Fleurs du Mal Magazine
Eugene Field
(1850–1895)
Ballad of women i love
Prudence Mears hath an old blue plate
Hid away in an oaken chest,
And a Franklin platter of ancient date
Beareth Amandy Baker’s crest;
What times soever I’ve been their guest,
Says I to myself in an undertone:
“Of womenfolk, it must be confessed,
These do I love, and these alone.”
Well, again, in the Nutmeg State,
Dorothy Pratt is richly blest
With a relic of art and a land effete–
A pitcher of glass that’s cut, not pressed.
And a Washington teapot is possessed
Down in Pelham by Marthy Stone–
Think ye now that I say in jest
“These do I love, and these alone?”
Were Hepsy Higgins inclined to mate,
Or Dorcas Eastman prone to invest
In Cupid’s bonds, they could find their fate
In the bootless bard of Crockery Quest.
For they’ve heaps of trumpery–so have the rest
Of those spinsters whose ware I’d like to own;
You can see why I say with such certain zest,
“These do I love, and these alone.”
Eugene Field poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Archive E-F, Field, Eugene
James Russell Lowell
(1819–1891)
A New Year’s Greeting
The century numbers fourscore years;
You, fortressed in your teens,
To Time’s alarums close your ears,
And, while he devastates your peers,
Conceive not what he means.
If e’er life’s winter fleck with snow
Your hair’s deep shadowed bowers,
That winsome head an art would know
To make it charm, and wear it so
As ’twere a wreath of flowers.
If to such fairies years must come,
May yours fall soft and slow
As, shaken by a bee’s low hum,
The rose-leaves waver, sweetly dumb,
Down to their mates below!
James Russell Lowell poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L
Het vuurwerk
Een menigte trekt langs pubs en cafés,
doemt op in de condensramen van een hotel
in het licht van kroonluchters; een feest
slingert dansmuziek uit de ballroomzaal
de buitenlucht in, waar eiken majesteit
buigen om het marktplein en de patio;
het tafeltje waarop je hand ligt is krijt-
wit als je gezicht, dat zwijgt in crescendo.
Het is mooi geweest, de passie is bedaard, uit
je streling, die mijn rimpels bedde, is alle
geduld en zin geëbd, en van de weeromstuit
knielt de avond betraand bij je neer, vallen
je haren herfstig op je jas uiteen; de dracht
van je omslag. Bloeien boven jou wolken
pioenvormig op, neerdalend in roze gruis,
is het vuurwerk zonder ons begonnen,
schuifelt op straat het gedrang in een gelag,
verklankt, ergens, een schreeuw van diep binnenuit.
Niels Landstra
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Landstra, Niels
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature