Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Charlotte Brontë
(1816 -1855)
The Wife’s Will
Sit still–a word–a breath may break
(As light airs stir a sleeping lake)
The glassy calm that soothes my woes–
The sweet, the deep, the full repose.
O leave me not! for ever be
Thus, more than life itself to me!
Yes, close beside thee let me kneel–
Give me thy hand, that I may feel
The friend so true–so tried–so dear,
My heart’s own chosen–indeed is near;
And check me not–this hour divine
Belongs to me–is fully mine.
‘Tis thy own hearth thou sitt’st beside,
After long absence–wandering wide;
‘Tis thy own wife reads in thine eyes
A promise clear of stormless skies;
For faith and true love light the rays
Which shine responsive to her gaze.
Ay,–well that single tear may fall;
Ten thousand might mine eyes recall,
Which from their lids ran blinding fast,
In hours of grief, yet scarcely past;
Well mayst thou speak of love to me,
For, oh! most truly–I love thee!
Yet smile–for we are happy now.
Whence, then, that sadness on thy brow?
What sayst thou? “We muse once again,
Ere long, be severed by the main!”
I knew not this–I deemed no more
Thy step would err from Britain’s shore.
“Duty commands!” ‘Tis true–’tis just;
Thy slightest word I wholly trust,
Nor by request, nor faintest sigh,
Would I to turn thy purpose try;
But, William, hear my solemn vow–
Hear and confirm!–with thee I go.
“Distance and suffering,” didst thou say?
“Danger by night, and toil by day?”
Oh, idle words and vain are these;
Hear me! I cross with thee the seas.
Such risk as thou must meet and dare,
I–thy true wife–will duly share.
Passive, at home, I will not pine;
Thy toils, thy perils shall be mine;
Grant this–and be hereafter paid
By a warm heart’s devoted aid:
‘Tis granted–with that yielding kiss,
Entered my soul unmingled bliss.
Thanks, William, thanks! thy love has joy,
Pure, undefiled with base alloy;
‘Tis not a passion, false and blind,
Inspires, enchains, absorbs my mind;
Worthy, I feel, art thou to be
Loved with my perfect energy.
This evening now shall sweetly flow,
Lit by our clear fire’s happy glow;
And parting’s peace-embittering fear,
Is warned our hearts to come not near;
For fate admits my soul’s decree,
In bliss or bale–to go with thee!
.jpg)
Currer Bell (Charlotte Brontë) poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: - Archive Tombeau de la jeunesse, Anne, Emily & Charlotte Brontë, Archive A-B, Brontë, Anne, Emily & Charlotte
Anne Boleyn
(1507?-1536)
Defiled is my name full sore
Through cruel spite and false report,
That I may say for evermore,
Farewell, my joy! Adieu comfort!
For wrongfully ye judge of me
Unto my fame a mortal wound,
Say what ye list, it will not be,
Ye seek for that can not be found.
Anne Boleyn poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Anne Boleyn, Archive A-B
Tijdbom
Woorden zijn gordijnen die je toedoet
zodra het spektakel is afgelopen het
waren mooie beelden een stuk of acht
jongens die in het midden van de nacht
iemand aanvielen en helemaal verrot
schopten na de daden komen dan altijd
de woorden die van afschuw het eerst
dan is het gevaar geweken kunnen we
de toedracht gaan verklaren deze tijden
zijn van teruggang en onbegrip dat vatten
we onvermijdelijk persoonlijk op hoe kan
dit mij overkomen een frustratio die er
toe doet die smeekt om een uitlaatklep
het grote verklaren is begonnen na ieder
conflict begrijpen we meer tot begrip ook
niet meer helpt en het recht van de sterkste
geldt deze woorden zijn gordijnen die
je dicht doet als je het denkraam sluit
een tijdbom wordt terloops ontploft.
Martin Beversluis
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Henry Bataille
(1872-1922)
Le mois mouillé
Par les vitres grises de la lavanderie,
J’ai vu tomber la, nuit d’automne que voilà…
Quelqu’un marche le long des fossés pleins de pluie…
Voyageur, voyageur de jadis, qui t’en vas,
A l’heure où les bergers descendent des montagnes,
Hâte-toi. – Les foyers sont éteints où tu vas,
Closes les portes au pays que tu regagnes…
La grande route est vide et le bruit des luzernes
Vient de si loin qu’il ferait peur… Dépêche-toi :
Les vieilles carrioles ont soufflé leurs lanternes…
C’est l’automne : elle s’est assise et dort de froid
Sur la chaise de paille au fond de la cuisine…
L’automne chante dans les sarments morts des vignes…
C’est le moment où les cadavres introuvés,
Les blancs noyés, flottant, songeurs, entre deux ondes,
Saisis eux-mêmes aux premiers froids soulevés,
Descendent s’abriter dans les vases profondes.
Henry Bataille poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bataille, Henry
ANNE BOLEYN (1507-1536)
It was for Anne that Henry VIII gave up the wife with whom he had lived for twenty years; it was for Anne that he broke his hitherto unbroken allegiance of England to the Pope of Rome; tl was for Anne that he braved the anger of the great powers of Europe.Yet it was this same Anne who, but two years after her marriage, was writing to her passionate lover the following heart-broken letter—while awaiting her death.
TO THE KING
SIR, Your Grace’s displeasure and my imprisonment are things so strange unto me, as what to write, or what to excuse, I am altogether ignorant. Whereas you send unto me (willing [me] to confess a truth, and to obtain your favour) by such an one whom you know to be mine ancient professed enemy. I no sooner conceived this message by him, than I rightly conceived your meaning; and, as you say, confessing a truth indeed may procure my safety, I shall with all willingness and duty perform your command.
But let not your Grace ever imagine that your poor wife will ever be brought to acknowledge a fault where not so much as a thought thereof proceeded. And to speak a truth, never prince had wife more loyal in all duty, and in all true affection, than you have ever found in Anne Boleyn; with which name and place I could willingly have contented myself, if God and your Grace’s pleasure had been so pleased. Neither did I at any time so far forget myself in my exaltation or received queenship, but that I always looked for such an alteration as now I find: for the ground of my preferment being on no surer foundation than your Grace’s fancy, the least alteration I knew was fit and sufficient to draw that fancy to some other subject. You have chosen me from a low estate to be your queen and companion, far beyond my desert or desire. If then you found me worthy of such honour, good your Grace, let not any light fancy or bad counsel of mine enemies withdraw your princely favour from me; neither let that stain, that unworthy stain, of a disloyal heart towards your good Grace, ever cast so foul a blot on your most dutiful wife, and the infant princess, your daughter.
Try me, good king, but let me have a lawful trial; and let not my sworn enemies sit as my accusers and my judges; yea, let me receive an open trial, for my truth shall fear no open shame. Then shall you see either mine innocency cleared, your suspicions and conscience satisfied, the ignominy and slander of the world stopped, or my guilt openly declared; so that, whatsoever God or you may determine of me, your Grace may be freed from an open censure; and mine offence being so lawfully proved, your Grace is at liberty, both before God and man, not only to execute worthy punishment on me, as an unlawful wife, but to follow your affection already settled on that party for whose sake I am now as I am, whose name I could some good while since have pointed unto; your Grace not being ignorant of my suspicion therein.
But if you have already determined of me; and that not only my death, but an infamous slander, must bring you the enjoying of your desired happiness; then I desire of God that he will pardon your great sin therein, and likewise my enemies the instruments thereof; and that He will not call you to a strict account for your unprincely and cruel usage of me, at his general judgementseat, where both you and myself must shortly appear; and in whose judgement, I doubt not, whatsoever the world may think of me, mine innocence shall be openly known and sufficiently cleared.
My last and only request shall be, that myself may only bear the burden of your Grace’s displeasure, and that it may not touch the innocent souls of those poor gentlemen who, as I understand, are likewise in strait imprison¬ment for my sake. If ever I have found favour in your sight, if ever the name of Anne Boleyn hath been pleasing in your ears, then let me obtain this request; and I will so leave to trouble your Grace any further; with mine earnest prayers to the Trinity, to have your Grace in his good keeping, and to direct you in all your actions. From my doleful prison in the Tower, this 6th of May. Your most loyal and ever faithful wife.
ANNE BOLEYN (1536)
fleursdumal.nl magazine
More in: Anne Boleyn, Archive A-B
P.C. Boutens
(1870-1943)
Avondwandeling
Langs de lampverlichte straten,
Onbewust als ademhalen,
Tusschen vreemde menschgelaten
Loop ik avondlijk te dwalen.
Doffe wanden wijken. Leef ik
Dieper of ondieper leven? –
Licht door lichte wezens zweef ik
Als gezamenlijk geheven.
Oogen peilen, oogen stralen
Van gedachten vluchtger, lichter
Dan waar woorden van verhalen
In de wijzen van den dichter.
Wondere geheimen kelken
Rooder monden volle boorden –
Schromen voor het ras verwelken
Der ontbloeide bloemewoorden.
Kussen konden wij en dansen
Al nachts glansbeslagen uren,
Maar wij kiezen ons verschansen
In dit klare koele turen
Waar wij geven en ontvangen
In en uit onze eenzaamheden
Schatten nooit bekend verlangen,
Levens zuivre diepste reden.
P.C. Boutens poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Boutens, P.C.
Trucage
Het is wat: een tijd waarin nog geloofd wordt,
een tijd waarin matrassen streepjes hebben,
uit kussens veertjes steken. Messen met
paarlemoeren heft trillen in geurig wildgebraad,
en van gezuiverde zinnen slaan vlammetjes.
Wij werden wie we zijn. Vermoed: achter
doorkijkspiegels worden kushandjes geblazen.
Bert Bevers
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
T.
Twee torenspitsen tanken twaalf
tellen tegenlicht tevens treitert
toeval talent telkens tegenslagen
tenenkrommend toen totems
tempels tanend talmend toezagen
trots toestonden tof tekortschoten
tekens tegenwoordig tampeloeres
tetanus teef toverstafjes trainden
tafels tegen tranen tegenstrevers
toonden taken tuitten totnogtoe
toeten toverden tepels troon
toekenning tomaten tijd totaal
tenietgedaan toekomsten toch
toegestaan tilburg tilt tot top.
Martin Beversluis
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Raid
Achter de scherven van een keukenraam tuimelt
op de vensterbank een buitelpoppetje na. Brood
bleef ongebroken. In de geurige boomgaard hijgen
verdoolde verkenners tegen een jonge laurier
uit. Ze schrikken hevig op van het ochtendlijk
genadeschot. IJlbodes talmen met de vlag
in top. Wachten op het runnen van het bloed.
Bert Bevers
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
‘Bosch onder Vreemde Vogels’
tentoonstelling sjon brands
in het ‘Jheronimus Bosch Art Center’
Zondag 24 maart t/m vrijdag 19 april 2013 in het Jheronimus Bosch Art Center, Jeroen Boschplein 2, ’s Hertogenbosch
De ‘vreemde vogels’ van Sjon Brands, beeldend kunstenaar uit Tilburg, strijken dit voorjaar vrolijk neer in een landschap waar zij zich bijzonder thuis voelen: het Jeroen Bosch museum in Den Bosch. Deze merkwaardige beesten lijken onbekommerd de spot te drijven met ons ‘arme’ mensen. Het zijn stuk voor stuk indringende beelden opgebouwd uit afvalmateriaal, met toeters en veren, glazen ogen en koperen poten. Kortom, uit alles wat men op straat en in huis kan vinden. Het is een bos bonte karikaturen van ons menselijk bestaan.
De speelse tentoonstelling ‘Bosch onder Vreemde Vogels’ toont ons vierentwintig kleurrijke vreemde vogels. “Als kunstenaar ben ik altijd geboeid geweest door menselijke onvolkomenheden, laat ik maar zeggen menselijke ondeugden. Dat is leuk, dat is humor, het goed bedoelen en er bitter weinig van maken. Kijk maar om je heen. Kijk maar naar vogels. Vogels die ons elke morgen wakker schreeuwen en die net als mensen volop kwetteren, vrolijk zingen, ruzie maken en elkaar proberen te verleiden. Zie maar Jeroen Bosch met zijn vlijmscherpe oog voor onze ondeugden.” En inderdaad, de vogels op deze tentoonstelling hebben iets stouts, het zijn vertederende, schijnbaar onschuldige wezens, die allen op hun eigen manier verwijzen naar menselijke eigenaardigheden, die het leven soms zwaar, maar wel de moeite waard maken.
Het ‘Jheronimus Bosch Art Center’ is van maandag t/m zondag geopend tussen 12.00 en 17.00 uur. Inlichtingen: www.jheronimusbosch-artcenter.nl en www.sjonbrands.nl.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Brands, Sjon, FDM Art Gallery, Sjon Brands, Theater van de Verloren Tijd
Henry Bataille
(1872-1922)
Le passé, c’est un second coeur qui bat en nous . . .
Le passé, c’est un second coeur qui bat en nous…
on l’entend, dans nos chairs, rythmer à petits coups,
sa cadence, pareille à l’autre coeur, -plus loin,
l’espace est imprécis où ce coeur a sa place,
mais on l’entend, comme un grand écho, néanmoins,
alimenter le fond de l’être et sa surface.
Il bat. Quand le silence en nous se fait plus fort
cette pulsation mystérieuse est là
qui continue… Et quand on rêve il bat encor,
et quand on souffre il bat, et quand on aime il bat…
Toujours ! C’est un prolongement de notre vie…
Mais si vous recherchez, pour y porter la main,
où peut être la source heureuse et l’eurythmie
de son effluve… Rien !… Vous ne trouverez rien
sous les doigts… Il échappe. Illusion… Personne
ne l’a trouvé jamais… Il faut nous contenter
d’en sentir, à coups sourds, l’élan précipité,
dans les soirs trop humains où ce grand coeur résonne.
Le passé! Quel mot vain! C’est du présent -très flou,
c’est du présent de second plan, et voilà tout.
Il n’est pas vrai que rien jamais soit effacé.
Le passé n’est jamais tout à fait le passé.
N’avez-vous pas senti comme il rôde partout,
et tangible ? Il est là, lucide, clairvoyant,
non pas derrière nous, comme on croit, mais devant.
L’ombre de ce qui fut devant nous se projette
sur le chemin qui va, sur l’acte qui s’éveille.
Ce qui est mort est encor là qui nous précède, –
comme le soir on voit, au coucher du soleil,
les formes qu’on avait peu à peu dépassées
envoyer leur grande ombre au loin, sur les allées,
sur tout votre avenir, plaines, taillis, campagnes !
Et s’en aller toucher de l’aile les montagnes…
Ainsi, tout ce qui fut, jeunesse, enfance, amour,
tout danse devant moi sa danse heureuse ou triste.
Rien derrière !… Le groupe est là qui vole et court.
Mais j’ai beau me hâter, la distance persiste
entre nous deux… Tel je m’en vais, épris du bleu
lointain, et quelquefois si je titube un peu
ce n’est pas que le sol sous mes pas se dérobe,
c’est que parmi le soir, les yeux plein de passé,
ô toi qui vas devant, Souvenir cadencé,
j’ai marché sur la traîne immense de ta robe !
Henry Bataille poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bataille, Henry
Laatste rol
In memoriam Jeroen Willems (15-11-1962- 3-12-2012), acteur
Je speelt je laatste rol
je laatste wedstrijd en
het maakt niet uit of je
nu acteur of scheidsrechter
bent je speelt voor het
laatst ongeacht of je dood
gaat door wat vijftienjarige
jongens of een hartstilstand
werkt anders ook heel goed
er schuilt veel onrecht in
leven in elk mens zeker
twee wedstrijden en zo’n
vijfhonderd rollen het kan
voor iedereen vandaag nog
waar zijn dat je die laatste
wedstrijd speelt en dan
doodgetrapt wordt op het
veld je speelt een laatste rol
sterft op het hoogste podium.
Martin Beversluis
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature