Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
.jpg)
.jpg)
Kunstakademie Düsseldorf
Rundgang 2010 – Teil 4
Photos Anton & Joseph K.
fleursdumal.nl magazine
(to be continued)
More in: FDM Art Gallery, Galerie Deutschland
.jpg)
.jpg)
Kunstakademie Düsseldorf
Rundgang 2010 – Teil 3
Photos Anton & Joseph K.
fleursdumal.nl magazine
(to be continued)
More in: FDM Art Gallery, Galerie Deutschland
.jpg)
.jpg)
Kunstakademie Düsseldorf
Rundgang 2010 – Teil 2
Photos Anton & Joseph K.
fleursdumal.nl magazine
(to be continued)
More in: FDM Art Gallery, Galerie Deutschland
Kunstakademie Düsseldorf
RUNDGANG 2010
Die Geschichte der Kunstakademie Düsseldorf
Die Düsseldorfer Akademie wurde 1773 durch den Kurfürsten Carl Theodor als Kurfürstlich Pfälzische Akademie der Maler-, Bildhauer- und Baukunst gegründet. Im Jahr 1819 wurde sie in den Rheinprovinzen Preußens Königliche Kunstakademie. Heute ist sie Körperschaft des öffentlichen Rechts und zugleich Einrichtung des Landes Nordrhein-Westfalen.
Die Düsseldorfer Akademie ist eine Hochschule der Kunst und der Künstler. Diese Bestimmung ist in der Grundordnung vom 30.06.2008 festgelegt, die ältere Akademieverfassungen aus den Jahren 1777 und 1831 fortführt. Ergänzt wird die künstlerische Bestimmung durch die Pflege und Entwicklung der kunstbezogenen Wissenschaften.
Die künstlerische Betätigung geschieht im Sinne einer freien Kunst. Außer Malerei, Bildhauerei und freier Graphik schließt dies auch die Baukunst, das Bühnenbild, die Photographie sowie Film und Video ein. Dabei setzt die Kunstakademie auf künstlerische Qualität, Vielfalt und Internationalität.
Seit vielen Jahrzehnten ist dieses Konzept sehr erfolgreich. Die Akademie als Hochschule, aber auch ihre Künstler (Professoren und Absolventen) genießen hohes nationales und internationales Ansehen. Bereits im 19. Jahrhundert (“Düsseldorfer Malerschule”) waren viele der berühmtesten Künstler Deutschlands Düsseldorfer Absolventen. Seit den fünfziger Jahren behauptet die Kunstakademie eine ähnlich bedeutende Stellung für die Kunst der Gegenwart. Dies äußert sich etwa durch maßgebliche Beteiligungen an internationalen Ausstellungen (z.B. der Biennale Venedig). Heute befindet sich in Düsseldorf die “Kunstakademie der fünf Kontinente” mit Lehrern und Schülern aus aller Welt. Die Künstler der Akademie repräsentieren die internationale Kunstszene, viele zählen zu ihren bekanntesten Protagonisten.
Rektoren
1819 – 1824 Peter von Cornelius
1826 – 1859 Wilhelm von Schadow
1924 – 1933 Walter Kaesbach
1945 – 1946 Ewald Mataré
1959 – 1965 Hans Schwippert
1972 – 1981 Norbert Kricke
1988 – 2009 Markus Lüpertz
seit 2010 Tony Cragg
Einige Studenten und Professoren von 1819 bis heute:
Andreas Achenbach – Adolf Seel – Oswald Achenbach – Peter Angermann – Glenn Bautista – Bernd Becher – Joseph Beuys – Arnold Böcklin – Christoph Büchel – Maria Buras – Michael Buthe – Max Clarenbach – Tony Cragg – Siegfried Cremer – Rolf Krummenauer – Felix Droese – Alfred Eckhardt – John Whetton Ehninger – Helmut Federle – Anselm Feuerbach – Rupprecht Geiger – Eugen Gomringer – Günter Grass – Gotthard Graubner – Andreas Gursky – Erwin Heerich – Shadrack Hlalele – Hans Schwippert – Hans Hollein – Ottmar Hörl – Candida Höfer – Johannes Hüppi – Axel Hütte – Oliver Jordan – Jörg Immendorff – Karin Kneffel – Paul Klee – Imi Knoebel – Heinrich Christoph Kolbe – Attila Kotányi – Walter Köngeter – Dieter Krieg – Rainer Maria Latzke – Rita McBride – Orlando Mohorovic – Yoshitomo Nara – Heinrich Nauen – Albert Oehlen – Markus Oehlen – Nam June Paik – Blinky Palermo – Sigmar Polke – Lois Renner – Gerhard Richter – Klaus Rinke – Reiner Ruthenbeck – Thomas Ruff – Rolf Sackenheim – Kaspar Scheuren – Felix Schramm – Rudolf Schwarz – Thomas Schütte – Dirk Skreber – Thomas Struth – Norbert Tadeusz – Rosemarie Trockel – Günther Uecker – Oswald Mathias Ungers – Georg Wilhelm Volkhart – Max Volkhart – Karl Ferdinand Wimar
Prof. Anthony Cragg – Rektor der Kunstakademie Düsseldorf
Rede zur Rundgangseröffnung am 1. Februar 2010
Meine sehr geehrten Damen und Herren, liebe Kollegen, liebe Studenten, liebe Gäste.
Ich heiße Sie herzlich zu dieser Feier anläßlich der Eröffnung des Rundgangs 2010 willkommen. Heute werden wir unsere Veranstaltung mit Musik von Gunda Gottschalk und Xu Fengxia beginnen.
Der Rundgang der Düsseldorfer Kunstakademie hat eine lange Tradition. Der erste Rundgang fand im Jahr 1932 statt und nach der Neuausrichtung entwickelte er sich in den 50iger Jahren zu einem kalendarischen Kulturereignis, das weit über Düsseldorf hinaus Beachtung fand. In den letzten Jahren kamen während der Rundgangswoche im Schnitt über 30.000 Besucher ins Haus.
Nur diese Zahlen zu betrachten, vermittelt einen Eindruck, wie groß das Publikumsinteresse daran ist, was an dieser Akademie geschieht, und dieses Interesse nimmt zu.
Die Zunahme des Publikumsinteresses an der Kunst beschränkt sich natürlich nicht nur auf unsere Akademie. Es ist Teil einer grundsätzlichen gesellschaftlichen Entwicklung und ist generell positiv zu bewerten. Historisch gesehen – und besonders während der letzten 60 Jahre – war diese Akademie ein Arbeitsplatz für viele Künstler – ob als Studenten oder als Lehrer – eine Schmiede für Kunstwerke und künstlerische Impulse, die den Lauf der Kunstgeschichte beeinflussten und die somit einen wesentlichen Anteil an dem gegenwärtigen hohen Level des Kunstinteresses in unserer Gesellschaft hat.
Bei allem öffentlichen Interesse darf man aber nicht vergessen, dass der Rundgang in erster Linie eine wichtige hausinterne Funktion hat, für alle, die hier arbeiten. Er bietet ein Moment der Reflexion, eine Gelegenheit, die eigenen Werke zu betrachten, die Arbeiten von den Mitstudierenden zu ersichten, die Arbeiten, die in den anderen Klassen entstehen zu sehen, darüber nach zu denken und zu diskutieren.
Es ist eine Gelegenheit, die Strömungen und Tendenzen, die im Haus sind, zu spüren und womöglich über die eigene Haltung in diesem Kontext zu denken. Man darf es nie vergessen, dass man nach der Auseinandersetzung mit dem eigenen Werk das Meiste lernt – im Positiven wie auch im Negativen – indem man sich mit den Arbeiten der eigenen Mitstudenten befasst.
Für eine Woche werden die Materialien und Werkzeuge zur Seite geräumt, die Böden und Wände geputzt, um einen Ausstellungsraum herzustellen. Trotzdem darf dabei die Tatsache nicht vergessen werden, dass es sich um eine Ausstellung von Exponaten handelt, die von Kunststudenten während ihrer Ausbildung geschaffen wurden und es darf ebenfalls nicht vergessen werden, dass wir eine Kunstakademie sind und keine Galerie oder Museum.
Das sage ich nicht, um irgend jemandem den Spaß zu verderben oder die Qualitäten dieser Ausstellung auf irgendeine Art zu relativieren, sondern um unsere primäre Rolle als Erschaffer und Urheber von Kultur zu verdeutlichen.
Bevor es Museen, Galerien und Kulturmedien gab, gab es Künstler und Orte wie diese, wo sie sich ausbilden konnten. Diese Kunstakademie steht hier seit über 200 Jahren, lange bevor ein Museum in Düsseldorf errichtet wurde oder eine Galerie entstand. Kunstjournalisten kamen noch später. Die Kunstakademie gibt den Impuls und die Akademie gehört den Künstlern.
Dass die Kunst über die letzten dreißig, vierzig Jahre auf so ein großes Interesse gestoßen ist, hat viele positive Effekte für Künstler und gibt ihnen auch viele Möglichkeiten. Vor allem wenn man alt genug ist, sich daran erinnern zu können, dass es nicht immer so war. Im London der siebziger Jahre gab es nämlich keine Tate Modern, und eigentlich gab es überhaupt wenige Ausstellungsräume für zeitgenössische Kunst, ein dutzend Galerien wenn es hoch kam. Dasselbe galt für Städte wie Paris, Berlin, München und viele andere Städte und sogar für manche ganze Länder.
Dass es heute so viele Ausstellungsmöglichkeiten, Publikationen und Sendungen zum Thema Kunst gibt, ist auf jeden Fall ein Indiz dafür, dass sie etwas in der Gesellschaft bewirkt, auch wenn es nicht sehr klar sein mag, was das genau ist. Klar ist es aber, dass es ein Verdienst der Künstler ist.
Kunst wird von Menschen gemacht, die sich für irgendetwas interessieren oder ein bestimmtes Subjekt oder Thema spannend finden, worüber sie sich auf ihre höchst individuelle Art informieren, beobachten, reflektieren und dann als Künstler handeln. Was immer dabei entsteht, es kommt eine individuelle, originale Sicht oder Verständnis der uns umgebenden Realität dabei heraus.
Auf diese Art und Weise entstehen viele individuelle künstlerische Einsichten und Ausdrucksformen, und diese sehen ganz anders aus als die vorformulierten und allgemein gültigen Bilder, die sonst von den großen gesellschaftlichen Verbänden produziert werden. Wir können nicht ihre Werte, ihre Visionen, ihre Ethik, ihre Logik, ihren Sinn, ihren Glauben und ihre Bilder ohne weiteres einfach akzeptieren.
Wir sind Künstler und als solche sind wir immer auf der Suche nach einem Stück Ideal-Realität und sind in einem hohen Maß unzufrieden mit dem, was uns aus der allgemeinen und damit oft gemeinen Welt vorgesetzt wird.
Wir brauchen keine wissenschaftlichen Untersuchungen durchzuführen, um zu beweisen, dass die Kunst, wie wir alle wissen, in den letzten sechzig Jahren einen wesentlichen Beitrag dazu geleistet hat, uns alle ein Stück weg zu führen von der brutalen Industriewelt unserer Vorfahren, mit ihren zum Teil starren gefühlslosen Institutionen und Einstellungen. Die Kunst informiert, macht sensibler und intelligenter. Es ist auch so gese-hen kein Wunder, dass sich mehr und mehr Menschen dafür interessieren.
Weit entfernt von etwas Unwichtigem oder Nebensächlichem – für manche ihrem traditionellen Ruf entsprechend – ist die Kunst so signifikant geworden, dass viele nichtkünstlerisch Tätige teilnehmen wollen oder darauf Einfluss nehmen wollen. Die wirtschaftlichen Aspekte sind natürlich für viele interessant und die Kunst ist in der Gesellschaft so einflussreich geworden, dass Politiker sie ernst nehmen müssen und versuchen, sie zu nutzen und zu lenken.
Dazu gibt es eine Schar von Experten und Kommentatoren, die alles natürlich viel besser verstehen, als die Künstler selbst. Ich will nicht so weit gehen zu behaupten, dass die Kunst ein Opfer ihres eigenen Erfolges geworden ist – und sicherlich ist diese Beachtung in mancherlei Hinsicht durchaus positiv zu bewerten – aber nicht alles ist einfacher geworden durch diesen Erfolg und dazu zähle ich auf jeden Fall das Studieren von Kunst.
Umgeben von hochgejubelten, schnelllebigen Erfolgsstrategien hat es der heutige Kunststudent nicht leicht, seine Eigenständigkeit zu bewahren. In einer Kunstwelt, die sich manchmal mehr wie eine Sparte der Unterhaltungsindustrie verhält, ist es schwierig für Kunststudenten ihre eigene Haltung zu entwickeln.
Und in einer Kunstwelt, wo die Thematik von Kunstvermittlern immer stärker diktiert wird, ist es nicht einfach für Kunststudenten ihre eigene Thematik zu vertiefen. Alle diese wichtigen Aspekte für einen jungen Kunststudenten, wie künstlerische Eigenständigkeit, künstlerische Haltung und eine eigene Thematik brauchen Zeit und einiges mehr, um sich zu entwickeln.
Darin sieht diese Kunstakademie ihre Aufgabe. Kunst bietet uns eine fantastische Möglichkeit, mehr über unsere Welt und über unsere Existenz in dieser Welt zu erfahren.
Wir wollen, dass unsere Studenten die Zeit, den Raum und das nötige Ambiente haben, ihre Arbeit zu entwickeln und dass sie, so lange sie Studenten sind, frei sind das zu tun ohne sich an die anpassenden Zwänge, des außerhalb dieser Mauern herrschenden Kunstbetriebs orientieren zu müssen.
Diese Akademie hat eine Menge geleistet für die Freiheit in der Kunst und dafür, dass die Ausbildung, die man hier bekommt, nach künstlerischen Kriterien erfolgt und ein großes Maß an Freiheit genießt. Wir haben die gröbsten bürokratischen akademischen Anpassungen vermeiden können – zum mindesten für eine Weile
Was nützt einem aber diese erkämpfte Freiheit, wenn man sie nicht auslebt und sich schon während der Studienzeit an die Erwartungen und Interessenlagen anderer anpasst?
Als Studenten nutzen sie die Zeit, die sie hier haben um ihr eige-nes noch ungeahntes Potential zu entdecken. Sie sind nicht hier um entdeckt zu werden, wenn sie etwas Interessantes machen geht das schnell genug, sie sind hier die Entdecker.
Ob das Bild zum Sofa passen soll oder zum Kunstvermittler, An-passung ist Anpassung und die Kunst ist zu wichtig und letzten Endes zu schön, um nur ein angepasstes Gesellschaftsspiel zu werden.
Wir sind stolz, heute unsere Türen zu öffnen und die Studienresultate unserer Studenten zeigen zu können. Hier werden sie womöglich die frühen Arbeiten von großen, in der Zukunft weltberühmt gewordenen Künstlern sehen.
Ob Sie die erkennen werden? Ein paar Anwesenden würde ich das natürlich zutrauen. Aber der Durchschnittsbesucher hat es schwerer. Und das ist einer der Reize der Kunst, keiner weiß, wie es Morgen aussehen wird. So muss es sein: ein uns überraschendes, aufregendes Abenteuer, das unser aller Leben bereichert.
Heute haben wir die Ehre, einige Menschen unter uns zu haben, die die Kunst in diesem Sinn weiter geführt haben und der Welt überraschende und aufregende Kunst gezeigt haben.
Das sind allesamt große Persönlichkeiten, die diesem Haus eng verbunden sind, die entweder als Studenten oder Kollegen oder in beiden Funktionen hier gearbeitet haben.
Wir, die Kunstakademie Düsseldorf, haben die Möglichkeit Menschen, die diesem Haus auf besondere Art und Weise gedient haben, zum Ehrenmitglied der Düsseldorfer Kunstakademie zu ernennen. Es ist mir ein Ehre und großes Vergnügen, diesen Männern und Frauen heute die Ehrenmitgliedschaft zu verleihen.
Zunächst an Frau Hilla Becher,
Professorin Irmin Kamp
Professor Gotthard Graubner,
Professor Erich Reusch,
Professor Werner Spies,
Professor Günter Uecker.
Mit der Verleihung dieser Mitgliedschaft wollen wir unsere tiefe Verbundenheit, Dankbarkeit und Liebe zum Ausdruck bringen.
Bevor Gunda Gottschalk und Xu Fengxia uns weitere Stücke zum Abschluss dieser Feier spielen, möchte ich kurz die Gelegenheit ergreifen, etwas über ein paar Ereignisse und Entwicklungen hier in unserem Haus zu berichten.
Wie allgemein bekannt ist, hat ein neues Rektorat am Anfang dieses Semesters seine Aufgabe aufgenommen. Neben mir sind Prof. Siegfried Gohr und Prof. Georg Herold beide als Prorektoren und unser neuer Kanzler Dietrich Koska Mitglieder des Rektorats. Das anfänglich gute Gefühl hat sich bestätigt und hat sich in eine gute Zusammenarbeit entwickelt und ich bin sehr dankbar für die Unterstützung, die ich von allen dreien in meiner noch sehr ungewohnten Rolle bekomme.
Wir haben in diesem Semester von unserer Baukunst Abteilung eine Vortragsreihe von außergewöhnlicher Qualität, die 5 Vorträge umfasst, organisiert. Spannend, interessant, informativ.
Wir waren Gastgeber des sehr erfolgreichen Bundeskongresses für Kunstpädagogik sowie der Ringvorlesung ‚Auge und Hand’, wozu eine umfangreiche Publikation erscheinen wird und der Tagung “Mapping the Studio”, eine internationale Tagung zum Thema Kunstgeschichte, die gestern gerade zu Ende gegangen ist.
Wir haben im Sommer fünf Stellen ausgeschrieben. Eine Professur für Bühnenbild, eine für Bildhauerei, eine Professur für Film und Video und zwei Stellen für Malerei.
Wir haben, wie es üblich ist, für alle diese Stellen Berufungskom-missionen gebildet und die haben sich alle an die Arbeit gesetzt. Mit dem Ergebnis, dass wir Ihnen heute mitteilen können, dass bereits alle Stellen erfolgreich besetzt worden sind.
Wir freuen uns, Ihnen die Ergebnisse erstmalig mitteilen zu können. Katharina Fritsch wird ordentliche Professorin für Bildhauerei, Katharina Grosse wird Professorin für Malerei, die Malerin Tomma Abts wird ordentliche Professorin, ebenfalls für Malerei, Marcel Odenbach wird ordentlicher Professor für Film und Video und Johannes Schütz wird ordentlicher Professor für Bühnenbild. Zusätzlich übernimmt Eberhardt Havekost eine Klasse für Malerei und Andreas Gursky wird Professer einer Klasse für Freie Kunst
Mit diesen neuen Berufungen bauen wir den bereits stark besetzten Fachbereich Kunst weiter aus. Alle diese Neubesetzungen werden ihre Tätigkeit zum Sommersemester dieses Jahres aufnehmen.
Hiermit erkläre ich den Rundgang 2010 für eröffnet. Ich bedanke mich für Ihr Zuhören und wünsche Ihnen viel Spaß bei der Darbietung von Gunda Gottschalk und Xu Fengxia und dem anschließenden Rundgang durch die Ausstellung.
source ≡ website Kunstakademie Düsseldorf
Kunstakademie Düsseldorf
Rundgang Februar 2010 – Teil 1
Photos Anton & Joseph K.
fleursdumal.nl magazine
(to be continued)
More in: FDM Art Gallery, Galerie Deutschland
.jpg)
Joep Eijkens over Anna Reinders
Dansers nemen een belangrijke plaats in binnen het werk van Anna Reinders. ‘Mijn streven is de energie van de dansers te pakken in dat ene moment’, zegt de Tilburgse kunstenares daar zelf over.
In de zomer van 2008 tekende zij urenlang tijdens repetities van T.R.A.S.H.-danseres Tegest Pecht-Guido ‘and friends’ die werkten aan een voorstelling in het Cenakel. De betreffende tekeningen waren daar ook te zien tijdens hun optreden. De foto’s die ik van tekenares en dansers tijdens de repetities maakte, werden bij diezelfde gelegenheid geprojecteerd in de kapel van het Cenakel.
Zie ook: www.annareinders.nl
J o e p E i j k e n s p h o t o s & t e x t
fleursdumal.nl m a g a z in e
More in: FDM Art Gallery, Joep Eijkens Photos
.jpg)
.jpg)
Joep Eijkens over Marieke Peters
Marieke Peters ontmoette ik voor de eerste keer in Hulsel, in de galerie van haar ouders. Later kwam ik haar weer tegen op haar eigen website. Het leek me mooi om deze kunstenares te portretteren in enerzijds de prachtige omgeving van de Acht Zaligheden waar ze opgegroeid is, anderzijds in haar Bossche atelier.
Maar de inspiratie van deze fotoserie begon met haar eigen beeld van een meisje in een bos. Ik moest aan vage foto’s denken van Vlaamse kostscholen voor meisjes, eenzaam makend verscholen in bossen, ver van de bewoonde wereld. Maar ook aan eindeloze berkenwouden in Polen. En hoe ze zelf daar zou staan tussen de bomen, ergens tussen Hulsel en Reusel.
Toen we eenmaal daadwerkelijk op weg waren, kreeg ik de mist cadeau.
J o e p E i j k e n s p h o t o s & t e x t
fleursdumal.nl m a g a z i n e
More in: FDM Art Gallery, Joep Eijkens Photos
Cobramuseum voor moderne kunst – Amstelveen
P i e t O u b o r g. S o l i s t
Zicht op een eigenzinnig oeuvre
12.12. 2009 – 14.03. 2010
Het Cobra Museum brengt hoogtepunten uit het eigenzinnige oeuvre van een voorloper en vernieuwer van de Nederlandse kunst. Piet Ouborg was in Nederland zijn tijd ver vooruit; hij gaf de beeldende kunst een radicaal ander gezicht.
De omvangrijke expositie omvat een selectie van topstukken: tekeningen, gouaches en schilderijen uit alle perioden, met de nadruk op het latere werk. De werken tonen hoe Ouborg – zijn eigen kompas volgend – zichzelf als kunstenaar ontwikkelt: van de eerste surrealistische figuraties uit de jaren dertig naar de visionaire abstracte schilderstijl die tussen 1947 en 1950 tot een doorbraak leidt. Hij loopt daarmee zelfs vooruit op de schilderkunst die de Cobrakunstenaars zich dan nog eigen moeten maken.
Opvallend is dat voor het werk van Piet Ouborg toenemende belangstelling bestaat, ook vanuit het buitenland. In het licht van deze nieuwe eeuw wordt voor het eerst na lange tijd teruggeblikt op de nalatenschap van een van Nederlands belangrijkste moderne kunstenaars. De laatste aan Ouborg gewijde museumtentoonstelling vond ruim zeven jaar geleden plaats.
De expositie brengt een exclusieve selectie van circa honderd topstukken, zorgvuldig gekozen uit vele collecties, waaronder uit de nalatenschap van de kunstenaar. Uitzonderlijk is dat deze tentoonstelling – en in het bijzonder de bijbehorende uitgebreide publicatie – bijdragen aan onze kennis over de kunstenaar, met een tot nu toe niet eerder belichte inspiratiebron van wetenschappelijke aard.
Ouborg vertrekt in 1916 op 23-jarige leeftijd naar Nederlands-Indië en geeft daar tekenlessen. Als hij 30 jaar is keert hij voor één jaar terug naar Nederland en ziet daar de Franse modernen. Hij verdiept zijn didactische tekenvaardigheden en keert terug naar Nederlands-Indië. In 1932 heeft hij zijn eerste tentoonstelling in Nederland. In 1938, Ouborg is dan 45 jaar, keert hij definitief met zijn gezin terug naar Nederland.
De Nederlandse musea tonen in het interbellum nog weinig moderne kunst. Van het beperkt aantal surrealistisch werkende kunstenaars in Nederland is Ouborg niet op de hoogte, als hij tussen 1930 en 1932 een aantal abstracte droombeelden schildert, gevolgd door fantasierijke tekeningen van mens- en dierachtigen, expressief geschilderde explosies en verstilde landschappen. Werk dat nu surrealistisch wordt genoemd. De reeks droombeelden ontstaat grotendeels op Java, ver verwijdert van het bruisende Parijs, waar het surrealisme hoogtij viert. Ouborg houdt zichzelf via Franse tijdschriften op de hoogte. Daarin ziet hij werk van Breton, Ernst, Miró, Tanguy, Picasso en De Chirico. Stilistisch vertonen zijn werken en dat van verschillende surrealisten parallellen. De ovalen in Ouborgs droombeelden hebben eenzelfde lading als de navels in het werk van Arp; de geest van Tanguys vervreemdende landschappen met de kenmerkende surrealistische sfeer van erotiek en verval waait door Ouborgs landschappen; explosies verwijzen naar de dreigende oorlogsstemming in sommige werken van Ernst. Beide richtingen van het surrealisme, de abstracte en figuratieve variant, zijn in Ouborgs werk aanwezig.
Ouborg bevond zich midden in de rijke Indische cultuur, die voor de Parijse kunstenaars alleen via etnografica beschikbaar was. Het besef dat de maskers en wajangpoppen doorgeefluik waren naar het onbewuste groeide. Het onderzoek naar het onbewuste of surreële ging bij hem als vanzelf; hij had visioenen en koortsachtige dromen en was ontvankelijk voor magie en spiritualiteit. Al vroeg verzamelde Ouborg maskers en spontane kindertekeningen. Dat alles maakte dat Ouborgs surrealisme zich op een natuurlijke manier ontwikkelde. Hij was daarmee in Nederland toen zijn tijd ver vooruit.
Piet Ouborg ontwikkelde zijn belangstelling niet binnen een groep van gelijkgestemden, maar vond inspiratie in de wereld waarin hij leefde. Die beschrijft hij als een oneindige stroom van beelden en tekens. Hij meed modieuze stijlconventies. Opmerkelijk in die zin is de manier waarop hij zijn vooroorlogse experimenten in de abstractie weer opneemt na zijn terugkeer in Nederland, in 1938, gelijktijdig met de inhaalslag waarmee de musea de moderne kunst bekend maakten.
Ouborgs spiritualiteit is geworteld in het universele gegeven van een oerbron van levensexpressie. De uitingen die daaruit voortkomen – van primitieve culturen, kinderen en ‘onaangepasten’ – herkenne de jonge Cobrakunstenaars als zij het werk van Piet Ouborg zien. Anton Rooskens en Theo Wolvecamp zien in 1947 een radicaal andere schilderkunst, die de Hollandse Experimentelen zich dan nog eigen moeten maken.
Tussen 1947 en 1950 leidt de zoektocht van Ouborg naar nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden tot een doorbraak. Hij ontwikkelt een visionaire abstracte schilderstijl, waarin de experimenten uit de voorgaande jaren worden samengebald tot een krachtige en kleurrijke beeldtaal.
De opwinding die in 1950 ontstaat, als aan Ouborg de Jacob Marisprijs wordt toegekend, voor zijn ingezonden tekening ‘Vader en Zoon’ wordt altijd gememoreerd omdat de affaire een moment in de Nederlandse kunstgeschiedenis markeert: de alom heersende onwetendheid over eigentijdse en moderne kunst. Onwetendheid over abstracte kunst die met gekte en oplichterij geassocieerd werden. Het voorval is vergelijkbaar met de verbeten reacties op de kunst van de Cobrakunstenaars. De museumdirecteuren die in de jaren vijftig de moderne kunst brachten en de critici die daarover schreven, waren de eersten die oog hadden voor de kwaliteit van Ouborg. De waardering kwam niet alleen tot uiting door de toekenning van de prijs, maar ook door Ouborgs internationale erkenning.
Het werk van Ouborg wordt vrijwel altijd aangeduid vanuit het gevoel. De hang naar ‘het hogere’, het contact met het onbewuste, de oerkracht van het primitieve. Ouborg bleek hiernaast niet ongevoelig voor de rationele geest. In zijn nalatenschap zijn bladen gevonden uit het Lehrbuch der allgemeinen pathologische Anatomie. Ouborg heeft in de illustraties met microscopische beelden zitten tekenen. Met een pennetje volgt hij de lijntjes in het aangetaste organische weefsel. Hij maakt vertakkingen, voegt tentakels toe en legt verbindingen. Het is zinvol om bij het beschouwen van zijn naoorlogse werk ook zijn heimelijke ontmoeting met de wetenschap mee te nemen.
Boekuitgave: Bij de tentoonstelling verschijnt een rijk geïllustreerde publicatie van Waanders Uitgevers en het Cobra Museum voor Moderne Kunst met uitvoerige toelichtende teksten van kunsthistorici: Véronique Baar, Katja Weitering, conservator van het Cobra Museum, Annelies Haase en Bert Jansen. Isbn 9789040086335.
Cobra Museum voor Moderne Kunst / Sandbergplein 1 1181 ZX Amstelveen / Tel. 020 5475050 / open di t/m zo 11 – 17 uur / Afspraken voor rondleidingen via 020 5475031
► W e b s i t e C o b r a M u s e u m
fleursdumal.nl
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery
VAN ABBEMUSEUM EINDHOVEN
Play Van Abbe
Deel 1: Het spel en de spelers
28 november 2009 – maart 2010
Op zaterdag 28 november 2009 om 16.00 uur vindt in het Van Abbemuseum de opening plaats van het 18 maanden durende programma Play Van Abbe. Dit programma omvat tentoonstellingen, projecten, performances, lezingen en discussies, met als uitgangspunt de collectie van het Van Abbemuseum. Play Van Abbe is onderverdeeld in vier delen met elk een eigen thema.
Deel 1, Het spel en de spelers, begint zaterdag 28 november 2009 en loopt tot en met maart 2010. In dit eerste deel stelt het museum de verhalen van kunstenaars en tentoonstellingsmakers centraal. Wie zijn de ‘spelers’ binnen een museum en welke verhalen vertellen zij? Hoe zag een collectiepresentatie eruit in 1983 en hoe kijken we daarnaar in 2009? Hoe presenteert de huidige directeur de collectie? Hoe positioneert een kunstmuseum zich, nu en in het verleden? Deze vragen komen in Het spel en de spelers aan de orde in drie tentoonstellingen: Herhaling: Zomeropstelling 1983, Vreemd en vertrouwd en Rien ne va plus. Deel 1 van Play Van Abbe wordt in maart 2010 afgesloten door het project If I Can’t Dance… Edition III – Masquerade.
Op zaterdag 28 november 2009 om 16:00 uur verricht staatssecretaris voor Europese Zaken Frans Timmermans de opening in het auditorium van het Van Abbemuseum. Na de openingstoespraken zijn er performances en worden er rondleidingen gegeven door speciale gastrondleiders
Deel 1: Het spel en de spelers
Herhaling: Zomeropstelling 1983 is een reconstructie van de collectietentoonstelling Zomeropstelling van de eigen collectie, die in 1983 werd ingericht door de toenmalig
directeur van het Van Abbemuseum Rudi Fuchs en zijn conservatoren. Fuchs maakte de tentoonstelling na zijn terugkeer uit Kassel, waar hij documenta 7 organiseerde.
Hij presenteerde in deze zomeropstelling onder andere een aantal nieuwe aankopen van Georg Baselitz, Alighiero e Boetti, Daniel Buren, Luciano Fabro, Gilbert & George, Rebecca Horn, Hermann Nitsch, Sigmar Polke, Lawrence Weiner en Ian Wilson. Een audiotour van Willem de Ridder maakte eveneens deel uit van de tentoonstelling. Deze audiotour is tijdens de reconstructie in originele vorm opnieuw beschikbaar voor de bezoeker.
Herhaling: Zomeropstelling 1983 roept vragen op als: Welk verhaal wilden de oorspronkelijke samenstellers vertellen en hoe ervaren wij in onze tijd dit stuk geschiedenis? Wordt de presentatie in deze context een nieuwe tentoonstelling of een kopie van een tentoonstelling? Archiefmateriaal over de opstelling in 1983 en over enkele individuele werken in de tentoonstelling geeft aanvullende informatie over het reconstructieproces en over de biografie van een aantal werken in de afgelopen 26 jaar.
Tegelijkertijd richt de huidige directeur Charles Esche de tentoonstelling Vreemd en vertrouwd in met recenteaankopen van het museum en andere werken uit de collectie. Esche geeft in deze tentoonstelling een beeld van de geschiedenis in de periode na 1989, het jaar van de val van de Berlijnse muur, de opstand op het Plein van de Hemelse Vrede en het begin van het einde van de apartheid in Zuid-Afrika. De tentoonstelling, waarin veel nieuwe aanwinsten voor het eerst te zien zijn, nodigt de bezoeker uit een nieuwe relatie te ontdekken tussen kunst en haar uiteenlopende contexten in het museum. Als tegenhanger van Herhaling: Zomeropstelling 1983 toont Vreemd en vertrouwd hoeveel breder het geografische gebied is geworden dat de hedendaagse kunst bestrijkt.
Bovendien signaleert Vreemd en vertrouwd een verschuiving in het verzamelen: van het autonome kunstwerk naar een verstrengeling van objecten, archieven, bronnen en verhalen. De tentoonstelling bevat werk van Hüseyin Alptekin, Yael Bartana, Harun Farocki, Dan Flavin, Gülsün Karamustafa, Dan Peterman en Nedko Solakov. Wilhelm Sasnal,
De presentatie Rien ne va plus, samengesteld door Christiane Berndes, Diana Franssen en Steven ten Thije in samenwerking met gastconservatoren, toont een aantal installaties en projecten uit de collectie van het museum uit de periode van 1966 tot heden van kunstenaars die sociaal-maatschappelijke thema’s aankaarten in een expliciete dialoog met de museale context. Hier ligt de nadruk op het verhaal van kunstenaars die de bezoeker betrekken in hun ‘spel’. De titel is ontleend aan het signaal voor spelers van een roulettespel dat de door hen ingenomen posities niet meer veranderd kunnen worden en dat het toeval gaat bepalen wie er wint en wie er verliest. De kunstenaars in Rien ne va plus spelen echter niet om de ‘winst’, maar om de regels ter discussie te stellen die gelden binnen het museum, de kunstwereld of de maatschappij. Ze vestigen de aandacht op regels die vaak zo vanzelfsprekend zijn, dat we ons er niet eens meer bewust van zijn. Is het mogelijk deze zichtbaar te maken? De tentoonstelling bevat werk van Marcel Broodthaers, Chto Delat, Tino Sehgal, Maria Eichhorn en Franz Erhard Walther. Het Museum of American Art Berlin is te gast in het Van Abbemuseum met het Kabinett der Abstrakten. De serie tentoonstellingen Lily van der Stokker en gast… wordt afgesloten met een presentatie van werken uit de collectie, geselecteerd door Van der Stokker zelf. Ze toont ze in de ruimte met het door haar ontworpen behang en geeft ze een passende ‘omlijsting’.
Als afsluiting van deel 1 van Play Van Abbe presenteert het curatorenplatform If I Can’t Dance, I Don’t Want To Be Part of Your Revolution van 8 tot en met 21 maart 2010 het project Edition III – Masquerade in het Van Abbemuseum.
DIt project is tevens de vierde en laatste episode van het lange termijn project Masquerade van If I Can’t Dance….
Als interruptie in de programmering van Play Van Abbe onderbreekt Edition III – Masquerade tijdelijk het tentoonstellingsregime met een presentatie van zes uitgenodigde kunstenaars. Edition III – Masquerade, samengesteld door Frederique Bergholtz en Annie Fletcher, bestaat uit een reeks nieuwe performances en projecten van Keren Cytter, Jon Mikel Euba, Olivier Foulon, Suchan Kinoshita, Joachim Koester en Sarah Pierce. Als hoogtepunt vindt in het weekend van 20 maart 2010 een performance-evenement plaats. Tijdens dit evenement neemt If I Can’t Dance… tijdelijk de regie in het museum over en krijgt zij 24 uur lang de sleutels van het museum.
.jpg)
Volgende delen van Play Van Abbe In maart 2010 begint het tweede deel: Tijdmachines, dat loopt tot eind augustus 2010. In dit deel worden historische museummodellen bekeken. Hoe vertelt een museum een verhaal door middel van presentatietechnieken en welke aannames liggen hierachter verscholen?
In deel 3, De principes van het verzamelen, het verzamelen van principes, staat van september 2010 tot januari 2011 het verzamelen centraal. Wat betekent het om kunstwerken samen te brengen en te bezitten? Welk wereldbeeld roep je op met een collectie? Wie brengt de werken samen en waarom? Bij het beantwoorden van deze vragen wordt gebruik gemaakt van zowel de eigen collectie van het Van Abbemuseum als andere verzamelingen ontstaan in andere contexten. Ook archiefmateriaal en documentatie spelen een belangrijke rol in het krijgen van inzicht in de motieven rond verzamelen van toen en nu.
Het vierde en laatste deel, De toerist, de pelgrim, de flaneur (en de werker), onderzoekt tot juni 2011 de rol van het publiek en de verwachtingen die het heeft, het plezier van een museumbezoek en hoe deze bezoekerservaring verder verrijkt kan worden. Zijn er nieuwe rollen die het museum met en voor het publiek kan ontwikkelen zodanig dat het museum een echt platform voor uitwisseling en inspiratie wordt?
Achtergrond Play Van Abbe Play Van Abbe is voortgekomen uit het Plug In programma dat tussen 2006 en 2009 in het Van Abbemuseum te zien was. Het is ook een reactie op de uitdagingen die spelen binnen verschillende disciplines als kunst, kunstgeschiedenis, culturele studies en sociologie, binnen de museale praktijk en bij de bezoekers van musea. De vragen die in Play Van Abbe aan de orde worden gesteld hebben betrekking op het kunstwerk als materieel object en op het museum als de context waarbinnen het kunstwerk gepositioneerd en geïdentificeerd wordt. Met de maatschappelijke veranderingen van de laatste 20 jaar in het achterhoofd stelt het museum met Play Van Abbe actuele vragen over de identiteit en het doel van musea en instellingen voor cultureel erfgoed. Het museum wil deze vragen delen met zijn bezoekers. De focus ligt niet alleen op de kunstwerken zelf, maar ook op de manier waarop wij ernaar kijken en erover praten in een museum. Play Van Abbe is een ‘(rollen)spel’ waarin de bezoekers, kunstenaars en medewerkers een actieve rol kunnen spelen. Met behulp van interdisciplinaire en internationale samenwerkingsverbanden onderzoekt Play Van Abbe hoe een museum gepositioneerd kan worden als een kennisinstituut dat een ‘collectief cultureel geheugen’ wil bewaren. Het wil mensen verrassen en inspireren en tegelijkertijd het kritisch en langdurig nadenken over de rol die kunst speelt in de hedendaagse wereld stimuleren.
Christiane Berndes, conservator collectie Van Abbemuseum: “We willen het museum in relatie tot het dagelijkse leven en de wereld om ons heen op een nieuwe manier laten zien. Zodat bezoekers gaan denken ‘Zo had ik het nog niet gevoeld of ervaren’. Ik hoop dat er een vonkje overspringt.”
Charles Esche, directeur Van Abbemuseum: “Kunst kan ons helpen de verbeeldingskracht verder te ontwikkelen. Die verbeeldingskracht hebben we nodig om op een goede manier met elkaar samen te leven en gezamenlijk stappen te zetten in de maatschappij.”
W e b s i t e V a n A b b e m u s e u m
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery
Paul Cézanne (1839-1906), La Montagne Sainte-Victoire, 1888, olieverf op doek, 83 x 72 cm,
collectie Stedelijk Museum Amsterdam, verworven met steun van de VVHK
GEMEENTEMUSEUM DEN HAAG
Cézanne – Picasso – Mondriaan
In nieuw perspectief
17 oktober 2009 t/m 24 januari 2010
Cézanne is de ‘vader van de moderne kunst’. Hij werd, hoe ironisch ook, vaak geweigerd op de Parijse salons, maar geldt nu als een van de belangrijkste kunstenaars van zijn periode. Picasso en Mondriaan zijn in zijn voetsporen getreden en gedrieën zijn zij verantwoordelijk voor misschien wel de meest beslissende ontwikkeling in de kunstgeschiedenis: het ontstaan van de abstracte kunst. Deze drie revolutionaire meesters zijn in het najaar van 2009 onderwerp van een grootse, internationale tentoonstelling in het Gemeentemuseum Den Haag. Hier wordt op spectaculaire wijze duidelijk gemaakt hoe de schilderkunst rond 1900 in een stroomversnelling raakte. Het resultaat is een boeiend verhaal waarin de toeschouwer wordt meegenomen van de zinnelijke en kleurrijke doeken van Cézanne via de felgekleurde – soms humoristische – werken van Picasso naar de uiterst subtiele schilderkunst van Mondriaan.
Geen andere laat-negentiende eeuwse kunstenaar had zoveel en zo’n blijvende invloed op zijn opvolgers als Paul Cézanne: met zijn subtiele kleurgevoel en zijn gedurfde composities brak hij een lans voor de generaties na hem. Voor het eerst sinds een halve eeuw is er weer werk van de Franse meester in ons land te zien, waaronder de wereldberoemde, sensuele Baadsters en de landschappen met de Mont Sainte-Victoire, bij het kleine dorpje Vauvenargues in de Franse Provence, als middelpunt.
Vanaf zijn komst naar Parijs, toen hij nauwelijks twintig jaar was, had Pablo Picasso tot aan het eind van zijn leven een grote bewondering voor Cézanne. Hij beschouwde zichzelf graag als diens (artistieke) zoon. Hij wilde zo graag in de voetsporen treden van zijn grote inspiratiebron, dat hij jaren later het kasteel, Château de Vauvenargues, betrok aan de voet van de Mont Sainte-Victoire. Het ging hem hierbij niet zozeer om een kunstzinnige navolging, maar echt om de fysieke plek waar Cézanne zijn werk had vervaardigd. Later, na zijn dood in 1973, zou Picasso er ook begraven worden.
Mondriaan was, vrijwel tegelijk met Picasso, ook bezig met zijn zoektocht naar het ideale kunstwerk. Hoewel hij uit de Nederlandse traditie komt waarin de Haagse School hoogtij vierde, had hij van jongs af aan veel interesse in de internationale schilderkunst. Zo haalde hij zijn opvatting van Kubisme in eerste instantie uit de krant. Een tentoonstelling over het kubisme in het Stedelijk Museum opende hem in 1911 definitief de ogen. Daar zag hij pas wat kubisme écht inhield en ontdekte hij de lijn die door Cézanne was ingezet en door Picasso werd doorgetrokken. Mondriaan besloot naar Parijs te gaan om de ontwikkelingen in de kunst met eigen ogen te zien. Van daaruit kwam hij een stap dichterbij de essentie van kleur en vorm. Het is voor het eerst dat de relatie van Mondriaan tot Picasso en Cézanne zo uitvoerig tegen het licht wordt gehouden.
Deze najaarstentoonstelling van het Gemeentemuseum geeft een uniek inzicht in de ontwikkeling van de moderne Westerse kunst waarin deze drie meesters ieder hun eigen baanbrekende rol hebben gespeeld. Met bijzondere bruiklenen van over de hele wereld, uit Washington (The National Gallery of Art), New York (The Metropolitan Museum of Modern Art) en Parijs (Centre Georges Pompidou) is deze tentoonstelling van grote kwaliteit.
Bij de tentoonstelling verschijnt een Nederlandstalige, rijk geïllustreerde catalogus met bijdragen van Hans Janssen, Franz-W. Kaiser, Brigitte Leal, Sylvie Patin, Anne Roquebert en Benno Tempel
Website Gemeentemuseum Den Haag
fleursdumal.nl magazine
More in: FDM Art Gallery, Pablo Picasso, Piet Mondriaan
GEMEENTEMUSEUM DEN HAAG
Jan Schoonhoven
R e l i ë f s e n t e k e n i n g e n
12 september 2009 t/m 28 februari 2010
Zijn negen-tot-vijf baan bij de PTT zorgde voor de regelmaat in zijn leven die Jan Schoonhoven nodig had. Het is eenzelfde regelmaat die zijn reliëfs en tekeningen zo ontzettend herkenbaar maakt. In zijn vrije tijd ontwikkelde hij zich ondertussen tot het boegbeeld van de Nederlandse Nul-beweging en kunstenaar van internationaal aanzien. Het Gemeentemuseum, dat een belangrijk overzicht van het werk van Schoonhoven bezit, wijdde precies 25 jaar geleden voor de laatste keer een solotentoonstelling aan hem. De intieme expositie die dit najaar in het Tritonkabinet te zien is, toont zowel reliëfs als tekeningen, die tot de sleutelwerken behoren in het oeuvre van één van de belangrijkste Nederlandse kunstenaars van de afgelopen vijftig jaar.
Jan Schoonhoven (Delft, 1914-1994) maakt al van kleins af aan tekeningen en gaat later dan ook naar de m.o.-tekenopleiding in Den Haag. Uiteindelijk komt hij niet als tekenleraar voor de klas te staan, maar werkt hij zijn hele leven bij de PTT. De zekerheid van een inkomen heeft hem altijd in staat gesteld als kunstenaar onafhankelijk te zijn – wat goed past in het beeld van Schoonhoven als iemand die orde en regelmaat zeer hoog acht. Die orde en regelmaat vormen vanaf de jaren zestig, wanneer hij definitief tot een eigen stijl komt, de kern van zijn werk.
Schoonhoven vormt met Armando, Henk Peeters en Jan Henderikse in de eerste helft van de jaren zestig de Nul-groep, de Nederlandse tak van de internationale Zero movement. Het uitgangspunt van Zero was om terug te keren naar een essentie, bijvoorbeeld door te werken met alledaagse materialen – waarvan in de tentoonstelling een reliëf gemaakt van toiletrollen getuigt. Schoonhoven ziet het ruimtelijke werk van Piero Manzoni en Lucio Fontana en begint met het vervaardigen van reliëfs. Langzaam maar zeker verworden zijn schilderijen tot sculpturen: objecten met gelijke vlakverdeling, een herhaling van patronen die door de toch altijd zichtbare hand van de maker nooit mechanisch wordt. ‘Je moet streven naar een minimum, maar anoniem gaat het nooit’. Deze uitspraak van Jan Schoonhoven vat zijn zoektocht in de kunst misschien nog wel het beste samen.
Het Gemeentemuseum Den Haag is reeds in de jaren vijftig van de vorige eeuw begonnen met het verwerven van reliëfs, tekeningen en grafiek van Schoonhoven. Gaandeweg is een zorgvuldig aangelegde collectie ontstaan, die meerdere malen te zien is geweest in solo- of groeps-tentoonstellingen. Zo organiseerde het Gemeentemuseum in 1964 een van de eerste exposities van de Nul-groep. Onlangs is de collectie aangevuld met een bijzondere achterglasschildering uit 1937, die in deze tentoonstelling voor het eerst aan het publiek wordt getoond.
De laatste jaren neemt de belangstelling voor het werk van Schoonhoven sterk toe en mag het rekenen op snel groeiende internationale aandacht. Samen met Constant, wiens Nieuw Babylon ook sinds enige tijd in binnen- en buitenland grote attentie geniet, wordt hij dan ook gezien als de belangrijkste Nederlandse kunstenaar van de tweede helft van de 20e eeuw. Zowel het oeuvre van Constant als Schoonhoven is rijk vertegenwoordigd in de museumcollectie.
De verzameling geeft op dit moment een prachtig overzicht van de ontwikkeling van Schoonhoven en laat zien hoe vorm en betekenis zich langzaam maar zeker concentreerden in herhalingen en patronen, in schaduwspelen en verbeeldingen van vorm en vormloosheid. De tentoonstelling bestaat uit werken uit een particuliere collectie en uit de collectie van het Gemeentemuseum. Daarnaast wordt ook de bijzondere documentaire Jan Schoonhoven – Beambte 18977 van Sherman de Jesus uit 2005 op zaal vertoond. Op die manier kan het publiek, precies vijfentwintig jaar na zijn laatste solotentoonstelling in het Gemeentemuseum, in het Tritonkabinet weer genieten van de wereld van Jan Schoonhoven.
Website Gemeentemuseum Den haag
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Sculpture
Museum Kröller-Müller
(Nationaal Park De Hoge Veluwe – Otterlo)
De verzameling van Museum Kröller-Müller is opgebouwd rond de omvangrijke collectie werken van Vincent van Gogh, één van de meest indrukwekkende overzichten van zijn oeuvre. Ook George Seurat, Pablo Picasso, Fernand Léger, Piet Mondriaan en veel andere kunstenaars zijn met belangrijke schilderijen vertegenwoordigd.
Vanaf 1961 neemt ook de beeldentuin een belangrijke plek in. Hier wordt een unieke collectie sculpturen getoond. De beeldentuin geeft een overzicht van de ontwikkelingen in de beeldhouwkunst vanaf de 19e eeuw tot heden. Een wandeling door de beeldentuin van 25 hectare is een ware ontdekkingstocht. Op soms onverwachte plekken staat hier een unieke verzameling met onder andere beelden van Auguste Rodin, Henry Moore, Barbara Hepworth, Richard Serra en Jean Dubuffet. Twee paviljoens uit de jaren ’60 van Aldo van Eyck en Gerrit Rietveld sieren de tuin: juweeltjes uit de jaren ’60 die hier opnieuw een plaats hebben gekregen. De tuin is het hele jaar open en ademt ieder seizoen een andere sfeer.
Beeldentuin Kröller-Müller Museum
De beeldentuin van het Museum Kröller-Müller omvat werken van vele vooraanstaande nationale en internationale beeldhouwers onder meer van:
Hans Aeschbacher met Grosse Figur I (1961) – Kenneth Armitage met Monitor (1961) – Jean Arp met Berger de nuages (1953) – Émile-Antoine Bourdelle met La grande Pénélope (1912) – Eugène Dodeigne met Homme et femme (1963) en Sept (1993) – Jean Dubuffet met Jardin d’émail (1974) – Sorel Etrog met Complexes of a young lady (1960/62) – Lucio Fontana met Concetto spaziale
‘N
atura’ (1959-1960) – Otto Freundlich met Composition (1933/1961) – Dan Graham met Two adjacent pavillions (1978/2001) – Emilio Greco met La Grande Bagnante nr. 3 (1957) – Barbara Hepworth met o.a. Squares with two circles (1963-1964), Dual form (1965) en Sphere with inner form (1963) – Phillip King met o.a. Brake (1966) en Open bound (1973) – Jacques Lipchitz met Le cri (Le couple) (1928-1929) en Le chant des voyelles (1931-1932) – Aristide Maillol met L’Air (1939/1962) – Marcello Mascherini met Ritratto di Franca (1952) – Umberto Mastroianni met La conquista (1954) en Picadores (1965) – Henry Moore met Animal head (1956) en Two-piece reclining figure II (1960)( buiten het beeldenpark -aan de Wildbaan nabij het museum- bevindt zich de beeldengroep Three upright motives) (1955-1956, 1965) – François Morellet met La plate-bande (1988) – Isamu Noguchi met The Cry (1959-1961/1962) – Claes Oldenburg met Trowel (1971), buiten het beeldenpark Marta Pan met Sculpture flottante, Otterlo (1960-1961) en Amphithéâtre (2007) – Eduardo Paolozzi met St. Sebastian III (1958) en Medea (1964) – Constant Permeke met Niobe (1951) – George Rickey met Two vertical, three horizontal lines (1965-1966) – Auguste Rodin met Femme accroupie (1882) – Ulrich Rückriem met o.a. Kubus (gespalten) (1971) en Dolomit (geschnitten) (1974) Richard Serra met Spin out, for Robert Smithson (1972-1973) en One (1988) – Piet Slegers met Landschaps-Zonneproject (1979) en Everzwijn (1958) – Kenneth Snelson met Needle tower (1968) – Evert Strobos met Pallisade (1973/1991) – Mark di Suvero met K-piece (1972) – Carel Visser met o.a. Kubus en zijn stapeling (1967) en Pleinbeeld (1998) – André Volten met o.a. Zuil (1968) en Kubische constructie (1968) – Magdalena Wiecek met Close to the Earth (1968) – Fritz Wotruba met o.a. Stehende figur (1958-1959) en Hockende figur (1950-1951) en vele anderen.
De architectuur is in het park vertegenwoordigd met twee expositiepaviljoens, het Aldo van Eyck-paviljoen van Aldo van Eyck en het Rietveld-paviljoen van Gerrit Rietveld.
fleursdumal.nl magazine – magazine for art & literature
photos: fdm magazine
More in: Dutch Landscapes, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Gerrit Rietveld, Piet Mondriaan, Theo van Doesburg
MUSEUM KRÖLLER-MÜLLER: HET MUSEUM
(Nationaal Park De Hoge Veluwe – Otterlo)
De verzameling van het museum is opgebouwd rond de omvangrijke collectie werken van Vincent van Gogh, één van de meest indrukwekkende overzichten van zijn oeuvre. Ook George Seurat, Pablo Picasso, Fernand Léger, Piet Mondriaan en veel andere kunstenaars zijn met belangrijke schilderijen vertegenwoordigd.
Vanaf 1961 neemt ook de beeldentuin een belangrijke plek in. Hier wordt een unieke collectie sculpturen getoond. De beeldentuin geeft een overzicht van de ontwikkelingen in de beeldhouwkunst vanaf de 19e eeuw tot heden. Een wandeling door de beeldentuin van 25 hectare is een ware ontdekkingstocht. Op soms onverwachte plekken staat hier een unieke verzameling met onder andere beelden van Auguste Rodin, Henry Moore, Barbara Hepworth, Richard Serra en Jean Dubuffet. Twee paviljoens uit de jaren ’60 van Aldo van Eyck en Gerrit Rietveld sieren de tuin: juweeltjes uit de jaren ’60 die hier opnieuw een plaats hebben gekregen. De tuin is het hele jaar open en ademt ieder seizoen een andere sfeer.
Museumcollectie Museum Kröller-Müller
Het Museum Kröller-Müller herbergt een wereldberoemde collectie schilderijen en tekeningen van Vincent van Gogh. Daarnaast is er een belangrijke collectie moderne en hedendaagse kunst waaronder ruim 400 werken (internationale avantgarde uit de jaren ’60 tot heden) uit de voormalige collectie Visser. Waaronder werken van Anselm Kiefer, Richard Long en Ellsworth Kelly.
In 2005 werd een legaat, bestaande uit 28 werken uit de nalatenschap van Rudi van Deventer aanvaard.
Verder zijn er werken van onder meer:Hans Baldung Grien, Rudolf Belling, Joseph Beuys, Constantin Brâncuşi, Lucas Cranach de Oude, Pieter Claesz ,Theo van Doesburg, James Ensor, Juan Gris, Isaac Israëls, Bart van der Leck, Fernand Léger, Marino Marini, Piet Mondriaan, Pablo Picasso, Odilon Redon, Kurt Schwitters, Georges Seurat, Charley Toorop, Jan Toorop en herman de vries.
Kröller-Müller Museum
Houtkampweg 6
6731 AW Otterlo
• photos fleursdumalmagazine
More in: Architecture, Art Criticism, Design, Eva Hesse, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Gerrit Rietveld, herman de vries, Jan Schoonhoven, Jean Tinguely & Niki de Saint Phalle, Joseph Beuys, Karel Appel, Kurt Schwitters, Land Art, Marcel Broodthaers, Pablo Picasso, Panamarenko, Piet Mondriaan, Richard Long, Theo van Doesburg, Vincent van Gogh, Yves Klein
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature