Fleurs du Mal Magazine
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
33
Full many a glorious morning have I seen,
Flatter the mountain tops with sovereign eye,
Kissing with golden face the meadows green;
Gilding pale streams with heavenly alchemy:
Anon permit the basest clouds to ride,
With ugly rack on his celestial face,
And from the forlorn world his visage hide
Stealing unseen to west with this disgrace:
Even so my sun one early morn did shine,
With all triumphant splendour on my brow,
But out alack, he was but one hour mine,
The region cloud hath masked him from me now.
Yet him for this, my love no whit disdaineth,
Suns of the world may stain, when heaven’s sun staineth.
.jpg){kind=small}
kempis poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
.jpg)
Erika De Stercke
Mooie dagen
In het minnenstrelend water
staat zij
in doorschijnende gewaden
vrij van geest en rimpels
vissen nieuwsgierig tussen haar gladde benen
toen was er verlangen in geurende nachten
nu geprezen voor haar behouden schoonheid
milde stem en vrijgevige handen
in deze zedige dagen
Erika De Stercke poetry
kempis poetry magazine
More in: De Stercke, Erika
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
eenendertig
Een jonkvrouwe
Tjeepie vond zichzelf terug op de stoep in de buurt van het Concertgebouw. Haar hoofd maalde nog wat na. In gedachten was ze nog een beetje in Limburg.
De dingen van vroeger kwamen steeds vaker terug in haar hoofd. Als ze droomde over de bossen en de kastelen in haar Limburgse geboortedorp, voelde ze zich een jonkvrouwe en had ze er geen idee meer van wie ze werkelijk was: een oud vrouwtje dat leefde in een doos.
Soms, als ze helder was en erover nadacht, begreep ze dat ze de ontberingen alleen maar kon volhouden door die steeds langere droommomenten.
Ze trok zich op aan haar handkar. Bij het zien van de onverkochte afleveringen van het Tijdschrift voor Filosofie, met haar foto op de cover, was ze plots weer helemaal in het heden. Ze hervond zichzelf. Vooruit, niet dromen over vroeger, maar over de toekomst. Opeens wist ze het weer zeker: er wachtte haar nog een leven vol successen.
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 31 – Maandag 26 april 2010 (vervolg disndag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
G e o r g e E l i o t
(Mary Ann Evans, 1819 – 1880)
In a London Drawingroom
The sky is cloudy, yellowed by the smoke.
For view there are the houses opposite
Cutting the sky with one long line of wall
Like solid fog: far as the eye can stretch
Monotony of surface & of form
Without a break to hang a guess upon.
No bird can make a shadow as it flies,
For all is shadow, as in ways o’erhung
By thickest canvass, where the golden rays
Are clothed in hemp. No figure lingering
Pauses to feed the hunger of the eye
Or rest a little on the lap of life.
All hurry on & look upon the ground,
Or glance unmarking at the passers by
The wheels are hurrying too, cabs, carriages
All closed, in multiplied identity.
The world seems one huge prison-house & court
Where men are punished at the slightest cost,
With lowest rate of colour, warmth & joy.
.jpg){kind=small}
George Eliot poetry
kempis poetry magazine
More in: Archive E-F, Eliot, George
O s c a r W i l d e
(1854-1900)
Impression Du Matin
The Thames nocturne of blue and gold
Changed to a Harmony in grey:
A barge with ochre-coloured hay
Dropt from the wharf: and chill and cold
The yellow fog came creeping down
The bridges, till the houses’ walls
Seemed changed to shadows and St. Paul’s
Loomed like a bubble o’er the town.
Then suddenly arose the clang
Of waking life; the streets were stirred
With country waggons: and a bird
Flew to the glistening roofs and sang.
But one pale woman all alone,
The daylight kissing her wan hair,
Loitered beneath the gas lamps’ flare,
With lips of flame and heart of stone.
.jpg)
O s c a r W i l d e p o e t r y
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Wilde, Oscar
Vor dem Gesetz
Franz Kafka (1883-1924)
Vor dem Gesetz steht ein Türhüter. Zu diesem Türhüter kommt ein Mann vom Lande und bittet um Eintritt in das Gesetz. Aber der Türhüter sagt, daß er ihm jetzt den Eintritt nicht gewähren könne. Der Mann überlegt und fragt dann, ob er also später werde eintreten dürfen. »Es ist möglich,« sagt der Türhüter, »jetzt aber nicht.« Da das Tor zum Gesetz offensteht wie immer und der Türhüter beiseite tritt, bückt sich der Mann, um durch das Tor in das Innere zu sehn. Als der Türhüter das merkt, lacht er und sagt: »Wenn es dich so lockt, versuche es doch, trotz meines Verbotes hineinzugehn. Merke aber: Ich bin mächtig. Und ich bin nur der unterste Türhüter. Von Saal zu Saal stehn aber Türhüter, einer mächtiger als der andere. Schon den Anblick des dritten kann nicht einmal ich mehr ertragen.« Solche Schwierigkeiten hat der Mann vom Lande nicht erwartet; das Gesetz soll doch jedem und immer zugänglich sein, denkt er, aber als er jetzt den Türhüter in seinem Pelzmantel genauer ansieht, seine große Spitznase, den langen, dünnen, schwarzen tatarischen Bart, entschließt er sich, doch lieber zu warten, bis er die Erlaubnis zum Eintritt bekommt. Der Türhüter gibt ihm einen Schemel und läßt ihn seitwärts von der Tür sich niedersetzen. Dort sitzt er Tage und Jahre. Er macht viele Versuche, eingelassen zu werden, und ermüdet den Türhüter durch seine Bitten. Der Türhüter stellt öfters kleine Verhöre mit ihm an, fragt ihn über seine Heimat aus und nach vielem andern, es sind aber teilnahmslose Fragen, wie sie große Herren stellen, und zum Schlusse sagt er ihm immer wieder, daß er ihn noch nicht einlassen könne. Der Mann, der sich für seine Reise mit vielem ausgerüstet hat, verwendet alles, und sei es noch so wertvoll, um den Türhüter zu bestechen. Dieser nimmt zwar alles an, aber sagt dabei: »Ich nehme es nur an, damit du nicht glaubst, etwas versäumt zu haben.« Während der vielen Jahre beobachtet der Mann den Türhüter fast ununterbrochen. Er vergißt die andern Türhüter und dieser erste scheint ihm das einzige Hindernis für den Eintritt in das Gesetz.
Er verflucht den unglücklichen Zufall, in den ersten Jahren rücksichtslos und laut, später, als er alt wird, brummt er nur noch vor sich hin. Er wird kindisch, und, da er in dem jahrelangen Studium des Türhüters auch die Flöhe in seinem Pelzkragen erkannt hat, bittet er auch die Flöhe, ihm zu helfen und den Türhüter umzustimmen. Schließlich wird sein Augenlicht schwach, und er weiß nicht, ob es um ihn wirklich dunkler wird, oder ob ihn nur seine Augen täuschen. Wohl aber erkennt er jetzt im Dunkel einen Glanz, der unverlöschlich aus der Türe des Gesetzes bricht. Nun lebt er nicht mehr lange. Vor seinem Tode sammeln sich in seinem Kopfe alle Erfahrungen der ganzen Zeit zu einer Frage, die er bisher an den Türhüter noch nicht gestellt hat. Er winkt ihm zu, da er seinen erstarrenden Körper nicht mehr aufrichten kann. Der Türhüter muß sich tief zu ihm hinunterneigen, denn der Größen unterschied hat sich sehr zu ungunsten des Mannes verändert. »Was willst du denn jetzt noch wissen?« fragt der Türhüter, »du bist unersättlich.« »Alle streben doch nach dem Gesetz,« sagt der Mann, »wieso kommt es, daß in den vielen Jahren niemand außer mir Einlaß verlangt hat?« Der Türhüter erkennt, daß der Mann schon an seinem Ende ist, und, um sein vergehendes Gehör noch zu erreichen, brüllt er ihn an: »Hier konnte niemand sonst Einlaß erhalten, denn dieser Eingang war nur für dich bestimmt. Ich gehe jetzt und schließe ihn.«
Franz Kafka : Ein Landarzt. Kleine Erzählungen (1919)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz
W i l l i a m W o r d s w o r t h
(1770-1850)
A C o m p l a i n t
There is a change–and I am poor;
Your Love hath been, nor long ago,
A Fountain at my fond Heart’s door,
Whose only business was to flow;
And flow it did; not taking heed
Of its own bounty, or my need.
What happy moments did I count!
Bless’d was I then all bliss above!
Now, for this consecrated Fount
Of murmuring, sparkling, living love,
What have I? shall I dare to tell?
A comfortless, and hidden WELL.
A Well of love–it may be deep–
I trust it is, and never dry:
What matter? if the Waters sleep
In silence and obscurity.
–Such change, and at the very door
Of my fond Heart, hath made me poor.
.jpg)
William Wordsworth poetry
kempis poetry magazine
More in: Wordsworth, William
‘Hier wil ik begraven worden in het zand’
Over Jan Naaijkens en Anton Eijkens
Door Jef van Kempen
Jan Naaijkens (1919) en Anton Eijkens (1920) zijn al bevriend vanaf het begin van de jaren veertig. Ze werkten samen in de redacties van Brabantia Nostra en Edele Brabant. In die tijd leerden zij Walter Breedveld kennen en een groot aantal andere coryfeeën van de Brabantse letteren.
Jan Naaijkens, vijfentwintig jaar lang organisator van de Groot-Kempische Cultuurdagen, ontmoette Walter Breedveld voor het eerst in 1954 toen diens roman Hexspoor werd bekroond met de literatuurprijs van de gemeente Hilvarenbeek. De auteur was gevraagd was om uit zijn werk voor te lezen en Breedveld deed dat tamelijk goed. “Hij had een nogal mooie, donkere, fluwelige stem. Maar hij wist van geen ophouden. We hadden een kwartier afgesproken, wat vrij lang is om naar een lezing te luisteren, maar Breedveld las maar door. Op een gegeven moment begon Van Duinkerken met zijn ring, quasi speels, op de tafel te tikken. Maar niemand had de moed om in te grijpen. Toen er na een half uur voor een stampvolle zaal eindelijk een eind aan kwam, slaakte iedereen een zucht van verlichting. Dat vond ik toch wel typisch voor Breedveld, die ging altijd door. Ik denk dat hij ook zo schreef”.
Frans Babylon heeft nog regelmatig bij Anton Eijkens op zolder gelogeerd. “Hij was een beetje de Poèt Maudit en omdat ik in die tijd veel Verlaine en Rimbaud las, konden we daar heerlijk over praten.” Hij erkent dat Frans Babylon, ondanks zijn zwakheden, iemand was waar je graag mee had te doen. Als Anton Eijkens moest gaan werken, zei Babylon: “Ga jij maar, ik kom mijn dag wel door. Hij ging dan overal buurten onder het genot van een fles wijn.” Als Eijkens ‘s avonds thuis kwam zat Babylon op hem te wachten.
Anton Eijkens had een grote bewondering voor Antoon Coolen. “Ik heb ooit intensief contact met hem gehad over de publicatie van een novelle in het boek Land en volk van Brabant, dat verschenen is in 1949. Maar wij konden het niet eens worden over mijn bijdrage. Hij vond een aantal dingen niet waarachtig genoeg en hij probeerde mij er toe te bewegen om die passages te herschrijven. Dat weigerde ik, schrijverstrots van een aankomend auteur, maar ik denk achteraf dat hij volkomen gelijk had.”
Jan Naaijkens leerde Coolen kennen in de eerste jaren van de oorlog. “Antoon Coolen gaf heel veel lezingen over het Brabantse en Nederlandse volkskarakter. Dat deed hij bijzonder goed, vooral in die oorlogsomstandigheden kreeg dat extra gewicht. Toen merkte ik al de merkwaardige discrepantie op tussen de man die De Peel en de mensen van De Peel beschrijft en daarbij hun taalgebruik hanteert en de zeer precieuze, keurig onberispelijk Nederlands sprekende schrijver met zijn bekende lavallière.”
Jan Naaijkens beschouwde Anton van Duinkerken als een soort halfgod. “Ik bewonderde hem om zijn werk en als mens. Als Van Duinkerken in Hilvarenbeek was, sliep hij bij mij thuis. Toen hij een keer de hele dag door had gedronken, zeulde ik met hem over straat en kwamen we langs de toren. Daar stond hij plotseling stil en zei: ‘Hier wil ik begraven worden: in het zand, in het zand, in het zand, niet in dat stinkende veen.”
Gerard Knuvelder was als persoon volkomen anders geaard dan Van Duinkerken. Hij was, net als Coolen, heel formeel. Je hoefde bij hem niet op bezoek te komen als je dat niet had aangekondigd en je werd ontvangen vanachter een bureau. Knuvelder had iets patriarchaals over zich. Als je hem beter leerde kennen, bleek het ook een hartelijke man te kunnen zijn. Op Anton Eijkens en Jan Naaijkens hebben zijn vroege geschriften veel invloed gehad, met name zijn boek Vanuit wingewesten.
Ook Pieter van der Meer de Walcheren maakte indruk op beide auteurs, vooral in de jaren dertig en veertig. Anton Eijkens: “Zoals hij schreef en de gloed van zijn geloofsovertuiging heeft toen op veel jongeren in Brabant indruk gemaakt. Je kreeg iets van die heilige aandrift mee om iets te betekenen als katholiek en als auteur. (…) Ik kijk nog wel eens naar oude foto’s, albums en zo. Maar als ik er een tijdje in zit te bladeren, denk ik bij mezelf, waar ben je nu eigenlijk mee bezig. Ik wordt er niet echt verdrietig van, maar het is wel allemaal heel erg melancholisch voor een zwakke ziel als ik.”
(Eerder gepubliceerd in: Brabants Dagblad – foto jef van kempen)
Jef van Kempen over Jan Naaijkens en Anton Eijkens
• fleursdumal.nl magazine
More in: Anton van Duinkerken, Antoon Coolen, Brabantia Nostra, Eijkens, Anton, Jan Naaijkens, Jef van Kempen, Literaire sporen
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
dertig
Sprookjes voor kinderen
‘Hee hallo.’
Willem Frederik Stermans, in literaire kringen ook wel Willempie Zwavelzuur genoemd, keek op. Naast hem stond een kleine kobold.
‘Wie ben jij?’
‘Ik ben Mannetje Maan,’ zei de kleine man. ‘Zo noemen de kinderen die van me dromen me. Of Puk.’
‘Zo, dag Puk,’ zei Willem Frederik.
‘Wie ben jij?’ vroeg Puk.
‘Noem mij maar Muk,’ zei Willem Frederik een beetje grimmig.
‘Dan hoeven we alleen nog maar op zoek naar Moortje,’ zei Puk.
‘Ken jij de verhalen van Puk en Muk en Moortje ook?’ vroeg Willem Frederik wat verbaasd.
‘Jazeker. ‘s Nachts vliegen hier vaak kinderen rond. Die komen voorlezen. Ze vertellen me verhalen.’
‘Ook de romans van Willem Frederik Stermans?’
‘Nee. Ik heb geen oor voor boeken voor grote mensen. Die zijn me meestal te zuur. Vertel me, wat doe je op de maan? Het is al lang geleden dat hier volwassen mensen zijn geweest. Heb je wat misdaan dat God je naar de maan heeft verbannen?’
‘Die ouwe zak wilde dat ik erkende dat hij echt bestaat.’
‘Hij bestaat toch ook?’
‘Maar ik heb het altijd ontkend. Ik zal nooit toegeven dat ik me vergis, want ik vergis me nooit.’
‘Dan zou je dus aan God gelijk zijn,’ zei Puk.
‘Hoe kan ik gelijk zijn aan iemand die niet bestaat?’
‘Ik ben bang dat je lijdt aan een gebrek aan verbeelding.’
‘Kan niet,’ zei Willem Frederik ‘Ik heb twintig boeken geschreven. Dikke pillen. Bestsellers.’
‘Die lijken me dan uiterst saai.’
‘Ze zijn veel geroemd.’
‘Misschien door mensen zonder fantasie,’ zei Puk. ‘Geef mij maar sprookjes voor kinderen. Daarin vind je de diepste gedachten.’
‘Ik schreef juist voor professoren. Voor mensen met hersens.’
‘Vakidioten bedoel je. Jammer. Ik had liever gehad dat je me een sprookje kwam vertellen.’
‘Je wordt op je wenken bediend,’ zei Willem Frederik.
Inderdaad. Een meisje van een jaar of acht was van de aarde naar de maan gevlogen en dartelde wat rond.
‘Hee lieverd, wie ben jij?’
‘Ik ben prinses Ariane van Oranje,’ zei het kind.
‘Ben je aan het dromen?’ vroeg Puk.
‘Ik droom dat ik naar de maan vlieg en dat ik een verhaal vertel aan Mannetje Maan.’
‘Vertel maar op.’
‘Toen ik nog niet geboren was, was ik een vlinder,’ vertelde het wicht. ‘In mamma’s buik was alles heel mooi. Een grote tuin met bloemen. Altijd hoorde ik klop klop klop.’
‘De klop op de deur, van Ina Boudier-Bakker, bah, dat boek leest niemand meer,’ zei Willem Frederik zuur.
‘Stil,’ zei Mannetje Maan.
‘En toen ontdekte ik wat het was,’ vervolgde het meisje. ‘Het was het hart van mijn moeder. Doordat het klopte, bleef alles in beweging en groeide alles. Daarom was alles zo mooi.’
‘Een mooi sprookje,’ zei Puk.
‘Ik vind er niks aan,’ zei Willem Frederik. ‘Het zou pas wat zijn als ik het zelf had geschreven.’
‘Dat kan niet,’ zei Puk. ‘Alleen kinderen kunnen zoiets bedenken. Grote mensen als jij vinden dit zo kinderachtig dat ze het niet eens kúnnen bedenken. Maar ik weet zeker dat er geen mooiere sprookjes zijn dan die over moeders en kinderen.’
‘Ik vlieg weer terug naar mijn bed,’ zei Ariane. Ze gooide hun een paar kushandjes toe en vloog, als een vallende ster zo snel, terug naar de aarde.
‘Ontroerend,’ zei Puk en keek het prinsesje na. Hij zag hoe ze door een raam van het paleis op de Dam naar binnen vloog.
‘Zij is een dochter van Maxima.’
‘Mooi hè,’ zei Puk. ‘Alles wat de koningin-regentes aanraakt, verandert in goud. Zelfs haar kinderen hebben gouden harten.’
‘Je praat of je haar kent.’
‘Zeker ken ik haar. Toen ze zelf nog een kind was, vloog ze hier ook vaak rond en vertelde ze mij haar dromen.’
‘Heb je hier ook wel eens echte mensen ontmoet? Volwassenen?’
‘Lang geleden. Een paar maanwandelaars. Ze hebben dit karretje achtergelaten. Ik heb met ze gesproken.’
‘Daar hebben ze nooit iets over verteld.’
‘Logisch. Jullie aardmensen zouden gedacht hebben dat ze waren gaan dazen. Maar ik ben blij met dit karretje. En die kijker van hen is heel goed. Ik heb de wereld goed kunnen bestuderen.’
‘En wat vind je ervan?’
‘Ze maken er wel een zootje van,’ zei Puk. ‘Een paar honderd jaar geleden sloegen de mensen elkaar ook de koppen in, maar sinds er auto’s rijden en er vliegtuigen zijn, stoken ze de hele aardbol op. Je ziet het leven verzuren.’
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 30 – Vrijdag 23 april 2010 (vervolg maandag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
.jpg)
V i c t o r H u g o
(1802-1885)
S o i r
Dans les ravins la route oblique
Fuit. – Il voit luire au-dessus d’eux
Le ciel sinistre et métallique
A travers des arbres hideux.
Des êtres rôdent sur les rives ;
Le nénuphar nocturne éclôt ;
Des agitations furtives
Courbent l’herbe, rident le flot.
Les larges estompes de l’ombre,
Mêlant les lueurs et les eaux,
Ébauchent dans la plaine sombre
L’aspect monstrueux du chaos.
Voici que les spectres se dressent.
D’où sortent-ils ? que veulent-ils ?
Dieu ! de toutes parts apparaissent
Toutes sortes d’affreux profils !
Il marche. Les heures sont lentes.
Il voit là-haut, tout en marchant,
S’allumer ces pourpres sanglantes,
Splendeurs lugubres du couchant.
Au loin, une cloche, une enclume,
Jettent dans l’air leurs faibles coups.
A ses pieds flotte dans la brume
Le paysage immense et doux.
Tout s’éteint. L’horizon recule.
Il regarde en ce lointain noir
Se former dans le crépuscule
Les vagues figures du soir.
La plaine, qu’une brise effleure,
Ajoute, ouverte au vent des nuits,
A la solennité de l’heure
L’apaisement de tous les bruits.
A peine, ténébreux murmures,
Entend-on, dans l’espace mort,
Les palpitations obscures
De ce qui veille quand tout dort.
Les broussailles, les grès, les ormes,
Le vieux saule, le pan de mur,
Deviennent les contours difformes
De je ne sais quel monde obscur.
L’insecte aux nocturnes élytres
Imite le cri des sabbats.
Les étangs sont comme des vitres
Par où l’on voit le ciel d’en bas.
Par degrés, monts, forêts, cieux, terre,
Tout prend l’aspect terrible et grand
D’un monde entrant dans un mystère,
D’un navire dans l’ombre entrant.
.jpg)
Victor Hugo poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Archive G-H, Hugo, Victor, Victor Hugo
.jpg)
Museum für Naturkunde Berlin
Mit über 30 Millionen Sammlungsobjekten und einem öffentlichen Museum mit 6 600 qm Ausstellungsfläche ist das Museum für Naturkunde (eingerichtet 1810) das größte deutsche Naturkundemuseum und eines der fünf größten weltweit. Die wissenschaftlichen Sammlungen umfassen mineralogische, geologische, paläontologische und zoologische Sammlungsbestände. Sie bilden die Grundlage für die Forschung, die in den verschiedenen Bereichen des Museums durchgeführt wird, und für die öffentlichen Ausstellungen. Das Museum für Naturkunde wurde zum 1. Januar 2009 aus der Humboldt-Universität zu Berlin, zu der es bisher gehörte, ausgegliedert. Es bildet nun die Stiftung des Öffentlichen Rechts „Museum für Naturkunde – Leibniz-Institut für Evolutions- und Biodiversitätsforschung an der Humboldt-Universität zu Berlin”.
Nachrichten aus Berlin – Photos Anton K.
fleursdumal magazine
More in: MUSEUM OF NATURAL HISTORY - department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, spring, summer, autumn, winter, Nachrichten aus Berlin
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
negenentwintig
Een nationaal monument
Twee schimmen liepen op het strand van Texel. De een was de gematerialiseerde geest van Jan Wolkmens, de eens zo aardige knuffelbeer der Nederlandse Letteren die in woorden kon beitelen en billen kon beschrijven alsof het goudmijnen waren. De geest van Jan, als mens reeds vele jaren heen, spookte af en toe nog rond op Texel, vooral tijdens stormachtige nachten als de wind loeide en Jan wakker werd uit een eeuwigdurende droom.
Bij hem was Theodorus Donderop, een van de laatstlevende kabouters van de Wadden. Jarenlang had hij een ondergronds bestaan geleid in de konijnenholen van het eiland Vlieland. Theodorus was uit zijn hol gekomen, omdat hij het vaderland wilde redden van gristenen en socialisten, maar ook omdat hij het tijd vond worden om weer aan de slag te gaan als uitgever van fatsoenlijke boeken. Hij was het zand in zijn oren zat.
Omdat Theodorus te klein was om in zijn eentje het land te redden, had hij de wind, altijd de bondgenoot van kabouters, gevraagd hem naar de schim van Jan te blazen. Zo was geschied. Uit het stof der aarde en het zout van de zee was Jan herrezen en nu trokken ze samen op.
‘Zijn hier nog lekkere wijven met dikke billen?’ vroeg Jan toen ze samen naar de branding liepen.
‘Jan, je bent hier nu niet om over wijven te praten, maar om het land te redden.’
‘Ik sta altijd klaar,’ riep Jan. ‘Zeg maar wat ik doen moet, kleine muis.’
‘Jan, ik ben geen muis, maar een gewaardeerde ex-uitgever. En wat jij doen moet, dat is iets wat jou echt onsterfelijk zal maken. We moeten het land redden van Jan Mandarijn.’
‘Die slager uit Oss?’
‘Ja, die. We moeten het volk oproepen om ten strijde te trekken tegen Mandarijn. Het moet een kruistocht worden, met jou als nationale knuffelbeer voorop.’
‘Ik doe mee!’
‘Kom op dan!’ riep Theodorus blij. ‘We reizen naar het vasteland.’
Jan Wolkmens en Theodorus Donderop duwden een sloepje van het strand de zee in, stapten aan boord en grepen de peddels.
‘Waarom gaan we niet met de veerboot naar het vasteland?’ vroeg Jan. ‘Daar is altijd jenever aan boord.’
‘Overal zijn spionnen van Mandarijn,’ zei Theodorus. ‘We moeten ze niet op ons spoor brengen. Als ze jou zien, komen we niet eens aan op het vasteland.’
‘Dit is wel afzien.’
‘Zo’n geweldige reis met zo’n groots doel, daar horen ontberingen bij.’ Theodorus spuwde in zijn handen. ‘Denk eens aan de lange mars van Mao.’
‘Ja, dat was geweldig,’ riep Jan uit. ‘Dat wil ik ook.’
‘Ik heb altijd gedroomd van een grootse taak,’ zei Theodorus Donderop. ‘Een taak als deze, dat we met een groeiend leger naar de hoofdstad trekken om het vaderland te redden van de dictatuur.’
‘En word ik dan de baas?’
‘Jij wordt een nationaal monument,’ zei Theodorus.
‘We hebben Barrie toch al. In het Vondelpark.’
‘Onze nationale poseur,’ zei Theodorus met afgrijzen. ‘Hij is vooral bekend vanwege zijn dure overhemden. Maar het volk wil jou. Een robuuste kerel, met schijt aan iedereen en alles.’
‘Ja ja, ik snap jou wel. Jou zien ze over het hoofd. Soms twijfel ik aan jouw ideeën, maar dit keer zie je het goed.’
‘Je zult zien, het komt allemaal goed, net als altijd,’ zei Theodorus.
‘Maar weet je, eigenlijk heb ik niemand meer nodig,’ zei Jan. ‘Ik wil eigenlijk alleen maar mijn Tsarina terug.’
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 29 – Donderdag 22 april 2010 (vervolg vrijdag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature