Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Katharine Lee Bates
(1859-1929)
Blood Road
The Old Year groaned as he trudged away,
His guilty shadow black on the snow,
And the heart of the glad New Year turned grey
At the road Time bade him go.
“O Gaffer Time, is it blood-road still?
Is the noontide dark as the stormy morn?
Is man’s will yet as a wild beast’s will?
When shall the Christ be born?”
He laughed as he answered, grim Gaffer Time,
Whose laugh is sadder than all men’s moan.
“That name rides high on our wrath and crime,
For the Light in darkness shone.
“And thou, fair youngling, wilt mend the tale?”
The New Year stared on the misty word,
Where at foot of a cross all lustrous pale
Men raged for their gods of gold.
“Come back, Old Year, with thy burden bent.
Come back and settle thine own dark debt.”
“Nay, let me haste where the years repent,
For I’ve seen what I would forget.”
“And I, the first of a stately train,
The tramp of a century heard behind,
Must I be fouled with thy murder-stain?
Is there no pure path to find?”
The Old Year sneered as he limped away
To the place of his penance dim and far.
The New Year stood in the gates of day,
Crowned with the morning star.
Katharine Lee Bates poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, CLASSIC POETRY
Ellis Parker Butler
(1869-1937)
Circumstantial Evidence
She does not mind a good cigar
(The kind, that is, I smoke);
She thinks all men quite stupid are,
(But laughs whene’er I joke).
She says she does not care for verse
(But praises all I write);
She says that punning is a curse,
(But then mine are so bright!)
She does not like a big moustache
(You see that mine is small);
She hates a man with too much “dash,”
(I scarcely dash at all!)
She simply dotes on hazel eyes
(And mine, you note, are that);
She likes a man of portly size;
(Gad! I am getting fat!)
She says champagne is made to drink;
(In this we quite agree!)
And all these symptoms make me think
Sweet Kate’s in love with me.
Ellis Parker Butler poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, CLASSIC POETRY
Tweespraak aan rivier
Weet je nog? De droom van de stroom door het huis?
Wat?
Van de openende deuren, en de daarachter weer
openende deuren? Van het licht op het water?
Zijn er nog grenzen?
Meer dan ooit. Iedere stroom heeft zijn eigen grens.
Alleen juiste wachtwoorden helpen.
Weet je nog toen we hier voor het eerst waren?
Ja, de geschiedenis was nog niet begonnen.
Het duurde lang voor de rivier haar bedding vond.
Een boom dreef langs. Nog groen, met een vogelnest.
Alleen de oudste sporen leiden overal heen.
Droom.
Kijk me niet zo aan.
Droom.
Maar hoe gaat dat dan?
Zoals as valt op asfalt.
Bert Bevers
Verschenen in Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, Antwerpen, maart 2016
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Passer domesticus
Zijn schroomvol hopen op een kleine holte
onder schuine dakpannen vergt steeds meer
tijd. Hij hunkert naar nabijheid van toonloos
dorre struiken, naar van kreupelhout de lege
grijste. Het vaakst zie ik hem nog in de Zoo.
Daar kronkelt in hoekjes hout dat hij graag
heeft, wordt hij door papegaaien bij het eten
in hun kooien als een kleine broer aanvaard.
Slapen zie ik hem nooit. Om het stoere snaveltje
glanst constant een vogeltjesglimlach. Hij hupt
en roetsjt met graagte in de buurt. Hij wil meer.
Hij wil u wel nabij zijn maar toch niet al te zeer.
Bert Bevers
Uit: Eigen terrein – Gedichten 1998-2013, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 2013
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Anne Bradstreet
(1612-1672)
By Night When Others Soundly Slept
By night when others soundly slept
And hath at once both ease and Rest,
My waking eyes were open kept
And so to lie I found it best.
I sought him whom my Soul did Love,
With tears I sought him earnestly.
He bow’d his ear down from Above.
In vain I did not seek or cry.
My hungry Soul he fill’d with Good;
He in his Bottle put my tears,
My smarting wounds washt in his blood,
And banisht thence my Doubts and fears.
What to my Saviour shall I give
Who freely hath done this for me?
I’ll serve him here whilst I shall live
And Loue him to Eternity
Anne Bradstreet poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bradstreet, Anne
Anne Bradstreet
(1612-1672)
The Author to Her Book
Thou ill-form’d offspring of my feeble brain,
Who after birth didst by my side remain,
Till snatched from thence by friends, less wise than true,
Who thee abroad, expos’d to publick view,
Made thee in raggs, halting to th’ press to trudge,
Where errors were not lessened (all may judg).
At thy return my blushing was not small,
My rambling brat (in print) should mother call,
I cast thee by as one unfit for light,
Thy Visage was so irksome in my sight;
Yet being mine own, at length affection would
Thy blemishes amend, if so I could:
I wash’d thy face, but more defects I saw,
And rubbing off a spot, still made a flaw.
I stretched thy joynts to make thee even feet,
Yet still thou run’st more hobling then is meet;
In better dress to trim thee was my mind,
But nought save home-spun Cloth, i’ th’ house I find.
In this array ’mongst Vulgars mayst thou roam.
In Criticks hands, beware thou dost not come;
And take thy way where yet thou art not known,
If for thy Father askt, say, thou hadst none:
And for thy Mother, she alas is poor,
Which caus’d her thus to send thee out of door.
Anne Bradstreet poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bradstreet, Anne
Ellis Parker Butler
(1869-1937)
An Exception
In all romances, old and new,
And in all lover’s rhymes
I find one rule that has held true
Since prehistoric times.
The lover must, if he indeed
Be hit by Cupid’s dart,
Grow pale, sigh much, neglect his food,
And wholly lose his heart.
Now fain would I abide this rule
But I, forsooth, grow red
And hot, and stammer like a fool,
And only lose my head.
Ellis Parker Butler poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, CLASSIC POETRY
Musée de l’Orangerie, Paris
Apollinaire, the vision of the poet
Until 18 July 2016
The exhibition Apollinaire, the Eyes of the Poet looks at the period between 1902 and 1918 when Guillaume Apollinaire was active as an art critic. This period of fifteen years, seemingly a brief span, would in fact see a prodigious concentration of schools, manifestos, experiments and discoveries flourishing throughout the arts. Apollinaire’s character, his artistic sensitivity and his insatiable curiosity, made him a witness, a participant and a privileged intermediary in the turbulent times of the early 20th century. With a keen eye for discovering the art of his time, Apollinaire “defined once and for all the approach of artists like Matisse, Derain, Picasso and Chirico (…) using intellectual surveying techniques not seen since Baudelaire” Breton declared in 1952.
The aim of this exhibition is to recognise the important effect that this poet-critic’s discerning eye had on his era, in much the same way as Baudelaire and Mallarmé had on theirs.
Poet, critic, friend of artists and one of the first to discover African arts, Apollinaire proved to be a key player in the aesthetic revolution that led to the birth of modern art.
This exhibition aims to explore Apollinaire’s mental and aesthetic universe through a thematic display: from Douanier Rousseau to Matisse, Picasso, Braque and Delaunay, from Cubism to Orphism and Surrealism, from academic sources to modernity, from tribal arts to popular arts. One section will highlight in particular the poet’s links with Picasso.
The exhibition sits quite naturally in the Musée de l’Orangerie alongside the works collected by his friend Paul Guillaume, whom Apollinaire introduced into the avant-garde circles, and whose adviser he became.
Musée de l’Orangerie
Jardin des Tuileries
Place de la Concorde
Paris fr
+33 (0)1 44 77 80 07
+33 (0)1 44 50 43 00
Jours et horaires d’ouverture
Ouvert de 9h à 18h
Dernier accès : 17h15
Fermé le mardi
# Website: Le musée de l’Orangerie
fleursdumal.nl magazine
More in: Apollinaire, Guillaume, Archive A-B, Art & Literature News, Art Criticism, Exhibition Archive, FDM in Paris, SURREALISM
Anne Bradstreet
(1612-1672)
Before The Birth Of One Of Her Children
All things within this fading world hath end,
Adversity doth still our joys attend;
No ties so strong, no friends so dear and sweet,
But with death’s parting blow is sure to meet.
The sentence past is most irrevocable,
A common thing, yet oh, inevitable.
How soon, my Dear, death may my steps attend.
How soon’t may be thy lot to lose thy friend,
We both are ignorant, yet love bids me
These farewell lines to recommend to thee,
That when that knot’s untied that made us one,
I may seem thine, who in effect am none.
And if I see not half my days that’s due,
What nature would, God grant to yours and you;
The many faults that well you know
I have Let be interred in my oblivious grave;
If any worth or virtue were in me,
Let that live freshly in thy memory
And when thou feel’st no grief, as I no harms,
Yet love thy dead, who long lay in thine arms.
And when thy loss shall be repaid with gains
Look to my little babes, my dear remains.
And if thou love thyself, or loved’st me,
These O protect from step-dame’s injury.
And if chance to thine eyes shall bring this verse,
With some sad sighs honour my absent hearse;
And kiss this paper for thy love’s dear sake,
Who with salt tears this last farewell did take.
Anne Bradstreet poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bradstreet, Anne
Scenario voor een vermoeden
Zij die verbeiden worden oud. Eensluidend betoog
voor andere nachten. Uit gangen van verlangen
recepten voor een terugval. Hoe reëler de illusies,
hoe gretiger de mensen zijn. Met een wijder geheel
nog het blijst zijn mannen in aarzelende laarzen.
Er zijn er met gedachten van gummi, er zijn er
met gedachten van steen. En geen wijst een weg.
Bert Bevers
Uit: Eigen terrein – Gedichten 1998-2013, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 2013
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Bezoek
Dat er verlangen was naar het verwante hart.
Dicht geluk. Nabijheid is de doofheid van moeders.
Je bent ervan en weg van ze, als een hesp
gerookt in zaagsel van beukenhout.
Dat je denkt. Een geschenk is dit. Gekregen
van. Of gevonden, uit een zinnige boodschap
van leegte. Soms. Soms spijkerharde twijfel.
Niet altijd. Dat het na ons stil zou vallen.
Vraagteken. Punt. Langs onvermoede lijnen
gaat alles door. Verleden is elders.
Dat ze zegt dat ze ’s avonds op mocht. Dat ze
vijf was. Er zou iets bijzonders gaan gebeuren.
Maandagavond is het. 3 mei 1937. Er komt
een luchtschip over de stad. Een zeppelin.
Daar moest van oma naar gekeken, want
nie wieder. Met slaperige ogen dat ze keek
uit het raam van de kamer boven. Weg. Al lang.
De lichtjes. Maar ze ziet ze zo nog over glijden.
Dat pa nu al elf jaar dood is. Op het lijstje
om zijn foto stof. Ze is niet zo’n poets.
Haar kanarie heet Appeltje. Hij is gek
op zijn naam, en mag niet op de tocht.
Uit het keukenraam volgt zij vogels buiten.
Tussen merel en lijster weet ze geen verschil.
Dat mijn trein terug naar huis om tien over half
acht gaat. Ze vond het leuk dat ik er was
en niet erg dat ik ging. Haar favoriete serie
op tv begint op het moment dat ik vertrek.
Bert Bevers
Uit: Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Henry Bataille
(1872 – 1922)
Les Trains
Les trains rêvent dans la rosée, au fond des gares…
Ils rêvent des heures, puis grincent et démarrent…
J’aime les trains mouillés qui passent dans les champs,
Ces longs convois de marchandises bruissant,
Qui pour la pluie ont mis leurs lourds manteaux de bâches,
Ou qui dorment la nuit entière dans les garages…
Et les trains de bestiaux où beuglent mornement
Des bêtes qui se plaignent au village natal…
Tous ces grands wagons gris, hermétiques et clos,
Dont le silence luit sous l’averse automnale,
Avec leurs inscriptions effacées, leurs repos
Infinis, leurs nuits abandonnées, leurs vitres pâles…
Oh ! le balancement. des falots dans l’aurore !…
Une machine est là qui susurre et somnole…
Une face se montre et relaisse le store…
Et la petite gare où tinte une carriole…
Belloy, Sours, Clarigny, Gagnac et la banlieue…
Oh ! les wagons éteints où l’on entend des souffles !
La palpitation des lampes au voile bleu…
Le train qu’on croise et qui nous dit qu’il souffre,
Tandis que nous fronçons le sourcil dans nos coins,
Et nous laisse étonnés de son prolongement…
Oh ! dans la halte verte où l’on entend les cailles,
Le son du timbre triste et solitaire !… Et puis
Les voies bloquées avec au loin un sifflet qui tressaille,
Les signaux réguliers dans le dortoir des nuits…
Des appels mystérieux que l’on ne comprend pas…
Et, — oh ! surtout ! — après des bercements sans fin,
Où l’âme s’est donnée comme en une brisure,
L’entrée retentissante, avec un bruit d’airain,
De tout l’effort joyeux et bondissant du train,
Dans les grandes villes pleines de murmures !…
C’est là que vient se casser net le pur rayon
Qui m’a conduit d’un rêve à l’autre par le monde,
Rails infinis, sous le beau clair de lune et les fourgons,
A qui j’ai confié l’amertume profonde
De tous mes chers départs et tant d’enchantements…
J’aime les trains mouillés qui passent dans les champs.
Henry Bataille poésie
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bataille, Henry
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature