Archive A-B

«« Previous page · Betty Paoli: Den Poesieverächtern · Anna Achmatova: Muse · Nicolaas Beets: Aan Rachel · Delmira Agustini: El Poeta Y La Ilusion · Harry ‘Breaker’ Morant: When The Light Is As Darkness · Ambrose Bierce: A Commuted Sentence · Anna Achmatova: My breast grew helplessly cold · Willem Bilderdijk: Misbruik · Ambrose Bierce: Three Kinds of a Rogue · Ambrose Bierce: The Key Note · Sara Bidaoui (13) eerste Tilburgse Kinderstadsdichter · Anna Brontë: Past Days

»» there is more...

Betty Paoli: Den Poesieverächtern

Betty Paoli

(Barbara Elisabeth Glück; auch: Branitz – 1814-1894)

Den Poesieverächtern

Ihr scheucht die Poesie
Von eu’rem Herde,
Und ahnet nicht, daß sie
Das Salz der Erde!
Daß Nebel nur und Rauch,
Was ihr beginnet,
Wenn’s nicht durch ihren Hauch
Bestand gewinnet!

Kein Traumbild, fremd und fern,
Entrückt dem Streben,
Sie ist der tiefste Kern
Von allem Leben!
Der Kern, deß Gluth und Licht
Es froh durchflammen!
Zermorschet er, dann bricht
Das Sein zusammen.

Betty Paoli poetry

kempis poetry magazine

More in: Archive A-B, Archive G-H, Archive O-P

Anna Achmatova: Muse

Anna Achmatova

(1889 – 1966)

Muza

Kogda ja noč’ju ždu ee prixoda,

Žizn’, kažetsja, visit na voloske.

Cto pocesti, cto junost’, cto svoboda

Pred miloj gost’ej s dudockoj v ruke.

I vot vošla. Otkinuv pokryvalo,

Vnimatel’no vzgljanula na menja.

Ej govorju: “Ty l’ Dantu diktovala

Stranicy Ada?” Otvecaet: “Ja”.

(1924)

Muse

When, at night, I waited for her, impatient,

Life seemed to me, as if hanging by a thread.

What just means liberty, or youth, or approbation,

When compared with the gentle piper’s tread?

And she came in, threw out the mantle’s edges,

She declined to me with a sincere heed.

I said to her, “Did you dictate the Pages

Of Hell to Dante?” She answered: “Yes, I did.”

(1924)

Anna Andrejevna Achmatova poetry

(Анна Андреевна Ахматова)

fleursdumal.nl magazine

Nicolaas Beets: Aan Rachel

Nicolaas Beets

(1814-1903)

Aan Rachel

(Treurdichtspeelster )

Draagt gij den naam, zoo zacht, zoo schoon,
En zijt ge een dochter der geliefde,
Die Izaaks verbannen zoon
Vertroosten mocht van wat hem griefde;
Zijt gij geboren uit het bloed
Van haar, voor wie hij veertien jaren,
Die hem als zooveel dagen waren,
Eens anders schapen beeft gehoed;
Een kind dier lieve en lievenswaarde,
Die hem zijn lieven Jozef baarde,
Maar onder Benjamin bezweek;
Voor wie bij, in de kleine streek,
Die Efrata van Bethel scheidde,
Een rustplaats aan den weg bereidde;
Die nooit uit zijn gedachten week;
Zijt ge uit die koningsheup gesproten,
Die godlijke eere heeft genoten,
In ’t worstelperk aan Jabboks beek;
Vloeit u ’t gezegend bloed door de aderen
Van honderd uitverkoren vaderen;
Zijt ge uit het heilige geslacht
Der godsbeminden, godgewijden,
Dat, in de volheid van Gods tijden,
D’ Immanuel heeft voortgebracht;
Ligt al de plechtige ernst van ’t Oosten
Op ’t donker voorhoofd, dat ge ons toont,
En komt uw zonnig oog ons troosten,
Van al de flauwheid, die hier troont;
Verraden houding en gebaren
Een aangeboren vorstenrang,
En galmt ons, in uw stem, de zang
Van Sions maagdelijke scharen;
Is daar een weerschijn in uw geest
Van al de lichten, al de krachten,
Die in den tijd der voorgeslachten
De roem der Natie zijn geweest;
Verschijnt ons, tusschen uwe vlechten,
Een glans van grootheid en een gloed,
Om ’t pleit voor Isrel te beslechten,
Trots onbesneden overmoed;
Schijnt, onzen tijden tot een teeken,
De dochter Sions opgestaan,
En komt ze, ook in uw roem, zich wreken
Voor al den hoon haar aangedaan…
— En is er bij de breede scharen
Bestendiger bewonderaren,
Wier menigte om uw schreden woelt,
Geen enkel hart, dat dit gevoelt?
Ontroert gij niemand, onder allen,
De ziel als dochter Abrahams,
Als spruit des uitverkoren stams,
Nu van Jehova’s gunst vervallen?
Zoo ge elken avond nederziet
Op duizenden gedoopte hoofden,
Wier lippen den Messias loofden,
Dien uwe blindheid nog verstiet,
Zegt niemands bloedend hart zich: „Deze
Is hem een zuster naar den vleesche,
Maar Rachel kent dien Jozef niet!”

O Dochter Sems! als ge op uw lokken
Den haarband der vorstinnen drukt,
Om ’t hart van koningen te schokken,
Van ’t toovren uwer kunst verrukt;
Als ze optreedt om de rol te spelen
Der edelsten uit Japhets bloed,
Is daar geen stem in uw gemoed
Die andre rangen uit zou deelen?
Zijn daar geen driften in uw borst,
Die anders spreken, anders woelen
Dan westersch harte kan gevoelen?
En blaakt u niet een groote dorst,
En voelt ge u ’t kloppend hart niet persen,
En roept uw ziel niet overluid
Naar goddelijker dichtgeest uit,
Dan die u toegalmt in de verzen
Van Javans nagespeelde luit?
Verzucht gij niet naar ruimer snoeren
Dan van ’t Europisch maatgedicht,
Dat gij zoo kalm beheerscht, wellicht
Als niet geschikt uw ziel te ontroeren,
Als niet in staat u mee te voeren
Tot waar de kunst voor ’t leven zwicht?
O Telg der priestren en profeten,
Wie de ongewijde lauwer wast,
Heeft nooit uw hart u dien verweten,
Als voor uw schedel ongepast?
Ontwaakt er, als de kreten rijzen,
Waarin uw lof zoo luid weerklinkt,
In u geen zielszucht, die u dringt
Om al die glorie af te wijzen?
Is daar geen hoogheid In uw hart,
Waardoor u al die grootheid smart?
Geen hoogheid, die den smaad kan kiezen,
Waaronder ’t kroost van Abram bukt,
Maar niets van d’ adel wil verliezen,
Door God hem in de ziel gedrukt?
Ja, in vernedering en lijden
Den volken wezen tot een spel,
Dat is uw lot. o Israël!
Daarin vervullen zich uw tijden;
Dat is het erf-lot van uw schuld,
Waarin een groote ziel kan deelen
En waardiglijk haar plaats vervult;
Maar op hun heidensche tooneelen,
De rol der heidenen te spelen…
Geen dochter Rachels, die het duldt!
En zoo zij ’t duldt — in Rama’s velden
Ruischt daar een klacht op d’ avondwind,
Om Rachels boezemsmart te melden,
Beweenend haar verloren kind.

Gij hoort het niet. Gij hoort het galmen
Eens lofs, dien u een wereld brengt.
Als zij uw lauwren strooit en palmen,
Met parelsnoeren ondermengd.
Maar somtijds, in uw eenzaamheden,
Als gij, vermoeid van kunst en eer,
Uzelve zijn moogt, voor een keer,
Denkt gij terug aan ’t bang verleden,
En ziet uw haavloos hutje weer,
Waar gij, verloren en vergeten
In ’t luid getier der groote stad,
Die brood noch deernis voor u had,
Uw jeugd in kommer hebt gesleten.
Nog heugt u ’t lijden van uw hart,
Als ’t zich bewust werd van zijn krachten,
En aanving met een vreemde smart
Naar ’t onbekende goed te smachten
Dat nooit uw oogen duidlijk werd.
Nog heugt u, hoe u ’t denkbeeld krenkte,
Dus arm te zijn en onbekend,
Maar hoe een goede geest u wenkte
Daar kwam een eind aan deze ellend;
Uw brandend hart zou ademhalen,
Zou zijn verlangens zien geboet;
U zou een heldre zon bestralen,
En rozen blozen voor uw voet.
Maar hoe zich uw verbeelding pijnde,
Dat zij het woord des raadsels ried,
Zij vond het in haar droomen niet;
Dies uwe jeugd weemoedig kwijnde,
Omtastende in een blind verschiet
Waarover zich een nevel wolkte,
Die echter alles hopen liet — —
Ha, hoe het sedert zich bevolkte
En in wat glans gij ’t heden ziet!
Thans moogt gij in uw armen vatten,
Wat vóór u zweefde ver en dof.
Egypten offert u zijn schatten,
En Babels palmbosch ruischt uw lof.
Der kunsten nectar komt u laven,
En uw versmachting is geweest;
De zelfbewustheid van uw gaven
Verheft uw schedel onbedeesd.
Gesloten deuren vallen open;
Daar ligt de wereld van uw hopen
En gij beveelt haar door uw geest.

Maar ook die wereld heeft haar nachten.
Maar ook dat leven kent een dood;
Daar blijft een onverklaarbaar wachten,
Een onvervulde zielenood.
Nog komen zij, die oogenblikken,
Waarin de sterkste geest bezwijkt,
Wie heeft dan teugen die verkwikken
Wie, wat naar lafenis gelijkt?
Geen ziel kan ooit zichzelf bezielen
Wanneer zij wegzinkt zonder moed!
Geen wereld, die een ziel voldoet!
Schoon al heur goden voor haar knielen
Nog grijpt zij naar een meerder goed;
Nog kan haar, bij de gouden vruchten,
Haar mild geworpen in den schoot,
Wel hongren naar een voedend brood;
Nog overvallen haar de zuchten
Naar stille wateren van rust,
Te midden van haar schoonsten lust;
En welk genot haar mag bekoren
In ’t vrij gebied, dat haar behoort,
Niet altlid blijft de wensch gesmoord,
Om zelve een Meerdren toetehooren,
Een Meerdren, die die vrijheid stoort!
Een Meerdren! Ja, maar meer dan allen
En alles wat zij om zich ziet;
Met zulk een wil zij staan of vallen,
Maar met haar eigen wereld niet.

O Rachel! Toen uw zwarte lokken
U slordig hingen voor ’t gezicht,
Toen heeft zich, naakt en mager wicht,
’t Meelijdend hart u aangetrokken,
En uit den nacht gebracht in ’t licht.
De goeden, de eedlen, en de grooten
Wedijverden voor u in gunst,
En door de koningen der kunst
Werd u de weg des roems ontsloten;
Elk hunner gaf u — wat hij had;
Elk hunner wees u — wat hij kende;
Ondankbaar zoo gij ’t ooit vergat!…
Maar hadde u in die groote stad,
Als ge in de dagen dier ellende
Uw bedelbrood met tranen at,
Eens Christens mond het brood geprezen,
Dat uit den hemel is gedaald,
Uw ziele bij haar God bepaald,
Hij hadde u beter dienst bewezen,
Waarbij geen andre goedheid haalt;
En, mooglijk, ware u ’t licht gerezen,
Dat om het kruis van Christus straalt!

Het strale u nog! Het overschijne
Den lichtglans, waar uw hoofd van blinkt;
Totdat gij aan zijn voeten zinkt,
Voortaan geen andre, dan de zijne!
Totdat gij roept met luider keel:
„Mijn Heer, mijn God, mijn rots, mijn deel!”
Totdat gij nederwerpt de kronen
Der Phedra’s en der Hermionen,
En elke rol en iedren schijn
Vergeet, om zondares te zijn;
Totdat uw hand de Grieksche tressen,
Naar Joodsche wijze, op ’t hoofd ontsnoert,
En grijpt naar de alabaster flesschen,
Door dankbre liefdedrift vervoerd;
Tot gij de smaadheid uwes Heeren
Zult boven iedren krans begeeren,
En dragen Hem het kruishout na,
Die ’t droeg voor u, op Golgotha;
Totdat gij verre zult verkiezen
Al Faro’s gunsten te verliezen,
Mishandeld met het volk van God,
Voor ijdelheid en zingenot;
Totdat ge een wereld zult beklagen,
Die roemt in de evangelieleer,
Maar mooglijk luide rouw zal dragen,
Als ze u moet afstaan aan uw Heer.

Nicolaas Beets gedicht

kempis poetry magazine

Delmira Agustini: El Poeta Y La Ilusion

Delmira Agustini

(1886-1914)

El Poeta Y La Ilusion

La princesita hipsipilo, la vibrátil filigrana,
—Princesita ojos turquesas esculpida en porcelana—
Llamó una noche a mi puerta con sus manitas de lis.
Vibró el cristal de su voz como una flauta galana.

—Yo sé que tu vida es gris.
Yo tengo el alma de rosa, frescuras de flor temprana,
Vengo de un bello país
A ser tu musa y tu hermana!—

Un abrazo de alabastro…luego en el clavel sonoro
De su boca, miel suavísima; nube de perfume y oro
La pomposa cabellera me inundó como un diluvio.
O miel, frescuras, perfumes!…Súbito el sueño, la sombra
Que embriaga..Y, cuando despierto, el sol que alumbra en mi alfombra
Un falso rubí muy rojo y un falso rizo muy rubio!

Delmira Augustini poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Agustini, Delmira, Archive A-B, Delmira Agustini

Harry ‘Breaker’ Morant: When The Light Is As Darkness

Harry ‘Breaker’ Morant

(1865-1902)

When The Light Is As Darkness

The morning-tide is fair and bright,
With golden sun up-springing;
The cedars glowed in the new-born light,
And the bell-bird’s note was ringing;
While diamonds dropped by dusky Night,
Were yet to the gidyas clinging.

The morning waned-the sun rose high
O’erhead, until ’twas seeming
But a dazzling disc, and the fiery sky
Like an opal sea was gleaming;
And languorous flowers – of morn gone by,
And coming eve – fell dreaming.

And now the moon above does creep
To laugh at red Sol sinking;
While wakening from their sunlit sleep,
A few wan stars are blinking,
And thirsty, drooping flowers deep
Of evening dews are drinking.

The birds will soon their carols cease,
And crows are homeward hieing;
The gloaming deepens, stars increase,
The weary day is dying –
Its requiem, murmurous of peace,
The vesper winds are, sighing.

This night is near! Are you waiting friend,
That Night? – we’re drawing nigh it –
When we to the Restful Land shall wend,
And leave life’s feverish riot –
When the gods to each tired soul shall send
Eternal, dreamless quiet.

Harry ‘Breaker’ Morant poetry

kempis poetry magazine

Ambrose Bierce: A Commuted Sentence

Ambrose Bierce

(1842-1914?)

A Commuted Sentence

Boruck and Waterman upon their grills

In Hades lay, with many a sigh and groan,

Hotly disputing, for each swore his own

Were clearly keener than the other’s ills.

And, truly, each had much to boast of–bone

And sinew, muscle, tallow, nerve and skin,

Blood in the vein and marrow in the shin,

Teeth, eyes and other organs (for the soul

Has all of these and even a wagging chin)

Blazing and coruscating like a coal!

For Lower Sacramento, you remember,

Has trying weather, even in mid-December.

Now this occurred in the far future. All

Mankind had been a million ages dead,

And each to her reward above had sped,

Each to his punishment below,–I call

That quite a just arrangement. As I said,

Boruck and Waterman in warmest pain

Crackled and sizzed with all their might and main.

For, when on earth, they’d freed a scurvy host

Of crooks from the State prison, who again

Had robbed and ravaged the Pacific Coast

And (such the felon’s predatory nature)

Even got themselves into the Legislature.

So Waterman and Boruck lay and roared

In Hades. It is true all other males

Felt the like flames and uttered equal wails,

But did not suffer them; whereas they bored

Each one the other. But indeed my tale’s

Not getting on at all. They lay and browned

Till Boruck (who long since his teeth had ground

Away and spoke Gum Arabic and made

Stump speeches even in praying) looked around

And said to Bob’s incinerated shade:

“Your Excellency, this is mighty hard on

The inventors of the unpardonable pardon.”

The other soul–his right hand all aflame,

For ’twas with that he’d chiefly sinned, although

His tongue, too, like a wick was working woe

To the reserve of tallow in his frame–

Said, with a sputtering, uncertain flow,

And with a gesture like a shaken torch:

“Yes, but I’m sure we’ll not much longer scorch.

Although this climate is not good for Hope,

Whose joyous wing ‘twould singe, I think the porch

Of Hell we’ll quit with a pacific slope.

Last century I signified repentance

And asked for commutation of our sentence.”

Even as he spoke, the form of Satan loomed

In sight, all crimson with reflections’s fire,

Like some tall tower or cathedral spire

Touched by the dawn while all the earth is gloomed

In mists and shadows of the night time. “Sire,”

Said Waterman, his agitable wick

Still sputtering, “what calls you back so quick?

It scarcely was a century ago

You left us.” “I have come to bring,” said Nick,

“St. Peter’s answer (he is never slow

In correspondence) to your application

For pardon–pardon me!–for commutation.

“He says that he’s instructed to reply

(And he has so instructed me) that sin

Like yours–and this poor gentleman’s who’s in

For bad advice to you–comes rather high;

But since, apparently, you both begin

To feel some pious promptings to the right,

And fain would turn your faces to the light,

Eternity seems all too long a term.

So ’tis commuted to one-half. I’m quite

Prepared, when that expires, to free the worm

And quench the fire.” And, civilly retreating,

He left them holding their protracted meeting.

Ambrose Bierce poetry

fleursdumal.nl magazine

Anna Achmatova: My breast grew helplessly cold

Anna Achmatova

(1889 – 1966)

My breast grew helplessly cold

My breast grew helplessly cold,

But my steps were light.

I pulled the glove from my left hand

Mistakenly onto my right.

It seemed there were so many steps,

But I knew there were only three!

Amidst the maples an autumn whisper

Pleaded: “Die with me!

I’m led astray by evil

Fate, so black and so untrue.”

I answered: “I, too, dear one!

I, too, will die with you…”

This is a song of the final meeting.

I glanced at the house’s dark frame.

Only bedroom candles burning

With an indifferent yellow flame.

29 September 1911, Tsarskoe Selo

Так беспомощьно грудь холодела,

Но шаги мои были легки.

Я на правую руку надела

Перчатку с левой руки.

Показалось, что много ступеней,

А я знала – их только три!

Между кленов шепот осенний

Попросил: “Со мною умри!

Я обманут моей унылой,

Переменчивой, злой судьбой”.

Я ответила: “Милый, милый!

И я тоже. Умру с тобой…”

Эта песня последней встречи.

Я взглянула на темный дом.

Только в спальне горели свечи

Равнодушно-желтым огнем.

29 сентября 1911, Царское Село

Anna Andrejevna Achmatova poetry

(Анна Андреевна Ахматова)

fleursdumal.nl magazine

Willem Bilderdijk: Misbruik

W i l l e m B i l d e r d i j k

(1756-1831)

M i s b r u i k

Ziet men aan de dorenstruiken
’t Geurig roosjen niet ontluiken,
Lentes uitgezochten roem?
Ook distel, ook de netel,
Heeft haar plaats om Floreaas zetel,
Ieder braamsteng draagt haar bloem.

Ach, in alles is genieten;
Slechts het misbruik schept verdrieten.
Waarom grijpt ge woest in ’t rond?
Laat uwe oogen dankbaar weiden
Waar de schoonheên zich verspreiden;
’t Is niet al voor hand of mond.

Ieder zintuig heeft zijn waarde;
Ieder heeft zijn deel op aarde:
Riek het bloemtjen; smaak de vrucht;
Zie Natuur haar kleed schakeeren;
Hoor het boschchoor kwinkeleeren;
Voel den zoelen kus der lucht!

Waan niet, als een God der Goden!
Alles onder uw geboden;
Dienstbaar aan uw grilligheden!
Stervling, stel uw zwelgzucht palen;
Waar Gods weldaân op u dalen,
Wees met wat Hy schenkt te vreên

1823

Willem Bilderdijk gedichten

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

More in: Archive A-B, Bilderdijk, Willem

Ambrose Bierce: Three Kinds of a Rogue

Ambrose Bierce

(1842-1914?)

Three Kinds of a Rogue

Sharon, ambitious of immortal shame,

Fame’s dead-wall daubed with his illustrious name–

Served in the Senate, for our sins, his time,

Each word a folly and each vote a crime;

Law for our governance well skilled to make

By knowledge gained in study how to break;

Yet still by the presiding eye ignored,

Which only sought him when too loud he snored.

Auspicious thunder!–when he woke to vote

He stilled his own to cut his country’s throat;

That rite performed, fell off again to sleep,

While statesmen ages dead awoke to weep!

For sedentary service all unfit,

By lying long disqualified to sit,

Wasting below as he decayed aloft,

His seat grown harder as his brain grew soft,

He left the hall he could not bring away,

And grateful millions blessed the happy day!

Whate’er contention in that hall is heard,

His sovereign State has still the final word:

For disputatious statesmen when they roar

Startle the ancient echoes of his snore,

Which from their dusty nooks expostulate

And close with stormy clamor the debate.

To low melodious thunders then they fade;

Their murmuring lullabies all ears invade;

Peace takes the Chair; the portal Silence keeps;

No motion stirs the dark Lethean deeps–

Washoe has spoken and the Senate sleeps.

Lo! the new Sharon with a new intent,

Making no laws, but keen to circumvent

The laws of Nature (since he can’t repeal)

That break his failing body on the wheel.

As Tantalus again and yet again

The elusive wave endeavors to restrain

To slake his awful thirst, so Sharon tries

To purchase happiness that age denies;

Obtains the shadow, but the substance goes,

And hugs the thorn, but cannot keep the rose;

For Dead Sea fruits bids prodigally, eats,

And then, with tardy reformation–cheats.

Alert his faculties as three score years

And four score vices will permit, he nears–

Dicing with Death–the finish of the game,

And curses still his candle’s wasting flame,

The narrow circle of whose feeble glow

Dims and diminishes at every throw.

Moments his losses, pleasures are his gains,

Which even in his grasp revert to pains.

The joy of grasping them alone remains.

III

Ring up the curtain and the play protract!

Behold our Sharon in his last mad act.

With man long warring, quarreling with God,

He crouches now beneath a woman’s rod

Predestined for his back while yet it lay

Closed in an acorn which, one luckless day,

He stole, unconscious of its foetal twig,

From the scant garner of a sightless pig.

With bleeding shoulders pitilessly scored,

He bawls more lustily than once he snored.

The sympathetic Comstocks droop to hear,

And Carson river sheds a viscous tear,

Which sturdy tumble-bugs assail amain,

With ready thrift, and urge along the plain.

The jackass rabbit sorrows as he lopes;

The sage-brush glooms along the mountain slopes;

In rising clouds the poignant alkali,

Tearless itself, makes everybody cry.

Washoe canaries on the Geiger Grade

Subdue the singing of their cavalcade,

And, wiping with their ears the tears unshed,

Grieve for their family’s unlucky head.

Virginia City intermits her trade

And well-clad strangers walk her streets unflayed.

Nay, all Nevada ceases work to weep

And the recording angel goes to sleep.

But in his dreams his goose-quill’s creaking fount

Augments the debits in the long account.

And still the continents and oceans ring

With royal torments of the Silver King!

Incessant bellowings fill all the earth,

Mingled with inextinguishable mirth.

He roars, men laugh, Nevadans weep, beasts howl,

Plash the affrighted fish, and shriek the fowl!

With monstrous din their blended thunders rise,

Peal upon peal, and brawl along the skies,

Startle in hell the Sharons as they groan,

And shake the splendors of the great white throne!

Still roaring outward through the vast profound,

The spreading circles of receding sound

Pursue each other in a failing race

To the cold confines of eternal space;

There break and die along that awful shore

Which God’s own eyes have never dared explore–

Dark, fearful, formless, nameless evermore!

Look to the west! Against yon steely sky

Lone Mountain rears its holy cross on high.

About its base the meek-faced dead are laid

To share the benediction of its shade.

With crossed white hands, shut eyes and formal feet,

Their nights are innocent, their days discreet.

Sharon, some years, perchance, remain of life–

Of vice and greed, vulgarity and strife;

And then–God speed the day if such His will–

You’ll lie among the dead you helped to kill,

And be in good society at last,

Your purse unsilvered and your face unbrassed.

Ambrose Bierce poetry

fleursdumal.nl magazine

Ambrose Bierce: The Key Note

Ambrose Bierce

(1842-1914?)

The Key Note

I dreamed I was dreaming one morn as I lay

In a garden with flowers teeming.

On an island I lay in a mystical bay,

In the dream that I dreamed I was dreaming.

The ghost of a scent–had it followed me there

From the place where I truly was resting?

It filled like an anthem the aisles of the air,

The presence of roses attesting.

Yet I thought in the dream that I dreamed I dreamed

That the place was all barren of roses–

That it only seemed; and the place, I deemed,

Was the Isle of Bewildered Noses.

Full many a seaman had testified

How all who sailed near were enchanted,

And landed to search (and in searching died)

For the roses the Sirens had planted.

For the Sirens were dead, and the billows boomed

In the stead of their singing forever;

But the roses bloomed on the graves of the doomed,

Though man had discovered them never.

I thought in my dream ’twas an idle tale,

A delusion that mariners cherished–

That the fragrance loading the conscious gale

Was the ghost of a rose long perished.

I said, “I will fly from this island of woes.”

And acting on that decision,

By that odor of rose I was led by the nose,

For ’twas truly, ah! truly, Elysian.

I ran, in my madness, to seek out the source

Of the redolent river–directed

By some supernatural, sinister force

To a forest, dark, haunted, infected.

And still as I threaded (’twas all in the dream

That I dreamed I was dreaming) each turning

There were many a scream and a sudden gleam

Of eyes all uncannily burning!

The leaves were all wet with a horrible dew

That mirrored the red moon’s crescent,

And all shapes were fringed with a ghostly blue,

Dim, wavering, phosphorescent.

But the fragrance divine, coming strong and free,

Led me on, though my blood was clotting,

Till–ah, joy!–I could see, on the limbs of a tree,

Mine enemies hanging and rotting!

Ambrose Bierce poetry

fleursdumal.nl magazine

Sara Bidaoui (13) eerste Tilburgse Kinderstadsdichter

photo jefvankempen

Sara Bidaoui

Eerste Tilburgse Kinderstadsdichter

28 januari 2010
Sara Bidaoui (13) is de eerste kinderstadsdichter van Tilburg. Sara was één van de drie genomineerden kinderen voor deze nieuwe functie. De functie kinderstadsdichter was de hoofdprijs van een gedichtenwedstrijd met als onderwerp de stad Tilburg.
De wedstrijd was een initiatief van Stichting Cools, Cultuurconcepten.nl en de bibliotheek Midden-Brabant.

Sara won de wedstrijd met het gedicht: ‘Tilburg mijn stad, mijn thuis’. Ze mag haar functie bekleden tot augustus 2011. De tweede prijs ging naar Liz Abels en de derde prijs naar Lina van Bussel.

Tilburg: mijn stad, mijn thuis

Ik wil je zoveel vertellen

Je laten zien wat je mist

Maar het enige waar ik op kom is:

Mijn stad, mijn thuis

Ik wil je zoveel vertellen

Al is het maar op papier

Ik wil je laten zien

Mijn mooiste plekken hier

Maar het enige wat ik kan zeggen is:

Mijn stad, mijn thuis

Ik wil je zoveel vertellen

Maar ik weet niet hoe en wat

Woorden zat

Maar in mijn hoofd maar één gedachte:

Tilburg

Mijn stad, mijn thuis

Sara Bidaoui

Meer informatie op de website van Stichting Dr PJ Cools

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Bidaoui, Sara, City Poets / Stadsdichters, Kinderstadsdichters / Children City Poets

Anna Brontë: Past Days

A n n e B r o n t ë

(1820-1849)

Past Days

‘Tis strange to think there WAS a time

When mirth was not an empty name,

When laughter really cheered the heart,

And frequent smiles unbidden came,

And tears of grief would only flow

In sympathy for others’ woe;

When speech expressed the inward thought,

And heart to kindred heart was bare,

And summer days were far too short

For all the pleasures crowded there;

And silence, solitude, and rest,

Now welcome to the weary breast–

Were all unprized, uncourted then–

And all the joy one spirit showed,

The other deeply felt again;

And friendship like a river flowed,

Constant and strong its silent course,

For nought withstood its gentle force:

When night, the holy time of peace,

Was dreaded as the parting hour;

When speech and mirth at once must cease,

And silence must resume her power;

Though ever free from pains and woes,

She only brought us calm repose.

And when the blessed dawn again

Brought daylight to the blushing skies,

We woke, and not RELUCTANT then,

To joyless LABOUR did we rise;

But full of hope, and glad and gay,

We welcomed the returning day.

Acton Bell (Anne Brontë) poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Anne, Emily & Charlotte Brontë, Archive A-B, Brontë, Anne, Emily & Charlotte

Older Entries »« Newer Entries

Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature

Fleurs du Mal Magazine

In this category:

All categories

Archive A-B

Betty Paoli: Den Poesieverächtern

Anna Achmatova: Muse

Nicolaas Beets: Aan Rachel

Delmira Agustini: El Poeta Y La Ilusion

Harry ‘Breaker’ Morant: When The Light Is As Darkness

Ambrose Bierce: A Commuted Sentence

Anna Achmatova: My breast grew helplessly cold

Willem Bilderdijk: Misbruik

Ambrose Bierce: Three Kinds of a Rogue

Ambrose Bierce: The Key Note

Sara Bidaoui (13) eerste Tilburgse Kinderstadsdichter

Anna Brontë: Past Days