Fleurs du Mal Magazine
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
zeventien
Wie op de juiste tijd in het trapportaal 1221 East 135 Street aanwezig was, zou op het eerste gezicht gezworen hebben dat het twee echte heren waren. Maar een tweede blik zou die mening toch grondig herzien. Beide waren niet al te groot, de ene was te mager en de ander zou niet al te veel boven zijn ideale gewicht zijn. De magere had een gelig gezicht, als van een leverzieke, maar de geelgroene ogen gaven aan het rimpelige gezicht zo’n intens gemene blik dat men met een lichte huivering aan Joseph Goebbels moest denken en de man weer snel uit zijn gedachten zou bannen. De tweede man liep alsof hij gewend was om op te treden. Het zou voor een oplettende toeschouwer een politie-agent of een dokter kunnen zijn. Wanneer de tweede geweten zou hebben dat men hem voor een dokter hield, zou hij zich gestreeld voelen. Drie jaar had hij de Medical Highschool gevolgd en was er toen wegens verregaande sadisme tijdens de sectielessen afgetrapt. Maar hetgeen hij daar geleerd had werd door hem op zijn slachtoffers uitgeprobeerd. Dat die slachtoffers het nooit overleefden lag niet aan de kwaliteit van de opleiding in die drie jaar, maar meer aan zijn wrede aard en een haast ziekelijke bezetenheid om bloed te zien.
De twee mannen keken in de hal naar een naamsregister maar dit was teveel gevraagd, enkele brievenbussen waren wel aanwezig, maar die vertoonden alleen het nummer van de flat, waarvan de bewoner aanspraak maakte op het gebruik van die bus. De meeste bewoners waren werkloos en leefden onder anderen van een kleine uitkering. Je moest het de sociale controleurs niet al te gemakkelijk maken door zomaar je naam op de brievenbus aan te geven. Een lift was natuurlijk niet aanwezig, de bewoners wisten het woordje lift amper te spellen, laat staan dat ze zo’n kostbare voorziening konden betalen. Langs een smerige trap, duidelijk gemaakt van gewapend beton, want de treden vertoonden onbeschaamd een geraamte van roestig betonstaal, liepen de twee naar boven. Licht hijgend kwamen ze op de vierde verdieping aan en keken in het halletje rond naar de naamplaatjes. Een gaf een Poolse naam, de tweede moest van een Ier zijn, op een andere deur was een miniatuur van een icoon vastgeniet. Het naamplaatje vermeldde de naam Lolita Romanowa. Doc en Lime keken elkaar gniffelend aan en trokken hun das recht. Doc ging naar de deur en klopte aan. Lime ging naast de deur staan zodat, wanneer de deur geopend zou worden, hij niet te zien zou zijn. Een lage meisjesstem, met een klank welke beloftes inhield, riep dat ze kwam. De deur ging op een kier open en liet een levendig bruin gezichtje zien.
‘Dag meneer, waarmee kan ik u dienen?’ vroeg ze beleefd aan Doc.
‘Zou ik even binnen mogen komen, ik ben van de belastingen,’ was het antwoord.
Het meisje sperde haar ogen even open en vroeg op ongelovige toon: ‘Van de belastingen?’
‘Ja mevrouw, antwoordde Doc, ‘ik moet iets van uw aangifte van het vorige jaar met u doornemen.’
Gerustgesteld deed het meisje de deur even dicht om een veiligheidsketting te kunnen weghalen, toen ging de deur ver open. Direct stapte Doc binnen en nam zijn hoed af. Vóór het meisje de deur kon sluiten was ook Lime binnengewipt. Het meisje keek verschrikt naar die indringer, maar Doc verklaarde dat het zijn assistent was. Toen de twee bleven staan werd het meisje wat verlegen en vroeg of de heren niet wilden gaan zitten. Dat deden de heren. De hele tijd hadden de twee het meisje staan aanstaren en al zittende gingen ze daarmee door. Het was dan ook meer dan de moeite waard wat ze zagen. Vanuit een bruin, Slavisch aandoend gezicht keken twee felblauwe ogen hen aan. Het haar was diepzwart en reikte tot de volle borsten van het meisje. Brede heupen vormden een regelrechte uitnodiging voor elke man. Tot die uitnodiging droeg ook haar kleding een steentje bij. Over de naakte huid was een dun zijden bloesje gespannen, dat elk detail daaronder in gedachte zichtbaar maakte. Soepel bewoog de huid onder het bloesje en wanneer iemand ooit op het idee van een b.h.-tje gekomen was, vergat hij elke noodzaak hiervan bij het zien van die prachtig gevormde borsten. Niet zwaar, maar ferm vooruitstekend vertoonden zij zich aan ieder die het maar zien wilde. Er was geen spiertje dat neiging tot verslapping vertoonde. Integendeel, er bestond een acuut gevaar voor de paar knoopjes die het bloesje dicht en de borsten op hun plaats probeerden te houden. Nadat ze zich met moeite van dat onderdeel hadden losgerukt, gingen de twee paar ogen naar onder. Vanuit een paar pantoffeltjes vertrokken twee benen naar een rokje dat in feite niet meer was dan een breed uitgevallen ceintuur. Maar wat voor benen! Slanke enkels gaven steun aan een paar prachtige benen met sierlijke maar toch stevige kuiten. Haar knieën waren een streling voor elk mannenoog. Vanaf die knieën gingen de benen verder omhoog om dan iets uit te lopen in een paar heerlijke dijen, met net genoeg vlees om een zalig houvast te hebben zonder te kunnen zeggen dat er te veel vlees of vet op zat. In de schemer van het rokje verloren de dijen zich in een ontmoeting waarvan alleen al het denken eraan elke man de adem zou benemen. Een paar mooie, maar niet te magere armen verbonden twee prachtige, soepele slanke handen met het lichaam.
Toen het tot de twee heren doordrong dat het toch wel erg stil werd in het vertrek, slikten ze moeizaam en keken het meisje aan. Met een beminnelijke glimlach maakte Doc zich bekend.
‘Dat van die belastingen was maar een smoesje,’ zei hij. ‘We moeten met jou eens praten over bepaalde dingen.’
‘Wie zijn jullie dan?’ vroeg het nu geschrokken meisje.
Lime liep naar het meisje toe en zei: ‘Kalm aan zus, dan zal er niets gebeuren.’
Doc vroeg: ‘Is uw verloofde ene Millhouse?’
Het meisje antwoorde verbaasd: ‘Antoine?’
Vlug ging Doc verder: ‘Dus dat klopt?’
‘Nou, verloofd is een groot woord.’
‘Heeft hij hier een pakje achtergelaten?’ vroeg Lime nu.
‘Nee, een pakje heeft hij nooit achtergelaten, trouwens, hier is hij nooit geweest. Antoine werkt in een groot magazijn van een elektronisch bedrijf en ziet overdag zoveel pakjes, dat hij er ‘s avonds echt niet meer mee zal gaat lopen.’
De heren stonden op. Doc zei op een vermoeide toon: ‘Meisje, je hebt geluk. We mogen verder niets doen, maar er komen binnenkort een paar andere heren om inlichtingen. Geef ze die maar, als je tenminste van mij een goede raad wilt aannemen.’ De twee liepen naar de deur en verdwenen.
Lolita bleef verschrikt en in de war achter. Wat moest ze daar nou van denken. Ze liep naar de telefoon en belde het nummer van Antoine. De telefoon gaf echter alleen de oproeptoon. Met bange voorgevoelens legde ze de hoorn weer neer.
Een paar blokken verder gaf Doc telefonisch verslag aan zijn chef, na aandachtig geluisterd te hebben zei deze dat ze terug moesten komen.
Terwijl hij de hoorn neerlegde brulde Vincente om Antonio en Rope. Haastig werden koffiekoppen weggezet en kwamen de twee naar het kantoortje en klopten eerbiedig op de deur.
‘Binnen verdomme,’ schreeuwde Vincente woedend.
De twee keken elkaar aan en gingen naar binnen.
Terwijl Vincente een papiertje naar hen probeerde te gooien zei hij: ‘Hier een adres, ga er naar toe en breng die griet kost wat het kost aan het praten.’
Rope raapte het stukje papier op en keek naar het voor hem onbekende adres. Vragend keek hij naar zijn baas.
‘Ze is het vriendinnetje van Millhouse,’ zei Vincente.
Nu wisten de twee waarom het ging. Zonder nog iets te vragen gingen ze naar buiten.
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman
waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
drieënzestig
Movo van Brabant stond voor de etalage van Atheneum Boekhandel, die was gevuld met honderden exemplaren van het nieuwe boek van premier Mandarijn. Het rode boekje van de macht heette het, met als ondertitel Samen een tegen allen.
Tussen de stapels stonden portretten van de gevierde leider, de koningin-regentes en de prinsesjes.
Movo schudde zijn hoofd vanwege de dwaze titel die een contradictio was, althans voor iemand met taalgevoel.
Movo kreeg niet veel tijd om erover na te denken: het geweld spoelde door de straat. Een horde fundies verzamelde zich op het Spui, voor het beeld van het Lieverdje dat in de jaren zestig zo beroemd was geworden door de happenings van de provo’s.
‘Samen een tegen allen,’ riepen ze naar het peloton ME-ers.
Ogenblikkelijk herinnerde Movo zich zijn meesterwerk met de titel De slag om de Blauwbrug. Nu hij getuige was van deze spannende gebeurtenis, doemde er een nieuw meesterwerk op in zijn hoofd: De slag om het Maagdenhuis. Maar hij twijfelde. Was dat boek al niet veel eerder geschreven? Door Barrie? Of door hemzelf?
Zoekend in zijn herinneringen dwaalde hij terug in de tijd. Starend naar zijn spiegelbeeld dat werd ingekleurd door de honderden rode boekjes in de etalage, verloor hij de meute achter zijn rug uit het oog. Hij zag niet hoe de ME-ers en de fundies elkaar te lijf gingen, en miste de confrontatie van de eeuw, hoewel hij er middenin stond.
Hoofdstuk 63 (wordt vervolgd)
Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90 te bestellen via de plaatselijke boekhandel of via ► Bol.com
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis.nl poetry magazine
.jpg)
More in: -Adriaan en de Anderen
.jpg)
Hypnotize with any T.V.set
1st. evening or money – back
Visual poetry: Ready-mades – kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman
waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
tweeënzestig
‘Ik zie water,’ riep Jan Wolkmens. Hij wees naar een schittering midden op het eiland.
Theodorus Donderop sleepte zich naar de plek die op een oase leek. Maar hij naderde hem niet. Het was alsof het meertje zich steeds verplaatste.
‘Het is een fata morgana,’ riep Jan blij. ‘Schitterend, schitterend!’
‘Echt water was mij liever geweest,’ zei Theodorus die aan het uitdrogen was.
Ze waren nu midden op het eiland. Vooral voor Donderop was de eenzaamheid drukkend. Erger nog vond hij het dat hij, als hij op een door de wind opgeworpen heuveltje ging staan, de kustlijn van Friesland kon zien. Daar waren mensen. Ze konden hem redden. Maar geen sterveling daar had door dat hij hier in nood verkeerde.
‘Vroeger heb ik een week helemaal alleen op Rottumeroog gezeten,’ zei Jan. ‘Maar toen had ik een tent en mijn natje en mijn droogje. En via de radio kon ik aan het hele land mijn avonturen vertellen. Ze betaalden mij er ook nog voor.’
‘Bomans zat er toch ook?’
‘Godfried zat er ook een hele week alleen. Maar hij werd neerslachtig. Hij miste de roomse vrouwtjes met permanent bij wie hij zo geliefd was. Ik putte vreugde uit de natuur. Ik trok me af bij het zien van de duinen die op de billen van mijn Tsarina leken.’
‘In grote nood trek ik me altijd op aan teksten van Proust en Joyce,’ zei Theodorus. Hij reciteerde de eerste regels van de Ulysses van James Joyce. Een paar vissen staken hun kop boven het water uit. En ook de vogels luisterden naar de nieuwe Franciscus, die preekte tot alle schepselen Gods en daarbij gebruikmaakte van de bijbel van de literatuur.
Hoofdstuk 62 (wordt vervolgd)
Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90 te bestellen via de plaatselijke boekhandel of via ► Bol.com
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis.nl poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman
waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
eenenzestig
Verslagen na het verlies van zijn witte fiets, liep Luud over de Herengracht. Bij de Leidsestraat zag hij ze. Groepen luidruchtige fundies. Met die lui wilde hij niets te maken hebben. Die waren net zo erg als Limburgse schutters.
Hij ging binnen bij café De Kwelling voor een borrel en stapte over de hond Bas heen.
Het was stil.
‘De vaste klanten zijn allemaal de baan op,’ zei Bas. ‘Naar de koningin kijken. Het gaat er vandaag om spannen.’
‘Het was voor mij al spannend genoeg,’ zei Luud.
‘Wat zie jij eruit,’ zei Bas. ‘Bloed op je gezicht.’
‘Limburgse schutters,’ zei Luud. ‘In uniform. Je kent dat tuig.’
Hij dronk twee borrels. Ze gaven hem moed. Hij liep naar buiten en wandelde naar het Leidseplein. Hij zag nog net hoe de koninklijke koets het Vondelpark inreed, op weg naar de kiosk waar Maxima de parade zou afnemen.
Honderden fundies hadden zich bij de ingang verzameld om te rellen, maar ze werden door een leger ME-ers van de koets weggehouden.
Opeens beweging. De fundies begonnen te rennen. Dreigend rukten de ME-ers op, in een gesloten cordon.
Luud begreep dat hij in groot gevaar verkeerde. Voor die slagers van de politie had hij het verkeerde uiterlijk. Hij zette het op een lopen, de fundies achterna, die over de Leidsestraat naar het Maagdenhuis vluchtten.
Opeens, toen hij tussen de gristelijke jongeren stond, begreep Luud dat hij en zij samen dezelfde vijand hadden. De ME was de lange arm van Mandarijn.
Hij zag Tjeepie, te midden van een groep fundies aan wie ze iets voorlas uit een schriftje. Hij luisterde. Ze las recepten voor. Soeprecepten. Liefdesrecepten.
Tjeepie zag hem. Ze zwaaide.
‘Jij krijgt ook soep,’ riep ze stralend naar Luud. ‘Met ballen.’
Hoofdstuk 61 (wordt vervolgd)
Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90 te bestellen via de plaatselijke boekhandel of via ► Bol.com
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis.nl poetry magazine
.jpg)
More in: -Adriaan en de Anderen
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
zestien
Hij schakelde de boven de tafel hangende microfoon in en sprak de datum, de bijzonderheden van de vindplaats en een korte omschrijving van het lichaam in. Met uitgeschakelde microfoon zei hij tegen Evelyne: ‘Ik denk dat ze door een min of meer bekende is doodgeschoten. De ogen hebben nog een verbaasde blik en de pupilverwijding duidt daar ook op.’
Terwijl hij de microfoon weer inschakelde bekeek hij de handen van het meisje. ‘Vermoedelijk is het slachtoffer veel met gereedschappen omgegaan. Eeltplekken op de binnenzijde van de rechterwijsvinger en op het gedeelte tussen duim en wijsvinger duiden misschien op omgang met handvuurwapens. Zware eeltvorming op de rand van de rechterhand tussen pols en pink vermoedelijk van karate of andere vechtsport.’
Evelyne hield een hand over de microfoon en zei: ‘Ik heb de kleren van het arme ding onderzocht, alles was van Amerikaanse makelij en praktisch nieuw. Als je dan bij die eeltplekken op haar hand iets verder denkt kom je al snel uit bij een agente van een of andere geheime dienst. Wat denk jij ervan Carson?’
De statige gestalte van de dokter was even in gedachten verzonken. ‘Ho, ho, als je die sterk ontwikkelde spieren ziet, daarbij opgeteld die eeltplekken en het kapsel met die korte haren, dan kun je inderdaad gaan denken aan wat jij denkt,’ zei hij door de twee brillen kijkend.
Daarna bekeek hij de prachtige stevige borsten, de buik en het schaamgebied. Nu fronste hij zijn wenkbrauwen en deed voorzichtig het schaamhaar opzij. ‘Kleine verwondingen aan de vagina door een voorwerp wat tamelijk ruw ingebracht is geweest. Kan een gevouwen blad papier zijn geweest, of een huls van een tamelijk stevig materiaal.’
De dokter reed een mobiele microscoop boven het schaamgebied en stelde scherp. Hij onderzocht gedurende een aantal minuten de verwondingen nauwkeurig en mompelde wat in zichzelf. Toen sprak hij hardop: ‘De verwonding is hoogstwaarschijnlijk ontstaan door het ruw verwijderen van een vermoedelijk plastic koker. Omdat dit nog al pijnlijk is zal dit waarschijnlijk door de dader gedaan zijn.’
Evelyne hield opnieuw een hand voor de microfoon en vroeg: ‘Hoe weet je dat het een plastic koker moet zijn?’
‘Ho, ho, het is waarschijnlijk, maar kunststof heeft bij wrijving over zachte huid een gladstrijkend effect, alsof je daar dan geen poriën meer hebt. En omdat dit aan beide kanten van de vagina voor komt neig ik naar die conclusie.’
Terwijl hij naar het lijk keek liep de dokter om de tafel heen. In het licht van de sterke gloeilamp boven de tafel glinsterde iets tussen het schaamhaar. Hij bukte zich en plukte met een pincet een miniem stukje materiaal uit het schaamhaar. ‘Ho, ho, wat hebben we daar?’ zei hij nuchter. Hij legde het gevonden stukje onder de microscoop en bekeek het. ‘Ho, ho, als dat geen plastic is eet ik vanmiddag al mijn boterhammen op.’
Evelyne zei niet wat ze gevonden had en liet Carson maar begaan. Deze deed het stukje plastic in een papieren zakje en schreef er met een potlood de noodzakelijke gegevens op. Wat hij had gevonden werd weer op de taperecorder ingesproken.
‘Dit gaat naar ons grote lab,’ zei Carson terwijl hij een lancet opnam. Hij draaide zich naar Evelyne en vroeg: ‘Weet je zeker dat je dit wilt zien, ik ga de baarmoeder openen om verdere verwondingen te zoeken?’
‘Ja, ik blijf hier, maar als het te erg wordt ga ik wel even in een hoekje zitten.’
De statige figuur boog zich over het dode meisje en begon te snijden. Na enkele minuten was het karwei geklaard. Een zwakke weeë geur kwam van de snijtafel. ‘In de uterus is het slijmvlies op twee plaatsen beschadigd, vermoedelijk door het inbrengen van een vermoedelijk plastic kokertje,’ zei hij in de microfoon. Hij haalde de buikwandranden naar elkaar en zette er een paar krammen in, zodat de buikwand dicht bleef. Toen bekeek hij de kogelwond.
‘Ho, ho,’ zei hij tegen Evelyne. ‘Dat is door een vakman gedaan. Precies op de juiste plaats om zoveel mogelijk schade in de hersenen aan te richten en om er zeker van te zijn dat de dood meteen intrad. Dat is een echte professional geweest. Alleen iemand uit de CIA of soortgelijke dienst krijgt een zodanige schietopleiding om zo een kunststukje te kunnen uitvoeren.’
Toen hij een kleine roestvrijstalen cirkelzaagmachine pakte om de schedel te gaan halveren stond Evelyne op: ‘Ik heb voorlopig genoeg gezien en gehoord, ik ga naar mijn kantoor. Als de uitslag van het stukje plastic komt hoor ik dat dan van je?’
‘Ho, ho, ik vermoed dat het een stukje plastic is, maar jij krijgt van mij alle bijzonderheden te horen.’
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
.jpg)
Ton van Reen
DORPSGEK
De goden hebben hem gezegend
en het licht geschonken
al voor zijn geboorte
het diepste inzicht in het leven
heeft hij verworven in de moederschoot
Hij deelt de hutten van allen
en zit aan bij de oudsten
die bier met hem drinken
en naar hem luisteren
want hij bezit kennis van hemel en aarde
Dronken zwerft hij door het dorp
op elk erf deelt hij raadsels uit
de geheime woorden die uit zijn mond komen
worden gekoesterd als kostbare gaven
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten
kempis.nl poetry magazine
More in: -De naam van het mes, Ton van Reen
.jpg)
Joris-Karl Huysmans
(1849-1907)
Le Drageoir aux épices (1874)
XIV. La rive gauche
Las du bruissement des foules, dégoûté des criailleries des histrionnes d’amour, je vais me promener sur le boulevard Montparnasse; je gagne la rue de la Santé, la rue du Pot-au-Lait et les chemins vagues qui longent la Bièvre. Cette petite rivière, si bleue à Buc, est d’un noir de suie à Paris. Quelquefois même elle exhale des relents de bourbe et de vieux cuir, mais elle est presque toujours bordée de deux bandes de hauts peupliers et encadrée d’aspects bizarrement tristes qui évoquent en moi comme de lointains souvenirs, ou comme les rythmes désolés de la musique de Schubert. Quelle rue étrange que cette rue du Pot-au-Lait! déserte, étranglée, descendant par une pente rapide dans une grande voie inhabitée, aux pavés enchâssés dans la boue; le ruisseau court au milieu de la rue et charrie dans ses petites cascades des îlots d’épluchures de légumes qui tigrent de vert les eaux noirâtres. Les maisons qui la bordent s’appuient et se serrent les unes contre les autres. Les volets sont fermés; les portes closes sont émaillées de gros clous, et parfois un peuple de petits galopins, au nez sale, aux cheveux frisés, se traînent sur les genoux, malgré les observations de leurs mères et jouent une longue partie de billes. Il faut les voir, accroupis, montrant leur petite culotte rapiécée, du fond de laquelle s’échappe un drapeau blanc, s’appuyant de la main gauche à terre et lançant dans un gros trou une petite bille. Ils se relèvent, sautillent, poussent des cris de joie, tandis que le partner, un petit bambin aussi mal accoutré, fait une mine boudeuse et observe avec inquiétude l’adresse de son adversaire. Une lanterne, suspendue en l’air par des cordes accrochées à deux maisons qui se font face, éclaire la rue, le soir. Il y a quelque temps, ces cordes se rompirent et le réverbère fut rattaché par mille petites ficelles qui aidèrent les grosses cordes à en soutenir le poids. On eût dit de la lanterne, au milieu de ce treillis de cordelettes, une gigantesque araignée tissant sa toile. Une fois engagé dans la longue route qui rejoint cette ruelle, vous arrivez, après quelques minutes de marche, près d’un petit étang, moiré de follicules vertes. On croirait être devant un étrange gazon, si parfois des grenouilles ne sautaient des herbes et ne faisaient clapoter et rejaillir sur le feuillage des gouttelettes d’eau brune.
La vue est bornée. D’un côté, la Bièvre et une rangée d’ormes et de peupliers; de l’autre, les remparts. Des linges bariolés qui sèchent sur lune corde, un âne qui remue les oreilles et se bat les flancs de sa queue pour chasser les mouches; un peu plus loin, une hutte de sauvage, bâtie avec quelques lattes, crépie de mortier, coiffée d’un bonnet de chaume, percée d’un tuyau pour laisser échapper la fumée: c’est tout. C’est navrant, et pourtant cette solitude ne manque pas de charme. Ce n’est pas la campagne des environs de Paris, polluée par les ébats des courtauds de boutique, ces bois qui regorgent de monde, le dimanche, et dont les taillis sont semés de papiers gras et de culs de bouteilles; ce n’est pas la vraie campagne, si verte, si rieuse au clair soleil; c’est un monde à part, triste, aride, mais par cela même solitaire et charmant. Quelques ouvriers ou quelques femmes qui passent, un panier au bras, à la main un enfant qui se fait traîner et traîne lui-même un petit chariot en bois, peint en bleu, avec des roues jaunes, rompent seuls la monotonie de la route. Parfois, le dimanche, devant un petit cabaret dont l’auvent est festonné de pampres d’un vert cru et de gros raisins bleus, une famille de jongleurs vient donner des représentations en face des buveurs attablés en dehors. J’en vis une fois trois, tous jeunes, et une fille, au teint couleur d’ambre, aux grands yeux effarés, noirs comme des obsidiennes. Ils avaient établi une corde frottée de craie, reposant sur deux poteaux en forme d’X. Un drôle, à la face lamentablement laide, tournait pendant ce temps la bobinette d’un orgue. De tous côtés je voyais courir des enfants; ils arrivaient tout en sueur, se rangeaient en cercle et attendaient avec une visible impatience le commencement des exercices. Les saltimbanques furent bientôt prêts : ils se ceignirent le front d’une bandelette rose, lamée de papillons de cuivre, firent craquer leurs jointures et s’élancèrent sur la corde.
Ils débutaient dans le métier et, après quelques tordions, ils s’épatèrent sur les pavés au risque de se rompre les os. La foule s’esbaudit. Un pauvre petit diable qui était tombé se releva avec peine, en se frottant le râble. Il souffrait atrocement et, malgré d’héroïques efforts, deux grosses larmes lui jaillirent des yeux et coulèrent sur ses joues. Ses frères le rebutèrent et sa soeur se mit a rire et lui tourna le dos.
Soudain, un grand vieillard, que j’aurais à peine entrevu et que j’appris être le père de cette lignée, s’avança tenant à la main un gobelet d’étain et fit la quête, qu’il versa sur un lambeau de tapis. Son tour allait venir. Son fils aîné étendit un chiffon sur le pavé; le vieux se posa debout, les bras en l’air, et attendit ainsi quelques secondes. J’eus alors tout loisir pour l’examiner. C’était un homme âgé d’une cinquantaine d’années environ. Ses bras nus étaient entourés, comme de menottes, de bracelets de fourrure, et un léger caleçon, en imitation de peau de tigre, jaspé de paillettes d’acier, enveloppait ses reins et le haut de ses cuisses. La peau de son crâne était fendillée comme une terre trop cuite et ses sourcils épais retombaient sur ses yeux, meurtris d’auréoles de bistre. Ses fils apportèrent des poids que l’on présenta aux assistants. Ils n’étaient point en carton saupoudré de limaille, mais bien en fer. On les posa devant ses pieds, il se courba et les saisit. Les muscles de son cou s’enflaient et sillonnaient sa chair comme de grosses cordes. Il se redressa et jongla avec ces masses comme avec des balles de son, les recevant, tantôt sur le biceps, tantôt sur le dos, entre les deux épaules. Cet athlète avait l’air morne de ces vieilles rosses qui tournent, toute la journée, une meule. Quelques tours d’adresse, quelques sauts périlleux terminèrent la séance, et la troupe entra au cabaret et se fit servir à boire.
Il était tard. Le soleil se couchait et les nuages qui l’entouraient semblaient éclaboussés de gouttelettes de sang; il était temps de dîner, j’entrai dans le cabaret et m’attablai à côté d’un gros chat que je caressai et qui me râpa la main avec sa langue. On me servit un dîner mangeable, et, arrivé au moment où l’on roule une cigarette, en prenant son café, je regardai les buveurs qui peuplaient ce bouge.
Les bateleurs étaient assis à gauche; le vieux ronflait, le nez dans son verre; la fille chantait et vidait des rouges bords, et en face d’eux un ivrogne qui s’était chauffé l’armet jusqu’au rouge cerise se racontait à lui-même des histoires si drôles qu’il en riait à se tordre. Je payai mon écot et m’en allai le long de la route, tout doucement. J’atteignis bientôt la rue de la Gaîté. Je sortais de chemins peu fréquentés, et je tombais dans une des rues les plus bruyantes. Des refrains de quadrilles s’échappaient des croisées ouvertes; de grandes affiches, placées à la porte d’un café-concert, annonçaient les débuts de Mme Adèle, chanteuse de genre, et la rentrée de M. Adolphe, comique excentrique; plus loin, à la montre d’un marchand de vins, se dressaient des édifices d’escargots, aux chairs blondes persillées de vert; enfin, ça et là, des pâtissiers étalaient à leurs vitrines des multitudes de gâteaux, les uns en forme de dôme, les autres aplatis et coiffés d’une gelée rosâtre et tremblotante, ceux-ci striés de rayures brunes, ceux-là éventrés et montrant des chairs épaisses d’un jaune soufre. Cette rue justifiait bien son joyeux nom. Tandis que je regardais de tous mes yeux et me demandais si j’allais entrer dans un bal ou dans un concert, je me sens frapper sur l’épaule et j’aperçois un mien ami, un peintre, à la recherche de types fantasques. Enchantés de nous retrouver, nous voguons de conserve, remontons la rue et entrons dans un bal. Quel singulier assemblage que ces bals d’ouvriers! Un mélange de petites ouvrières et de nymphes saturniennes, soûles pour la plupart et battant les murs; des mères de famille avec de petits bébés qui rient et sautent de joie, de braves ouvriers qui s’amusent pour leur argent, et de vils proxénètes. Les filles dansaient et les papas et les mamans buvaient du vin chaud dans les saladiers en porcelaine épaisse. Les enfants se hissaient sur les tables, battaient des mains, riaient, jappaient, appelaient leur grande soeur qui leur souriait et venait les embrasser dès que la ritournelle était finie.
Mais l’heure s’avançait et nous voulions aller au concert; nous sortîmes et entrâmes dans une allée éclairée au gaz et terminée par une porte en velours pisseux. La salle était grande, ornée en haut de masques grimaçants d’un rouge brique avec des cheveux d’un vert criard. Ces masques avaient évidemment la fatuité de représenter les emblèmes de la comédie. La scène était haute et spacieuse, l’orchestre se composait d’une dizaine de musiciens. Chut! silence! la toile se lève, les violons entament un air plaintif, entremêlé de coups de cymbales et de trémolos de flûtes, et un monsieur en habit noir, orné de gants presque propres, l’air fatal, le teint livide, la bouche légèrement dépouillée de ses dents, paraît. Des applaudissements éclatent à la galerie d’en haut, assez mal composée, nous devons le dire. Nous sommes en face d’un premier ténor, Diantre! recueillons-nous. Je ne sais trop, a vrai dire, ce qu’il chante: il brame certains mots et avale les autres. De temps en temps, il jette d’une voix stridente le mot: l’Alsace! On applaudit et il semble convaincu qu’il chante de la musique. Cinq couplets défilent à la suite, puis il fait un profond salut, le bras gauche ballant, la main droite posée sur la poitrine, arrive à la porte du fond, se retourne, fait un nouveau salut et se retire. Des applaudissements frénétiques éclatent de tous côtés, on crie: bis, on frappe des pieds, l’orchestre rejoue les premières mesures de la chanson, et le ténor reparaît, s’incline et dégouzille, de son fausset le plus aigu, le couplet de la chanson le plus poivré de chauvinisme; puis il s’incline de nouveau et se sauve poursuivi par de bruyantes acclamations. Les cris s’éteignent peu à peu, les musiciens causent et s’essuient les mains, et moi j’admire, posée devant moi sur un corps de déjeté, la figure enluminée d’un vieil ivrogne. Quelle richesse de ton! quel superbe coloris! Cet homme appartenait évidemment à l’aristocratie des biberons, car il écartelait de gueules sur champ de sable, et ce n’était assurément pas avec du vermillon et du noir de pêche qu’il s’était blasonné le mufle, mais bien avec la fine fleur du vin et le pur hâle de la crasse.
Je suis distrait, hélas! de ma contemplation par un éclat de cymbales et un roulement de grosse caisse. La porte du fond s’ouvre à deux battants et une femme obèse, au corsage largement échancré, s’avance jusqu’au trou du souffleur, se dandine et braille, en gesticulant:
Ah! rendez-moi mon militaire!
Cette chanson est idiote et canaille; eh bien! à tout prendre, j’aime encore mieux cette ineptie que ces désolantes chansons où le petit oiseau fait la cour à la mousse et où «ton oeil plein de larmes» se bat dans des simulacres de vers avec une rime tristement maladive. Il était onze heures quand nous sortîmes. —Eh bien! dit mon ami, puisque nous avons tant fait que de visiter ce quartier, allons jusqu’au bout, allons chez le marchand de vins; qui sait? ce sera peut-être drôle. Nous étions justement en face de celui à la vitrine duquel se prélassaient des bataillons d’escargots. La boutique était pleine; nous nous faufilons et gagnons une petite salle, au fond, où nous trouvons deux places, entre un charbonnier étonnamment laid et deux petites filles également laides qui dévorent à belles dents des plats d’escargots. Soudain, tous les consommateurs se lèvent et livrent passage a un petit homme, porteur d’une mandoline.
Nous étions, ainsi que je l’appris plus tard, en face de Charles, le fameux chanteur populaire.
Je dessine sa figure en toute hâte. Imaginez une tête falote, un front très haut, velu et gras; un nez retroussé, malin, fureteur, s’agitant par saccades; une moustache en brosse, une bouche lippue, couleur d’aubergine, et des oreilles énormes, plaquées sur les tempes, comme des oreilles d’Indou; un teint fantastique, vert pomme par endroits, jaune safran par d’autres; une voix étonnante, descendant jusqu’aux notes les plus basses, nasillant dans les tons ordinaires. Il était vêtu d’un paletot pointillé de noir et de brun, roide au collet, déchiqueté aux poches, et d’un pantalon aux teintes de bitume. Il tenait à la main gauche une grande mandoline, appuyait son menton près des cordes et chatouillait de la main droite le ventre de l’instrument qui gémissait de larmoyante façon. Il se cambrait et regardait autour de lui avec fierté. Il chanta de sa plus forte voix le Chant de la Canaille, recueillit les plus précieux suffrages, avala un verre de vin que je lui présentai et se disposait à sortir quand il fut rappelé et instamment prié de régaler les assistants de: Châteaudun. Il chantait les couplets et tout le monde reprenait en choeur le refrain:
Les canons vomissaient la foudre
Sur Châteaudun… Qu’importe à ce pays!
Il préfère se voir en poudre
Que de se rendre aux Prussiens ennemis!
Sa chanson terminée, il sortit. —Nous en fîmes autant et allâmes nous coucher.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Le Drageoir aux épices, Huysmans, J.-K.
.jpg)
Lola Ridge
(1873-1941)
WINDOWS
seven poems
TIME-STONE
Hallo, Metropolitan–
Ubiquitous windows staring all ways,
Red eye notching the darkness.
No use to ogle that slip of a moon.
This midnight the moon,
Playing virgin after all her encounters,
Will break another date with you.
You fuss an awful lot,
You flight of ledger books,
Overrun with multiple ant-black figures
Dancing on spindle legs
An interminable can-can.
But I’d rather… like the cats in the alley… count time
By the silver whistle of a moonbeam
Falling between my stoop-shouldered walls,
Than all your tally of the sunsets,
Metropolitan, ticking among stars.
TRAIN WINDOW
Small towns
Crawling out of their green shirts…
Tubercular towns
Coughing a little in the dawn…
And the church…
There is always a church
With its natty spire
And the vestibule–
That’s where they whisper:
Tzz-tzz… tzz-tzz… tzz-tzz…
How many codes for a wireless whisper–
And corn flatter than it should be
And those chits of leaves
Gadding with every wind?
Small towns
From Connecticut to Maine:
Tzz-tzz… tzz-tzz…tzz-tzz…
SCANDAL
Aren’t there bigger things to talk about
Than a window in Greenwich Village
And hyacinths sprouting
Like little puce poems out of a sick soul?
Some cosmic hearsay–
As to whom–it can’t be Mars! put the moon–that way….
Or what winds do to canyons
Under the tall stars…
Or even
How that old roue, Neptune,
Cranes over his bald-head moons
At the twinkling heel of a sky-scraper.
ELECTRICITY
Out of fiery contacts…
Rushing auras of steel
Touching and whirled apart…
Out of the charged phallases
Of iron leaping
Female and male,
Complete, indivisible, one,
Fused into light.
SKYSCRAPERS
Skyscrapers… remote, unpartisan…
Turning neither to the right nor left
Your imperturbable fronts….
Austerely greeting the sun
With one chilly finger of stone….
I know your secrets… better than all the policemen
like fat blue mullet along the avenues.
WALL STREET AT NIGHT
Long vast shapes… cooled and flushed through with darkness….
Lidless windows
Glazed with a flashy luster
From some little pert cafe chirping up like a sparrow.
And down among iron guts
Piled silver
Throwing gray spatter of light… pale without heat…
Like the pallor of dead bodies.
EAST RIVER
Dour river
Jaded with monotony of lights
Diving off mast heads….
Lights mad with creating in a river… turning its sullen back…
Heave up, river…
Vomit back into the darkness your spawn of light….
The night will gut what you give her.
LOLA RIDGE POETRY
kempis.nl poetry magazine
More in: Ridge, Lola
.jpg)
Edgar Allan Poe
(1809-1849)
Eleonora
I am come of a race noted for vigor of fancy and ardor of passion. Men have called me mad; but the question is not yet settled, whether madness is or is not the loftiest intelligence — whether much that is glorious- whether all that is profound — does not spring from disease of thought — from moods of mind exalted at the expense of the general intellect. They who dream by day are cognizant of many things which escape those who dream only by night. In their gray visions they obtain glimpses of eternity, and thrill, in awakening, to find that they have been upon the verge of the great secret. In snatches, they learn something of the wisdom which is of good, and more of the mere knowledge which is of evil. They penetrate, however, rudderless or compassless into the vast ocean of the “light ineffable,” and again, like the adventures of the Nubian geographer, “agressi sunt mare tenebrarum, quid in eo esset exploraturi.”
We will say, then, that I am mad. I grant, at least, that there are two distinct conditions of my mental existence — the condition of a lucid reason, not to be disputed, and belonging to the memory of events forming the first epoch of my life — and a condition of shadow and doubt, appertaining to the present, and to the recollection of what constitutes the second great era of my being. Therefore, what I shall tell of the earlier period, believe; and to what I may relate of the later time, give only such credit as may seem due, or doubt it altogether, or, if doubt it ye cannot, then play unto its riddle the Oedipus.
She whom I loved in youth, and of whom I now pen calmly and distinctly these remembrances, was the sole daughter of the only sister of my mother long departed. Eleonora was the name of my cousin. We had always dwelled together, beneath a tropical sun, in the Valley of the Many-Colored Grass. No unguided footstep ever came upon that vale; for it lay away up among a range of giant hills that hung beetling around about it, shutting out the sunlight from its sweetest recesses. No path was trodden in its vicinity; and, to reach our happy home, there was need of putting back, with force, the foliage of many thousands of forest trees, and of crushing to death the glories of many millions of fragrant flowers. Thus it was that we lived all alone, knowing nothing of the world without the valley — I, and my cousin, and her mother.
From the dim regions beyond the mountains at the upper end of our encircled domain, there crept out a narrow and deep river, brighter than all save the eyes of Eleonora; and, winding stealthily about in mazy courses, it passed away, at length, through a shadowy gorge, among hills still dimmer than those whence it had issued. We called it the “River of Silence”; for there seemed to be a hushing influence in its flow. No murmur arose from its bed, and so gently it wandered along, that the pearly pebbles upon which we loved to gaze, far down within its bosom, stirred not at all, but lay in a motionless content, each in its own old station, shining on gloriously forever.
The margin of the river, and of the many dazzling rivulets that glided through devious ways into its channel, as well as the spaces that extended from the margins away down into the depths of the streams until they reached the bed of pebbles at the bottom, — these spots, not less than the whole surface of the valley, from the river to the mountains that girdled it in, were carpeted all by a soft green grass, thick, short, perfectly even, and vanilla-perfumed, but so besprinkled throughout with the yellow buttercup, the white daisy, the purple violet, and the ruby-red asphodel, that its exceeding beauty spoke to our hearts in loud tones, of the love and of the glory of God.
And, here and there, in groves about this grass, like wildernesses of dreams, sprang up fantastic trees, whose tall slender stems stood not upright, but slanted gracefully toward the light that peered at noon-day into the centre of the valley. Their mark was speckled with the vivid alternate splendor of ebony and silver, and was smoother than all save the cheeks of Eleonora; so that, but for the brilliant green of the huge leaves that spread from their summits in long, tremulous lines, dallying with the Zephyrs, one might have fancied them giant serpents of Syria doing homage to their sovereign the Sun.
Hand in hand about this valley, for fifteen years, roamed I with Eleonora before Love entered within our hearts. It was one evening at the close of the third lustrum of her life, and of the fourth of my own, that we sat, locked in each other’s embrace, beneath the serpent-like trees, and looked down within the water of the River of Silence at our images therein. We spoke no words during the rest of that sweet day, and our words even upon the morrow were tremulous and few. We had drawn the God Eros from that wave, and now we felt that he had enkindled within us the fiery souls of our forefathers. The passions which had for centuries distinguished our race, came thronging with the fancies for which they had been equally noted, and together breathed a delirious bliss over the Valley of the Many-Colored Grass. A change fell upon all things. Strange, brilliant flowers, star-shaped, burn out upon the trees where no flowers had been known before. The tints of the green carpet deepened; and when, one by one, the white daisies shrank away, there sprang up in place of them, ten by ten of the ruby-red asphodel. And life arose in our paths; for the tall flamingo, hitherto unseen, with all gay glowing birds, flaunted his scarlet plumage before us. The golden and silver fish haunted the river, out of the bosom of which issued, little by little, a murmur that swelled, at length, into a lulling melody more divine than that of the harp of Aeolus-sweeter than all save the voice of Eleonora. And now, too, a voluminous cloud, which we had long watched in the regions of Hesper, floated out thence, all gorgeous in crimson and gold, and settling in peace above us, sank, day by day, lower and lower, until its edges rested upon the tops of the mountains, turning all their dimness into magnificence, and shutting us up, as if forever, within a magic prison-house of grandeur and of glory.
The loveliness of Eleonora was that of the Seraphim; but she was a maiden artless and innocent as the brief life she had led among the flowers. No guile disguised the fervor of love which animated her heart, and she examined with me its inmost recesses as we walked together in the Valley of the Many-Colored Grass, and discoursed of the mighty changes which had lately taken place therein.
At length, having spoken one day, in tears, of the last sad change which must befall Humanity, she thenceforward dwelt only upon this one sorrowful theme, interweaving it into all our converse, as, in the songs of the bard of Schiraz, the same images are found occurring, again and again, in every impressive variation of phrase.
She had seen that the finger of Death was upon her bosom — that, like the ephemeron, she had been made perfect in loveliness only to die; but the terrors of the grave to her lay solely in a consideration which she revealed to me, one evening at twilight, by the banks of the River of Silence. She grieved to think that, having entombed her in the Valley of the Many-Colored Grass, I would quit forever its happy recesses, transferring the love which now was so passionately her own to some maiden of the outer and everyday world. And, then and there, I threw myself hurriedly at the feet of Eleonora, and offered up a vow, to herself and to Heaven, that I would never bind myself in marriage to any daughter of Earth — that I would in no manner prove recreant to her dear memory, or to the memory of the devout affection with which she had blessed me. And I called the Mighty Ruler of the Universe to witness the pious solemnity of my vow. And the curse which I invoked of Him and of her, a saint in Helusion should I prove traitorous to that promise, involved a penalty the exceeding great horror of which will not permit me to make record of it here. And the bright eyes of Eleonora grew brighter at my words; and she sighed as if a deadly burthen had been taken from her breast; and she trembled and very bitterly wept; but she made acceptance of the vow, (for what was she but a child?) and it made easy to her the bed of her death. And she said to me, not many days afterward, tranquilly dying, that, because of what I had done for the comfort of her spirit she would watch over me in that spirit when departed, and, if so it were permitted her return to me visibly in the watches of the night; but, if this thing were, indeed, beyond the power of the souls in Paradise, that she would, at least, give me frequent indications of her presence, sighing upon me in the evening winds, or filling the air which I breathed with perfume from the censers of the angels. And, with these words upon her lips, she yielded up her innocent life, putting an end to the first epoch of my own.
Thus far I have faithfully said. But as I pass the barrier in Times path, formed by the death of my beloved, and proceed with the second era of my existence, I feel that a shadow gathers over my brain, and I mistrust the perfect sanity of the record. But let me on. — Years dragged themselves along heavily, and still I dwelled within the Valley of the Many-Colored Grass; but a second change had come upon all things. The star-shaped flowers shrank into the stems of the trees, and appeared no more. The tints of the green carpet faded; and, one by one, the ruby-red asphodels withered away; and there sprang up, in place of them, ten by ten, dark, eye-like violets, that writhed uneasily and were ever encumbered with dew. And Life departed from our paths; for the tall flamingo flaunted no longer his scarlet plumage before us, but flew sadly from the vale into the hills, with all the gay glowing birds that had arrived in his company. And the golden and silver fish swam down through the gorge at the lower end of our domain and bedecked the sweet river never again. And the lulling melody that had been softer than the wind-harp of Aeolus, and more divine than all save the voice of Eleonora, it died little by little away, in murmurs growing lower and lower, until the stream returned, at length, utterly, into the solemnity of its original silence. And then, lastly, the voluminous cloud uprose, and, abandoning the tops of the mountains to the dimness of old, fell back into the regions of Hesper, and took away all its manifold golden and gorgeous glories from the Valley of the Many-Colored Grass.
Yet the promises of Eleonora were not forgotten; for I heard the sounds of the swinging of the censers of the angels; and streams of a holy perfume floated ever and ever about the valley; and at lone hours, when my heart beat heavily, the winds that bathed my brow came unto me laden with soft sighs; and indistinct murmurs filled often the night air, and once — oh, but once only! I was awakened from a slumber, like the slumber of death, by the pressing of spiritual lips upon my own.
But the void within my heart refused, even thus, to be filled. I longed for the love which had before filled it to overflowing. At length the valley pained me through its memories of Eleonora, and I left it for ever for the vanities and the turbulent triumphs of the world.
I found myself within a strange city, where all things might have served to blot from recollection the sweet dreams I had dreamed so long in the Valley of the Many-Colored Grass. The pomps and pageantries of a stately court, and the mad clangor of arms, and the radiant loveliness of women, bewildered and intoxicated my brain. But as yet my soul had proved true to its vows, and the indications of the presence of Eleonora were still given me in the silent hours of the night. Suddenly these manifestations they ceased, and the world grew dark before mine eyes, and I stood aghast at the burning thoughts which possessed, at the terrible temptations which beset me; for there came from some far, far distant and unknown land, into the gay court of the king I served, a maiden to whose beauty my whole recreant heart yielded at once — at whose footstool I bowed down without a struggle, in the most ardent, in the most abject worship of love. What, indeed, was my passion for the young girl of the valley in comparison with the fervor, and the delirium, and the spirit-lifting ecstasy of adoration with which I poured out my whole soul in tears at the feet of the ethereal Ermengarde? — Oh, bright was the seraph Ermengarde! and in that knowledge I had room for none other. — Oh, divine was the angel Ermengarde! and as I looked down into the depths of her memorial eyes, I thought only of them — and of her.
I wedded; — nor dreaded the curse I had invoked; and its bitterness was not visited upon me. And once — but once again in the silence of the night; there came through my lattice the soft sighs which had forsaken me; and they modelled themselves into familiar and sweet voice, saying:
“Sleep in peace! — for the Spirit of Love reigneth and ruleth, and, in taking to thy passionate heart her who is Ermengarde, thou art absolved, for reasons which shall be made known to thee in Heaven, of thy vows unto Eleonora.”
Edgar Allan Poe: Eleonora
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive O-P, Edgar Allan Poe, Poe, Edgar Allan
Alfred de Musset
(1810-1857)
La Nuit de Décembre
Du temps que j’étais écolier,
Je restais un soir à veiller
Dans notre salle solitaire.
Devant ma table vint s’asseoir
Un pauvre enfant vêtu de noir,
Qui me ressemblait comme un frère.
Son visage était triste et beau :
À la lueur de mon flambeau,
Dans mon livre ouvert il vint lire.
Il pencha son front sur sa main,
Et resta jusqu’au lendemain,
Pensif, avec un doux sourire.
Comme j’allais avoir quinze ans
Je marchais un jour, à pas lents,
Dans un bois, sur une bruyère.
Au pied d’un arbre vint s’asseoir
Un jeune homme vêtu de noir,
Qui me ressemblait comme un frère.
Je lui demandai mon chemin ;
Il tenait un luth d’une main,
De l’autre un bouquet d’églantine.
Il me fit un salut d’ami,
Et, se détournant à demi,
Me montra du doigt la colline.
À l’âge où l’on croit à l’amour,
J’étais seul dans ma chambre un jour,
Pleurant ma première misère.
Au coin de mon feu vint s’asseoir
Un étranger vêtu de noir,
Qui me ressemblait comme un frère.
Il était morne et soucieux ;
D’une main il montrait les cieux,
Et de l’autre il tenait un glaive.
De ma peine il semblait souffrir,
Mais il ne poussa qu’un soupir,
Et s’évanouit comme un rêve.
À l’âge où l’on est libertin,
Pour boire un toast en un festin,
Un jour je soulevais mon verre.
En face de moi vint s’asseoir
Un convive vêtu de noir,
Qui me ressemblait comme un frère.
Il secouait sous son manteau
Un haillon de pourpre en lambeau,
Sur sa tête un myrte stérile.
Son bras maigre cherchait le mien,
Et mon verre, en touchant le sien,
Se brisa dans ma main débile.
Un an après, il était nuit ;
J’étais à genoux près du lit
Où venait de mourir mon père.
Au chevet du lit vint s’asseoir
Un orphelin vêtu de noir,
Qui me ressemblait comme un frère.
Ses yeux étaient noyés de pleurs ;
Comme les anges de douleurs,
Il était couronné d’épine ;
Son luth à terre était gisant,
Sa pourpre de couleur de sang,
Et son glaive dans sa poitrine.
[…]
kempis.nl # kempis poetry magazine
More in: Archive M-N, Musset, Alfred de
.jpg)
George Meredith
(1828 – 1909)
Winter Heavens
Sharp is the night, but stars with frost alive
Leap off the rim of earth across the dome.
It is a night to make the heavens our home
More than the nest whereto apace we strive.
Lengths down our road each fir-tree seems a hive,
In swarms outrushing from the golden comb.
They waken waves of thoughts that burst to foam:
The living throb in me, the dead revive.
Yon mantle clothes us: there, past mortal breath,
Life glistens on the river of the death.
It folds us, flesh and dust; and have we knelt,
Or never knelt, or eyed as kine the springs
Of radiance, the radiance enrings:
And this is the soul’s haven to have felt.
Photos: Hans Hermans 2010 – Natuurdagboek November 2010
Poem: George Meredith
kempis.nl poetry magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Hans Hermans Photos, Meredith, George
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature