Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Letter to Leigh Hunt by John Keats
Margate, May 10th, 1817
My dear Hunt
The little Gentleman that sometimes lurks in a gossips bowl ought to have come in very likeness of a coasted crab and choaked me outright for not having answered your Letter ere this – however you must not suppose that I was in Town to receive it, no, it followed me to the isle of Wight and I got it just as I was going to pack up for Margate, for reasons which you anon shall hear. On arriving at this treeless affair I wrote to my Brother George to request C. C. C. to do the thing you wot of respecting Rimini; and George tells me he has undertaken it with great Pleasure; so I hope there has been an understanding between you for many Proofs – – C. C. C. is well acquainted with Bensley. Now why did you not send the Key of your Cupboard which I know was full of Papers? We would have lock’d them all in a trunk together with those you told me to destroy; which indeed I did not do for fear of demolishing Receipts. There not being a more unpleasant thing in the world (saving a thousand and one others) than to pay a Bill twice. Mind you – old Wood’s a very Varmant – sharded in Covetousness – And now I am upon a horrid subject – what a horrid one you were upon last sunday and well you handled it. The last Examiner was a Battering Ram against Christianity – Blasphemy – Tertullian – Erasmus – Sr. Philip Sidney. And then the dreadful Petzelians and their expiation by Blood – and do Christians shudder at the same thing in a Newspaper which they attribute to their God in its most aggravated form? What is to be the end of this? I must mention Hazlitt’s Southey – O that he had left out the grey hairs! Or that they had been in any other Paper not concluding with such a Thunderclap – that sentence about making a Page of the feeling of a whole life appears to me like a Whale’s back in the Sea of Prose. I ought to have said a word on Shakspeare’s Chrisitanity – there are two, which I have not looked over with you, touching the thing: the one for, the other against. That in favour is in Measure for Measure Act 2. S. 2 Isab. Alas! alas!
Why all the Souls that were, were forfeit once And he that might the vantage best have took, Found out the Remedy –
That against is in Twelfth Night. Act 3. S. 2. Maria – for there is no Christian, that means to be saved by believing rightly, can ever believe such impossible Passages of grossness! Before I come to the Nymphs I must get through all disagreeables – I went to the Isle of Wight – thought so much about Poetry so long together that I could not get to sleep at night – and moreover, I know not how it was, I could not get wholesome food – By this means in a Week or so I became not over capable in my upper Stories, and set off pell mell for Margate, at least 150 Miles – because forsooth I fancied that I should like my old Lodging here, and could contrive to do without Trees. Another thing I was too much in Solitude, and consequently was obliged to be in continual burning of thought as an only resource. However Tom is with me at present and we are very comfortable. We intend though to get among some Trees. How have you got on among them? How are the Nymphs? I suppose they have led you a fine dance – Where are you now. In Judea, Cappadocia, or the Parts of Lybia about Cyrene, Strangers from “Heaven, Hues and Prototypes. I wager you have given several new turns to the old saying “Now the Maid was fair and pleasant to look on” as well as made a little variation in “once upon a time” perhaps too you have rather varied “thus endeth the first Lesson” I hope you have made a Horseshoebusiness of – “unsuperfluous lift” “faint Bowers” and fibrous roots. I vow that I have been down in the Mouth lately at this Work. These last two days however I have felt more confident – I have asked myself so often why I should be a Poet more than other Men, – seeing how great a thing it is, – how great things are to be gained by it – What a thing to be in the Mouth of Fame – that at last the Idea has grown so monstrously beyond my seeming Power of attainment that the other day I nearly consented with myself to drop into a Phæton – yet ’tis a disgrace to fail even in a huge attempt, and at this moment I drive the thought from me. I began my Poem about a Fortnight since and have done some every day except travelling ones – Perhaps I may have done a good deal for the time but it appears such a Pin’s Point to me that I will not coppy any out. When I consider that so many of these Pin points go to form a Bodkin point (God send I end not my Life with a bare Bodkin, in its modern sense) and that it requires a thousand and more unpleasant (it may come among the thousand and one) than to be so journeying and miss the Goal at last. But I intend to whistle all these cogitations into the Sea where I hope they will breed Storms violent enough to block up all exit from Russia. Does Shelley go on telling strange Stories of the Death of Kings? Tell him there are strange Stories of the death of Poets – some have died before they were conceived “how do you make that out Master Vellum”. Does Mrs. S. cut Bread and Butter as neatly as ever? Tell her to procure some fatal Scissors and cut the thread of Life of all to be disappointed Poets. Does Mrs Hunt tear linen in half as straight as ever? Tell her to tear from the book of Life all blank Leaves. Remember me to them all – to Miss Kent and the little ones all.
Your sincere friend
John Keats alias Junkets
Letter to Leigh Hunt (1784 – 1859) by John Keats (1795 – 1821)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Archive K-L, Hunt, Leigh, Keats, John
‘Alles van waarde is weerloos’, staat er in grote neonletters op het dak van een Nederlandse verzekeraar. Het is een tot aforisme, zelfs tot spreekwoord geworden versregel van Lucebert.
Lucebert werd en wordt weleens getypeerd als een ontoegankelijk dichter. Des te opmerkelijker is het hoeveel sporen hij heeft achtergelaten in de omgangstaal. In tal van niet-literaire teksten wordt onnadrukkelijk of juist expliciet verwezen naar passages uit zijn gedichten: ‘de ruimte van het volledig leven’, ‘omroeper van oproer’, ‘dichters van fluweel’, ‘het proefondervindelijk gedicht’, ‘de blote kont van de kunst’, ‘ritselende revolutie’, ‘overal zanikt bagger’ – het is maar een greep uit het dichterlijk erfgoed van Lucebert dat zich in de omgangstaal heeft genesteld.
In Wie wil stralen die moet branden zijn deze citaten en aforismen uit het oeuvre van Lucebert bijeengebracht door Ton den Boon (hoofdredacteur van de Dikke Van Dale), die daarbij een inleiding schreef over de invloed van Lucebert op de Nederlandse taal. Het boekje is verlucht met niet eerder gepubliceerde tekeningen van Lucebert.
Wie wil stralen die moet branden.
Citaten en aforismen van Lucebert – Lucebert, Ton den Boon
Auteurs: Lucebert, Ton den Boon
Vormgeving: Huug Schipper, Studio Tint
Omvang: 96 pagina’s
Afwerking: paperback
Formaat: 12 x 20 cm
ISBN: 9789077767658
€ 7,50
Verschijning: september 2016, De Weideblik
De Weideblik is een middelgrote uitgeverij, gespecialiseerd in uitgaven op het gebied van de beeldende kunst. Veel van onze boeken worden gemaakt in nauwe samenwerking met een kunstenaar (of diens nazaten) en/of een tentoonstellingsinstelling.
# Meer info website Uitgeverij Weideblik
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive K-L, Lucebert, Lucebert
Leigh Hunt
(1784 – 1859)
To John Keats
‘Tis well you think me truly one of those,
Whose sense discerns the loveliness of things;
For surely as I feel the bird that sings
Behind the leaves, or dawn as it up grows,
Or the rich bee rejoicing as he goes,
Or the glad issue of emerging springs,
Or overhead the glide of a dove’s wings,
Or turf, or trees, or, midst of all, repose.
And surely as I feel things lovelier still,
The human look, and the harmonious form
Containing woman, and the smile in ill,
And such a heart as Charles’s, wise and warm,–
As surely as all this, I see, ev’n now,
Young Keats, a flowering laurel on your brow.
Leigh Hunt poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Archive K-L, Hunt, Leigh, Keats, John
Vachel Lindsay
(1879 – 1931)
An Indian Summer Day On The Prairie
(In the Beginning)
The sun is a huntress young,
The sun is a red, red joy,
The sun is an Indian girl,
Of the tribe of the Illinois.
(Mid-morning)
The sun is a smouldering fire,
That creeps through the high gray plain,
And leaves not a bush of cloud
To blossom with flowers of rain.
(Noon)
The sun is a wounded deer,
That treads pale grass in the skies,
Shaking his golden horns,
Flashing his baleful eyes.
(Sunset)
The sun is an eagle old,
There in the windless west.
Atop of the spirit-cliffs
He builds him a crimson nest.
Vachel Lindsay poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Summer, Archive K-L, CLASSIC POETRY, Lindsay, Vachel
Vachel Lindsay
(1879 – 1931)
Buddha
Would that by Hindu magic we became
Dark monks of jeweled India long ago,
Sitting at Prince Siddartha’s feet to know
The foolishness of gold and love and station,
The gospel of the Great Renunciation,
The ragged cloak, the staff, the rain and sun,
The beggar’s life, with far Nirvana gleaming:
Lord, make us Buddhas, dreaming.
Vachel Lindsay poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, CLASSIC POETRY, Lindsay, Vachel
Vachel Lindsay
(1879 – 1931)
Crickets On A Strike
The foolish queen of fairyland
From her milk-white throne in a lily-bell,
Gave command to her cricket-band
To play for her when the dew-drops fell.
But the cold dew spoiled their instruments
And they play for the foolish queen no more.
Instead those sturdy malcontents
Play sharps and flats in my kitchen floor.
Vachel Lindsay poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, CLASSIC POETRY, Lindsay, Vachel
Else Lasker-Schüler
(1869 – 1945)
Ich liebe dich …
Ich liebe dich
Und finde dich
Wenn auch der Tag ganz dunkel wird
Mein Lebelang
Und immer noch
bin suchend ich umhergeirrt.
lch liebe dich!
Ich liebe dich!
Ich liebe dich!
Es öffnen deine Lippen sich . . .
Die Welt ist taub,
Die Welt ist blind
Und auch die Wolke
Und das Laub –
– Nur wir, der goldene Staub
Aus dem wir zwei bereitet:
-Sind!
Else Lasker-Schüler Lyrik
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Lasker-Schüler, Else
Onze spreeuwen
Op het blad in de tuin glinsterde de dauw
transparant als de vleugel van een insect
met nerven van een opdoemend lichtgrauw
dat versomberde bij onze langste herfst
Aan de schutting zwegen de bijenhotels
en bungelden in de struiken bramen
doorgerijpt en aangevreten. Appels
rotten onder de boom die zonnebanen
en schaduwvlekjes wiebelde op je lokken
bij de stinkende vijver waar jij spiedend
tussen de waterlelies en het kroos
naar kikkers zocht. Hoe je maar bleef bokken
naast je koffer in de gang en je speeldoos
met de deksel scheef en je rust veinzend
de straat uitreed, mij aankeek, wijzend
naar de lucht en droef het zwieren, sprakeloos
onze spreeuwen op de galm van kerkklokken
Niels Landstra
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Landstra, Niels, Natural history
Het oudste schilderij van Breda
Met het zicht op een sombere hemel:
Jezus en een Samaritaanse vrouw,
teer verstild. Langs haar getooide kapsel,
met een blik die haar in ogenschouw
neemt, wikt Hij waar de rivier geschikt is
om lopend te gaan. Van de schans en het
kasteel, dwaalt een geur van gebraad en vis
Klinken schoten; de adel amuseert
zich met het jagen op vogels in park
Valkenberg. Ratelen karren en galmt
nijver gesjacher op de Grote Markt
rond de waren bij stal en kraam. Verlangt
menig sloeber naar voedsel; stijgt rumoer
op van de straat: aangeraakt door zalvende
handen, hun magere harten geroerd
door deze Joodse Bredanaar, volgen
ze Hem verlost. Door een bijkans ontdaan
gehoor gadegeslagen keert Hij via
het Vrouwengoed en de kade begaan
met de zielen terug. Zijn Utopia,
om zijn hoofd een gouden krans van stralen,
Zijn glans verstild als door pasteltinten,
trekt hij verder, verlatend de schare.
Onder een lucht met grauwige wolken,
beklimt Hij de heuvels, een gestalte
op een einder achter de Grote Kerk,
die wis omkeerde: Zijn schoonste halte
wachtte Hem in Breda’s oudste reliëf
Niels Landstra
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Dutch Landscapes, Landstra, Niels
Lorca: poëtisch fenomeen
zondag 10 april 2016, Paradiso Amsterdam
Op 19 augustus 2016 is het tachtig jaar geleden dat Federico García Lorca, nog geen maand na het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog, op 38-jarige leeftijd door de monarchisten werd vermoord in een olijfgaard bij Viznar in de buurt van Granada in Zuid-Spanje. Met het programma Lorca: poëtisch fenomeen eren we een van de belangrijkste representanten van de 20ste eeuwse Spaanse literatuur, en belichten we in taal en muziek een aantal facetten van Lorca’s poëzie.
PROGRAMMA
Zondag 10 april, Paradiso Amsterdam
11.00 – 13.30 uur
Hagar Peeters spreekt over de vriendschap tussen Lorca en Pablo Neruda, en het gedicht dat Lorca schreef over Neruda’s dochter Malva.
Spinvis speelt De kip – een prozagedicht van Lorca op muziek gezet door Spinvis.
Maarten Steenmeijer analyseert een paar gedichten van Lorca bij wijze van inleiding op diens poëzie, die vaak meer ‘gevoeld’ dan ‘begrepen’ wordt.
Eric Vaarzon Morel vertelt over de relatie van Lorca tot flamenco en speelt een aantal stukken die samenhangen met gedichten uit Romancero Gitano en Poema del Cante Jondo.
Livia Verstegen gaat in haar inleiding Lorca: folklorist of toch meer surrealist? in op twee belangrijke elementen in het poëtisch oeuvre van de dichter.
Bart Vonck zoekt in zijn lezing Lorca en de marge naar een antwoord op de vraag waarom Lorca maatschappelijke en artistieke categorieën die in zijn tijd marginaal waren, zo’n cruciale plaats gaf in zijn werk.
Lorca: poëtisch fenomeen
zondag 10 april 2016, Paradiso, Amsterdam
Zaal open: 10:30
Aanvang: 11:00
Prijs: € 22,50 / € 15 / € 10
# Meer info website Paradiso
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Art & Literature News, Garcia Lorca, Federico, MUSIC, Peeters, Hagar, THEATRE
Laure
(Colette Peignot 1903 – 1938))
D’où viens-tu ?
D’où viens-tu avec ton cœur
déchiré aux ronces du chemin.
Les mains calleuses de casseur de pierre
et ta tête gonflée comme une
outre piquée ?
Nous sommes ceux qui crient dans le désert
qui hurlent à la lune.
Je le sens bien maintenant : « mon devoir m’est remis. » Mais
lequel exactement ?
C’est parfois si lourd et si dur que je voudrais courir dans la
Campagne.
Nager dans la rivière
oublier tout ce qui fut, oublier l’enfance sordide et timorée.
Le vendredi saint, le mercredi des cendres.
l’enfance toute endeuillée à odeur de crêpe et de naphtaline
L’adolescence hâve et tourmentée.
Les mains d’anémiée.
Oublier le sublime et l’infâme
Les gestes hiératiques
Les grimaces démoniaques.
Oublier
Tout élan falsifié
Tout espoir étouffé
Ce goût de cendre
Oublier qu’à vouloir tout
on ne peut rien
Vivre enfin
« Ni tourmentante
Ni tourmentée »
Remonter le cours des fleuves
Retrouver les sources des montagnes
les femmes les vrais hommes travailleurs
qui enfantent
moissonnant
M’étendre dans les prairies
Quitter ce climat
Ses dunes, ses landes sablonneuses, cette grisaille et
ses déserts artificiels,
Ce désespoir dont on fait vertu,
Ce désespoir qui se boit
se sirote à la terrasse des cafés
s’édite… et ne demanderait qu’à nourrir très bien son homme
Vivre enfin
Sans s’accuser
ni se justifier
Victime
ou coupable
comment dire ?
Un tremblement de terre m’a dévastée
On t’a mordu l’âme
Enfant !
Et ces cris et ces plaintes
Et cette faiblesse native
Oui –
Et s’ils ont vu mes larmes
Que ma tête s’enfonce
jusqu’à toucher
le bois
et la terre
LAURE (Colette Peignot) poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: - Archive Tombeau de la jeunesse, Archive K-L, Laure (Colette Peignot)
Laure
(Colette Peignot 1903 – 1938))
Je l’ai vue
Je l’ai vue – cette fois je l’ai vue
où ? à la limite de l’aube
et de la nuit
l’aube du jardin
la nuit de la chambre
avec un sourire qui craque
une patience d’ange
elle m’attend
Et je le sais bien
Puis d’une voix lointaine
elle m’a dit
Ah mais non
Tu ne deviendras pas folle
Entends-tu, tu ne te conduiras pas comme cela,
Tu feras ceci et cela. Elle parlait parlait sans que je ne
comprenne plus rien
Je la suivais malgré moi
Dans un froufrou de soie une robe à traîne avec beaucoup de
volants qui rebondissaient sur chaque marche.
elle a disparu
brillante bruissante
par un escalier étroit
et délabré
En haut
c’était le rayon d’hommes, des milliers de vêtements
Une pièce toujours fermée, surchauffée
Seule présente vivante :
elle
elle parcourait les espaces vides entre les mannequins
portant tous son masque
Laure poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Laure (Colette Peignot)
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature