Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
HOOFDSTUK 1. De schelle kreet van een kind sneed door de stilte die loom over het plein hing. De struiken in de caféhof rilden ervan. Slapende vogels vielen van hun takken en de druppels dauw in het gras lichtten van schrik op. De zon brak uit de aarde en zette het dorp in een helle gloed die een lange, hete dag voorspelde. De jongen gilde van pijn. In zijn hoofd ging een koppel honden tekeer. Het bloed in zijn lijf kookte. Zijn gedachten verbleven in een donker labyrint, een doolhof waarin ze richtingloos op en neer joegen.
Zijn wijdopen ogen brandden van de koorts. In het door kieren binnenvallende ochtendlicht was zijn gezicht vreemd getekend, kalkachtig en broos. De jongen gilde om zichzelf te horen. Te weten dat hij er werkelijk was. Om zich terug te vinden vanuit de nachtmerrie van zijn koorts. Niet alleen de pijn hinderde hem. Meer nog zijn eenzaamheid. De verlammende stilte van de ochtend. De dreiging van een verlicht heiligenbeeld aan de muur. Het tikken van een late mot tegen de ruit. En een hand die hem bij de strot hield, een onzichtbare hand.
De tamme buizerd was wakker geschrokken door het gillen. Nog dol van slaap danste hij, als een dronken acrobaat, tussen de hoogste takken van de naar hars geurende meidoorn, waarvan het breed uitwaaierende loof het dorpsplein van Solde bijna geheel overschaduwde. Zijn nagels op scherp bleef de vogel luisteren naar de stem van de jongen die, hoewel wild nu en onbeheerst, voor hem herkenbaar bleef. Hij herkende er elke trilling in, elke nuance. De stem waarvan de buizerd afhankelijk was, omdat de jongen hem had afgericht voor de jacht, waar de rover niet buiten kon. Kaffa, de dorpsgek, had de nacht buiten doorgebracht.
Zoals vaak in de zomer sliep hij onder een schapendeken aan de voet van de meidoorn. Hij was al opgeschrokken bij het eerste gillen van de jongen. Hij hoorde dat het er slecht voor het kind uitzag. In die stem klonk bezetenheid door. Het woeste gevecht tegen een slopende ziekte. Kaffa was bang, zoals altijd wanneer hij zich bedreigd voelde door iets wat buiten hem om gebeurde en waar hij geen greep op had. Met zijn van ontzetting grote ogen hield hij alles in de gaten. De kroeg voor, de kerk achter hem. Links van hem de boerderijen en de bouwvallen van Chiles Plaats. Aan zijn rechterhand het rijtje aan elkaar geklonken burgerhuizen en winkels; de gevels waarachter de jongen verborgen lag. Kaffa begreep wat dat gillen te betekenen had. In de stem van het kind herkende hij dingen die hem vertrouwd waren. Eenzaamheid. Woede. Pijn. Als niemand anders begreep hij hoe die jongen zich voelde. Hoe hij vocht met zijn koorts, tegen zijn bonkende lijf en tegen het gif in zijn bloed. En hij huiverde, want ook de hand aan de strot kende hij.
Ton van Reen: Landverbeuren (01)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Hoenderbossche Verzen te Uden, werd in 1994 opgericht door Maarten Van Elzen (o.a. stadsdichter van Uden) samen met beeldend kunstenaar Genoveef Lukassen. De gedichten van Van den Elzen verschenen in een groot aantal bloemlezingen en verzamelbundels. Ook publiceerde hij in literaire tijdschriften als Schoon Schip, Kruispunt-Summier, Yang, Houten Gong, Maatstaf en Millennium.
Twintig jaar Uitgeverij Hoenderbossche Verzen
Donderdag 9 oktober 2014 is het exact twintig jaar geleden dat Uitgeverij Hoenderbossche Verzen van start ging met de dichtbundel ‚Donkerstraat’ de eerste dichtbundel in een drieluik van de dichter Eddie Besselsen met een fraai omslag van José Heerkens.
Op 9 oktober wordt om 16.00 uur het 35ste gedicht onthuld, ‘De wereld lag aan onze jongensvoeten’, in de Udense Poëzie- en Kunstroute aan de Udense Kerkstraat op de voormalige speelplaats van de voormalige Petrusschool (waar Maarten van den Elzen naar de lagere school ging tussen 1961 en 1968).
Vanaf 16.45 uur wordt de viering van het twintigjarig jubileum van Uitgeverij Hoenderbossche Verzen voortgezet in het Museum voor Religieuze Kunst onder het genot van live muziek, optredende dichters, en sprekers als Dichter Jasper Mikkers/Tymen Trolsky en Filosoof Charles Vergeer.
Bovendien wordt op deze avond de elfde dichtbundel van Maarten van den Elzen gepresenteerd (onder de (voorlopige) titel LX – XL). Ruim dertig gedichten geheel uitgebracht in zeefdruk met afbeeldingen, zoals altijd van de hand van Genoveef Lukassen. Uiteraard is het ook mogelijk tijdens dit feest de tentoonstelling ‘Franciscus en de natuur’ te bezoeken.
Uitgeverij Hoenderbossche Verzen gaf behalve veertig dichtbundels met grafiek, fotografie, tekeningen, cd’s (waarvan er o.a. 20 werden aangekocht door Museum Meermanno in Den Haag ook nog eens een aantal Poëzieroute’s uit o.a. van Boxtel/Liempde, Schijndel, het Oventje (gemeente Landerd) en Uden met werk van 13 dichters waaronder H.H. ter Balkt, Mark Boog, Jasper Mikkers/Tymen Trolsky, Victor Vroomkoning, Maarten van den Elzen, Eddie Besselsen, Y. Né, Albert Megens, Joris Ivens, Hannie Rouweler en JACE van de Ven. Inmiddels zijn er 77 gedichten geplaatst in de openbare ruimte van dertien gemeenten in Noord-Brabant.
# Meer informatie website Hoenderbossche Verzen
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, City Poets / Stadsdichters, Elzen, Maarten van den
The Sorrows of Young Werther (59) by J.W. von Goethe
About ten in the morning, Werther called his servant, and, whilst he
was dressing, told him that in a few days he intended to set out upon
a journey, and bade him therefore lay his clothes in order, and prepare
them for packing up, call in all his accounts, fetch home the books
he had lent, and give two months’ pay to the poor dependants who were
accustomed to receive from him a weekly allowance.
He breakfasted in his room, and then mounted his horse, and went to
visit the steward, who, however, was not at home. He walked pensively
in the garden, and seemed anxious to renew all the ideas that were most
painful to him.
The children did not suffer him to remain alone long. They followed him,
skipping and dancing before him, and told him, that after to-morrow and
tomorrow and one day more, they were to receive their Christmas gift
from Charlotte; and they then recounted all the wonders of which they
had formed ideas in their child imaginations. “Tomorrow and tomorrow,”
said he, “and one day more!” And he kissed them tenderly. He was going;
but the younger boy stopped him, to whisper something in his ear. He
told him that his elder brothers had written splendid New-Year’s wishes
so large! one for papa, and another for Albert and Charlotte, and one
for Werther; and they were to be presented early in the morning, on
New Year’s Day. This quite overcame him. He made each of the children
a present, mounted his horse, left his compliments for papa and mamma,
and, with tears in his eyes, rode away from the place.
He returned home about five o’clock, ordered his servant to keep up
his fire, desired him to pack his books and linen at the bottom of the
trunk, and to place his coats at the top. He then appears to have made
the following addition to the letter addressed to Charlotte:
“You do not expect me. You think I will obey you, and not visit you
again till Christmas Eve. O Charlotte, today or never! On Christmas Eve
you will hold this paper in your hand; you will tremble, and moisten it
with your tears. I will–I must! Oh, how happy I feel to be determined!”
In the meantime, Charlotte was in a pitiable state of mind. After her
last conversation with Werther, she found how painful to herself it
would be to decline his visits, and knew how severely he would suffer
from their separation.
She had, in conversation with Albert, mentioned casually that Werther
would not return before Christmas Eve; and soon afterward Albert went
on horseback to see a person in the neighbourhood, with whom he had to
transact some business which would detain him all night.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Harrie Janssens
MAMA!
Antonius komt uit een arm gezin en verliest op jonge leeftijd zijn vader. Zijn moeder ziet spiegels als een uitvinding van de duivel. Antonius mag geen vrienden hebben en wordt zijn hele schoolperiode gepest. Antonius zoekt troost bij een abt in zijn dorp. Na zijn studie gaat hij werken in een computerwinkel in de stad, waar hij carrière maakt. Dan komt Antonius in contact met de Kruisheren en gaat hij engelen zien en stemmen horen. Deze stemmen worden steeds luider en geven opdracht tot een groot offer.
Uit de roman: Broeder Portier begon al te lachen toen hij ons zag: ‘Ik roep meteen vader abt, ga maar in de spreekkamer zitten.’
Toen de abt binnenkwam, begon mama meteen het hele verhaal te vertellen. In het bijzonder dat ik door de politie was opgebracht en door de directeur was geschorst.
‘Van uwe eerwaarde vader abt wil ik horen welke straf Antonius moet krijgen om voor eens en altijd op te houden met zondigen!’
Nou, nou, dacht de abt, die meent het ernstig. Wat voor straf kan ik verzinnen om hem te sparen en toch zijn moeder haar zin te geven?
‘Ik vind dat mijn zoon op zijn knieën rondom het klooster een boetetocht moet afleggen. Wat vindt uwe eerwaarde vader hiervan?’
Jeetje Mina, dat mens is erger dan de inquisitie, dacht de abt.
‘Tja, mevrouw Van der Krabben, dat is wel een heel zware straf. Uw zoon heeft wel gezondigd, maar zou een negendaagse noveen niet beter zijn?’
‘Nee, ik wil dat hij zelf aan de lijve ondervindt wat het is om nederig te zijn. Misschien is het dan afgelopen met die moderne fratsen, daar was ik toch altijd al bang voor.’
De abt knikte langzaam. ‘Misschien is dat inderdaad een goed les voor Antonius. Maar wie moet dat dan controleren?’
‘Ik dacht dat een van de paters dat wel kon doen, die moeten toch hun brevier bidden.’
Al die tijd was ik als met stomheid geslagen. Was dit míjn moeder? Een nog grotere vernedering was niet denkbaar. Rondom het klooster lagen nogal wat woningen en een verkeersweg. Dan zou iedereen mijn vernedering zien. Daar kon ik niet mee leven, dan maak ik liever een eind aan mijn leven.
Harrie Janssens: “Ik was onder andere freelance persfotograaf en leraar elektrotechniek. Ik schreef tientallen boeken over elektrotechniek voor de lts en het vmbo. Ik debuteer met MAMA!. Aan deze roman heb ik negen jaar gewerkt.”
Prijs: € 22,75
Titel: MAMA!
Auteur: Harrie Janssens
Uitvoering/formaat: Paperback 16 x 24 cm
Aantal pagina’s: 388
ISBN: 9789402211078
Verkrijgbaar in de boekhandel of website boekscout.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, CRIME & PUNISHMENT, Harrie Janssens, Harrie Janssens Photos, Thrillers
The Sorrows of Young Werther (58) by J.W. von Goethe
Werther returned home, took the candle from his servant, and retired
to his room alone. He talked for some time with great earnestness to
himself, wept aloud, walked in a state of great excitement through his
chamber; till at length, without undressing, he threw himself on the
bed, where he was found by his servant at eleven o’clock, when the
latter ventured to enter the room, and take off his boots. Werther did
not prevent him, but forbade him to come in the morning till he should
ring.
On Monday morning, the 21st of December, he wrote to Charlotte the
following letter, which was found, sealed, on his bureau after his
death, and was given to her. I shall insert it in fragments; as it
appears, from several circumstances, to have been written in that
manner.
“It is all over, Charlotte: I am resolved to die! I make this
declaration deliberately and coolly, without any romantic passion, on
this morning of the day when I am to see you for the last time. At the
moment you read these lines, O best of women, the cold grave will hold
the inanimate remains of that restless and unhappy being who, in the
last moments of his existence, knew no pleasure so great as that of
conversing with you! I have passed a dreadful night or rather, let me
say, a propitious one; for it has given me resolution, it has fixed my
purpose. I am resolved to die. When I tore myself from you yesterday,
my senses were in tumult and disorder; my heart was oppressed, hope and
pleasure had fled from me for ever, and a petrifying cold had seized
my wretched being. I could scarcely reach my room. I threw myself on
my knees; and Heaven, for the last time, granted me the consolation of
shedding tears. A thousand ideas, a thousand schemes, arose within my
soul; till at length one last, fixed, final thought took possession of
my heart. It was to die. I lay down to rest; and in the morning, in the
quiet hour of awakening, the same determination was upon me. To die! It
is not despair: it is conviction that I have filled up the measure of
my sufferings, that I have reached my appointed term, and must sacrifice
myself for thee. Yes, Charlotte, why should I not avow it? One of us
three must die: it shall be Werther. O beloved Charlotte! this heart,
excited by rage and fury, has often conceived the horrid idea of
murdering your husband–you–myself! The lot is cast at length. And in
the bright, quiet evenings of summer, when you sometimes wander toward
the mountains, let your thoughts then turn to me: recollect how often
you have watched me coming to meet you from the valley; then bend your
eyes upon the churchyard which contains my grave, and, by the light of
the setting sun, mark how the evening breeze waves the tall grass
which grows above my tomb. I was calm when I began this letter, but the
recollection of these scenes makes me weep like a child.”
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Mijn versnipperd bestaan
Wiel Kusters
Onze grootste lezer, Kees Fens. Iemand voor wie lezen en leven maar een letter verschilden. De belangrijkste en productiefste literaire criticus van na de oorlog. Een geboren bewonderaar, melancholisch en beschouwelijk van aard. Maar ook een man met een groot gevoel voor humor, iemand die vloekte wanneer hij iets mooi vond. Een selfmade man, die net zo graag zijn licht liet schijnen over Augustinus en Petrarca als over het dichterschap van Willem van Hanegem en het vadercomplex van oud-premier Van Agt. Over de nietswaardigheid van de AKO Literatuurprijs net zo goed als over L’incoronazione di Poppea en de muziek van Thomas Tallis. Over de in zijn ogen rampzalige pogingen tot liturgievernieuwing in de Katholieke Kerk in de jaren na het Tweede Vaticaans Concilie. Over de tragiek van de moderne universiteit. Over duizend dingen meer. En heel veel over geluk. ‘Geluk’ is misschien het door Kees Fens meest gebruikte woord. In feite ging het daarbij om geluksverlangen.
Wiel Kusters (1947) is dichter en hoogleraar algemene letterkunde aan de Universiteit van Maastricht. In 2008 publiceerde hij Koolhaas’ dieren. Over de biologie van een schrijver. In 2010 verscheen zijn veelgeprezen biografie Pierre Kemp, een leven.
Wiel Kusters, Mijn versnipperd bestaan. Het leven van Kees Fens 1929-2008
ISBN: 978 90 253 0383 9
Aantal pagina’s: 600
Gebonden
NUR: 321
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, BIOGRAPHY, Kees Fens, Wiel Kusters
DE VERDWENEN STAD van TON VAN REEN is een nieuwe roman over het leven van een advocaat in Roermond. Een man die verdwaald is in de kleine wereld van een provinciestad met corrupte politici en in de tijd achtergebleven priesters van een vermolmde Kerk, die lijdt onder het trommelvuur van de pers die de misdaden door religieuzen aan de kaak stelt.
Timo Wolters, advocaat in Roermond maar woonachtig in Horn, wordt wakker na een nare droom. Hij heeft gedroomd dat hij thuiskomt van het werk en dat zijn huis, zijn vrouw en zijn kinderen verdwenen zijn. Bij navraag bij de buren, blijkt dat ze hem en zijn gezin niet kennen. Maar gelukkig, hij is wakker en alles lijkt gewoon. Terwijl hij zich scheert, overdenkt hij de komende dag. Spanningen op zijn kantoor en in zijn huwelijk noodzaken hem een paar pilletjes Seroxat te nemen.
Hij rijdt naar Roermond, maar halverwege de Hornerweg, met links en rechts de waterplassen van Hatenboer en de Weerd, ziet hij opeens dat de contouren van de stad zijn verdwenen. Hij vermoedt dat het nog iets te maken heeft met zijn droom, een stad kan niet zo maar ineens verdwijnen, zeker niet als hij de contouren weerspiegeld ziet in het water.
DE VERDWENEN STAD is een roman over het leven van een advocaat in een kleine stad, waar iedereen elkaar kent. In zijn jonge jaren droomde hij van een roemrijk leven als advocaat in grote zaken zoals zijn collega’s van kantoor en zijn beroemde confrater Kolkowitz die behartigen. En een carrière in de politiek. In plaats daarvan is hij blijven steken in de ruzies van middenstanders over een vlaggenmast of stoeptegel.
Op deze ochtend vindt hij Roermond niet en verdwaalt hij in een zoektocht naar de stad, maar vooral in de zoektocht naar zichzelf.
Een man die zichzelf verloren is in de kleine wereld van een provinciestad met corrupte politici en in de tijd achtergebleven priesters van een vermolmde Kerk, die lijdt onder het trommelvuur van de pers die de misdaden door religieuzen aan de kaak stelt.
DE VERDWENEN STAD van TON VAN REEN verschijnt in oktober 2014 bij Uitgeverij Leon van Dorp. Uitgeverij Leon van Dorp is een jonge uitgeverij die zich specialiseert in literatuur, wetenschap en regionale geschiedenis.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, Reen, Ton van, Ton van Reen
Piet de Rooy
& Kader Abdolah
in VPRO Boeken
In het baanbrekende boek ‘Ons stipje op de Waereldkaart’ laat Piet de Rooy zien dat, in tegenstelling tot het algemeen geaccepteerde verhaal, niet vreedzaamheid en geleidelijkheid, maar conflicten, strijd en toevalligheden ons land gemaakt hebben tot wat het is.
Ook te gast is Kader Abdolah. Het kan niet anders dan dat hij in zijn nieuwste roman ‘Papegaai vloog over de IJssel’ al zijn persoonlijke ervaringen gebruikt heeft.
VPRO BOEKEN
zondag 28 september
NPO 1, 11.20 uur
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Voltaire
(1694-1778)
À Mademoiselle Le Couvreur
L’heureux talent dont vous charmez la France
Avait en vous brillé dès votre enfance ;
Il fut dès lors dangereux de vous voir,
Et vous plaisiez même sans le savoir.
Sur le théâtre heureusement conduite,
Parmi les vœux de cent cœurs empressés,
Vous récitiez, par la nature instruite :
C’était beaucoup, ce n’était point assez ;
Il vous fallut encore un plus grand maître.
Permettez-moi de faire ici connaître
Quel est ce Dieu de qui l’air enchanteur
Vous a donné votre gloire suprême :
Le tendre Amour me l’a conté lui-même ;
On me dira que l’Amour est menteur :
Hélas! je sais qu’il faut qu’on s’en défie ;
Qui mieux que moi connaît sa perfidie ?
Qui souffre plus de sa déloyauté ?
Je ne croirai cet enfant de ma vie ;
Mais cette fois il a dit vérité.
Ce même Amour, Vénus et Melpomène,
Loin de Paris faisaient voyage un jour ;
Ces Dieux charmants vinrent dans ce séjour
Où vos appas éclataient sur la scène ;
Chacun des trois avec étonnement
Vit cette grâce et simple et naturelle,
Qui faisait lors votre unique ornement :
Ah ! dirent-ils, cette jeune mortelle
Mérite bien que sans retardement
Nous répandions tous nos trésors sur elle.
Ce qu’un Dieu veut se fait dans le moment.
Tout aussitôt la tragique déesse
Vous inspira le goût, le sentiment,
Le pathétique, et la délicatesse :
Moi, dit Vénus, je lui fais un présent
Plus précieux, et c’est le don de plaire ;
Elle accroîtra l’empire de Cythère,
A son aspect tout cœur sera troublé,
Tous les esprits viendront lui rendre hommage ;
Moi, dit l’Amour, je ferai davantage,
Je veux qu’elle aime. A peine eut-il parlé
Que dans l’instant vous devîntes parfaite ;
Sans aucuns soins, sans étude, sans fard,
Des passions vous fûtes l’interprète :
Ô de l’Amour adorable sujette,
N’oubliez point le secret de votre art.
Voltaire poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Voltaire
The Sorrows of Young Werther (57) by J.W. von Goethe
DECEMBER 20.
I am grateful to your love, Wilhelm, for having repeated your advice so
seasonably. Yes, you are right: it is undoubtedly better that I should
depart. But I do not entirely approve your scheme of returning at
once to your neighbourhood; at least, I should like to make a little
excursion on the way, particularly as we may now expect a continued
frost, and consequently good roads. I am much pleased with your
intention of coming to fetch me; only delay your journey for a
fortnight, and wait for another letter from me. One should gather
nothing before it is ripe, and a fortnight sooner or later makes a great
difference. Entreat my mother to pray for her son, and tell her I beg
her pardon for all the unhappiness I have occasioned her. It has
ever been my fate to give pain to those whose happiness I should have
promoted. Adieu, my dearest friend. May every blessing of Heaven attend
you! Farewell.
We find it difficult to express the emotions with which Charlotte’s soul
was agitated during the whole of this time, whether in relation to her
husband or to her unfortunate friend; although we are enabled, by our
knowledge of her character, to understand their nature.
It is certain that she had formed a determination, by every means in
her power to keep Werther at a distance; and, if she hesitated in her
decision, it was from a sincere feeling of friendly pity, knowing how
much it would cost him, indeed, that he would find it almost impossible
to comply with her wishes. But various causes now urged her to be firm.
Her husband preserved a strict silence about the whole matter; and she
never made it a subject of conversation, feeling bound to prove to him
by her conduct that her sentiments agreed with his.
The same day, which was the Sunday before Christmas, after Werther had
written the last-mentioned letter to his friend, he came in the evening
to Charlotte’s house, and found her alone. She was busy preparing some
little gifts for her brothers and sisters, which were to be distributed
to them on Christmas Day. He began talking of the delight of
the children, and of that age when the sudden appearance of the
Christmas-tree, decorated with fruit and sweetmeats, and lighted up with
wax candles, causes such transports of joy. “You shall have a gift too,
if you behave well,” said Charlotte, hiding her embarrassment under
sweet smile. “And what do you call behaving well? What should I do, what
can I do, my dear Charlotte?” said he. “Thursday night,” she answered,
“is Christmas Eve. The children are all to be here, and my father too:
there is a present for each; do you come likewise, but do not come
before that time.” Werther started. “I desire you will not: it must be
so,” she continued. “I ask it of you as a favour, for my own peace and
tranquillity. We cannot go on in this manner any longer.” He turned away
his face walked hastily up and down the room, muttering indistinctly,
“We cannot go on in this manner any longer!” Charlotte, seeing the
violent agitation into which these words had thrown him, endeavoured
to divert his thoughts by different questions, but in vain. “No,
Charlotte!” he exclaimed; “I will never see you any more!” “And why so?”
she answered. “We may–we must see each other again; only let it be
with more discretion. Oh! why were you born with that excessive, that
ungovernable passion for everything that is dear to you?” Then, taking
his hand, she said, “I entreat of you to be more calm: your talents,
your understanding, your genius, will furnish you with a thousand
resources. Be a man, and conquer an unhappy attachment toward a creature
who can do nothing but pity you.” He bit his lips, and looked at her
with a gloomy countenance. She continued to hold his hand. “Grant me but
a moment’s patience, Werther,” she said. “Do you not see that you are
deceiving yourself, that you are seeking your own destruction? Why must
you love me, me only, who belong to another? I fear, I much fear, that
it is only the impossibility of possessing me which makes your desire
for me so strong.” He drew back his hand, whilst he surveyed her with a
wild and angry look. “‘Tis well!” he exclaimed, “’tis very well! Did not
Albert furnish you with this reflection? It is profound, a very profound
remark.” “A reflection that any one might easily make,” she answered;
“and is there not a woman in the whole world who is at liberty, and has
the power to make you happy? Conquer yourself: look for such a being,
and believe me when I say that you will certainly find her. I have long
felt for you, and for us all: you have confined yourself too long within
the limits of too narrow a circle. Conquer yourself; make an effort: a
short journey will be of service to you. Seek and find an object worthy
of your love; then return hither, and let us enjoy together all the
happiness of the most perfect friendship.”
“This speech,” replied Werther with a cold smile, “this speech should
be printed, for the benefit of all teachers. My dear Charlotte, allow me
but a short time longer, and all will be well.” “But however, Werther,”
she added, “do not come again before Christmas.” He was about to make
some answer, when Albert came in. They saluted each other coldly, and
with mutual embarrassment paced up and down the room. Werther made
some common remarks; Albert did the same, and their conversation soon
dropped. Albert asked his wife about some household matters; and,
finding that his commissions were not executed, he used some expressions
which, to Werther’s ear, savoured of extreme harshness. He wished to go,
but had not power to move; and in this situation he remained till eight
o’clock, his uneasiness and discontent continually increasing. At length
the cloth was laid for supper, and he took up his hat and stick. Albert
invited him to remain; but Werther, fancying that he was merely paying a
formal compliment, thanked him coldly, and left the house.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
De wereld van heden
raast door in dada′s voetspoor
Antony Kok
Experimenteel dichter (1882 – 1969)
DE BIOGRAFIE
Via de site www.antonykok.nl krijgt u een beeld van het leven en werk van de schrijver en dichter Antony Kok (1882-1969). U vindt niet alleen teksten (poëzie en proza) en beeldmateriaal van Antony Kok en De Stijl, maar ook enkele beschikbare biografische teksten.
Het materiaal is mede verzameld voor de in het voorjaar van 2016 te verschijnen biografie van de hand van schrijver en dichter Jef van Kempen (1948) en literatuurwetenschapper Hanneke van Kempen (1976). Er zal dan tevens een uitgave van de verzamelde gedichten, aforismen en prozateksten verschijnen. De laatste bloemlezing van het werk van Antony Kok verscheen in 2000: Antony Kok, Gedichten en Aforismen (Een keuze uit de gedichten en aforismen van Antony Kok, bezorgd en van een nawoord voorzien door Jef van Kempen).
De komende tijd zal nieuws over de biografie verschijnen op deze website (fleursdumal.nl) en de speciale website antonykok.nl
# WEBSITE ANTONY KOK
www.antonykok.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Antony Kok, Art & Literature News, Dada, De Stijl, Hanneke van Kempen, Jef van Kempen, Kempen, Jef van, Theo van Doesburg
Vendredi 26 septembre 2014 – 19.00
Arnon Grunberg & Frédéric Beigbeder
Rencontre animée par Margot Dijkgraaf
Rencontre
Dans son roman L’Homme sans maladie, Arnon Grunberg, né à Amsterdam en 1971 et installé depuis des années à New York, dresse de nouveau un bilan féroce de notre société et de notre démocratie. Un architecte zurichois décroche un contrat à Bagdad, une commande qui va changer sa vie et sa vision de l’Europe.
Arnon Grunberg, un des plus brillants écrivains néerlandais actuels, dialoguera avec Frédéric Beigbeder qui vient de publier Oona & Salinger, un roman sur l’histoire d’amour avortée entre Salinger et Oona O’Neill, fille du grand dramaturge américain.
Une rencontre internationale sur les thèmes des États-Unis, l’amour et l’écriture, conçue et animée 
par Margot Dijkgraaf, critique littéraire aux Pays-Bas.
Soirée organisée par le service culturel de l’Ambassade des Pays-Bas.
(À lire – Arnon Grunberg, L’Homme sans maladie, trad. du néerlandais par Olivier Vanwersch-Cot, Héloïse d’Ormesson, août 2014. & Frédéric Beigbeder, Oona & Salinger, Grasset, août 2014)
Maison de la Poésie
Passage Molière
157, rue Saint-Martin – 75003 Paris
M° Rambuteau – RER Les Halles
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Arnon Grunberg, Art & Literature News, Maison de la Poésie, Margot Dijkgraaf, MONTAIGNE
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature