HANK DENMORE: Moord in lichtdruk (01)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

een

1970, Harrisburg, Pennsylvania
In de operatiekamerachtige ruimte was het heerlijk koel. Al was het buiten bijna veertig graden Celsius in de schaduw, binnen was de temperatuur precies achttien graden en geen tiende van een graad meer of minder. Door de driedubbele ramen drong het geluid van het fabriekstrrein nauwelijks door. Een hygrometer was hier overbodig, net zoals de overbekende met water gevulde bakjes aan de radiatoren. Er waren geen verwarmingsradiatoren of ramen die open konden. Alle ruimtes werden door een computergestuurde installatie precies op temperatuur en luchtvochtig­heid gehouden.
Dat was geen luxe maar bittere noodzaak. De hier opgestelde appara­ten waren gevoe­lig voor de kleinste verandering in tem­peratuur of lucht­vochtigheid. Er werd wel eens beweerd dat één menstruerende vrouw de machti­ge computers van slag kon brengen.
Voor miljoenen dollars, de echte harde dollars, stond hier overal aan computers, in- en uitvoerapparatuur. Blad- en regeldrukkers stonden zij aan zij met facsimilekopieermachines. Rijen magneetband­ge­heugens stonden zachtjes te zoemen. Achter glas, natuurlijk ook airconditio­ned, stonden tientallen magnetische schijvengeheugens opgesteld.
De ruimte kon alleen via smalle deuren worden betreden.
Wanneer de deur open ging zag men een portaal van een meter in het vierkant. Dit was een van de vele luchtsluizen. Bij het betreden van de sluis werd de deur automatisch gesloten en elk pluisje en stofje van je pak of jurk afgezogen. Pas als dit tot tevredenheid van de com­puter was gebeurd ging een tweede deur open en kon men verder lopen.
Wee diegene die probeerde om zonder iden­titeitskaart het gebouw binnen te komen. Verder dan de hoofdwacht kwam hij niet, want een doordrin­gend signaal had al aan­gekondigd dat er een ‘indringer’ binnen was gekomen. De computer had de persoon gede­tecteerd en niet in zijn geheugen terug­gevonden. Automatisch werden alle deuren in de hoofdwacht ver­grendeld en gingen alle lichten aan. De wachten, met be­voegdheid tot het dragen en gebruiken van wapens, sloten de bezoeker in en drongen hem in een kogelvrije ruim­te. Via een intercom werd de reden van het bezoek gevraagd en pas als na verifi­catie van de gege­vens bleek dat de bezoeker te vertrouwen, was werd het systeem op veilig gezet. De bezoeker kreeg dan een label met een magnetische code, die door de computer werd herkent.
Van de duizenden medewerkers, ingenieurs, doctors, advocaten, hoogge­kwalificeerde vakmensen, maar ook afwaspersoneel, kof­fiemeisjes en corveeërs, waren er maar enkele tientallen welke tot de computerruimtes toegang hadden. Hier waren in de magneet­schijfgeheu­gens vele geheime en topgehei­me gegevens opgeslagen. Alle schema’s en constructie­teke­ningen van de duizenden produkten van het bedrijf waren in de schijfgeheugens vastgelegd. Van een eenvoudige schakeling voor een ruimtebeveiliging tot de meest ingewikkel­de schema’s voor de nieuwste militaire vlieg­tuigen waren hier alle gege­vens opgeslagen.
De militaire geheimen konden alleen met een speciale, volkomen willekeurig gekozen code uit de computer worden gehaald. Bovendien werd die code elke dag veranderd en was alleen door een combinatie van drie hoofdingenieurs te gebruiken in een speciale computer. Zonder deze code werden onschuldige reeksen cijfers met de regeldrukkers geprint.
Sperry-Rand nam geen enkel risico met haar topgeheime gegevens en tekeningen. Was er een nieuwe ontwikkeling, op welk gebied van de elektronica dan ook, dan werden alle gegevens na werktijd door een paar beëdigde ingenieurs via de spe­ciale code aan de computers toever­trouwd. De FBI, de Amerikaanse geheime dienst, was dan ook kind aan huis in deze compu­terafdeling van het machtige Sperry-Rand concern.
Elke sollicitant, ook die voor een baan­tje als parkeerwachter, werd door de FBI van top tot teen doorgelicht. Tot in de tweede generatie terug werd nage­gaan of er iemand in de familie communis­ti­sche sympa­thieën koesterde. Was dat het geval, dan werd de sollici­tant zonder meer afgewezen, ook al was het een van de beroemdste koppen uit de wereld van wetenschap of techniek. Door dit systeem van het semi-over­heidsbe­drijf werd de veiligheid, ge­holpen door de bewakingscom­puters, op een zeer hoog peil gehouden. Met trots konden de direc­teuren dan ook tegen hun bezoe­kers zeggen dat er in hun bedrijf geen lekken voor kwamen. De standaardvraag van de bezoeker was dan: “En lekken de regengoten dan ook nooit?”

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

fleursdumal.nl magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk, CRIME & PUNISHMENT