Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Sommermorgen
Auf Bergeshöhen schneebedeckt,
Auf grünen Hügeln weitgestreckt
Erglänzt die Morgensonne;
Die tauerfrischten Zweige hebt
Der junge Buchenwald und bebt
Und bebt in Daseinswonne.
Es stürzt in ungestümer Lust
Herab aus dunkler Felsenbrust
Der Gießbach mit Getose,
Und blühend Leben weckt sein Hauch
Im stolzen Baum, im niedren Strauch,
In jedem zarten Moose.
Und drüben wo die Wiese liegt,
Im Blütenschmuck, da schwirrt und fliegt
Der Mücken Schwarm und Immen.
Wie sich’s im hohen Grase regt
Und froh geschäftig sich bewegt,
Und summt mit feinen Stimmen.
Es steigt die junge Lerche frei
Empor gleich einem Jubelschrei
Im Wirbel ihrer Lieder.
Im nahen Holz der Kuckuck ruft,
Die Amsel segelt durch die Luft
Auf goldenem Gefieder.
O Welt voll Glanz und Sonnenschein,
O rastlos Werden, holdes Sein,
O höchsten Reichtums Fülle!
Und dennoch, ach – vergänglich nur
Und todgeweiht, und die Natur
Ist Schmerz in Schönheitshülle.
Marie Ebner-Eschenbach
(1830 – 1916)
Sommermorgen
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Archive E-F, CLASSIC POETRY
Grenzen der Liebe
Alles kann Liebe:
zürnen und zagen,
leiden und wagen,
demütig werben,
töten, verderben,
alles kann Liebe.
Alles kann Liebe:
lachend entbehren,
weinend gewähren,
heißes Verlangen
nähren in bangen,
in einsamen Tagen –
alles kann Liebe –
nur nicht entsagen!
Marie Ebner-Eschenbach
(1830 – 1916)
Grenzen der Liebe
•fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Archive E-F, CLASSIC POETRY
Ah! Would I Could Forget
The whispering water rocks the reeds,
And, murmuring softly, laps the weeds;
And nurses there the falsest bloom
That ever wrought a lover’s doom.
Forget me not! Forget me not!
Ah! would I could forget!
But, crying still, “Forget me not,”
Her image haunts me yet.
We wander’d by the river’s brim,
The day grew dusk, the pathway dim;
Her eyes like stars dispell’d the gloom,
Her gleaming fingers pluck’d the bloom.
Forget me not! Forget me not!
Ah! would I could forget!
But, crying still, “Forget me not,”
Her image haunts me yet.
The pale moon lit her paler face,
And coldly watch’d our last embrace,
And chill’d her tresses’ sunny hue,
And stole that flower’s turquoise blue.
Forget me not! Forget me not!
Ah! would I could forget!
But, crying still, “Forget me not,”
Her image haunts me yet.
The fateful flower droop’d to death,
The fair, false maid forswore her faith;
But I obey a broken vow,
And keep those wither’d blossoms now!
Forget me not! Forget me not!
Ah! would I could forget!
But, crying still, “Forget me not,”
Her image haunts me yet.
Sweet lips that pray’d–“Forget me not!”
Sweet eyes that will not be forgot!
Recall your prayer, forego your power,
Which binds me by the fatal flower.
Forget me not! Forget me not!
Ah! would I could forget!
But, crying still, “Forget me not,”
Her image haunts me yet.
Juliana Horatia Ewing
(1841–1885)
Poem
Ah! Would I Could Forget
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Archive E-F, Juliana Horatia Ewing, Tales of Mystery & Imagination
De eer.
t Is een
kanon.
‘t Is een
geweer….
Men schiet.
Men moordt:
Maar ‘t is
voor d’eer!
Men steekt
elkaar
een mes
in ‘t hart,
En zie
zoo’n daad
is wit,
niet zwart.
Want ‘t is
voor d’eer!
Men steelt.
Men brandt.
En zie
‘t is goed,
want ‘t is
voor ‘t land!
Vervloekt
die eer!
Vervloekt
dat land!
Vervloekt
de mensch!
Vervloekt
de hand,
die grijpt
naar ‘t zwaard,
die grijpt
naar d’eer,
die grijpt
in bloed.
Steeds meer.
Steeds weer.
Weg met
die eer!
Z’is voos!
Z’is rot!
Wat maakt
zij van
den mensch?
Een zot!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De eer
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg (I.K. Bonset), WAR & PEACE
De pijl uit de aero.
Daar gaat
er een.
Pas op
span goed.
Straks zien
we weer
dat rood,
dat bloed.
Hoera!
Mik goed.
Het hart
doorboord.
Of neen
hem niet
direct
vermoord!
‘k Heb spijt
dat staal
niet brandt
niet pijnt.
Eén steek:
‘t Is uit:
De dood
verschijnt.
Alweer
een dood!
Geen kik,
geen kreet.
Dat is
niet schoon!
Geen pijn!
Geen leed!
Daal neer!
Ik doe
‘t niet meer:
‘t Is flauw!
Bloed, bloed!
‘k Verkies
het zwaard!
De houw!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De pijl uit de aero
Portret: Theo van Doesburg
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
De verminkte.
De borst
verscheurd.
Het been
in gruis.
Hoera!
Lang leev’
het krijgs-
gedruisch!
Dat hinkt.
Dat kermt.
Dat stuipt.
Dat bloedt.
Hoera!
Hoera!
Die moord
is goed!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De verminkte
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Feis, Agnita, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
Het land is stom
Geen kleur.
Geen klank.
Het land
is stom.
Slechts oog
en oor
voor zwaard
en trom.
O mensch
verhef
uw stem
dan toch!
Gil, krijsch,
huil, brul!
‘t Is tijd,
nu nog.
Maar straks
niet meer……….
Het vuur
brandt voort.
‘t Verteert.
‘t Verkoolt……….
‘t Blijft stil.
Geen woord.
Geen kleur.
Geen klank:
Het land
is stom.
Slechts oog
en oor
voor zwaard
en trom.
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Het land is stom
•fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
De
verlaten
loopgraaf
Een wond
in d’ aard!
Een geul!
Een spleet!
Deed dat
de mensch,
die denkt,
die weet?
Arm, voet,
been, hoofd,
‘t ligt al
dooreen.
Men zoekt
een mensch!
Er is
er geen!
Slechts bloed!
slechts stank!
Slechts lijk!
Slechts dood!
Op, op!
Meer moord.
Uw land
blijv’ groot!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De verlaten loopgraaf
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Archive E-F, Doesburg, Theo van, Essays about Van Doesburg, Kok, Mondriaan, Schwitters, Milius & Van Moorsel, Feis, Agnita, Kok, Antony, WAR & PEACE
Menschenmateriaal.
Het is
maar bloed.
Het is
maar been.
Is ‘t heusch
maar stof?
Is ‘t stof
alleen?
Men schendt
natuur.
Men schendt
den geest.
Men is
geen mensch.
Men is
geen beest!
Werp maar
den mensch
in ‘t vuur!
Ga voort!
Maar ‘t is
ùw ziel,
die wordt
vermoord!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Menschenmateriaal
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg (I.K. Bonset), WAR & PEACE
Meer, meer!
Verwond, vermink,
Schiet dood, houw neer!
Roep legers op.
Steeds meer, steeds weer.
Vermorzel ze
Hak z’in elkaar!
Bedenk, het is
uw broeder maar.
Spreek ik zoo goed?
Is ‘t mooi zoo’n lied?..
De mensch sterft uit,
maar ‘t hindert niet!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Meer, meer!
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, Feis, Agnita, Theo van Doesburg (I.K. Bonset), WAR & PEACE
De Soldaat.
Geen mensch.
Geen dier.
Geen plant:
Een ding.
Het mort
noch klaagt:
Zijn kracht
verging.
Het lijdt.
Het sjouwt.
Het torst
gewicht.
Geen vreugd.
Geen lach
op zijn
gezicht.
Vraag.
O mensch,
mijn vriend,
waar gaat
dat heen?
Antwoord.
Het vuur,
de dood,
‘t Is mij
heusch één!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De Soldaat
• fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry F-J, *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, Archive E-F, DADA, De Stijl, Feis, Agnita, Theo van Doesburg (I.K. Bonset)
Oorlog!
Een volk.
Een land:
Het bloeit.
Het geurt.
Eén graf!
Eén brand!
Men rouwt.
Men treurt.
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Oorlog
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Archive E-F, DADA, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, WAR & PEACE
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature