Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
J.A. Woolf: Making memories (17)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
Joep Eijkens
In Memoriam Riet van Beurden (1926-2012)
Riet, 29 januari 2003.
Riet samen met haar ‘evacuatievriendin’ Nelleke Wiltingh herinneringen ophalend aan oorlog en bevrijding.
Riet en Adje die ze nog kende van sociaal pension Transvaalplein.
Riet bij mijn jaarlijkse boekenkraam op het Willemsplein in gesprek met dichter Jef van Kempen en fotograaf Wijnand van Lieshout.
Riet en haar buurvrouw Paula met wie ze zoveel lief en leed deelde.
Riet met Lotje 2, het onafscheidelijke poedeltje dat ze zo verwende.
Riet op haar tachtigste verjaardag.
Riet aan de wandel met Lotje 2.
Riet voor haar huis. ‘Verdorie waar blijft onze historie?’ staat er op de poster voor het raam.
Riet bij het portret van Peer de Koning, de boerenknecht die ze in Goirle ‘Pietje de Vuilik’ noemden.
Riet in haar tuin waar ze ook kippen hield.
Riet met Angelique, de vrouw van Gerrit Poels, de Broodpater.
Riet, voorjaar 2010.
Riet met 1ejaars psychologiestudenten die Tilburg verkennen.
Riet met Adje die ook ouder wordt.
Riet tijdens de reünie van oud-bewoners van De Koningswei.
Zo zouden de bijschriften kunnen luiden bij een deel van de foto’s die ik de afgelopen tien jaar bij diverse gelegenheden maakte van Riet van Beurden. Een markante Tilburgse wier naam voor altijd verbonden is met het behoud van Huize Nazareth waar ze tegenover woonde in de Nazarethstraat.
Nu ik al die foto’s waar Riet op staat terugzie, vind ik haar er zorgelijker uitzien dan ik me herinner. Misschien vond ze het niet zo leuk om op de foto te gaan. Misschien associeerde ze het op de foto gaan met ernstig kijken, serieus zijn. Bovendien had ze nu eenmaal haar momenten dat ze zich kwaad maakte en dan zag je niet de vrolijke, enthousiaste, levendige vrouw zoals ze toch op de eerste plaats in mij voortleeft.
Waar ze zich druk of kwaad om maakte? Niet op de laatste plaats om mensen die anderen het leven zuur maakten. Riet van Beurden had een groot rechtvaardigheidsgevoel en kwam altijd op voor de mensen die het minder goed getroffen hadden. ‘Ik ben zo blij dat ik sociaal voelende ouders heb gehad’, vertrouwde ze me eens toe. Ze mocht dan wel ooit gezelschapsjuffrouw zijn geweest bij een rijke dame op een kasteel, haar mooiste jaren bracht ze als vrijwilligster door tussen zwervers, junks, daklozen en alleenstaande moeders met kinderen in sociaal pension Transvaalplein.
Wijnand van Lieshout noemde haar ‘een Coba Pulskens-typeke’. Een beetje oneerbiedig? Nee hoor, zo had de Tilburgse kunstenaar het zeker niet bedoeld. Riet van Beurden had in elk geval ook het strijdbare van Tilburgs bekendste verzetsstrijdster.
Ze zal al tegen de zestig gelopen hebben toen ik voor de eerste keer kennis met haar maakte. Ik werkte toen bij het Nieuwsblad van het Zuiden (later: Brabants Dagblad) waar ik onder meer schreef over onderwerpen uit de Tilburgse geschiedenis. Nou, heemkunde en historie waren een kolfje naar Riets hand. En dat liet ze merken. Ik weet niet hoe vaak ik gebeld werd op de krant. En als je ze eenmaal aan de lijn had, was je zomaar niet van haar af. Want Riet had altijd wat meegemaakt en zat vol mooie verhalen. Ik heb haar wel eens gezegd dat ze alles eens op papier moest zetten – maar daar was het de vrouw niet naar. Ze vond het gewoon leuk om te vertellen. Dat zal ik, denk ik, ook het meest missen: gewoon even bij Riet langs, even op de koffie en luisteren. En lachen. Het waren nu eenmaal vaak verhalen van een lach en een traan.
Wél viel me op dat ze de laatste jaren wel eens minder vrolijk gestemd was. Natuurlijk had dat ook te maken met gezondheidsproblemen. Maar werd ze ook niet pessimistischer? Ook de vele krantenartikelen over seksueel misbruik in de katholieke kerk vielen haar zwaar. Zelfs de Fraters van Tilburg bleken erbij betrokken, nota bene van hetzelfde Huize Nazareth dat mede dankzij haar inzet gespaard was gebleven voor de slopershamer. Maar ik geloof dat ze ook wel bleef vinden dat het meeste wat de fraters gedaan hadden voor Tilburg goed was.
De laatste keer dat ik haar fotografeerde was afgelopen najaar tijdens een mooie reünie van oud-bewoners van de roemruchte volkswijk De Koningswei. Het was denk ik al geen goed teken dat ze er maar even haar gezicht liet zien.
Daarna kwam ik haar nog een paar keer tegen op straat met haar onafscheidelijk Lotje 2.
Ja, ik heb nog een paar foto’s van haar gemaakt. Maar dat was op 25 mei j.l. toen ze opgebaard lag in een rouwcentrum.
De dag erna kreeg ze een mooie uitvaartdienst in de Heikese kerk. En vond ze tenslotte een laatste rustplaats op begraafplaats St. Jan te Goirle, naast haar ouders. Het kind is weer thuis. Een mooi kind, een goed mens. Ik ben dankbaar dat ik haar mee heb mogen maken.
In dankbare herinnering aan Riet van Beurden (1926-2012)
Joep Eijkens foto’s & tekst
fleursdumal.nl magazine
More in: In Memoriam, Joep Eijkens Photos, The talk of the town
J.A. Woolf: Making memories (16)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
Ai Weiwei,
the artist, the philosopher and the rebel
Museum De Pont until june 24, 2012
Ai Weiwei (1957) is an artist, a philosopher and a rebel. It runs in the family. His father was a writer and a poet who was forced to live in exile in a labor camp for over 16 years. Ai Weiwei received his education in China and lived in the USA from 1981 to 1993. When his father became ill he returned to China. His art is multifacated and a challenge for our associative talents. He currently has a very inspiring show at Museum de Pont which is on view through 24 June.
Ai Weiwei’s art is about China, but his art is not the Chinese art that became popular during the late eighties and the nineties, with the cynical and caricatural paintings by for instance Fan Lijun and Yue Minjun, colorful paintings, crowded with bald headed, smiling, blunted figures. Ai Weiwei is not a painter, he has embraced the concept that art can be expressed in any way or form. In some of his videos he uses today’s reality in China as a ready-made, like Duchamp and Warhol before him, a registration of reality as it is, only ‘manipulated’ by the choice of subject.
Beijing is a 150 hour film of a 2400 km taxi drive, crossing a district of Beijing. The film shows a public space dominated by inanimate architecture, by motorways and cars, a view not different from any modern western city. The Chinese ornament hanging down from the cab’s rear mirror questions the scarce presence of remainders of traditional Chinese culture and architecture.
The Second Ring is a 66 minute film taken from the 33 bridges that cross the second ring in Beijing, 1 minute of film in each direction. It is an objective depiction of this fragment of reality without any explicit comment. The film leaves any questioning or commenting to us, to the viewer.
I’m not an analyst, my art is intuitive, of course I have put certain ideas into the works but they may not be the most important aspect. That is for other people to decide.
His art is Chinese, he acknowledges the skills, the craftsmanship of the Chinese cultural tradition, works of art from the past reflect as he puts it: the morality, the aesthetics and the philosophy of its time. He uses elements of this tradition and connects them to contemporary social-political issues, for instance by reconstructing trees as if museums are becoming the only save havens for conserving nature, just as they are for conserving important art. The Forever-bicycles sculpture integrates ready-mades into a carousel or is it a treadmill, it seems a metaphor for the absence of a strong believe in individuality in Chinese culture. And in his most famous work, the hundreds of thousands of painted sunflower seeds, Ai Weiwei suggests a modern form of slavery, a contemporary form in which the western 17/18th century Chine de Commande porcelain has been replaced by shirts, shorts and shoes.
Ai Weiwei’s Fountain of Light is a Chinese version of Tatlin’s Monument to the Third International, a symbol of modernity and a tribute to the Bolshewik Revolution of 1917. Weiwei’s monstrous sculpture addresses the audacity, the self-glorification of ideologies and the complete absence of any appropriate humility.
Pieter Breughel, Tower of Babel
Model of Tatlin’s Monument
Fountain of Light (at Museum De Pont)
Text & photos: Anton K.
De Pont museum of contemporary art:
Ai Weiwei until 24 June 2012
Berlin, Linienstrasse, protest against Ai Weiwei’s arrest, April 2011
fleursdumal.nl magazine
More in: Ai Weiwei, Anton K. Photos & Observations, Exhibition Archive, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS, Sculpture
J.A. Woolf: Making memories (15)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
J.A. Woolf: Making memories (14)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
Van Abbemuseum Eindhoven
René Daniëls
Een tentoonstelling is ook altijd een deel van een groter geheel
12/05/2012 – 23/09/2012
Met “René Daniëls: Een tentoonstelling is ook altijd een deel van een groter geheel” brengt het museum een hommage aan een bijzonder kunstenaar. De solotentoonstelling biedt een nieuwe blik op zijn veelzijdige oeuvre dat nog steeds van grote invloed is op het werk van jongere generaties kunstenaars.
De presentatie omvat een ruime selectie schilderijen, tekeningen en gouaches uit de periode 1976 tot en met 1987. 1987 was het jaar waarin Daniëls getroffen werd door een hersenbloeding die hem het werken lange tijd onmogelijk maakte. In 2006, na twintig jaar vrijwel zonder artistieke activiteit, begint Daniëls weer te schilderen. Ditmaal op kleiner formaat en voornamelijk met viltstift en spuitbus. Een aantal van deze nieuwe werken is te zien in de tentoonstelling. De vorm is veranderd, mede doordat Daniëls met fysieke beperkingen kampt en alleen met zijn linkerhand kan werken. Zijn nieuwe beeldtaal is fris en kan gezien worden als een terugkeer naar de directere stijl van zijn vroege werken. De invloeden komen meer uit zijn directe omgeving, maar de werken blijven raadselachtig en gelaagd in betekenis.
Ook maakt Daniëls speciaal voor deze tentoonstelling een wandtekening. Voor het eerst is een groot aantal schetsen en notities uit zijn archieven te zien, welke inzicht geven in het ontstaansproces van zijn werk.
René Daniëls en de alternatieve muziekscene
In de centrale zaal wordt de presentatie Eindhoven niet Eindhoven. René Daniëls kunst en tegencultuur getoond, die met foto’s, posters, Super-8-films en geluidsfragmenten het werk in de context plaatst van de undergroundcultuur van de jaren zeventig en tachtig. Muziekstromingen zoals punk, new wave en no wave waren in die tijd een belangrijke inspiratiebron voor Daniëls.
Vele bands, zoals Sex Pistols, Talking Heads, Lou Reed en Plus Instruments traden op in kunst- en muziekinstellingen als de Effenaar, de Fabriek, het Apollohuis en het Van Abbemuseum. Het werk van René Daniëls werd gevoed door de toen nieuwe muziekstromingen. Deze muziek schalde door zijn studio terwijl hij aan het werk was. Ook bezochten Daniëls en zijn vrienden regelmatig concerten en maakten super-8 filmopnames van bands die later vaak legendarisch werden. In de presentatie worden archiefmaterialen, foto’s en audiovisuele materialen, waaronder de super-8 films, getoond.
Publicatie
Bij de tentoonstelling verschijnt een publicatie, uitgegeven door NAi Publishers, over het werk van Daniëls tegen de achtergrond van de kunstscene en de undergroundcultuur van de jaren zeventig en tachtig getiteld De woorden staan niet op hun juiste plaats. Dit rijk geïllustreerde boek geeft een chronologisch overzicht van zijn werk, aangevuld met installatiefoto’s, foto’s van zijn persoonlijke geschiedenis en nieuwe en eerder gepubliceerde teksten.
Cursus: De terugkeer van René Daniëls
Tijdens Een tentoonstelling is ook altijd een deel van een groter geheel kunt u deelnemen aan een korte cursus. Op vier zaterdagen wordt Daniëls’ werk telkens vanuit een andere invalshoek belicht.
Luisteravond Ondergronds Verbonden
Op donderdag 7 juni is er een luisteravond met Frank de Munnik in relatie tot de René Daniëls tentoonstelling. Er is een hecht verband tussen René Daniëls en de muziek
van zijn tijd, de opkomst van punk en ultra. Veel van de bands kwamen voort uit de kunstacademies. Maar er zijn meer verbanden en soms ondergrondse verbindingen tussen kunstenaars en muziek. In deze lezing, met veel luistervoorbeelden, neemt Frank de Munnik u onder andere mee naar Satie, Picabia en Duchamp in hun ‘Entr’acte’ of de musicerende Paul Klee. Van een muziekavond bij De Ploeg tot het Parijs uit de jaren ’50. Van de jazzgedichten van Jack Kerouac tot het psychedelische hart van Sixties London in de UFO Club en ‘huisband’ Pink Floyd.
Magazine
Tegelijkertijd met de presentatie Eindhoven niet Eindhoven – René Daniëls, kunst en tegencultuur verschijnt het eerste magazine uit de reeks Betrayal Takes Two. Dit is onder de titel EHV-NY samengesteld door René Daniëls en anderen en laat de bijzondere relatie zien tussen het Eindhoven en New York van de jaren zeventig en tachtig. Deze steden waren in die tijd van groot belang voor de ontwikkeling van het werk en de carrière van René Daniëls.
EHV-NY geeft een beeld van het werk (foto’s, tekeningen, schetsen, aantekeningen en stills van Super 8-films) dat René Daniëls in relatie met New York maakte.
Met foto’s en korte teksten van Carlos van Hijfte en Ton van Gool en Truus de Groot (Nasmak, Plus Instruments). Het uitgebreide voorwoord is van Remko Scha, geluidskunstenaar en in die jaren mededirecteur van Het Apollohuis. Het magazine omvat 84 pagina’s, prijs € 15,00
Betrayal Takes Two is een initiatief van Ton van Gool en Carlos van Hijfte en wordt uitgegeven door See/hear. Distributie loopt via Sea Urchin Editions, Rotterdam.
Documentaire Memoires van een vergeetal
Filmmaker Jan Thijssen realiseerde een documentaire over het leven en werk van Daniëls met de titel Memoires van een vergeetal. Hij volgde het afgelopen jaar René Daniëls op de voet. Hij filmde hem in Eindhoven, nam hem mee naar plekken van vroeger (New York, Parijs, Gent), toont de huidige worsteling van Daniëls met zijn handicap en combineert dit met beelden van Daniëls in zijn jonge jaren. Het resultaat is de documentaire Memoires van een vergeetal, een indringend portret van een groot kunstenaar die na een hersenbloeding en revalidatie een eigen manier heeft gevonden om zijn gedachtes en beelden te delen.
De documentaire wordt op 8 mei uitgezonden in het tv-programma Het Uur van de Wolf op Nederland 2 om 23.00 uur.
De tentoonstelling is georganiseerd in samenwerking met het Museo Nacional Centre de Arte Reina Sofía, Madrid.
Van Abbemuseum Eindhoven – René Daniëls – Een tentoonstelling is ook altijd een deel van een groter geheel – 12/05/2012 tm 23/09/2012
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Art & Literature News, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, René Daniëls
J.A. Woolf: Making memories (13)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
J.A. Woolf: Making memories (12)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
Raven – Frascati Producties
Alexandra Broeder & L.A. Raeven
Frascati Amsterdam
vr 20 apr 20:00 uur
za 21 apr 14:00 uur
za 21 apr 20:00 uur
Theatermaker Alexandra Broeder en kunstenaars duo L.A. Raeven hebben een pact gesloten. Zij werken nauw samen aan een duivels portret van zeven meisjes tussen de vijftien en twintig jaar. Met een kwaadaardig genoegen zullen zij hun lichaam in de strijd gooien en het anders zijn tot norm verheffen. Deze meisjes weten waar je bang voor bent. Ze zullen langzaam in je kruipen, aan je knagen en je sterker maken. Net zolang tot je bij ze hoort.
Alexandra Broeder (Rotterdam, 1978) verlegt in haar werk consequent de grenzen van haar vakgebied. Zij heeft naam gemaakt met verontrustende voorstellingen waarin uitsluitend kinderen meespelen. In 2010 ontving zij het Theaterstipendium van het Prins Bernard Cultuurfonds.
L.A. Raeven (Heerlen, 1971) bestaat uit de eeneiige tweeling Liesbeth en Angelique Raeven. Hun performances en video-installaties hebben hun symbiotische relatie en de moeizame verhouding met hun lichaam en dat van de ander tot onderwerp. Hun werk speelt zich af in het grensgebied tussen werkelijkheid en inbeelding.
regie en concept Alexandra Broeder video en concept L.A. Raeven tekst Jibbe Willems spel Heléne Binder, Moriah Dekker, Dagmar Dekker, Sarah Hijmans, Bianca Schrijver, Felice Veen, Pleuni Veen regie assistentie Jansje Meijman camera, montage en geluidsontwerp Daan Appels advies vormgeving Sacha Zwiers lichtontwerp Barbara de Beer (Frascati) technische productie Siemen vd Werf productieleiding Floortje Halters (Frascati)
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Exhibition Archive, L.A. Raeven, Performing arts, THEATRE
Gent, Dr. Guislainstraat
Psychiatric Centre Dr. Guislain
Psychiatric Centre Dr. Guislain
Dr. Guislain Gent: Dangerously Young
Gevaarlijk jong
Kind in gevaar, kind als gevaar
t/m 20/05/2012
Kinderen krijgen is een bijzondere belevenis: de toekomst plooit zich open. Het kind verdient de liefde, de bescherming en de aandacht waardoor het alle kansen krijgt zich zo volledig mogelijk te ontwikkelen. Ouders en opvoeders zetten zich overtuigend in om dit waar te maken. ‘Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’: een plechtige belofte, een prachtig perspectief.
Maar langs de andere kant is er de dreiging: wat als het zogenaamd fout loopt in de opvoeding? Wat als het kind zijn plaats niet vindt? Wat als het kind ziekt wordt? Wat als de samenleving kind en jongere de ruimte niet geeft om zich te ontwikkelen? Wat als ouders en opvoeders het ‘begeven’? Wat als jongeren bizarre poses aannemen of nog erger: inzet zijn bij criminele feiten? Morele paniek maakt zich niet zelden meester van de media: hoe zien we de toekomst van de jeugd?
Gevaarlijk jong gaat in op de risico’s in de wereld van kind en jongere. Welke risico’s lopen ze in hun ontwikkeling? Of, sterker, welke risico’s vormen ze zelf? Niet alleen de broosheid in het krijgen van ontwikkelingskansen maar ook de dreiging die het mislopen van opvoeding vormt, komen in het vizier. Kinderen, vroeger overtuigend omschreven als dé toekomst, worden nu benaderd in termen van gevaar en risico. Leven we in de tijd van het ‘risicokind’?
Kinderen worden vanaf (en zelfs voor) de geboorte permanent afgewogen tegenover de vraag: is dit kind wel normaal? We zien een toenemende invloed van de geneeskunde: Statistieken tonen bijvoorbeeld aan hoe op vijf jaar tijd het gebruik van rilatine door kinderen en jongeren met 250% toegenomen is. Is het kind zieker of is de dokter actiever? Er wordt beweerd dat kinderen en jongeren worden meer dan vroeger geconfronteerd met psychisch zieke ouders, met de ‘grote volwassen problemen’ als daar zijn depressie, relatieproblemen, armoede, … Was het vroeger dan écht beter? Of is dit oude wijn in nieuwe zakken: er is steeds een vorm van morele paniek voor jeugd nu.
Een batterij aan specialisten, meer dan ooit tevoren, bekommert zich over deze situatie: artsen, psychiaters, psychologen, pedagogen, maatschappelijk werkers stellen zich ter beschikking, maar de vraag is of ze antwoorden kunnen geven, of ze voldoende aanwezig kunnen zijn om de toch dikwijls gemelde risico’s het hoofd te bieden? Of overtuigen ze zich vooral van hun eigen noodzaak? Wat te denken van de nu gesuggereerde tegenstelling: nog nooit werden kinderen zo ‘gemedicaliseerd’ (‘medische hulp en liefst zo snel mogelijk’), nog nooit was het zo lang wachten op psychiatrische hulp voor jongeren (‘psychiatrische hulp zo traag beschikbaar’)? Is dit een paradox, of niet? Wat zegt dat over onze samenleving? Over ons?
Gevaarlijk jong kadert de scherpte van deze actualiteit in een geschiedenis van inspanningen en praktijken voor kinderen in gevaar/als gevaar. Het is een geschiedenis van pedagogische praktijken, van instituten, van psychologische overtuigingen. De hedendaagse jongerenpsychiater meldt problemen: Gevaarlijk jong zet ze in het perspectief van eerste ontwikkelingen van deze medische specialisatie in de negentiende eeuw. De scherp-omlijnde beelden die wij maken van het ‘ideale’ kind, de ‘ideale’ jongere, worden geplaatst in historisch perspectief. De brave Hendrik, de ondeugende De Witte van Zichem, de bizarre poses van punkmeisjes, kinderen in instellingen, het misbruik bij kinderarbeid, de onmogelijke realiteit van kindsoldaten passeren de revue.
Gevaarlijk jong toont de wereld van het kind met zeer verschillende objecten: pedagogische traktaten, affiches voor campagnes ter bescherming van de jeugd, klassieke portretten van kinderen, van adolescenten, verbeeldingen in de hedendaagse kunst, …
Met werk van o.m. Christian Boltanski, Marie-Jo Lafontaine, Oleg Dou, William Klein, Paul Klee, Joan Miro, Ferdinand De Braeckeleer, Eugène Laermans, Dorothea Lange, James Mollison, Willy Kessels, Sofie Muller, Léon Frédéric, Thomas Bogaert, Gery De Smet, Alessandra Sanguinetti, Sergey Bratkov, Diane Arbus, Ruud van Empel, Banksy, Keith Haring, Henri Evenepoel, Rineke Dijkstra, Jacob Smits, Ron Mueck, Ronald Ophuis, Achiel Bentos (De Martelaere), Erró, Wu Yhe, Henri-Joseph Dillens, Elisabeth Payton, Takeshi Makishima, Hans-Jörg Mayer, Richard Wathen, Mattias Nordéus, Storm, Meredith James, Orkeny & White, Firmin Baes, Louis Gallait, Ferdinand Khnopff, Ulu Braun, Edith Maybin, Elke Andreas Boon, William Klein, Jan Yoors, Deanna Templeton, Yu Xiao, Carolein Smit, Jans Muskee, Piet Pollet, Piki & Liesbet Verschueren, Constant Permeke, Geert Goiris, Gerda Dendooven, Ilse Roman, Johan & Boris De Wilde, Karolien Soete, Pierre Jacques Dierckx, Evert Laroch, Lieve Van Stappen, Margot Dieleman, François Thévenot, Emile Thysebaert, Liévin De Winne, Jenny Montigny, Sven ‘t Jolle, Lucebert, Charles Hermans, Jan Verhas, Tom Schamp, Susan Anderson, Mario Giacomelli, Larry Clark, Nan Goldin, David LaChapelle, Mark Cohen, Michaël Matthys, Christine Spengler, Vee Speers, Désirée Dolron, William Scott, Franco Bellucci, Hans-Jörg Georgi, Wouter Coumou, Hendrick Heffinck, Marie-Jeanne Moreau, Laurette Van Fleteren, Antony Neukens, Hubert Grooteclaes, Steve Hart, Alain Kazinierakis, Gert & Dina Dooreman, Auriea Harvey & Michael Samyn (Tale of Tales)
Gevaarlijk jong is naast een tentoonstelling in Museum Dr. Guislain in Gent nog veel meer. Er zijn kinder- en familietheatervoorstellingen, lezingen, publicaties en (kinder-)symposia. Gevaarlijk jong is een samenwerking tussen Vlaams Kinderrechtencommissariaat, Gezinsbond, Kopergieterij en Museum Dr. Guislain. Voor het programma: zie: www.gevaarlijkjong.be
Bij de tentoonstelling verscheen een catalogus (N/E), 192p., Lannoo, Vormgeving Dooreman, quadri, met bijdragen van o.a. Peter Adriaenssens, Bruno Vanobbergen, Gerda Dendooven & Erwin Mortier
foto’s Anton K.
fleursdumal.nl magazine
More in: Anton K. Photos & Observations, Historia Belgica
Freda Kamphuis: Alexander Calder tot en met terugreis
Expositie: Alexander Calder. De grote ontdekking
Gemeentemuseum Den Haag t/m 28 mei 2012
Voor het eerst sinds 1969 is dit voorjaar een groot overzicht van Alexander Calder (1898-1976) in Nederland te zien. Wereldberoemd werd hij met zijn open draadsculpturen, zijn verbluffende Cirque Calder (1926-1931) en mobiles die gekenmerkt worden door hun immaterialiteit en beweging. Het maakte hem tot een van de belangrijkste grondleggers van de moderne beeldhouwkunst. De tentoonstelling draait om het legendarische bezoek van Alexander Calder aan het atelier van Piet Mondriaan in Parijs in 1930. Dit bezoek markeert een keerpunt in Calders carrière; het opent zijn ogen voor de abstracte kunst.
Foto’s Freda Kamphuis
fleursdumal.nl
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda, Sculpture
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature