Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Francisca Stoecklin
(1894-1931)
An den unsterblich Geliebten
Meere sind zwischen uns und Länder und Tage.
Aber ich weiß,
Du wartest auf mich
Jetzt und immer.
Wissend und gut.
Meere sind zwischen uns und Länder und Tage.
Ich sehne mich nach dir,
Nach deinen sanften Händen,
Nach deiner frommen Schönheit,
Nach deiner klugen Güte.
O ich sehne mich nach dir.
Alles, was ich habe, will ich dir schenken,
Alles was ich denke, will ich dir denken,
Ich will dich lieben in allen Dingen,
Meine schönsten Worte will ich dir singen,
All meine Schmerzen und Sünden will ich dir weinen.
Meiner Seligkeit Sonnen werden dir scheinen.
Was ich bin, will ich dir sein.
Meine Träume sind voll deiner Zärtlichkeit.
Mein Blut singt süß deine Unendlichkeit.
Weiße Seele
Unsterblich Geliebter.
Du blühst sehr wunderbar
Im Gestirn meiner Liebe,
Im Schauer meiner Ängste,
Im Lachen meines Glücks.
Du blühst sehr wunderbar
Im Gestirn meiner Liebe.
Francisca Stoecklin Lyrik
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Stoecklin, Francisca
Francisca Stoecklin
(1894-1931)
Seele der Liebenden
Einmal schon liebte ich dich
Und das Meer, das Meer.
Doch lichter waren damals
Die Seelen, ungetrübt
Von dunklen Taten.
Es sangen unsere Liebe
Strahlend die Sterne,
Und das Meer, das Meer.
Wieviel hundert Jahre
Sind seitdem vergangen,
Wieviel Leiden und Tode
Und Sterne. Wo blieben
Die Seelen so lange?
Wir halten uns schweigend
Die schauernden Hände.
Wir blicken uns tief
In die fragenden Augen.
Noch singen die Sterne
Und das Meer, das Meer.
Aber unfaßbar ewig
Ist die Vergangenheit
Der menschlichen Seele.
Francisca Stoecklin Lyrik
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Stoecklin, Francisca
Francisca Stoecklin
(1894-1931)
An ein Mädchen
Bist du Leda,
und wartest noch immer
auf die Rückkehr
des schimmernden Schwanes,
der allein dem Schmiegen
deiner fließenden Glieder genügt?
O, wie lange ist alles
Beglückende vergangen!
Nur wenn du tanzest,
wenn deine Blässe
vom Strahl der Mitternachtssonne
erleuchtet,
durchpulsen Jahrtausende
deine Seele, deinen Leib.
In deinem Lachen birgt sich
der Schrei der Mänade.
In dem sich wild lösenden Goldhaar
schwebt ein Schimmer
von Blut.
Dann liebst du das Feuer,
die Erde, den Wind –
und alle die um dich sind
werden empor gehoben
in ein Reich von Rausch und Traum,
– und du weißt nicht,
hält dich das Leben
oder der Tod.
Francisca Stoecklin Lyrik
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Stoecklin, Francisca
Francisca Stoecklin
(1894-1931)
An die Liebe
Alle suchen sie dich
und überall lockst du.
Aus tausend Verhüllungen schimmert
dein unenträtselt Gesicht.
Aber wenigen nur
gewährst du Erfüllung,
selige Tage, reines Glück.
Zärtlich wehn dich die Blumen,
die scheuen Gräser,
der Schmetterlinge heiterer Flug;
wilder der Wind
und das ewig sich wandelnde Meer.
Wunderbar strahlst du
aus den Augen des Menschen,
der ein Geliebtes
in seinen Armen hält,
vom tönenden Sternenhimmel überwölbt.
In die zitternde Seele
schweben Schauer
von Leben und Tod.
Francisca Stoecklin Lyrik
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Stoecklin, Francisca
The Bricks that Built the Houses by Kate Tempest:
Award-winning poet and rapper Kate Tempest’s electrifying debut novel takes us into the beating heart of the capital in this multi-generational tale of drugs, desire and belonging.
It gets into your bones. You don’t even realise it, until you’re driving through it, watching all the things you’ve always known and leaving them behind.
Young Londoners Becky, Harry and Leon are leaving town in a fourth-hand Ford Cortina with a suitcase full of money. They are running from jealous boyfriends, dead-end jobs, violent maniacs and disgruntled drug dealers, in the hope of escaping the restless tedium of life in south-east London – the place they have always called home.
As the story moves back in time, to before they had to leave, we see them torn between confidence and self-loathing, between loneliness and desire, between desperate ambition and the terrifying prospect of getting nothing done.
In The Bricks that Built The Houses Kate Tempest explores contemporary city life with a powerful moral microscope, giving us irresistible stories of hidden lives, and showing us how the best intentions don’t always lead to the right decisions.
Reviews:
“It’s hard not to be blown away by Kate Tempest … A stirring, post-Dickensian lens trained on London’s lonely underbelly” – Evening Standard
“This book is almost everything I hoped it would be. That is praise indeed, as I had high hopes … As lyrical as it is gritty, and as devoted to (south-east) London as it is to humanity, with all its foibles” – New Statesman
“Explosive … Tempest’s carefully wrought metaphors work best when they are illuminating cityscapes, giving the reader fresh and vivid visions of a familiar world … It recalls two other great, recent, experimental novels about being young: Jon McGregor’s If Nobody Speaks of Remarkable Things and Eimear McBride’s A Girl Is a Half-Formed Thing. There’s the same sense of daring and linguistic inventiveness, the same feeling of language pushed to its limits … It fairly flies off the page” – Observer
“A novel of discontentment, rage and good intentions . . . Tempest sharpens her tongue to good effect” – The Times
“A story of accidental adventure and loss in what feels like London’s boiling crucible of race, class and sexuality … This novel requires giving oneself over to its linguistic world … It seems not just to describe a contemporary world but chart the migratory and class movements that has led it to its current state” – Andrew McMillan, Independent
“A novel about youth and drugs and desire and dancers … It’s also about the changing face of the capital city. About gentrification and its costs” – Herald
“Both as writer and performer, Ms. Tempest stitches together words with such animate grace that language acquires an almost tactile quality, and the drama she unfolds — of betrayal, disappointment and violence among a handful of not especially special London dwellers — soars to operatic dimensions.” – Charles Isherwood – New York Times –
Biography: Kate Tempest was born in London in 1985. She has published two plays, Wasted and Hopelessly Devoted, and two collections of poetry, Everything Speaks in its Own Way and the acclaimed Hold Your Own. Her epic poem, Brand New Ancients, won the 2012 Ted Hughes Award for New Work in Poetry. Her album Everybody Down was nominated for the 2014 Mercury Music Prize. She is a Next Generation Poet. The Bricks that Built the Houses, which involves the same characters as Everybody Down, is her first novel
Kate Tempest:
The Bricks that Built the Houses
Taal: Engels
Hardback Edition:
ISBN: 9781408857304
Imprint: Bloomsbury Circus 2016
Dimensions: 216 x 135 mm
Euro 19,49
# More information on website Bloomsbury Circus
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive S-T, Art & Literature News, Kate/Kae Tempest, Tempest, Kate/Kae
K. Schippers (Amsterdam, 1936) is schrijver, dichter, essayist en kunstcriticus. Hij heeft een omvangrijk en belangrijk oeuvre op zijn naam staan: romans, gedichten, essays en verhalen.]
K. Schippers (pseudoniem van Gerard Stigter) is de zevende stadsdichter van Amsterdam geworden. Twee jaar lang zal hij dichterlijk commentaar geven bij belangrijke gebeurtenissen in die stad. Het is zijn bedoeling om poëzie dichter bij de Amsterdammer brengen.
Schippers gaat jaarlijks minimaal zeven gedichten schrijven waarvan één betrekking heeft op een ‘Eenzame uitvaart’. Voormalig stadsdichter F. Starik is initiatiefnemer van ‘De eenzame uitvaart’. Starik richtte in 2002 de ‘Poule des Doods’ op, een groep dichters die bij toerbeurt een uitvaart bijwonen van een onbekende, in volledige eenzaamheid gestorven Amsterdammer.
In 1958 richtte Schippers samen met J. Bernlef en G. Brands het literaire tijdschrift Barbarber op. In Barbaber introduceerde hij de readymade als poëzievorm. Verder was Schippers ook een van de oprichters en redacteur van het cultureel tijdschrift Hollands Diep, dat van 1975 tot 1977 bestond.
Voor zijn poëzie ontving K. Schippers in 1996 de P.C. Hooftprijs. Een jaar later kreeg hij de Pierre Bayle-Prijs voor zijn kunstkritieken. Zijn roman Poeder en wind (1996) werd genomineerd voor de Generale Bank Literatuurprijs; de roman Waar was je nou (2005) werd bekroond met de Libris Literatuur.
Zijn laatste roman: Niet verder vertellen (2015) werd lovend besproken.
De schrijver reist naar Turijn en Stampa om het licht en de ruimte te zien waarin De Chirico en Giacometti werkten. Hij heeft foto’s bij zich, uit fotografische ateliers van de negentiende eeuw. Op typisch schipperiaanse wijze komen de mensen op die foto’s tot leven.
Z’n moeder werd gefotografeerd en geschilderd door Breitner, en alsof ze nooit helemaal is weg geweest, gaat ze een rol spelen in zijn verhaal van nu.
Roman: Niet verder vertellen
Auteur: K. Schippers
Uitgeverij: Querido
Paperback
ISBN: 9789021400266
Prijs: € 18,99
Bibliografie
1963 – De waarheid als De Koe (poëzie)
1964 – Barbarber, tijdschrift voor teksten. Een keuze uit dertig nummers (samen met J. Bernlef en G. Brands)
1964 – Wat zij bedoelen (samen met J. Bernlef)
1965 – Een klok en profil (poëzie)
1967 – 128 vel schrijfpapier (tekstenboek samen met C. Buddingh’)
1967 – Een cheque voor de tandarts (documentaire, samen met J. Bernlef)
1968 – Barbarber, een keuze uit tien jaar, 1958-1968 (samen met J. Bernlef en G. Brands)
1969 – Verplaatste tafels, reportages, research, vaudeville (poëzie)
1971 – Een avond in Amsterdam, tien gesprekken met Ben ten Holter
1972 – Sonatines door het open raam. Gedichten bij partituren van Clementi, Kuhlau en Lichner (poëzie)
1974 – Holland Dada (documentaire)
1975 – Nieuwe woordbeeldingen. Verzamelde gedichten van I.K. Bonset
1976 – Een vis zwemt uit zijn taalgebied. Tekst en beeld voor witte clown (poëzie)
1978 – Bewijsmateriaal (roman)
1979 – Eerste indrukken. Memoires van een driejarige (roman)
1979 – Het formaat van Man Ray (tekst)
1980 – Een leeuwerik boven een weiland. Een keuze uit de gedichten (bloemlezing)
1982 – Beweegredenen (roman)
1985 – Een liefde in 1947 (roman)
1986 – De berg en de steenfabriek (essays)
1989 – Een maan van Saturnus. De film te midden van de kunsten
1989 – Het witte schoolbord
1989 – Museo sentimental. Verhalen en beschouwingen
1992 – Eb (essays)
1993 – Vluchtig eigendom (roman)
1994 – ‘s Nachts op dak. Vijftig kindervoorstellingen
1995 – De vermiste kindertekening. Verhalen en beschouwingen
1996 – Poeder en wind (roman)
1997 – Henri Plaat presents… (samen met Betty van Garrel en onder redactie van Nicole Willemse)
1998 – Sok of sprei. Vijftig kindervoorstellingen
1998 – Sprenkelingen. Verhalen en beschouwingen
2002 – Zilah (roman)
2005 – Waar was je nou (roman)
2008 – De Hoedenwinkel (roman)
2010 – De bruid van Marcel Duchamp
2010 – Op een dag (poëzie)
2011 – Tellen en wegen (poëzie)
2012 – Op de foto (roman)
2013 – Voor jou (verhalen)
2014 – Fijn dat u luistert (poëzie)
2015 – Niet verder vertellen roman)
# Website stadsdichter Amsterdam
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Art & Literature News, City Poets / Stadsdichters, K. Schippers, Schippers, K.
Op 23 december 2015 overleed Georgine Marina Sanders (1921 – 2015), ook bekend als Tineke Vroman-Sanders, in haar woonplaats Fort Worth (Texas, USA). Ze werd 94 jaar.
Tineke Vroman-Sanders was medisch antropologe en schrijfster. Tot aan diens dood in 2014 was ze getrouwd met de bioloog en dichter Leo Vroman. Ze publiceerde zelf ook enkele boeken (ook enkele samen met Leo Vroman).
Tineke Vroman debuteerde als dichter onder haar meisjesnaam, Georgine Sanders, met de bundel Het onvoltooid bestaan (Querido 1990). Haar laatste publicatie is de dichtbundel Een huis om in te slapen (Querido 2007).
Enkele publicaties van Georgine Sanders:
De vorming van lumisterol en van overbestralingsproducten, 1967
Het onvoltooid bestaan, 1990
Autogeografie, 1995
Alles aan elkaar, 2002
Een huis om in te slapen, 2007
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Archive U-V, Art & Literature News, In Memoriam, Vroman, Leo
Katharine Tynan
(1859 – 1931)
St. Francis and the Birds
Little sisters, the birds:
We must praise God, you and I
You, with songs that fill the sky,
I, with halting words.
All things tell His praise,
Woods and waters thereof sing,
Summer, Winter, Autumn, Spring,
And the night and days.
Yea, and cold and heat,
And the sun and stars and moon,
Sea with her monotonous tune,
Rain and hail and sleet,
And the winds of heaven,
And the solemn hills of blue,
And the brown earth and the dew,
And the thunder even,
And the flowers’ sweet breath.
All things make one glorious voice;
Life with fleeting pains and joys,
And our brother, Death.
Little flowers of air,
With your feathers soft and sleek,
And your bright brown eyes and meek,
He hath made you fair.
He hath taught to you
Skill to weave in tree and thatch
Nests where happy mothers hatch
Speckled eggs of blue.
And hath children given:
When the soft heads overbrim
The brown nests, then thank ye Him
In the clouds of heaven.
Also in your lives
Live His laws Who loveth you.
Husbands, be ye kind and true;
Be home-keeping, wives:
Love not gossiping;
Stay at home and keep the nest;
Fly not here and there in quest
Of the newest thing.
Live as brethren live:
Love be in each heart and mouth;
Be not envious, be not wroth,
Be not slow to give.
When ye build the nest,
Quarrel not o’er straw or wool;
He who hath be bountiful
To the neediest.
Be not puffed nor vain
Of your beauty or your worth,
Of your children or your birth,
Or the praise ye gain.
Eat not greedily:
Sometimes for sweet mercy’s sake,
Worm or insect spare to take;
Let it crawl or fly.
See ye sing not near
To our church on holy day,
Lest the human-folk should stray
From their prayers to hear.
Now depart in peace:
In God’s name I bless each one;
May your days be long i’ the sun
And your joys increase.
And remember me,
Your poor brother Francis, who
Loves you and gives thanks to you
For this courtesy.
Sometimes when ye sing,
Name my name, that He may take
Pity for the dear song’s sake
On my shortcoming.
Katharine Tynan poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, CLASSIC POETRY
Katharine Tynan
(1859 – 1931)
The Nurse
Such innocent companionship
Is hers, whether she wake or sleep,
‘Tis scarcely strange her face should wear
The young child’s grave and innocent air.
All the night long she hath by her
The quiet breathing, the soft stir,
Nor knows how in that tender place
The children’s angels veil the face.
She wakes at dawn with bird and child
To earth new-washed and reconciled,
The hour of silence and of dew,
When God hath made His world anew.
She sleeps at eve, about the hour
Of bedtime for the bird and flower,
When daisies, evening primroses,
Know that the hour of closing is.
Her daylight thoughts are all on toys
And games for darling girls and boys,
Lest they should fret, lest they should weep,
Strayed from their heavenly fellowship.
She is as pretty and as brown
As the wood’s children far from town,
As bright-eyed, glancing, shy of men,
As any squirrel, any wren.
Tender she is to beast and bird,
As in her breast some memory stirred
Of days when those were kin of hers
Who go in feathers and in furs.
A child, yet is the children’s law,
And rules by love and rules by awe.
And, stern at times, is kind withal
As a girl-baby with her doll.
Outside the nursery door there lies
The world with all its griefs and sighs,
Its needs, its sins, its stains of sense:
Within is only innocence.
Katharine Tynan poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, CLASSIC POETRY
Katharine Tynan
(1859 – 1931)
Any Woman
I am the pillars of the house;
The keystone of the arch am I.
Take me away, and roof and wall
Would fall to ruin me utterly.
I am the fire upon the hearth,
I am the light of the good sun,
I am the heat that warms the earth,
Which else were colder than a stone.
At me the children warm their hands;
I am their light of love alive.
Without me cold the hearthstone stands,
Nor could the precious children thrive.
I am the twist that holds together
The children in its sacred ring,
Their knot of love, from whose close tether
No lost child goes a-wandering.
I am the house from floor to roof,
I deck the walls, the board I spread;
I spin the curtains, warp and woof,
And shake the down to be their bed.
I am their wall against all danger,
Their door against the wind and snow,
Thou Whom a woman laid in a manger,
Take me not till the children grow!
Katharine Tynan poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, CLASSIC POETRY
Sara Teasdale
(1884 – 1933)
The Unseen
Death went up the hall
Unseen by every one,
Trailing twilight robes
Past the nurse and the nun.
He paused at every door
And listened to the breath
Of those who did not know
How near they were to Death.
Death went up the hall
Unseen by nurse and nun;
He passed by many a door–
But he entered one.
Sara Teasdale poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Teasdale, Sara
Jonathan Swift
(1667–1745)
Market Women’s Cries
APPLES
Come buy my fine wares,
Plums, apples and pears.
A hundred a penny,
In conscience too many:
Come, will you have any?
My children are seven,
I wish them in Heaven;
My husband ’s a sot,
With his pipe and his pot,
Not a farthen will gain them,
And I must maintain them.
ONIONS
Come, follow me by the smell,
Here are delicate onions to sell;
I promise to use you well.
They make the blood warmer,
You’ll feed like a farmer;
For this is every cook’s opinion,
No savoury dish without an onion;
But, lest your kissing should be spoiled,
Your onions must be thoroughly boiled:
Or else you may spare
Your mistress a share,
The secret will never be known:
She cannot discover
The breath of her lover,
But think it as sweet as her own.
HERRINGS
Be not sparing,
Leave off swearing.
Buy my herring
Fresh from Malahide,
Better never was tried.
Come, eat them with pure fresh butter and mustard,
Their bellies are soft, and as white as a custard.
Come, sixpence a dozen, to get me some bread,
Or, like my own herrings, I soon shall be dead.
Jonathan Swift poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Swift, Jonathan
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature