Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
William Makepeace Thackeray
(1811-1863)
The End Of The Play
The play is done; the curtain drops,
Slow falling to the prompter’s bell:
A moment yet the actor stops,
And looks around, to say farewell.
It is an irksome word and task;
And, when he’s laughed and said his say,
He shows, as he removes the mask,
A face that’s anything but gay.
One word, ere yet the evening ends,
Let’s close it with a parting rhyme,
And pledge a hand to all young friends,
As fits the merry Christmas time.
On life’s wide scene you, too, have parts,
That Fate ere long shall bid you play;
Good night! with honest gentle hearts
A kindly greeting go alway!
Goodnight—I’d say, the griefs, the joys,
Just hinted in this mimic page,
The triumphs and defeats of boys,
Are but repeated in our age.
I’d say, your woes were not less keen,
Your hopes more vain than those of men;
Your pangs or pleasures of fifteen
At forty-five played o’er again.
I’d say, we suffer and we strive,
Not less nor more as men, than boys;
With grizzled beards at forty-five,
As erst at twelve in corduroys.
And if, in time of sacred youth,
We learned at home to love and pray,
Pray Heaven that early Love and Truth
May never wholly pass away.
And in the world, as in the school,
I’d say, how fate may change and shift;
The prize be sometimes with the fool,
The race not always to the swift.
The strong may yield, the good may fall,
The great man be a vulgar clown,
The knave be lifted over all,
The kind cast pitilessly down.
Who knows the inscrutable design?
Blessed be He who took and gave!
Why should your mother, Charles, not mine,
Be weeping at her darling’s grave?
We bow to Heaven that will’d it so,
That darkly rules the fate of all,
That sends the respite or the blow,
That’s free to give, or to recall.
This crowns his feast with wine and wit:
Who brought him to that mirth and state?
His betters, see, below him sit,
Or hunger hopeless at the gate.
Who bade the mud from Dives’ wheel
To spurn the rags of Lazarus?
Come, brother, in that dust we’ll kneel,
Confessing Heaven that ruled it thus.
So each shall mourn, in life’s advance,
Dear hopes, dear friends, untimely killed;
Shall grieve for many a forfeit chance,
And longing passion unfulfilled.
Amen! whatever fate be sent,
Pray God the heart may kindly glow,
Although the head with cares be bent,
And whitened with the winter snow.
Come wealth or want, come good or ill,
Let young and old accept their part,
And bow before the Awful Will,
And bear it with an honest heart,
Who misses or who wins the prize.
Go, lose or conquer as you can;
But if you fail, or if you rise,
Be each, pray God, a gentleman.
A gentleman, or old or young!
(Bear kindly with my humble lays);
The sacred chorus first was sung
Upon the first of Christmas days:
The shepherds heard it overhead—
The joyful angels raised it then:
Glory to Heaven on high, it said,
And peace on earth to gentle men.
My song, save this, is little worth;
I lay the weary pen aside,
And wish you health, and love, and mirth,
As fits the solemn Christmas-tide.
As fits the holy Christmas birth,
Be this, good friends, our carol still—
Be peace on earth, be peace on earth,
To men of gentle will.
William Makepeace Thackeray poetry
kempis poetry magazine
More in: Archive S-T
.jpg)
Algernon Charles Swinburne
(1873-1909)
Autumn And Winter
Three months bade wane and wax the wintering moon
Between two dates of death, while men were fain
Yet of the living light that all too soon
Three months bade wane.
Cold autumn, wan with wrath of wind and rain,
Saw pass a soul sweet as the sovereign tune
That death smote silent when he smote again.
First went my friend, in life’s mid light of noon,
Who loved the lord of music: then the strain
Whence earth was kindled like as heaven in June
Three months bade wane.
A herald soul before its master’s flying
Touched by some few moons first the darkling goal
Where shades rose up to greet the shade, espying
A herald soul;
Shades of dead lords of music, who control
Men living by the might of men undying,
With strength of strains that make delight of dole.
The deep dense dust on death’s dim threshold lying
Trembled with sense of kindling sound that stole
Through darkness, and the night gave ear, descrying
A herald soul.
One went before, one after, but so fast
They seem gone hence together, from the shore
Whence we now gaze: yet ere the mightier passed
One went before;
One whose whole heart of love, being set of yore
On that high joy which music lends us, cast
Light round him forth of music’s radiant store.
Then went, while earth on winter glared aghast,
The mortal god he worshipped, through the door
Wherethrough so late, his lover to the last,
One went before.
A star had set an hour before the sun
Sank from the skies wherethrough his heart’s pulse yet
Thrills audibly: but few took heed, or none,
A star had set.
All heaven rings back, sonorous with regret,
The deep dirge of the sunset: how should one
Soft star be missed in all the concourse met?
But, O sweet single heart whose work is done,
Whose songs are silent, how should I forget
That ere the sunset’s fiery goal was won
A star had set?
Ton van Kempen photos: Autumn 5
A.C. Swinburne poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Autumn, Archive S-T, Swinburne, Algernon Charles, Ton van Kempen Photos
Alfonsina Storni
(1892-1938)
¿Qué Diría?
¿Qué diría la gente, recortada y vacía,
Si un día fortuito, por ultra fantasía,
Me tiñera el cabello de plateado y violeta,
Usara peplo griego, cambiara la peineta
Por cintillo de flores: miosotis o jazmines,
Cantara por las calles al compás de violines,
O dijera mis versos recorriendo las plazas
Libertado mi gusto de vulgares mordazas?
¿Irían a mirarme cubriendo las aceras?
¿Me quemarían como quemaron heciceras?
¿Campanas tocarían para llamar a misa?
En verdad que pensarlo me da un poco de risa.
.jpg){kind=small}
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Storni, Alfonsina
A.C.W. Staring
(1767-1840)
De Doodendans
Een Sprookje
‘t Sloeg twalef. Als de volle dag
Scheen de onbewolkte maan;
En huivrend zat de Torenwacht
En staarde een Wonder aan:
De Kerkhof roert zich; graf bij graf,
Wier diep zich openspert:
‘t Is uitgaansnacht voor elken Doo,
Die tot geraamte werd.
Zij springen van hun leger op,
En zijn, met rasschen loop,
Weldra, nabij het Kerkgebouw,
Vergaard tot èènen hoop.
‘t Gezelschap buigt, en nijgt, en steekt
De holle hoofden saam’;
En maakt gebaar, of ‘t krijg of vree
In overlegging naam’.
‘t Bleek ligter zorg! Bij paren geeft
De troep elkaar de hand,
En neemt, ten afgesproken Dans,
In dubble rij zijn stand.
Geen speelman wordt er bijgehaald,
Als ‘t op een walsen gaat:
Het beengeklepper rept zich luid:
Elk slaat zich zelv’ de maat.
Zoo zwiert men lustig om de Kerk;
Dan uit, dan in ‘t gezigt;
Men scharrelt langs een graf – en ziet!
Iets flonkrends kwam aan ‘t licht.
"Wat blijft daar tintlen op den grond?
Een glans als diamant! –
Werd Sibyl, voor twintig jaar,
Begraven naar dien kant?
Wie weet! misschien nam de IJdeltuit
Wat Pronks mee in de Kist? –
Die Buit was altoos halens waard,
Indien men ‘t zeker wist!
Doch waarom twijflen? ‘k Loop er heen?
Dan blijkt het iet of niet.
Staat weer de kerkmuur tusschen ons,
Geen spooksel dat mij ziet." –
En als de Dans weer kwam en zwond,
Doorvliegt, met diefschen haast
De Wacht, die ‘t sprak, de smalle ruimt’ –
En heeft den Pronk genaast:
Sibylles Boot! Hij raadde juist. –
Hoe brand nu onze Man,
Dat hij ze, als ‘t Bal gesloten wordt,
In rust begluren kan!
Zijn wensch, naar ‘t schijnt, wordt dra verhoord:
Het Dansfeest liep ten end;
De Dansers keeren tot hun Graf,
Na ‘t afscheidskompliment.
Doch Vrouw Sibyl toont kwade luim,
Terwijl ze om ‘t hare dwaalt,
En Boot, noch boots gelijk ontdekt,
Hoe zeer ‘t aan licht niet faalt.
In ‘t eind, haar stompneus rook de lont:
"Den Dief zal regt geschien!"
Zij laat hem, dreigend, van omlaag,
Haar knekelvuisten zien –
En naar de kerkdeur stormt zij heen!
Maar met dat koopren Kruis,
Ten sleutelplaat op ‘t hout gehecht,
Wat ‘t voor geen spook hier pluis!
Dies wendt ze ‘t naar den torenvoet;
En – luttel klimmenstijd –
Droog zit ze! daar zij, halverhoogt’,
Op de omgangsleuning rijdt.
Thans wierp, in stervensangst, de Wacht
Zijn roof van boven neer:
Vergeefs! een muurbloem ving dien op;
En ‘t Spooksel kloutert weer:
‘t Zag, van omlaag, door ‘t ruig belet,
Den val der Halsboot niet;
En nu ook, van ter zij’, geen glans
Die wat er schuilt verried.
Zoo streeft Sibyl ‘t juweel voorbij –
Steeds onvermoeibaar vlug:
Zij klimt, gelijk de spanrups klimt,
Met hoogen bogchelrug:
Zij haakt (om ‘t lijstwerk buigend) zich
Aan al wat uitsteekt vast;
Tot dat zij ‘t raam van ‘s Wachters cel
Met dorre hand betast.
Ras volgt het hoofd! – De mond gaapt wijd!
Het ledig ooghol vlamt!
En roerloos zijgt de Wachter neer:
De schrik heeft hem verlamd.
Nu komt de lange kranenhals,
Waar ‘t kale hoofd mee bukt –
De beenderknie, waarmee ‘t Gespens
Den vensterdorpel drukt; –
Twee armen strekken, ‘t welfsel in,
Zich naar den Roover uit;
Terwijl de vleermuis luider piept;
Terwijl de lijk-uil fluit; –
Tien spitse Vingers naadren; – Dààr
Valt – bom! de klokslag èèn!
De Spooken-Viertijd is voorbij,
En Vrouw Sibyl verdween.
A.C.W. Staring gedicht
kempis poetry magazine
More in: Archive S-T
De Schoolmeester
(Gerrit van de Linde, 1808-1858)
Schoolmeesters
Hij die, uit vrije keus,
En in zijn achter kamer,
Met hoofdpijn als een hamer,
En volgestopten neus,
Met klemming op zijn water,
En lusten als een kater,
En met een stijven nek,
En vijf gebroken ruiten,
En deuren, die niet sluiten,
En ‘t Pootjen in zijn kuiten,
Er uitziet als een gek;
Is min nog te beklagen
Dan hy, die drie paar dagen,
In ‘t woelziek schoolvertrek,
De veestlucht en den drek,
De snotneus, d’Ezelsvragen,
‘t Afzichtlijk nagelknagen,
Het krabblend luis-verjagen,
De vuile witte kragen,
En ‘t hartverduiv’lend plagen
Der Jonkheid moet verdragen.
De schoolmeester
(Gerrit van de Linde) gedicht
kempis poetry magazine
More in: Archive K-L, Archive S-T
Kurt Tucholsky
(1890-1935)
An die Berlinerin
Mädchen, kein Casanova
hätte dir je imponiert.
Glaubst du vielleicht, was ein doofer
Schwärmer von dir phantasiert?
Sänge mit wogenden Nüstern
Romeo, liebesbesiegt,
würdest du leise flüstern:
“Woll mit die Pauke jepiekt -?”
Willst du romantische Feste,
gehst du beis Kino hin…
Du bist doch Mutterns Beste,
du, die Berlinerin -!
Venus der Spree – wie so fleißig
liebst du, wie pünktlich dabei!
Zieren bis zwölf Uhr dreißig,
Küssen bis nachts um zwei.
Alles erledigst du fachlich,
bleibst noch im Liebesschwur
ordentlich, sauber und sachlich:
Lebende Registratur!
Wie dich sein Arm auch preßte:
gibst dich nur her und nicht hin.
Bist ja doch Mutterns Beste,
du, die Berlinerin – !
Wochentags führst du ja gerne
Nadel und Lineal.
Sonntags leuchten die Sterne
preußisch-sentimental.
Denkst du der Maulwurfstola,
die dir dein Freund spendiert?
Leuchtendes Vorbild der Pola!
Wackle wie sie geziert.
Älter wirst du. Die Reste
gehn mit den Jahren dahin.
Laß die mondäne Geste!
Bist ja doch Mutterns Beste,
du süße Berlinerin – !
.jpg)
Kurt Tucholsky poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tucholsky, Kurt
Georg Trakl
(1887-1914)
Frühling der Seele
Aufschrei im Schlaf; durch schwarze Gassen stürzt der Wind,
Das Blau des Frühlings winkt durch brechendes Geäst,
Purpurner Nachttau und es erlöschen rings die Sterne.
Grünlich dämmert der Fluß, silbern die alten Alleen
Und die Türme der Stadt. O sanfte Trunkenheit
Im gleitenden Kahn und die dunklen Rufe der Amsel
In kindlichen Gärten. Schon lichtet sich der rosige Flor.
Feierlich rauschen die Wasser. O die feuchten Schatten der Au,
Das schreitende Tier; Grünendes, Blütengezweig
Rührt die kristallene Stirne; schimmernder Schaukelkahn.
Leise tönt die Sonne im Rosengewölk am Hügel.
Groß ist die Stille des Tannenwalds, die ernsten Schatten am Fluß.
Reinheit! Reinheit! Wo sind die furchtbaren Pfade des Todes,
Des grauen steinernen Schweigens, die Felsen der Nacht
Und die friedlosen Schatten? Strahlender Sonnenabgrund.
Schwester, da ich dich fand an einsamer Lichtung
Des Waldes und Mittag war und groß das Schweigen des Tiers;
Weiße unter wilder Eiche, und es blühte silbern der Dorn.
Gewaltiges Sterben und die singende Flamme im Herzen.
Dunkler umfließen die Wasser die schönen Spiele der Fische.
Stunde der Trauer, schweigender Anblick der Sonne;
Es ist die Seele ein Fremdes auf Erden. Geistlich dämmert
Bläue über dem verhauenen Wald und es läutet
Lange eine dunkle Glocke im Dorf; friedlich Geleit.
Stille blüht die Myrthe über den weißen Lidern des Toten.
Leise tönen die Wasser im sinkenden Nachmittag
Und es grünet dunkler die Wildnis am Ufer, Freude im rosigen Wind;
Der sanfte Gesang des Bruders am Abendhügel.
.jpg)
Georg Trakl poetry
kempis poetry magazine
More in: Archive S-T, Trakl, Georg
Alfonsina Storni
(1892-1938)
Peso Ancestral
Tú me dijiste: no lloró mi padre,;
tu me dijiste: no lloró me abuelo,;
no han llorado los hombres de mi raza,
eran de acero.
Así diciendo te brotó una lágrima
ye me cayó en la boca . . . ; más veneno
yo no he bebido nunca en otro vaso
asi pequeño.
Débil mujer, pobre mujer que entiende,
dolor de siglos conocí al beberlo.
Oh, el alma mia soportar no puede
todo su peso.
Alfonsina Storni poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Storni, Alfonsina
A u g u s t S t r a m m
(1874-1915)
Dämmerung
Hell weckt Dunkel
Dunkel wehrt Schein
Der Raum zersprengt die Räume
Fetzen ertrinken in Einsamkeit!
Die Seele tanzt
Und
Schwingt und schwingt
Und
Bebt im Raum
Du!
Meine Glieder suchen sich
Meine Glieder kosen sich
Meine Glieder
Schwingen sinken sinken ertrinken
In
Unermeßlichkeit
Du!
Hell wehrt Dunkel
Dunkel frißt Schein!
Der Raum ertrinkt in Einsamkeit
Die Seele
Strudelt
Sträubet
Halt!
Meine Glieder
Wirbeln
In
Unermeßlichkeit
Du!
Hell ist Schein!
Einsamkeit schlürft!
Unermeßlichkeit strömt
Zerreißt
Mich
In
Du!
Du!
August Stramm poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Expressionism, Stramm, August
.jpg)
A l f o n s i n a S t o r n i
(1892-1938)
Tu me quieres blanca
Tú me quieres alba,
Me quieres de espumas,
Me quieres de nácar.
Que sea azucena
Sobre todas, casta.
De perfume tenue.
Corola cerrada
Ni un rayo de luna
Filtrado me haya.
Ni una margarita
Se diga mi hermana.
Tú me quieres nívea,
Tú me quieres blanca,
Tú me quieres alba.
Tú que hubiste todas
Las copas a mano,
De frutos y mieles
Los labios morados.
Tú que en el banquete
Cubierto de pámpanos
Dejaste las carnes
Festejando a Baco.
Tú que en los jardines
Negros del Engaño
Vestido de rojo
Corriste al Estrago.
Tú que el esqueleto
Conservas intacto
No sé todavía
Por cuáles milagros,
Me pretendes blanca
(Dios te lo perdone),
Me pretendes casta
(Dios te lo perdone),
¡Me pretendes alba!
Huye hacia los bosques,
Vete a la montaña;
Límpiate la boca;
Vive en las cabañas;
Toca con las manos
La tierra mojada;
Alimenta el cuerpo
Con raíz amarga;
Bebe de las rocas;
Duerme sobre escarcha;
Renueva tejidos
Con salitre y agua;
Habla con los pájaros
Y lévate al alba.
Y cuando las carnes
Te sean tornadas,
Y cuando hayas puesto
En ellas el alma
Que por las alcobas
Se quedó enredada,
Entonces, buen hombre,
Preténdeme blanca,
Preténdeme nívea,
Preténdeme casta.
.jpg){kind=small}
Alfonsina Storni poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Storni, Alfonsina
.jpg)
A N N I E M. G. S C H M I D T
Kon Annie M.G. Schmidt goed zeuren? Je vraagt het je af nu een nieuwe bloemlezing van haar liedteksten (waarvan 114 nooit eerder gepubliceerd) verschenen is onder de titel Zeur niet!, het lied dat Conny Stuart zong in de musical Heerlijk duurt het langst. In de uiterst precieze aantekeningen die samensteller Henk van Gelder bij de teksten maakte, krijgen we één keer een doorkijkje naar het antwoord, als Schmidt zich bij regisseur Paddy Stone beklaagt over het gebrek aan verstaanbaarheid zodra er gelijktijdig gezongen en gedanst moet worden. ‘Ik hoop,’ roept de verbolgen tekstschrijfster, ‘dat jouw dansjes nog eens voor de radio komen!’ Van Gelder schaart het onder de ‘korzelige kanttekeningen’, en mogelijk is hier dus even de ‘Lagere Annie’ aan het woord, een type dat Schmidt zelf bedacht heeft in een van haar ‘stukjes’ uit Het Parool in Impressies van een simpele ziel: Lagere Annie is ‘kribbig en zeurderig’, Hogere Annie is daarentegen ‘zonnig’. Van de andere kant gewaagt Van Gelder ook van ‘knetterende ruzies’ tussen Schmidt en Stone, en dat is precies wat Schmidt ons, of in ieder geval de dames, met ‘Zeur niet!’ voor ogen houdt zodra het even tegenzit:
Huil in je bed
Bijt in je laken
Vloek tegen iedereen
Schreeuw van de daken
Maar zeur niet
Trap om je heen
Wees nooit een dame
En gooi het theeservies
Dwars door de ramen
Maar zeur niet
De Hogere Annie was een verklaard tegenstandster van zeuren. Soms heel letterlijk. Mannen die net gestopt zijn met roken, krijgen van gezeur weer trek in een sigaret (in ‘Roken’), en alleen sterke vrouwen kunnen met Hetty Blok meezingen: En as ik dik wor nou dan mot dat maar gebeure/ Ik zal beslist niet over kallerieën zeure. Blok zong het in een aflevering van de legendarische radioserie De familie Doorsnee. Dat was in 1956, en het is treffend dat zo’n ogenschijnlijk onbeduidend voornemen – het liedje heet ‘Dan maar dik’ — na meer dan vijftig jaar nog steeds even dwars is als het toen geweest moet zijn, misschien zelfs nog tegendraadser, in deze tijd waarin Schmidt, ware zij nog onder ons, ongetwijfeld geschreven zou hebben: En as ik dik wor nou dan mot dat maar gebeure/ Ik zal beslist niet over Sonja Bakker zeure. Omdat we nog steeds met ons allen een familie Doorsnee zijn.
De actualiteiten van de dagen waarin Schmidt schreef, komen we veelvuldig met name tegen (de spoetnik, de Algerijnse oorlog, het tweede Vaticaans concilie) maar ze zijn de teksten in al die jaren niet gaan hinderen. Hun echte betekenis is heel dicht bij huis gebleven. Een van de allereerste teksten die Schmidt schreef — ‘Monsieur Maurice’, voor het journalistencabaret De Inktvis – is een mooi voorbeeld van de onverwoestbare actualiteit die ze feilloos wist op te sporen in onze comédie humaine. Maurice, vroeger een ‘kapperszaakje bij de Magere Brug’, heeft nu een trendy schoonheidssalon:
Ik moet mevrouw Van Knottenbelt nog kneden
Die komt zo om een uur of kwart voor drie
Haar avant-coeur helt ietwat naar beneden
Dat wordt dan opgevijzeld hè, compris?
Het is satire, er wordt gehekeld, het kan cynisch zijn, maar er wordt nooit gezeurd. Zelfs niet in ‘Was dat nou alles?’, als seks de eerste keer wat lijkt tegen te vallen:
Wat al die boeken vanaf Genesis
Ook mogen schrijven
Je leert er niet van wat een penis is
Je voelt het pas wanneer het menes is
Aan den lijve
Schmidt was een (strenge) meesteres in het relativeren van de waan van de dag en de grote illusies die het menselijk bedrijf beheersen. Omdat alles, zoals ze in ‘Ligt het aan hem?’ schreef, ‘niet precies als in het damesblad’ is. Het hoeft allemaal niet klein gemaakt te worden, maar wel leefbaar. En als het even kan, zelfs ten koste van de verstaanbaarheid, dansbaar:
Trek de stoute schoenen aan en dans met mij
Wees zo goed om op te staan en dans met mij
Heb geen remmen, heb geen angsten
Heerlijk, heerlijk duurt het langste.
Ed Schilders
Zeur niet! (met dvd met tv-opnames uit 1962) – Annie M.G. Schmidt – Onder redactie van Henk van Gelder – Nijgh & Van Ditmar – ISBN 978 90 388 6963 6
Eerder gepubliceerd in De volkskrant
Ed Schilders over Annie M.G. Schmidt
fleursdumal.nl magazine
More in: Annie M.G. Schmidt, Archive S-T, Ed Schilders
Kurt Tucholsky
(1890-1935)
Ballade
Da sprach der Landrat unter Stöhnen:
“Könnten Sie sich an meinen Körper gewöhnen?”
Und es sagte ihm Frau Kaludrigkeit:
“Vielleicht. Vielleicht.
Mit der Zeit…mit der Zeit…”
Und der Landrat begann allnächtlich im Schlafe
Laut zu sprechen und wurde ihr Schklafe.
Und er war ihr hörig und sah alle Zeit
Frau Kaludrigkeit – Frau Kaludrigkeit!
Und obgleich der Landrat zum Zentrum gehörte,
wars eine Schande, wie daß er röhrte;
er schlich der Kaludrigkeit ums Haus…
Die hieß so – und sah ganz anders aus:
Ihre Mutter hatte es einst in Brasilien
Mit einem Herrn der bessern Familien.
Sie war ein Halbblut, ein Viertelblut:
Nußbraun, kreolisch; es stand ihr sehr gut.
Und der Landrat balzte: Wann ist es soweit?
Frau Kaludrigkeit – Frau Kaludrigkeit!
Und eines Abends im Monat September
War das Halbblut müde von seinem Gebember
Und zog sich aus. Und sagte: “Ich bin…”
Und legte sich herrlich nußbraun hin.
Der Landrat dachte, ihn träfe der Schlag!
Unvorbereitet fand ihn der Tag.
Nie hätt er gehofft, es noch zu erreichen.
Und er ging hin und tat desgleichen.
Pause
Sie lag auf den Armen und atmete kaum.
Ihr Pyjama flammte, ein bunter Traum.
Er glaubte, ihren Herzschlag zu spüren.
Er wagte sie nicht mehr zu berühren…
Er sann, der Landrat. Was war das, soeben?
Sie hatte ihm alles und nichts gegeben.
Und obgleich der Landrat vom Zentrum war,
wurde ihm eines plötzlich klar:
Er war nicht der Mann für dieses Wesen.
Sie war ein Buch. Er konnt es nicht lesen.
Was dann zwischen Liebenden vor sich geht,
ist eine leere Formalität.
Und so lernte der Mann in Minutenfrist,
daß nicht jede Erfüllung Erfüllung ist.
Und belästigte nie mehr seit dieser Zeit
Die schöne Frau Inez Kaludrigkeit.
Kurt Tucholsky poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tucholsky, Kurt
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature