Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Song of the American Indian
Stranger, stay, nor wish to climb
The heights of yonder hills sublime;
For there strange shapes and spirits dwell,
That oft the murmuring thunders swell,
Of power from the impending steep
To hurl thee headlong to the deep;
But secure with us abide,
By the winding river’s side;
Our gladsome toil, our pleasures share,
And think not of a world of care.
The lonely cayman, where he feeds
Among the green high-bending reeds,
Shall yield thee pastime; thy keen dart
Through his bright scales shall pierce his heart.
Home returning from our toils,
Thou shalt bear the tiger’s spoils;
And we will sing our loudest strain
O’er the forest-tyrant slain!
Sometimes thou shalt pause to hear
The beauteous cardinal sing clear;
Where hoary oaks, by time decayed,
Nod in the deep wood’s pathless glade;
And the sun, with bursting ray,
Quivers on the branches gray.
By the river’s craggy banks,
O’erhung with stately cypress-ranks,
Where the bush-bee hums his song,
Thy trim canoe shall glance along.
To-night at least, in this retreat,
Stranger! rest thy wandering feet;
To-morrow, with unerring bow,
To the deep thickets fearless we will go.
William Lisle Bowles
(1762 – 1850)
Song of the American Indian
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, #Archive Native American Library, Archive A-B, Archive A-B, Cowboys and Indians, Racism, Western Fiction
Houvast
Kennen wij niets meer dan nagebootste
gebarentaal? Soms, soms is de waarheid
moeilijk. Bij een vraag als Spant de boog
de pees, of kromt de pees de boog? is ons
de grens van wetten te vaag. Er is geen
weerstand zonder tekenen aan de wand.
Van verbeelding geven zij misleidende
straling af, als fosforstronken in het woud.
Houvast: de cartografie van het geheugen,
het register van de weemoed. En natuurlijk,
sterk en zacht als gepolijst olijvenhout,
de eeuwigheid. Die eeuwigheid. ‘O’ zegt
de een er voor, en ‘Ach’ de ander….
Bert Bevers
Houvast
Verschenen in de uitgave ter herdenking van Erik Heyman (1960-2010),
Voorspel, Liedekerke/Aalst, 2010
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert
Winters erfrecht
Gesloten luiken, gezegende ogen.
Het mededogen van sneeuw
verrast zelfs kinderen.
Er gaat geen eeuw voorbij
als er niets gebeurt.
Geheugen van geuren
is legendarisch.
Bert Bevers
Winters erfrecht
Eigen terrein,
Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 2013
• fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert
The Dying Slave
Faint-gazing on the burning orb of day,
When Afric’s injured son expiring lay,
His forehead cold, his labouring bosom bare,
His dewy temples, and his sable hair,
His poor companions kissed, and cried aloud,
Rejoicing, whilst his head in peace he bowed:—
Now thy long, long task is done,
Swiftly, brother, wilt thou run,
Ere to-morrow’s golden beam
Glitter on thy parent stream,
Swiftly the delights to share,
The feast of joy that waits thee there.
Swiftly, brother, wilt thou ride
O’er the long and stormy tide,
Fleeter than the hurricane,
Till thou see’st those scenes again,
Where thy father’s hut was reared,
Where thy mother’s voice was heard;
Where thy infant brothers played
Beneath the fragrant citron shade;
Where through green savannahs wide
Cooling rivers silent glide,
Or the shrill cicalas sing
Ceaseless to their murmuring;
Where the dance, the festive song,
Of many a friend divided long,
Doomed through stranger lands to roam,
Shall bid thy spirit welcome home!
Fearless o’er the foaming tide
Again thy light canoe shall ride;
Fearless on the embattled plain
Thou shalt lift thy lance again;
Or, starting at the call of morn,
Wake the wild woods with thy horn;
Or, rushing down the mountain-slope,
O’ertake the nimble antelope;
Or lead the dance, ‘mid blissful bands,
On cool Andracte’s yellow sands;
Or, in the embowering orange-grove,
Tell to thy long-forsaken love
The wounds, the agony severe,
Thy patient spirit suffered here!
Fear not now the tyrant’s power,
Past is his insulting hour;
Mark no more the sullen trait
On slavery’s brow of scorn and hate;
Hear no more the long sigh borne
Murmuring on the gales of morn!
Go in peace; yet we remain
Far distant toiling on in pain;
Ere the great Sun fire the skies
To our work of woe we rise;
And see each night, without a friend,
The world’s great comforter descend!
Tell our brethren, where ye meet,
Thus we toil with weary feet;
Yet tell them that Love’s generous flame,
In joy, in wretchedness the same,
In distant worlds was ne’er forgot;
And tell them that we murmur not;
Tell them, though the pang will start,
And drain the life-blood from the heart,—
Tell them, generous shame forbids
The tear to stain our burning lids!
Tell them, in weariness and want,
For our native hills we pant,
Where soon, from shame and sorrow free,
We hope in death to follow thee!
William Lisle Bowles
(1762 – 1850)
The Dying Slave
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, *Archive African American Literature, Archive A-B, Archive A-B, Black Lives Matter, Racism
William Blake’s Universe
until 19 May 2024
Discover William Blake’s universe and a constellation of European artists seeking spirituality in their lives and art in response to war, revolution and political turbulence.
Sometimes seen as an eccentric figure or lone genius, William Blake’s Universe is the first exhibition to explore Blake’s boundless imagination in the context of wider trends and themes in European art including romanticism, mysticism and ideas of spiritual regeneration.
This timely new exhibition brings together the largest-ever display of works by the radical British artist, printmaker and poet from our own collection, alongside artworks by his European contemporaries such as the German romantic painters Philipp Otto Runge and Caspar David Friedrich – many of which have never been displayed publicly in the UK until now.
Though these artists never met or connected in their lifetimes, Blake, Runge and Friedrich shared a strong sense of individuality and an unwavering belief in the power of art to redeem a society in crisis.
William Blake’s Universe
until 19 May 2024
University of Cambridge Museums
The Fitzwilliam Museum
Trumpington Street
Cambridge
CB2 1RB
Tel: +44 (0)1223 333 230
Email: tickets@museums.cam.ac.uk
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Art & Literature News, Blake, William, Literary Events
En écho au mouvement « Femme, Vie, Liberté », 16 femmes iraniennes livrent ici leurs témoignages.
Ces voix s’élèvent parfois depuis l’exil, parfois depuis des cellules de prison. Elles parlent d’une vie sans droits contrôlée par la police des mœurs, d’humiliations, de mise sous tutelle et de détresse économique.
Mais aussi d’une nouvelle génération, d’une révolution que plus rien ne pourra arrêter, de libertés qui se gagnent pas à pas et de l’incroyable résilience du peuple iranien. Leurs textes sont bouleversants, remplis de larmes et porteurs d’espoir. Leur bravoure est une leçon d’humanité.
Avec les témoignages de : Golshifteh Farahani, Ghazal Abdollahi, Parastou Forouhar, Shohreh Bayat, Shila Behjat, Ani, Nargess Eskandari-Grünberg, Fariba Balouch, Rita Jahanforuz, Jasmin Shakeri, Shirin Ebadi, Masih Alinejad, Narges Mohammadi, Nazanin Boniadi, Nasrin Sotoudeh, Leily.
Traduit de l’allemand par Mathilde Ramadier, sauf pour le témoignage de Golshifteh Farahani, recueilli par Sophie Caillat.
Nous n’avons pas peur
Le courage des femmes iraniennes
Natalie Amiri & Düzen Tekkal
Avec le témoignage de Golshifteh Farahani
Traduction : Mathilde Ramadier
Editions du Faubourg
ISBN : 9782493594686
Publié le 1 mars 2024
208 pages
140 x 190 mm
Acheter le livre en librairie au prix de € 18,-
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, - Book Stories, - Bookstores, Archive A-B, Archive S-T, Banned Books, Feminism, Persian Art, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
Mijn dolk
Ik sloot jou in mijn hart, mijn maat, mijn dolk,
Sinds jaar en dag mijn onderkoelde kameraad,
Gesmeed werd jij door vrijgevochten ruitervolk,
Geslepen door een christenhart vervuld van haat.
Door lelieblanke hand wist jij jouw heft omvat,
Als aandenken aan wat – aan wíe – ik achterliet,
In plaats van bloed vergleed er langs jouw blad
Een opgewelde traan – een parel van verdriet.
Haar rokerige ogen vast op mijn persoon gericht,
Vervuld van onbenoembaar, onuitspreekbaar leed,
Verschoten, vlamden dan weer op, in haar gezicht,
Zoals jouw kling dat in het laaiend kampvuur deed.
Zij maakte jou mijn metgezel, haar liefdespand,
De vagebond in mij volgt steeds jouw wijze raad,
Ja, trouw ben ik haar, ik doe mijn woord gestand,
En jij, jij houdt mij bij de les, mijn kille kameraad!
Michail Lermontov,
Mijn dolk, Кинжал (1838)
(1814 – 1841)
Vertaling Paul Bezembinder
Paul Bezembinder studeerde theoretische natuurkunde in Nijmegen. In zijn poëzie zoekt hij vooral in klassieke versvormen en thema’s naar de balans tussen serieuze poëzie, pastiche en smartlap. Bij uitgeverij Leeuwenhof (Oostburg) verschenen de bundels Gedichten (2020), Parkzicht (2020) en Duizelingen (2022). Website: www.paulbezembinder.nl
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Archive Tombeau de la jeunesse, Archive A-B, Archive A-B, Archive K-L, Archive K-L, Bezembinder, Paul, Lermontov, Lermontov, Mikhail
To My Dear and Loving Husband
If ever two were one, then surely we.
If ever man were loved by wife, then thee;
If ever wife was happy in a man,
Compare with me, ye women, if you can.
I prize thy love more than whole mines of gold,
Or all the riches that the East doth hold.
My love is such that rivers cannot quench,
Nor ought but love from thee give recompence.
Thy love is such I can no way repay;
The heavens reward thee manifold, I pray.
Then while we live, in love let’s so persever[e],
That when we live no more, we may live ever.
Anne Bradstreet
(1612 – 1672)
To My Dear and Loving Husband
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive A-B, Archive A-B, Bradstreet, Anne
Het grootste overzicht ooit in Nederland van de legendarische kunstenaar Marina Abramović!
Ruim 60 belangrijke werken tonen de ontwikkeling van het indrukwekkende oeuvre van de pionier van de performancekunst in de afgelopen vijftig jaar: van haar vroege werk, dat ze maakte in het voormalige Joegoslavië en in Amsterdam, tot de baanbrekende performances met haar partner Ulay en het solowerk waarmee ze nog steeds actief is.
Te zien zijn foto’s, video’s, sculpturen en live heruitvoeringen van vier iconische performances die voor het eerst worden uitgevoerd in Nederland: Art Must Be Beautiful, Artist Must Be Beautiful (1975), Imponderabilia (werk met Ulay) (1977), Luminosity (1997) en The House with the Ocean View (2002). Als bezoeker kun je zelf ook deelnemen aan twee werken: Work Relation (werk met Ulay) (1978) en Counting the Rice van de Abramović Methode.
There are so many different forms of art, performance is one of the most difficult, the most immaterial, and the most real.
— Marina Abramović
Marina Abramović is sinds de jaren 70 een prominente figuur in de performance- en body art en wordt beschouwd als een van de belangrijkste grondleggers van deze kunstvorm.
Ze bracht de performancekunst van het experimentele begin naar de mainstream. Ze gebruikt haar eigen lichaam en test de grenzen van haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen.
Samen met haar geliefde Ulay, die ze in 1975 in Amsterdam ontmoet, wordt ze wereldwijd beroemd met langdurende performances waarin zij hun grenzen tot het uiterste op de proef stellen.
In haar latere solowerk richt zij zich meer op het verkennen van spiritualiteit en het creëren van een wisselwerking, waarin het publiek actief onderdeel wordt van haar werk en een gedeelde energie.
Marina Abramović
Tentoonstelling — 16 mrt t/m 14 jul 2024
Stedelijk Museum Amsterdam
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Art & Literature News, Art Criticism, Exhibition Archive, Marina Abramović, Performing arts, Photography, Sculpture
Na de dag
Het licht heeft je gezicht verweerd
en de marok wil met je aan de haal,
barok wordt rococo, de wijn creëert
de tralies voor de panter van de taal.
De wind steekt op, sirocco of simoem,
rhizomen worden schaars, de gentiaan
verdorst, de iris wordt een zonnebloem
en aan de hemel dient de maan zich aan.
Paul Bezembinder
Na de dag
Gedicht
Paul Bezembinder studeerde theoretische natuurkunde in Nijmegen. In zijn poëzie zoekt hij vooral in klassieke versvormen en thema’s naar de balans tussen serieuze poëzie, pastiche en smartlap. Bij uitgeverij Leeuwenhof (Oostburg) verschenen de bundels Gedichten (2020), Parkzicht (2020) en Duizelingen (2022). Website: www.paulbezembinder.nl.
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, Archive A-B, Archive A-B, Bezembinder, Paul
To Winter
O Winter! bar thine adamantine doors:
The north is thine; there hast thou built thy dark
Deep-founded habitation. Shake not thy roofs
Nor bend thy pillars with thine iron car.
He hears me not, but o’er the yawning deep
Rides heavy; his storms are unchain’d, sheathed
In ribbed steel; I dare not lift mine eyes;
For he hath rear’d his scepter o’er the world.
Lo! now the direful monster, whose skin clings
To his strong bones, strides o’er the groaning rocks:
He withers all in silence, and in his hand
Unclothes the earth, and freezes up frail life.
He takes his seat upon the cliffs, the mariner
Cries in vain. Poor little wretch! that deal’st
With storms; till heaven smiles, and the monster
Is driven yelling to his caves beneath Mount Hecla.
William Blake
(1757 – 1827)
To Winter
• fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Archive A-B, Archive A-B, Blake, William, CLASSIC POETRY
To a Wreath of Snow
O transient voyager of heaven!
O silent sign of winter skies!
What adverse wind thy sail has driven
To dungeons where a prisoner lies?
Methinks the hands that shut the sun
So sternly from this morning’s brow
Might still their rebel task have done
And checked a thing so frail as thou.
They would have done it had they known
The talisman that dwelt in thee,
For all the suns that ever shone
Have never been so kind to me!
For many a week, and many a day
My heart was weighed with sinking gloom
When morning rose in mourning grey
And faintly lit my prison room
But angel like, when I awoke,
Thy silvery form so soft and fair
Shining through darkness, sweetly spoke
Of cloudy skies and mountains bare;
The dearest to a mountaineer
Who, all life long has loved the snow
That crowned her native summits drear,
Better, than greenest plains below.
And voiceless, soulless, messenger
Thy presence waked a thrilling tone
That comforts me while thou art here
And will sustain when thou art gone
Emily Brontë
(1818 – 1848)
To a Wreath of Snow
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, 4SEASONS#Winter, Archive A-B, Archive C-D, Brontë, Anne, Emily & Charlotte
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature