Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Edgar Allan Poe
The Cask of Amontillado
The thousand injuries of Fortunato I had borne as I best could, but when he ventured upon insult I vowed revenge. You, who so well know the nature of my soul, will not suppose, however, that gave utterance to a threat. At length I would be avenged; this was a point definitely, settled but the very definitiveness with which it was resolved precluded the idea of risk. I must not only punish but punish with impunity. A wrong is unredressed when retribution overtakes its redresser. It is equally unredressed when the avenger fails to make himself felt as such to him who has done the wrong.
It must be understood that neither by word nor deed had I given Fortunato cause to doubt my good will. I continued, as was my in to smile in his face, and he did not perceive that my to smile now was at the thought of his immolation.
He had a weak point this Fortunato although in other regards he was a man to be respected and even feared. He prided himself on his connoisseurship in wine. Few Italians have the true virtuoso spirit. For the most part their enthusiasm is adopted to suit the time and opportunity, to practise imposture upon the British and Austrian millionaires. In painting and gemmary, Fortunato, like his countrymen, was a quack, but in the matter of old wines he was sincere. In this respect I did not differ from him materially; I was skilful in the Italian vintages myself, and bought largely whenever I could.
It was about dusk, one evening during the supreme madness of the carnival season, that I encountered my friend. He accosted me with excessive warmth, for he had been drinking much. The man wore motley. He had on a tight-fitting parti-striped dress, and his head was surmounted by the conical cap and bells. I was so pleased to see him that I thought I should never have done wringing his hand.
I said to him “My dear Fortunato, you are luckily met. How remarkably well you are looking to-day. But I have received a pipe of what passes for Amontillado, and I have my doubts.”
“How?” said he. “Amontillado, A pipe? Impossible! And in the middle of the carnival!”
“I have my doubts,” I replied; “and I was silly enough to pay the full Amontillado price without consulting you in the matter. You were not to be found, and I was fearful of losing a bargain.”
“Amontillado!”
“I have my doubts.”
“Amontillado!”
“And I must satisfy them.”
“Amontillado!”
“As you are engaged, I am on my way to Luchresi. If any one has a critical turn it is he. He will tell me ”
“Luchresi cannot tell Amontillado from Sherry.”
“And yet some fools will have it that his taste is a match for your own.
“Come, let us go.”
“Whither?”
“To your vaults.”
“My friend, no; I will not impose upon your good nature. I perceive you have an engagement. Luchresi”
“I have no engagement; come.”
“My friend, no. It is not the engagement, but the severe cold with which I perceive you are afflicted. The vaults are insufferably damp. They are encrusted with nitre.”
“Let us go, nevertheless. The cold is merely nothing. Amontillado! You have been imposed upon. And as for Luchresi, he cannot distinguish Sherry from Amontillado.”
Thus speaking, Fortunato possessed himself of my arm; and putting on a mask of black silk and drawing a roquelaire closely about my person, I suffered him to hurry me to my palazzo.
There were no attendants at home; they had absconded to make merry in honour of the time. I had told them that I should not return until the morning, and had given them explicit orders not to stir from the house. These orders were sufficient, I well knew, to insure their immediate disappearance, one and all, as soon as my back was turned.
I took from their sconces two flambeaux, and giving one to Fortunato, bowed him through several suites of rooms to the archway that led into the vaults. I passed down a long and winding staircase, requesting him to be cautious as he followed. We came at length to the foot of the descent, and stood together upon the damp ground of the catacombs of the Montresors.
The gait of my friend was unsteady, and the bells upon his cap jingled as he strode.
“The pipe,” he said.
“It is farther on,” said I; “but observe the white web-work which gleams from these cavern walls.”
He turned towards me, and looked into my eves with two filmy orbs that distilled the rheum of intoxication.
“Nitre?” he asked, at length.
“Nitre,” I replied. “How long have you had that cough?”
“Ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh! ugh!”
My poor friend found it impossible to reply for many minutes.
“It is nothing,” he said, at last.
“Come,” I said, with decision, “we will go back; your health is precious. You are rich, respected, admired, beloved; you are happy, as once I was. You are a man to be missed. For me it is no matter. We will go back; you will be ill, and I cannot be responsible. Besides, there is Luchresi ”
“Enough,” he said; “the cough’s a mere nothing; it will not kill me. I shall not die of a cough.”
“True true,” I replied; “and, indeed, I had no intention of alarming you unnecessarily but you should use all proper caution. A draught of this Medoc will defend us from the damps.
Here I knocked off the neck of a bottle which I drew from a long row of its fellows that lay upon the mould.
“Drink,” I said, presenting him the wine.
He raised it to his lips with a leer. He paused and nodded to me familiarly, while his bells jingled.
“I drink,” he said, “to the buried that repose around us.”
“And I to your long life.”
He again took my arm, and we proceeded.
“These vaults,” he said, “are extensive.”
“The Montresors,” I replied, “were a great and numerous family.”
“I forget your arms.”
“A huge human foot d’or, in a field azure; the foot crushes a serpent rampant whose fangs are imbedded in the heel.”
“And the motto?”
“Nemo me impune lacessit.”
“Good!” he said.
The wine sparkled in his eyes and the bells jingled. My own fancy grew warm with the Medoc. We had passed through long walls of piled skeletons, with casks and puncheons intermingling, into the inmost recesses of the catacombs. I paused again, and this time I made bold to seize Fortunato by an arm above the elbow.
“The nitre!” I said; “see, it increases. It hangs like moss upon the vaults. We are below the river’s bed. The drops of moisture trickle among the bones. Come, we will go back ere it is too late. Your cough ”
“It is nothing,” he said; “let us go on. But first, another draught of the Medoc.” I broke and reached him a flagon of De Grave. He emptied it at a breath. His eyes flashed with a fierce light. He laughed and threw the bottle upwards with a gesticulation I did not understand. I looked at him in surprise. He repeated the movement a grotesque one.
“You do not comprehend?” he said.
“Not I,” I replied.
“Then you are not of the brotherhood.”
“How?”
“You are not of the masons.”
“Yes, yes,” I said; “yes, yes.”
“You? Impossible! A mason?”
“A mason,” I replied.
“A sign,” he said, “a sign.”
“It is this,” I answered, producing from beneath the
folds of my roquelaire a trowel.
“You jest,” he exclaimed, recoiling a few paces.
“But let us proceed to the Amontillado.”
“Be it so,” I said, replacing the tool beneath the cloak and again offering him my arm. He leaned upon it heavily. We continued our route in search of the Amontillado. We passed through a range of low arches, descended, passed on, and descending again, arrived at a deep crypt, in which the foulness of the air caused our flambeaux rather to glow than flame.
At the most remote end of the crypt there appeared another less spacious. Its walls had been lined with human remains, piled to the vault overhead, in the fashion of the great catacombs of Paris. Three sides of this interior crypt were still ornamented in this manner. From the fourth side the bones had been thrown down, and lay promiscuously upon the earth, forming at one point a mound of some size. Within the wall thus exposed by the displacing of the bones, we perceived a still interior crypt or recess, in depth about four feet, in width three, in height six or seven. It seemed to have been constructed for no especial use within itself, but formed merely the interval between two of the colossal supports of the roof of the catacombs, and was backed by one of their circumscribing walls of solid granite.
It was in vain that Fortunato, uplifting his dull torch, endeavoured to pry into the depth of the recess. Its termination the feeble light did not enable us to see.
“Proceed,” I said; “herein is the Amontillado. As for Luchresi ”
“He is an ignoramus,” interrupted my friend, as he stepped unsteadily forward, while I followed immediately at his heels. In niche, and finding an instant he had reached the extremity of the niche, and finding his progress arrested by the rock, stood stupidly bewildered. A moment more and I had fettered him to the granite. In its surface were two iron staples, distant from each other about two feet, horizontally. From one of these depended a short chain, from the other a padlock. Throwing the links about his waist, it was but the work of a few seconds to secure it. He was too much astounded to resist. Withdrawing the key I stepped back from the recess.
“Pass your hand,” I said, “over the wall; you cannot help feeling the nitre. Indeed, it is very damp. Once more let me implore you to return. No? Then I must positively leave you. But I must first render you all the little attentions in my power.”
“The Amontillado!” ejaculated my friend, not yet recovered from his astonishment.
“True,” I replied; “the Amontillado.”
As I said these words I busied myself among the pile of bones of which I have before spoken. Throwing them aside, I soon uncovered a quantity of building stone and mortar. With these materials and with the aid of my trowel, I began vigorously to wall up the entrance of the niche.
I had scarcely laid the first tier of the masonry when I discovered that the intoxication of Fortunato had in a great measure worn off. The earliest indication I had of this was a low moaning cry from the depth of the recess. It was not the cry of a drunken man. There was then a long and obstinate silence. I laid the second tier, and the third, and the fourth; and then I heard the furious vibrations of the chain. The noise lasted for several minutes, during which, that I might hearken to it with the more satisfaction, I ceased my labours and sat down upon the bones. When at last the clanking subsided, I resumed the trowel, and finished without interruption the fifth, the sixth, and the seventh tier. The wall was now nearly upon a level with my breast. I again paused, and holding the flambeaux over the mason-work, threw a few feeble rays upon the figure within.
A succession of loud and shrill screams, bursting suddenly from the throat of the chained form, seemed to thrust me violently back. For a brief moment I hesitated, I trembled. Unsheathing my rapier, I began to grope with it about the recess; but the thought of an instant reassured me. I placed my hand upon the solid fabric of the catacombs, and felt satisfied. I reapproached the wall; I replied to the yells of him who clamoured. I re-echoed, I aided, I surpassed them in volume and in strength.
I did this, and the clamourer grew still. It was now midnight, and my task was drawing to a close. I had completed the eighth, the ninth and the tenth tier. I had finished a portion of the last and the eleventh; there remained but a single stone to be fitted and plastered in. I struggled with its weight; I placed it partially in its destined position. But now there came from out the niche a low laugh that erected the hairs upon my head. It was succeeded by a sad voice, which I had difficulty in recognizing as that of the noble Fortunato.
The voice said–
“Ha! ha! ha! he! he! he! a very good joke, indeed an excellent jest. We will have many a rich laugh about it at the palazzo he! he! he! over our wine he! he! he!”
“The Amontillado!” I said.
“He! he! he! he! he! he! yes, the Amontillado. But is it not getting late? Will not they be awaiting us at the palazzo, the Lady Fortunato and the rest? Let us be gone.”
“Yes,” I said, “let us be gone.”
“For the love of God, Montresor!”
“Yes,” I said, “for the love of God!”
But to these words I hearkened in vain for a reply.
I grew impatient. I called aloud
“Fortunato!”
No answer. I called again
“Fortunato!”
No answer still. I thrust a torch through the remaining aperture and let it fall within. There came forth in return only a jingling of the bells. My heart grew sick; it was the dampness of the catacombs that made it so. I hastened to make an end of my labour. I forced the last stone into its position; I plastered it up. Against the new masonry I re-erected the old rampart of bones. For the half of a century no mortal has disturbed them.
In pace requiescat!
Edgar Allan Poe (1809 – 1849)
The Cask of Amontillado
fleursdumal.nl magazine
More in: Edgar Allan Poe, Poe, Edgar Allan, Poe, Edgar Allan, Tales of Mystery & Imagination
`Hé, Mels! Kom je nog!’ De stem van Thija.
Hij rent naar de Wijer.
Tijger en Thija zitten in de boot.
Tijger roeit. Thija zit op het bankje, een reistas op haar knieën.
`We gaan naar China’, roept Tijger.
Mels springt in de boot en neemt de roeispanen over. Ze zakken de Wijer af, naar het hart van het dorp.
Mels ziet de mensen naar buiten komen. Zijn moeder, samen met tante Noortje, de roodharige heks en de moeder van Thija, die een glinsterende groene jurk draagt. Ze is nauwelijks groter dan Thija en net zo dun. Die twee lijken wel zussen.
`Waar gaan jullie heen?’ roept Thija’s moeder bezorgd.
`We reizen naar China’, roept Thija.
`Hoelang blijven jullie weg?’
`Dat weten we nog niet.’
`Je moet je slaapjurk meenemen! En je tandenborstel!’
`We hebben niets nodig. In China slapen we in het paleis van de keizer.’
`Ik wil mee’, roept Thija’s moeder. `Ik wil graag terug!’
`Spring maar in de boot’, roept Thija. `Ik vang je op!’
Te laat. De boot schiet onder de brug. Mels kijkt recht in het gezicht van Lizet, die over de reling hangt, altijd benieuwd naar wat die drie aan het doen zijn. Nog net ziet hij dat ze haar rechterbeen naar voren plaatst, zodat hij onder haar rok kijkt en de kousenband rond haar dij ziet. In dezelfde oogopslag ziet hij dat Thija ziet wat hij ziet. Hij vervloekt het. Hij kan er niets aan doen dat Lizet hem altijd zo uitdaagt.
Als de boot aan de andere kant onder de brug uit komt, is hij in een vliegtuig veranderd. Heel gewoon, zoals in dromen alles heel gewoon is. In een wijde boog vliegt de kleine pipercub omhoog.
Ze zwaaien naar hun moeders.
`Kijk uit!’ roept Mels naar Tijger die aan de stuurknuppel zit, maar doordat hij naar zijn moeder zwaait, ziet hij niet dat ze recht op de silo afvliegen. Met een enorme knal spat het vliegtuig uit elkaar. Meel wolkt op.
Ton van Reen: Het diepste blauw (053)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
De C. Buddingh’-prijs 2018 is toegekend aan Radna Fabias. De jury riep haar bundel ‘Habitus’ uit tot beste Nederlandstalige poëziedebuut van het jaar.
Met de woorden ‘Een wonderlijk ongeëvenaard geval, dat de jury vloeibaar maakt, morsend en gehoorzamend aan haar zwaartekracht,’ maakte juryvoorzitter Jeroen Dera de winnende bundel bekend tijdens ‘De staat van de poëzie’, een avond over de laatste ontwikkelingen in de Nederlandstalige poézie op het 49e Poetry International Festival.
‘Er gebeurt iets in de Nederlandstalige poëzie’, aldus de jury, wat zeker ook te danken is aan de dichters Dean Bowen, Elisabeth Tonnard en Arno Van Vlierberghe die met hun bundels ‘Bokman’, ‘Voor het ideaal, lees de schaal’ en ‘Vloekschrift’ ook kans maakten op de dertigste editie van de debuutprijs. Naast Jeroen Dera zaten Charlotte Van den Broeck en Antoine de Kom in de jury.
Radna Fabias is geboren en getogen op de Nederlandse Antillen en studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht.
“ik krijg
vijf trucs om gokkasten te laten betalen
een simpele manier om geld te maken
acht manieren om de man thuis te houden waaronder
vier brouwsels voor een strakkere kut”,
schrijft ze in ‘Habitus’. ‘Met overdonderde kracht sleurt ze de lezer mee in een broeierig tussengebied,’ aldus de jury. ‘Een subversieve stem die afkomst, bestemming, lichaam en perspectief te lijf gaat en daarbij zichzelf en de ander niet spaart, Deze poëzie is vlezig, goddelijk vunzig soms – en breekt de Hollandse dichtkunst weergaloos open, rekent af met het veilige vers. ‘Habitus’ zindert.
Het is moeilijk te zeggen wat het meest beklemt in deze bundel: het tropische eiland, het Nederlands waar de ik-figuur naartoe reist, of de categorieën die afkomst en bestemming projecteren op het lyrische ik. Fabias maakt deze beklemming voelbaar en tegelijkertijd gooit ze geijkte opposities als ‘wit’-‘zwart’, ‘man’-‘vrouw’, ‘ik’-‘ander’ open door ingenieus gebruik te maken van een cameramatige, maar uitgesproken lyrische stem die alle perspectieven opentrekt en het niet schuwt om zichzelf en de ander op het spel te zetten.’
Hoewel het aantal van 21 ingezonden debuten kwantitatief niet uitzonderlijk kan worden genoemd gaf de jury uiting aan het gevoel dat dit toch zeker een zeer bijzonder Buddingh’-jaar is.
‘Er gebeurt iets in de Nederlandstalige poëzie,’ zo meent de jury. In drieën valt op hoe op inhoudelijk vlak de combinatie van experiment en engagement overheerst, hoe de zoektocht naar een expliciet politiek ik centraal staat – een ik dat de verhouding zoekt tot de gemeenschap maar daarbij vooral de notie ‘gemeenschap’ problematiseert – en hoe de poëzie waarin dit allemaal gebeurt opvallend vaak verschijnt bij kleinere uitgeverijen.
De jury acht de kans groot dat het de uitgeverijen aan de rand van het literaire veld zijn die dit nieuwe geluid in de poëzie mogelijk maken.
Sinds 1988 wordt op initiatief van Poetry International ieder jaar de C. Buddingh’-Prijs uitgereikt aan de schrijver of schrijfster van het beste Nederlandstalige poëziedebuut. Met de prijs beoogt Poetry International meer aandacht te genereren voor talentvolle nieuwe stemmen in de Nederlandstalige poëzie.
Voor menig dichter van naam was de C. Buddingh’-Prijs de eerste belangrijke trofee die in de wacht werd gesleept. Joke van Leeuwen, Tonnus Oosterhoff, Ilja Leonard Pfeijffer en Anna Enquist, of recenter Lieke Marsman, Ellen Deckwitz, Maarten van der Graaff en Marieke Lucas Rijneveld behoren tot de laureaten.
Titel: Habitus
Auteur: Radna Fabias
Uitgever: de Arbeiderspers
Taal: Nederlands
ISBN10 9029523808
ISBN13 9789029523806
Februari 2018
Afmetingen 11x205x169 mm
Verschijningsdatum: 20-02-2018
Paperback
120 pagina’s
Prijs: € 19,99
NUR: 306
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive E-F, Art & Literature News, Awards & Prizes, Buddingh', Cees, Marsman, Lieke, Poetry International, Rijneveld, Marieke Lucas
Over het pad rijdt hij terug naar de brug. Boos. Er is niets over van de molen die hij zich herinnert. Niets van de sprookjesachtige wereld van vroeger. De graanzolder waar zich bokkenrijders verscholen hadden. Het molenhuis waar de stenen over elkaar schuurden, een geluid dat leek op het kermen van gemartelde heksen. Was hij er maar niet naartoe gegaan. Wat hij gezien heeft tast zijn herinneringen aan.
Had hij kunnen voorkomen dat de molen een uitspanning zou worden voor dagjesmensen? Na de dood van grootvader Bernhard was de molen opnieuw in verval geraakt. Een boer had er kalveren in ondergebracht. Later had er een autosloper in gezeten. Het weitje had zo vol hoog opgetast schroot gestaan dat de molen uit het zicht was verdwenen.
Veel te laat had hij beseft dat hijzelf de molen had moeten kopen. Voor een prikje had hij hem kunnen krijgen van de heren Hubben, die altijd eigenaren waren gebleven, maar er geen enkele belangstelling voor hadden. Nu beseft hij pas dat er geen mooiere plek was geweest om te wonen.
Toen de autosloper was verdwenen, was de molen uitgeroepen tot monument. Historisch erfgoed, dat behouden kon blijven door er een nuttig doel voor te zoeken. Dit was het dan geworden: een koek-en-zopie-tent in zuurtjeskleuren.
Waarom ergert hij zich zo aan de mensen die de molen veranderd hebben? Hij moet zichzelf verwijten maken.
Hij staat stil, vlak bij de beek. Langs de oever is een palissade geslagen, om afkalving te voorkomen. De waterlelies en lisdodden zijn verdwenen.
Ton van Reen: Het diepste blauw (052)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
The story of how literature shaped world history, in sixteen acts—from Alexander the Great and the Iliad to Don Quixote and Harry Potter
In this groundbreaking book, Martin Puchner leads us on a remarkable journey through time and around the globe to reveal the powerful role stories and literature have played in creating the world we have today.
Puchner introduces us to numerous visionaries as he explores sixteen foundational texts selected from more than four thousand years of world literature and reveals how writing has inspired the rise and fall of empires and nations, the spark of philosophical and political ideas, and the birth of religious beliefs. Indeed, literature has touched the lives of generations and changed the course of history.
At the heart of this book are works, some long-lost and rediscovered, that have shaped civilization: the first written masterpiece, the Epic of Gilgamesh; Ezra’s Hebrew Bible, created as scripture; the teachings of Buddha, Confucius, Socrates, and Jesus; and the first great novel in world literature, The Tale of Genji, written by a Japanese woman known as Murasaki. Visiting Baghdad, Puchner tells of Scheherazade and the stories of One Thousand and One Nights, and in the Americas we watch the astonishing survival of the Maya epic Popol Vuh. Cervantes, who invented the modern novel, battles pirates both real (when he is taken prisoner) and literary (when a fake sequel to Don Quixote is published).
We learn of Benjamin Franklin’s pioneering work as a media entrepreneur, watch Goethe discover world literature in Sicily, and follow the rise in influence of The Communist Manifesto. We visit Troy, Pergamum, and China, and we speak with Nobel laureates Derek Walcott in the Caribbean and Orhan Pamuk in Istanbul, as well as the wordsmiths of the oral epic Sunjata in West Africa.
Throughout The Written World, Puchner’s delightful narrative also chronicles the inventions—writing technologies, the printing press, the book itself—that have shaped religion, politics, commerce, people, and history. In a book that Elaine Scarry has praised as “unique and spellbinding,” Puchner shows how literature turned our planet into a written world.
Title: The Written World
Subtitle: The Power of Stories to Shape People, History, Civilization
Author: Martin Puchner
Publisher: Random House
Format Hardcover, $32.00
ISBN-10 0812998936
ISBN-13 9780812998931
Publication Date: 24 October 2017
Nb of pages 448 p.
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book News, - Book Stories, Archive O-P, Art & Literature News, Libraries in Literature, PRESS & PUBLISHING, The Art of Reading
A new collection of thirteen mesmerizing stories by American master Joyce Carol Oates, including the 2017 Pushcart Prize–winning “Undocumented Alien”
The diverse stories of Beautiful Days, Joyce Carol Oates explore the most secret, intimate, and unacknowledged interior lives of characters not unlike ourselves, who assert their independence in acts of bold and often irrevocable defiance.
“Fleuve Bleu” exemplifies the rich sensuousness of Oates’s prose as lovers married to other persons vow to establish, in their intimacy, a ruthlessly honest, truth-telling authenticity missing elsewhere in their complicated lives, with unexpected results.
In “Big Burnt,” set on lushly rendered Lake George, in the Adirondacks, a cunningly manipulative university professor exploits a too-trusting woman in a way she could never have anticipated. “The Nice Girl” depicts a young woman who has been, through her life, infuriatingly “nice,” until she is forced to come to terms with the raw desperation of her deepest self. In a more experimental but no less intimate mode, “Les beaux jours” examines the ambiguities of an intensely erotic, exploitative relationship between a “master” artist and his adoring young female model. And the tragic “Undocumented Alien” depicts a young African student enrolled in an American university who is suddenly stripped of his student visa and forced to undergo a terrifying test of courage.
In these stories, as elsewhere in her fiction, Joyce Carol Oates exhibits her fascination with the social, psychological, and moral boundaries that govern our behavior—until the hour when they do not.
Title: Beautiful Days
Subtitle: Stories
Author: Joyce Carol Oates
Publisher: Ecco
Title First Published: 06 February 2018
Format: Hardcover
ISBN-10 0062795783
ISBN-13 9780062795786
Main content page count: 352
$26.99
new fiction
fleursdumal.nl magazine
More in: #Short Stories Archive, - Book Lovers, - Book Stories, Archive O-P, Art & Literature News
The story of how four young bohemians on the make – Bob Dylan, Joan Baez, Mimi Baez, and Richard Farina – converged in Greenwich Village, fell into love, and invented a sound and a style that are one of the most lasting legacies of the 1960s
When Bob Dylan, age twenty-five, wrecked his motorcycle on the side of a road near Woodstock in 1966 and dropped out of the public eye, he was recognized as a genius, a youth idol, and the authentic voice of the counterculture: and Greenwich Village, where he first made his mark as a protest singer with an acid wit and a barbwire throat, was unquestionably the center of youth culture.
So embedded are Dylan and the Village in the legend of the Sixties–one of the most powerful legends we have these days–that it is easy to forget how it all came about. In Positively Fourth Street, David Hajdu, whose 1995 biography of jazz composer Billy Strayhorn was the best and most popular music book in many seasons, tells the story of the emergence of folk music from cult practice to popular and enduring art form as the story of a colorful foursome: not only Dylan but his part-time lover Joan Baez – the first voice of the new generation; her sister Mimi – beautiful, haunted, and an artist in her own right; and her husband Richard Farina, a comic novelist (Been Down So Long It Looks Like Up To Me) who invented the worldliwise bohemian persona that Dylan adopted–some say stole–and made as his own.
David Hajdu
Positively 4th Street
The Lives and Times of Joan Baez, Bob Dylan, Mimi Baez Farina, and Richard Farina
illustrated
English
24x209x141 mm
2011
ISBN10 0312680694
ISBN13 9780312680695
Picador USA
328 pages
paperback
fleursdumal.nl magazine
More in: #Beat Generation Archives, #Biography Archives, - Book Lovers, - Book Stories, Archive G-H, Bob Dylan
`Zo, jongens’, zegt grootvader, die het altijd druk heeft met de restauratie van de molen. `De zon is zo rood als een radijs. Vandaag krijgen we veel gratis water. Dat belooft dat we een week lang kunnen malen.’ Hij wrijft zich in de handen.
Hij geeft hun elk een bos frisse radijsjes.
`Weten jullie dat hier vroeger een kasteel stond, iets verderop langs de beek?’
`Waar is het gebleven?’ vraagt Mels, bijtend op een radijsje dat zijn tong prikkelt.
`Een paar honderd jaar geleden is het verzonken, met bewoners en al. In één nacht was alles weg. Als een straf van God voor de bewoners. Ze leefden in zonde. Ze werkten niet.’
`Dat is toch geen zonde’, zegt Thija. `Dat wil toch iedereen?’
`Verspilling van tijd was zonde. Feestvieren was toegeven aan de lusten van de duivel. De bewoners van het kasteel onderdrukten de mensen die grond en huizen van hen pachtten waar ze veel voor moesten betalen. Ze waren hoogmoedig. Op een kerstnacht moet het zijn gebeurd. In plaats van naar de kerk te gaan, vierden ze feest. Dat heeft God zo vertoornd dat hij hen met huid en haar naar de hel heeft gestuurd. Toen de mensen vroeg in de ochtend terugkwamen van de nachtmis, was alles weg. Van het slot was geen spoor meer te vinden. Maar soms kun je de klokken van het verdronken kasteel nog horen luiden.’
Ze lopen naar het weitje en gaan op de oever van de Wijer zitten, tussen madeliefjes en boterbloemen. Mels denkt na over het verhaal van grootvader. Hij kent het allang. De meester heeft het verteld, zijn moeder ook. Maar elke keer is het anders. In het verhaal van de meester was het de duivel aan wie de kasteelbewoners hun ziel hadden verkocht, Satan zelf die hen met hun hele hebben en houden naar de hel had gesleurd. In het verhaal van zijn moeder was het alleen een ridder die na dertig jaar thuiskwam van een kruisvaart en toen zijn vrouw aantrof met een andere man en een dozijn kinderen die ze van die ander had. In zijn woede had hij allen vermoord, maar net toen hij de hand aan zichzelf wilde slaan, zakte hij met kasteel en al weg in de grond, waar hij voor eeuwig zou blijven voortleven, jammerend over de moorden die hij had begaan.
Thija blaast de pluizen van een uitgebloeide paardenbloem. Wie alle pluizen in één keer wegblaast, mag een wens doen, maar je mag er niet over praten. Tegen niemand. Ook niet tegen vrienden. Mels moet op zijn tong bijten om er niet naar te vragen.
Hij trekt een pluim van het riet en steekt hem tussen de tanden. Hij buigt zich voorover en spiegelt zijn gezicht in een hoekje van de stroom waar het water stilstaat. Hij pakt zijn zakkammetje. Zijn haar is dik. De kam gaat er maar met moeite doorheen.
Hij hoort zijn moeder zingen, vlakbij, op haar veldje achter de tuin van grootvader Bernhard. Ze plukt onkruid dat ze altijd aan de kippen voert, zodat ze eieren met mooie donkergele dooiers leggen. Over het pad langs de Wijer loopt hij naar haar toe. In een opwelling laat hij haar de harmonica zien die hij al dagen in zijn zak heeft, zonder dat de anderen er iets van weten.
`Mooi.’ Moeder is verwonderd. `Hoe kom je eraan?’
`Hij is voor Tijger.’ Hij zegt het met een brok in zijn keel. `Maar nu ik hem heb gekocht, wil ik hem graag zelf houden.’
`Dan wordt het lastig.’ Moeder bukt zich naar de jonge slaplantjes om ze op slakken na te kijken. Waar ze slakken vermoedt, strooit ze zout, waarvan ze smelten. `Hou je dat ding zelf, dan heb je geen cadeau. Een geschenk is pas een echt geschenk als je iets geeft wat je graag voor jezelf wilt houden.’
Mels wil daarover nadenken. Dat kan hij beter als hij alleen is.
Hij loopt terug naar de molen en klimt over de buitentrap naar de zolder. Het is een plek waar ze vaak komen. Soms is hij er alleen.
Hij gaat op de grote weegschaal zitten en kijkt door het raam naar buiten. Nu hij hier binnen is, valt hem ineens op dat de wereld buiten heel anders is dan wanneer hij buiten is. In de stilte van de zolder is dit een plek die onaards is. Het komt door de zon die de spinnenwebben die in lagen voor de ruitjes zijn geweven in tovergordijnen verandert.
Ton van Reen: Het diepste blauw (051)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Festival de la BnF 2018 Paris
Les textes de La Bibliothèque parlante dans les collections de la BnF (samedi 26 et dimanche 27 mai 2018 – François-Mitterrand – BnF Paris)
# Website La Bibliothèque parlante
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, FDM in Paris, Libraries in Literature
Een man op een racefiets stopt bij Mels, trekt hem op het pad en jaagt weer verder. Alles zonder woorden, in grote haast, om de verloren tijd goed te maken.
Tegenover de molen staat de villa die directeur Frans-Joseph heeft laten bouwen. Zo groot als het huis is, toont het vooral hoe klein de watermolen is. Het is respectloos tegenover de geschiedenis van de fabriek waarvan de wortels bij de watermolen liggen. Na het vertrek van Frans-Joseph naar Zwitserland heeft het grote huis een paar jaar leeggestaan. Nu wordt het verbouwd. Niemand weet voor wie.
Op de parkeerplaats bij de watermolen staan al auto’s. Het huis van grootvader Bernhard is veranderd in een restaurant met dagcafé. Er lopen mensen rond de molen. Ze fotograferen elkaar bij het draaiende waterrad dat gifgroene schoepen heeft gekregen die blikkerig rammelen, alsof er kiezelstenen in rond rollen. Het geluid is zo onecht dat het pijn doet in de oren van iemand die het geluid van de oorspronkelijke molen kent.
De molen lijkt op een sprookjesmolen uit een kinderboek. Het is een museum geworden, met winkel. Er worden pakken meel van verschillende graansoorten verkocht. En koeken, gebakken volgens een recept van de vroegere molenaarsvrouw. Dat staat op het etiket. Maar Mels kan zich geen molenaarsvrouw herinneren, of het moet de weduwe Hubben-Houba zijn, maar ze was al dood voordat hij werd geboren. Van haar weet men nog nauwelijks iets. Op het kantoor hing een vergeelde foto van haar. En hij kent haar handschrift van de rekeningen en loonboekjes.
Hij proeft het stukje koek dat hij, net als iedereen die plaatsneemt op het terras, aangeboden krijgt. Het smaakt naar zoet brood. Maar niet dat van vroeger. Zo zoet, dat bestond toen niet.
Door de openstaande deur ziet hij dat de as die het waterrad koppelt met de overbrenging naar de molensteen is losgemaakt. Achter een kast zit een elektromotor verborgen die de molen aandrijft. Wie niet weet hoe het maalwerk werkt, ziet het niet. Het waterrad draait nutteloos rond. Het maakt Mels kwaad. Zo wordt het publiek dat meel uit grootmoeders tijd koopt, belazerd.
Hij bestelt koffie. Het meisje dat de bestelling noteert, vraagt achteloos of hij ook een pak koeken wil kopen. Hij geeft geen antwoord. Hij windt zich op over het bedrog.
Hij zit vlak bij het keukenraam van grootvader Bernhard. Vroeger was het donkerblauw, nu is het geverfd in een zoetroze kleur. Niets is hier nog echt. Van het werk van grootvader Bernhard, die de molen had teruggebracht in zijn oorspronkelijke staat, is niets over.
Ton van Reen: Het diepste blauw (050)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Karl Marx’ “Kapital” ist ein Schlüsselwerk der politischen Philosophie. Bis heute wird es kontrovers diskutiert und immer wieder rücken seine Thesen ins Blickfeld einer breiten Öffentlichkeit.
Weitgehend ungelöst scheinen demnach die Fragen, denen sich Marx in seiner scharfsichtigen Analyse widmet: Wie schafft es der Mensch, in einer kapitalistisch organisierten Gesellschaft die Zügel in der Hand zu behalten? Und was ist nötig, damit er hinter ihren offenbar rätselhaften Prozessen nicht gänzlich ‘verschwindet’? – Marx’ Hauptwerk blieb Fragment.
Der in dieser Ausgabe vollständig enthaltene erste Band, ‘Der Produktionsprozess des Kapitals’, ist der einzige von vier geplanten Bänden, den Marx in summa selbst verfasst und herausgegeben hat.
In ihm verdichtet sich, nach jahrzehntelangen Studien, seine gesamte politische Ökonomie.
Karl Marx
Das Kapital
Ungekürzte Ausgabe nach der zweiten Auflage von 1872, mit einem Geleitwort von Karl Kosch aus dem Jahre 1932 in feinem Cabra-Leder.
Anaconda Verlag
Gebundene Ausgaben
EAN: 9783730606063
ISBN: 3730606069
Libri: 4204590
Ungekürzte Ausgabe nach der zweiten Auflage von 1872, mit einem Geleitwort von Karl Kosch aus dem Jahre 1932 in feinem Cabra-Leder.
Anaconda Verlag
April 2018
768 Seiten
€ 10,00
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive M-N, Art & Literature News, Karl Marx, MONTAIGNE
Henri Cole’s Orphic Paris combines autobiography, diary, essay, and poetry with photographs to create a new form of elegiac memoir. With Paris as a backdrop, Cole, an award-winning American poet, explores with fresh and penetrating insight the nature of friendship and family, poetry and solitude, the self and freedom.
Cole writes of Paris, “For a time, I lived here, where the call of life is so strong. My soul was colored by it. Instead of worshiping a creator or man, I cared fully for myself, and felt no guilt and confessed nothing, and in this place I wrote, I was nourished, and I grew.”
Written under the tutelary spirit of Orpheus—mystic, oracular, entrancing—Orphic Paris is an intimate Paris journal and a literary commonplace book that is a touching, original, brilliant account of the city and of the artists, writers, and luminaries, including Cole himself, who have been moved by it to create.
Henri Cole was born in Fukuoka, Japan, to a French mother and an American father. He has published nine collections of poetry, including Middle Earth, which was a finalist for the Pulitzer Prize. He has received many awards for his work, including the Jackson Prize, the Kingsley Tufts Award, the Rome Prize, the Berlin Prize, the Lenore Marshall Award, and the Medal in Poetry from the American Academy of Arts and Letters. His most recent collection of poetry is Nothing to Declare. He teaches at Claremont McKenna College and lives in Boston.
Orphic Paris
by Henri Cole
$15.95
Series: New York Review Books
ISBN: 9781681372181
Pages: 176
Publication: April 3, 2018
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive C-D, Archive C-D, Art & Literature News
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature