Archive Q-R

«« Previous page · Rainer Maria Rilke: Toten-Tanz · Rainer Maria Rilke: 2 Gedichte · Ton van Reen gedicht: De terminator van het Vondelpark · Arthur Rimbaud: Les reparties de Nina · Reactie Remco Campert op gedicht Ton van Reen · Ton van Reen: Gedicht voor Remco Campert · Georges Rodenbach poème: Ses Yeux · Monica Richter poem: Jules V. · Christina Rossetti: Song · Rainer Maria Rilke Gedichte · Arthur Rimbaud Poésie

Rainer Maria Rilke: Toten-Tanz

Rainer Maria Rilke

(1875-1926)

Toten-Tanz

Sie brauchen kein Tanz-Orchester;
sie hören in sich ein Geheule
als waren sie Eulennester.
Ihr Ängsten näßt wie eine Beule,
und der Vorgeruch ihrer Fäule
ist noch ihr bester Geruch.

Sie fassen den Tänzer fester,
den rippenbetreßten Tänzer,
den Galan, den achten Ergänzer
zu einem ganzen Paar.
Und er lockert der Ordensschwester
über dem Haar das Tuch;
sie tanzen ja unter Gleichen.
Und er zieht der wachslichtbleichen
leise die Lesezeichen
aus ihrem Stunden-Buch.

Rainer Maria Rilke: Toten-Tanz

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive Q-R, Rilke, Rainer Maria

Rainer Maria Rilke: 2 Gedichte

Rainer Maria Rilke

(1875-1926)

Das Bett

LASS sie meinen, daß sich in privater

Wehmut löst, was einer dort bestritt.

Nirgend sonst als da ist ein Theater;

reiß den hohen Vorhang fort -: da tritt

vor den Chor der Nächte, der begann

ein unendlich breites Lied zu sagen,

jene Stunde auf, bei der sie lagen,

und zerreißt ihr Kleid und klagt sich an,

um der andern, um der Stunde willen,

die sich wehrt und wälzt im Hintergrunde;

denn sie konnte sie mit sich nicht stillen.

Aber da sie zu der fremden Stunde

sich gebeugt: da war auf ihr,

was sie am Geliebten einst gefunden,

nur so drohend und so groß verbunden

und entzogen wie in einem Tier.

Das Kind

UNWILLKÜRLICH sehn sie seinem Spiel

lange zu; zuweilen tritt das runde

seiende Gesicht aus dem Profil,

klar und ganz wie eine volle Stunde,

welche anhebt und zu Ende schlägt.

Doch die Andern zahlen nicht die Schläge,

trüb von Mühsal und vom Leben träge;

und sie merken gar nicht, wie es trägt -,

wie es alles trägt, auch dann, noch immer,

wenn es müde in dem kleinen Kleid

neben ihnen wie im Wartezimmer

sitzt und warten will auf seine Zeit.

Rainer Maria Rilke: 2 Gedichte

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive Q-R, Rilke, Rainer Maria

Ton van Reen gedicht: De terminator van het Vondelpark

De terminator van het Vondelpark

door Ton van Reen

Op een late verslapen zondagnamiddag, rond het uur van herkauwen,

gebeurt er een wonder, in een dommelend stadspark in Amsterdam

zachte grassen, bewasemd door gefilterd fijnstof van eeuwen

onder de koelte van bomen, soorten uit alle windstreken geroofd

Dames en heren van stand en van stadsadel wandelen over de paden

van faam dromend, zichzelf en elkaar uitroepend tot beroemdheden

zoals schrijvers met haast Vergeten Namen als Huygens, Vondel en Cats,

kooplieden als Polak en van Gennep, Van Oorschot en Lubberhuizen

koningen met bloed aan de handen en moordenaars als Van Heutz en Piet Hein

minzaam kijken ze vanaf de wollige wolken die op deze namiddag overdrijven neer

op het Amsterdams herenvolk, dat bij daglicht bedeesd lijkt, en proper

en verschoond blijft van de hoeren, de horken en de heiligen van de nacht

ver van de morgensterren die zich vroeg in de middag, moe van het ochtendwerk

in hun bakfietsen, op het zomergras of in de perken te slapen hebben gelegd

beschenen door een wulpse zon, gesneden uit een schilderij van Van Gogh

waar het licht honingzoet, geiler dan geel en in wellust vanaf druipt

Geen mens is er op bedacht dat dit het moment is van een wonder

maar toch, net als rampen gebeuren ook wonderen steeds onverwacht,

de aarde knalt als een fles champagne die wordt ontkurkt

men schrikt en ziet: Ho! Kan dit? Opeens is er het kind

zo maar ligt het daar op het pad, een kind klein als een konijn

alsof het uit de grond komt, uit een rattenhol of een molshoop

het bevrijdt zich van de scherven van baarmoeder aarde en kijkt rond

Blind is het niet. Het heeft ogen die de ogen van mensen doorboren

en hen recht in hun hart treffen. Ze voelen zich schuldig

woorden heeft het te over, zijn mond is een open boek

waaruit een kreet klinkt die als een woord door het park galmt

de mensen huiveren, bang als ze zijn voor woorden die iets betekenen

Bang zijn ze, want niemand wil zich verantwoorden voor deze geboorte

zo onvoorzien, niemand wil het ouderschap dragen van zo maar een kind

geen vrouw heeft het willig gedragen, geen man wil de verwekker zijn

van een kind dat geboren wordt op een onvermoed moment in een stadspark

waar mensen rusteloos rondwandelen om zich aan elkaar te vertonen

– ‘Goedemiddag meneer Em. Dag mevrouw Pee. Hoe gaat het met Ha?’ –

maar er niet zijn om betrokken te raken bij een kind, zo klein, zo teer

dat hen zo maar voor de voeten wordt geworpen om te worden gevoed

en om liefde vraagt

Het kind schuiert de moederkoek van aarde van zich af

tweehandig, bekwaam, naakt vraagt het om te worden gekleed

maar de mensen zijn besluiteloos, niemand voelt zich aangesproken

het is makkelijker om over liefde te schrijven dan om liefde te geven

aan een kind, een beetje vies, dat zo maar, onverwacht op deze lome namidddag

wordt geboren en waar men de handen niet aan vuil wil maken

Het kind kijkt rond, het verwacht te worden omarmd om dat wat het is: kind

maar het vindt geen warmte in de ogen van de aarzelende omstanders

die niet begrijpen dat het wonder hen nodig heeft om een wonder te zijn

en, bang voor eigen verantwoording, bang voor plichten

bekvechten over een kind dat te vondeling zou zijn gelegd in het gras

over een moeder die ontaard is en haar kind in de steek heeft gelaten

Niemand praat over de noden van het kind, over voeding en kleding

niemand die begrijpt dat het kind de examinator van hun leven is

de ijkmeester van hun gedrag, de terminator van hun gevoelens

Het kind keert zich van hen af en kruipt door perken en gras weg

als een slak laat het een spoor van nat zilver achter zich

glimmend, zacht, als de tranen van de vroedmeesterpad

alsof het bewust een spoor nalaat en hoopt dat toch nog iemand het wil vinden

Het kruipt weg van de mensen die geen weet hebben van de liefde

waarover ze hun mond vol hebben, liefde is voor hen de borrelpraat

waarmee ze hun liefdeloze boeken over eigenliefde vol plempen

de kassakrakers die het teken zijn van een harteloze tijd en lege letteren

het volk dat stikt van eigendunk, mannen en vrouwen zonder hart

die er van dromen dat ze hier later in brons zullen staan, kil en harteloos

net als al de vereeuwigde moordenaars en de pratende apen van de tv

zoals ze in leven al blijken te zijn, leeglopers, als mens afgedankt

Ze horen het kind huilen en roepen dat iemand voor het wicht moet zorgen

maar niemand die de zorg op zich neemt, hun schrijverstijd is te kostbaar

zij zijn altijd bezig met zichzelf, hun woordenbrij, hun driftige geschriften

Het kind verdwijnt, maar als iedereen opgelucht is en weer beleefd wordt

– ‘Er is niets gebeurd meneer Em, een klein incident.,

Het moet een hoer zijn geweest die haar kind te vondeling heeft gelegd.’

‘Gelukkig hebben we daarvoor het Leger des Heils, mevrouw Pee.

Die in God gelovende idioten zijn toch nog ergens goed voor.’

‘Zeg dat wel, meneer Em, ze ruimen het menselijk vuil.’

‘Maar jij, je schrijft toch ook over hoeren? En jouw man…?’

‘Ach meneer Em, jij snapt dat toch wel, wat ik schrijf is literatuur.’ –

zien de mensen hoe uit het park een ster ten hemel stijgt, glanzend

en recht op de gloeiende zon van Van Gogh afgaat, het licht oogst

en het met bakken tegelijk op de welwillende wandelaars uitgiet

zoveel licht dat het de mensen blind maakt,

– ‘Meneer Em, waar ben je?’

‘Mevrouw Pee, ik ben hier’ –

zo verblindt dat ze in het volle licht in het donker staan en elkaar moeten aanraken

in de nanacht van hun leven, in de verduistering van hun geweten

Nog minuten lang hangt het licht als een bolbliksem boven het park

een ster door de aarde verwekt en aan de mensen ontstegen

boven de hoofden van hulpeloze lieden die te laat begrijpen

dat ze de sloper van hun hart hebben gezien die kwam om hen te oordelen

God, zo iemand of zoiets, die hen te licht heeft bevonden en hen voor goed

in het donker, in de leegte van hun bestaan achterlaat

Zo zal God keer op keer weer verschijnen

onverwacht, vermomd als een kind dat zich aan de aarde ontworstelt

en de modderkorst van menselijk vuil van zich afwast

en oordeelt

Ton van Reen: De terminator van het Vondelpark

KEMP=MAG – kempis poetry magazine

Arthur Rimbaud: Les reparties de Nina

A r t h u r R i m b a u d

(1854-1891)

Les reparties de Nina

LUI – Ta poitrine sur ma poitrine,
Hein ? nous irions,
Ayant de l’air plein la narine,
Aux frais rayons

Du bon matin bleu, qui vous baigne
Du vin de jour ?…
Quand tout le bois frissonnant saigne
Muet d’amour

De chaque branche, gouttes vertes,
Des bourgeons clairs,
On sent dans les choses ouvertes
Frémir des chairs :

Tu plongerais dans la luzerne
Ton blanc peignoir,
Rosant à l’air ce bleu qui cerne
Ton grand oeil noir,

Amoureuse de la campagne,
Semant partout,
Comme une mousse de champagne,
Ton rire fou :

Riant à moi, brutal d’ivresse,
Qui te prendrais
Comme cela, – la belle tresse,
Oh ! – qui boirais

Ton goût de framboise et de fraise,
O chair de fleur !
Riant au vent vif qui te baise
Comme un voleur,

Au rose, églantier qui t’embête
Aimablement :
Riant surtout, ô folle tête,
À ton amant !….

………………………………………………..

– Ta poitrine sur ma poitrine,
Mêlant nos voix,
Lents, nous gagnerions la ravine,
Puis les grands bois !…

Puis, comme une petite morte,
Le coeur pâmé,
Tu me dirais que je te porte,
L’oeil mi-fermé…

Je te porterais, palpitante,
Dans le sentier :
L’oiseau filerait son andante
Au Noisetier…

Je te parlerais dans ta bouche..
J’irais, pressant
Ton corps, comme une enfant qu’on couche,
Ivre du sang

Qui coule, bleu, sous ta peau blanche
Aux tons rosés.
Et te parlant la langue franche – …..
Tiens !… – que tu sais…

Nos grands bois sentiraient la sève,
Et le soleil
Sablerait d’or fin leur grand rêve
Vert et vermeil

………………………………………………..

Le soir ?… Nous reprendrons la route
Blanche qui court
Flânant, comme un troupeau qui broute,
Tout à l’entour

Les bons vergers à l’herbe bleue,
Aux pommiers tors !
Comme on les sent toute une lieue
Leurs parfums forts !

Nous regagnerons le village
Au ciel mi-noir ;
Et ça sentira le laitage
Dans l’air du soir ;

Ca sentira l’étable, pleine
De fumiers chauds,
Pleine d’un lent rythme d’haleine,
Et de grands dos

Blanchissant sous quelque lumière ;
Et, tout là-bas,
Une vache fientera, fière,
À chaque pas…

– Les lunettes de la grand-mère
Et son nez long
Dans son missel ; le pot de bière
Cerclé de plomb,

Moussant entre les larges pipes
Qui, crânement,
Fument : les effroyables lippes
Qui, tout fumant,

Happent le jambon aux fourchettes
Tant, tant et plus :
Le feu qui claire les couchettes
Et les bahuts.

Les fesses luisantes et grasses
D’un gros enfant
Qui fourre, à genoux, dans les tasses,
Son museau blanc

Frôlé par un mufle qui gronde
D’un ton gentil,
Et pourlèche la face ronde
Du cher petit…..

Que de choses verrons-nous, chère,
Dans ces taudis,
Quand la flamme illumine, claire,
Les carreaux gris !…

– Puis, petite et toute nichée,
Dans les lilas
Noirs et frais : la vitre cachée,
Qui rit là-bas….

Tu viendras, tu viendras, je t’aime !
Ce sera beau.
Tu viendras, n’est-ce pas, et même…

Elle – Et mon bureau ?

Arthur Rimbaud, Les reparties de Nina

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive Q-R, Arthur Rimbaud, Rimbaud, Arthur, Rimbaud, Arthur

Reactie Remco Campert op gedicht Ton van Reen

Reactie van Remco Campert op het gedicht dat Ton van Reen

schreef ter gelegenheid van Camperts tachtigste verjaardag

op 28 juli 2009 en publiceerde op

kempis poetry magazine

Lees: Gedicht voor Remco Campert door Ton van Reen

More in: Archive C-D, Archive C-D, Archive Q-R, Archive Q-R, Campert, Remco, Reen, Ton van, Reen, Ton van, Remco Campert

Ton van Reen: Gedicht voor Remco Campert

Gedicht voor Remco Campert

door Ton van Reen

Als je tachtig bent, zou je heel veel over willen doen

maar bijna alles wat je hebt gedaan, zou je overslaan

en alle reizen die je als kind, later, wilde maken

maar waar je in alle haast nooit de tijd voor vond

maak je alsnog, je gaat op de fiets, tas met beleg en brood

naar Leuven en Sint Martens-Latem, om België te zien

en lift naar Rome, geen brood maar een meisje mee

En alles wat je als jongen van elf wilde worden

– maar nooit geweest bent, omdat je niet werd uitverkoren

zelfs nooit verkozen tot het voetbalteam van school

nooit spreekstalmeester in het wintercircus op het plein

of de jongen die de koeken en de limonade uit mocht delen –

wordt je alsnog, wanneer je droomt en winnaar blijkt

en wijn schenkt voor de gasten op je feest

Soms, als je na een reis per trein

– jij was de machinist die je altijd al had willen zijn –

op het podium staat in Oss of Zierikzee

verbaasd lezend uit een boek waarop jouw naam

vol verweerde tekst, doorleefd als een missaal

zo vaak herhaald, toch bijna uit jouw hoofd verweesd,

maar bij het spreken, klank en tonggevoel, weer nieuw

vraag jij je af of het jouw gedicht of gemeengoed is

De kampioen die je wilde zijn, macho en meisjesdroom,

sportheld op het basketbalveld achter het Rijksmuseum

waar jij je zomerse dagen verspeelde, sprong, wierp

maar je was net iets te kort en te broos om te winnen

Nu krijg je ruim de tijd om alles te doen

wat je door eigen schuld hebt nagelaten

alle avonturen waarover je droomde haal je nu in

op kleiner schaal: je gaat op reis door eigen huis

de keukenkast is Afrika, de muis vergroot je uit tot leeuw

in de rommelkamer vindt je de Himalaya, Nepal, Mongolië

het witte kastpapier de grote sneeuwbewaaide steppe

en na je reis over de Noordpool op het achterplat

vind je in bed Amerika, New York, de meisjesstad

Doe het, doe de dingen die je altijd wilde doen

voel je vrij en sla het stof van jaren van je af

vergroot de bloemen op je vensterbank tot oerwoudbos

zit aan tafel in je keuken met Neruda, Borges en Pierre Kemp

en schenk de wijn van het landgoed ‘Ouderdom Is Schijn’

Binnen je huid van vloeipapier, met het craquelé van tijd

blijf je die jongen van elf met lef voor tien

die heel veel wilde, storm, veel te weinig mocht

maar alles wilde zien wat niet gezien mocht worden

dacht dat hij alles kon, en met een bal gedichten in de hand

op het plein achter het museum naar de hemel sprong

Op 28 juli 2009 wordt Remco Campert tachtig jaar

Ton van Reen eert Remco Campert met bovenstaand gedicht

Lees reactie Remco Campert

op gedicht van Ton van Reen

Ton van Reen: Gedicht voor Remco Campert

kempis poetry magazine

More in: Archive C-D, Archive C-D, Archive Q-R, Archive Q-R, Art & Literature News, Campert, Remco, Reen, Ton van, Reen, Ton van, Remco Campert

Georges Rodenbach poème: Ses Yeux

Georges Rodenbach

(1855-1898)

S e s Y e u x

Ses yeux où se blottit comme un rêve frileux,

Ses grands yeux ont séduit mon âme émerveillée,

D’un bleu d’ancien pastel, d’un bleu de fleur mouillée,

Ils semblent regarder de loin, ses grands yeux bleus.

Ils sont grands comme un ciel tourmenté que parsème

– Par les couchants d’automne et les tragiques soirs –

Tout un vol douloureux de longs nuages noirs ;

Grands comme un ciel, toujours mouvant, toujours le même !

Et cependant des yeux, j’en connais de plus beaux

Qui voudraient sur mes pas promener leurs flambeaux,

Mais leur éclat répugne à ma mélancolie.

Les uns ont la chaleur d’un ciel oriental

D’autres le mol azur des lointains d’Italie

Mais les siens me sont chers ainsi qu’un ciel natal.

Georges Rodenbach poème: Ses Yeux

KEMPIS MAG poetry magazine

Monica Richter poem: Jules V.

Monica Richter (1948)

poetry:Jules V.

kemp=mag poetry magazine

More in: Archive Q-R, Monica Richter, Richter, Monica

Christina Rossetti: Song

Christina Georgina Rossetti

(1830-1894)

SONG
When I am dead, my dearest,
Sing no sad songs for me;
Plant thou no roses at my head,
Nor shady cypress-tree:
Be the green grass above me
With showers and dewdrops wet;
And if thou wilt, remember,
And if thou wilt, forget.

I shall not see the shadows,
I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale
Sing on, as if in pain:
And dreaming through the twilight
That doth not rise nor set,
Haply I may remember,
And haply may forget.

More in: Archive Q-R, Rossetti, Christina

Rainer Maria Rilke Gedichte

Herbsttag
Herr, es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß.
Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,
und auf den Fluren laß die Winde los.
Befiehl den letzten Früchten voll zu sein;
gib ihnen noch zwei südlichere Tage
dränge sie zur Vollendung hin und jage
die letzte Süße in den schweren Wein.
Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.
Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben,
wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben
und wird in den Alleen hin und her
unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.

(1902, uit: Das Buch der Bilder)

Die Liebenden
Sieh, wie sie zu einander erwachsen:
in ihren Adern wird alles Geist.
Ihre Gestalten beben wie Achsen,
um die es heiß und hinreißend kreist
Dürstende, und sie bekommen zu trinken,
Wache, und sieh: sie bekommen zu sehn.
Laß sie ineinander sinken,
um einander zu überstehn.

(1908, Paris)

Gesang der Frauen an den Dichter
Sieh, wie sich alles auftut: so sind wir;
denn wir sind nichts als solche Seligkeit.
Was Blut und Dunkel war in einem Tier,
das wuchs in uns zur Seele an und schreit

als Seele weiter. Und es schreit nach dir.
Du freilich nimmst es nur in dein Gesicht
als sei es Landschaft: sanft und ohne Gier.
Und darum meinen wir, du bist es nicht,

nach dem es schreit. Und doch, bist du nicht der,
an den wir uns ganz ohne Rest verlören?
Und werden wir in irgend einem mehr?

Mit uns geht das Unendliche vorbei.
Du aber sei, du Mund, daß wir es hören,
du aber, du Uns-Sagender: du sei.

Aus: Neue Gedichte (1907)

Rainer Maria Rilke

(1875-1926)

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive Q-R, Rilke, Rainer Maria

Arthur Rimbaud Poésie

Honte

Tant que la lame n’aura
Pas coupé cette cervelle,
Ce paquet blanc, vert et gras,
À vapeur jamais nouvelle,

(Ah ! Lui, devrait couper son
Nez, sa lèvre, ses oreilles,
Son ventre! et faire abandon
De ses jambes ! ô merveille !)

Mais non, vrai, je crois que tant
Que pour sa tête la lame,
Que les cailloux pour son flanc,
Que pour ses boyaux la flamme

N’auront pas agi, l’enfant
Gêneur, la si sotte bête,
Ne doit cesser un instant
De ruser et d’être traître

Comme un chat des Monts-Rocheux ;
D’empuantir toutes sphères !
Qu’à sa mort pourtant, ô mon Dieu !
Que S’élève quelque prière !

Le Bateau ivre

Comme je descendais des Fleuves impassibles,
Je ne me sentis plus guidé par les haleurs :
Des Peaux-Rouges criards les avaient pris pour cibles
Les ayant cloués nus aux poteaux de couleurs.

J’étais insoucieux de tous les équipages,
Porteur de blés flamands ou de cotons anglais.
Quand avec mes haleurs ont fini ces tapages
Les Fleuves m’ont laissé descendre où je voulais.

Dans les clapotements furieux des marées
Moi l’autre hiver plus sourd que les cerveaux d’enfants,
Je courus ! Et les Péninsules démarrées
N’ont pas subi tohu-bohus plus triomphants.

La tempête a béni mes éveils maritimes.
Plus léger qu’un bouchon j’ai dansé sur les flots
Qu’on appelle rouleurs éternels de victimes,
Dix nuits, sans regretter l’oeil niais des falots !

Plus douce qu’aux enfants la chair des pommes sures,
L’eau verte pénétra ma coque de sapin
Et des taches de vins bleus et des vomissures
Me lava, dispersant gouvernail et grappin

Et dès lors, je me suis baigné dans le Poème
De la Mer, infusé d’astres, et lactescent,
Dévorant les azurs verts ; où, flottaison blême
Et ravie, un noyé pensif parfois descend ;

Où, teignant tout à coup les bleuités, délires
Et rythmes lents sous les rutilements du jour,
Plus fortes que l’alcool, plus vastes que nos lyres,
Fermentent les rousseurs amères de l’amour !

Je sais les cieux crevant en éclairs, et les trombes
Et les ressacs et les courants : Je sais le soir,
L’aube exaltée ainsi qu’un peuple de colombes,
Et j’ai vu quelque fois ce que l’homme a cru voir !

J’ai vu le soleil bas, taché d’horreurs mystiques,
Illuminant de longs figements violets,
Pareils à des acteurs de drames très-antiques
Les flots roulant au loin leurs frissons de volets !

J’ai rêvé la nuit verte aux neiges éblouies,
Baiser montant aux yeux des mers avec lenteurs,
La circulation des sèves inouïes,
Et l’éveil jaune et bleu des phosphores chanteurs !

J’ai suivi, des mois pleins, pareille aux vacheries
Hystériques, la houle à l’assaut des récifs,
Sans songer que les pieds lumineux des Maries
Pussent forcer le mufle aux Océans poussifs !

J’ai heurté, savez-vous, d’incroyables Florides
Mêlant aux fleurs des yeux de panthères à peaux
D’hommes ! Des arcs-en-ciel tendus comme des brides
Sous l’horizon des mers, à de glauques troupeaux !

J’ai vu fermenter les marais énormes, nasses
Où pourrit dans les joncs tout un Léviathan !
Des écroulement d’eau au milieu des bonaces,
Et les lointains vers les gouffres cataractant !

Glaciers, soleils d’argent, flots nacreux, cieux de braises !
Échouages hideux au fond des golfes bruns
Où les serpents géants dévorés de punaises
Choient, des arbres tordus, avec de noirs parfums !

J’aurais voulu montrer aux enfants ces dorades
Du flot bleu, ces poissons d’or, ces poissons chantants.
– Des écumes de fleurs ont bercé mes dérades
Et d’ineffables vents m’ont ailé par instants.

Parfois, martyr lassé des pôles et des zones,
La mer dont le sanglot faisait mon roulis doux
Montait vers moi ses fleurs d’ombres aux ventouses jaunes
Et je restais, ainsi qu’une femme à genoux…

Presque île, balottant sur mes bords les querelles
Et les fientes d’oiseaux clabaudeurs aux yeux blonds
Et je voguais, lorsqu’à travers mes liens frêles
Des noyés descendaient dormir, à reculons !

Or moi, bateau perdu sous les cheveux des anses,
Jeté par l’ouragan dans l’éther sans oiseau,
Moi dont les Monitors et les voiliers des Hanses
N’auraient pas repêché la carcasse ivre d’eau ;

Libre, fumant, monté de brumes violettes,
Moi qui trouais le ciel rougeoyant comme un mur
Qui porte, confiture exquise aux bons poètes,
Des lichens de soleil et des morves d’azur,

Qui courais, taché de lunules électriques,
Planche folle, escorté des hippocampes noirs,
Quand les juillets faisaient crouler à coups de triques
Les cieux ultramarins aux ardents entonnoirs ;

Moi qui tremblais, sentant geindre à cinquante lieues
Le rut des Béhémots et les Maelstroms épais,
Fileur éternel des immobilités bleues,
Je regrette l’Europe aux anciens parapets !

J’ai vu des archipels sidéraux ! et des îles
Dont les cieux délirants sont ouverts au vogueur :
– Est-ce en ces nuits sans fond que tu dors et t’exiles,
Million d’oiseaux d’or, ô future Vigueur ? –

Mais, vrai, j’ai trop pleuré ! Les Aubes sont navrantes.
Toute lune est atroce et tout soleil amer :
L’âcre amour m’a gonflé de torpeurs enivrantes.
Ô que ma quille éclate ! Ô que j’aille à la mer !

Si je désire une eau d’Europe, c’est la flache
Noire et froide où vers le crépuscule embaumé
Un enfant accroupi plein de tristesses, lâche
Un bateau frêle comme un papillon de mai.

Je ne puis plus, baigné de vos langueurs, ô lames,
Enlever leur sillage aux porteurs de cotons,
Ni traverser l’orgueil des drapeaux et des flammes,
Ni nager sous les yeux horribles des pontons.

Arthur Rimbaud

(1854-1891)