Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
freda kamphuis
the bearable lightness of being
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Freda Kamphuis, Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda, Natural history, Photography, Surrealisme
A self-proclaimed “vessel in which stories are told from time immemorial,” poet dg nanouk okpik seamlessly melds both traditional and contemporary narrative, setting her apart from her peers.
The result is a collection of poems that are steeped in the perspective of an Inuit of the twenty-first century—a perspective that is fresh, vibrant, and rarely seen in contemporary poetics.
Fearless in her craft, okpik brings an experimental, yet poignant, hybrid aesthetic to her first book, making it truly one of a kind.
“It takes all of us seeing, hearing, touching, tasting, and smelling to be one,” she says, embodying these words in her work.
Every sense is amplified as the poems, carefully arranged, pull the reader into their worlds. While each poem stands on its own, they flow together throughout the collection into a single cohesive body.
The book quickly sets up its own rhythms, moving the reader through interior and exterior landscapes, dark and light, and other spaces both ecological and spiritual.
These narrative, and often visionary, poems let the lives of animal species and the power of natural processes weave into the human psyche, and vice versa.
Okpik’s descriptive rhythms ground the reader in movement and music that transcend everyday logic and open up our hearts to the richness of meaning available in the interior and exterior worlds.
dg nanouk okpik is a resident advisor at Santa Fe Indian School in New Mexico. Her poetry appears in the books Effigies: An Anthology of New Indigenous Writing, and Sing: Poetry from the Indigenous Americas.
Corpse Whale
by dg nanouk okpik
Publisher: University of Arizona Press
Series: Sun Tracks
Publication Date: October 11th, 2012
Language: English
Paperback
Pages: 112
ISBN: 9780816526741
ISBN-10: 0816526745
$16.95
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive O-P, Archive O-P, Natural history
When Tamsin Calidas first arrives on a remote island in the Scottish Hebrides, it feels like coming home.
Disenchanted by London, she and her husband left the city and high-flying careers to move the 500 miles north, despite having absolutely no experience of crofting, or of island life. It was idyllic, for a while.
But as the months wear on, the children she’d longed for fail to materialise, and her marriage breaks down, Tamsin finds herself in ever-increasing isolation. Injured, ill, without money or friend she is pared right back, stripped to becoming simply a raw element of the often harsh landscape. But with that immersion in her surroundings comes the possibility of rebirth and renewal. Tamsin begins the slow journey back from the brink.
Startling, raw and extremely moving, I Am An Island is a story about the incredible ability of the natural world to provide when everything else has fallen away – a stunning book about solitude, friendship, resilience and self-discovery.
Tamsin Calidas is a writer and photographer living in the wilds of the Scottish Hebrides. She worked in London before giving it all up in 2004 to move to a tiny, remote island in Scotland to run a derelict croft with sheep and horses.
I Am An Island
by Tamsin Calidas
2020
Language: English
304 pages
ISBN-10: 0857526650
ISBN-13: 978-0857526656
Hardcover $23.25
Paperback $14.50
Ik ben een eiland
door Tamsin Calidas
Vertaling Hans Kloos
2021
Nederlands
ISBN 9789083095394
Uitgeverij Pluim
320 pagina’s
Paperback € 22,99
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive C-D, Natural history
Fabre Des Insectes
I
Sachant que l’humble arpent d’un jardinet claustral
Contient plus de secrets qu’un mortel n’en pénètre,
Il vit seul comme un pâtre et pauvre comme un prêtre,
Et d’un grand feutre noir coiffé comme Mistral.
C’est un homme incliné, modeste et magistral,
Qui plus qu’un monde au loin cherche à ses pieds un être,
Et qui, ne regardant que ce qu’on peut connaître,
Préfère un carré d’herbe à tout le ciel astral.
Pensif, -car dans ses doigts il a tenu des ailes, –
Poursuivant les honneurs moins que les sauterelles,
-Les sommets rêvent-ils d’être des sommités? –
Il nous offre une vie égale aux fiers poèmes,
Et des livres qu’un jour il faudra que ceux mêmes
Feignent de découvrir, qui les ont imités.
II
Une vie admirable. Aucun homme n’a dû
Fréquenter de plus près la maternelle argile.
Son bosquet de lilas lui tient lieu d’Évangile.
D’un Fabre d’Eglantine il semble descendu.
Il guette tout un jour ce qu’il n’a qu’entendu
Il ne peut s’ennuyer, sachant par coeur Virgile.
S’il découvre un insecte éclatant et fragile,
Il lui donne le nom du fils qu’il a perdu.
Quand il rentre, le soir, avec sa découverte,
La Vérité peut-être est dans sa boîte verte,
Car du puits d’un insecte elle peut émerger.
Voilà sa vie. Elle est simple, triste, ravie.
Il n’enlève jamais son chapeau de berger.
Et ses livres se font tout seuls, avec sa vie.
Il a vu, du plus haut problème effleurant l’x,
Jusqu’où l’instinct triomphe et quand il capitule,
Et comment le papier, le coton et le tulle
Sont faits par la Psyché, la Guêpe et le Bombyx.
O peuple merveilleux de métal et d’onyx!
Le Grillon d’Italie est un petit Catulle.
Le Pompile attaquant tout seul la Tarentule
Est grand comme Roland ou Vercingétorix.
Tout l’univers est là… combattants, parasites…
L’un vit de ses exploits, l’autre de ses visites.
Il y a le maçon, le potier, le tailleur.
Tu ravaudes, Clotho; Balanin, tu perfores;
Bousier, tu suis ton nom; toi, Cigale, ton coeur;
Et vous, vous attendez, dans un coin, Nécrophores!
III
Les Insectes Lui Parlent.
«Et nous, nous nous chargeons de ton Apothéose.
Car nous fûmes toujours les amis les meilleurs.
Nous, Tes Insectes, ceux de Vaucluse et d’ailleurs,
Voulons tous dans ta gloire être pour quelque chose.
«La fourmilière sculpte, et la ruche compose.
Une étoile d’argent se tisse entre deux fleurs.
Tu sais que nous savons réussir des splendeurs.
Fabre, le souviens-tu de la chapelle rose?
«Te souviens-tu qu’un jour, en haut du mont Veutoux,
Tu vis un temple obscur et bâti loin de tous
Sur lequel nous étions cent mille coccinelles?
«La chapelle était rose et semblait en corail!
Ainsi, la solitude aura sur son travail
Une gloire vivante et faite avec des ailes.»
Edmond Rostand
(1868-1918)
Fabre Des Insectes
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, Archive Q-R, MUSEUM OF NATURAL HISTORY - department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, Natural history
Perzische kievitsbloem
(Fritillaria persica)
Je blaadjes glanzen amper aarzelend klokvormig,
mauve en zacht als het velletje van een pruim.
Vochtig in de halfschaduw op een zwart grondje
bestond je in oude dromen reeds, elke lente steeds
de lampenkapjesbloemetjes vrolijk in het gelid.
Hommeltjes gebruiken ze blij als schommeltjes.
Bert Bevers
Perzische kievitsbloem
(Fritillaria persica)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert, Natural history
Le Petit Chat
C’est un petit chat noir effronté comme un page,
Je le laisse jouer sur ma table souvent.
Quelquefois il s’assied sans faire de tapage,
On dirait un joli pressepapier vivant.
Rien en lui, pas un poil de son velours ne bouge ;
Longtemps, il reste là, noir sur un feuillet blanc,
A ces minets tirant leur langue de drap rouge,
Qu’on fait pour essuyer les plumes, ressemblant.
Quand il s’amuse, il est extrêmement comique,
Pataud et gracieux, tel un ourson drôlet.
Souvent je m’accroupis pour suivre sa mimique
Quand on met devant lui la soucoupe de lait.
Tout d’abord de son nez délicat il le flaire,
La frôle, puis, à coups de langue très petits,
Il le happe ; et dès lors il est à son affaire
Et l’on entend, pendant qu’il boit, un clapotis.
Il boit, bougeant la queue et sans faire une pause,
Et ne relève enfin son joli museau plat
Que lorsqu’il a passé sa langue rêche et rose
Partout, bien proprement débarbouillé le plat.
Alors il se pourlèche un moment les moustaches,
Avec l’air étonné d’avoir déjà fini.
Et comme il s’aperçoit qu’il s’est fait quelques taches,
Il se lisse à nouveau, lustre son poil terni.
Ses yeux jaunes et bleus sont comme deux agates ;
Il les ferme à demi, parfois, en reniflant,
Se renverse, ayant pris son museau dans ses pattes,
Avec des airs de tigre étendu sur le flanc.
Edmond Rostand
(1868-1918)
Le Petit Chat
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, Archive Q-R, Natural history
Going Down Grand, the first full-length anthology of Grand Canyon poetry, gathers the voices of cowboys, explorers, river-runners, hikers, artists, geologists, rangers, and others whose words bear witness to this complex and magnificent place.
For readers on the river, the trails, the rim, or beyond, the poems on these pages will make fine canyon company.
GOING DOWN GRAND, the first full length anthology of Grand Canyon poems, gathers the voices and thoughts of explorers, cowboys, river-runners, hikers, artists, geologists, rangers, and others whose words reveal and bear witness to this complex and magnificent place. For readers on the river, the trails, the rim, or beyond, the poems on these pages will make fine canyon company.
Co-editor Rick Kempa has been hiking in and writing about the Grand Canyon since 1974. He is also editor of the anthology ON FOOT: Grand Canyon Backpacking Stories (Vishnu Temple Press, 2014) and has authored two books of poems, Keeping the Quiet and Ten Thousand Voices.
Rick Kempa (M.F.A. U of Arizona) teaches writing and philosophy at Western Wyoming College. His work has appeared in Puerto del Sol, High Plains Literary Review, Teaching English in the Two-Year College and Tumblewords: Writers Reading the West (U of Nevada P, 1995).
Going Down Grand: Poems from the Canyon
Edited by Peter Anderson & Rick Kempa
2015
Publisher: Lithic Press
Product Number:9780988384651
ISBN0988384655
Binding: Paperback
Pages:148
Price: $ 17.00
# new books
Going Down Grand: Poems from the Canyon
Edited by Peter Anderson & Rick Kempa
• fleursdumal.nl magazine
More in: #More Poetry Archives, - Book News, Archive K-L, Cowboy Poetry, Natural history, Western Fiction, Western Non-Fiction
Jan Cremer (1940) schildert zijn avontuurlijke leven al zo’n 65 jaar met woorden en penselen.
Vanaf 1 juni wordt een grote selectie van monumentale zeegezichten die Cremer de afgelopen tien jaar heeft geschilderd, tentoongesteld in Museum JAN. Nooit eerder werden deze werken samengebracht in een tentoonstelling. “Cremer Noordwaarts 2010-2020” combineert deze recente doeken met zijn foto’s van reizen naar o.a. Mongolië en Groenland.
In zijn atelier in Umbrië legt Jan Cremer herinneringen vast aan de tijd dat hij de wereldzeeën naar het noorden bevoer. Cremer:
“Ik heb altijd naar de zee verlangd. Zelfs als kind. Ik zeilde en wilde weten wat er achter de horizon lag. Ik hou het meest van de storm. “
De reizen maakten een grote indruk op hem. Naast het fysiek zware werk, de schoonheid van de uitgestrekte watervlakte en de vrijheid die hij voelde, was er altijd de dreiging van het geweld van de natuur aan boord. Dit is te zien in zijn metershoge schilderijen. Meestal is er een heldere zee en een lucht daarboven, maar soms is er geen horizon, geen scheidslijn, zodat de doeken bijna abstract worden. Zelden is er een persoon of teken van menselijk leven op deze zeegezichten te zien.
Cremer maakt zijn olieverf zelf en brengt deze, net als in zijn vroege jaren, voor een groot deel aan op het linnen of de jute met bijvoorbeeld penselen, spatels en zijn handen. Zo beeldhouwt hij zijn golven en schuimkoppen tot driedimensionale vormen, die beweging en diepte suggereren. Als kijker word je meegezogen in de kolkende watermassa, Cremers zeegezichten zijn nooit rimpelig of glad, ze zijn woest en onrustig als de schilder en zijn leven zelf.
Museum JAN toont in de tentoonstelling ‘Cremer – Noordwaarts 2010-2020’ een ruime selectie monumentale zeegezichten die Jan Cremer in het afgelopen decennium schilderde.
“Ik sodemieter verf op een doek. Ik druip, spat, sla en schop. Ik vecht met verf. Soms win ik.”
Bij de tentoonstelling verschijnt een catalogus uitgegeven door Uitgeverij Waanders en de Kunst.
Cremer – Noordwaarts (2010-2020)
Zee-gezichten
Door Marieke Uildriks, Daan van Lent, Ralph Keuning
Sinds ongeveer 2005 schildert Jan Cremer zeegezichten. Als jonge matroos bevoer hij verschillende zeeën in het noorden van Europa. Die reizen maakten enorme indruk op hem.
Behalve het fysiek zware werk en de schoonheid van de uitgestrekte watervlakten, de vrijheid die hij voelde, was er aan boord ook altijd de dreiging van het geweld van de natuur. Dat is terug te zien in zijn onstuimige doeken. Cremer: ‘Ik heb altijd naar de zee verlangd. Als kind al. Ik heb gevaren en wilde weten wat er achter de horizon zat.’ Als kijker wordt je in de kolkende massa water gezogen, Cremers zeegezichten zijn nooit kabbelend of spiegelglad, ze zijn woest en onrustig als de schilder en zijn leven zelf.
24 x 29 vm
96 pagina’s
63 kleurillustraties
Paperback
Nederlands
ISBN 9789462622999
Inclusief tijdlijn Jan Cremer en tentoonstellingsoverzicht.
€ 19,95
Tentoonstelling Jan Cremer
t/m 25 oktober 2020
Museum JAN, Amstelveen
Museum JAN is een museum in Amstelveen voor beeldende kunst en blinkt uit in glaskunst. De eigen collectie bestaat uit unieke glasobjecten, bijeengebracht door de oprichter Jan van der Togt. Hij verzamelde internationale topkunst en zocht naar wat hem esthetisch boeide. Naast deze karaktervolle collectie biedt Museum JAN een breed en aansprekend tentoonstellingsprogramma.
Museum JAN
Dorpsstraat 50
1182 JE Amstelveen
info@museumjan.nl
+31 (0)20 641 5754
# Website Museum JAN: https://nl.museumjan.nl/
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Art & Literature News, Expressionisme, Jan Cremer, Jan Cremer, Natural history
Even the gulls of the cool Atlantic
Even the gulls of the cool Atlantic retip the silver foam,
The boats that warn me of the fog warn me of their motion
I have looked for my childhood among pebbles my home
Within the lean cupboards of motherhubbard and clipped Albion
A wind whose freshness blows over the Cape to me
Has made me laugh at the memory of a friend whose hair is blond
Still we laugh and run our hands over the sea
From the farthest tip of land to the end of the end.
I had so often run down to these shores to stare out
If I took an island for a lover and Atlantic for my sheet
There was no one to tell me that loving across distance would turn about
And make the here and now an elsewhere of defeat.
In my twenty first year to have the grubby hand of a slums
Be the small child at my knee knee the glistening chalk
That sails to meet the stationary boat the water sloping as it comes
And all the Devon coast of grey and abrupt rock
By gazing across water I have flicked many gulls from my eyes
Shuffled small shells and green crabs at my feet
The day is cool the sun bright the piper cries
Shrilly tampering the untouched sand with delicate conceit.
Up beyond the height and over the bank I have a friend
How are your winter days and summer actions
There could be little more than a tea cup hour to make us comprehend
A mature man’s simplicity or grave child’s sweet reaction.
Joan Murray
(1917-1942)
Even the gulls of the cool Atlantic
(poem)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Archive M-N, Joan Murray, Natural history
Haventijding
Ze laten water nimmer alleen en nemen ook kaarten
die niemand lezen kan mee. Geen schrik van weertij
hebben ze, en voor wroeging geen geduld. Schippers
hechten aan hun roer. Bedenken dat Maria Rome
nooit zag, nimmer voer. Hun schepen haten blijven.
© gedicht Bert Bevers 2019
© foto Joep Eijkens 2019
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Archive E-F, Bevers & Eijkens, Bevers, Bert, Joep Eijkens Photos, Natural history, Photography
The Maldive Shark
About the Shark, phlegmatical one,
Pale sot of the Maldive sea,
The sleek little pilot-fish, azure and slim,
How alert in attendance be.
From his saw-pit of mouth, from his charnel of maw,
They have nothing of harm to dread,
But liquidly glide on his ghastly flank
Or before his Gorgonian head;
Or lurk in the port of serrated teeth
In white triple tiers of glittering gates,
And there find a haven when peril’s abroad,
An asylum in jaws of the Fates!
They are friends; and friendly they guide him to prey,
Yet never partake of the treat —
Eyes and brains to the dotard lethargic and dull,
Pale ravener of horrible meat.
Herman Melville
(1819 – 1891)
The Maldive Shark
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Archive M-N, Herman Melville, Natural history
A Lark Above the Trenches 1916
Hushed is the shriek of hurtling shells: and hark!
Somewhere within that bit of soft blue sky-
Grand in his loneliness, his ecstasy,
His lyric wild and free – carols a lark.
I in the trench, he lost in heaven afar,
I dream of Love, its ecstasy he sings;
Doth lure my soul to love till like a star
It flashes into Life: O tireless wings
That beat love’s message into melody –
A song that touches in this place remote
Gladness supreme in its undying note
And stirs to life the soul of memory –
‘Tis strange that while you’re beating into life
Men here below and plunged in sanguine strife!
John William (Will) Streets
(1886 –1916)
A Lark Above the Trenches 1916
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Archive Tombeau de la jeunesse, Archive S-T, Natural history, Streets, Will, WAR & PEACE
Thank you for reading FLEURSDUMAL.NL - magazine for art & literature