Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
… hoe Lucretia, door zich een vechthond aan te schaffen, haar aanranding voorkwam; ook genoemd Lucretia Victrix I 2006 I houtskool en potlood 150 x 100
luycks gallery tilburg
ad willemen
8 08 2011 t/m 2 10 2011
controversiële accentueringen
Op 6 april dit jaar bereikte de tussen Tilburg en Saint-Maulvis (Fr) heen en weer pendelende beeldend kunstenaar, graficus en verzamelaar Ad Willemen de respectabele leeftijd van 70 jaar. Dat betekent echter geenszins dat hij op zijn lauweren rust. Integendeel.
zonder titel I potlood I 65 x 50
…over de droom van Aurelius Augustinus, waarin Hadrianus Cornelis Lucretia belemmerde de hand aan zich zelf te slaan, en Tarquinius vertrapte I 2006 I, potlood en houtskool I 150 x 100
De tentoonstelling die van 28 augustus tot en met 1 oktober in Luycks Gallery te zien is, vormt een apotheose van zijn oeuvre tot dusver. Door hem gekoesterde thema’s als het vrouwelijk naakt en de geschiedenis van de beeldende kunsten balt hij samen in een aantal waterverfschilderingen op groot formaat. Hij gaat er de dialoog in aan met grote meesters uit het verleden zoals Piero di Cosimo, Rafael, Goya, Courbet , Picasso en Magritte. Op hoogst originele wijze citeert en approprieert hij om te komen tot een even verrassende als eigenzinnige, kortom typisch willemeneske interpretatie en verbeelding. Al even virtuoos als hij etsnaald en potlood hanteert, bedient hij zich deze keer van het penseel. Spelend met de betekenis van ‘papier peint’ tast Willemen de grenzen van de kunsten en de kunstgeschiedenis af en herdefinieert hij deze tegelijkertijd.
fleursdumal.nl magazine
More in: Ad Willemen, Art & Literature News, Erotic literature, FDM Art Gallery
Visual poetry – Ready-Mades:
Bring LSD into your homes
kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
Städtisches Museum Abteiberg – Mönchengladbach
Gregor Schneider: Garage 2009
bis Sommer 2011
Der international renommierte Künstler Gregor Schneider, geboren 1969 in Rheydt, heute Mönchengladbach-Rheydt, entwarf einen neuen Eingang in Form einer Garage als (unterirdischen) Zugang zu der eigens für das Museum Abteiberg entworfenen Präsentation des Haus u r .
Das Werk Garage 2009 war inspiriert von einer gewöhnlichen Garage auf der Unterheydener Straße, in der sich ein Nachbar in seinem Auto täglich betrank. Diese durch den Nachbau verdoppelte Garage, somit Doppelgarage 2002, ging auf Reisen, wurde – in verschiedenen Fassungen – nach Hamburg, Düren, Santa Fe, Porto, Rom und Burgdorf (Schweiz) transportiert und dort jeweils wieder aufgebaut. Bislang wurden diese Garagen nur leer gezeigt.
Die Garage 2009 ist keine mobile Garage. Sie ist massiv errichtet worden und bekommt zusätzlich zu der Funktion einer Garage zwei weitere Funktionen: Als Lager für die Elektronik der Außeninstallation Steam von Robert Morris und als Zugang zur Sammlungspräsentation von Gregor Schneider im Museum Abteiberg.
Diese kann weiterhin über eine Feuerleiter im innern der Garage erreicht werden.
Die Räume sind in einem völlig dunklen Umfeld platziert: das schwarze Museum. Einzige Lichtquellen der von Gregor Schneider entworfenen Präsentation sind die Lampen dieser Zimmer.
Der Zugang ist limitiert und nur nach Anmeldung samstags von 14 – 18 Uhr und sonntags von 10 – 18 Uhr möglich. Besucher müssen mindestens 16 Jahre alt sein.
source Ξ website Städtisches Museum Abteiberg – Mönchengladbach
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Gregor Schneider
God is here every Sunday
Objets trouvés – kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
Esther Porcelijn
Droste-effect, de nieuwe wending
“Afgetrapt is het nieuwe opgedirkt”
Ik race door een tunnel, de lijnen op de weg zijn één lange streep.
De lucht fluit op een lage toon langs mijn oren. Aan de zijkanten van de tunnel zie ik borden en banieren met kreten die naar mij schreeuwen: “doe het!, ” “grijp je kans” “zo rijk als ik? ” ” kom mij halen pak me dan,” “zwart is het nieuwe wit,” ” pak me dan” ” fluit mijn deun” “kom, ik wijs je” “wees mij” “ruik naar mij” “pak me dan” ” eet mij op.”
Het ruikt naar shampoo.
PAF.
“Doe maar wat” zeg ik tegen de vrouw die mijn haren knipt.
Ik kijk in de spiegel naar mijzelf.
Een soort mopshond met een schort aan. Ondanks dat kriebelt het haar in mijn nek.
In de spiegel zit een vrouw naast mij, ze kijkt beroemd.
“thee?” vraagt de kapster.
“ja, lekker.”
In het onderste van mijn theekopje dwarrelen fractals als muggen in marmer.
Zoemend vliegen ze uit mijn kopje en rond mijn hoofd. Ze tillen mij op uit mijn stoel en nemen mij mee naar boven, boven de mensen en boven de daken, boven een vliegtuig, boven de aarde. De muggen vertellen mij moppen, hele vunzige moppen over mensen enzo, over zekerheid enzo, over waarheid ofzo. En net op het moment dat alles toch niet zo relatief lijkt te schijnen..
PAF. Een klap op mijn hoofd. Het is de kapper, ik heb nog niet betaald.
De beroemde vrouw in de spiegel ademt woorden naar mij toe, woorden als “bespottelijk” en “volk” en “kunnen ze ook niets aan doen” en nog iets over dat de geschiedenis zit altijd herhaalt. Ik zeg tegen haar dat als de geschiedenis zich weer herhaalt het zeer binnenkort weer super trendy, van nu, hét, en helemaal de najaarscollectie zal zijn om bij de onderste alleronderste laag van de bevolking te horen.
Ze gnuift. Ik heb haar op een idee gebracht. De vrouw begint te pruttelen en glijdt uit haar bontjas. Ze siddert en rochelt, er komen belletjes van haar af.
Ze is veranderd in een rups.
De beroemde vrouw die nu een rups is begint de modeblaadjes aan te vreten.
FLITS, een journalist. Flits flits flits flits flits.
“zeg, zeg, zeg mag ik even uw aandacht, heel even één vraag, ah toe ah toe één vraag.”
“u hebt zojuist de beroemde vrouw ontmoet, hoe zag ze eruit?”
“nou, beroemd..”
“ja, juist, typisch iets voor haar, altijd vernieuwend. Flitsflitsflits. En wat ging er nu door u héén op het moment dat u haar ontmoette”
“iets met muggen”
“ja, ze heeft schijnt prikkelig te zijn ja, heel goed ja, echt iets voor de najaarscollectie.
En u hebt haar toch zien veranderen zojuist? In een rups hmm, volgens de informatie. Hoe ging die transformatie?”
“best snel”
“vanwaar die kilte toch? De meeste mensen zouden het toch zien als levensveranderend om de beroemde vrouw in levende lijve zo een trendsetting transformatie te zien doorgaan? Hebt u dan geheel geen medeleven voor het lot van de beroemde vrouw?”
“nee”
“empathieloos dus, ja, geen empathie betekent dus dat u geen volwaardig mens bent. Dat beseft u toch hè?”
. . .
“wat gaat er door u heen? Kom op, wat gaat er nu door u heen? Wat gaat er door u heen?”
” u bent nu zelf ook een beetje beroemd, is dat niet fijn dan?” Wat gaat er dan door u heen bij dat besef?”
“hoe laat is het?”
Flits Flits Flitsflitsflitsflitsflitsflits door het licht van de flitsen zie ik dat de lens van de camera steeds groter lijkt te worden. Een gapend zwarte massa die op mij af komt, nog één keer gaapt het en eet mij op. Beroemd.
Hap.
Wie de dagen verraadt verraadt de dagen traag.
Moederziel alleen op een stip in het midden van een x-factor auditie.
O god o god wie wil mijn kont het meeste kussen, het liefste?
Doe maar eerst een dansje.
Terwijl er peentjes uit mijn poriën komen vallen begint de muziek. Het is een nummer dat doet denken aan een studio100/Disney melodie maar dan geproduceerd door rijke zwarte mannen die ooit lang lang geleden uit een getto kwamen. Het klinkt naar sex maar dan sex zonder mensen.
De jury deint op de maat. Achter het bureau zie ik Andy Warhol op een troon van coke zichzelf in vieren zagen en daarna in achten om zich vervolgens op stukken canvas te plakken. Naast hem zit de Mona Lisa. Ze kijkt koket/blij/treurig en draagt enkel een tangaslip om haar net gebleekte anus nog éven geheim te houden voor de tv-kijkers thuis.
Ik begin met zingen.
La. La. La.
Er komt niet meer uit.
Met elke poging om te zingen bederft mijn mond het voor mijzelf. Mijn mond wordt groter.
De jury heeft boze wenkbrauwen maar blije monden.
Bij elke ademhaal pulseert mijn mond als een kwal, groter en groter. Ik eet ze allemaal op, de 8 Warholcanvassen, en de Mona Lisa totdat ik de gehele studio heb opgegeten.
HAP.
Ik sta op straat. Naakt.
Ik sta op de snelweg.
Naakt en borstenloos.
Ik sta midden op de weg en zie de tunnel verderop.
Weer zijn er die beeldschreeuwen uit de tunnel, “eet mij” “wees mij”………
Er komen auto’s aan. Ze racen mij voorbij en raken mij telkens net niet.
Op een bus die gierend op mij afkomt ligt een vrouw op een poster in gouden bikini mij aan te staren alsof er achter haar blik meer schuil gaat dan enkel behangselplak.
Een gouden vrouw.
Haar tepel is net over een hoekje van een raamkozijn gesmeerd en even lijkt de tepel te bewegen. Nog net weet ik de tepel van de gouden vrouw te pakken en ik zweef buiten de bus. Ik kijk door het raam.
Onder het trillen van de bus beeft een snor net boven de tepel van de vrouw.
De snor blijkt bij een man te horen en er zit ook een neus bij.
De neus lijkt iets te ruiken. Onraad.
Er is onraad in de buurt. Zijn vleugels verraden de onraad.
Hij niest en er komt snot uit de neus. De man die vast zit aan de snor waaraan de neus vast zit smeert het snot met zijn snor aan het raam. Hij spelt iets.
S e l l s. Sex Sells. De man kijkt mij boos aan en de gouden vrouw op de poster lijkt ineens niet meer zo opgewonden maar gewoon slaperig. Ik waai van de bus af en zit onder het behangselplak.
BAM
Opgewonden.
Spuitend in mijn gezicht vraagt mijn vriendje of ik het lekker vind.
“heerlijk schat, ga door, ga door, geil, ja ja ja, geil, ja.”
Terwijl ik krijsend probeer vol te houden zowel geil te lijken als geil te blijven zie ik in de reflectie van het raam mijn telefoon oplichten. Ik. Moet. Het. Weten.
Welke noodkreet aan het wereldse besef mis ik als ik er niet op inga.
“Ga door schat. Ja, lekker, lekker, ja”
JA! In een stuip schiet ik met mijn handen naar voren en duw op het knopje. (een sms)
Ja schat, ja geil ja.
PING
De popcorn is klaar.
Wegend of er nog korrels zijn. Even schudden.
Ik kom binnen op mijn eigen feest. Iedereen is prachtig, opgemaakt, hoogbehakt en dronken.
Ik breng de popcorn naar mijn bezoek.
Hier. Eten.
De hoogbehakte vrouwen eten mijn popcorn en klagen over het zout. Te zout is fout.
Ze beginnen te knetteren. Wat een feest en wat een geknetter. Vuurwerk vuurwerk!
Alle restjes popcorn slurpen ze naar binnen. Nog meer geknetter. Knal boem raak!
Ze knallen zelf als een korrel maïs. Ze spetteren uit elkaar van blijdschap.
Overal stukjes mens, pang en daar en pang en daar. Tegen het 8panelige Warholwerk.
Tegen de neo-neo-ikealamp. Tegen mij, tegen de anderen. Overal stukken mens.
Wat een knalfuif.
Huilend pruttelen ze weg tot hol gruis. Huilend.
Wèèè…
Terwijl ik mijzelf huilend in slaap twitter mis ik net de analyse over het tweede iets dat toch niets bleek te zijn.
Helaas bereikt het mij niet en zal ik in de laatste opiniepeiling tot de groep: “niet nietsers” geclassificeerd zijn.
Dat is toch iets hè?
Ben ik toch nog iemand.
Ja! Iemand!
Ik word plots wakker in mijn bed.
Blijk ik al die tijd in de realiteit te zitten!
Esther Porcelijn: Droste – effect, de nieuwe wending
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Have a Look at the New Eyelashes
Objets trouvés – kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
Freda Kamphuis:
Compositie met bomen en vissen
kempis.nl poetry magazine
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Concerten Lustwarande ’11 – Raw
In het kader van Lustwarande ’11- Raw vinden er op zaterdag 20 en zondag 21 augustus twee openluchtconcertmiddagen plaats in De Oude Warande. De programmering hiervan ligt in handen van November Music, één van de belangrijkste organisaties in Nederland voor actuele muziek.
Zaterdag 20 augustus: Kristoffer Zegers / Koh-I-Noor saxofoonkwartet – Praetor / Venlafaxine
De Bredase componist Kristoffer Zegers (Breda,1972) schrijft veelal stukken waarin zowel akoestische instrumenten als elektronica voorkomt. Hij maakt daarbij veel gebruik van elementen uit de barok, zoals de kanon. De Oude Warande – een barok-park – is een passende omgeving om zijn werk uit te voeren.
Venlafaxine (voor saxofoonkwartet en elektronica) gaat over hoe gedachten gevangen worden, maar zich eigenlijk niet laten vangen en toch weer andere gedachten worden. Een tweestrijd tussen een middel en de gedachtegang. Het Utrechtse Koh-I-Noor kwartet is de vaste uitvoerder van dit werk.
‘De compositie Venlafaxine (2002) heet naar het antidepressivum dat Zegers in ‘mindere tijden’ slikte. Hij verkent op haast verhalende wijze de uitersten van gistende opwinding en gespannen kalmte’. (Jochem Valkenburg in NRC Handelsblad)
Zondag 21 augustus: Yannis Kyriakides / Andy Moor – Rebetika
Yannis Kyriakides (Limassol, Cyprus, 1969, woont en werkt in Amsterdam en Den Haag) en Andy Moor (London,1962, woont en werkt in Amsterdam) presenteren enkele delen uit hun Rebetika-serie.
Yannis Kyriakides is één van de kunstenaars die de Nederlandse inzending voor de Biënnale van Venetië 2011 vertegenwoordigt. November Music eert hem einde dit jaar als ‘composer in residence’ door een groot aantal werken van hem uit te laten voeren in ’s-Hertogenbosch.
Andy Moor, een van de kernleden van de postpunk groep The Ex, wordt ook als individuele muzikant veel gevraagd vanwege zijn rake spel in een idioom, dat vooral gekenmerkt wordt door noise en improvisatie.
‘Met Rebetika waagt het duo zich aan een interpretatie van deze muzikale stroming die in het begin van vorige eeuw in Griekenland oplaaide. Oude uitvoeringen van de Rebetika worden vakkundig door Moor en Kyriakides bewerkt. Abstracte gitaren doorkruisen klassieke stemmen en melodieën en muzikale structuren worden ontmanteld, doch zonder de band met het origineel te verliezen. Dankzij een goede balans tussen chaos en melodie als leidraad geldt Rebetika als een originele ode aan het genre.’ (Kindamuzik)
Zaterdag 20 en zondag 21 augustus, korte optredens resp. om 14.00, 15.00 en 16.00 uur, entree €2,50 per optreden. Reserveren is niet mogelijk.
In Grotto is tijdens Lustwarande ‘11 op iPod het werk Wordless te beluisteren van Yannis Kyriakides.
Lustwarande 2011 – Fundament Foundation
Oude Warande Tilburg
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Fundament - Lustwarande
Berliner Mauer (1961-1989)
13 August 1961, 50. Jahrestag des Mauerbaus
Gedenkstätte Berliner Mauer, Bernauer Straße
Berliner Mauer, Bernauer Straße
Berliner Mauer, Bernauer Straße
Berliner Mauer, Liesenstraße
Berliner Mauer, Invalidenfriedhof
Berliner Mauer, Mauerpark, Schwedter Straße
Berliner Mauer, Mauerpark, Schwedter Straße
Berliner Mauer, Mauerpark, Schwedter Straße
Berliner Mauer, Niederkirchnerstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer, Mühlenstraße
Berliner Mauer (1961-1989)
13 August 1961, 50. Jahrestag des Mauerbaus
photos: anton K.
fleursdumal.nl magazine
More in: Anton K. Photos & Observations, FDM in Berlin, Nachrichten aus Berlin, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
Fear not, dear love by Thomas Carew
Fear not, dear love, that I’ll reveal
Those hours of pleasure we two steal;
No eyes shall see, nor yet the sun
Descry, what thou and I have done;
Thomas Carew (1595-1640)
Ready-mades – kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
Hayward Gallery London
TRACEY EMIN
Love is what you want
until August 29, 2011
Tracey Emin is one of Britain’s most celebrated contemporary artists. This major survey exhibition covers every period of her career, revealing facets of the artist and her work that are often overlooked. The exhibition features painting, drawing, photography, textiles, video and sculpture, in works that are by turns tough, romantic, desperate, angry, funny and full of longing. Seldom-seen early works and recent large-scale installations are shown together with a new series of outdoor sculptures created especially for the Hayward Gallery.
Since the early 1990s, Emin (b.1963) has used her own life as the starting point for her art, exposing the most harrowing and intimate details of her personal history. Sometimes confrontational or sexually provocative, her work resonates with the ‘personal political’ legacy of feminist art while at the same time speaking to relationships in general. Disarmingly frank and yet often profoundly private, much of Emin’s art – as this show makes clear – is also animated by her playful and ironic wit.
This show features works containing explicit images and words. Under-16s must be accompanied by an adult.
BLANKETS
Tracey Emin’s large appliquéd blankets overflow with words and phrases and are collaged from fabrics that have special meaning for her. The complex arrangement of applied letters and inscriptions has analogies with news design, with headlines and patches of handwritten texts spread across the work like print on a newspaper page. Reminiscent of banners paraded in religious, civic and political processions, Emin’s blankets contain many different voices, with topics ranging from incidents in her own life to concerns with events in the wider world.
NEONS
Tracey Emin uses neon to illuminate emotions, memories, feelings and ideas in graphic messages, sentences and poems. While neon has its seedy connotations, Emin finds it sexy: ‘It’s spangly, it’s pulsating. It’s out there, it’s vibrant.’ Translating handwriting and drawings into blown and bent neon tubing presents technical challenges,and the choice of words or images is crucial: ‘Not everything warrants being made in neon. It has to be specific. Neon is light, so, can you live with this thing glowing and the chemicals moving all the time?’
FILMS
Tracey Emin’s narratives and fantasies sometimes find their most appropriate expression in film. Mostly made in low-tech formats, their content veers from tragedy to comedy, from candid documentary to absurd flights of fancy. In How It Feels (1996) she recounts the details of a botched abortion and its physical and emotional aftermath, while in Love is a Strange Thing she is propositioned by a drooling dog. Her home town of Margate, and Cyprus, where her father is from, are locations for other short films about rites of passage in which music plays a prominent part.
MEMORABILIA
Tracey Emin’s family and friends are celebrated in many of her works. They often feature in assemblages that combine objects and ephemera along with handwritten texts. These narratives speak directly about their subjects – her maternal grandmother, her father – and the relics displayed. The earliest of them formed a ‘Wall of Memorabilia’ in her first solo exhibition, My Major Retrospective, in 1993. In 2003, Emin returned to using memorabilia in her art. Her exhibition Menphis featured framed ephemera and text memorialising different moments in her life, from childhood to adulthood.
DRAWINGS
Tracey Emin’s drawings are the mainstay of her art. They are in fact monoprints, a technique which involves drawing in reverse, through the back of the paper. Emin likes it ‘because you never know what the print’s going to be like when you turn it over.’ Her characteristic graphic line finds its expression in almost every medium she uses, including needlework. She explains that ‘through my embroideries, the line I draw is accentuated and extreme, which complements the way that I think.’
PAINTINGS
Tracey Emin describes her intimate, small-scale paintings as both ‘pretty and hard-core’. Though the subject is the artist herself, these more or less abstracted, often faceless images portray states of mind rather than physical likenesses. Admitting that she confronts herself with ‘apprehension and fear’, Emin goes on to say: ‘I try to detach myself from what I’m looking at, but at the same time I know exactly what I’m looking at. I’m looking at me in the most intimate way, which I don’t really want to look at or really think about, but try to come to terms with.’
SCULPTURE
‘I want to make sculptures that look like they’ve just landed,’ Tracey Emin has said. ‘Something conjured from my imagination.’ She makes sculpture in many media, but has a special affection for wooden structures: ‘Wood can be really grand, but it can also be small and intimate. Wood can be weathered, it’s got a history.’ Knowing My Enemy (2002), a partially-collapsed pier with a hut at its end, pays homage to her father. Other sculptures in the exhibition reflect the everyday tensions of love, or evoke disparate, dysfunctional families.
WRITING
Tracey Emin has said that writing is the backbone of everything she does. ‘I’m not known as a text-based artist, but I should be really,’ she points out. ‘It’s my words that actually make my art quite unique.’ Lettering and handwritten texts take centre stage in her blankets, neons and memorabilia works and act as voiceovers in her graphic art, while spoken narratives are a feature of her films and videos. A published author and newspaper columnist, Emin makes direct and powerful statements and observations, tells stories, plays with language, and writes poems and love letters.
Southbank Centre/Hayward Gallery London
TRACEY EMIN
Love is what you want
≡ Website southbank centre Hayward Gallery
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, FDM in London, Sculpture
photos anton k.
Amy Winehouse graffiti
Its not the choice that breaks you, its the decision rather you want to be broken.
Amy 1983-2011 R.I.P.
Graffity, Tilburg NL, August 2011
flleursdumal.nl magazine
More in: Amy Winehouse, Amy Winehouse, Graffity, Street Art, Urban Art
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature
