Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Hans Boland vertelt over zijn nieuwste boek ‘De zachte held’. In dit liefdesverhaal vertrekt een man naar Indonesië. Daar is hij geboren, daarheen wil hij terug. Hij reist over zee; zo is hij ooit vertrokken.
Ook te gast is Sana Valiulina, haar roman ‘Kinderen van Brezjnev’ gaat over liefde en verraad tegen de achtergrond van het economische en geestelijke verval van de Sovjet-Unie. Hoe is het om op te groeien in het beste land ter wereld?
Hans Boland & Sana Valiulina
VPRO Boeken zondag 14 december,
NPO 1, 11.20 uur
# Meer info website VPRO BOEKEN
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
The Sorrows of Young Werther (71) by J.W. von Goethe
“See, Charlotte, I do not shudder to take the cold and fatal cup, from
which I shall drink the draught of death. Your hand presents it to me,
and I do not tremble. All, all is now concluded: the wishes and the
hopes of my existence are fulfilled. With cold, unflinching hand I knock
at the brazen portals of Death. Oh, that I had enjoyed the bliss of
dying for you! how gladly would I have sacrificed myself for you;
Charlotte! And could I but restore peace and joy to your bosom, with
what resolution, with what joy, would I not meet my fate! But it is the
lot of only a chosen few to shed their blood for their friends, and by
their death to augment, a thousand times, the happiness of those by whom
they are beloved.
“I wish, Charlotte, to be buried in the dress I wear at present: it has
been rendered sacred by your touch. I have begged this favour of your
father. My spirit soars above my sepulchre. I do not wish my pockets to
be searched. The knot of pink ribbon which you wore on your bosom
the first time I saw you, surrounded by the children–Oh, kiss them a
thousand times for me, and tell them the fate of their unhappy friend! I
think I see them playing around me. The dear children! How warmly have
I been attached to you, Charlotte! Since the first hour I saw you, how
impossible have I found it to leave you. This ribbon must be buried
with me: it was a present from you on my birthday. How confused it all
appears! Little did I then think that I should journey this road. But
peace! I pray you, peace!
“They are loaded–the clock strikes twelve. I say amen. Charlotte,
Charlotte! farewell, farewell!”
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Stefan Zweig
(1881-1942)
In tiefer Nacht
So mitternächtig alle Gassen,
Die silberblank der Mond durchzieht
So blaß und stumm die Häusermassen …
Hinauf zu schlummernden Gelassen
Klingt sonnetrunken noch mein Lied.
Die Straßen sind so traumesselig
Und sprechen leis mein Lied zurück.
Und lauter, voller wirds allmählich
Und bald erdröhnt es hell und fröhlich
Das Lied von meiner Liebe Glück.
Es dringt durch dunkle Fensterläden
So leise trägts der laue Wind.
In tiefem Traum umfängt es jeden
Mit seinen feinen, feinen Fäden
Die Mutter Sehnsucht um uns spinnt,
Daß sich die Mädchenherzen dehnen
Im dunklen Banne seiner Macht,
Und immer heißer wird ihr Sehnen,
Und glühend rinnen brennende Tränen
Hinein in die stumme, verschwiegene Nacht.
Doch mein Lied und ich, wir schreiten
Immer nur weiter, immer nur zu
In die silberblinkenden Weiten
Hin zu den blendendsten Seligkeiten
Hin zu Dir, oh Geliebte Du …
Stefan Zweig poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Y-Z, Stefan Zweig, Zweig, Stefan
The Sorrows of Young Werther (70) by J.W. von Goethe
He spent the rest of the evening in arranging his papers: he tore and
burned a great many; others he sealed up, and directed to Wilhelm.
They contained some detached thoughts and maxims, some of which I have
perused. At ten o’clock he ordered his fire to be made up, and a bottle
of wine to be brought to him. He then dismissed his servant, whose room,
as well as the apartments of the rest of the family, was situated in
another part of the house. The servant lay down without undressing, that
he might be the sooner ready for his journey in the morning, his master
having informed him that the post-horses would be at the door before six
o’clock.
“Past eleven o’clock! All is silent around me, and my soul is calm. I
thank thee, O God, that thou bestowest strength and courage upon me in
these last moments! I approach the window, my dearest of friends; and
through the clouds, which are at this moment driven rapidly along by the
impetuous winds, I behold the stars which illumine the eternal heavens.
No, you will not fall, celestial bodies: the hand of the Almighty
supports both you and me! I have looked for the last time upon the
constellation of the Greater Bear: it is my favourite star; for when
I bade you farewell at night, Charlotte, and turned my steps from your
door, it always shone upon me. With what rapture have I at times beheld
it! How often have I implored it with uplifted hands to witness my
felicity! and even still–But what object is there, Charlotte, which
fails to summon up your image before me? Do you not surround me on all
sides? and have I not, like a child, treasured up every trifle which you
have consecrated by your touch?
“Your profile, which was so dear to me, I return to you; and I pray
you to preserve it. Thousands of kisses have I imprinted upon it, and a
thousand times has it gladdened my heart on departing from and returning
to my home.
“I have implored your father to protect my remains. At the corner of the
churchyard, looking toward the fields, there are two lime-trees–there
I wish to lie. Your father can, and doubtless will, do this much for his
friend. Implore it of him. But perhaps pious Christians will not choose
that their bodies should be buried near the corpse of a poor, unhappy
wretch like me. Then let me be laid in some remote valley, or near the
highway, where the priest and Levite may bless themselves as they pass
by my tomb, whilst the Samaritan will shed a tear for my fate.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Als de kastelein beneden was geweest, zou hij het niet gedurfd hebben koffie te maken. Dan zou hij hebben gewacht tot Céleste hem zijn koffie bracht. Toen de koffie lang genoeg had getrokken, schonk hij twee koppen in en ging terug naar de gelagkamer. Céleste zat droef voor zich uit te staren. Ze dacht nog steeds aan de jongen die door zijn vader zo schandalig verwaarloosd werd. De man was te vaak bezopen en had geen tijd en vooral geen zin om zich echt met het kind bezig te houden. Waarom was hij er dan niet blij mee dat Céleste het kind zo veel mogelijk verzorgde? De knaap kwam toch al veel genegenheid te kort. Zij ving hem op, zoveel ze kon. Ze praatte vaak met hem. Kende al zijn moeilijkheden. Hij vertrouwde haar en vertelde haar alles over de dingen die hem bezighielden. Ook zijn donkerste gedachten over leven en dood hield hij niet voor haar verborgen. De vroegtijdige dood van zijn moeder had hem aan het denken gezet, zodat hij vaak veel ernstiger was dan andere kinderen van zijn leeftijd. En vooral over zijn dieren vertelde hij.
Ze waren zijn beste vrienden. Voor Céleste bleef het onbegrijpelijk dat de slang gebeten had. Was het enkel spel van het diertje geweest? Had hij er de jongen aan willen herinneren dat hij nog een muis te goed had? Of dat hij een muis méér wilde hebben, één om op te vreten en één om mee te spelen? Had de jongen er beter aan gedaan de slang de giftanden uit te trekken? In dat geval had het dier geen kwaad meer kunnen doen. Misschien had de jongen onbewust gerekend op zijn vriendschap voor het reptiel. Hij had het onnodig gevonden de adder te vernederen door hem de tanden te trekken. Zonder zijn natuurlijke wapens zou de slang weerloos zijn en nauwelijks prooi kunnen bemachtigen. De slang moest in zijn waarde blijven. In zijn eigen kracht. Het dier zelf was ooit door de jongen halfdood op de hei gevonden. Hulpeloos en ernstig gewond. Zijn lijf zat vol gaten, alsof een egel met hem had gespeeld. De eerste tijd had de jongen de slang met vliegen en torren gevoed. Toen hij groter werd, met de muizen die de buizerd voor hem ving. Hoewel de meeste mensen angst voor een adder hadden, was de slang toch altijd aardig voor de jongen geweest. Voor zover je bij een slang van dit soort gevoelens kon spreken. Hij werd goed verzorgd door de jongen en leek daar tevreden over, ook al moest hij meestal in een kist onder het bed verborgen blijven, omdat de timmerman hem niet mocht vinden.
Céleste wist dat de jongen de adder steeds vaker onder zijn trui het huis uit had gesmokkeld om hem te laten spelen op de hei. Hij moest wennen aan de omgeving waarin hij ooit terug hoorde te keren. Zijn eigen milieu. De jongen was van plan om de slang, wanneer die voor zichzelf zou kunnen zorgen, op de hei vrij te laten. Tenslotte hoorde zo’n dier daar thuis. Goedmoedig klopte Kaffa haar op de schouders en reikte haar de koffie aan. Ze dronk. Het leek haar goed te doen. Kaffa liep naar de open deur, ging tegen de pui zitten en slurpte zijn kop leeg. Hij haalde een jonge kat aan, die op jacht naar vliegen tussen de struiken in de caféhof rondsloop. De ezel van Elysee, die meestal wat rondkuierde als zijn baas sliep, wandelde het plein op. Hier en daar plukken klaver happend kwam hij in de buurt van Kaffa. Hij gaf het dier een vriendelijke klap op de schoft. Dat kwam op de ezel, die heel wat slaag te verwerken kreeg, verkeerd over. Hij maakte een luchtsprong, nam een verdedigende houding aan en begon te balken, alsof hij zijn belager wilde verdrijven. Kaffa pestte hem door hem met een grasspriet in zijn neus te kietelen. Door de kriebel gehinderd ging de ezel ervandoor en verdween luid protesterend achter de bouwvallen van Chile. Kaffa keek naar Jacob Ramesz, die meer gebogen dan ooit in het deurgat van zijn krot stond. Jacob Ramesz, dat slonzige mannetje met de aard van een wezel, dat niets liever deed dan zuipen.
Toch was hij tegenwoordig vaak nuchter, want hij had nog zelden geld op zak. Hij kwam weinig uit de schaduw van zijn huis. In het dorp had men de schurft aan hem. En dat wist hij. Om toch te weten wat de mensen deden, stond hij dag in dag uit in zijn deuropening. Hij was te oud om met zijn reizend vlooientheater door stad en land te trekken. Het hele circus, waar hij zoveel succes mee had gehad en dat precies in een sigarenkistje paste. Een paar jaar geleden had hij het van de hand moeten doen, omdat het reizen te zwaar voor hem werd. Alleen de sterren van zijn gezelschap had hij behouden, omdat hij daar maar moeilijk afstand van kon doen. Jacob zag dat Kaffa naar de meidoorn liep, tegen de stam hurkte en verderging met het spelletje landverbeuren, met als spelers zijn linker- en zijn rechterhand. Nu Kaffa’s linkerhand trilde, stevende zijn rechter regelrecht op de overwinning af. Bij elke ingooi van links leek het mes te aarzelen, viel scheef of sloeg soms neer buiten de twee landen.
Ton van Reen: Landverbeuren (12)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Dat maakte de zaak anders. De timmerman begreep dat hij van die gek nooit zou winnen. Teleurgesteld liet hij het stuk hout zakken. Huilend liep Céleste naar Kaffa. Hij ving haar op en troostte haar. De slager, die kwam aanhollen om toch maar niets van het voorval te missen, zag het. En ook Jacob Ramesz, de ouwe vlooientemmer, die haastig uit zijn kot was gesloft om te zien wat al dat gegil te betekenen had, zag hoe Kaffa de cafémeid in zijn armen hield. Kaffa maakte Célestes armen van hem los en ging op de timmerman af, het mes klaar in zijn hand. De man trok lijkbleek weg van schrik en wilde de deur uit rennen. Kaffa was al bij hem en greep hem bij de hals. Met één hand, zo sterk als een bankschroef, leek hij hem de strot af te knijpen. Hij schudde de sidderende timmerman als een konijn door elkaar en trok hem aan zijn kraag naar buiten. Daar liet hij hem los en gaf hem zo’n trap na dat de man, meters verder, op zijn bek in het stof belandde. Blind van woede hield Kaffa het mes hoog in de lucht, maar net toen hij het in het lijf van de timmerman wilde mikken, hoorde hij Céleste roepen: `Niet doen! Niet doen!’
Kaffa had tijd nodig om zich te herstellen. Toen liet hij zijn mes zakken en draaide zich om. Wilde niet horen hoe de slager luid lachte om de vreemde vertoning. Wilde niet horen dat Jacob Ramesz hem toeriep dat hij de timmerman de keel moest afsnijden. De ranzige vlooientemmer danste tussen het deurgat van zijn huis en de gevallen timmerman op en neer. Een hobbelpaard op jichtige poten. Dolgelukkig dat hij die vervloekte timmerman door het stof zag kruipen. Want Jacob had de pest aan de doorgedraaide vent, die hem dikwijls met zijn armoe tergde en hem vaak zijn weerzinwekkende beroep van vlooientemmer verweet. Kaffa voelde het trillen van zijn hand. Dat ergerde hem. Nu zijn ene hand duidelijk slechter was dan de andere was zijn spelletje landverbeuren bedorven. Hoe kon je nog van een eerlijk spel spreken als je wist dat een van de twee partijen de mindere was? Hij sloeg een arm om de schouders van Céleste en liep met haar terug naar het café. Als een vader met zijn kleine meid die getroost moest worden. Om een verdronken vlinder in de pompbak? Om haar bordpapieren pop die uit elkaar was gespetterd in de regen? Kaffa, die anders zelf onmiddellijk van de kaart was als hij anderen zag huilen, begreep dat hij nu sterk moest zijn. Hij zette haar op een stoel in de kroeg. Door het raam zag hij nog juist hoe de timmerman op handen en voeten zijn werkplaats binnenkroop, vloekend van woede en gekke bekken trekkend tegen Jacob Ramesz.
Kaffa gooide de ramen van het café open om de walgelijke tabaks- en bierlucht van de vorige avond uit het vertrek te laten. Liep naar de keuken en zette water op voor koffie. Pookte het vuur in het fornuis hoog op. Schepte koffie in de kan en wachtte tot het water kookte. Het was vreemd stil in huis. Céleste maakte geen geluid. De kastelein zelf sliep nog. Het enige lawaai was het tikken van de ketel toen het water begon te koken en uit de tuit golfde. Het druppelde tussen de kachelringen door. Het water begon te sissen, met het geluid van een slang die een prooi overviel. Hij schonk water op de koffie en zette de kan op een klein vuur. In de kast vond hij brood. Hij trok er stukken af en at ze droog op. Kaffa voelde zich hier thuis. Ook al woonde hij nergens en kon hij geen dak het zijne noemen, in de kroeg kon hij altijd slapen als hij wilde. Maar omdat muren beklemmend voor hem waren, gaf hij de voorkeur aan de buitenlucht. Wanneer hij op een bank in het café sliep, kwam het voor dat hij midden in de nacht naar buiten vluchtte omdat hij binnen dacht te stikken. Bovendien had hij een hekel aan de kastelein. Niet dat die vent hem ooit iets in de weg legde, daar had hij wellicht het lef niet voor. Hij deed nooit een bek open. Hij duldde Kaffa omdat hij wist dat Céleste op goede voet met hem stond. Zolang ze elkaar niet in de weg liepen, was er geen probleem. Dat begreep Kaffa maar al te best.
Ton van Reen: Landverbeuren (11)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
De Britse misdaadschrijfster P.D. James (1920-2014), is op 27 november overleden in haar woonplaats Oxford. James werd vooral bekend met de serie detectiveromans rond Adam Dalgliesh, een weduwnaar die behalve politieman ook dichter was. Deze boeken zijn ook verfilmd.
James begon pas na haar dertigste te schrijven, daarvoor werkte ze jarenlang op een belastingkantoor. Haar bekendste boeken zijn The Children of Men, The Murder Room en Death Comes to Pemberley.
Phyllis Dorothy James ontving voor haar werk vele prijzen. Ze werd ook benoemd tot barones James van Holland Park. Daarom zat PD James sinds 1991 in het Hogerhuis, voor de Conservatieve Partij.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive I-J, In Memoriam
Begin 2015 zal de prachtige kunstenaarspublicatie verschijnen, met daarin een overzicht van tien jaar schilderijen, aquarellen en gouaches van de kunstenaar Malin Persson.
Malin Persson: Ik maakte samen met Staffan Björk een in het oog springend ontwerp voor de publicatie en wil de publicatie geheel in eigen beheer uitgeven, om dit ontwerp volledig tot zijn recht te laten komen. Zonder financiële steun van een uitgeverij, ben ik op zoek moet naar andere middelen om dit project gefinancierd te krijgen.
Helpt u mee deze publicatie te realiseren?
Wat krijgt u?
Voor een bijdrage van € 300,- in de druk- en productiekosten, kunt u rekenen op de volgende tegenpresentatie:
één originele aquarel van Malin Persson naar keuze (formaat 24 x 32 cm, ter waarde van € 800,-) en een gesigneerd exemplaar van “The Painter’s Window”.
Als u vóór 15 december reageert, heeft u uw aquarel al voor de kerstdagen in huis!
(Dit op voorwaarde dat uw bijdrage voor 20 december is bijgeschreven.)
Het boek ontvangt u zo spoedig mogelijk na de verschijningsdatum en uiterlijk op 1 maart 2015.
Hoe werkt het?
Maak uw keuze uit één van de twintig aquarellen die Malin Persson voor de crowdfunding van dit project heeft geselecteerd uit haar eigen collectie. Alle werken zijn uniek, het betreft geen edities. De aquarellen kunt u kiezen volgens het principe van wie het eerst komt, het eerst maalt. Zodra een aquarel niet meer beschikbaar is, word deze pagina bijgewerkt en staat er onder de desbetreffende aquarel “verkocht”.
Title: “The Painter’s Window”
Artist: Malin Persson
Addition: 500
Softcover
Size: 19,5 x 27 cm
Total Number of pages: total 120 (4 pages cover)
Cover: one side sulfaatkarton, 300 gr
Inside pages: 96 pages, full colors, 120 gr.
24 pages Muskat grijs
Biografie geschreven door:
Jeanine Hofland
Gallery owner at: Jeanine Hofland contemporay Art
Poems geschreven door:
Roos Stamet-Geurs
# Zie voor meer informatie website van Malin Persson
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, Exhibition Archive
The Sorrows of Young Werther (69) by J.W. von Goethe
The arrival of Werther’s servant occasioned her the greatest
embarrassment. He gave Albert a note, which the latter coldly handed to
his wife, saying, at the same time, “Give him the pistols. I wish him
a pleasant journey,” he added, turning to the servant. These words
fell upon Charlotte like a thunderstroke: she rose from her seat
half-fainting, and unconscious of what she did. She walked mechanically
toward the wall, took down the pistols with a trembling hand, slowly
wiped the dust from them, and would have delayed longer, had not Albert
hastened her movements by an impatient look. She then delivered the
fatal weapons to the servant, without being able to utter a word. As
soon as he had departed, she folded up her work, and retired at once
to her room, her heart overcome with the most fearful forebodings. She
anticipated some dreadful calamity. She was at one moment on the point
of going to her husband, throwing herself at his feet, and acquainting
him with all that had happened on the previous evening, that she might
acknowledge her fault, and explain her apprehensions; then she saw that
such a step would be useless, as she would certainly be unable to induce
Albert to visit Werther. Dinner was served; and a kind friend whom she
had persuaded to remain assisted to sustain the conversation, which was
carried on by a sort of compulsion, till the events of the morning were
forgotten.
When the servant brought the pistols to Werther, the latter received
them with transports of delight upon hearing that Charlotte had given
them to him with her own hand. He ate some bread, drank some wine, sent
his servant to dinner, and then sat down to write as follows:
“They have been in your hands you wiped the dust from them. I kiss them
a thousand times–you have touched them. Yes, Heaven favours my design,
and you, Charlotte, provide me with the fatal instruments. It was my
desire to receive my death from your hands, and my wish is gratified.
I have made inquiries of my servant. You trembled when you gave him the
pistols, but you bade me no adieu. Wretched, wretched that I am–not one
farewell! How could you shut your heart against me in that hour which
makes you mine for ever? Charlotte, ages cannot efface the impression–I
feel you cannot hate the man who so passionately loves you!”
After dinner he called his servant, desired him to finish the packing
up, destroyed many papers, and then went out to pay some trifling debts.
He soon returned home, then went out again, notwithstanding the rain,
walked for some time in the count’s garden, and afterward proceeded
farther into the country. Toward evening he came back once more, and
resumed his writing.
“Wilhelm, I have for the last time beheld the mountains, the forests,
and the sky. Farewell! And you, my dearest mother, forgive me! Console
her, Wilhelm. God bless you! I have settled all my affairs! Farewell! We
shall meet again, and be happier than ever.”
“I have requited you badly, Albert; but you will forgive me. I have
disturbed the peace of your home. I have sowed distrust between you.
Farewell! I will end all this wretchedness. And oh, that my death
may render you happy! Albert, Albert! make that angel happy, and the
blessing of Heaven be upon you!”
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Ellen de Bruin vertelt over haar nieuwe boek ‘Vergaderen? Niet doen!‘ Iedereen háát vergaderen, maar toch loopt elke vergadering uit. Vergaderen brengt het slechtste in mensen naar boven.
Ook te gast is filosoof en organisatiedeskundige René ten Bos over zijn boek: ‘Water. Een Geofilosofische geschiedenis‘. In dit boek onderzoekt hij hoe onze verhouding tot water zich weerspiegelt in ons denken.
Ellen de Bruin & René ten Bos
VPRO Boeken zondag 23 november 2014
NPO 1, 11.20 uur
# Meer informatie website VPRO BOEKEN
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Stefan Zweig
(1881-1942)
Hand in Hand
Laß Deine Hand in meinen Händen,
Dort ruht sie weich und mild und gut,
Und leise rinnt ein Gabenspenden
Von meiner Glut in Deine Glut,
Bis sie nicht von einander scheiden
Was jede noch ihr eigen nennt.
Und dann verzehrend in den beiden
Ein einziger Gedanke brennt.
Stefan Zweig poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Y-Z, Stefan Zweig, Zweig, Stefan
Hij vond dat het varken nu schoon genoeg was en lang genoeg had geleefd, hoe rozig het ook was. Hij greep het mes en stak het plompverloren in de keel van het weerloze dier, dat, hoewel het zich nauwelijks kon bewegen, gillend van pijn omhoog veerde. Een weergaloos moment van spanning op het plein. Gehinderd door het touw aan de poten en het mes in zijn keel zakte het dier in elkaar. Bleef liggen, schuddend met zijn kop en natrappend met zijn poten. Door het gillen van het varken, hoe kort ook, was de jongen in zijn bed opgeschrokken. Luid en angstig riep hij om zijn moeder, die hij in zijn koorts erg miste. Hij sloeg wild met zijn armen en ranselde de beddenplank. Die gaf geen krimp. En ook dat heiligenbeeld stond daar maar, met een koude glimlach rond de smoel, van gips en onaantastbaar.
Terwijl de jongen zijn knokkels stuksloeg op het hout en zijn vingers ontvelde, ving de slager in een bak het bloed op dat warm en dik uit de nek van het varken spoot. Het dier trapte nog wat na, alsof het aarzelde dood te gaan. Bleef daarna stil liggen, met verwonderde ogen die steeds glaziger werden. Door de ruit zag Céleste de jongen in zijn bed tekeergaan, maar hoe ze ook duwde, het raam gaf niet mee. Ze wond zich verschrikkelijk op over die vervloekte timmerman. Hoe kon een vader blijven doorslapen, terwijl zijn eigen kind er zo beroerd aan toe was! Was zo’n vent niet minder dan een beest? Ze probeerde de deur van de werkplaats te openen, maar ook die zat op slot. Ze klopte aan, maar de timmerman bleef in zijn nest liggen. Ten einde raad roffelde ze zo hard met haar vuisten op de deur dat het over het hele plein te horen was. Vanuit zijn nest riep de bezopen timmerman dat het nog veel te vroeg was om open te doen. Toch moest hij eruit, want het gerammel hield maar niet op. Razend rende hij door de werkplaats en opende de deur. Hij stikte haast van woede toen hij de cafémeid zag staan en riep haar woedend toe dat ze moest opdonderen. Ze bleef staan. Om haar te dreigen greep hij een moker. Ze liet echter van haar angst niets merken, liep langs hem naar binnen en ijlde door de naar lijm en hout ruikende werkplaats naar de kamer van de jongen. Draaide de deur achter zich op slot. Terwijl de timmerman aan de klink rukte en moord en brand schreeuwde, greep Céleste het hoofd van het kind in beide handen. De jongen leek te worstelen met een onzichtbaar monster. Toch herkende hij haar. De geur van haar lijf. De zachtheid van haar handen.
Hij kwam tot rust en keek naar haar, hoewel hij haar in zijn koorts maar wazig zag. Een lieve vriendin die zijn nachtmerrie beteugelde en het ondier in hem verjoeg. Ze maakte een handdoek nat en veegde het zweet van zijn gezicht. Bleef even naar hem kijken zoals hij daar lag. Reddeloos. Door iedereen opgegeven. De dood al in zijn lijf. Nu hij die meid in huis had, zag de timmerman zijn kans schoon. Met de moker sloeg hij het slot uit de deur en vloog de kamer in. Dreigend liep hij op haar toe, een stuk hout in de hand om haar op haar smoel te slaan als ze te veel zou tegenstribbelen. Plat op de grond zou hij haar drukken en haar naaien tot ze pompaf zou zijn, de teef! Céleste wist niet hoe ze aan de bruut kon ontkomen. Ze gilde van angst. Hoewel de jongen niet precies begreep wat er in zijn kamer gebeurde, hoorde hij de angst in de stem van het meisje. En hij gilde met haar mee, hoog en hard. Kaffa hoorde het gillen en schoot overeind. Terwijl de timmerman de meid in een hoek dreef en naar haar borsten greep, stoof Kaffa binnen.
Ton van Reen: Landverbeuren (10)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature