de inspecteur.
‘Ik was van iedereen foto’s aan het maken toen ineens die vent achter me stond. Hij zou mijn lever kapotsteken als ik de film niet afgaf. Nou dat heb ik nog nooit gedaan, daarom sloeg ik hem met de Leica op zijn hoofd. Blijkbaar werd hij moe want hij ging zomaar liggen.’
De inspecteur keek hem hoofdschuddend aan: ‘Waarom moest je van dat stelletje tuig foto’s maken. Die hebben wij ook wel in onze verzameling.’
‘Ja, maar niet in deze samenstelling,’ zei Evelyne. ‘Trouwens, heb je al meer kunnen ontdekken over die twee uit de Mustang?’
‘Ze hoorden bij de gang van Garcioli. Maar tot mijn verwondering staat het restant hier bij het graf van het liefje van Tino Vandezzi. Dus die twee moeten elkaar zeer goed kennen en dat is voor mij toch een nieuwtje.’
‘Otto, ga zo snel mogelijk de film ontwikkelen en zorg voor scherpe afdrukken van alle aanwezigen.’
Evelyne draaide zich om en ging naar haar SL. De inspecteur vroeg aan Otto of die een stel afdrukken aan Brisbane wilde geven en ging ook.
In de donkere kamer sloot Otto eerst de deur af en deed het groene licht aan. Zijn ogen konden dan alvast wennen aan het weinige licht van het kleine lampje. Hij haalde de telelens van de Leica, spoelde de film terug en haalde de cassette uit de camera. Toen schakelde hij alle verlichting uit en in het volkomen donker nam hij de film uit de cassette en spoelde ze in de roestvrijstalen spiraal van een ontwikkeltankje. Toen het deksel op de tank was geschroefd deed hij het witte licht aan en ontwikkelde de film. Terwijl de film aan het spoelen was liep hij naar wiskundig doctor Tom Morgan en vertelde wat er was gebeurd. Ook vertelde hij dat de vent die hem met een mes had bedreigd, een gelig gezicht had, als van een leverlijder. Tom had intussen van de politiecomputer alle gegevens en de foto’s van Doc en Knife gekregen. Knife Massini stond bekend als de luitenant van Vincente Garcioli.
Na het drogen van de film werden er op glanzend papier haarscherpe vergrotingen van het illustere gezelschap gemaakt. De doordringende, stekende geur van ossengal begeleidde het geluid van de draaiende glanspers. De leversteker stond duidelijk herkenbaar op een van de foto’s. Otto maakte een aantekening op de achterkant van de foto. De anderen waren voor hem en Tom onbekend.
Evelyne kwam binnen en zag de foto’s liggen. Vol interesse bekeek zij de haarscherpe vergrotingen. Ze herkende Tino en zijn manager, de uitsmijter en de barkeeper. Hun naam of titel werd achter op de foto’s geschreven. Van de andere foto’s wist ze verder niemand thuis te brengen.
‘Weet je wat, ik ga met alle foto’s naar Sidney, die kan ze dan vergelijken met hun verzameling. Volgens mij komen we dan een heel eind in de goede richting.’
Ze belde met Sidney voor een afspraak en nam alle foto’s mee.
Sidney had de mappen met de fotoverzameling van alle mannen die in de laatste tien jaren ooit voor het een of andere misdrijf waren opgepakt al klaar laten leggen. Het waren dertig mappen met elk ongeveer tweehonderd foto’s. Voor ze aan de gigantische klus begon liet ze de meegebrachte foto’s aan Sidney zien. Die haalde er al meteen Vincente Garcioli uit. Ook de man met het gele gezicht kreeg van hem een naam. Hij riep een bureau-agent die zat te niksen en liet hem de andere foto’s vergelijken. Omdat dit wel een hele poos zou gaan duren nam Evelyne afscheid en omdat het al bijna avond was ging ze naar huis.
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature