Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Weltende
Es ist ein Weinen in der Welt,
Als ob der liebe Gott gestorben wär,
Und der bleierne Schatten, der niederfällt,
Lastet grabesschwer.
Komm, wir wollen uns näher verbergen …
Das Leben liegt in aller Herzen
Wie in Särgen.
Du, wir wollen uns tief küssen –
Es pocht eine Sehnsucht an die Welt,
An der wir sterben müssen.
Else Lasker-Schüler
(1869 – 1945)
Weltende
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, Lasker-Schüler, Else
George Grosz
Manchmal spielen bunte Tränen
In seinen äschernen Augen.
Aber immer begegnen ihm Totenwagen,
Die verscheuchen seine Libellen.
Er ist aberglaubig–
–Ward unter einem großen Stern geboren–
Seine Schrift regnet,
Seine Zeichnung: Trüber Buchstabe.
Wie lange im Fluß gelegen,
Blähen seine Menschen sich auf.
Mysteriöse Verlorene mit Quappenmmäulern
Und verfaulten Seelen.
Fünf träumende Totenfahrer
Sind seine silbernen Finger.
Aber nirgendwo ein Licht im verirrten Märchen
Und doch ist er ein Kind,
Der Held aus dem Lederstrumpf
Mit dem Indianerstamm auf Duzfuß.
Sonst haßt er alle Menschen,
Sie bringen ihm Unglück.
Aber Georg Grosz liebt sein Mißgeschick
Wie einen anhänglichen Feind.
Und seine Traurigkeit ist dionysisch,
Schwarzer Champagner seine Klage.
Er ist ein Meer mit verhängtem Mond,
Sein Gott ist nur scheintot.
Else Lasker-Schüler
(1869 – 1945)
George Grosz
aus: Die Kuppel. Paul Cassirer, Berlin 1920
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, Expressionism, Expressionisme, FDM in Berlin, Lasker-Schüler, Else
Tussen zijn vijftiende en twintigste droomde Frans Kellendonk (1951-1990), naderhand uitgegroeid tot een van de belangrijkste schrijvers van zijn generatie, niet alleen van literaire roem, hij ambieerde ook een carrière als singer-songwriter. Hij schreef tientallen liedjes, zijn vriend Leonard de Vos maakte er de muziek bij.
Met de begeleidende brieven en fragmenten uit zijn bijdragen aan diverse schoolkranten van het Nijmeegse Dominicuscollege geven Kellendonks liedjes een authentiek beeld van het puberbestaan tijdens de jaren zestig. Het was de periode waarin Bob Dylan furore maakte, de Amerikaanse bemoeienis met Vietnam op wereldwijde protesten stuitte en de anti-autoritaire provobeweging de Hollandse huiskamers danig wist te choqueren.
Jong in de jaren zestig roept de sfeer op van bevlogen jongeren in tijden van sociale en culturele veranderingen.
Jaap Goedegebuure (1947), emeritus hoogleraar en literatuurcriticus, publiceerde in 2018 de positief ontvangen biografie van Frans Kellendonk. Eerder maakte hij met Oek de Jong een uitgave van Frans Kellendonks brieven, en bezorgde hij (met Rick Honings) een uitgebreide editie van Kellendonks Verzameld werk.
Jaap Goedegebuure
Jong in de jaren zestig
De muziek van Frans Kellendonk
Uitgever: Querido
Publicatiedatum: 02-04-2020
ISBN: 9789021421520
NUR: 320
156 pagina’s
Paperback
Prijs: € 15,00
# new books
fleursdumal.nl magazine
More in: # Music Archive, - Book News, - Book Stories, Archive G-H, Archive K-L, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Frans Kellendonk, Jaap Goedegebuure
A luminous new collection from Keetje Kuipers, All Its Charms is a fearless and transformative reckoning of identity.
By turns tender and raw, these poems chronicle Kuipers’s decision to become a single mother by choice, her marriage to the woman she first fell in love with more than a decade before giving birth to her daughter, and her family’s struggle to bring another child into their lives. All Its Charms is about much more than the reinvention of the American family—it’s about transformation, desire, and who we can become when we move past who we thought we would be.
Keetje Kuipers is the author of three books of poems: Beautiful in the Mouth, The Keys to the Jail, and, most recently, All Its Charms, which includes poems honored by publication in both The Pushcart Prize and Best American Poetry anthologies.
Her poetry and prose have appeared in Narrative, Virginia Quarterly Review, The New York Times Magazine, The Believer, and over a hundred other magazines. Her poems have also been featured as part of the Academy of American Poets’ Poem-a-Day series and read on NPR. Keetje has been a Stegner Fellow, a Bread Loaf fellow, and PEN Northwest’s Margery Davis Boyden Wilderness Writing Resident. She lives with her wife and children on an island in the Salish Sea, a short ferry ride away from Seattle where she is Editor of Poetry Northwest.
(. . .)
I climbed the red rocks robed in their red dust.
I put the earth—all its charms—within me,
into each waiting pocket. Lip and ear.
What will happen when my body can no longer
hold this fragrant salt, its hardened tears,
inside? Let mine into the dirt. The names
I’ve chosen for my children are already fast
across the sky like the ochre feathers that frame
the blackbird’s shrug.
(. . .)
Fragment of ‘Landscape with Sage and the Names of My Children’
All Its Charms
By: Keetje Kuipers
Language: English
Paperback: 112 pages
Publisher: BOA Editions Ltd.
Publication Date: April 23, 2019
ISBN-10: 1942683766
ISBN-13: 978-1942683766
Regular price $ 17.00
# new poetry
Keetje Kuipers:
All Its Charms
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive K-L, Archive K-L, Kuipers, Keetje, MODERN POETRY
Maude.
A Ballad Of The Olden Time
Around the castle turrets fiercely moaned the autumn blast,
And within the old lords daughter seemed dying, dying fast;
While o’er her couch in frenzied grief the stricken father bent,
And in deep sobs and stifled moans his anguish wild found vent.
“Oh cheer thee up, my daughter dear, my Maude, he softly said,
As tremblingly he strove to raise that young and drooping head;
‘I’ll deck thee out in jewels rare in robes of silken sheen,
Till thou shalt be as rich and gay as any crowned queen.”
“Ah, never, never!” sighed the girl, and her pale cheek paler grew,
While marble brow and chill white hands were bathed in icy dew;
“Look in my face – there thou wilt read such hopes are folly all,
No garment shall I wear again, save shroud and funeral pall.”
“My Maude thou’rt wilful! Far away in lands beyond the sea
Are sunny climes, where winter ne’er doth wither flower or tree;
And there thou’lt journey with me, till I see thee smile once more,
And thy fair cheek wear the rose’s hue as in the days of yore.”
“Ah, no roses shall I gather beneath a summer sky,
Not for me such dreams, dear father, my end is drawing nigh;
One voyage is before me, ’tis no use to grieve or moan,
But that dark, fearful journey must I travel all alone.”
“My precious child! last of my race! why wilt thou grieve me so?
Why add by such sad words unto thy grey haired father’s woe?
Live – live, my pearl! my stricken dove! earth’s joys shall all be thine;
Whate’er thy wish or will through life, it also shall be mine.”
Fast coursed the diamond tear drops down that fair, though faded, cheek,
And she whispered, but so softly, one scarce could hear her speak:
“Ah! father, half those loving cares when summer bright was here
Would have kept thy daughter with thee for many a happy year.
“But, ah! thy heart was marble then, and to thy direst foe,
More stern, relentless anger thou couldst not, father, show.
What was my crime? The one I loved, not rich but nobly born,
Was loyal, true, on whom no man e’er looked with glance of scorn.
“He wooed me fairly, father dear, but thou did’st often swear
Thou’dst rather see me in my grave than bride to Hengist’s heir.
Reckless, despairing, he embarked upon the stormy main,
To seek an end to grief and care, nor sought he long in vain.
“Calm and untroubled sleeps he now beneath the salt sea brine,
And I rejoice to think how soon that sweet sleep shall be mine!”
No answer made the father but a low and grief-struck moan;
And silence reigned again throughout that chamber sad and lone.
Sudden the girl starts wildly, with bright and kindling eye,
Her cheek assumes a crimson tint like hue of sunset sky,
“Father! that voice, that rapid step, ah, me! they are well-known,
Hengist who comes from ocean’s deeps to claim me for his own!”
Say, does she rave? No. See yon form, with proud and gallant brow,
Bending above her, whisp’ring low, fond word and tender vow:
“Maude, my own love! no spectral form, no phantom’s at thy side,
But thy girlhood’s lover, now returned to claim thee as his bride.”
The story runs that love and youth o’er death the victory won,
And again did Maude, a happy wife, play ‘neath the summer sun,
While the old lord, grateful to the Power that Hengist’s life had spared,
Henceforth in all his children’s bliss, hopes, sorrows, fully shared.
Rosanna Eleanor Leprohon
(1829 – 1879)
Maude.
A Ballad Of The Olden Time
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, CLASSIC POETRY
De schrijvers Ellen Deckwitz, Stephan Enter en Asha Karami zijn genomineerd voor de E. du Perronprijs 2019.
De prijs wordt toegekend aan schrijvers, kunstenaars of instellingen die met een cultuuruiting in brede zin een bijdrage leveren aan een inclusieve samenleving. De uitreiking vindt plaats op donderdagavond 16 april in de LocHal in Tilburg. Dan houdt Maxim Februari de negende E. du Perronlezing met als titel ‘E. du Perron en de pseudo-identiteiten’.
Ellen Deckwitz ‒ Hogere Natuurkunde (Uitgeverij Pluim)
“Op een avond begon je te hijgen, greep naar je borst en riep dat je moest blijven ademen omdat ze anders hadden gewonnen.” Deze openingszin leidt een fascinerende en onheilspellende dichtbundel in, waarin verschillende genres, stemmen en stemmingen met elkaar worden verweven.
Aan het woord is een kleindochter die de stem van haar grootmoeder (1921-2014) laat klinken en haar ervaringen in de oorlog in Nederlands-Indië onder woorden probeert te brengen. Dat levensverhaal werd alleen in flarden verteld, in snippers overgeleverd. Dergelijke details geven een indruk van de overlevingsdrift van de grootmoeder als klein meisje, en van het pantser dat zij op latere leeftijd om zich heen heeft opgetrokken. De kleindochter verweeft haar stem met die van de ander en geeft ook een perspectief op de dochter/moeder (geboren in 1952) die tussen hen in staat. Zij houdt zich buiten het verhaal en overleeft door juist niet te vragen naar waar de pijn vandaan komt. Deckwitz schreef een indrukwekkende dichtbundel die laat zien hoe volgende generaties getekend worden door een land van herkomst dat in oorlog raakte en werd verwoest. Het leed en de veerkracht, soms ingewikkeld met elkaar verbonden, blijven bestaan ook in volgende generaties.
Stephan Enter ‒ Pastorale (Uitgeverij Van Oorschot)
De roman Pastorale neemt ons mee naar de jaren tachtig, naar een fictief dorp, Brevendal, in het midden van Nederland. Het ene deel van het dorp is christelijk, de “Goede Herder en Zijn Kudde”, in het andere deel wonen “Ambonezen” die proberen de cultuur die ze verloren zijn vast te houden.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een broer en zus, opgegroeid in een oude familie met een groot en verwaarloosd landgoed. De roman laat zien hoe verschillende groepen naast elkaar leven, hoe stereotypische perspectieven van kracht zijn, en ook hoe de grenzen tussen de ene en de andere groep poreus blijken te zijn. Deze roman overtuigt omdat de beschrijvingen precies en gedetailleerd zijn, en er subtiel inzicht wordt geboden in de psychologie van de scholier Oscar, verliefd op een Moluks meisje, en zijn zus Louise, die een gesjeesde student is en onzeker over haar toekomst. Goede intenties hebben niet altijd een positief effect, mensen vatten uitspraken en ideeën vaak anders op dan werd bedoeld, en zo worden levens in de provincie geschilderd die veranderen en toch ook hetzelfde blijven. De roman is Perronesk in de veelzijdigheid van personages en in de dialogen waaruit uiteenlopende opvattingen naar voren komen. De meerstemmigheid van de roman wordt niet alleen bereikt door het aanvoeren van verschillende personages, maar zit ook in het hoofd van de enkeling, die haar eigen positie scherp probeert te krijgen: “Die stem – hadden andere mensen die ook? Hadden alle andere mensen die ook? En wat was ze, die stem – was je die zelf, of niet, of niet helemaal, of was je die alleen op momenten waarop je je niet van jezelf bewust was?” Pastorale is intellectueel, literair en uitermate boeiend.
Asha Karami ‒ Godface (Uitgeverij De Bezige Bij)
Godface biedt veelzijdige, levendige, geestige en ook vaak verontrustende gedichten. Deze poëzie gaat over van alles, van schuldsanering tot Suikerfeest, van liposuctie tot Aviko-ovenfriet.
Maar bovenal gaat deze poëzie over taal en hoe die als banaal en verheven instrument ingezet kan worden om dagelijkse beelden en ervaringen uit te drukken. Blog post discours en lyriek vermengen zich in absurde beschrijvingen: “ik ben geboren met twee vagina’s / en ik geloof niet in deuren / dit is al mijn derde dood en ik ben nog maar in mijn dertig.” De dichterlijke stem orkestreert het geheel, terwijl zij ook steeds verschillende perspectieven biedt en stemmingen oproept. Er is een sterke thematiek van verschil tussen culturen, groepen, werelden, een verschil dat volledig normaal wordt bevonden. Du Perron zei ooit dat zijn gewone bestaan zonder literatuur onbevredigd zou zijn. Die inzet lezen we ook hier: van alles is literatuur te maken en alles is te dragen omdat het in poëzie uitdrukking kan krijgen. De dichter is tegendraads en scherp analytisch. Dit is poëzie zonder diepzinnigheid of traagheid. Rauw en levendig, en daarmee bestendig in een tijd waarin alles op social media gezegd kan worden, zonder dat daar inzicht te vinden is: “de overweldigende zekerheid / van een ondanks alle zichtbare veranderingen / permanent onzichtbaar onderliggend landschap.”
Sinds 1986 reikt Tilburg University jaarlijks een prijs uit ‘ter bekroning van mensen of instellingen die zich middels een actieve bijdrage aan de cultuur verdienstelijk hebben gemaakt voor de bevordering van wederzijds begrip en een goede verstandhouding tussen de in Nederland woonachtige bevolkingsgroepen’. In de vele jaren dat de prijs bestaat, veranderde de universiteit haar naam van Katholieke Universiteit Brabant in Universiteit van Tilburg en vervolgens in Tilburg University, en veranderde de Faculteit der Letteren in de Faculteit voor Communicatie en Cultuur, vervolgens in Faculteit Geesteswetenschappen en uiteindelijk in Tilburg School of Humanities and Digital Sciences. De prijs echter draagt al meer dan twintig jaar dezelfde naam: die van de beroemde schrijver E. du Perron.
# Meer informatie op website: www.tilburguniversity.edu/duperronprijs
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive E-F, Archive K-L, Awards & Prizes, Literary Events
DITHYRAMBE
À M. Eugène de Genoude.
Son front est couronné de palmes et d’étoiles ;
Son regard immortel, que rien ne peut ternir,
Traversant tous les temps, soulevant tous les voiles,
Réveille le passé, plonge dans l’avenir !
Du monde sous ses yeux ses fastes se déroulent,
Les siècles à ses pieds comme un torrent s’écoulent ;
A son gré descendant ou remontant leurs cours,
Elle sonne aux tombeaux l’heure, l’heure fatale,
Ou sur sa lyre virginale
Chante au monde vieilli ce jour, père des jours !
— —
Ecoutez ! – Jéhova s’élance
Du sein de son éternité.
Le chaos endormi s’éveille en sa présence,
Sa vertu le féconde, et sa toute-puissance
Repose sur l’immensité !
Dieu dit, et le jour fut; Dieu dit, et les étoiles
De la nuit éternelle éclaircirent les voiles ;
Tous les éléments divers
A sa voix se séparèrent ;
Les eaux soudain s’écoulèrent
Dans le lit creusé des mers ;
Les montagnes s’élevèrent,
Et les aquilons volèrent
Dans les libres champs des airs !
Sept fois de Jéhova la parole féconde
Se fit entendre au monde,
Et sept fois le néant à sa voix répondit ;
Et Dieu dit : Faisons l’homme à ma vivante image.
Il dit, l’homme naquit; à ce dernier ouvrage
Le Verbe créateur s’arrête et s’applaudit !
— —
Mais ce n’est plus un Dieu ! – C’est l’homme qui soupire
Eden a fui !… voilà le travail et la mort !
Dans les larmes sa voix expire ;
La corde du bonheur se brise sur sa lyre,
Et Job en tire un son triste comme le sort.
— —
Ah ! périsse à jamais le jour qui m’a vu naître !
Ah ! périsse à jamais la nuit qui m’a conçu !
Et le sein qui m’a donné l’être,
Et les genoux qui m’ont reçu !
Que du nombre des jours Dieu pour jamais l’efface ;
Que, toujours obscurci des ombres du trépas,
Ce jour parmi les jours ne trouve plus sa place,
Qu’il soit comme s’il n’était pas !
Maintenant dans l’oubli je dormirais encore,
Et j’achèverais mon sommeil
Dans cette longue nuit qui n’aura point d’aurore,
Avec ces conquérants que la terre dévore,
Avec le fruit conçu qui meurt avant d’éclore
Et qui n’a pas vu le soleil.
Mes jours déclinent comme l’ombre ;
Je voudrais les précipiter.
O mon Dieu ! retranchez le nombre
Des soleils que je dois compter !
L’aspect de ma longue infortune
Eloigne, repousse, importune
Mes frères lassés de mes maux ;
En vain je m’adresse à leur foule,
Leur pitié m’échappe et s’écoule
Comme l’onde au flanc des coteaux.
Ainsi qu’un nuage qui passe,
Mon printemps s’est évanoui ;
Mes yeux ne verront plus la trace
De tous ces biens dont j’ai joui.
Par le souffle de la colère,
Hélas ! arraché à la terre,
Je vais d’où l’on ne revient pas !
Mes vallons, ma propre demeure,
Et cet oeil même qui me pleure,
Ne reverront jamais mes pas !
L’homme vit un jour sur la terre
Entre la mort et la douleur ;
Rassasié de sa misère,
Il tombe enfin comme la fleur ;
Il tombe ! Au moins par la rosée
Des fleurs la racine arrosée
Peut-elle un moment refleurir !
Mais l’homme, hélas!, après la vie,
C’est un lac dont l’eau s’est enfuie :
On le cherche, il vient de tarir.
Mes jours fondent comme la neige
Au souffle du courroux divin ;
Mon espérance, qu’il abrège,
S’enfuit comme l’eau de ma main ;
Ouvrez-moi mon dernier asile ;
Là, j’ai dans l’ombre un lit tranquille,
Lit préparé pour mes douleurs !
O tombeau ! vous êtes mon père !
Et je dis aux vers de la terre :
Vous êtes ma mère et mes sœurs !
Mais les jours heureux de l’impie
Ne s’éclipsent pas au matin ;
Tranquille, il prolonge sa vie
Avec le sang de l’orphelin !
Il étend au loin ses racines ;
Comme un troupeau sur les collines,
Sa famille couvre Ségor ;
Puis dans un riche mausolée
Il est couché dans la vallée,
Et l’on dirait qu’il vit encor.
C’est le secret de Dieu, je me tais et l’adore !
C’est sa main qui traça les sentiers de l’aurore,
Qui pesa l’Océan, qui suspendit les cieux !
Pour lui, l’abîme est nu, l’enfer même est sans voiles !
Il a fondé la terre et semé les étoiles !
Et qui suis-je à ses yeux ?
— —
Mais la harpe a frémi sous les doigts d’Isaïe ;
De son sein bouillonnant la menace à longs flots
S’échappe ; un Dieu l’appelle, il s’élance, il s’écrie :
Cieux et terre, écoutez ! silence au fils d’Amos !
— —
Osias n’était plus : Dieu m’apparut; je vis
Adonaï vêtu de gloire et d’épouvante !
Les bords éblouissants de sa robe flottante
Remplissaient le sacré parvis !
Des séraphins debout sur des marches d’ivoire
Se voilaient devant lui de six ailes de feux ;
Volant de l’un à l’autre, ils se disaient entre eux :
Saint, saint, saint, le Seigneur, le Dieu, le roi des dieux !
Toute la terre est pleine de sa gloire !
Du temple à ces accents la voûte s’ébranla,
Adonaï s’enfuit sous la nue enflammée :
Le saint lieu fut rempli de torrents de fumée.
La terre sous mes pieds trembla !
Et moi ! je resterais dans un lâche silence !
Moi qui t’ai vu, Seigneur, je n’oserais parler !
A ce peuple impur qui t’offense
Je craindrais de te révéler !
Qui marchera pour nous ? dit le Dieu des armées.
Qui parlera pour moi ? dit Dieu : Qui ? moi, Seigneur !
Touche mes lèvres enflammées !
Me voilà ! je suis prêt !… malheur !
Malheur à vous qui dès l’aurore
Respirez les parfums du vin !
Et que le soir retrouve encore
Chancelants aux bords du festin !
Malheur à vous qui par l’usure
Etendez sans fin ni mesure
La borne immense de vos champs !
Voulez-vous donc, mortels avides,
Habiter dans vos champs arides,
Seuls, sur la terre des vivants ?
Malheur à vous, race insensée !
Enfants d’un siècle audacieux,
Qui dites dans votre pensée :
Nous sommes sages à nos yeux :
Vous changez ma nuit en lumière,
Et le jour en ombre grossière
Où se cachent vos voluptés !
Mais, comme un taureau dans la plaine,
Vous traînez après vous la chaîne
Des vos longues iniquités !
Malheur à vous, filles de l’onde !
Iles de Sydon et de Tyr !
Tyrans ! qui trafiquez du monde
Avec la pourpre et l’or d’Ophyr !
Malheur à vous ! votre heure sonne !
En vain l’Océan vous couronne,
Malheur à toi, reine des eaux,
A toi qui, sur des mers nouvelles,
Fais retentir comme des ailes
Les voiles de mille vaisseaux !
Ils sont enfin venus les jours de ma justice ;
Ma colère, dit Dieu, se déborde sur vous !
Plus d’encens, plus de sacrifice
Qui puisse éteindre mon courroux !
Je livrerai ce peuple à la mort, au carnage ;
Le fer moissonnera comme l’herbe sauvage
Ses bataillons entiers !
– Seigneur ! épargnez-nous ! Seigneur ! – Non, point de trêve,
Et je ferai sur lui ruisseler de mon glaive
Le sang de ses guerriers !
Ses torrents sécheront sous ma brûlante haleine ;
Ma main nivellera, comme une vaste plaine,
Ses murs et ses palais ;
Le feu les brûlera comme il brûle le chaume.
Là, plus de nation, de ville, de royaume ;
Le silence à jamais !
Ses murs se couvriront de ronces et d’épines ;
L’hyène et le serpent peupleront ses ruines ;
Les hiboux, les vautours,
L’un l’autre s’appelant durant la nuit obscure,
Viendront à leurs petits porter la nourriture
Au sommet de ses tours !
— —
Mais Dieu ferme à ces mots les lèvres d’Isaïe ;
Le sombre Ezéchiel
Sur le tronc desséché de l’ingrat Israël
Fait descendre à son tour la parole de vie.
— —
L’Eternel emporta mon esprit au désert :
D’ossements desséchés le sol était couvert ;
J’approche en frissonnant; mais Jéhova me crie :
Si je parle à ces os, reprendront-ils la vie ?
– Eternel, tu le sais ! – Eh bien! dit le Seigneur,
Ecoute mes accents ! retiens-les et dis-leur :
Ossements desséchés ! insensible poussière !
Levez-vous ! recevez l’esprit et la lumière !
Que vos membres épars s’assemblent à ma voix !
Que l’esprit vous anime une seconde fois !
Qu’entre vos os flétris vos muscles se replacent !
Que votre sang circule et vos nerfs s’entrelacent !
Levez-vous et vivez, et voyez qui je suis !
J’écoutai le Seigneur, j’obéis et je dis :
Esprits, soufflez sur eux du couchant, de l’aurore ;
Soufflez de l’aquilon, soufflez !… Pressés d’éclore,
Ces restes du tombeau, réveillés par mes cris,
Entrechoquent soudain leurs ossements flétris ;
Aux clartés du soleil leur paupière se rouvre,
Leurs os sont rassemblés, et la chair les recouvre !
Et ce champ de la mort tout entier se leva,
Redevint un grand peuple, et connut Jéhova !
— —
Mais Dieu de ses enfants a perdu la mémoire ;
La fille de Sion, méditant ses malheurs,
S’assied en soupirant, et, veuve de sa gloire,
Ecoute Jérémie, et retrouve des pleurs.
— —
Le seigneur, m’accablant du poids de sa colère,
Retire tour à tour et ramène sa main ;
Vous qui passez par le chemin,
Est-il une misère égale à ma misère ?
En vain ma voix s’élève, il n’entend plus ma voix ;
Il m’a choisi pour but de ses flèches de flamme,
Et tout le jour contre mon âme
Sa fureur a lancé les fils de son carquois !
Sur mes os consumés ma peau s’est desséchée ;
Les enfants m’ont chanté dans leurs dérisions ;
Seul, au milieu des nations,
Le Seigneur m’a jeté comme une herbe arrachée.
Il s’est enveloppé de son divin courroux ;
Il a fermé ma route, il a troublé ma voie ;
Mon sein n’a plus connu la joie,
Et j’ai dit au Seigneur : Seigneur, souvenez-vous,
Souvenez-vous, Seigneur, de ces jours de colère ;
Souvenez-vous du fiel dont vous m’avez nourri ;
Non, votre amour n’est point tari :
Vous me frappez, Seigneur, et c’est pourquoi j’espère.
Je repasse en pleurant ces misérables jours ;
J’ai connu le Seigneur dès ma plus tendre aurore :
Quand il punit, il aime encore ;
Il ne s’est pas, mon âme, éloigné pour toujours.
Heureux qui le connaît ! heureux qui dès l’enfance
Porta le joug d’un Dieu, clément dans sa rigueur !
Il croit au salut du Seigneur,
S’assied au bord du fleuve et l’attend en silence.
Il sent peser sur lui ce joug de votre amour ;
Il répand dans la nuit ses pleurs et sa prière,
Et la bouche dans la poussière,
Il invoque, il espère, il attend votre jour.
— —
Silence, ô lyre ! et vous silence,
Prophètes, voix de l’avenir !
Tout l’univers se tait d’avance
Devant celui qui doit venir !
Fermez-vous, lèvres inspirées ;
Reposez-vous, harpes sacrées,
Jusqu’au jour où sur les hauts lieux
Une voix au monde inconnue,
Fera retentir dans la nue :
PAIX A LA TERRE, ET GLOIRE AUX CIEUX !
Alphonse de Lamartine
(1790 – 1869)
La poésie sacrée par Alphonse De Lamartine
DITHYRAMBE
Méditations poétiques
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, CLASSIC POETRY
METROPOLITAN MUSEUM | TILBURG: Overzichtstentoonstelling vier jaar TilburgsAns, een kunstproject van Sander Neijnens en Ivo van Leeuwen
Wè knòrrie?
Sinds april 2016 zwerft TilburgsAns door de stad, een lettertype met eigenzinnige karakters en inmiddels 123 pictogrammen. Het lettertype is ontworpen door Sander Neijnens en geïnspireerd op het rauwe, eigenzinnige, humoristische, verrassende en experimentele karakter van Tilburg. De pictogrammen van karakteristieke Tilburgse locaties, evenementen, verhalen en woorden zijn van de hand van Ivo van Leeuwen. TilburgsAns is een uniek (typo)grafisch portret van Tilburg. Dit kunstproject is omarmd door de inwoners van de stad.
Het lettertype wordt op allerlei manieren toegepast in wijkkranten, kleding, etiketten, plattegronden, kaarten, stickers, posters, flyers en tatoeages. Daarnaast organiseerden de ontwerpers de wekelijkse kaajbaandexpositie van pictogrammen op de vuilcontainers van 81 huishoudens en hielden zij reeds vele workshops, lezingen in binnen- en buitenland en lessen voor basis-, middelbaar en hoger onderwijs. Ook presenteerden zij ‘Dègge bedankt zèèt dè witte wèèn’ en ‘We zullen et saome wel rôoje wèèn’, Chocolinde sjeklaatjes, de Tilburgse lekkernij met een Q en een serie speldjes. Na vier jaar wordt de tussenbalans opgemaakt met deze expositie in het Metropolitan Museum Tilburg, de raamtentoonstellingen aan de Stedekestraat 15 te Tilburg.
Het lettertype TilburgsAns kan gratis gedownload worden op de website www.tilburgsans.nl. Daar treft u ook nadere achtergrondinformatie over het project en het bijbehorende letteradoptieplan alsmede vele voorbeelden van hoe het lettertype en de pictogrammen in en buiten de stad worden toegepast.
Gratis raamtentoonstelling
‘Wè knòrrie?’ van TilburgsAns
Sander Neijnens en Ivo van Leeuwen
dagelijks nog t/m 18 februari 2020
‘Metropolitan Museum | Tilburg’
Stedekestraat 15 | 5041DM Tilburg
Sjon Brands en Dorith van der Lee
telefoon 013 5358041 | 06 20325030
mail post@metropolitanmuseum.nl
site www.metropolitanmuseum.nl
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, Archive K-L, Archive M-N, Art & Literature News, Exhibition Archive, Ivo van Leeuwen, Metropolitan Museum Tilburg, Sander Neijnens, Theater van de Verloren Tijd
Antony Kok
schrijver en experimenteel dichter
door Jef van Kempen
Antony Kok werd op 18 april 1882 in Rotterdam geboren, als zoon van Pieter Kok en Sophia Hagen. Zijn vader was adjunct-commies bij de Staatsspoorwegen. Antony Kok overleed op 29 oktober 1969 te Haarlem.
Het grootste deel van zijn jeugd woonde Antony Kok in het Limburgse Maasbree. Na zijn middelbare schooltijd trad hij in het voetspoor van zijn vader door in 1899 ook bij de Staatsspoorwegen te gaan werken. Na eerst in ‘s-Hertogenbosch en Oisterwijk als klerk-telegrafist te hebben gewerkt kwam hij in 1908 naar Tilburg, waar hij het na verloop van tijd tot chef-commies zou brengen.
De eerste tien jaar woonde Kok, die zijn hele leven ongehuwd bleef, op kamers boven slagerij De Brouwer in de Tuinstraat. Hij zou in Tilburg later nog vier maal verhuizen.
In 1914 raakte Antony Kok bevriend met de Amsterdamse schrijver en schilder Theo van Doesburg, die tijdens de mobilisatie in de omgeving van Tilburg was gelegerd. Samen organiseerden zij in 1915 tweemaal een Soiree Intime, waarbij Van Doesburg gedichten voordroeg en Kok piano speelde. Onder invloed van Van Doesburg experimenteerde Kok dat jaar, als een van de eersten in Nederland, met het schrijven van klankpoëzie.
In die tijd ontstonden ook plannen voor het oprichten van een eigen tijdschrift, waarin zij hun opvattingen over de moderne beeldende kunst en literatuur zouden kunnen ventileren. Dat tijdschrift werd De Stijl, dat van 1917 tot 1932 verscheen en ook internationaal gezien een van de belangrijkste organen zou blijken voor de vernieuwing van met name beeldende kunst en architectuur. Behalve Van Doesburg en Kok behoorden tot de oprichters ook de schilders Huszàr, Van der Leck en Mondriaan, en de architecten Oud en Wils. Zij wilden de beeldende kunst ontdoen van alle overbodige versieringen en zich beperken tot het gebruik van de rechte lijn en de primaire kleuren.
Antony Kok debuteerde in 1917 met zijn gedicht Excelsior in het tijdschrift Eenheid. In hetzelfde tijdschrift publiceerde hij later nog de gedichten De Rozelaar (1917) en Gods Licht (1918). Verder werd in 1917 Koks experimentele gedicht De Wisselwachter in het tijdschrift Holland Express afgedrukt.
In het eerste nummer van De Stijl van oktober 1917 nam Van Doesburg een beschouwing van zijn Tilburgse vriend op met de titel: De moderne schilderij in het interieur.
Antony Kok zou in de loop van de tijd meer beschouwend proza in De Stijl publiceren, zoals Scheppen (1918), Denkextracten. Over organische schoonheid en Kunst en ontroering. Synthetische analyse (1919).
Hij was ook een van de ondertekenaars van de door Stijl-medewerkers gepubliceerde manifesten over beeldende kunst (1918) en literatuur (1920). Van Kok werden in het tijdschrift De Stijl maar twee gedichten opgenomen: in 1921 Stilte + stem (Vers in W) en in 1923 het acht jaar eerder geschreven Nachtkroeg. De beide gedichten, die voor het grootste deel bestonden uit klanknabootsende woorden, werden niet alleen door Theo van Doesburg, maar ook door Piet Mondriaan en Kurt Schwitters beschouwd als een belangrijke bijdrage tot de vernieuwing van de dichtkunst.
Schwitters nam het gedicht Stilte + stem (Vers in W) ook op in zijn eigen tijdschrift Merz. Geïnspireerd door Schwitters schreef Kok in 1923 een aantal dadaïstische gedichten, die echter pas na zijn dood werden gepubliceerd. Het overlijden van Theo van Doesburg in 1931 betekende het einde van het tijdschrift De Stijl.
In 1932 zou er nog een laatste aflevering verschijnen met daarin een In memoriam van de hand van Kok; dat zou tevens zijn laatste publicatie zijn. De omvangrijke briefwisseling tussen Van Doesburg en Kok is een van de belangrijkste bronnen met betrekking tot de geschiedenis van de beweging rond het tijdschrift De Stijl.
Antony Kok stond bekend als een bedachtzaam en vrijgevig man. Hij was een groot kunstminnaar en een mecenas, niet alleen voor bijvoorbeeld Piet Mondriaan maar ook voor regionale kunstenaars. In de jaren na het overlijden van zijn vriend Theo van Doesburg schreef hij nog zelden gedichten, maar legde zich geheel toe op het schrijven van aforismen.Tot aan zijn dood zou hij er vele duizenden schrijven, die hijzelf echter nooit heeft gepubliceerd.
In 1942 ging Antony Kok met pensioen bij de spoorwegen. De jaren daarna zou hij zijn belangstelling voor het spiritisme en de filosofie verder cultiveren en zich in 1946 aansluiten bij de beweging van De Rozenkruisers. Ter wille van die beweging verhuisde hij in 1952 naar Haarlem. In deze stad maakte Kok kennis met de schilder Kees Verweij, die ruim veertig portretten van hem maakte. De tekeningen, die door Kok van een titel waren voorzien, werden tentoongesteld, onder andere in het Stedelijk Museum Amsterdam en het Van Abbemuseum in Eindhoven (1954-1955).
Op 29 oktober 1969 overleed Antony Kok op 87-jarige leeftijd. De meeste publicaties van en over zijn werk kwamen na zijn dood tot stand. Als gevolg van de toegenomen belangstelling voor zijn werk en zijn persoon, werd begin 1985 in de Stadsschouwburg/Kultureel Sentrum van Tilburg nog een grote tentoonstelling aan de ‘Dichter bij De Stijl‘ gewijd.
Meer informatie over Antony Kok op website: www.antonykok.nl
Dit artikel verscheen eerder in: J. van Oudheusden, e.a. (red.), Brabantse biografieën. Levensbeschrijvingen van bekende en onbekende Noordbrabanders. Deel 1, Amsterdam/Meppel, 1992.
Verder gepubliceerd op 14 september 2017 op de website Brabants Erfgoed: https://www.brabantserfgoed.nl/
Op 29 oktober 2019 is het precies 50 jaar geleden dat Antony Kok, schrijver en experimenteel dichter, overleed in een Haarlems ziekenhuisbed.
Tot en met 5 januari 2020 is er een expositie te zien in het Dordrechts Museum over de Haarlemse kunstschilder Kees Verwey, onder de titel: Kees Verwey en zijn idolen. Hier zijn ook 30 portretten te zien van Antony Kok (gemaakt door Verwey) uit de collectie van het Rijksmuseum.
Bij deze expositie in Museum Dordrecht, verscheen de publicatie: Kees Verwey en zijn idolen.
Één van de hoofdstukken heeft als titel: ‘Antony Kok had me te pakken’ en is geschreven door de Antony Kok biografen Hanneke van Kempen en Jef van Kempen.
Kees Verwey en zijn idolen
Dordrechts Museum
2019
ISBN 978-90-71722-30-1
Redactie: Laura van den Hout, Judith Spijksma, Linda Janssen
‘Antony Kok had me te pakken’ door Hanneke van Kempen en Jef van Kempen geeft een beeld van de gang van zaken rond de vriendschap van Antony Kok en de Haarlemse schilder Kees Verwey en is geïllustreerd.
https://www.dordrechtsmuseum.nl/
antonykok.nl magazine
fleursdumal.nl magazine
29 oktober 2019
More in: Agnita Feis, Antony Kok, Archive K-L, DADA, De Stijl, Essays about Van Doesburg, Kok, Mondriaan, Schwitters, Milius & Van Moorsel, Evert en Thijs Rinsema, Hanneke van Kempen, Jef van Kempen, Kurt Schwitters, Kurt Schwitters, Literaire sporen, Piet Mondriaan, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg
Kerouac on Record.
A Literary Soundtrack
He was the leading light of the Beat Generation writers and the most dynamic author of his time, but Jack Kerouac also had a lifelong passion for music, particularly the mid-century jazz of New York City, the development of which he witnessed first-hand during the 1940s with Charlie Parker, Dizzy Gillespie and Thelonious Monk to the fore.
The novelist, most famous for his 1957 book On the Road, admired the sounds of bebop and attempted to bring something of their original energy to his own writing, a torrent of semi-autobiographical stories he published between 1950 and his early death in 1969. Yet he was also drawn to American popular music of all kinds – from the blues to Broadway ballads – and when he came to record albums under his own name, he married his unique spoken word style with some of the most talented musicians on the scene.
Kerouac’s musical legacy goes well beyond the studio recordings he made himself: his influence infused generations of music makers who followed in his work – from singer-songwriters to rock bands. Some of the greatest transatlantic names – Bob Dylan and the Grateful Dead, Van Morrison and David Bowie, Janis Joplin and Tom Waits, Sonic Youth and Death Cab for Cutie, and many more – credited Kerouac’s impact on their output.
In Kerouac on Record, we consider how the writer brought his passion for jazz to his prose and poetry, his own record releases, the ways his legacy has been sustained by numerous more recent talents, those rock tributes that have kept his memory alive and some of the scores that have featured in Hollywood adaptations of the adventures he brought to the printed page.
Simon Warner is a journalist, lecturer and broadcaster who teaches Popular Music Studies at the University of Leeds in the UK. He has, over a number of years, written live reviews and counterculture obituaries for The Guardian and The Independent, and has a particular interest in the relationship between the Beat Generation writers–Jack Kerouac, Allen Ginsberg, William Burroughs and others–and rock culture. His previous books include Rockspeak: The Language of Rock and Pop (1996) and Howl for Now: A Celebration of Allen Ginsberg’s epic protest poem (2005).
Jim Sampas is a music and film producer. His musical works often focuses on major cultural figures such Jack Kerouac (who is his Uncle), The Beatles, Bruce Springsteen, The Smiths, Bob Dylan, and The Rolling Stones. He has persuaded a galaxy of stars to partake of a unique aesthetic marriage, as vintage works are resurrected in contemporary arrangements in projects covered by such major news outlets as People Magazine, NPR, The New York Times, Entertainment Weekly, Rolling Stone, and many others.
Kerouac on Record
A Literary Soundtrack
Editor(s): Simon Warner, Jim Sampas
Hardback £25.20
Paperback £16.19
Published: 2018
Format: Hardback
Extent: 480 p.
ISBN: 9781501323348
Imprint: Bloomsbury Academic
Dimensions: 229 x 152 mm
£28.00
# more books
Jack Kerouac
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Music Archive, - Book News, - Book Stories, Archive K-L, Archive K-L, Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Bob Dylan, David Bowie, Kerouac, Jack
Theresa Lola’s debut poetry collection In Search of Equilibrium is an extraordinary, and exacting study of death and grieving. Where the algorithms of the body and the memory fail, Lola finds the words that will piece together the binary code of family and restart the recovery program. In doing so, these unflinching poems work towards the hard-wired truths of life itself – finding hope in survival, lines of rescue in faith, a stubborn equilibrium in the equations of loss and renewal.
“You can call me arrogant, call me black Marilyn,
come celebrate with me,
I am so beautiful death can’t take its eyes off me.”
Theresa Lola’s debut poetry collection In Search of Equilibrium is an extraordinary and exacting study of death and grieving.
Where the algorithms of the body and the memory fail, Lola finds the words that will piece together the binary code of family and restart the recovery program.
In doing so, these unflinching poems work towards the hard-wired truths of life itself – finding hope in survival, lines of rescue in faith, a stubborn equilibrium in the equations of loss and renewal.
Theresa Lola is a British Nigerian Poet, born 1994. She was joint-winner of the 2018 Brunel International African Poetry Prize and was shortlisted for the 2017 Bridport Poetry Prize. In 2018 she was invited by the Mayor of London’s Office to read at Parliament Square alongside Sadiq Khan and actress Helen McCory at the unveiling of Millicent Fawcett’s statue. She has appeared on BBC Radio 4 Woman’s Hour, and ASOS Magazine with Octavia Collective among others. She is an alumni of the Barbican Young Poets Programme.
In Search of Equilibrium
by Theresa Lola
Poetry
Paperback
80 pages
Publisher: Nine Arches Press
Date: 28th Feburary 2019
Language: English
ISBN-10: 1911027689
ISBN-13: 978-1911027683
Price £9.99
# more poetry
Theresa Lola
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, - Bookstores, Archive K-L, Archive K-L
Antony Kok (1882 – 1969)
Antony Kok, was met Theo van Doesburg en Piet Mondriaan oprichter en medewerker van het avant-gardistische kunsttijdschrift De Stijl (1917 – 1932). Hij was vooral actief als dichter en schrijver van aforismen.
Kees Verwey (1900 -1995)
Tijdens zijn leven, dat bijna een eeuw beslaat, maakte de kunstenaar verschillende ontwikkelingen in de schilderkunst mee. Al op jonge leeftijd kwam hij in aanraking met het werk van George Breitner en Floris Verster. Ook werd hij beïnvloed door Franse (post-)impressionisten en later door de moderne kunst van o.a. Karel Appel en Pablo Picasso. Omringd door de kunst van zijn idolen wordt in deze nieuwe tentoonstelling de enorme vaardigheid en veelzijdigheid van de schilder Verwey duidelijk.
Na hun ontmoeting (in Haarlem in 1953) verklaarde Kees Verwey:
‘Antony Kok had me te pakken. Ruim een jaar ben ik met die ene man bezig geweest. Je zou zeggen dat zoiets ondenkbaar is, maar ik kon niet buiten de visie op die man. Het was een proces dat niet meer kon worden tegengehouden. Ik heb hem er wel eens over ondervraagd, toen zei hij: maar jij hebt die tekeningen niet gemaakt, ik heb ze gemaakt.’
In het eerste jaren van hun kennismaking maakte Verwey meer dan 30 portretten van Kok. De eerste serie zou begin jaren vijftig worden tentoongesteld in Amsterdam, Rotterdam en Haarlem. In 1955 was de serie uitgegroeid tot 40×1 en in Eindhoven te zien.
Lees meer over Kees Verwey, zijn vrienden en favoriete kunstenaars, zoals Karel Appel, Pablo Picasso, Edouard Vuillard, Floris Verster en Antony Kok in de bij de tentoonstelling verschenen publicatie:
Kees Verwey
en zijn idolen
Dordrechts Museum
2019
ISBN 978-90-71722-30-1
Redactie: Laura van den Hout, Judith Spijksma, Linda Janssen
Publicatie ter gelegenheid van de tentoonstelling ‘Kees Verwey en zijn idolen’, die van 14 juli 2019 tot en met 5 januari 2020 plaatsvindt in het Dordrechts Museum. De tentoonstelling kwam tot stand in samenwerking met Stichting Kees Verwey.
I N H O U D
6
Max van Rooy
Portretten als stillevens en het atelier als goudmijn
12
Karlijn de Jong
De moeder van de moderne kunst
Kees Verwey en De Onafhankelijken
22
Tijdlijn
26
Barbara Collé
Kijk ik naar de een, dan vlamt de ander
Over kleurenparen in Moeders theetafel en Het gele jakje van Kees Verwey, en Stilleven met boeken van Henri Frédéric Boot
34
Iduna Paalman
Sigaretje
36
Ester Naomi Perquin
Bes
38
Maartje Smits
Door je kind getekend
40
Maarten Buser
Pirouettes draaien op een idee
Kees Verwey en de literatuur
46
Jorne Vriens
Gekoesterde intimiteit
50
Max van Rooy
De onderzoekende kracht van het kijken
54
Sascha Broeders
De kunstenaar en de museumdirecteur
Kees Verwey volgens Jup de Groot, voormalig directeur van het Dordrechts Museum
56
Hanneke van Kempen en Jef van Kempen
‘Antony Kok had me te pakken’
66
Sandra Kisters
Het atelier van Kees Verwey – een kristal met vele facetten
75
Biografieën
76
Colofon
Tentoonstelling van 6 juli 2019 t/m 5 januari 2020
Kees Verwey en zijn idolen
Over Karel Appel, Pablo Picasso, Edouard Vuillard, Floris Verster, Antony Kok e.a.
Dordrechts Museum
Museumstraat 40, Dordrecht
3311 XP Dordrecht
www.dordrechtsmuseum.nl
‘Antony Kok had me te pakken’ sprak Kees Verwey
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Antony Kok, Archive K-L, Archive W-X, Art & Literature News, DADA, Dada, De Stijl, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Hanneke van Kempen, Jef van Kempen, Kees Verwey, Kok, Antony, Piet Mondriaan, Theo van Doesburg
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature