Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Man met regenscherm
Bij een tekening van Fernand Khnopff
Valt een bui. Langs hem heen. 1884.
Van hedendaags belang ontdaan is hier meneer
Edmond Picard slechts prachtig weggezette man
die een verzonnen zwezerik van kalf at, en volgens mij
dronk hij daarna nog lui wat bier.
Dat toch de wereld kaal is. Gedachte. Half op weg.
Zijn hoofd zit vol waardinnenboezem en potdicht
van de Wagnerdeunen. Hij is regenschermglad
van zin in meer. Heet wat zich daar vlak voor hem
in een plas legt nu nog schaduw of past in dit weer
een ander woord? Zwijgend als vermoord kijkt hij
schuw van alle leegte amper schamper
Bert Bevers gedichten
uit In de buurt van de wereld, Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom, 2006
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
MARTIN BEVERSLUIS
Tijdbom
Woorden zijn gordijnen die je toedoet
zodra het spektakel is afgelopen het
waren mooie beelden een stuk of acht
jongens die in het midden van de nacht
iemand aanvielen en helemaal verrot
schopten na de daden komen dan altijd
de woorden die van afschuw het eerst
dan is het gevaar geweken kunnen we
de toedracht gaan verklaren deze tijden
zijn van teruggang en onbegrip dat vatten
we onvermijdelijk persoonlijk op hoe kan
dit mij overkomen een frustratio die er
toe doet die smeekt om een uitlaatklep
het grote verklaren is begonnen na ieder
conflict begrijpen we meer tot begrip ook
niet meer helpt en het recht van de sterkste
geldt deze woorden zijn gordijnen die
je dicht doet als je het denkraam sluit
een tijdbom wordt terloops ontploft.
Martin Beversluis poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Ghanaian poet Kofi Awoonor
died during attack at Nairobian shopping mall
23 september 2013
Ghanaian poet Professor Kofi Awoonor has died during the attack at Nairobian shopping centre Westgate Mall. He died on Saturday, aged 78, from injuries sustained in the attack in Nairobi.
Kofi Awoonor was in Nairobi to speak at the Storymoja Hay Festival, a four-day international litarary festival. Performers were also Ghanaian poets Nii Parkes and Kwame Dawes. Awoonor was due to perform on this festival on Saturday evening.
Awoonor was born in 1935 and became known for his poetry, inspired by the oral poetry of his native Ewe tribe. Awoonor gained a masters degree in literature at London University in 1970. His second collection of poetry, Night of My Blood, was published in 1971, a series of poems that explore his roots of colonialism and foreign rule in Africa.
His son was also shot, but has later been discharged from hospital.
Kofi Awoonor
Songs of Sorrow
I
Dzogbese Lisa has treated me thus
It has led me among the sharps of the forest
Returning is not possible
And going forward is a great difficulty
The affairs of this world are like the chameleon faeces
Into which I have stepped
When I clean it cannot go.
I am on the world’s extreme corner,
I am not sitting in the row with the eminent
But those who are lucky
Sit in the middle and forget
I am on the world’s extreme corner
I can only go beyond and forget.
My people, I have been somewhere
If I turn here, the rain beats me
If I turn there the sun burns me
The firewood of this world
Is for only those who can take heart
That is why not all can gather it.
The world is not good for anybody
But you are so happy with your fate;
Alas! the travelers are back
All covered with debt.
II
Something has happened to me
The things so great that I cannot weep
I have no sons to fire the gun when I die
And no daughter to wail when I close my mouth
I have wandered on the wilderness
The great wilderness men call life
The rain has beaten me,
And the sharp stumps cut as keen as knives
I shall go beyond and rest.
I have no kin and no brother,
Death has made war upon our house;
And Kpeti’s great household is no more,
Only the broken fence stands;
And those who dared not look in his face
Have come out as men.
How well their pride is with them.
Let those gone before take note
They have treated their offspring badly.
What is the wailing for?
Somebody is dead. Agosu himself
Alas! a snake has bitten me
My right arm is broken,
And the tree on which I lean is fallen.
Agosi if you go tell them,
Tell Nyidevu, Kpeti, and Kove
That they have done us evil;
Tell them their house is falling
And the trees in the fence
Have been eaten by termites
That the martels curse them.
Ask them why they idle there
While we suffer, and eat sand.
And the crow and the vulture
Hover always above our broken fences
And strangers walk over our portion.
Publications
1964 Rediscovery and Other Poems (poetry)
1971 Night of My Blood (poetry)
1971 This Earth, My Brother … An Allegorical Tale of Africa (novel)
1972 Come Back, Ghana
1973 Ride Me, Memory (poetry)
1975 The Breast of the Earth: A Survey of the History, Culture and Literature of Africa South of the Sahara
1978 The House by the Sea (poetry)
1984 The Ghana Revolution: A Background Account from a Personal Perspective
1987 Until the Morning After: Collected Poems (poetry)
1990 Ghana: A Political History from Pre-European to Modern Times
1992 Comes the Voyager at Last: A Tale of Return to Africa (novel)
1992 The Latin American and Caribbean Notebook (poetry)
1994 Africa, the Marginalized Continent
2002 Herding the Lost Lamb (poetry)
2006 The African Predicament: Collected Essays
# More Ghanaian poetry on website POETRY FOUNDATION GHANA
# Website Hay Festival Nairobi
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, In Memoriam
.jpg)
Delmira Agustini
(1886-1914)
Al Claro De Luna
La luna es pálida y triste, la luna es exangüe y yerta.
La media luna figúraseme un suave perfil de muerta…
Yo que prefiero a la insigne palidez encarecida
De todas las perlas árabes, la rosa recién abierta,
En un rincón del terruño con el color de la vida,
Adoro esa luna pálida, adoro esa faz de muerta!
Y en el altar de las noches, como una flor encendida
Y ebria de extraños perfumes, mi alma la inciensa rendida.
Yo sé de labios marchitos en la blasfemia y el vino,
Que besan tras de la orgia sus huellas en el camino;
Locos que mueren besando su imagen en lagos yertos…
Porque ella es luz de inocencia, porque a esa luz misteriosa
Alumbran las cosas blancas, se ponen blancas las cosas,
Y hasta las almas más negras toman clarores inciertos!
Delmira Augustini poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Agustini, Delmira, Archive A-B
MARTIN BEVERSLUIS
T.
Twee torenspitsen tanken twaalf
tellen tegenlicht tevens treitert
toeval talent telkens tegenslagen
tenenkrommend toen totems
tempels tanend talmend toezagen
trots toestonden tof tekortschoten
tekens tegenwoordig tampeloeres
tetanus teef toverstafjes trainden
tafels tegen tranen tegenstrevers
toonden taken tuitten totnogtoe
toeten toverden tepels troon
toekenning tomaten tijd totaal
tenietgedaan toekomsten toch
toegestaan tilburg tilt tot top.
Martin Beversluis poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Bij het bekijken van een foto van mijn
overleden vader als nog jonge man
Langs het jaagpad van verleden in alle soorten
klank tegen verval verweer. Kleine blonde Mariandl,
toe ga met mij eens aan de wandel, want zo alleen
te lopen is heus niets gedaan.
Hoe we oude liedjes zongen tot het vroeger
werd, ze nauwelijks meer klonken. Hoe ik in mijmeringen
gelukkig nog met papa loop, hand in hand, soms ook al los.
Nozel en stuimig, tot later ongeschikt voor jeugd.
Hoe pauwblauw de nacht zich opricht.
Bert Bevers
© Bert Bevers: verschenen in Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Avondmaal
Bij het schilderij van Michael Triegel
Strak van zwartheid achterdoek. Of is het voorhang?
Wat zit hij daar te kijk in gillende stilte, aan een tafel
met mooi geplooid laken erover en ruimte voor
wel dertien man alleen. Zijn gezicht onbeschreven blad,
de haren eromheen lijken verse wondkorst als water
dat aan de randen van ruige sloten schoorvoetend ijs wordt.
Achter zijn rug onbekende steden, verzonnen plattegronden,
gekneusde dromen, krimpende en ruimende einders.
Als beloning voor deugdzaam leven een kers, een erg rode.
Vrucht van paradijs naast lege glazen. Hij vraagt zich af
of je kunt stoppen met springen. Agnus Dei. Ontferm u
Bert Bevers
© Bert Bevers: verschenen in Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7
fleursdmal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
.jpg)
Delmira Agustini
(1886-1914)
Mi Musa Triste
Vagos preludios. En la noche espléndida
Su voz de perlas una fuente calla,
Cuelgan las brisas sus celestes pifanos
En el follaje. Las cabezas pardas
De los búhos acechan.
Las flores se abren más, como asombradas.
Los cisnes de marfil tienden los cuellos
En las lagunas pálidas.
Selene mira del azul. Las frondas
Tiemblan… y todo! hasta el silencio, calla…
Es que ella pasa con su boca triste
Y el gran misterio de sus ojos de ámbar,
A través de la noche, hacia el olvido,
Como una estrella fugitiva y blanca.
Como una destronada reina exótica
De bellos gestos y palabras raras.
Horizontes violados sus ojeras
Dentro sus ojos–dos estrellas de ámbar–
Se abren cansados y húmedos y tristes
Como llagas de luz que quejaran.
Es un dolor que vive y que no espera,
Es una aurora gris que se levanta
Del gran lecho de sombras de la noche,
Cansada ya, sin esplendor, sin ansias
Y sus canciones son como hadas tristes
Alhajadas de lágrimas…
Delmira Augustini poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Agustini, Delmira, Archive A-B
Gabriele D’Annunzio
(1863-1938)
Sopra un erotik
Voglio un amore doloroso, lento,
che lento sia come una lenta morte,
e senza fine (voglio che più forte
sia de la morte) e senza mutamento.
Voglio che senza tregua in un tormento
occulto sian le nostre anime assorte;
e un mare sia presso a le nostre porte,
solo che pianga in un silenzio intento.
Voglio che sia la torre alta granito,
ed alta sia così che nel sereno
sembri attingere il grande astro polare.
Voglio un letto di porpora, e trovare
in quell’ombra giacendo su quel seno,
come in fondo a un sepolcro l’Infinito.
Pace
Pace, pace! La bella Simonetta
adorna del fugace emerocàllide
vagola senza scorta per le pallide
ripe cantando nova ballatetta.
Le colline s’incurvano leggiere
come le onde del vento nella sabbia
del mare e non fanno ombra, quasi d’aria.
L’Arno favella con la bianca ghiaia,
recando alle Nereidi tirrene
il vel che vi bagnò forse la Grazia,
forse il velo onde fascia
la Grazia questa terra di Toscana
escita della casalinga lana
che fu l’arte sua prima.
Pace, pace! Richiama la tua rima
nel cor tuo come l’ape nel tuo bugno.
Odi tenzon che in su l’estremo giugno
ha la cicala con la lodoletta!
Voglio un amore doloroso di
Voglio un amore doloroso, lento,
che lento sia come una lenta morte,
e senza fine (voglio che più forte
sia della morte) e senza mutamento.
Voglio che senza tregua in un tormento
occulto sian le nostre anime assorte;
e un mare sia presso a le nostre porte,
solo, che pianga in un silenzio intento.
Voglio che sia la torre alta granito,
ed alta sia così che nel sereno
sembri attingere il grande astro polare.
Voglio un letto di porpora, e trovare
in quell’ombra giacendo su quel seno,
come in fondo a un sepolcro, l’infinito.
Gabriele D’Annunzio poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, D'Annunzio, Gabriele
Charlotte Brontë
(1816 -1855)
The Wife’s Will
Sit still–a word–a breath may break
(As light airs stir a sleeping lake)
The glassy calm that soothes my woes–
The sweet, the deep, the full repose.
O leave me not! for ever be
Thus, more than life itself to me!
Yes, close beside thee let me kneel–
Give me thy hand, that I may feel
The friend so true–so tried–so dear,
My heart’s own chosen–indeed is near;
And check me not–this hour divine
Belongs to me–is fully mine.
‘Tis thy own hearth thou sitt’st beside,
After long absence–wandering wide;
‘Tis thy own wife reads in thine eyes
A promise clear of stormless skies;
For faith and true love light the rays
Which shine responsive to her gaze.
Ay,–well that single tear may fall;
Ten thousand might mine eyes recall,
Which from their lids ran blinding fast,
In hours of grief, yet scarcely past;
Well mayst thou speak of love to me,
For, oh! most truly–I love thee!
Yet smile–for we are happy now.
Whence, then, that sadness on thy brow?
What sayst thou? “We muse once again,
Ere long, be severed by the main!”
I knew not this–I deemed no more
Thy step would err from Britain’s shore.
“Duty commands!” ‘Tis true–’tis just;
Thy slightest word I wholly trust,
Nor by request, nor faintest sigh,
Would I to turn thy purpose try;
But, William, hear my solemn vow–
Hear and confirm!–with thee I go.
“Distance and suffering,” didst thou say?
“Danger by night, and toil by day?”
Oh, idle words and vain are these;
Hear me! I cross with thee the seas.
Such risk as thou must meet and dare,
I–thy true wife–will duly share.
Passive, at home, I will not pine;
Thy toils, thy perils shall be mine;
Grant this–and be hereafter paid
By a warm heart’s devoted aid:
‘Tis granted–with that yielding kiss,
Entered my soul unmingled bliss.
Thanks, William, thanks! thy love has joy,
Pure, undefiled with base alloy;
‘Tis not a passion, false and blind,
Inspires, enchains, absorbs my mind;
Worthy, I feel, art thou to be
Loved with my perfect energy.
This evening now shall sweetly flow,
Lit by our clear fire’s happy glow;
And parting’s peace-embittering fear,
Is warned our hearts to come not near;
For fate admits my soul’s decree,
In bliss or bale–to go with thee!
.jpg)
Currer Bell (Charlotte Brontë) poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: - Archive Tombeau de la jeunesse, Anne, Emily & Charlotte Brontë, Archive A-B, Brontë, Anne, Emily & Charlotte
Anne Boleyn
(1507?-1536)
Defiled is my name full sore
Through cruel spite and false report,
That I may say for evermore,
Farewell, my joy! Adieu comfort!
For wrongfully ye judge of me
Unto my fame a mortal wound,
Say what ye list, it will not be,
Ye seek for that can not be found.
Anne Boleyn poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Anne Boleyn, Archive A-B
Tijdbom
Woorden zijn gordijnen die je toedoet
zodra het spektakel is afgelopen het
waren mooie beelden een stuk of acht
jongens die in het midden van de nacht
iemand aanvielen en helemaal verrot
schopten na de daden komen dan altijd
de woorden die van afschuw het eerst
dan is het gevaar geweken kunnen we
de toedracht gaan verklaren deze tijden
zijn van teruggang en onbegrip dat vatten
we onvermijdelijk persoonlijk op hoe kan
dit mij overkomen een frustratio die er
toe doet die smeekt om een uitlaatklep
het grote verklaren is begonnen na ieder
conflict begrijpen we meer tot begrip ook
niet meer helpt en het recht van de sterkste
geldt deze woorden zijn gordijnen die
je dicht doet als je het denkraam sluit
een tijdbom wordt terloops ontploft.
Martin Beversluis
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature