Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Eduard Mörike
(1822-1875)
Josephine
Das Hochamt war. Der Morgensonne Blick
Glomm wunderbar im süßen Weihrauchscheine;
Der Priester schwieg; nun brauste die Musik
Vom Chor herab zur Tiefe der Gemeine.
So stürzt ein sonnetrunkner Aar
Vom Himmel sich mit herrlichem Gefieder,
So läßt Jehovens Mantel unsichtbar
Sich stürmend aus den Wolken nieder.
Dazwischen hört ich eine Stimme wehen,
Die sanft den Sturm der Chöre unterbrach;
Sie schmiegte sich mit schwesterlichem Flehen
Dem süß verwandten Ton der Flöte nach.
Wer ist’s, der diese Himmelsklänge schickt?
Das Mädchen dort, das so bescheiden blickt.
Ich eile sachte auf die Galerie;
Zwar klopft mein Herz, doch tret ich hinter sie.
Hier konnt ich denn in unschuldsvoller Lust
Mit leiser Hand ihr festlich Kleid berühren,
Ich konnte still, ihr selber unbewußt,
Die nahe Regung ihres Wesens spüren.
Doch, welch ein Blick und welche Miene,
Als ich das Wort nun endlich nahm,
Und nun der Name Josephine
Mir herzlich auf die Lippen kam!
Welch zages Spiel die braunen Augen hatten!
Wie barg sich unterm tiefgesenkten Schatten
Der Wimper gern die ros’ge Scham!
Und wie der Mund, der eben im Gesang
Die Gottheit noch auf seiner Schwelle hegte,
Sich von der Töne heilgem Überschwang
Zu mir mit schlichter Rede herbewegte!
O dieser Ton – ich fühlt es nur zu bald,
Schlich sich ins Herz und macht es tief erkranken;
Ich stehe wie ein Träumer in Gedanken,
Indes die Orgel nun verhallt,
Die Sängerin vorüberwallt,
Die Kirche aufbricht und die Kerzen wanken.
Eduard Mörike poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, CLASSIC POETRY
Guy de Maupassant
(1850-1893)
L’ESPÉRANCE ET LE DOUTE
Lorsque le grand Colomb, penché sur l’eau profonde,
A travers l’Océan crut entrevoir un monde,
Les peuples souriaient et ne le croyaient pas.
Et pourtant, il partit pour ces lointains climats ;
Il partit, calme et fort, ignorant quelle étoile
Dans les obscures nuits pourrait guider sa voile,
Sur quels gouffres sans fond allaient errer ses pas,
Quels écueils lui gardait la mer immense et nue,
Où chercher par les flots cette terre inconnue,
Et comment revenir s’il ne la trouvait pas.
Parfois il s’arrêtait, las de chercher la rive,
De voir toujours la mer et rien à l’horizon,
Et les vents et les flots jetaient à la dérive
A travers l’Océan sa voile et sa raison.
Comme Colomb, rêvant à de lointaines grèves,
Que d’autres sont partis, le coeur joyeux et fort,
Car un vent parfumé les poussait loin du port
Aux pays merveilleux où fleurissent les rêves.
L’avenir souriait dans un songe d’orgueil,
La gloire les guidait, étoile éblouissante,
Et comme une Sirène, avec sa voix puissante,
L’Espérance chantait, embusquée à l’écueil.
Mais la vague bientôt croule comme une voûte,
Et devant l’ouragan chacun fuit sans espoir,
Car le Doute a passé, grand nuage au flanc noir,
Sur l’astre étincelant qui leur montrait la route.
Paris, 1871
L’espérance et le doute a paru dans les Annales politiques et littéraires du 12 décembre 1897
Guy de Maupassant poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Maupassant, Guy de
Guy de Maupassant
(1850-1893)
SUR LA MORT DE LOUIS BOUILHET
Il est mort, lui, mon maître ; il est mort, et pourquoi?
Lui si bon, lui si grand, si bienveillant pour moi.
Tu choisis donc, Seigneur, dans ce monde où nous sommes,
Et pour nous les ravir, tu prends les plus grands hommes.
C’est ainsi que l’on meurt, infirmes que nous sommes,
Et c’est en vain, Seigneur, que ceux qui restent pleurent,
Que se fait-il au ciel quand partent de tels hommes?
Oh ! ces gens-là, grand Dieu, pourquoi veux-tu qu’ils meurent?
As-tu donc besoin d’eux dans ta gloire infinie?
Il est mort, est-ce vrai ? Qu’est-ce donc que ces morts?
Il ne reste plus rien, mais rien qu’un pauvre corps,
Rien de lui. Même pas ce bienveillant sourire
Qui nous attirait tant et semblait toujours dire :
“Mon ami je vous aime.” Et ce regard si beau,
Ce grand oeil clair et doux si plein d’intelligence,
On sent qu’il doit souffrir une horrible souffrance
Pour demeurer ainsi fixe dans son tombeau.
Mais non, c’est encore là l’insondable mystère.
Puisque le grain de blé renaît et sort de terre,
Puisque rien ne périt dans la création,
Puisque tout est progrès et transformation,
Il n’a fait que laisser sa dépouille mortelle.
Mais son âme, mon Dieu, maintenant que fait-elle?
Nous a-t-elle quittés pour rejoindre si tôt
Tous ses grands frères morts qui l’attendaient là-haut?
Dans quel monde inconnu va-t-elle errer, cette âme,
Cette âme de poète au grand oeil caressant
Qui nous lançait parfois un éclair si puissant
Qu’il nous éblouissait ainsi qu’un jet de flammes.
Et cet oeil… Il fait peur avec sa fixité
Et semble épouvanté d’une horreur inconnue
Comme s’il avait vu devant nous s’agiter
L’âme qui l’animait tout à coup revenue!…
Ah ! si vous l’aviez vu sous ses poiriers en fleurs,
Quand son bras sur mon bras, jasant en vieux rimeurs,
Il ouvrait sa belle âme aux longues causeries
Qui me laissaient après de longues rêveries,
Car il était si franc, si simple et naturel,
Pauvre Bouilhet ! Lui mort ! si bon, si paternel!
Lui qui m’apparaissait comme un autre Messie
Avec la clef du ciel où dort la poésie.
Et puis le voilà mort et parti pour jamais
Vers ce monde éternel où le génie aspire.
Mais de là-haut, sans doute, il nous voit et peut lire
Ce que j’avais au coeur et combien je l’aimais.
Louis Bouilhet étant mort le 18 juillet 1869.
Guy de Maupassant poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Guy de Maupassant, Maupassant, Guy de
Schrijver en dichter Erik Menkveld (1959 – 2014) overleden
Op zondag 30 maart is dichter en romancier Erik Menkveld overleden. De in 1959 in Eindhoven geboren Menkveld studeerde Nederlands in Amsterdam en werkte na zijn studie tot 1998 voor De Bezige Bij en aansluitend voor Poetry International.
Sinds 2002 besteedde hij zijn tijd voornamelijk aan het schrijven van poëzie en proza, de laatste jaren combineerde hij dat met literatuurlessen op een lyceum. Ook was hij poëziecriticus voor de Volkskrant.
Erik Menkveld wordt vrijdag aanstaande om 13.00 uur begraven op Zorgvlied. Hij laat een vrouw en drie kinderen na.
Beknopte bibliografie:
Gedichten
Koebeest en vrouwdier, 1995 [Bibliofiele uitgave]
Lente, 1997 [Bibliofiele uitgave]
De Karpersimulator, Amsterdam: De Bezige Bij, 1997.
Schapen nu!: gedichten, Amsterdam: De Bezige Bij, 2001.
Prime time, Amsterdam: Van Oorschot, 2005.
Een prachtige dag, Terhorst: Ser J.L. Prop. 2006 [Bibliofiele uitgave.]
Andere publicaties
Briefwisseling met R. N. Roland Holst en H. Roland Holst-van der Schalk / A. Roland Holst ; uitg. met inl. en aant. door Erik Menkveld en Margaretha H. Schenkeveld, Amsterdam: De Arbeiderspers, 1990.
Honderd jaar Nobelprijspoëzie / samenst. en inl. Erik Menkveld, Amsterdam: Meulenhoff, 2000 [Bloemlezing.]
De beste Nobelprijspoëzie / samenst. en inl. Erik Menkveld, Amsterdam: Pockethuis, 2002. [Bloemlezing.]
Met de meeste hoogachting / Erik Menkveld, Amsterdam: Van Oorschot, 2006 (Brieven)
Het grote zwijgen / Erik Menkveld, Amsterdam: Van Oorschot, 2011 (Roman)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, In Memoriam, Menkveld, Erik
Karl May
(1842-1912)
Trost
Horch, klopfte es nicht an die Pforte?
Wer naht, von Himmelsduft umrauscht?
Woher des Trostes süße Worte,
Auf die mein Herz voll Andacht lauscht?
Wer neigt, wenn alle Sterne sanken,
Mit mildem Licht und stiller Huld
Sich zu dem Staub- und Erdenkranken?
Es ist der Engel der Geduld.
»O laß den Gram nicht mächtig werden,
Du tiefbetrübtes Menschenkind!
Wiß’, daß die Leiden dieser Erden
Des Himmels beste Gaben sind
Und daß, wenn Sorgen Dich umwogen
Und Dich umhüllt des Zweifels Nacht,
Dort an dem glanzumfloss’nen Bogen
Ein treues Vaterauge wacht!«
»O laß Dir nicht zu Herzen steigen
Die langverhaltne Thränenfluth!
Wiß, daß grad in den schmerzensreichen
Geschicken tiefe Weisheit ruht,
Und daß, wenn sonst Dir Nichts verbliebe,
Die Hoffnung doch Dir immer lacht,
Da über Dich in ew’ger Liebe
Ein treues Vaterauge wacht!«
»O wolle nie Dich einsam fühlen!
Obgleich kein Aug’ sie wandeln sah,
Die sorgenheiße Stirn zu kühlen
Sind Himmelsboten immer da.
Wer gern dem eignen Herzen glaubte,
Der kennt des Pulses heilige Macht.
Drum wiß, das über Deinem Haupte
Ein treues Vaterauge wacht!«
»Drum füge Dich in Gottes Walten
Und trag Dein Leid getrost und still.
Es muß im Dunkel sich gestalten,
Was er zum Lichte führen will.
Dann bringt der Glaube reichen Segen,
Ob ihn der Zweifler auch verlacht,
Daß über allen Deinen Wegen
Ein treues Vaterauge wacht!«
Karl May poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Karl May
Karl May
(1842-1912)
Mein Liebchen
Wenn Sorge mich und Unmuth quälet,
Wenn mir’s an Moos im Beutel fehlet,
Wenn mich ein schwerer Kummer drückt,
Das Schicksal mich mit Pech beglückt:
Was ist es dann, wonach ich greife?
I nun! Die liebe Tabakspfeife!
Bei meinen Freuden, meinen Scherzen,
Beim Austausch gleichgesinnter Herzen,
In all’ den traulich frohen Stunden,
Die ich im Freundeskreis gefunden,
Bei meines Glück’s so seltner Reife
Ist stets um mich die liebe Pfeife.
Auf all’ den Reisen, die ich machte,
Wo die Natur mir freundlich lachte,
Auf all’ den einsam trauten Wegen,
Im Waldesgrün, wo ich gelegen,
In Feld und Flur, die ich durchstreife,
Begleitet mich die treue Pfeife.
Sie bleibt mir Braut durch’s ganze Leben;
Ja, sie in Adel zu erheben
Ist wohl ein Leichtes: Das Diplom
Schreibt sie sich selbst durch ihr Arom.
Sie heiße d’rum, ob man auch keife,
Von jetzt an: Edle von der Pfeife!
Karl May poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Karl May
Enoh Meyomesse poetry e-Book published by English PEN
To mark this year’s Day of the Imprisoned Writer, English PEN is delighted to be publishing a crowd-sourced translation of Poème Carcéral : Poésie du pénitencier de Kondengui, a powerful collection of poems by Cameroonian writer and activist Enoh Meyomesse
Download Enoh Meyomesse poetry e-Book.
On 27 December 2012, Enoh Meyomesse was sentenced to seven years in prison on charges that are widely believed to be politically motivated. English PEN considers his incarceration to be in violation of his right to free expression and is calling for his immediate and unconditional release.
In April 2013, Meyomesse’s lawyers succeeded in having his case referred to a civil court for appeal. The Court of Appeal was due to call him for the first time on 20 June, but the hearing has since been postponed several times. As a result, Meyomesse has spent a further five months in prison. In spite of this, he remains in good spirits and continues to write prolifically, despite having been denied access to the computer room, and is greatly encouraged by English PEN’s ongoing support.
In order to raise much-needed funds for Enoh Meyomesse and his family and greater awareness of his case, English PEN has been working with some fantastic volunteer translators on a crowd-sourced translation of his prison poetry. The collection, Jail Verse: Poems from Kondengui Prison, is now (febr. 2014) available to download.
You can download the e-book for free, but we’d be hugely grateful if you are able to donate £5, or whatever you can afford. All proceeds will be used to support Enoh Meyomesse and his family, and the ongoing work of our Writers at Risk Programme.
(NB. A print-on-demand version will be available very soon. If you would like to be notified once it is, please email cat@englishpen.org)
Enoh Meyomesse
From the poem: The earth had stopped turning
(…)
Despair
you visited me during that day
and the black night,
without stars without moonbeams
without fireflies without future
you could cut it with a machete
like the night when
my feet
lost their way behind
the village hut
I, who surrendered there beneath the cocoa trees
where the elephant rots
oh God in heaven
inky
darkness
beat down on me
(…)
Translated by Grace Hetherington
#Download here your copy! #Visit website English PEN
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive M-N, Art & Literature News, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
Jasper Mikkers
VERBONDENHEID
(Kees van den Berg spreekt over zijn geliefde Helga Deen)
Niet om haar voor mezelf te houden
spreek ik nooit over haar.
Nu niemand ervan weet, is het gemis
alleen van mij en minder zwaar.
Ik houd van de leegte die ze achterliet
omdat zíj het is die daar ontbreekt.
Als anderen van haar weten, moet ik ook hun gemis dragen
elke dag, en de verdwijning van de anderen.
Dan mag ik nog alleen een lege, verlaten plek zijn:
hij die zonder Helga is; hij die een moord omarmt.
Dan zal ik altijd iemand zijn die een ultiem verlies leed,
een leven waar iets onvervangbaars aan ontbreekt.
Ik wil niet de eeuwige weduwnaar zijn, ik wil niet dat
mijn vrouw een gat ziet op de plaats van mijn ogen.
Alleen door je geheim te houden kan ik je beminnen
Als ik je niet verberg, zal ik in je stikken.
Een tasje uit de oorlog wees ik je als woning toe.
’s Nachts als de wereld slaapt, bezoek ik je.
Ik houd je in het licht en lees je uit de brieven los,
ik inhaleer je in je haarlok, kus je in je maandverband.
Je leven is met mij verknoopt, je knijpt mijn hand
als je naakt over de Himmelfahrtstrasse loopt.
Jasper Mikkers is Stadsdichter van Tilburg
Noot: Kees van den Berg was de geliefde van Helga Deen. Na zijn dood in 2001 werd tussen zijn bezittingen een damestas gevonden met daarin het kampdagboek van Helga Deen, brieven, een haarlok en een maandverband.
De weg die in kamp Sobibor voerde naar de gaskamers, kreeg de cynische benaming Himmelfahrtstrasse of Road to Heaven. De gevangenen moesten zich van tevoren uitkleden. Bij de vrouwen werden de haren afgeschoren.
(Dit gedicht is uitgesproken op 2 september 2013 ter gelegenheid van de onthulling van het beeld in de Helga Deen-tuin te Tilburg)
Jasper Mikkers Poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, City Poets / Stadsdichters, Mikkers, Jasper
Jasper Mikkers
Wanneer er niets meer lijkt te zijn
Wanneer er niets meer lijkt te zijn
dat oog en hand houvast kan geven
we tasten in een leegte zonder licht
dan worden we gered door hen die in
ons wonen, wakker worden, spreken gaan
Het meest zijn we gehecht aan het gezicht
dat uit het harde duister aan komt zweven
en ons weer adem geeft, een stem, bestaan
en lippen om te kussen, een gedicht –
dat ons optilt, terugbrengt naar het leven
Jasper Mikkers is Stadsdichter van Tilburg
Noot: Dit titelloze gedicht schreef Jasper Mikkers op verzoek van kunstenares Margot Homan en is gewijd aan het beeld dat zij maakte en geplaatst is in de Helga Deen-tuin (hoek Willem-II-straat en Fabrieksstraat) in Tilburg. Het beeld beeldt verbondenheid uit, kreeg daarom ook die titel en werd onthuld op 2 september 2013.
Jasper Mikkers poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, City Poets / Stadsdichters, Mikkers, Jasper
Jasper Mikkers
ATLETE
enkels dun als polsen, kroezend haar
in blond geverfde strengen bij elkaar gebonden
te beweeglijk is ze om zich stil te houden
aan de start: atlete van geen veertig kilo
ze loopt op blote voeten
gooit oranje zolen in het licht
vrolijke extase zindert in haar ogen
ze heeft lak aan lucht als tegenwind
verbijsterend vanzelfsprekend is het grote
niets op aarde heeft gewicht wanneer ze rent
de moeiteloosheid van haar loop ontstelt de aarde
ze is haar eigen heerlijke haas
voorbij de finish neemt ze trainingsjack en water aan
op adem komen kent ze niet, geen zweten
omringd door ranke loopsters springt ze in
een halve draai omhoog en giert het uit
nog nooit heeft ze de tijd zo op de huid gezeten
en dan gebeurt het
de zwaartekracht verliest nu alle vat
ze stijgt, zweeft weg, hangt stil: ster boven onze stad
Jasper Mikkers is Stadsdichter van Tilburg
Noot: Op 1 september vond opnieuw in Tilburg de Ten Miles plaats, een loopwedstrijd voor professionels en recreanten. In het onderdeel Ladies Run, een afstand van 10 kilometer voor vrouwen, blinken altijd de Afrikaanse loopsters uit.
Jasper Mikkers Poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, City Poets / Stadsdichters, Mikkers, Jasper
Jasper Mikkers
DEMOCRATIE IS DAAD
ga aan het water staan dat stadhuis spiegelt
presidentieel paleis of parlement
en roep ‘democratie’ en kijk wat er gebeurt
het is geen woord dat als een lelie openbloeit
de klinkers laten geen vliesvleugeligen stijgen
uit vlammen van de gele lissen aan de rand
misschien dat na een tijd zich schimmen
in het donker roeren, traag als vissen
en dat het duister lichter kleurt
ga op je hurken zitten, spel het woord
want weet wat het aan inhoud in zich bergt
is moeilijk grijpbaar en nooit zeker
wanneer je ee zegt, rijst een engel op
met druipend haar, slank als een bloemrietstengel
waar onze blik haar raakt is ze volmaakt
maar zeg je oo, dan antwoordt ze met au
want hagel treft haar en van bleek verandert
ze in blauw, ze staat er naakt en in de kou
en bij de aa tekent een hand onder haar neus
een Hitlersnor, en brillantinekeizer Berlusconi
laat haar dansen op een brandende krant
en bij de ie schampen er kogels langs haar hoofd
wordt ze door Bouterse met ballen als olijven verkracht
ze weert zich nauwelijks, ze lijkt door angst verdoofd
je denkt: ik heb geen macht, ik neem de benen
achter je rug wordt ze aan een bordeel verkocht
voortaan door nachtvlinders van traliestaal bezocht
democratie: haar bouw is fijn, haar vlees onvast
als je niet handelt en niet waakt wordt ze gestolen
uit stad en land, als kapitalen uit een letterkast
democratie: ze is de dochter van de daad en taal
de zuurstof die ze ademt is ethiek, haar klinkers
deelt ze als genen met haar tweelingzuster ideaal
Jasper Mikkers is Stadsdichter van Tilburg
Noot: Dit gedicht schreef Jasper Mikkers op verzoek van de gemeente Tilburg in het kader van de Dag van de Democratie op 14 september 2013.
Jasper Mikkers Poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, City Poets / Stadsdichters, Mikkers, Jasper
Jasper Mikkers
HET AFWEZIGE MONUMENT
ik wil een monument dat alles samenvat
dat tot het wezen hoort van deze stad
en dat van taal en licht vervaardigd is
dat al wat mij in haar bekoort, weerkaatst
waarin ik elk gezicht herken van wie
hier leeft, mij voorging, na mij komt
het heeft een naam die alles in zich sluit
spreekt met een stem waarin ik ieder hoor
ik wijs ernaar als iemand jazz wil horen
of van een overleden lief de foto heeft verloren
en dat weerspiegelt wat er niet meer is
het oud station en vroegere stadhuis
waarnaar ik om kan kijken en dat knikt
wanneer ik zwaai of iemand tikt tegen zijn pet
maar nu ik weet dat het nog niet bestaat
ga ik het zelf maar maken; als het klaar is
plaats ik het aan het eind van elke straat
en tegen enen aan het einde van mijn bed
Jasper Mikkers is Stadsdichter van Tilburg
Noot: Dit is het eerste gedicht dat Jasper Mikkers schreef als (nog te installeren) stadsdichter. Het werd gepubliceerd in het Brabants Dagblad op 29 juni 2013.
Jasper Mikkers Poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, City Poets / Stadsdichters, Mikkers, Jasper
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature