Joep Eijkens: In Memoriam Riet van Beurden (1926-2012)

Joep Eijkens

In Memoriam Riet van Beurden (1926-2012)

Riet, 29 januari 2003.

Riet samen met haar ‘evacuatievriendin’ Nelleke Wiltingh herinneringen ophalend aan oorlog en bevrijding.

Riet en Adje die ze nog kende van sociaal pension Transvaalplein.

Riet bij mijn jaarlijkse boekenkraam op het Willemsplein in gesprek met dichter Jef van Kempen en fotograaf Wijnand van Lieshout.

Riet en haar buurvrouw Paula met wie ze zoveel lief en leed deelde.

Riet met Lotje 2, het onafscheidelijke poedeltje dat ze zo verwende.

Riet op haar tachtigste verjaardag.

Riet aan de wandel met Lotje 2.

Riet voor haar huis. ‘Verdorie waar blijft onze historie?’ staat er op de poster voor het raam.

Riet bij het portret van Peer de Koning, de boerenknecht die ze in Goirle ‘Pietje de Vuilik’ noemden.

Riet in haar tuin waar ze ook kippen hield.

Riet met Angelique, de vrouw van Gerrit Poels, de Broodpater.

Riet, voorjaar 2010.

Riet met 1ejaars psychologiestudenten die Tilburg verkennen.

Riet met Adje die ook ouder wordt.

Riet tijdens de reünie van oud-bewoners van De Koningswei.

Zo zouden de bijschriften kunnen luiden bij een deel van de foto’s die ik de afgelopen tien jaar bij diverse gelegenheden maakte van Riet van Beurden. Een markante Tilburgse wier naam voor altijd verbonden is met het behoud van Huize Nazareth waar ze tegenover woonde in de Nazarethstraat.

Nu ik al die foto’s waar Riet op staat terugzie, vind ik haar er zorgelijker uitzien dan ik me herinner. Misschien vond ze het niet zo leuk om op de foto te gaan. Misschien associeerde ze het op de foto gaan met ernstig kijken, serieus zijn. Bovendien had ze nu eenmaal haar momenten dat ze zich kwaad maakte en dan zag je niet de vrolijke, enthousiaste, levendige vrouw zoals ze toch op de eerste plaats in mij voortleeft.

Waar ze zich druk of kwaad om maakte? Niet op de laatste plaats om mensen die anderen het leven zuur maakten. Riet van Beurden had een groot rechtvaardigheidsgevoel en kwam altijd op voor de mensen die het minder goed getroffen hadden. ‘Ik ben zo blij dat ik sociaal voelende ouders heb gehad’, vertrouwde ze me eens toe. Ze mocht dan wel ooit gezelschapsjuffrouw zijn geweest bij een rijke dame op een kasteel, haar mooiste jaren bracht ze als vrijwilligster door tussen zwervers, junks, daklozen en alleenstaande moeders met kinderen in sociaal pension Transvaalplein.

Wijnand van Lieshout noemde haar ‘een Coba Pulskens-typeke’. Een beetje oneerbiedig? Nee hoor, zo had de Tilburgse kunstenaar het zeker niet bedoeld. Riet van Beurden had in elk geval ook het strijdbare van Tilburgs bekendste verzetsstrijdster.

Ze zal al tegen de zestig gelopen hebben toen ik voor de eerste keer kennis met haar maakte. Ik werkte toen bij het Nieuwsblad van het Zuiden (later: Brabants Dagblad) waar ik onder meer schreef over onderwerpen uit de Tilburgse geschiedenis. Nou, heemkunde en historie waren een kolfje naar Riets hand. En dat liet ze merken. Ik weet niet hoe vaak ik gebeld werd op de krant. En als je ze eenmaal aan de lijn had, was je zomaar niet van haar af. Want Riet had altijd wat meegemaakt en zat vol mooie verhalen. Ik heb haar wel eens gezegd dat ze alles eens op papier moest zetten – maar daar was het de vrouw niet naar. Ze vond het gewoon leuk om te vertellen. Dat zal ik, denk ik, ook het meest missen: gewoon even bij Riet langs, even op de koffie en luisteren. En lachen. Het waren nu eenmaal vaak verhalen van een lach en een traan.

Wél viel me op dat ze de laatste jaren wel eens minder vrolijk gestemd was. Natuurlijk had dat ook te maken met gezondheidsproblemen. Maar werd ze ook niet pessimistischer? Ook de vele krantenartikelen over seksueel misbruik in de katholieke kerk vielen haar zwaar. Zelfs de Fraters van Tilburg bleken erbij betrokken, nota bene van hetzelfde Huize Nazareth dat mede dankzij haar inzet gespaard was gebleven voor de slopershamer. Maar ik geloof dat ze ook wel bleef vinden dat het meeste wat de fraters gedaan hadden voor Tilburg goed was.

De laatste keer dat ik haar fotografeerde was afgelopen najaar tijdens een mooie reünie van oud-bewoners van de roemruchte volkswijk De Koningswei. Het was denk ik al geen goed teken dat ze er maar even haar gezicht liet zien.

Daarna kwam ik haar nog een paar keer tegen op straat met haar onafscheidelijk Lotje 2.

Ja, ik heb nog een paar foto’s van haar gemaakt. Maar dat was op 25 mei j.l. toen ze opgebaard lag in een rouwcentrum.

De dag erna kreeg ze een mooie uitvaartdienst in de Heikese kerk. En vond ze tenslotte een laatste rustplaats op begraafplaats St. Jan te Goirle, naast haar ouders. Het kind is weer thuis. Een mooi kind, een goed mens. Ik ben dankbaar dat ik haar mee heb mogen maken.