Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
In Memory of Bonnie Elizabeth Parker (1910 – 1934)
Today, on 23 May 2014, it is exactly 80 years ago that outlaw Bonnie Parker was killed by the police (together with her friend Clyde Barrow). Bonnie Parker wrote poems since her schooldays.
A man can break every commandment
And the world will still lend him a hand,
Yet a girl that has loved, but un-wisely
Is an outcast all over the land.
Bonnie Parker
(fragment from the poem The Street Girl)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Archive O-P, Bonnie and Clyde, Bonnie Parker, CRIME & PUNISHMENT, In Memoriam
Bonnie Elizabeth Parker
(1910 – 1934)
The story of “Suicide Sal”
We each of us have a good “alibi”
For being down here in the “joint”
But few of them really are justified
If you get right down to the point.
You’ve heard of a woman’s glory
Being spent on a “downright cur”
Still you can’t always judge the story
As true, being told by her.
As long as I’ve stayed on this “island”
And heard “confidence tales” from each “gal”
Only one seemed interesting and truthful-
The story of “Suicide Sal”.
Now “Sal” was a gal of rare beauty,
Though her features were coarse and tough;
She never once faltered from duty
To play on the “up and up”.
“Sal” told me this tale on the evening
Before she was turned out “free”
And I’ll do my best to relate it
Just as she told it to me:
I was born on a ranch in Wyoming;
Not treated like Helen of Troy,
I was taught that “rods were rulers”
And “ranked” as a greasy cowboy.
Then I left my old home for the city
To play in its mad dizzy whirl,
Not knowing how little of pity
It holds for a country girl.
There I fell for “the line” of a “henchman”
A “professional killer” from “Chi”
I couldn’t help loving him madly,
For him even I would die.
One year we were desperately happy
Our “ill gotten gains” we spent free,
I was taught the ways of the “underworld”
Jack was just like a “god” to me.
I got on the “F.B.A.” payroll
To get the “inside lay” of the “job”
The bank was “turning big money”!
It looked like a “cinch for the mob”.
Eighty grand without even a “rumble”-
Jack was last with the “loot” in the door,
When the “teller” dead-aimed a revolver
From where they forced him to lie on the floor.
I knew I had only a moment-
He would surely get Jack as he ran,
So I “staged” a “big fade out” beside him
And knocked the forty-five out of his hand.
They “rapped me down big” at the station,
And informed me that I’d get the blame
For the “dramatic stunt” pulled on the “teller”
Looked to them, too much like a “game”.
The “police” called it a “frame-up”
Said it was an “inside job”
But I steadily denied any knowledge
Or dealings with “underworld mobs”.
The “gang” hired a couple of lawyers,
The best “fixers” in any mans town,
But it takes more than lawyers and money
When Uncle Sam starts “shaking you down”.
I was charged as a “scion of gangland”
And tried for my wages of sin,
The “dirty dozen” found me guilty-
From five to fifty years in the pen.
I took the “rap” like good people,
And never one “squawk” did I make
Jack “dropped himself” on the promise
That we make a “sensational break”.
Well, to shorten a sad lengthy story,
Five years have gone over my head
Without even so much as a letter-
At first I thought he was dead.
But not long ago I discovered;
From a gal in the joint named Lyle,
That Jack and his “moll” had “got over”
And were living in true “gangster style”.
If he had returned to me sometime,
Though he hadn’t a cent to give
I’d forget all the hell that he’s caused me,
And love him as long as I lived.
But there’s no chance of his ever coming,
For he and his moll have no fears
But that I will die in this prison,
Or “flatten” this fifty years.
Tommorow I’ll be on the “outside”
And I’ll “drop myself” on it today,
I’ll “bump ’em if they give me the “hotsquat”
On this island out here in the bay…
The iron doors swung wide next morning
For a gruesome woman of waste,
Who at last had a chance to “fix it”
Murder showed in her cynical face.
Not long ago I read in the paper
That a gal on the East Side got “hot”
And when the smoke finally retreated,
Two of gangdom were found “on the spot”.
It related the colorful story
Of a “jilted gangster gal”
Two days later, a “sub-gun” ended
The story of “Suicide Sal”.
Bonnie Elizabeth Parker (October 1, 1910 – May 23, 1934) and Clyde Chestnut Barrow (March 24, 1909 – May 23, 1934) were well-known (as Bonnie & Clyde) American outlaws and bankrobbers. They were both killed in a police ambush on May 23, 1934. Bonnie Parker wrote most of her poems, while in jail, in a little notebook she had obtained from The First National Bank of Burkburnett, Texas.
Bonnie Parker poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Archive O-P, Bonnie and Clyde, Bonnie Parker, CRIME & PUNISHMENT, Suicide, Western Fiction
Bonnie Elizabeth Parker
(1910 – 1934)
The trail’s end
You’ve read the story of Jesse James
of how he lived and died.
If you’re still in need;
of something to read,
here’s the story of Bonnie and Clyde.
Now Bonnie and Clyde are the Barrow gang
I’m sure you all have read.
how they rob and steal;
and those who squeal,
are usually found dying or dead.
There’s lots of untruths to these write-ups;
they’re not as ruthless as that.
their nature is raw;
they hate all the law,
the stool pigeons, spotters and rats.
They call them cold-blooded killers
they say they are heartless and mean.
But I say this with pride
that I once knew Clyde,
when he was honest and upright and clean.
But the law fooled around;
kept taking him down,
and locking him up in a cell.
Till he said to me;
“I’ll never be free,
so I’ll meet a few of them in hell”
The road was so dimly lighted
there were no highway signs to guide.
But they made up their minds;
if all roads were blind,
they wouldn’t give up till they died.
The road gets dimmer and dimmer
sometimes you can hardly see.
But it’s fight man to man
and do all you can,
for they know they can never be free.
From heart-break some people have suffered
from weariness some people have died.
But take it all in all;
our troubles are small,
till we get like Bonnie and Clyde.
If a policeman is killed in Dallas
and they have no clue or guide.
If they can’t find a fiend,
they just wipe their slate clean
and hang it on Bonnie and Clyde.
There’s two crimes committed in America
not accredited to the Barrow mob.
They had no hand;
in the kidnap demand,
nor the Kansas City Depot job.
A newsboy once said to his buddy;
“I wish old Clyde would get jumped.
In these awfull hard times;
we’d make a few dimes,
if five or six cops would get bumped”
The police haven’t got the report yet
but Clyde called me up today.
He said,”Don’t start any fights;
we aren’t working nights,
we’re joining the NRA.”
From Irving to West Dallas viaduct
is known as the Great Divide.
Where the women are kin;
and the men are men,
and they won’t “stool” on Bonnie and Clyde.
If they try to act like citizens
and rent them a nice little flat.
About the third night;
they’re invited to fight,
by a sub-gun’s rat-tat-tat.
They don’t think they’re too smart or desperate
they know that the law always wins.
They’ve been shot at before;
but they do not ignore,
that death is the wages of sin.
Some day they’ll go down together
they’ll bury them side by side.
To few it’ll be grief,
to the law a relief
but it’s death for Bonnie and Clyde.
A few weeks before Bonny Parker was killed by 26 bullets from the police, she wrote this poem which she sent to her mother.
Bonnie Parker poetry
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, Archive O-P, Archive O-P, Bonnie and Clyde, Bonnie Parker, CRIME & PUNISHMENT, Western Fiction
‘Foto te vernietigen, gevaarlijk!’
Vroeger ging ik met enige regelmaat op fotoboekenjacht in Brussel.
Ook de dagelijke vlooienmarkt op het Vossenplein leverde wel eens mooie vondsten op. Niet alleen boeken trouwens, want ook dozen vol foto’s, brieven en andere persoonlijke bescheiden kunnen natuurlijk een schat bevatten.
Een van de laatste keren dat ik er kwam, was de markt eigenlijk al voorbij. Hier en daar lagen nog wat spullen die kennelijk achtergelaten waren voor de vuilnisophalers. Soms ging er bij zo’n hoopje rommel iemand staan die net deed of hij de eigenaar was. Zo kocht ik van een Marokkaanse jongeman een foto-album – waarover een andere keer misschien – na flink op de prijs afgedongen te hebben.
Verder lopend zag ik op de natte kinderkopjes diverse foto’s liggen. Eén ervan trok meteen mijn aandacht en die ziet u hierboven, precies zoals ik hem vond. Een met voeten getreden gezicht zou je kunnen zeggen.
Zo’n vuil, beschadigd en bijna vervaagd fotoportret zou de sfeer op kunnen roepen van een dramatische, letterlijk in de goot eindigende levensloop. Alsof het de persoon op de foto net zo vergaan is als de foto zelf. Maar in dit geval lijkt er weinig aan de hand. Want wat lezen we op de achterkant?
Het kommissariaat – generaal
bij de gerechtelijke politie
verzoekt ons volgend
bericht mee te delen:
sedert gisteren zoekt men
de genaamde…..
gestalte…
gekleed in…
Deze persoon schijnt niet ten
volle in het bezit te zijn
van zijn geestelijke
vermogens.
(Foto te vernietigen,
gevaarlijk!)
Joep Eijkens
fleursdumal.nl magazine
eerder gepubliceerd op www.cubra.nl
More in: - Fotoalbum Joep Eijkens, - Objets Trouvés (Ready-Mades), CRIME & PUNISHMENT
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
vierenvijftig (slot)
Boris Levski, een enkele jaren geleden ‘geïmmigreerde’ Bulgaar, in bepaalde kringen bekend als te huur zijnde manusje voor alles, speciaal politieke moorden, zat in zijn eenkamerflat de krant te lezen.
Zijn laatste ‘politieke opdracht’ was alweer enkele maanden geleden en met succes uitgevoerd.
Geen politie, CIA of FBI wist van zijn bestaan af. De valse papieren, waarop hij Amerika was binnengekomen, waren perfect geweest. Zijn verblijfsvergunning van drie maanden was allang verlopen, maar hij had niet voor niets in Bulgarije enkele ‘regeringsopdrachten’ met groot succes uitgevoerd. Hij woonde nu met een nieuwe set papieren ‘legaal’ in Harrisburg, door niets en niemand lastig gevallen. Na zijn bezoek de vorige avond aan een homobar en de verrukkelijke uren daarna met een verse ‘vriend’ verveelde hij zich.
Laat me naar het parkje hier tegenover gaan en naar de vogeltjes en mensen kijken, dacht hij.
Behalve een Bausch & Lomb verrekijker nam hij ook zijn standaardwapen, een lang dun mes in een speciaal etui mee.
Een beetje verveeld speurde hij naar vogels in de bomen. Toen hij de kijker op het struikgewas richtte en scherp stelde, zag hij op een bank een man zitten, die net een bundeltje bankbiljetten uit een tas haalde. Ademloos stelde de Bulgaar zijn kijker scherp op de tas en zag dat die helemaal vol met pakken groene bankbiljetten zat.
Simmons had er geen idee van dat dit parkje een ontmoetingsplaats voor homo’s was. Als hij al naar een park ging en dan uitsluitend overdag, zag hij amper andere bezoekers.
Meestal verdiept in een of ander wiskundig probleem had hij geen ‘contact’ met de buitenwereld. Zijn hospita noemde hem, als ze in een moederlijke bui was, niet voor niets ‘onze dromer’.
Toen hij dan ook op het lege bankje ging zitten was ie zich niet bewust dat er nog meer wandelaars liepen of zaten. Daarom zag hij ook niet dat er een eind verder in het park een man op een bank doodstil door een verrekijker naar hem zat te turen.
De man met de kijker vergat zijn oorspronkelijk plan en was onmiddellijk gebiologeerd door de pakken geld die even voor hem zichtbaar waren. Hij borg de kijker op en kwam rustig overeind.
In een grote boog wandelde hij onhoorbaar over het grasveld naar Simmons toe. Die was het bundeltje aan het natellen en had nergens anders belangstelling voor. Onhoorbaar door het jonge malse gras naderde de man hem van achter, rustig om zich heen kijkend naar eventuele getuigen, maar de weinige passanten waren gewend om zich niet met anderen te bemoeien en liepen rustig of gehaast door.
Simmons stopte met een zucht het pakje geld weer in de tas, ritste die weer dicht en leunde tevreden achterover, zich niet bewust van het naderend onheil.
Toen een lichte schaduw over de bank viel, greep Simmons de tas onwillekeurig steviger vast en maakte aanstalten om op te staan.
Op dat moment drukte de man hem, één hand over zijn mond houdend, klemvast tegen de rugleuning van de bank. Een lang dun mes werd met een geroutineerd gebaar in alle rust tussen de twee planken van de rugleuning in Simmons rug gestoken.
Het eerste ogenblik was die zich nog niet bewust van wat er gebeurde, toen voelde hij ergens heel ver weg een onbekend en niet thuis te brengen raar gevoel, dat overging in steeds heftiger wordende pijn. Toen het mes in zijn ruggengraat drong voelde hij een verschrikkelijk felle elektrische schok door zich heen gaan.
Het gevoel dat je krijgt als je je elleboog tegen een tafelrand stoot, maar dan honderduizend maal erger. Met een explosieve kracht werd hij eerst van de bank omhoog gelanceerd om dan met een rotsmak op het gras neer te komen. Het was alsof zijn hele lichaam in een verschrikkelijk sterk bijtend zuur werd gedompeld.
In een miljardste deel van een seconde zag hij in een reusachtig sterke lichtflits zijn leven aan zich voorbij gaan. Ongelooflijk helder kwamen allerlei herinneringen uit zijn allervroegste jeugd weer terug. De jaren van de lagere school, zijn vervolgstudie en daarna zijn specialisatie aan de universiteit. Alles kwam zo onwerkelijk en met verblindende duidelijkheid terug. Ineens wist hij alle antwoorden op de vele in zijn leven gestelde vragen. Toen werd de lichtflits met de snelheid van de oerknal gevolgd door een onmetelijke zwarte duisternis.
Voordat Ebson Simmons op het gras terecht kwam was hij al zonder enig geluid te maken gestorven.
Pas de volgende morgen werd het lijk van hem door een politiepatrouille ontdekt.
De politie van Harrisburg was, na eerst behoorlijk pissig te zijn omdat ze niet in de zaak betrokken waren, akkoord gegaan met het verhaal van Evelyne. Ze kreeg ook een genereuze onkostenvergoeding. Tino werd inderdaad naar Rusland uitgewezen in ruil voor een Amerikaan, die teveel foto’s in Rusland had gemaakt. Inspecteur Greener kon, omdat alle daders waren omgekomen, het dossier Sperry Rand afsluiten.
E I N D E
.jpg)
Naamlijst ‘Moord in lichtdruk‘
Tino Vandezzi eigenaar Coconutbar
Lang 1,73 m, 76 kg, blauwzwarte ogen, gitzwart haar, schoenmaat 41, netjes gekleed, zeer slim en snel denker, hoofd KGB New York, zeer bedreven op alle wapens, keihard zakenman, verdacht van illegale wapeninvoer.
Bernardo Tomassini, trouw volgeling van Tino Vandezzi, lang 1,58 m, 90 kg is dus vet, bruine ogen, zwart krulhaar, schoenmaat 42, correct gekleed, zeer beleefd, kent iedere politieman van gezicht, onverzadigbaar in vrouwen, vergeet alles als er een vrouw in de buurt is, mist linkerpink, deze is door Tino afgehakt nadat Bernardo iets met Arabella probeerde.
Otto Winkler, lang 1,83 m, 87 kg, bruin wanordelijk haar, geboren 130 april 1935 in München, verloor ouders bij bombardement op München, cum laude afgestudeerd als elektronica-ingenieur Erlangen, begenadigd fotograaf, opleiding in Wetzlar en München, judograad tweede Dan, politieopleiding Baltimore, van 4 jan 1962 tot 30 sep 1966 als speciaal agent gediend bij NYPD, vrolijk karakter, ligt altijd ‘overhoop’ met David Morgan, slordig op kleding, verslijt een Leica per opdracht, heeft zeer goede relaties bij Kodak.
Evelyne Steinbruch, lang 1,80 m, 65 kg, slank en gespierd, zemmen, judo, tennis, blond lang haar, groene ogen, slaapt naakt, spreekt Engels, Duits en Spaans, vader Duitse emigrant, is instrumentmaker, moeder Colombiaanse, naam vader Herbold, naam moeder Juanita Rondezza.
Heeft verbinding met NYP Headquarters, terminal van politiecomputer, weduwe van Valmont Leakey, deze was CIA-agent, gedood in Vietnam door KGB-agent. Evelyne weet hier niets van, de terminal is gegeven op aandringen van CIA.
Rope alias voor Danny Slayton, CIA-agent, lang 1,83 m, 87 kg, blond haar, donkerblauwe ogen, schoenmaat 45, kan met touw toveren, is bij bende van Vincente Garcioli, werkt hier undercover voor CIA, opzichtig gekleed, zeer goed bekend in onderwereld.
Lolita Romanova, danseres in louche zaken, lang zwart haar, zwarte ogen, bruinrode huidskleur, volle heupen en borsten, draagt zeer uitdagend kleding, vader Russisch, moeder Indiaans.
Johnny the Muck alias van Macowitz, lang 1,50 m, 45 kg, geboren 17 sep 1921 in Polen, bruin haar, bruine ogen, slordig gekleed, schoenmaat 43, bijzonder goed slotenmaker en sleutelspecialist, werkt voor de onderwereld, soms ook voor de politie.
Antoine Millhouse, magazijnbediende Sperry Rand New York, lang 1,72 m, 63 kg, grijze ogen, zwart haar, burgelijk gekleed, geboren 30 okt 1930, kijkt nooit iemend in de ogen.
Lime alias van Freddy Rafton, trouw volgeling van Vincente Garcili, lang 1,75 m, 66 kg dus mager, gelig gezicht vol rimpel, geelgroene ogen, vlasblond haar, schoenmaat 42, Engelse afkomst, geheimzinnig over vroeger leven, sadistisch.
Knife alias van Paoli Massini, lang 1,71 m, 69 kg, bruine ogen, zwart haar, bruine huidskleur, schoenmaat 38, opzichtig gekleed, sluw gezicht, valt van achter aan, messenspecialist.
Norma Steel, meisje voor alles op kantoor Evelyne, lang 1,63 cm, 56 kg, bruine ogen, roodbruin haar, zeer levenslustig, kan alles eten zonder dik te worden, ouders omgekomen bij vliegramp, adoreert Evelyne, geboren 6 aug. 1952, leest veel detectives, heeft enkele succesjes geboekt bij speurwerk.
Arabella Girondi, liefje van Tino Vandezzi, lang 1,72 m, 65 kg, natuurlijk rood haar, groene ogen, is trouw aan Tino, altijd zeer chic gekleed, beeldschoon, zacht karakter, is altijd zeer dankbaar.
Vincente Garcioli, KGB-agent, Gangsterboss, lang 1,56 m, 68 kg, bruine ogen,zwart haar altijd in wanorde, gebruikt veel haarcrème, schoenmaat 39, gezicht met hangwangen, altijd nieuwe opzichtige kleren, altijd suède schoenen, gebruikt altijd lang dun mes, veroordeling wegens roof met geweld, kreeg twee jaar eenzame opsluiting, ondergeschikte van Tino Vandezzi, werd nar vrijlating overgehaald om voor KGB te werken.
Sidney Greener, inspecteur van politie afd. bijzndere zaken, lang 1,87 m, 85 kg geen gram vet teveel, doet veel aan Judo 92e Dan), zeer blond haar, lichtblauwe ogen die je onschuldig aankijken, heeft neus voor geheime zaken, strikt eerlijk, keihard voor criminelen, Hogere Politieschool in Chicago, sinds 1 mei 1961 bij NY-politie, geboren in Chicago 4 april 1941, revolver Schmeisser 4.5
Emerson Goodfield, District Attorny, lang 1,75 m, 98 kg, zwaarlijvig, bruin haar wat al grijs wordt, dikke hoornen bril met negatieve glazen, ouderwets gekleed, geboren 17 nov 1930, durft niets tegen zijn meerderen te zeggen, geeft politie altijd op haar kop, belt meestal midden in de nacht op, moet alle eer aan zich hebben.
Maureen Mc.Ferrit, KGB-agente, lang 1,65 m, 55 kg, zwarte kortgeknipte haren, stralend blauwe ogen, prachtige lichaamsbouw, lichtblauwe sportieve schoenen, geen kousen, donkerblauwe zeer kort rok, lichtblauw strakke trui met V-hals, wit slipje, geen BH.
Doc alias van Alfredo Borcia, lang 1,69 m, 73 kg, bruine gen, spierwit haar, schoenmaat 41, drie jaren medicijnen gestudeerd, van uni getrapt wegens sadisme, werk bij verhoren graag met chirurgische instrumenten, wreed van aard, ziet graag bloed.
Georg Delmonte, assistent van politiearts Carson Deley en laborant politielabratorium,lang 1,78 m, 80 kg, bleke gelaatskleur, grijze ogen, grijs haar, geboren 4 feb 1920, razend knap vakman, windt zich nooit op, gehuwd met zijn Mona, een nog steeds knappe vrouw, waar het hele politiepersoneel gek op is, ze heeft altijd iets lekkers bij de koffie.
Carson Deley, politiearts, lang 1,88 m, 79 kg, statige figuur met goeden bril, overdreven correct gekleed, bruin haar met scheiding opzij, bleke gelaatskleur, schoenmaat 42, bijzonder nuchter bij het constateren van feiten, zegt altijd: “Ho, ho”.
David Morgan, Duitse afkomst, wiskunde summa cum laude, lang 1,89 m, 70 kg, is dus mager, bril rechts –3, links –4,5, donkerblond stekeltjeshaar, draagt altijd pak met vest en strikje, blinkend gepoetste schoenen, Nestler rekenliniaal, Pelikan vulpen, praat bedachtzaam en met zachte stem, zeer beslist in handelen, geboren 2 jan 1938, studeerde af in Darmstadt 1961.
Antonio Brusso, lang 1,71 m, 72 kg, schoenmaat 40, bruine ogen, Napolitaanse afkomst, zwart haar, valt niet op, doet zwijgend zijn werk.
Thomas Brisbane, assistent van inspecteur Sidney Greener, lang 1,75 m, 77 kg, groene ogen, zwart haar, schoenmaat 44, geboren 12 juli1945, snoeper, burgerlijke kleren, revolver Browning FN 6 mm, doctor in psychologie.
Ebson Simmons, programmeur bij Sperry Rand Harisburg, lang 1,7 m, 67 kg, alledaags gezicht, wiskunde knobbel, hobby wiskundeproblemen oplossen.
Jimmy Goodwood, barman bij Tino Vandezzi, pikzwarte neger met dikke lippen, lacht altijd, draagt smoking, 1,75 m, 77 kg.
McDonald, hoofd programmaontwikkeling Sperry Rand Harrisburg, oudere heer.
Hank Denmore: Moord in lichtdruk, hfdst 1 tm 54
fleursdumal.nl magazine
More in: -Moord in lichtdruk, Archive C-D, CRIME & PUNISHMENT
museum of natural history
fleursdumal.nl magazine
Riding a criminal zebra
More in: CRIME & PUNISHMENT, Riding a Zebra
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
een
1970, Harrisburg, Pennsylvania
In de operatiekamerachtige ruimte was het heerlijk koel. Al was het buiten bijna veertig graden Celsius in de schaduw, binnen was de temperatuur precies achttien graden en geen tiende van een graad meer of minder. Door de driedubbele ramen drong het geluid van het fabriekstrrein nauwelijks door. Een hygrometer was hier overbodig, net zoals de overbekende met water gevulde bakjes aan de radiatoren. Er waren geen verwarmingsradiatoren of ramen die open konden. Alle ruimtes werden door een computergestuurde installatie precies op temperatuur en luchtvochtigheid gehouden.
Dat was geen luxe maar bittere noodzaak. De hier opgestelde apparaten waren gevoelig voor de kleinste verandering in temperatuur of luchtvochtigheid. Er werd wel eens beweerd dat één menstruerende vrouw de machtige computers van slag kon brengen.
Voor miljoenen dollars, de echte harde dollars, stond hier overal aan computers, in- en uitvoerapparatuur. Blad- en regeldrukkers stonden zij aan zij met facsimilekopieermachines. Rijen magneetbandgeheugens stonden zachtjes te zoemen. Achter glas, natuurlijk ook airconditioned, stonden tientallen magnetische schijvengeheugens opgesteld.
De ruimte kon alleen via smalle deuren worden betreden.
Wanneer de deur open ging zag men een portaal van een meter in het vierkant. Dit was een van de vele luchtsluizen. Bij het betreden van de sluis werd de deur automatisch gesloten en elk pluisje en stofje van je pak of jurk afgezogen. Pas als dit tot tevredenheid van de computer was gebeurd ging een tweede deur open en kon men verder lopen.
Wee diegene die probeerde om zonder identiteitskaart het gebouw binnen te komen. Verder dan de hoofdwacht kwam hij niet, want een doordringend signaal had al aangekondigd dat er een ‘indringer’ binnen was gekomen. De computer had de persoon gedetecteerd en niet in zijn geheugen teruggevonden. Automatisch werden alle deuren in de hoofdwacht vergrendeld en gingen alle lichten aan. De wachten, met bevoegdheid tot het dragen en gebruiken van wapens, sloten de bezoeker in en drongen hem in een kogelvrije ruimte. Via een intercom werd de reden van het bezoek gevraagd en pas als na verificatie van de gegevens bleek dat de bezoeker te vertrouwen, was werd het systeem op veilig gezet. De bezoeker kreeg dan een label met een magnetische code, die door de computer werd herkent.
Van de duizenden medewerkers, ingenieurs, doctors, advocaten, hooggekwalificeerde vakmensen, maar ook afwaspersoneel, koffiemeisjes en corveeërs, waren er maar enkele tientallen welke tot de computerruimtes toegang hadden. Hier waren in de magneetschijfgeheugens vele geheime en topgeheime gegevens opgeslagen. Alle schema’s en constructietekeningen van de duizenden produkten van het bedrijf waren in de schijfgeheugens vastgelegd. Van een eenvoudige schakeling voor een ruimtebeveiliging tot de meest ingewikkelde schema’s voor de nieuwste militaire vliegtuigen waren hier alle gegevens opgeslagen.
De militaire geheimen konden alleen met een speciale, volkomen willekeurig gekozen code uit de computer worden gehaald. Bovendien werd die code elke dag veranderd en was alleen door een combinatie van drie hoofdingenieurs te gebruiken in een speciale computer. Zonder deze code werden onschuldige reeksen cijfers met de regeldrukkers geprint.
Sperry-Rand nam geen enkel risico met haar topgeheime gegevens en tekeningen. Was er een nieuwe ontwikkeling, op welk gebied van de elektronica dan ook, dan werden alle gegevens na werktijd door een paar beëdigde ingenieurs via de speciale code aan de computers toevertrouwd. De FBI, de Amerikaanse geheime dienst, was dan ook kind aan huis in deze computerafdeling van het machtige Sperry-Rand concern.
Elke sollicitant, ook die voor een baantje als parkeerwachter, werd door de FBI van top tot teen doorgelicht. Tot in de tweede generatie terug werd nagegaan of er iemand in de familie communistische sympathieën koesterde. Was dat het geval, dan werd de sollicitant zonder meer afgewezen, ook al was het een van de beroemdste koppen uit de wereld van wetenschap of techniek. Door dit systeem van het semi-overheidsbedrijf werd de veiligheid, geholpen door de bewakingscomputers, op een zeer hoog peil gehouden. Met trots konden de directeuren dan ook tegen hun bezoekers zeggen dat er in hun bedrijf geen lekken voor kwamen. De standaardvraag van de bezoeker was dan: “En lekken de regengoten dan ook nooit?”
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
fleursdumal.nl magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk, CRIME & PUNISHMENT
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature