Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
P.C. Boutens
(1870-1943)
Afvaart
De maanlicht-overvloeide vloed
Heft ‘t ranke spook van vlotte bom
Boven den zwarten menschendrom
Die vlekt het zilvren zand als roet.
De ketting waar zich ‘t schip aan windt,
Kreunt eenzaam als nacht-wakker kind.
Geen andre klank begint of duurt.
Het koele klikken langs de kiel,
Nu ‘t schip in voller water stuurt,
Reikt niet tot hier. Het slank profiel
Verbreedt onhoorbaar-onverwacht
Zich met der zeilen effen pracht.
Van duistre plecht onzichtbre han
In driemaal-op-en-neder-zwaai
Wuift licht vaarwel aan vriend en land
En heel de manelichte baai.
En donker wuift de kust weêrom
Van rijke vangst en wellekom…
Ik blijf niet langer op mijn plek
In ‘t avondduin. Mijn voet
Voelt onder zich het weifel dek
Van schip te deinen op den vloed.
En met nabije schaduw weet
Ik lichtste licht bekleed.
De breede ronding van de kust
Deinst lamp-bezet, maar doodsch.
Met geen sinjaal durft donkre loods
De stranden roepen uit hun rust…
Waar schuilt de stille school van buit
Waar vol meê keer’ de leêge schuit?
Of wordt in ‘t verre land en voor altoos
Ons wild verlangen schoon en stil? –
De zee is diep en eindeloos
Zooals vertrouwen wil
En wilde toen ‘t aan ‘t veilig strand
Te droomen zat van de’ overkant.
De wind bolt uit het ruime wak.
Het schip helt op zijn breede streek.
Nog even maar is de einder strak
En van kustlichten bleek…
En nu – niets meer dan heem’l en zee…
De zeilen over! Reê!
P.C. Boutens poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Boutens, P.C.
Clemens Brentano
(1778—1842)
Sie reist mit Schubert zum Achensee
Donnerstag 21. August 1834
Ich ziehe hin, du mußt es leiden
Schon flieht mein Schifflein auf dem See,
Und du stehst stumm, dort bei den Weiden,
Und wiegst dein Herz in bitterm Weh –
Das meine zuckt so hin und wieder,
An deinem hat’s nicht viel geruht
Mein Ruder hebt sich auf und nieder,
Wein’ in die Flut, ich bin dir gut!
Hör’ was zu tun, wenn ich verschwunden
Daß du nicht ganz vertrauern mußt,
Schau an mein Bild in deinen Wunden,
Wieg’ still mein Herz in deiner Brust,
Ich steig’ zum Berg, schleich’ durch die Tale,
Such’ Kühle in des Seees Flut –
Und dir genügt die blaue Schale,
In reiner Glut; ich bin dir gut.
O krankes Herz, dein glühend Lieben,
Glüht mir in jedem Abendrot,
Ist dir der Trost auch nicht geblieben,
Bleibt stets bei mir doch deine Not.
Und in der Abendglocke Tönen
Fühl’ ich bewegt, wie dir zu Mut
Fühl’ deine Tränen, fühl’ dein Sehnen,
In meinem Blut, ich bin dir gut.
O wär’ aus mir, was ich gesungen
Wär’s nicht in meinen Mund gelegt
Dann wär’ ein Quell aus mir entsprungen
Dem Durst, der deine Brust bewegt. –
Der Quell müßt’ bald die Kluft erfüllen,
Dein Ach und Weh und deine Glut
Könnt’ ich am Achensee dann stillen!
Ach werde gut, ich bin dir gut!
Clemens Brentano poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, CLASSIC POETRY
Dit hart
Dit hart is een kerk
waar je heen kunt met vragen
een plaats waar eenzaamheid
van tijd tot tijd minder wordt of slijt
dit hart is een hutje op de hei voor jou alleen
dit hart houdt een sportieve uitdaging in
het daagt liefde uit tot zomerse capriolen
dit hart zwelt en slinkt in iedere beweging
het pinkt soms ontroerd een traan weg
dit hart heeft een kamer waar je rouwen kunt
de muren bestand tegen boosheid
de ramen ontkennen het plafond huilt
als herinneringen niet overgaan
dit hart is een bed om in lief te hebben
oogopslag gemoedstoestand geheimgehouden
als strelingen over verborgen verleden
vragende ogen verzachtende omstandigheden
is smelten als was
dit hart loopt stilaan over van liefde
het zingt de melodie van het universum
wacht tot de wereld gaat draaien.
Martin Beversluis
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Théodore de BANVILLE
(1823-1891)
La Lune
Avec ses caprices, la Lune
Est comme une frivole amante ;
Elle sourit et se lamente,
Et vous fuit et vous importune.
La nuit, suivez-la sur la dune,
Elle vous raille et vous tourmente ;
Avec ses caprices, la Lune
Est comme une frivole amante.
Et souvent elle se met une
Nuée en manière de mante ;
Elle est absurde, elle est charmante ;
Il faut adorer sans rancune,
Avec ses caprices, la Lune
Théodore de Banville poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, CLASSIC POETRY
Robert Burns
(1759–1796)
A Fond Kiss
A fond kiss, and then we sever;
A farewell, and then forever!
Deep in heart-wrung tears I’ll pledge thee,
Warring sighs and groans I’ll wage thee.
Who shall say that Fortune grieves him,
While the star of hope she leaves him?
Me, nae cheerfu’ twinkle lights me;
Dark despair around benights me.
I’ll ne’er blame my partial fancy,
Nothing could resist my Nancy;
But to see her was to love her;
Love but her, and love forever.
Had we never lov’d say kindly,
Had we never lov’d say blindly,
Never met–or never parted–
We had ne’er been broken-hearted.
Fare thee well, thou first and fairest!
Fare thee well, thou best and dearest!
Thine be like a joy and treasure,
Peace. enjoyment, love, and pleasure!
A fond kiss, and then we sever;
A farewell, alas, forever!
Deep in heart-wrung tears I’ll pledge thee,
Warring sighs and groans I’ll wage thee!
Robert Burns poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Burns, Robert
Emily Bronte
(1818-1848)
No Coward Soul Is Mine
No coward soul is mine,
No trembler in the world’s storm-troubled sphere:
I see Heaven’s glories shine,
And faith shines equal, arming me from fear.
O God within my breast,
Almighty, ever-present Deity!
Life–that in me has rest,
As I–undying Life–have Power in Thee!
Vain are the thousand creeds
That move men’s hearts: unutterably vain;
Worthless as withered weeds,
Or idlest froth amid the boundless main,
To waken doubt in one
Holding so fast by thine infinity;
So surely anchored on
The steadfast rock of immortality.
With wide-embracing love
Thy spirit animates eternal years,
Pervades and broods above,
Changes, sustains, dissolves, creates, and rears.
Though earth and man were gone,
And suns and universes ceased to be,
And Thou wert left alone,
Every existence would exist in Thee.
There is not room for Death,
Nor atom that his might could render void:
Thou–Thou art Being and Breath,
And what Thou art may never be destroyed.
Emily Jane Brontë poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Anne, Emily & Charlotte Brontë, Archive A-B, Brontë, Anne, Emily & Charlotte
La double vie de Véronique
Bij de film van Krysztof Kieslowski
Een ogenblik pal: het lijkt een jaar te duren.
Zij schroeit zich aan haar eigen beeld – zonder
spiegel, lensloos zelfs. Ziel vanwege onvermoede
dubbelgangster tot in eeuwigheid verscheurd.
Daar zit ze uit het venster van een trein te turen:
het vertekent, maakt strakke vormen ronder
en haar voor nog eens zo’n herkenning op haar hoede.
Zij weet zichzelf in duplo nu. Avondval verkleurt
de stad, werpt vreemde schaduwen op muren.
Ach Veronika, wat ga je mooi in zang ten onder.
Bert Bevers
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Wetenschap
Ik stuur een lantaarnpaal de stroomrekening
swaffel tegen schrikdraad
en zet zangvogels vast wegens spionage
in meesmuilend doorluchtige taal vertel ik u
dat u een fout hebt gemaakt
en dat dat licht aan het eind van de tunnel
slechts resultaat is van het sterven van een cel
graag schroef ik voor uw ogen
het wonder uit elkaar
tot er wetenschap overblijft
daarna kweek ik een hamburger uit uw gestorven vlees
-met ui en een flinke klodder saus op een broodje van de hema-
aan mijn eeltkamertafel zal ik u met smaak eten.
Martin Beversluis
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
George Gordon (Lord) Byron
(1788-1824)
And Thou Art Dead, As Young And Fair
And thou art dead, as young and fair
As aught of mortal birth;
And form so soft, and charms so rare,
Too soon return’d to Earth!
Though Earth receiv’d them in her bed,
And o’er the spot the crowd may tread
In carelessness or mirth,
There is an eye which could not brook
A moment on that grave to look.
I will not ask where thou liest low,
Nor gaze upon the spot;
There flowers or weeds at will may grow,
So I behold them not:
It is enough for me to prove
That what I lov’d, and long must love,
Like common earth can rot;
To me there needs no stone to tell,
‘T is Nothing that I lov’d so well.
Yet did I love thee to the last
As fervently as thou,
Who didst not change through all the past,
And canst not alter now.
The love where Death has set his seal,
Nor age can chill, nor rival steal,
Nor falsehood disavow:
And, what were worse, thou canst not see
Or wrong, or change, or fault in me.
The better days of life were ours;
The worst can be but mine:
The sun that cheers, the storm that lowers,
Shall never more be thine.
The silence of that dreamless sleep
I envy now too much to weep;
Nor need I to repine
That all those charms have pass’d away,
I might have watch’d through long decay.
The flower in ripen’d bloom unmatch’d
Must fall the earliest prey;
Though by no hand untimely snatch’d,
The leaves must drop away:
And yet it were a greater grief
To watch it withering, leaf by leaf,
Than see it pluck’d to-day;
Since earthly eye but ill can bear
To trace the change to foul from fair.
I know not if I could have borne
To see thy beauties fade;
The night that follow’d such a morn
Had worn a deeper shade:
Thy day without a cloud hath pass’d,
And thou wert lovely to the last,
Extinguish’d, not decay’d;
As stars that shoot along the sky
Shine brightest as they fall from high.
As once I wept, if I could weep,
My tears might well be shed,
To think I was not near to keep
One vigil o’er thy bed;
To gaze, how fondly! on thy face,
To fold thee in a faint embrace,
Uphold thy drooping head;
And show that love, however vain,
Nor thou nor I can feel again.
Yet how much less it were to gain,
Though thou hast left me free,
The loveliest things that still remain,
Than thus remember thee!
The all of thine that cannot die
Through dark and dread Eternity
Returns again to me,
And more thy buried love endears
Than aught except its living years.
“And Thou art Dead, as Young and Fair” is reprinted from Works. George Gordon Byron. London: John Murray, 1832.
George Gordon (Lord) Byron poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Byron, Lord
William Blake
(1757-1827)
A POISON TREE
Was angry with my friend:
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.
And I watered it in fears,
Night and morning with my tears;
And I sunnèd it with smiles,
And with soft deceitful wiles.
And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright;
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine,
And into my garden stole,
When the night had veiled the pole:
In the morning glad I see
My foe outstretched beneath the tree.
William Blake poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Blake, William, DRUGS & DISEASE & MEDICINE & LITERATURE
Poppenspeler
De touwtjes liggen losjes in zijn vingers, als teugels.
Hij suggereert met broze dingen een danseuse.
Ze loopt niet, dwarrelt: vlinderachtig en verweesd.
Zijn handen bewegen zich als reigervleugels.
Iedereen houdt adem in wanneer met gracieuze
golvingen haar leven stokt, er even echt geweest.
Zij liet zich zachtjes overlijden.
Bert Bevers
uit Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, © Bert Bevers
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Nullen en enen
Hoe ik je een tijd lang nergens vond
en daarna alleen in nullen en enen
de digitaal van facebook
het was min of meer hetzelfde
je stond in een lijstje van mensen die ik toch nooit belde
de herinnering vergeelde rouwomrand
je werd een stukje verleden dat ik oppakken kon
dat je plots opnieuw in je gedaante van muze
voor mijn deur stond was een verklaarbaar wonder
de nullen en enen zijn vrouw geworden logisch
ik kan je aanraken en met je praten
er is zelfs een kans dat je me begrijpt.
Martin Beversluis
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature