Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Amy Levy
(1861-1889)
Ballade of a Special Edition
He comes; I hear him up the street–
Bird of ill omen, flapping wide
The pinion of a printed sheet,
His hoarse note scares the eventide.
Of slaughter, theft, and suicide
He is the herald and the friend;
Now he vociferates with pride–
A double murder in Mile End!
A hanging to his soul is sweet;
His gloating fancy’s fain to bide
Where human-freighted vessels meet,
And misdirected trains collide.
With Shocking Accidents supplied,
He tramps the town from end to end.
How often have we heard it cried–
A double murder in Mile End.
War loves he; victory or defeat,
So there be loss on either side.
His tale of horrors incomplete,
Imagination’s aid is tried.
Since no distinguished man has died,
And since the Fates, relenting, send
No great catastrophe, he’s spied
This double murder in Mile End.
Fiend, get thee gone! no more repeat
Those sounds which do mine ears offend.
It is apocryphal, you cheat,
Your double murder in Mile End.
Amy Levy poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Amy Levy, Archive K-L, Levy, Amy
Gottfried Keller
(1819–1890)
Nachtfahrer
Es wiegt die Nacht mit himmelweiten Schwingen
Sich auf der Südsee blauen Wassergärten,
Daraus zurück wie Silberlilien springen
Die Sterne, die in tiefer Flut verklärten.
Wie ein entschlummert Kind an Mutterbrüsten
Ruht eine Insel selig in den Wogen:
So weich und weiß ist um die grünen Küsten
Die Brandung rings, ein Mutterarm, gezogen.
Ich wollt, es wär mein Herz so dicht umflossen
Von einem Meer der Ruhe und der Klarheit
Und drüberhin ein Himmel ausgegossen,
Des einz’ges Licht das Sonnenlicht der Wahrheit!
Und schöne Menschen schlafen in den Büschen,
Wie Bildwerk in ein Blumentuch gewoben;
Was ein erstorbnes Auge kann erfrischen,
Das hat ein Gott hier sorglich aufgehoben. –
Ein Blitz – ein Krach! – die stille Luft erzittert,
Dicht wälzt ein Rauch sich auf gekräustem Spiegel –
Ein Wasserdrache, der den Raub gewittert,
So naht es pfeilschnell mit gespreiztem Flügel!
Wach auf, wach auf, du stiller Menschengarten!
Gib deine Blüte hin für Glaskorallen!
Sieh, deines unschuldvollen Fleisches warten,
Du sanftes Volk, Europas scharfe Krallen!
Die Anker rasseln und die Segel sinken.
Wie schneidend schallt das Wort der fremden Ferne!
Vielhundert Bleichgesichter lüstern blinken
Im fahlen Schein der trüben Schiffslaterne.
Zuvorderst aus des Schiffes schwarzen Wänden
Ragt schwärzer in der giererfüllten Rotte
Der Christenpriester, schwingend in den Händen
Das Marterholz mit dem gequälten Gotte.
Gottfried Keller poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Keller, Gottfried
joke van leeuwen 2009 – photo: jef van kempen
Joke van Leeuwen wint AKO Literatuurprijs 2013
Schrijfster Joke van Leeuwen heeft met haar boek Feest van het begin de AKO Literatuurprijs 2013 gewonnen, een van de belangrijkste Nederlandstalige literaire prijzen. De prijs werd op maandag 28 oktober uitgereikt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De winnares kreeg 50.000 euro en een sculptuur van Eugène Peters. Actualiteitenrubriek Nieuwsuur deed rechtstreeks verslag van de bekendmaking.
De Toplijst van de AKO Literatuurprijs 2013 bevatte naast het boek van Joke van Leeuwen nog de volgende boeken:
Martin Bossenbroek De Boerenoorlog (Athenaeum-Polak & Van Gennep)
Jan Brokken De vergelding (Atlas Contact)
Wouter Godijn Hoe ik een beroemde Nederlander werd (Atlas Contact)
Ilja Leonard Pfeijffer La Superba (De Arbeiderspers)
Allard Schröder De dode arm (De Bezige Bij)
De AKO-jury bestond uit het Vlaams parlementslid Patrick Janssens, journalist Karl van den Broeck, NRC Handelsblad-recensent Toef Jaeger, Volkskrant-recensent Daniëlle Serdijn, literair criticus Fleur Speet en chef Boeken van De Standaard Veerle Vanden Bosch.
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive K-L, Art & Literature News
Freda Kamphuis
Onvermijdelijk
Klauw in klauw ren ik met herfst
blad na blad sloopt die het beeld
alles op de loop in zware tonen
Rachmaninov wroet in ons rond
in zwarte velden, bomen, dromen
deze dode roos bloeit nooit terug
nimmer keren ganzen zomaar om
niets zo wreed als weer een zomer
die in koelen bloede wordt vermoord.
fleursdumal.nl magazine
(c)2013 Freda Kamphuis
More in: Archive K-L, Kamphuis, Freda
.jpg)
Giacomo Leopardi
(1798-1837)
Passero solitario
D’in su la vetta della torre antica,
Passero solitario, alla campagna
Cantando vai finché non more il giorno;
Ed erra l’armonia per questa valle.
Primavera dintorno
Brilla nell’aria, e per li campi esulta,
Sì ch’a mirarla intenerisce il core.
Odi greggi belar, muggire armenti;
Gli altri augelli contenti, a gara insieme
Per lo libero ciel fan mille giri,
Pur festeggiando il lor tempo migliore:
Tu pensoso in disparte il tutto miri;
Non compagni, non voli,
Non ti cal d’allegria, schivi gli spassi;
Canti, e così trapassi
Dell’anno e di tua vita il più bel fiore.
Oimè, quanto somiglia
Al tuo costume il mio! Sollazzo e riso,
Della novella età dolce famiglia,
E te german di giovinezza, amore,
Sospiro acerbo de’ provetti giorni,
Non curo, io non so come; anzi da loro
Quasi fuggo lontano;
Quasi romito, e strano
Al mio loco natio,
Passo del viver mio la primavera.
Questo giorno ch’omai cede alla sera,
Festeggiar si costuma al nostro borgo.
Odi per lo sereno un suon di squilla,
Odi spesso un tonar di ferree canne,
Che rimbomba lontan di villa in villa.
Tutta vestita a festa
La gioventù del loco
Lascia le case, e per le vie si spande;
E mira ed è mirata, e in cor s’allegra.
Io solitario in questa
Rimota parte alla campagna uscendo,
Ogni diletto e gioco
Indugio in altro tempo: e intanto il guardo
Steso nell’aria aprica
Mi fere il Sol che tra lontani monti,
Dopo il giorno sereno,
Cadendo si dilegua, e par che dica
Che la beata gioventù vien meno.
Tu, solingo augellin, venuto a sera
Del viver che daranno a te le stelle,
Certo del tuo costume
Non ti dorrai; che di natura è frutto
Ogni vostra vaghezza.
A me, se di vecchiezza
La detestata soglia
Evitar non impetro,
Quando muti questi occhi all’altrui core,
E lor fia vòto il mondo, e il dì futuro
Del dì presente più noioso e tetro,
Che parrà di tal voglia?
Che di quest’anni miei? che di me stesso?
Ahi pentirommi, e spesso,
Ma sconsolato, volgerommi indietro.
.jpg){kind=small}
Giacomo Leopardi poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Leopardi, Giacomo
John Keats
(1795 – 1821)
When I Have Fears
When I have fears that I may cease to be
Before my pen has gleaned my teeming brain,
Before high-piled books, in charactery,
Hold like rich garners the full ripened grain;
When I behold, upon the night’s starred face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance;
And when I feel, fair creature of an hour,
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the fairy power
Of unreflecting love; – then on the shore
Of the wide world I stand alone, and think
Till love and fame to nothingness do sink.
John Keats poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, John Keats, Keats, John
Amy Levy
(1861-1889)
Borderland
Am I waking, am I sleeping?
As the first faint dawn comes creeping
Thro’ the pane, I am aware
Of an unseen presence hovering,
Round, above, in the dusky air:
A downy bird, with an odorous wing,
That fans my forehead, and sheds perfume,
As sweet as love, as soft as death,
Drowsy-slow through the summer-gloom.
My heart in some dream-rapture saith,
It is she. Half in a swoon,
I spread my arms in slow delight.–
O prolong, prolong the night,
For the nights are short in June!
Amy Levy poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Amy Levy, Archive K-L, Levy, Amy
Presentatie dichtbundel Wreed het staren
Dichter Niels Landstra presenteert op 31 oktober 2013 zijn tweede gedichtenbundel ‘Wreed het staren’. Met de opvolger van zijn dichtbundel Waterval waarmee hij zijn succesvolle debuut als dichter maakte, schept hij met zijn bekende bloemrijke stijl opnieuw een sfeer van melancholie, humor en verwijdering. Uit de korte periode waarin hij nadien deze 28 gedichten heeft geschreven, blijkt zijn werkijver, maar laat hij ook zien dat hij bezig is zijn naam te vestigen in het Nederlandse en Vlaamse taallandschap. Met zijn optredens op talloze podia in den lande, waarbij hij zichzelf veelal muzikaal begeleidt of laat begeleiden, heeft hij dusdanig veel bekendheid gekregen, dat Wethouder Selçuk Akinci een eerste exemplaar van Werner Bartelds (uitgeverij Oorsprong) in ontvangst wil nemen. Gertjan Endedijk zal namens de Nieuwe Veste/Bibliotheek aanwezig zijn en Gert Groenendijk vertegenwoordigt het Breda’s Museum. Bovendien zal de avond worden voorzien van de nodige live-muziek en leest Niels Landstra, naast zijn werk uit zijn bundel, zijn nieuwe stadsgedicht voor met als titel: ‘Het oudste schilderij van Breda’, geïnspireerd door het gelijknamige schilderij uit 1518 dat onlangs is aangekocht door het Breda’s Museum.
Locatie: Hersbeek, St. Jansstraat 16, Breda. Aanvang 17 u.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Landstra, Niels
Albertine Kehrer
(1826-1852)
Zielzucht
Ver in ‘t verschiet ligt het doel van mijn zwerven,
Strijd en vermoeijing verwacht me op de baan;
Groot is mijn dagtaak nog, eer ik mag sterven,
En voor mij de ure der ruste zal slaan.
Ligt heeft Gods trouw mij nog droefheid en lijden –
Bittre geneesdrank der zielen – bereid;
Veel heb ik nog in zijn kracht te bestrijden,
Eer mij de vreugd des verwinnaars verbeidt.
Wel riep zijn Geest reeds een vonk in mij wakker
– Aanvang van ‘t hoogere leven der ziel -,
Ach maar hoe vaak nog verdringt in mijn akker
‘t Onkruid der zonde het zaad dat er viel!
‘k Voel nog zoo dikwerf de liefde me ontbreken,
d’IJver verkouden, ‘t geloove zoo klein!
‘k Zie dan de star van mijn vrede verbleeken,
‘k Weet mij zoo arm, zoo misvormd, zoo onrein!
Soms heft mijn ziel, op de wiek der gebeden,
Vurig en vrij zich omhoog tot haar God;
Bidt en ontvangt, voor zijn aanschijn getreden,
Kracht ter volbrenging van ‘t zwaarste gebod.
Ach, maar te ras trekt, met dubbele koorden,
‘t Werktuig van stof haar naar d’aard weer ter neer;
Nog wil zij bidden, maar ‘t faalt haar aan woorden,
Zuchten slechts heeft ze… Och! versta die, o Heer!
Ken en verhoor de ongesprokene bede
Let op de ziel die uw hulpe verwacht!
Och! deel de stroomen uws geestes mij mede!
Och! worde uw kracht in mijn zwakheid volbragt!
Leer me, onvermoeibaar, naar ‘t hoogste te streven,
Heilig te zijn als uw heilige Zoon!
Dat ik voor U in mijn hart en mijn leven
‘t Beeld van een burger des Hemels vertoon!
Zij dan het uur mijner rust nog verschoven,
Wacht mij nog arbeid en moeite op de baan:
‘k Hoop, onder wakend en biddend gelooven,
Vrolijk mijn reisweg ten einde te gaan!
Albertine Kehrer poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine
Karl Kraus
(1874-1936)
Der Erotiker
Fiel ihm ein Liebesglück in seinen Schoß,
so war er im Erlebnis gar nicht tüchtig;
und nie genoß er es in vollen Zügen,
wenn es gelang, den Gatten zu betrügen.
Der Glückliche, er war ja ahnungslos –
dagegen jener für ihn eifersüchtig.
Oft hat er, wenn sonst alles hätt’ geklappt,
die Frau beim Ehebruch mit sich ertappt,
und den Beweis hielt er in seinen Armen.
Hier half kein Leugnen. Da er’s selbst gesehn,
und seine Liebe kannte kein Erbarmen.
1920
Karl Kraus poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Kraus, Karl
Gottfried Keller
(1819–1890)
Unruhe der Nacht
Nun bin ich untreu worden
Der Sonn und ihrem Schein;
Die Nacht, die Nacht soll Dame
Nun meines Herzens sein!
Sie ist von düstrer Schönheit,
Hat ein bleiches Nornengesicht,
Und eine Sternenkrone
Ihr dunkles Haupt umflicht.
Heut ist sie so beklommen,
Unruhig und voller Pein;
Sie denkt wohl an ihre Jugend –
Das muß ein Gedächtnis sein!
Es weht durch alle Täler
Ein Stöhnen, so klagend und bang;
Wie Tränenbäche fließen
Die Quellen vom Bergeshang.
Die schwarzen Fichten sausen
Und wiegen sich her und hin,
Und über die wilde Heide
Verlorene Lichter fliehn.
Dem Himmel bringt ein Ständchen
Das dumpf aufrauschende Meer,
Und über mir zieht ein Gewitter
Mit klingendem Spiele daher.
Es will vielleicht betäuben
Die Nacht den uralten Schmerz?
Und an noch ältere Sünden
Denkt wohl ihr reuiges Herz?
Ich möchte mit ihr plaudern,
Wie man mit dem Liebchen spricht –
Umsonst, in ihrem Grame
Sie sieht und hört mich nicht!
Ich möchte sie gern befragen
Und werde doch immer gestört,
Ob sie vor meiner Geburt schon
Wo meinen Namen gehört?
Sie ist eine alte Sibylle
Und kennt sich selber kaum;
Sie und der Tod und wir alle
Sind Träume von einem Traum.
Ich will mich schlafen legen,
Der Morgenwind schon zieht –
Ihr Trauerweiden am Kirchhof,
Summt mir das Schlummerlied!
Gottfried Keller poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Keller, Gottfried
Giacomo Leopardi
(1798-1837)
A Silvia
Silvia, rimembri ancora
Quel tempo della tua vita mortale,
Quando beltà splendea
Negli occhi tuoi ridenti e fuggitivi,
E tu, lieta e pensosa, il limitare
Di gioventù salivi?
Sonavan le quiete
Stanze, e le vie dintorno,
Al tuo perpetuo canto,
Allor che all’opre femminili intenta
Sedevi, assai contenta
Di quel vago avvenir che in mente avevi.
Era il maggio odoroso: e tu solevi
Così menare il giorno.
Io gli studi leggiadri
Talor lasciando e le sudate carte,
Ove il tempo mio primo
E di me si spendea la miglior parte,
D’in su i veroni del paterno ostello
Porgea gli orecchi al suon della tua voce,
Ed alla man veloce
Che percorrea la faticosa tela.
Mirava il ciel sereno,
Le vie dorate e gli orti,
E quinci il mar da lungi, e quindi il monte.
Lingua mortal non dice
Quel ch’io sentiva in seno.
Che pensieri soavi,
Che speranze, che cori, o Silvia mia!
Quale allor ci apparia
La vita umana e il fato!
Quando sovviemmi di cotanta speme,
Un affetto mi preme
Acerbo e sconsolato,
E tornami a doler di mia sventura.
O natura, o natura,
Perchè non rendi poi
Quel che prometti allor? perchè di tanto
Inganni i figli tuoi?
Tu pria che l’erbe inaridisse il verno,
Da chiuso morbo combattuta e vinta,
Perivi, o tenerella. E non vedevi
Il fior degli anni tuoi;
Non ti molceva il core
La dolce lode or delle negre chiome,
Or degli sguardi innamorati e schivi;
Nè teco le compagne ai dì festivi
Ragionavan d’amore.
Anche peria fra poco
La speranza mia dolce: agli anni miei
Anche negaro i fati
La giovanezza. Ahi come,
Come passata sei,
Cara compagna dell’età mia nova,
Mia lacrimata speme!
Questo è quel mondo? questi
I diletti, l’amor, l’opre, gli eventi
Onde cotanto ragionammo insieme?
Questa la sorte dell’umane genti?
All’apparir del vero
Tu, misera, cadesti: e con la mano
La fredda morte ed una tomba ignuda
Mostravi di lontano.
Giacomo Leopardi poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Leopardi, Giacomo
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature