In this category:

Or see the index

All categories

  1. AFRICAN AMERICAN LITERATURE
  2. AUDIO, CINEMA, RADIO & TV
  3. DANCE & PERFORMANCE
  4. DICTIONARY OF IDEAS
  5. EXHIBITION – art, art history, photos, paintings, drawings, sculpture, ready-mades, video, performing arts, collages, gallery, etc.
  6. FICTION & NON-FICTION – books, booklovers, lit. history, biography, essays, translations, short stories, columns, literature: celtic, beat, travesty, war, dada & de stijl, drugs, dead poets
  7. FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor's choice, etc.
  8. LITERARY NEWS & EVENTS – art & literature news, in memoriam, festivals, city-poets, writers in Residence
  9. MONTAIGNE
  10. MUSEUM OF LOST CONCEPTS – invisible poetry, conceptual writing, spurensicherung
  11. MUSEUM OF NATURAL HISTORY – department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, spring, summer, autumn, winter
  12. MUSEUM OF PUBLIC PROTEST
  13. MUSIC
  14. PRESS & PUBLISHING
  15. REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
  16. STORY ARCHIVE – olv van de veestraat, reading room, tales for fellow citizens
  17. STREET POETRY
  18. THEATRE
  19. TOMBEAU DE LA JEUNESSE – early death: writers, poets & artists who died young
  20. ULTIMATE LIBRARY – danse macabre, ex libris, grimm & co, fairy tales, art of reading, tales of mystery & imagination, sherlock holmes theatre, erotic poetry, ideal women
  21. WAR & PEACE
  22. ·




  1. Subscribe to new material: RSS

Archive A-B

«« Previous page · Ludwig Bechstein: Siebenschön (Märchen) · Emilienne d’Alençon: Elégie · Patricia Bouchenot-Déchin: Charles Perrault · Hera Lindsay Bird: Pamper Me to Hell and Back (Poetry) · Zaina Alsous, winner of the Norma Farber First Book Award · Guillaume Apollinaire: Crépuscule · Sophie d’Arbouville: Amour de jeune fille · Emilienne d’Alençon: Courtisane · Bert Bevers: Wachten op de perenval. Een boerengedicht · Bert Bevers & Joep Eijkens: Vloed · Emilienne d’Alençon: Le Balcon · Bert Bevers: Uit het dagboek van een prinses (Gedicht)

»» there is more...

Ludwig Bechstein: Siebenschön (Märchen)

Siebenschön

Es waren einmal in einem Dorfe ein paar arme Leute, die hatten ein kleines Häuschen und nur eine einzige Tochter, die war wunderschön und gut über alle Maßen. Sie arbeitete, fegte, wusch, spann und nähte für sieben, und war so schön wie sieben zusammen, darum ward sie Siebenschön geheißen. Aber weil sie ob ihrer Schönheit immer von den Leuten angestaunt wurde, schämte sie sich, und nahm sonntags, wenn sie in die Kirche ging – denn Siebenschön war auch frömmer wie sieben andre, und das war ihre größte Schönheit – einen Schleier vor ihr Gesicht.

So sah sie einstens der Königssohn, und hatte seine Freude über ihre edle Gestalt, ihren herrlichen Wuchs, so schlank wie eine junge Tanne, aber es war ihm leid, daß er vor dem Schleier nicht auch ihr Gesicht sah, und fragte seiner Diener einen: »Wie kommt es, daß wir Siebenschöns Gesicht nicht sehen?« – »Das kommt daher« – antwortete der Diener: »weil Siebenschön so sittsam ist.« Darauf sagte der Königssohn: »Ist Siebenschön so sittsam zu ihrer Schönheit, so will ich sie lieben mein lebenlang und will sie heiraten. Gehe du hin und bringe ihr diesen goldnen Ring von mir und sage ihr, ich habe mit ihr zu reden, sie solle abends zu der großen Eiche kommen.« Der Diener tat wie ihm befohlen war, und Siebenschön glaubte, der Königssohn wolle ein Stück Arbeit bei ihr bestellen, ging daher zur großen Eiche und da sagte ihr der Prinz, daß er sie lieb habe um ihrer großen Sittsamkeit und Tugend willen, und sie zur Frau nehmen wolle; Siebenschön aber sagte: »Ich bin ein armes Mädchen und du bist ein reicher Prinz, dein Vater würde sehr böse werden, wenn du mich wolltest zur Frau nehmen.

« Der Prinz drang aber noch mehr in sie, und da sagte sie endlich, sie wolle sich’s bedenken, er solle ihr ein paar Tage Bedenkzeit gönnen. Der Königssohn konnte aber unmöglich ein paar Tage warten, er schickte schon am folgenden Tage Siebenschön ein Paar silberne Schuhe und ließ sie bitten, noch einmal unter die große Eiche zu kommen. Da sie nun kam, so fragte er schon, ob sie sich besonnen habe? sie aber sagte, sie habe noch keine Zeit gehabt sich zu besinnen, es gebe im Haushalt gar viel zu tun, und sie sei ja doch ein armes Mädchen und er ein reicher Prinz, und sein Vater werde sehr böse werden, wenn er, der Prinz, sie zur Frau nehmen wolle. Aber der Prinz bat von neuem und immermehr, bis Siebenschön versprach, sich gewiß zu bedenken und ihren Eltern zu sagen, was der Prinz im Willen habe. Als der folgende Tag kam, da schickte der Königssohn ihr ein Kleid, das war ganz von Goldstoff, und ließ sie abermals zu der Eiche bitten.

Aber als nun Siebenschön dahin kam, und der Prinz wieder fragte, da mußte sie wieder sagen und klagen, daß sie abermals gar zu viel und den ganzen Tag zu tun gehabt, und keine Zeit zum Bedenken, und daß sie mit ihren Eltern von dieser Sache auch noch nicht habe reden können, und wiederholte auch noch einmal, was sie dem Prinzen schon zweimal gesagt hatte, daß sie arm, er aber reich sei, und daß er seinen Vater nur erzürnen werde. Aber der Prinz sagte ihr, das alles habe nichts auf sich, sie solle nur seine Frau werden, so werde sie später auch Königin, und da sie sah, wie aufrichtig der Prinz es mit ihr meinte, so sagte sie endlich ja, und kam nun jeden Abend zu der Eiche und zu dem Königssohne – auch sollte der König noch nichts davon erfahren. Aber da war am Hofe eine alte häßliche Hofmeisterin, die lauerte dem Königssohn auf, kam hinter sein Geheimnis und sagte es dem Könige an. Der König ergrimmte, sandte Diener aus und ließ das Häuschen, worin Siebenschöns Eltern wohnten, in Brand stecken, damit sie darin anbrenne. Sie tat dies aber nicht, sie sprang als sie das Feuer merkte heraus und alsbald in einen leeren Brunnen hinein, ihre Eltern aber, die armen alten Leute verbrannten in dem Häuschen.

Da saß nun Siebenschön drunten im Brunnen und grämte sich und weinte sehr, konnt’s aber zuletzt doch nicht auf die Länge drunten im Brunnen aushalten, krabbelte herauf, fand im Schutt des Häuschens noch etwas Brauchbares, machte es zu Geld und kaufte dafür Mannskleider, ging als ein frischer Bub an des Königs Hof und bot sich zu einem Bedienten an. Der König fragte den jungen Diener nach dem Namen, da erhielt er die Antwort: »Unglück!« und dem König gefiel der junge Diener also wohl, daß er ihn gleich annahm, und auch bald vor allen andern Dienern gut leiden konnte.

Als der Königssohn erfuhr, daß Siebenschöns Häuschen verSiebenschönbrannt war, wurde er sehr traurig, glaubte nicht anders, als Siebenschön sei mit verbrannt, und der König glaubte[180] das auch, und wollte haben, daß sein Sohn nun endlich eine Prinzessin heirate, und mußte dieser nun eines benachbarten Königs Tochter freien. Da mußte auch der ganze Hof und die ganze Dienerschaft mir zur Hochzeit ziehen, und für Unglück war das am traurigsten, es lag ihm wie ein Stein auf dem Herzen. Er ritt auch mit hintennach der Letzte im Zuge, und sang wehklagend mit klarer Stimme:

»Siebenschön war ich genannt,
Unglück ist mir jetzt bekannt.«

Das hörte der Prinz von weitem, und fiel ihm auf und hielt und fragte: »Ei wer singt doch da so schön?« – »Es wird wohl mein Bedienter, der Unglück sein«, antwortete der König, »den ich zum Diener angenommen habe.« Da hörten sie noch einmal den Gesang:

»Siebenschön war ich genannt,
Unglück ist mir jetzt bekannt.«

Da fragte der Prinz noch einmal, ob das wirklich niemand anders sei, als des Königs Diener? und der König sagte er wisse es nicht anders.

Als nun der Zug ganz nahe an das Schloß der neuen Braut kam, erklang noch einmal die schöne klare Stimme:

»Siebenschon war ich genannt,
Unglück ist mir jetzt bekannt.«

Jetzt wartete der Prinz keinen Augenblick länger, er spornte sein Pferd und ritt wie ein Offizier längs des ganzen Zugs in gestrecktem Galopp hin, bis er an Unglück kam, und Siebenschön erkannte. Da nickte er ihr freundlich zu und jagte wieder an die Spitze des Zuges, und zog in das Schloß ein. Da nun alle Gäste und alles Gefolge im großen Saal versammelt war und die Verlobung vor sich gehen sollte, so sagte der Prinz zu seinem künftigen Schwiegervater: »Herr König, ehe ich mit Eurer Prinzessin Tochter mich feierlich verlobe, wollet mir erst ein kleines Rätsel lösen. Ich besitze einen schönen Schrank, dazu verlor ich vor einiger Zeit den Schlüssel, kaufte mir also einen neuen; bald darauf fand ich den alten wieder, jetzt saget mir Herr König, wessen Schlüssel ich mich bedienen soll?« – »Ei natürlich des alten wieder!« antwortete der König, »das Alte soll man in Ehren halten, und es über Neuem nicht hintansetzen.« – »Ganz wohl Herr König«, antwortete nun der Prinz, »so zürnt mir nicht, wenn ich Eure Prinzessin Tochter nicht freien kann, sie ist der neue Schlüssel, und dort steht der alte.« Und nahm Siebenschön an der Hand und führte sie zu seinem Vater, indem er sagte: »Siehe Vater, das ist meine Braut.« Aber der alte König rief ganz erstaunt und erschrocken aus: »Ach lieber Sohn, das ist ja Unglück, mein Diener!« – Und viele Hofleute schrieen: »Herr Gott, das ist ja ein Unglück!« – »Nein!« sagte der Königssohn, »hier ist gar kein Unglück, sondern hier ist Siebenschön, meine liebe Braut.« Und nahm Urlaub von der Versammlung und führte Siebenschön als Herrin und Frau auf sein schönstes Schloß.

Ludwig Bechstein
(1801 – 1860)
Siebenschön
Sämtliche Märchen

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Bechstein, Bechstein, Ludwig, Tales of Mystery & Imagination


Emilienne d’Alençon: Elégie

 

 Elégie

L’allée est ténébreuse, et le ciel est mystique;
L’Aphrodita de marbre étend son beau corps nu,
Le gazon est humide et luisant, il a plu…
Sur le gravier s’allonge une ombre fantastique.

L’amour a, par moments, besoin de s’exiler;
Et c’est pourquoi, ce soir, plaisir ou délivrance,
Nous allons à pas lents, baignés dans du silence,
Rechercher la tendresse au jardin isolé.

Douceur de vivre à deux, un soir de lassitude!
O vivre près de toi! bonheur sans lendemain!
Tu m’aimes aujourd’hui – m’aimeras-tu demain?
Et mon soupir a, seul, troublé la solitude.

Cependant on perçoit un long pas, qui nous suit,
Propice à conserver l’illusison divine,
Un pas léger, un as flottant, que l’on devine:
C’est l’ombre de l’amour, dans l’ombre de la nuit.

Emilienne d’Alençon
(1869-1946)
Elégie

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Archive A-B, d'Alençon, Émilienne


Patricia Bouchenot-Déchin: Charles Perrault

Dans un bel essai biographique, Patricia Bouchenot-Déchin redonne vie à l’auteur de Peau d’âne et du Conte de ma mère l’Oye, en replaçant l’homme au coeur d’un milieu et d’un environnement de relations personnelles.

Il était une fois cinq frères liés comme les doigts d’une main… Le benjamin, Charles, les mène sur le chemin de la gloire. Et pourtant, après avoir été la cheville ouvrière de l’ambitieuse politique artistique de Louis XIV pendant vingt ans, il est brutalement évincé du pouvoir. L’académicien et écrivain polémiste, blessé, néanmoins toujours joueur, riposte et oppose des rêves fastueux à la réalité. Champion des Modernes contre les Anciens, il laisse paraître, au terme d’une vie bien remplie, ses contes – toujours aussi célèbres aujourd’hui – mais étrangement sous le seul nom de son fils.

Dans une biographie pleine d’allant et riche en inédits, Patricia Bouchenot-Déchin révèle un homme complexe et fantasque. Son destin héroïque et tragique, façonné dans le miroir ardent de ses métamorphoses, s’apparente à celui d’un Petit Poucet devenu tour à tour Chat botté, prince charmant et Barbe bleue.

Patricia Bouchenot-Déchin a publié biographies, essais et romans. Ses travaux sur André Le Nôtre et sa biographie parue chez Fayard ont reçu de nombreux prix en Europe et aux États-Unis parmi lesquels, en France, le prix Hugues Capet 2013 et en 2014 le prix d’Académie de l’Académie française.

Charles Perrault
par Patricia Bouchenot-Déchin
2018
Pages: 360
Format: 135 x 215 mm
Collection: Histoire
FAYARD
EAN: 9782213705644
€ 21.90

# new books
Charles Perrault
par Patricia Bouchenot-Déchin

• fleursdumal.nl magazine

More in: #Biography Archives, - Book News, Archive A-B, Archive O-P, Grimm, Andersen e.o.: Fables, Fairy Tales & Stories, Histoire de France, Perrault


Hera Lindsay Bird: Pamper Me to Hell and Back (Poetry)

Selected by Carol Ann Duffy for Laureate’s Choice Love, death, Bruce Willis, public urination, being a woman, love, The Nanny, love. This pamphlet of poetry by Hera Lindsay Bird is a startling departure from her bestselling debut Hera Lindsay Bird by defying convention and remaining exactly the same, only worse.

This collection, which focusing on love, childish behaviours, 90’s celebrity references and being a woman is sure to confirm all your worst suspicions and prejudices. In a recent comments section on the Guardian, her work has been described as “This comment was removed by a moderator because it didn’t abide by our community standards. Replies may also be deleted. For more detail see our FAQs,” and “This comment was removed by a moderator because it didn’t abide by our community standards. Replies may also be deleted. For more detail see our FAQs.”

“Keats is dead so fuck me from behind
Slowly and with carnal purpose
Some black midwinter afternoon
While all the children are walking home from school
Peel my stockings down with your teeth
Coleridge is dead and Auden too”

Hera Lindsay Bird has a MA in poetry from Victoria University of Wellington, where she won the 2011 Adam Prize. Her work has been published by The Toast, The Hairpin, Sport, Hue & Cry, The Spinoff, The New Zealand Listener and Best New Zealand Poems. In 2017, she won the Jessie Mackay Best First Book Award for Poetry and the Sarah Broom Poetry Prize. She is currently living in Wellington.

Hera Lindsay Bird
Pamper Me to Hell and Back
English Poetry
Publisher: Smith/Doorstop Books/
Penguin Books Ltd
112 pages
ISBN-10: 1910367842
ISBN-13: 978-1910367841
NUR code 306
Paperback
$11.69

# new poetry
Hera Lindsay Bird
Pamper Me to Hell and Back

• fleursdumal.nl magazine

More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, Archive A-B, Archive A-B, LITERARY MAGAZINES


Zaina Alsous, winner of the Norma Farber First Book Award

Announcing the 2020 Norma Farber Award winner, Zaina Alsous with A Theory of Birds (Poems)

Aina Alsous is the 2020 recipient of the Poetry Society of America’s Norma Farber Book Award for her book A Theory of Birds (University of Arkansas Press). The Norma Farber Book Award honors a first book of original poetry written by a living author.

The Judge was Matthew Shenoda. Matthew Shenoda’s Citation: In Zaina Alsous’ A Theory of Birds we are ushered into a re-calibration of the world, one intent on the eradication of that which has been oppressive and divisive. In these poems history unravels us in fragments, causing us to fold ourselves into a new definition of “self” and an unabashed rejection of our positions as “subjects.” The poems found here are an honest and open exploration of how we come into a sense of our own understanding in a postcolonial world. Alsous’ poems are driven by the asking, often posing sentient questions like “who translated kings and not birds?”; questions that cause us to think of redefinition. And while her poems are searing in their critiques of political, racial, and gendered domination, like all good artists she is poignant in her ability to implicate herself at every turn and help us break through the binaries we often use to define ourselves. Hers is an aesthetic of fragmentation as a collective piecing together. A Theory of Birds teaches us that the interior narratives, the often quiet things that make each of us whole, are the most essential.

Zaina Alsous is a prison abolitionist, a daughter of the Palestinian diaspora, and a movement worker in South Florida. Her poetry, reviews, and essays have been published in POETRY Magazine, The Kenyon Review, the New Inquiry, Adroit, and elsewhere. She edits for Scalawag Magazine, a publication dedicated to unsettling dominant narratives of the U.S. South. Her chapbook Lemon Effigies won the Rick Campbell Chapbook Prize and was published by Anhinga Press. Her first full-length collection A Theory of Birds won the Etel Adnan Poetry Prize, and was published by the University of Arkansas Press in the fall of 2019.

Every year the University of Arkansas Press, together with the Radius of Arab American Writers, awards the Etel Adnan Poetry Prize for a first or second book of poetry in English by a writer of Arab heritage. The series is edited by Hayan Charara and Fady Joudah and supported by the King Fahd Center for Middle East Studies at the University of Arkansas.

A Theory of Birds
Poems by Zaina Alsous
978-1-68226-104-0 (paper)
$16.95
70 pages
September 2019
University of Arkansas Press

 

“Inside the dodo bird is a forest, Inside the forest

a peach analog, Inside the peach analog a woman, Inside

the woman a lake of funerals”

 

• fleursdumal.nl magazine

More in: - Book News, - Book Stories, - Bookstores, Archive A-B, Archive A-B, Art & Literature News, Awards & Prizes, Literary Events


Guillaume Apollinaire: Crépuscule

 

Crépuscule

Frôlée par les ombres des morts
Sur l’herbe où le jour s’exténue
L’arlequine s’est mise nue
Et dans l’étang mire son corps

Un charlatan crépusculaire
Vante les tours que l’on va faire
Le ciel sans teinte est constellé
D’astres pâles comme du lait

Sur les tréteaux l’arlequin blême
Salue d’abord les spectateurs
Des sorciers venus de Bohême
Quelques fées et les enchanteurs

Ayant décroché une étoile
Il la manie à bras tendu
Tandis que des pieds un pendu
Sonne en mesure les cymbales

L’aveugle berce un bel enfant
La biche passe avec ses faons
Le nain regarde d’un air triste
Grandir l’arlequin trismégiste

Guillaume Apollinaire
(1880 – 1918)
Crépuscule

• fleursdumal.nl magazine

More in: Apollinaire, Guillaume, Archive A-B, Archive A-B, Guillaume Apollinaire


Sophie d’Arbouville: Amour de jeune fille

 

Amour de jeune fille

Ma mère, quel beau jour ! tout brille, tout rayonne.
Dans les airs, l’oiseau chante et l’insecte bourdonne ;
Les ruisseaux argentés roulent sur les cailloux,
Les fleurs donnent au ciel leur parfum le plus doux.
Le lis s’est entr’ouvert ; la goutte de rosée,
Sur les feuilles des bois par la nuit déposée,
S’enfuyant à l’aspect du soleil et du jour,
Chancelle et tombe enfin comme des pleurs d’amour.
Les fils blancs et légers de la vierge Marie,
Comme un voile d’argent, volent sur la prairie :
Frêle tissu, pour qui mon souffle est l’aquilon,
Et que brise en passant l’aile d’un papillon.
Sous le poids de ses fruits le grenadier se penche,
Dans l’air, un chant d’oiseau nous vient de chaque branche ;
Jusqu’au soir, dans les cieux, le soleil brillera :
Ce jour est un beau jour !… Oh ! bien sûr, il viendra !

Il viendra… mais pourquoi ?… Sait-il donc que je l’aime ?
Sait-il que je l’attends, que chaque jour de même,
— Que ce jour soit celui d’hier ou d’aujourd’hui —
J’espère sa présence et ne songe qu’à lui ?
Oh ! non ! il ne sait rien. Qu’aurait-il pu comprendre !…
Les battements du cœur se laissent-ils entendre ?
Les yeux qu’on tient baissés, ont-ils donc un regard ?
Un sourire, dit-il qu’on doit pleurer plus tard ?

Que sait-on des pensers cachés au fond de l’âme !
La douleur qu’on chérit, le bonneur que l’on blâme ,
Au bal, qui les trahit ?… Des fleurs sont sur mon front,
À tout regard joyeux mon sourire répond ;
Je passe auprès de lui sans détourner la tête,
Sans ralentir mes pas…. et mon cœur seul s’arrête.
Mais qui peut voir le cœur ? qu’il soit amour ou fiel,
C’est un livre fermé, qui ne s’ouvre qu’au ciel !

Une fleur est perdue, au loin, dans la prairie,
Mais son parfum trahit sa présence et sa vie ;
L’herbe cache une source, et le chêne un roseau,
Mais la fraîcheur des bois révèle le ruisseau ;
Le long balancement d’un flexible feuillage
Nous dit bien s’il reçoit ou la brise ou l’orage ;
Le feu qu’ont étouffé des cendres sans couleur,
Se cachant à nos yeux, se sent par la chaleur ;
Pour revoir le soleil quand s’enfuit l’hirondelle,
Le pays qu’elle ignore est deviné par elle :
Tout se laisse trahir par l’odeur ou le son,
Tout se laisse entrevoir par l’ombre ou le rayon,
Et moi seule, ici-bas, dans la foule perdue,
J’ai passé près de lui sans qu’il m’ait entendue…
Mon amour est sans voix, sans parfum, sans couleur,
Et nul pressentiment n’a fait battre son cœur !

Ma mère, c’en est fait ! Le jour devient plus sombre ;
Aucun bruit, aucun pas, du soir ne trouble l’ombre.

Adieux à vous ! — à vous, ingrat sans le savoir !
Vous, coupable des pleurs que vous ne pouvez voir !
Pour la dernière fois, mon Ame déchirée
Rêva votre présence, hélas! tant désirée…
Plus jamais je n’attends. L’amour et l’abandon,
Du cœur que vous brisez les pleurs et le pardon,
Vous ignorerez tout !… Ainsi pour nous, un ange.
Invisible gardien, dans ce monde où tout change.
S’attache à notre vie et vole à nos côtés ;
Sous son voile divin nous sommes abrités,
Et jamais, cependant, on ne voit l’aile blanche
Qui, sur nos fronts baissés, ou s’entrouvre ou se penche.

Dans les salons, au bal, sans cesse, chaque soir,
En dansant près de vous, il me faudra vous voir ;
Et cependant, adieu… comme à mon premier rêve !
Tous deux, à votre insu, dans ce jour qui s’achève,
Nous nous serons quittés ! — Adieu, soyez heureux !…
Ma prière, pour vous, montera vers les Cieux :
Je leur demanderai qu’éloignant les orages,
Ils dirigent vos pas vers de riants rivages,
Que la brise jamais, devenant aquilon,
D’un nuage pour vous ne voile l’horizon ;
Que l’heure à votre gré semble rapide ou lente ;
Lorsque vous écoutez, que toujours l’oiseau chante ;
Lorsque vous regardez, que tout charme vos yeux,
Que le buisson soit vert, le soleil radieux ;
Que celle qui sera de votre cœur aimée,
Pour vous, d’un saint amour soit toujours animée !…
— Si parfois, étonné d’un aussi long bonheur,
Vous demandez à Dieu : « Mais pourquoi donc, Seigneur ? »
Il répondra peut-être : « Un cœur pour toi me prie…
Et sa part de bonheur, il la donne à ta vie ! »

Sophie d’Arbouville
(1810-1850)
Amour de jeune fille
Poésies et nouvelles (1840)

• fleursdumal.nl magazine

More in: Arbouville, Sophie d', Archive A-B, Archive A-B


Emilienne d’Alençon: Courtisane

Courtisane

Mes bras se sont ouverts et se sont refermés,
J’ai bu tous les poisons aux coupes exaltantes,
Et si c’est un péché d’avoir beaucoup aimé,
Je veux le premier rang parmi les pénitentes!

Les plaisirs de la chair, se sont sur moi, posés,
La lèvre m’a meurtrie et la dent m’a blessée,
Je porte avec orgueil la trace des baisers,
Je n’ai rien désiré que d’être caressée.

Je ne regrette pas les beaux soirs innocents,
La calme pureté des coeurs de jeunes filles,
Moi qui ne peux calmer la fièvre de mon sang,
Ni l’éclair de mes yeux, quand la voolupté brille.

De l’amour prodigué le long des jours passés,
Des baisers pénétrants, sur les lèvres que j’aime,
De ces morceaux de fleurs, entre mes doigts froissés,
J’ai fait un pur collier de perles et de gemmes.

Je porte fièrement ce mystique joyau,
Dont l’éternel éclat me brûle jusqu’à l’âme:
Moi; que l’amour aura marquée à mon berceau,
J’entraîne vers sa loi, le cortège des femmes.

Emilienne d’Alençon
(1869-1946)
Courtisane

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Archive A-B, d'Alençon, Émilienne


Bert Bevers: Wachten op de perenval. Een boerengedicht

 

Wachten op de perenval

Een boerengedicht

Tussen verse klaver en bloeiende netel
roestige val: de dreiging blijft. Aan de voetzolen
poldermodder, smeuïg en zwart.

Uit langse karren bulken ajuinen. Erachter houden
wielrenners zich uit de wind. Boeren klotsen klompen
over de deel. Er zit regen in de lucht.

Bezwangerd land. Fazanten schieten door de greppels.
Hoera: gloeit achter gindse wolk de zon niet weer?
Harken krabben van de tuin de jeuk weg.

Hé Adriaen van Grijpstraten, waar heb je toch mijn
zwingel gelaten? neuriet de knecht. Vergeten is
de landheer die hier dertig jaar geleden op de rozen piste

nog niet gans.

Bert Bevers

 

Uit: Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006
Bert Bevers is a poet and writer who lives and works in Antwerp (Be)

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert


Bert Bevers & Joep Eijkens: Vloed

 

Vloed

Ze kruipt graag voor, de branding. Spoelt zich het kader
uit de blik in, een kamer waarin nog nooit gewoond werd
tegemoet. Door druppels heen voeren winden landzieke
beloftes aan. Zonder wat voor twijfels dan ook zwijgt
schamel het strand van de ontrouw, en bilzacht de bank.

Bert Bevers

 

Bert Bevers schreef dit gedicht bij de foto van Joep Eijkens

© gedicht Bert Bevers 2020
© foto Joep Eijkens 2020

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Archive A-B, Archive E-F, Bevers & Eijkens, Bevers, Bert, Joep Eijkens Photos, Photography


Emilienne d’Alençon: Le Balcon

 

Le Balcon

Au balcon de l’hôtel, nous étions accoudées.
Et nous avions au coeur, un tel recueillement
Que la nuit et la mer, à nos pieds déployées,
Semblaient venir à nous, silencieusement.

Le ciel était si proche, au fond de l’ombre immense,
Que nos gestes semblaient atteindre l’horizon,
Les vagues se taisaient et, dans le grand silence,
Tout ce que vous disiez prenait un sens très profond.

Et voici que soudain, des voix mystérieuses
Se mirent à chanter sur la mer, devant nous,
Et les unes étaient tendres et douloureuses,
Et d’autres résonnaient comme un rire très doux.

Les voix disaient le charme et la mélancolie
De la belle rencontre et du divin hasard,
Les voix disaient l’histoire obscure de la vie,
L’angoisse des adieux, les larmes du départ.

Ah! qui saura jamais, pourquoi sous ces étoiles,
Les être dans le soir, se seront pris la main,
Au lieu de s’en aller, comme s’en vont les voiles,
Sur les flots, vers des cieux différents et lointains.

J’ai senti contre moi, votre épaule plus chaude,
Le ciel, en pâlissant, faisait vos yeux plus clairs,
Et des parfums marins de sable, d’algue et d’iode,
Se mêlaient aux parfums qu’exhalait votre chair

Emilienne d’Alençon
(1869-1946)
Le Balcon
Août 1917

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Archive A-B, d'Alençon, Émilienne


Bert Bevers: Uit het dagboek van een prinses (Gedicht)

 

 

Uit het dagboek van een prinses

Wij weten van dit land dat het bestaat,
en denken van dit volk dat het graag leeft.

Het heeft merkwaardige mensen.
Sommige maken wandelingen van uren

in een draaideur. Andere zwaaien
naar schaduwen. Er zijn er zelfs die lezen.

Ik was in een winkel waar je zomaar
sigaren kunt kopen. In doosjes.

En wat me telkens toch weer opvalt:
Er zijn weinig zwervers zonder hond.

Bert Bevers

 

Ongepubliceerd
Bert Bevers is a poet and writer who lives and works in Antwerp (Be)

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert


Older Entries »« Newer Entries

Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature