Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Het jaar 1968 behoort tot de iconische jaren van de twintigste eeuw. Het is een kanteljaar, waarin alles mogelijk lijkt. 1968 is het jaar van de Meirevolutie in Parijs, de Praagse Lente, het verzet tegen de oorlog in Vietnam, het bloedbad van My Lai, de moorden op Martin Luther King en Robert Kennedy, de Yippies bij de Democratische conventie in Chicago, de zwarte handschoenen bij de Olympische Spelen in Mexico en Amsterdam als ‘magies centrum’.
Over de hele wereld komen jongeren in opstand tegen de gevestigde orde. De protesten worden gevoed door het ideaal van een andere samenleving en het geloof in de nieuwe mens. Ze gaan gepaard met psychedelische experimenten, harde strijd en emancipatiebewegingen van zwarten en vrouwen. Bevrijding is het sleutelwoord.
Maar 1968 eindigt als een jaar van restauratie: de bestendiging van de regering van president De Gaulle in Frankrijk, de Sovjetinval in Tsjecho-Slowakije en de verkiezing van Richard Nixon in de Verenigde Staten. Desondanks hebben de culturele,maatschappelijke en politieke invloeden van 1968 nu, een halve eeuw later, niets aan betekenis ingeboet.
In dit enerverende, kleurrijke boek neemt Roel Janssen, die in mei 1968 naar Parijs trok om getuige te zijn van de studentenrevolte, de lezer mee op een wereldreis door het revolutiejaar. Het is een gedreven journalistiek verslag dat de gebeurtenissen van vijftig jaar geleden in perspectief plaatst en de herinneringen aan dat veelbewogen jaar levend houdt. ‘You say you want a revolution’, een verwijzing naar de hit van the Beatles in 1968, onderscheidt zich door een spannende verteltrant vol smakelijke details en oog voor de zelfoverschatting van de generatie van ’68.
Auteur: Roel Janssen
1968. You Say You Want a Revolution
Uitgeverij : Balans, Uitgeverij
ISBN : 9789460035586
Taal : Nederlands
Uitvoering : Paperback
Aantal pagina’s : 256
Verschijningsdatum : 22-01-2018
Afmetingen : 215 x 135 x 25 mm.
Gewicht : 381 gr.
20,00 euro
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive I-J, Art & Literature News, Protests of MAY 1968
Hij heeft Jacob maar kort gekend. Geen enkele foto is er van hem. Ook in het archief van de gemeente heeft hij niets over de zigeuners teruggevonden, net of ze niet bestaan hebben.
Het archief vertoont meer hiaten. Over de buitenlandse arbeiders die hier tijdelijk woonden, is er niets. Ze zijn gewoon nooit in de burgerlijke stand opgenomen geweest. Van mensen die hier jaren hebben gewoond, is geen spoor te vinden.
Ook de fabriek heeft weinig bewaard over de medewerkers. En zeker niet over hun familieleden.
De fabriek hield trouwens het nauwkeurigst verslag bij van de jaren die goed waren geweest, over de slechte jaren is weinig bekend. De administratie uit die tijd is niet compleet. Niets over de jaren waarin de Wijer droog stond en er niet kon worden gemalen. Niets over de jaren waarin de nieuwe maalderij maar op halve kracht draaide, omdat de oogsten waren mislukt en de gele velden groen uitsloegen voordat ze in goud konden veranderen. Dan had de duivel de korrels laten kiemen in de bijna rijpe aren. Niemand kon toen voorzien dat de fabriek zo geweldig zou gaan groeien “meel had de wind mee” dat ze zelfs arbeiders uit Spanje moesten halen. En later uit Marokko. Na een eeuw uitsluitend met mensen uit het dorp te hebben gewerkt, maakte het niet meer uit waar een arbeider vandaan kwam. Niemand had toen nog een streepje voor omdat zijn vader of zijn grootvader in dienst was geweest van de weduwe Hubben-Houba of de latere Firma J.J. Hubben en Zonen.
Hij stopt de mappen, de aantekenschriften en de vier korte films, die tijdens speciale gelegenheden en jubilea zijn gemaakt, in zijn kantoortas en zet die klem tussen zijn benen.
De presentatie begint om half elf. Het benieuwt hem hoeveel mensen er komen. Twintig? Dertig? Meer toch? Er leven nog heel wat mensen die op de filmpjes voorkomen. Die willen zichzelf graag terugzien, dat is zeker. Het café zal te klein zijn. Hij moet de kastelein vragen om vijftig stoelen klaar te zetten in het zaaltje achter het café.
Hij rijdt naar de trap, zakt met de lift naar beneden en rolt naar de keuken.
De tafel is leeg.
`Waar is mijn koffie?’
`Die heb ik weggedaan. Je was klaar met eten.’
`Ik heb maar één slok koffie gehad.’
`Had dat dan gezegd!’
`Marjan joeg me naar boven. Ze had haast.’
`Je maakte ruzie met haar.’
Hij rolt de keuken uit. Als ze kwaad is, ziet hij de harde trekken van haar meisjesgezicht terug. En als ze niet kwaad is, ziet hij het berekenende gezicht van toen ze op de brug stond en haar been op een sport van het hekwerk zette zodat hij onverwachts onder haar rok keek. Op die manier had ze hem later ingepalmd. Op een feestje. Ze bukte zich om iets op te rapen, precies zo dat hij haar borsten in haar openhangende blouse zag. Zo had ze hem opgehitst. Die avond was geëindigd op de zolder van de watermolen, waar ze hadden liggen vrijen op een stapel lege meelzakken. Hij herinnert zich die indringende geur van meel en jute nog. Dat was later nooit meer zo geweest. Het kwam door die gistende lucht. Gewone geilheid.
In de gang trekt hij zijn jas aan, gooit de plaid over zijn benen en rolt naar buiten.
Niemand op straat.
Beter zo. Hoeft hij zich niet rot te voelen als hij iemand groet en de ander niet teruggroet. Vaak doen mensen, gewoon door over hem heen te kijken, alsof ze hem niet zien.
Om de bulten in het trottoir te vermijden, rijdt hij over de straat naar de brug.
Het is al negen uur op de kerkklok. Waar is iedereen? Het is toch geen zondag? Het komt vaker voor dat hij niet meer weet welke dag het is. Alle dagen gaan in dezelfde monotone volgorde voorbij. Zijn tijd is afgepast, vanaf het moment dat hij uit bed komt en voor de eerste keer naar het toilet gaat, tot aan het moment dat hij voor het laatst naar de pot gaat en weer naar bed moet.
Hij komt voorbij de school, kan net in de klaslokalen binnen kijken. Afke zit midden in een rij. Ze kijkt aandachtig naar de meester en merkt hem buiten niet op. Zhia, haar vriendinnetje, ziet hem wel en heft even haar hand op. Hij groet terug. Ze lacht. Zelfs van zo ver ziet hij hoe aanstekelijk haar lach is.
Ton van Reen: Het diepste blauw (042)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
An extraordinary exploration of the medieval world – the most beguiling history book of the year
This is a book about why medieval manuscripts matter. Coming face to face with an important illuminated manuscript in the original is like meeting a very famous person. We may all pretend that a well-known celebrity is no different from anyone else, and yet there is an undeniable thrill in actually meeting and talking to a person of world stature.
The idea for the book, which is entirely new, is to invite the reader into intimate conversations with twelve of the most famous manuscripts in existence and to explore with the author what they tell us about nearly a thousand years of medieval history – and sometimes about the modern world too. Christopher de Hamel introduces us to kings, queens, saints, scribes, artists, librarians, thieves, dealers, collectors and the international community of manuscript scholars, showing us how he and his fellows piece together evidence to reach unexpected conclusions. He traces the elaborate journeys which these exceptionally precious artefacts have made through time and space, shows us how they have been copied, who has owned them or lusted after them (and how we can tell), how they have been embroiled in politics and scholarly disputes, how they have been regarded as objects of supreme beauty and luxury and as symbols of national identity. The book touches on religion, art, literature, music, science and the history of taste.
Part travel book, part detective story, part conversation with the reader, Meetings with Remarkable Manuscripts conveys the fascination and excitement of encountering some of the greatest works of art in our culture which, in the originals, are to most people completely inaccessible. At the end, we have a slightly different perspective on history and how we come by knowledge. It is a most unusual book.
Biography: In the course of a long career at Sotheby’s Christopher de Hamel has probably handled and catalogued more illuminated manuscripts and over a wider range than any person alive. Since 2000, he has been Fellow and Librarian of Corpus Christi College, Cambridge. The Parker Library, in his care, includes many of the earliest manuscripts in English language and history. He is a Fellow of the Society of Antiquaries and the Royal Historical Society.
♦’Endlessly fascinating and enjoyable’ Neil MacGregor
♦’A marvellous book’ David Attenborough
♦’Full of delights’ Tom Stoppard
Christopher de Hamel
Meetings with Remarkable Manuscripts
Winner of the Wolfson History Prize 2017
Winner of the Duff Cooper Prize for Non-Fiction
Shortlisted for the Waterstones Book of the Year 2016
Published 5th April 2018
Publisher: Penguin Books Ltd
ISBN: 9780141977492
Number of pages: 656
Weight: 461 g
Dimensions: 198 x 129 x 28 mm
Paperback – £12.99
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book News, - Book Stories, Archive G-H, Ex Libris, Libraries in Literature
Hinter der Zeitenwende von 1968 steckt mehr als nur eine politische Revolte: Männer ließen sich die Haare lang wachsen, Frauen wollten endlich die Pille nehmen dürfen, Drogen wurden konsumiert, Musikfestivals, Kommunen und neue Zeitschriften stellten das vorhandene Weltbild auf den Kopf.
So unterschiedliche Heldenfiguren wie Twiggy, Rudi Dutschke, Che Guevara, Jimi Hendrix und Mao Tse-Tung traten auf den Plan, während die deutsche Politik noch mit dem Vermächtnis der NS-Zeit zu kämpfen hatte.
Es wäre jedoch ein Irrtum zu glauben, alles habe erst 1968 begonnen. Detlef Siegfried zeigt, welche gesellschaftlichen Veränderungen und politischen Ereignisse schon im Vorfeld nötig waren, damit die Revolte der Schüler, Studenten und Lehrlinge Fahrt aufnehmen konnte. Dabei lässt er nicht nur die Gegenkultur in Großstädten wie Berlin oder Frankfurt am Main wieder aufleben, sondern rückt auch Schauplätze aus der bundesrepublikanischen Provinz ins Rampenlicht. Doch wie viel revolutionäre Dynamik ließ sich in die »roten« Siebzigerjahre hinüberretten? Und was wurde eigentlich aus all den Linken?
Detlef Siegfried, geb. 1958, ist Professor für neuere deutsche und europäische Geschichte an der Universität Kopenhagen. Er hat mehrere Bücher zu Alltagskultur, Pop und Linksradikalismus in der Bundesrepublik veröffentlicht, darunter Time is on my side. Konsum und Politik in der westdeutschen Jugendkultur der 60er Jahre (2006) und Sound der Revolte. Studien zur Kulturrevolution um 1968 (2008).
Siegfried, Detlef:
1968
Protest, Revolte, Gegenkultur
Originalausgabe Reclam
Geb. Format: 16 x 24 cm
299 Seiten
60 farb. Abb.
ISBN: 978-3-15-011149-9
€ 28,00
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive S-T, Art & Literature News, Protests of MAY 1968
Iemand belt aan.
`Willen jullie touw?’
Mels herkent de zigeuner die soms in het dorp komt venten. Hij heeft een karretje met rollen touw.
`Echt goed henneptouw.’
`Wij gebruiken geen touw.’
Dan pas ziet hij de jongen die naast het karretje staat. Een smalle jongen, met een bleke huid.
`Hebben jullie feest?’ vraagt de man.
`Nee’, zegt Mels verbaasd.
`Wij spelen op feesten. Jacob speelt heel goed.’ De man knikt in de richting van de jongen. `Mijn zoon heeft talent. Jacob, laat iets horen.’
Jacob pakt een viool uit een kist en speelt de muziek van het lied `Daar waren eens twee koningskinderen en ze hadden elkander zo lief’. Mels zingt het liedje in zijn hoofd mee.
Een paar deuren gaan open. Mensen luisteren.
`Zo is het genoeg’, zegt Jacob na het spelen van het lied. Hij stopt de viool terug in de kist.
Mels sluit de deur.
`Wie was daar?’ roept zijn moeder uit het achterhuis.
`Twee koningskinderen’, zegt Mels.
`Ik dacht dat ik muziek hoorde.’
`Hoorde je ook. Zigeuners op straat.’
`Heb je ze een dubbeltje gegeven?’
`Had ik niet. Volgende keer.’
`Was het die jongen?’
`Ja, Jacob.’
`Die schopt het nog ver. Ik weet zeker dat hij ooit voor de koningin zal spelen.’
`Weet je ook zeker of hij dat wil?’
`Waarom niet?’
`Ik denk het niet.’
`Waarom?’
`Daarom.’
Ton van Reen: Het diepste blauw (041)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Set in Cuba’s Sierra Maestra in the 1950s, in the days leading up to the Revolution–Manchette’s unfinished masterpiece with a fearless female protagonist.
Out of the wreckage of World War II swaggers Ivory Pearl, so named (rhymes with girl) by some British soldiers who made her their mascot, a mere kid, orphaned, survivor of God knows what, but fluent in French, English, smoking, and drinking. In Berlin, Ivy meets Samuel Farakhan, a rich closeted intelligence officer. Farakhan proposes to adopt her and help her to become the photographer she wants to be; his relationship to her will provide a certain cover for him. And she is an asset. The deal is struck…
1956: Ivy has seen every conflict the postwar world has on offer, from Vietnam to East Berlin, and has published her photographs in slick periodicals, but she is sick to death of death and bored with life and love. It’s time for a break. Ivy heads to Cuba, the Sierra Maestra.
History, however, doesn’t take vacations.
Ivory Pearl was Jean-Patrick Manchette’s last book, representing a new turn in his writing. It was to be the first of a series of ambitious historical thrillers about the “wrong times” we live in. Though left unfinished when Manchette died, the book, whose full plot has been filled in here from the author’s notes, is a masterpiece of bold suspense and black comedy: chilling, caustic, and perfectly choreographed.
Jean-Patrick Manchette (1942–1995) was a genre-redefining French crime novelist, screenwriter, critic, and translator. Born in Marseille to a family of relatively modest means, Manchette grew up in a southwestern suburb of Paris, where he wrote from an early age. While a student of English literature at the Sorbonne, he contributed articles to the newspaper La Voie communiste and became active in the national students’ union.
In 1961 he married, and with his wife Mélissa began translating American crime fiction—he would go on to translate the works of such writers as Donald Westlake, Ross Thomas, and Margaret Millar, often for Gallimard’s Série noire. Throughout the 1960s Manchette supported himself with various jobs writing television scripts, screenplays, young-adult books, and film novelizations. In 1971 he published his first novel, a collaboration with Jean-Pierre Bastid, and embarked on his literary career in earnest, producing ten subsequent works over the course of the next two decades and establishing a new genre of French novel, the néo-polar (distinguished from traditional detective novel, or polar, by its political engagement and social radicalism). During the 1980s, Manchette published celebrated translations of Alan Moore’s Watchmen graphic novels for a bande-dessinée publishing house co-founded by his son, Doug Headline. In addition to Fatale (also available as an NYRB Classic), Manchette’s novels Three to Kill and The Prone Gunman, as well as Jacques Tardi’s graphic-novel adaptations of them (titled West Coast Blues and Like a Sniper Lining Up His Shot, respectively), are available in English.
Ivory Pearl
by Jean-Patrick Manchette,
translated from the French by Donald Nicholson-Smith,
introduction by Doug Headline,
with an afterword by Gary Indiana
Paperback – $14.95
Published by NYRB
An NYRB Classics Original
Publication Date: May 1, 2018
208 Pages
ISBN 9781681372105
French Literature
Literary Fiction
new translations
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive M-N, Thrillers, TRANSLATION ARCHIVE
Hij bladert door de mappen met foto’s. In tien mappen heeft hij de foto’s van de molen en de meelfabriek verzameld.
Ook foto’s van de mensen in het dorp, want iedereen werkte bij de fabriek. Een eeuw lang heeft de fabriek het leven in het dorp beheerst.
Elke dag werkt hij een paar uur aan de bijschriften. Het is een hels karwei om de namen op te sporen van vergeten mensen. Hoe verder terug in de tijd, hoe meer het lijkt of de mensen van dag tot dag hebben geleefd. Ze schreven weinig op. De boekhouding van de weduwe Hubben-Houba was niet meer dan een aantekenboekje. De tien werknemers hadden alleen voornamen. Hoe wist de weduwe het onderscheid tussen de drie Jannen en de twee Jozefs?
Vervelend is dat hij in zijn roes weer een map door elkaar gehusseld heeft. Te veel pillen geslikt voor verwijding van de bloedvaten, om meer bloed naar zijn hersenen te sturen. Het gevolg is dat hij alleen maar een vage herinnering aan de voorgaande dagen heeft. Dagen dat hij niet buiten is geweest. Niet eens beneden. Niet is aangekleed. Gelukkig hebben de medicijnen geholpen en is hij weer helder. Hij moet in zijn archief gezocht hebben naar foto’s die er niet zijn. Hij weet het nog vaag.
Soms is hij op zoek naar foto’s van Jacob.
Als hij helder is weet hij dat er geen foto’s van Jacob zijn.
Ton van Reen: Het diepste blauw (040)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Al vroeg in de ochtend vertrekt zijn vader in de zwarte Ford naar de boeren, om graan in te kopen voor de meelfabriek.
Zijn werk kost zweet, bloed en tranen. Directeur Frits schrijft zijn vader voor hoeveel hij uit mag geven en daar mag hij geen cent bovenop doen.
`Onderhandelen met boeren over een prijs is bijna onmogelijk’, zegt vader. `Ze willen het onderste uit de kan. De room is voor de boeren en toch voelen ze zich altijd bestolen.’
Wat vader over de boeren vertelt, is precies het tegenovergestelde van wat grootvader Bernhard erover vertelt. Die zegt altijd dat de boeren te weinig krijgen.
Vader zwerft door het hele land. Bijna elke week brengt hij handdoeken mee waarop de namen van de hotels zijn geborduurd. Moeder is daar kwaad over, omdat hij ze pikt, maar hij zegt dat hij erom vraagt en ze krijgt als souvenirs. Ze hebben er een kast vol van, maar moeder gebruikt ze nooit.
Vader is alleen op zondag thuis, maar ook dan heeft hij geen tijd voor Mels. Dan gaat hij naar de hoogmis en daarna kaarten in het café. Daar is dan ook de jonge directeur Frans-Joseph, die een kwade dronk heeft. In het café gaat hij net zo tekeer tegen zijn kaartvrienden als door de week tegen de arbeiders. Niemand durft tegen hem te zeggen dat ze liever zonder hem kaarten. Zeker Mels’ vader niet.
`Rot maar op’, hoeft Frans-Joseph maar te zeggen. `Rot jij maar op.’ Zoals hij dat soms tegen mensen zegt als hun gezicht hem niet aanstaat of hun werk hem niet bevalt. Ze moeten altijd oppassen voor de directeuren.
Het kaarten eindigt meestal met ruzie. Vaak gaat Frans-Joseph met herrie naar huis. Als vader na zo’n kaartpartij thuiskomt, zegt hij geen stom woord en heeft hij hoofdpijn.
Soms zoekt Mels zijn vader op in het café. Dan krijgt hij limonade. Maar daar is het hem niet om te doen. Hij wil hem alleen maar vragen om naar huis te komen, omdat moeder op hem zit te wachten. Vader blijft altijd net zo lang in het café als de directeur en vaak is dat tot aan het avondeten.
Slechts op een enkele zondag, als Frans-Joseph op reis is of gewoon op vakantie, gaan ze met het gezin een stukje rijden. Na het middagdutje van vader. Nooit ver. Vader rijdt niet graag op zondag. Mels vindt die korte ritjes niet erg. Later haalt hij de schade wel in. Dan koopt hij zelf een Ford of een Borgward Isabella. Net zo’n grote zwarte bak als directeur Frits heeft.
Ton van Reen: Het diepste blauw (039)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Hij hoort ritselen, boven het plafond. Om muizen stil te krijgen, hoef je alleen maar aan ze te denken. Ze lezen je gedachten. Ze hebben er iets voor in hun hersenen, een zintuig dat hun zegt: pas op voor mensen, mensen zijn moordenaars.
Hij kijkt weer in de spiegel. Het weinige, overgebleven haar. Hij is heel anders dan hoe hij zichzelf zou willen zien. Ouder. Moe. Pafferig. Hij wendt de blik af. Als hij al niet zonder afkeer naar zichzelf kan kijken, hoe kan hij dan van anderen verlangen dat ze hem wél liefdevol tegemoet treden? Waarom is de buitenkant van zijn hoofd zo anders dan wat er in de binnenkant leeft? In zijn hoofd is hij jong, soms een kind en rent hij rond, onvermoeibaar. Vroeger heeft hij zich nooit kunnen voorstellen dat hij zo oud zou worden als zijn vader, laat staan als zijn grootvader. Maar in jaren heeft hij zijn vader allang overleefd. Zijn grootvader Bernhard heeft hij al bijna ingehaald. Zo oud als grootvader Rudolf wil hij niet eens worden. Het was beter geweest dat hij net zo jong was gestorven als zijn vader, dan had hij deze ellendige tijd niet hoeven mee te maken. Wie vroeg sterft, laat een hoop ellende aan zich voorbijgaan. Als zijn vader oud was geworden, zou hij alleen maar ongelukkig zijn geweest.
Ton van Reen: Het diepste blauw (038)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Il nous a fait redécouvrir La Fontaine, Rimbaud et Céline.
Il incarne l’esprit et le panache de la langue française. En prose, en vers et même en verlan, il a donné sa voix à d’immenses auteurs, auxquels il sait faire respirer l’air de notre temps – en racontant la fureur du Misanthrope à l’ère du téléphone portable, ou la sensualité de “La Laitière et le pot au lait” sur l’air d’une publicité pour Dim.
Il a quitté l’école à quatorze ans pour devenir apprenti coiffeur. Il est aujourd’hui l’un de nos plus grands comédiens, célébré pour ses lectures-spectacles, couronné par la Mostra de Venise pour son rôle dans son dernier film, L’Hermine.
Dans son autobiographie, Fabrice Luchini livre le récit d’une vie placée sous le signe de la littérature, à la recherche de la note parfaite.
Fabrice Luchini est né à Paris en 1951. Lancé par Philippe Labro et Éric Rohmer alors qu’il est encore apprenti coiffeur, révélé par le film La Discrète, en 1990, il est l’un des plus grands acteurs français. Il donne depuis plus de vingt ans des spectacles, désormais entrés dans la légende, consacrés aux auteurs qu’il aime. Il a été sacré meilleur acteur à la Mostra de Venise pour son rôle dans L’Hermine de Christian Vincent. Comédie française est son premier livre.
Fabrice Luchini
Comédie française
Ça a débuté comme ça
Paru le 02/03/2016
Genre: Essais littéraires
256 pages
135 x 210 mm
Broché
ISBN-10: 2081379171
ISBN-13: 978-2081379176
€19,00
Ed. Flammarion
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, Archive K-L, Art & Literature News, La Fontaine, Jean de, Louis-Ferdinand Céline, Rimbaud, Arthur, THEATRE
Thija hinkelt altijd. Ze loopt nooit gewoon.
`Kom je?’ roept ze door de brievenbus.
Mels vliegt de trap af.
Thija zit op het stoepje, haar benen recht vooruit, in haar hand een witte muis.
`Gekregen’, zegt ze. `Witte muizen brengen geluk.’
`Van je vader?’
`Hij was een avond thuis. Hij is weer weg. Vanochtend vroeg al.’
`Nu heb ik hem nog niet gezien.’
`Als hij meer tijd heeft …’
`Hij heeft nooit tijd.’
De muis klimt langs haar jurk omhoog, tot aan haar nek. Hij snuffelt aan de boothals van haar jurk, die veel van haar borst bloot laat. Haar sleutelbeenderen zijn de kapstok waar haar jurk aan hangt.
De muis kruipt onder de jurk.
`Pas op. Hij bijt.’
`Welnee. Hij wil melk.’
`Heksenmelk?’
`Je bent bang, hè, dat ik je betover! Ik wacht nog even. Straks. Dan delen we het snoep dat ik van mijn vader heb gekregen. Ik kan het niet bewaren. Er zitten muizen op zolder. ‘s Nachts komen ze op mijn kamer.’
`Jij bent toch niet bang van muizen. Je hebt er zelf een.’
`Deze is wit. Die is lief, maar grijze muizen zijn eng.’
Ton van Reen: Het diepste blauw (037)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
“Il fallait bien qu’un jour je croise la route de Lady Chatterley. J’ai fait mieux, je suis tombée amoureuse de celui qui l’imagina, D. H. Lawrence, à cause de sa figure de mauvais coucheur, à cause de l’extraordinaire sensibilité de son “écriture androgyne” dont parlait Anaïs Nin.
Pendant deux ans, je n’ai pas quitté cet amateur des grands espaces qui, lorsqu’il écrivait, ne s’est jamais encombré des barrières du surmoi. J’ai voulu faire redécouvrir cet auteur célèbre qui n’est plus assez lu, contemporain des suffragettes, et qui vécut entouré de femmes libres. Il avait compris qu’au vortex de leur émancipation et de leurs revendications se trouvait le plein accomplissement de leur jouissance sexuelle.” Catherine Millet.
Catherine Millet
Aimer Lawrence
Paru le 20/09/2017
Genre: Essais littéraires
304 pages
138 x 210 mm
Broché
ISBN-10: 2081372614
ISBN-13: 978-2081372610
€21,00
Editeur : Flammarion
Langue : Français
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, Archive K-L, Archive M-N, D.H. Lawrence, Erotic literature, Lawrence, D.H.
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature