Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
jef van kempen: 8 photos
fleursdumal.nl magazinee
© fdm
.jpg)
website museum of lost concepts
More in: Dutch Landscapes, Jef van Kempen, Jef van Kempen Photos & Drawings, Kempen, Jef van, Photography, Spurensicherung
.jpg)
J. H. L e o p o l d
(1865-1925)
H e r f s t
De blaren laten los en op de wind
drijven ze donker langs de grijze lucht,
alsof een vlucht verlate vogels wegtrok.
Onder de bomen hangt een scherpe geur
van vochte grond en van doorweekte blaren;
geen leven, geen geluid in ‘t grille licht,
dat gul door de ijle takken binnenvliet,
en eenzaam valt een schot, een verre knal,
die heel het woud vult, als waar’ ‘t de eigen stem
van ‘t bos, dat in sonore toon verkondigt,
dat ergens op een dichte plek een vogel
getroffen hortend door de takken zakt
en naar beneden ploft, terwijl het bloed
rood langs de bruine veren op de grond drupt.
Uit de bundel: Verzen uit de nalatenschap
Natuurdagboek Hans Hermans: November 2009
foto’s: Hans Hermans – gedicht: J.H. Leopold
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Hans Hermans Photos, Leopold, J.H., MUSEUM OF NATURAL HISTORY - department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, spring, summer, autumn, winter
.jpg)
Pietro Aretino (1492 – 1556)
painted by
Titian (ca 1480 – 1576)
fleursdumal.nl
More in: Aretino, Pietro, Erotic literature, Poets' Portraits
.jpg)
G A L E R I E D E S M O R T S XV
Les morts de Sprang-Capelle NL – © photos kempis
kempis poetry magazine – magazine for art & literature
.jpg)
m u s e u m o f l o s t c o n c e p t s
More in: Galerie des Morts
VAN ABBEMUSEUM EINDHOVEN
Play Van Abbe
Deel 1: Het spel en de spelers
28 november 2009 – maart 2010
Op zaterdag 28 november 2009 om 16.00 uur vindt in het Van Abbemuseum de opening plaats van het 18 maanden durende programma Play Van Abbe. Dit programma omvat tentoonstellingen, projecten, performances, lezingen en discussies, met als uitgangspunt de collectie van het Van Abbemuseum. Play Van Abbe is onderverdeeld in vier delen met elk een eigen thema.
Deel 1, Het spel en de spelers, begint zaterdag 28 november 2009 en loopt tot en met maart 2010. In dit eerste deel stelt het museum de verhalen van kunstenaars en tentoonstellingsmakers centraal. Wie zijn de ‘spelers’ binnen een museum en welke verhalen vertellen zij? Hoe zag een collectiepresentatie eruit in 1983 en hoe kijken we daarnaar in 2009? Hoe presenteert de huidige directeur de collectie? Hoe positioneert een kunstmuseum zich, nu en in het verleden? Deze vragen komen in Het spel en de spelers aan de orde in drie tentoonstellingen: Herhaling: Zomeropstelling 1983, Vreemd en vertrouwd en Rien ne va plus. Deel 1 van Play Van Abbe wordt in maart 2010 afgesloten door het project If I Can’t Dance… Edition III – Masquerade.
Op zaterdag 28 november 2009 om 16:00 uur verricht staatssecretaris voor Europese Zaken Frans Timmermans de opening in het auditorium van het Van Abbemuseum. Na de openingstoespraken zijn er performances en worden er rondleidingen gegeven door speciale gastrondleiders
Deel 1: Het spel en de spelers
Herhaling: Zomeropstelling 1983 is een reconstructie van de collectietentoonstelling Zomeropstelling van de eigen collectie, die in 1983 werd ingericht door de toenmalig
directeur van het Van Abbemuseum Rudi Fuchs en zijn conservatoren. Fuchs maakte de tentoonstelling na zijn terugkeer uit Kassel, waar hij documenta 7 organiseerde.
Hij presenteerde in deze zomeropstelling onder andere een aantal nieuwe aankopen van Georg Baselitz, Alighiero e Boetti, Daniel Buren, Luciano Fabro, Gilbert & George, Rebecca Horn, Hermann Nitsch, Sigmar Polke, Lawrence Weiner en Ian Wilson. Een audiotour van Willem de Ridder maakte eveneens deel uit van de tentoonstelling. Deze audiotour is tijdens de reconstructie in originele vorm opnieuw beschikbaar voor de bezoeker.
Herhaling: Zomeropstelling 1983 roept vragen op als: Welk verhaal wilden de oorspronkelijke samenstellers vertellen en hoe ervaren wij in onze tijd dit stuk geschiedenis? Wordt de presentatie in deze context een nieuwe tentoonstelling of een kopie van een tentoonstelling? Archiefmateriaal over de opstelling in 1983 en over enkele individuele werken in de tentoonstelling geeft aanvullende informatie over het reconstructieproces en over de biografie van een aantal werken in de afgelopen 26 jaar.
Tegelijkertijd richt de huidige directeur Charles Esche de tentoonstelling Vreemd en vertrouwd in met recenteaankopen van het museum en andere werken uit de collectie. Esche geeft in deze tentoonstelling een beeld van de geschiedenis in de periode na 1989, het jaar van de val van de Berlijnse muur, de opstand op het Plein van de Hemelse Vrede en het begin van het einde van de apartheid in Zuid-Afrika. De tentoonstelling, waarin veel nieuwe aanwinsten voor het eerst te zien zijn, nodigt de bezoeker uit een nieuwe relatie te ontdekken tussen kunst en haar uiteenlopende contexten in het museum. Als tegenhanger van Herhaling: Zomeropstelling 1983 toont Vreemd en vertrouwd hoeveel breder het geografische gebied is geworden dat de hedendaagse kunst bestrijkt.
Bovendien signaleert Vreemd en vertrouwd een verschuiving in het verzamelen: van het autonome kunstwerk naar een verstrengeling van objecten, archieven, bronnen en verhalen. De tentoonstelling bevat werk van Hüseyin Alptekin, Yael Bartana, Harun Farocki, Dan Flavin, Gülsün Karamustafa, Dan Peterman en Nedko Solakov. Wilhelm Sasnal,
De presentatie Rien ne va plus, samengesteld door Christiane Berndes, Diana Franssen en Steven ten Thije in samenwerking met gastconservatoren, toont een aantal installaties en projecten uit de collectie van het museum uit de periode van 1966 tot heden van kunstenaars die sociaal-maatschappelijke thema’s aankaarten in een expliciete dialoog met de museale context. Hier ligt de nadruk op het verhaal van kunstenaars die de bezoeker betrekken in hun ‘spel’. De titel is ontleend aan het signaal voor spelers van een roulettespel dat de door hen ingenomen posities niet meer veranderd kunnen worden en dat het toeval gaat bepalen wie er wint en wie er verliest. De kunstenaars in Rien ne va plus spelen echter niet om de ‘winst’, maar om de regels ter discussie te stellen die gelden binnen het museum, de kunstwereld of de maatschappij. Ze vestigen de aandacht op regels die vaak zo vanzelfsprekend zijn, dat we ons er niet eens meer bewust van zijn. Is het mogelijk deze zichtbaar te maken? De tentoonstelling bevat werk van Marcel Broodthaers, Chto Delat, Tino Sehgal, Maria Eichhorn en Franz Erhard Walther. Het Museum of American Art Berlin is te gast in het Van Abbemuseum met het Kabinett der Abstrakten. De serie tentoonstellingen Lily van der Stokker en gast… wordt afgesloten met een presentatie van werken uit de collectie, geselecteerd door Van der Stokker zelf. Ze toont ze in de ruimte met het door haar ontworpen behang en geeft ze een passende ‘omlijsting’.
Als afsluiting van deel 1 van Play Van Abbe presenteert het curatorenplatform If I Can’t Dance, I Don’t Want To Be Part of Your Revolution van 8 tot en met 21 maart 2010 het project Edition III – Masquerade in het Van Abbemuseum.
DIt project is tevens de vierde en laatste episode van het lange termijn project Masquerade van If I Can’t Dance….
Als interruptie in de programmering van Play Van Abbe onderbreekt Edition III – Masquerade tijdelijk het tentoonstellingsregime met een presentatie van zes uitgenodigde kunstenaars. Edition III – Masquerade, samengesteld door Frederique Bergholtz en Annie Fletcher, bestaat uit een reeks nieuwe performances en projecten van Keren Cytter, Jon Mikel Euba, Olivier Foulon, Suchan Kinoshita, Joachim Koester en Sarah Pierce. Als hoogtepunt vindt in het weekend van 20 maart 2010 een performance-evenement plaats. Tijdens dit evenement neemt If I Can’t Dance… tijdelijk de regie in het museum over en krijgt zij 24 uur lang de sleutels van het museum.
.jpg)
Volgende delen van Play Van Abbe In maart 2010 begint het tweede deel: Tijdmachines, dat loopt tot eind augustus 2010. In dit deel worden historische museummodellen bekeken. Hoe vertelt een museum een verhaal door middel van presentatietechnieken en welke aannames liggen hierachter verscholen?
In deel 3, De principes van het verzamelen, het verzamelen van principes, staat van september 2010 tot januari 2011 het verzamelen centraal. Wat betekent het om kunstwerken samen te brengen en te bezitten? Welk wereldbeeld roep je op met een collectie? Wie brengt de werken samen en waarom? Bij het beantwoorden van deze vragen wordt gebruik gemaakt van zowel de eigen collectie van het Van Abbemuseum als andere verzamelingen ontstaan in andere contexten. Ook archiefmateriaal en documentatie spelen een belangrijke rol in het krijgen van inzicht in de motieven rond verzamelen van toen en nu.
Het vierde en laatste deel, De toerist, de pelgrim, de flaneur (en de werker), onderzoekt tot juni 2011 de rol van het publiek en de verwachtingen die het heeft, het plezier van een museumbezoek en hoe deze bezoekerservaring verder verrijkt kan worden. Zijn er nieuwe rollen die het museum met en voor het publiek kan ontwikkelen zodanig dat het museum een echt platform voor uitwisseling en inspiratie wordt?
Achtergrond Play Van Abbe Play Van Abbe is voortgekomen uit het Plug In programma dat tussen 2006 en 2009 in het Van Abbemuseum te zien was. Het is ook een reactie op de uitdagingen die spelen binnen verschillende disciplines als kunst, kunstgeschiedenis, culturele studies en sociologie, binnen de museale praktijk en bij de bezoekers van musea. De vragen die in Play Van Abbe aan de orde worden gesteld hebben betrekking op het kunstwerk als materieel object en op het museum als de context waarbinnen het kunstwerk gepositioneerd en geïdentificeerd wordt. Met de maatschappelijke veranderingen van de laatste 20 jaar in het achterhoofd stelt het museum met Play Van Abbe actuele vragen over de identiteit en het doel van musea en instellingen voor cultureel erfgoed. Het museum wil deze vragen delen met zijn bezoekers. De focus ligt niet alleen op de kunstwerken zelf, maar ook op de manier waarop wij ernaar kijken en erover praten in een museum. Play Van Abbe is een ‘(rollen)spel’ waarin de bezoekers, kunstenaars en medewerkers een actieve rol kunnen spelen. Met behulp van interdisciplinaire en internationale samenwerkingsverbanden onderzoekt Play Van Abbe hoe een museum gepositioneerd kan worden als een kennisinstituut dat een ‘collectief cultureel geheugen’ wil bewaren. Het wil mensen verrassen en inspireren en tegelijkertijd het kritisch en langdurig nadenken over de rol die kunst speelt in de hedendaagse wereld stimuleren.
Christiane Berndes, conservator collectie Van Abbemuseum: “We willen het museum in relatie tot het dagelijkse leven en de wereld om ons heen op een nieuwe manier laten zien. Zodat bezoekers gaan denken ‘Zo had ik het nog niet gevoeld of ervaren’. Ik hoop dat er een vonkje overspringt.”
Charles Esche, directeur Van Abbemuseum: “Kunst kan ons helpen de verbeeldingskracht verder te ontwikkelen. Die verbeeldingskracht hebben we nodig om op een goede manier met elkaar samen te leven en gezamenlijk stappen te zetten in de maatschappij.”
W e b s i t e V a n A b b e m u s e u m
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery
.jpg)
H a n s H e r m a n s p h o t o s
L a S e i n e d a n s P a r i s
© hans hermans 2009
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: FDM in Paris, Hans Hermans Photos
D a v i d v a n R e e n :
E n g e l e n d e r w r a k e
E e n r o m a n o v e r K e n i a
Op straat neemt Vellah een matatu. Het lijkt alsof de tijd stilstaat. De geluiden van de vele mensen en het drukke verkeer merkt ze niet meer op. De matatu stopt te vaak. Steeds meer jonge vrouwen stappen in. Allemaal gaan ze naar Down Town om geld te verdienen.
Ze rijden de weg omhoog. Langs de straten, in de kleine winkels en op de souvenirmarkt voor toeristen waar overdag honderden mensen hun spullen verkopen, is nu alles uitgestorven. Het enige teken van leven zijn de gieren die zijn neergestreken om zich te goed te doen aan het afval langs de straat. Een man, gewikkeld in lappen plastic, schuifelt over het donkere marktterrein. Net als de gieren is hij op zoek naar overgebleven etensresten.
Over Engelen der wrake van David van Reen
Beatrice woont met haar twee dochters op een kleine compound in een sloppenwijk. Met de verkoop van geroosterde maïskolven verdient ze net genoeg om het hoofd boven water te houden. Op een kwade dag wordt Beatrice door een witte BMW aangereden – ze overlijdt ter plekke.
Nu moeten de twee zusjes zich alleen zien te redden. Noodgedwongen gaat Vellah tippelen om in hun levensonderhoud te voorzien. Ze treedt een wereld binnen waar het recht van de sterkste geldt. Een jungle waarin je alleen kunt overleven als je je aan de keiharde wetten houdt.
Als Vellah Godfrey ontmoet, wordt haar duidelijk dat hij de gewetenloze moordenaar van haar moeder is. Ze zint op wraak.
Met onverbiddelijke directheid confronteert David van Reen de lezer met de leefomstandigheden in een Keniaanse sloppenwijk. De gewetenloze bendes, de wijdverbreide afpersingspraktijken en corruptie, de gevaren die prostituees moeten doorstaan: het is een harde, nietsontziende wereld waarin de bewoners hoop putten uit vriendschap, vertrouwen en hun geloof.
David van Reen (1969) was op-en-top sportman toen een ernstig auto-ongeluk een einde aan zijn loopbaan maakte. Hij kwam wonderwel uit coma, leerde opnieuw lopen en knokte zich door een moeilijke periode heen. Als trainer van Afrikaanse hardlopers leerde hij de fascinerende cultuur en de mensen heel direct en diepgaand kennen. Met een Ethiopische partner runt hij het reisbureau Pure People Travel.
In 2008 verscheen zijn journalistieke fotoboek Het land van de verbrande gezichten, een weerslag van zijn visie op Ethiopië. Engelen der wrake is zijn debuutroman.
Uitgeverij De Geus – ISBN 9789044512977 – novel – hardcover – 250 p. – € 18.90
D a v i d v a n R e e n :
A n g e l s o f R e v e n g e
(Novel, original title: Engelen der wrake)
Penetrating novel about two sisters in a Kenyan slum. A hard, uncompromising world in which the inhabitants can still hope, drawing on friendship, trust and faith.
About the author: David van Reen (1969) was an David sportsman when a serious car accident put an end to his career. He miraculously awoke from a coma, learned how to walk again, and battled through a difficult period. As a trainer of African runners, he became directly and thoroughly acquainted with Africa’s fascinating culture and people. He runs the Pure People Travel agency with an Ethiopian partner.
In 2008 his photo-journalism book, `Country of Burnt Faces. Life in Ethiopia’ (Het land van de verbrande gezichten), was published, a reflection of his perspective on Ethiopia. The portraits are human landscapes in which the viewer can discover traces of every facet of life. The landscapes and events are agents that continuously shape the people.
Van Reen is very much involved in current developments in Africa, and started writing prose based on this commitment. `Angels of Revenge’ (Engelen der wrake) is his debut novel.
About the book: Beatrice lives with her two daughters in a small compound in a slum area of Nairobi. She earns just enough to get by and to send her fourteen-year-old daughter Vellah to school by selling grilled corncobs, while a girl from the neighbourhood looks after little Nancy. One day, Beatrice is knocked down by a white BWM, and dies at the scene. The two girls are now left to look after themselves. From sheer necessity, Vellah goes on the streets to sustain them. She enters a world in which the law is that of the survival of the fittest. A jungle in which you can only exist if you adhere to the tough rules.
When Vellah meets Godfrey, she discovers that he is the heartless killer of her mother. She is out for revenge.
With unrelenting directness, David van Reen confronts the reader with the living conditions of Nairobi and its slums. The ruthless gangs, the corrupt politics, the widespread extortion practices, the dubious influence of white aid workers – it is an unimaginable world in which the inhabitants nevertheless take hope drawn from friendship, trust and faith.
Relation to social developments: Kenya has a troubled past. It gained independence on 12 December 1963, with Kenyatta as president. After his death in 1978 he was succeeded by Daniel Arap Moi, who was re-elected a total of four times. At the beginning of the nineties, tribal conflicts arose, whereby thousands died and tens of thousands were made homeless. The 1997 elections were plagued by corruption and fraud, but Moi was elected again. For the elections of 27 December 2002 Moi was not eligible for re-election, and opposition leader Mwai Kibaki became president. After his second election victory in December 2007, Kibaki was severely criticised because of fraud and accusations of ethnic cleansing.
Recent research by UNICEF showed that no less than a third of children on the Kenyan coast were forced into prostitution through poverty. It is estimated that 1.3 million Kenyans are infected with HIV. Girls in particular are suffering: those between 15 and 19 years of age have seven times the risk of infection as boys of the same age.
The Press about `Country of Burnt Faces. Life in Ethiopia’: `The photographs of people and their lives are beautiful. (…) A warm tribute to a beautiful and strong people.’ – NBD/Biblion.
Fragments of the book Angels of Revenge:
In the street, Vellah takes a matatu. It’s as though time is standing still. She no longer notices the sounds of the crowd or the busy traffic. The matatu stops too often. More and more young women get in. They’re all going Down Town to earn money.
They drive up the incline. Along the streets, in the small shops and in the tourist souvenir market where during the day hundreds of people sell their wares, everything is desolate. The only sign of life are the vultures that have descended to have their fill of the rubbish in the street.
A man, enveloped in plastic sheets, shuffles across the dark market terrain. Like the vultures, he is in search of leftover food. At the fork, to the right on Moi Avenue, the police headquarters of Down Town Nairobi. Immediately after the fork the matatu stops, at the left side of the bus stop. The girls get out. Including Vellah.
. . . . . . . . . . . .
Down Town is busy and oppressive. There is a forbidding atmosphere. On the street, sunglasses and CDs are on sale. And locks, of every size and type. Vellah looks from the small city park, Uhuru, to the street in which Parkside Hotel is located. It is an extension of Koinange Street, the most visited red light street of Nairobi. The first girls are already there.
This is where she started soliciting. She was fifteen. She didn’t want to do it, but there was no alternative. They were hungry. It was dangerous then to work in Koinange Street, and still is. The competition is killing. The prices are low and it is dangerous to go with a man who doesn’t have much money. The girls are often assaulted. Of the girls who don’t come back, it is said that they have been murdered, but no one tells the truth. There are often rows between the girls. They don’t want to have much to do with each other. They are all fighting for themselves.
. . . . . . . . . . . .
In the beginning, she often stood opposite Pizzeria Napoli. She watched the clientele coming and going. The restaurant was always well patronised by mzungos. Businessmen and staff from the embassies in Nairobi. And a lot of tourists. Vellah scored mainly young black businessmen. They were in a hurry. Whites often wanted her for a whole night and paid better. On the second floor there was a terrace. She always walked within sight of the terrace, on the other side of the street. She was fascinated, especially by the beautiful well-dressed women in the company of rich whites. They always had beautiful black women with them.
She knew one of the girls from Kibera. Cathy had attended the same primary school as she had, one class above. She stood out at that time with her beauty and arrogance. The owner of the pizzeria, the somewhat older Italian, Massimo, sat every evening around eleven o’clock with friends on the terrace. Usually in the company of beautiful, tall Kalenjin women. Cathy was often with them. Around midnight, they left the pizzeria to spend the night elsewhere.
She was envious of Cathy. She wanted to be a success like her. She knows now that. She is not in the same league. Cathy, with her long hair and grey eyes, was one of the best girls. But where is she? Vellah hasn’t seen her for about a year. Maybe she’s gone to Europe or Australia with a white man. Has realised the dream of all the girls.
(Translated by Anne Hoey)
fleursdumal.nl magazine
More in: David van Reen, David van Reen Photos, FDM in Africa
BERLINISCHE GALERIE
Landesmuseum für Kunst, Fotografie und Architektur
Berlin’s Museum of Modern Art, Photography, and Architecture, as one of the youngest museums in Berlin, has a passion for experimenting. Founded in 1975 as a private institution and for years housed in the Martin-Gropius-Bau, the Berlinische Galerie moved to its new home in Alte Jakobstraße in October, 2004. Combining elements of the national gallery, with its international focus, and the city museum, with its emphasis on cultural history, the Berlinische Galerie collects, researches, and exhibits works from 1870 until the present. Themes include the secessionists and the Jungen Wilden group, Fluxus and Dada, New Objectivity and expressionism, the Russians in Berlin, the avant-garde in architecture and photography, Berlin during the Nazi regime, the city in ruins, East- and West-Berlin, the formation of the metropolis. Creative contemporary scenes are also included. Along with the permanent collection, the spacious industrial hall has plenty to offer: temporary exhibitions, movies, music, lectures, archives, a library, a study center with a hall providing presentation facilities for works on paper. The museum also has a café and museum shop, and last but not least, the “Atelier Bunter Jakob,” an art school offering fun and creative activities for children, families, and adults.
Nachrichten aus Berlin: Berlinisch Galerie
Photos: Anton K.
fleursdumal.nl m a g a z i n e
More in: Architecture, Galerie Deutschland, Nachrichten aus Berlin, Photography
.jpg)
JOSEPH BEUYS COLLECTION – II
BONNEFANTENMUSEUM MAASTRICHT
Joseph Beuys
(1921, Krefeld – 1986, Düsseldorf)
Undoubtedly the best-known and most controversial artist in post-war Germany is Joseph Beuys. With his equally famous and misunderstood quote: “Jeder Mensch ist ein Künstler” and his views on ‘social sculpture’, he placed art within the widest framework imaginable. Spiritual development and realisation and social change formed the drive behind this artistic position, which even went as far as founding an alternative political party (DSP) in 1967. The established order was his natural enemy, and in 1971, Beuys’ radical didactic views were to cost him the influential position he had held as professor at the Staatliche Kunstakademie in Düsseldorf for ten years.
Beuys’ oeuvre includes drawings, sculptures and installations, but his erweiterten Kunstbegriff was manifested mainly in ‘Aktionen’ (performances). In interaction with his audiences, the charismatic German artist carried out ritualistic actions, amidst carefully arranged objects and materials, thus giving shape to transitional situations and transformation processes. He is well-known for his use of felt and fat: felt as a symbol of life-giving warmth and security, and fat as a substance that is transformed from a solid to a liquid when heated. One explanation for this could be a traumatic experience as a pilot in World War II, when Beuys crash-landed in the Crimea and was saved by Tartars who rubbed him with fat and wrapped him in felt.
In 1975, Beuys was invited by the Bonnefantenmuseum to illustrate his position as an artist and teacher, and his opinions on the task of a work of art in his erweiterten Kunstbegriff, by way of an exhibition, a lecture and a discussion. The exhibition in the side room of the Bonnefantenklooster contained a practically complete overview of the publications associated with his activities. After setting up the exhibition, Beuys decided to donate all the documents on display to the museum. Nearly all the posters, exhibition catalogues, invitations and other material were signed by the artist, and by signing them, Beuys gave the documents a place in his oeuvre. The value of this collection lies not only in its completeness (nearly all the documents from the period 1960-1975 are represented, though they are not all on display at the moment), but also in the rarity of many of the publications.
One of the first signs of Beuys’ presence in Maastricht is a postcard from 1975; one of the many small printed items that he published in large editions as Originalgrafik. The postcard depicts Joseph Beuys with a pram, accompanied by the Antwerp diamond merchant, art collector and friend Isi Fiszman. There was a sequel to this card two years later, when Beuys made a multiple of a number of sheets that were rejected for technical reasons, on which were printed four cards each. Two hundred numbered and signed copies had a hand-written text on them: ‘wer nicht denken will fliegt raus’, and the Bonnefanten texts again appeared across all four pictures.
• Website Bonnefantenmuseum Maastricht
.jpg)
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, Sculpture, ZERO art
.jpg)
.jpg)
jef van kempen: 6 photos
fleursdumal.nl magazine
© fdm
.jpg)
website museum of lost concepts
More in: Dutch Landscapes, Jef van Kempen, Jef van Kempen Photos & Drawings, Kempen, Jef van, Photography, Spurensicherung
A n i t a B e r b e r
(1899-1928)
K o k a i n
Wände
Tisch
Schatten und Katzen
Grüne Augen
Viele Augen
Millionenfache Augen
Das Weib
Nervöses zerflatterndes Begehren
Aufflackerndes Leben
Schwälende Lampe
Tanzender Schatten
Kleiner Schatten
Großer Schatten
Der Schatten
Oh – der Sprung über den Schatten
Er quält dieser Schatten
Er martert dieser Schatten
Er frißt mich dieser Schatten
Was will dieser Schatten
Kokain
Aufschrei
Tiere
Blut
Alkohol
Schmerzen
Viele Schmerzen
Und die Augen
Die Tiere
Die Mäuse
Das Licht
Dieser Schatten
Dieser schrecklich große schwarze Schatten.
anita berber gedichte
fleursdumal.nl magazine
More in: Anita Berber, Anita Berber, Berber, Berber, Anita, DANCE & PERFORMANCE
.jpg)
JOSEPH BEUYS COLLECTION – I
BONNEFANTENMUSEUM MAASTRICHT
Joseph Beuys
(1921, Krefeld – 1986, Düsseldorf)
De bekendste maar ook meest omstreden kunstenaar in het Duitsland van na de oorlog is zonder twijfel Joseph Beuys. Met zijn even beroemde als verkeerd begrepen uitspraak ‘Jeder Mensch ist ein Künstler’ en zijn opvattingen over een ‘sociale sculptuur’, plaatste hij kunst in het ruimst denkbare kader. Spirituele ontwikkeling, bewustwording en maatschappijverandering vormden de inzet van dit kunstenaarsschap dat zelfs zover reikte als de oprichting van een alternatieve politieke partij (DSP) in 1967. De gevestigde orde was zijn natuurlijke vijand en zijn radicale didactische inzichten bezorgden Beuys, die vanaf 1961 een invloedrijke positie bekleedde als professor aan de Staatliche Kunstakademie in Düsseldorf, tien jaar later zijn ontslag.
Beuys’ oeuvre omvat zowel tekeningen als sculpturen en installaties, maar zijn erweiterten Kunstbegriff kreeg vooral gestalte in zogeheten Aktionen (performances). In wisselwerking met het aanwezige publiek verrichtte de charismatische Duitse kunstenaar, temidden van zorgvuldige gearrangeerde voorwerpen en materialen, ritualistische handelingen. Hij gaf daarmee gestalte aan overgangssituaties en transformatieprocessen. Bekend is zijn gebruik van vilt en vet. Vilt als symbool voor levensschenkende warmte en geborgenheid, vet als een substantie die onder invloed van temperatuurverandering overgaat van vast naar vloeiend. Een indringende ervaring als piloot in de Tweede Wereldoorlog – Beuys stortte neer in de Krim en Tataren redden zijn leven door hem met vet in te smeren en in vilt te wikkelen – zou hiervoor een verklaring zijn.
In 1975 werd Beuys door het Bonnefantenmuseum uitgenodigd om zijn ideeën over zijn positie als kunstenaar en leraar en zijn opvattingen over de taak van een kunstwerk binnen zijn erweiterten Kunstbegriff toe te lichten door middel van een expositie, een lezing en een discussie. De tentoonstelling in de zijzaal van het Bonnefantenklooster bevatte een bijna volledig overzicht van de publicaties die verband hielden met zijn activiteiten. Na het inrichten van de expositie besloot Beuys alle aanwezige documenten te schenken aan het museum. Bijna alle affiches, tentoonstellingscatalogi, uitnodigingskaarten en andere materialen werden toen door hem gesigneerd. Door ze van zijn handtekening te voorzien gaf Beuys de documenten een plaats in zijn oeuvre. De waarde van deze collectie ligt niet alleen in haar volledigheid, bijna alle documenten uit de periode 1960-1975 zijn vertegenwoordigd (niet alles wordt momenteel getoond), maar inmiddels ook in de zeldzaamheid van vele van de publicaties.
Een eerste teken van Beuys’aanwezigheid in Maastricht vormt een briefkaart uit 1975, een van de vele kleine drukwerken die hij in grote oplagen als Originalgrafik uitgaf. Afgebeeld zijn Joseph Beuys met kinderwagen vergezeld van de Antwerpse diamanthandelaar, kunstverzamelaar en vriend Isi Fiszman. Een vervolg kreeg deze kaart twee jaar later: van een aantal om technische redenen afgekeurde vellen, waarop telkens vier kaarten waren afgedrukt, maakte Beuys een multiple. Tweehonderd genummerde en gesigneerde exemplaren werden voorzien van een tekst in handschrift, ‘wer nicht denken will fliegt raus’, en dwars over alle vier afbeeldingen weer de teksten Bonnefanten.
Collectie Bonnefantenmuseum
Multiple: Bonnefanten. Edition Staeck, Heidelberg, 1974 / multiples, pamfletten, affiches, aankondigingen, boeken en tijdschriften, 1961-1979 / fotografische registratie actie Joseph Beuys door Wilhelm Schürmann
• Website Bonnefantenmuseum Maastricht
fleursdumal.nl magazine
(to be continued)
More in: Exhibition Archive, Sculpture, ZERO art
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature