Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
O s c a r W i l d e
(1854-1900)
From ‘The Garden Of Eros’
Nay, when Keats died the Muses still had left
One silver voice to sing his threnody,
But ah! too soon of it we were bereft
When on that riven night and stormy sea
Panthea claimed her singer as her own,
And slew the mouth that praised her; since which time we walk
alone,
Save for that fiery heart, that morning star
Of re-arisen England, whose clear eye
Saw from our tottering throne and waste of war
The grand Greek limbs of young Democracy
Rise mightily like Hesperus and bring
The great Republic! him at least thy love hath taught to sing,
And he hath been with thee at Thessaly,
And seen white Atalanta fleet of foot
In passionless and fierce virginity
Hunting the tusked boar, his honied lute
Hath pierced the cavern of the hollow hill,
And Venus laughs to know one knee will bow before her still.
And he hath kissed the lips of Proserpine,
And sung the Galilaean’s requiem,
That wounded forehead dashed with blood and wine
He hath discrowned, the Ancient Gods in him
Have found their last, most ardent worshipper,
And the new Sign grows grey and dim before its conqueror.
Spirit of Beauty! tarry with us still,
It is not quenched the torch of poesy,
The star that shook above the Eastern hill
Holds unassailed its argent armoury
From all the gathering gloom and fretful fight –
O tarry with us still! for through the long and common night,
Morris, our sweet and simple Chaucer’s child,
Dear heritor of Spenser’s tuneful reed,
With soft and sylvan pipe has oft beguiled
The weary soul of man in troublous need,
And from the far and flowerless fields of ice
Has brought fair flowers to make an earthly paradise.
We know them all, Gudrun the strong men’s bride,
Aslaug and Olafson we know them all,
How giant Grettir fought and Sigurd died,
And what enchantment held the king in thrall
When lonely Brynhild wrestled with the powers
That war against all passion, ah! how oft through summer hours,
Long listless summer hours when the noon
Being enamoured of a damask rose
Forgets to journey westward, till the moon
The pale usurper of its tribute grows
From a thin sickle to a silver shield
And chides its loitering car – how oft, in some cool grassy field
Far from the cricket-ground and noisy eight,
At Bagley, where the rustling bluebells come
Almost before the blackbird finds a mate
And overstay the swallow, and the hum
Of many murmuring bees flits through the leaves,
Have I lain poring on the dreamy tales his fancy weaves,
And through their unreal woes and mimic pain
Wept for myself, and so was purified,
And in their simple mirth grew glad again;
For as I sailed upon that pictured tide
The strength and splendour of the storm was mine
Without the storm’s red ruin, for the singer is divine;
The little laugh of water falling down
Is not so musical, the clammy gold
Close hoarded in the tiny waxen town
Has less of sweetness in it, and the old
Half-withered reeds that waved in Arcady
Touched by his lips break forth again to fresher harmony.
Spirit of Beauty, tarry yet awhile!
Although the cheating merchants of the mart
With iron roads profane our lovely isle,
And break on whirling wheels the limbs of Art,
Ay! though the crowded factories beget
The blindworm Ignorance that slays the soul, O tarry yet!
For One at least there is, – He bears his name
From Dante and the seraph Gabriel,
Whose double laurels burn with deathless flame
To light thine altar; He {4} too loves thee well,
Who saw old Merlin lured in Vivien’s snare,
And the white feet of angels coming down the golden stair,
Loves thee so well, that all the World for him
A gorgeous-coloured vestiture must wear,
And Sorrow take a purple diadem,
Or else be no more Sorrow, and Despair
Gild its own thorns, and Pain, like Adon, be
Even in anguish beautiful; – such is the empery
Which Painters hold, and such the heritage
This gentle solemn Spirit doth possess,
Being a better mirror of his age
In all his pity, love, and weariness,
Than those who can but copy common things,
And leave the Soul unpainted with its mighty questionings.
But they are few, and all romance has flown,
And men can prophesy about the sun,
And lecture on his arrows – how, alone,
Through a waste void the soulless atoms run,
How from each tree its weeping nymph has fled,
And that no more ‘mid English reeds a Naiad shows her head.
.jpg)
(In his poem the author laments the growth of materialism in the nineteenth century. He hails Keats and Shelley and some of the poets and artists who were his contemporaries, although his seniors, as the torch-bearers of the intellectual life. Among these are Swinburne, William Morris, Rossetti, and Burne-Jones)
O s c a r W i l d e p o e t r y
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Archive W-X, Wilde, Oscar
O s c a r W i l d e
(1854-1900)
Ave Imperatrix
Set in this stormy Northern sea,
Queen of these restless fields of tide,
England! what shall men say of thee,
Before whose feet the worlds divide?
The earth, a brittle globe of glass,
Lies in the hollow of thy hand,
And through its heart of crystal pass,
Like shadows through a twilight land,
The spears of crimson-suited war,
The long white-crested waves of fight,
And all the deadly fires which are
The torches of the lords of Night.
The yellow leopards, strained and lean,
The treacherous Russian knows so well,
With gaping blackened jaws are seen
Leap through the hail of screaming shell.
The strong sea-lion of England’s wars
Hath left his sapphire cave of sea,
To battle with the storm that mars
The stars of England’s chivalry.
The brazen-throated clarion blows
Across the Pathan’s reedy fen,
And the high steeps of Indian snows
Shake to the tread of armed men.
And many an Afghan chief, who lies
Beneath his cool pomegranate-trees,
Clutches his sword in fierce surmise
When on the mountain-side he sees
The fleet-foot Marri scout, who comes
To tell how he hath heard afar
The measured roll of English drums
Beat at the gates of Kandahar.
For southern wind and east wind meet
Where, girt and crowned by sword and fire,
England with bare and bloody feet
Climbs the steep road of wide empire.
O lonely Himalayan height,
Grey pillar of the Indian sky,
Where saw’st thou last in clanging flight
Our winged dogs of Victory?
The almond-groves of Samarcand,
Bokhara, where red lilies blow,
And Oxus, by whose yellow sand
The grave white-turbaned merchants go:
And on from thence to Ispahan,
The gilded garden of the sun,
Whence the long dusty caravan
Brings cedar wood and vermilion;
And that dread city of Cabool
Set at the mountain’s scarped feet,
Whose marble tanks are ever full
With water for the noonday heat:
Where through the narrow straight Bazaar
A little maid Circassian
Is led, a present from the Czar
Unto some old and bearded Khan, –
Here have our wild war-eagles flown,
And flapped wide wings in fiery fight;
But the sad dove, that sits alone
In England – she hath no delight.
In vain the laughing girl will lean
To greet her love with love-lit eyes:
Down in some treacherous black ravine,
Clutching his flag, the dead boy lies.
And many a moon and sun will see
The lingering wistful children wait
To climb upon their father’s knee;
And in each house made desolate
Pale women who have lost their lord
Will kiss the relics of the slain –
Some tarnished epaulette – some sword –
Poor toys to soothe such anguished pain.
For not in quiet English fields
Are these, our brothers, lain to rest,
Where we might deck their broken shields
With all the flowers the dead love best.
For some are by the Delhi walls,
And many in the Afghan land,
And many where the Ganges falls
Through seven mouths of shifting sand.
And some in Russian waters lie,
And others in the seas which are
The portals to the East, or by
The wind-swept heights of Trafalgar.
O wandering graves! O restless sleep!
O silence of the sunless day!
O still ravine! O stormy deep!
Give up your prey! Give up your prey!
And thou whose wounds are never healed,
Whose weary race is never won,
O Cromwell’s England! must thou yield
For every inch of ground a son?
Go! crown with thorns thy gold-crowned head,
Change thy glad song to song of pain;
Wind and wild wave have got thy dead,
And will not yield them back again.
Wave and wild wind and foreign shore
Possess the flower of English land –
Lips that thy lips shall kiss no more,
Hands that shall never clasp thy hand.
What profit now that we have bound
The whole round world with nets of gold,
If hidden in our heart is found
The care that groweth never old?
What profit that our galleys ride,
Pine-forest-like, on every main?
Ruin and wreck are at our side,
Grim warders of the House of Pain.
Where are the brave, the strong, the fleet?
Where is our English chivalry?
Wild grasses are their burial-sheet,
And sobbing waves their threnody.
O loved ones lying far away,
What word of love can dead lips send!
O wasted dust! O senseless clay!
Is this the end! is this the end!
Peace, peace! we wrong the noble dead
To vex their solemn slumber so;
Though childless, and with thorn-crowned head,
Up the steep road must England go,
Yet when this fiery web is spun,
Her watchmen shall descry from far
The young Republic like a sun
Rise from these crimson seas of war.
.jpg)
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Archive W-X, Wilde, Oscar
W i l l i a m W o r d s w o r t h
(1770-1850)
I travell’d among unknown Men
I travell’d among unknown Men,
In Lands beyond the Sea;
Nor England! did I know till then
What love I bore to thee.
‘Tis past, that melancholy dream!
Nor will I quit thy shore
A second time; for still I seem
To love thee more and more.
Among thy mountains did I feel
The joy of my desire;
And She I cherish’d turn’d her wheel
Beside an English fire.
Thy mornings shew’d–thy nights conceal’d
The bowers where Lucy play’d;
And thine is, too, the last green field
Which Lucy’s eyes survey’d!
.jpg)
William Wordsworth poetry
kempis poetry magazine
More in: Archive W-X, Wordsworth, William
Karel van de Woestijne
(1878-1929)
De moeder en de zoon
De moeder
Ik draag u aan mijn hart, al ben ik járen-zwaar.
Voelt ge mijn adem als een vlamken op uw haar?…
De zoon
Ach, zwijg: ge zijt een vróuw langs leêge levens-straten….
De moeder
Hoe, heb ik niet mijn zoen op uw gelaat gelaten?
De zoon
Uw zoen is op mijn mond gelijk mijn tranen: zóut….
De moeder
Mijn zoon, mijn zóon; ik ben voor u als duister goud.
Zíet ge mij niet, om u zoo troostloos-droef te wanen?
De zoon
Mijn moeder, ‘k zie u vréemd in ‘t licht van mijne tranen….
De moeder
Bemínt ge mij dan niet, mijn kind?… Zie hoe ge leeft
in iedren tragen traan die in mijne oogen beeft.
Ziet ge niet heel uw leve’ in mijn grijze oogen leven?
De zoon
Neen, arme moeder….
De moeder
Noch uw wonder-dolste daên
die vrédig als een herfst over mijn lippen gaan,
mijn zóon?
De zoon
Ik heb mijn wil een hárder beeld gegeven;
een ándre vrouwe leeft voor mijne onsterflijkheid….
Des ben ik droef, o vrouw die mijne moeder zijt.
Kán ik nog de’ uwe zijn?
De moeder
Helaas, de schoone dagen
om uwe liefde en vreugde in deemoed stil gedragen;…
– en thans, in úwe aanwezigheid, zoo gansch alléen…
Ziet ge niet dat ik ween?
De zoon
… Ziet ge niet dat ik ween?
karel van de woestijne gedichten
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Woestijne, Karel van de
Karel van de Woestijne
(1878-1929)
De blind-gewordene
In naam van Vader en van Zoon,
in naam des heil’gen Geestes, amen.
– Ik ben de moeder van een woon
die blinkt aan duizend ramen.
‘k Lig, eeuwig-zwanger, in een kraam
dat van geen avond of geen morgen,
dat, hel van hoop noch zwart van zorgen,
niet is te noemen met een naam,
of ‘t zou, bezet en onbezeten,
Licht-zelven moeten heeten.
‘k Ben blind, en ‘k heb den dag beschaamd.
Ontkenning, ik, van alle duister,
heb ‘k alle vraag en vrees omraamd
met laaië van mijn luister.
Ik ben het vlak van elken muur
die, waar de dag blijft onbegonnen,
die, waar geen schemeringen ronnen
ter talm’ge waak van ‘t avond-uur,
bestendig van mijn blanke wake
een steeds-gelijke bake.
En ‘k ben de aanhoudende geboort
– o tuimel-vlucht van sneeuwen vlindren -,
‘k ben, alle dage’ en nachten voort,
de nieuwe klaart van kindren.
Hun weemling is mijn rijk bestaan.
De glanzen van mijn buik, ontsloten,
zijn, klachteloos en onverdroten,
herhaalde vorm van mijn vergaan,
maar zonder dat ik mijnen lijve
óneischend zoude blijven.
Zoo word ‘k beluik van, eindlijk, Nul;
‘k word, in aanhoudendheid herboren,
‘t abstracte zaad waar ‘k al het koren
in zijn beteeknis hul.
‘k Ben, alle ruimten afgewezen,
‘k ben, buiten klem en kleur van tijd,
in ‘t een’ge en wezenlooze wezen,
teeken der menigvuldigheid.
Zoo, blinde, ben ‘k, zal zijn geweest, en
word luister eeuw’ger feeste.
– Maar neen: ‘k ben de eindlijk-leêge korf
die, aller vruchten dóor-gedragen,
voor de eigen ijlt den geur verworf
gehéel van boome’ en hagen.
‘k Ben de gekéerde korf, die zwoel
van ‘t wandlen der gezwollen bijen,
aan rijke raten ‘t broed gedijen
en rijpend leven zoemen voel.
Zoo zal ik in mijn schoot niet gaêren
dan wat daar andren baren.
Ik ben de glans niet van de zaal
waar ‘k elke rib tot kaars zou rechten
en, zelve afzijdig, zelve vaal,
de klaarten zou beslechten.
Maar ‘k ben ontvangst van elken blik
die, zal mijn blik hem niet verrijken,
uit mij de duisternis doet wijken,
‘dat ik mijn nieuwe licht beschikk’
naar de orde die, van mijne bede,
verzekere ieders vrede.
Mijn vrede; úw vreê… – Maar is mijn licht,
de wolke van mijn nacht doorzonken,
is ooit der maan van mijn gezicht
een andre maan ontblonken,
o Vijver? Ben ik eerder niet
de vijver die zijn schielijk leven
der schicht’ge spoele voelt doorweven
die de àndre mane door me schiet?
Ben ik een vreê; ben ik uw vrede?:
gij deelt me úw mane mede.
Zoo ben ‘k aanhoudend elker borg
waar ‘k ben, aanhoudend, weder-borge.
En is uw zorge mijne zorg,
saêm zijn wij vreugd van morgen.
Omdat ik blind ben, mag uw zoen
mij binden met het onbekende;
kan mijne lippe, wáar ‘k me wende,
om aarde en hemel rijklijk vloên;
en kan mijn oog, mijne arreme ooge
zijn algemeenheid togen.
– Maar weet het: ‘k heb het duur gekocht.
Van elk genieten heerlijk jonger,
had ik ‘t onreikbare verzocht
tot dorst en honger.
In graagte of gruwel van den tijd,
met heel den glans van al mijne oogen,
zoude ik den felsten stamp gedoogen,
waar hij tot trots me hadd’ gewijd.
Ik zág toen. En ‘k zag blank me: teeken
dat niets mijn wil kon breken.
Maar, zuur van ‘t denke’, ozoon der daad,
dra zoudt gij branden in mijn wonden.
Ik heb gestaan als wie daar staat
aan zijnen paal gebonden.
Ik ben die mijne leden rek
(ik wás; maar ben want ik wil blijven),
waar pikt te zijnen lieven lijve
een hemelsch-blijde vogel-bek,
en ook, aan lever en aan liesen,
meer-menschelijke spiesen.
Mijn hart, het werd een vat vol stroop
waar vliege’ als zonden kwamen zitten:
gesloten vaas, waar in de hitte
insekten-wriemel kroop.
Mijn hoofd, het werd geheim festijn
voor ongekende en geer’ge gasten
die, ziek van ate of zat van vasten,
die, zwoel van derve’ of zuur van wijn,
lang moe maar maatloos-mild, bewezen
de onwaardigheid, te wezen.
Toen zou ‘k me zoeken in me-zelf.
Ik heb mij in me-zelf gevangen.
Mijn voet vond steeds herhaald gewelf
voor ‘t luistren naar mijn gangen.
Ik daalde. Aan elken kelder zong
het tij me toe van wachtend water,
en – géen begeerte, en zelfs geen schater
die rillend reed door mijne tong.
Me-zelf ter zij ten zelf-oorbore:
zelfs Gode ging ‘k te lore…
– – Maar néen: God is een koene knecht.
Ik zou me deelen noch beheeren;
Hij zou mij keeren uit ‘t gevecht:
Hij zou mijne oogen teren.
Hij zou mij geven de’ éenen nacht,
blind!, ‘dat geen nacht ik zou verzoeken;
‘dat ik geen slechten dag nog zoeke
waar slechts de dood nog loerend wacht.
Hij zou mij halen uit de holen
waar zelfs het vinde’ is dolen.
Hij heeft me, blijde, recht en net,
tot frisch een heldren disch gekoren.
Mijn oog, het heeft zich opgezet
om nieuwigheid te hooren.
En met de vreugde van een wees
heb ‘k weêr de zuiverheid gegeten.
Een engel zong, een ster verrees,
en ‘k was ‘t onmiddellijk vergeten.
Heb ‘k ooit geleden? ‘k ben verlost:
ik ben in nieuwigheid gedost.
Uit liefde-gons, uit zorg-geruisch,
uit alle zielen om mij samen,
werd ik de moeder van een huis
dat blinkt uit duizend ramen.
Ik ben die deel, en niet en deel
dan wat ‘k van allen heb ontvangen,
ik die der dieven van ‘t verlangen
de duurste en ruimste buiten heel.
Komt allen naêr, die hebt gegeven:
ik borg uw diepste leven…
– – Uit Uwen wille, Vader, Zoon,
en, heil’ge Geest, in Uwe hoede:
onder het goud van mijne kroon
druip ‘k van den rijksten bloede.
Gij hebt gebeurd mijn zéekre plaats:
mijn voet op de ijdelheid der schriften;
geheel-gewasschen van de driften
de gladde glanzen mijns gelaats;
en mijn gedicht dat, zonder einde,
gedicht dat, zónder einde…
… …
(uit: Het berg-meer, 1928)
Karel van de Woestijne poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Woestijne, Karel van de
Karel van de Woestijne
(1878-1929)
vijf gedichten
Nog vóor de glans van een dagen
Nog vóor de glans van een dagen
beglijdt en wascht mijn gezicht,
voel ‘k over de waetren geslagen
schamp-schichtige scheuten van licht.
Aan den broozen boog van de bronnen,
op de koele kaalt van het wad,
schiet een klaarte, uit diepten geronnen,
in schervelen opengespat.
Nog komt geen morgen verbleeken
de wake der ochtend-beê:
reeds blanken de bibbrende kreken
en het logge ontwaken der zee.
Nóg kroest geen kreevlen de zwaarte
der woelige hemel-vacht:
reeds welft het water een klaarte
den navel uit van den nacht.
– Gestegen, ben ik gebleven
de bezwaarde van goud en lood.
Is vloeiën dan ‘t eenige leven?
Is al ‘t gedeegne de dood?
o Wateren zonder gedenken,
o wateren zonder waan
die de steêgste korsten zult drenken
tot ze zelf in waetren vergaan;
o waetren waar alle verstarren
in eigen vernietigen zakt,
tot de ziekte van willen en marren
in effen lichten vervlakt;
verzijpe, o waetren, de schorre:
zij bevestigt het teeken der baar,
en gij laat geen gelaat verdorren
of het blijft van uw weemlen klaar,
gelaten, o duizend gelaten,
tot hetzelfde Gelaat gewijd
omdat ge, woest of gelaten,
de dracht van het Eene zijt…
– Want, zee die uw zang uit het zaemlen
van huivrende beken won;
en meren die blinkt van den schaemlen
en duisteren blik eener bron;
geheele water der nachten
aan dit neigende grasje verdicht;
en moerassen die ligt te wachten
op zijgen in dieper licht,
o zwijgende waetren der poelen
die, gezogen ten donkersten boôm,
zich rijzend gaan rijpen voelen
in de aderen van den boom;
– – want: geen wateren zullen sterven
dan in ‘t barsten, bral, van een bot.
En zoo zal ik het leven niet derven
dan als roze in de ooge van God.
(Het berg-meer, 1928)
Aarde, over-oude, ik ben van u gescheiden
Aarde, over-oude, ik ben van u gescheiden.
De oog-appel van den nacht doordraait mijn hoofd;
de geur verwaait der overkaauwde weiden;
de tand verleerde ‘t raspen van het ooft.
Diep onder mij verveegt de reep der wegen;
geen fluistrend haspelen van huivrend graan
en wuift den smaak van wassend brood me tegen;
de blik der dieren is mijn blik vergaan.
Doch, zal de alleene hemel mij bekijken:
de holle spiegel van zijn glanzend oog
en kan úw wijde beeltenis ontwijken
die de einder eindloos naar zijn curve boog.
Ik kan niet openen, ik kan niet luiken
het wètend zien van mijn gekeerd gezicht:
‘t uitspansel wordt het dal waar menschen duiken
en elke ster een aarzlend menschen-licht.
En hoe ‘k belandde in streken zonder paden;
waar ‘k wade, naakt, in meren zonder strand:
mijn wanen, aarde, dragen úw gewaden,
mijn ziel is blijde of droef van úw verstand,
bepèrkte! – En toch, en mocht ik niet verlaten
een warr’ge wil die weigert en verlangt?
De honig bloedt vergeefs aan alle raten;
de vrucht is beursch die naar mijn lippe langt.
o Zieke herder, zoude ik niet verzaken
schapen der liefde en honden van den trots?
Ik ben de zatte, en mijn gewilde wake
is talmend wachten op den gallem Gods;
maar, oude Moeder, ‘k zoude u niet vergeten.
Gij waart geboort waar ik me-zelf uit baar;
gij waart de diepe schoot van ‘t rijzend weten;
gij waart het beuren van mijn hoofd-gebaar.
Van u gelijk de zee van u gescheiden,
ben ‘k ebbe-en-vloed die door uw adem streeft,
maar ‘k weet hoe ‘t geurend glanzen der getijden
over ‘t gelaat van tij, van wijke leeft.
Gewielde en will’ge wentling der seizoenen,
ijs-zwaart der peer als zonne-dans van ‘t kaf;
mijne aarde, wisslend teeken van verzoenen
die waart het Paradijs en wordt het graf:
gij wordt het graf den dankb’ren derver, die men
zal bergen, onbewogen, in uw schoot,
om dáar voor aarde en hemel weêr te ontkiemen
tot dubbel leve’, o brooze, o vruchtb’re Dood.
(Het berg-meer, 1928)
Uw eenzaamheid?
‘Uw eenzaamheid? Gij zijt als die wolvin.
‘Zwijmlend van honger, en van moederschap
bliksmen-verblind en ‘t ingewand doorflitst,
heeft, bij de trill’ge guurt van winter-nacht,
in ‘t gladde leem van een doorweekte sloot,
deze wolvin, al hare tanden bloot,
geworpen zeven jongen, schicht aan schicht.
‘En in den nacht heeft niemand haar gezien,
en geen geluid is in den nacht van haar.
Zij ligt. Zij beeft. Traag likt ze hare wond.
‘Maar in een verre wijdte, de einders rond,
op elke hoeve snuift, aan ‘t eigen hok
geketend – en ze snokt haar kele toe -,
snuift teef aan teef den geur dier moeder op.
Haar kranke weelde schiet de flanken door;
begeert dooradert de oogen; dof gemor
wordt huilen, hoeve aan hoeve, vert aan vert.
Zij liggen aan den band. Hàar lijf is hòl…
‘- Uw eenzaamheid? Werp uwe kindren, gij!’
(God aan zee, 1926)
Schaduw in den schaduw zijn
‘Schaduw in den schaduw zijn
en zich-zelf vergeten,
– was daar niet van de oude pijn
nieuwe bete.
Zwijgen, ‘lijk de zonne zwijgt
in de rechte halmen,
– hijgde niet ‘lijk storrem hijgt
lijdens galmen.
Heel mijn lijf is droef en trotsch
in de smart geklonken.
– Gij, o God, klets uit de rots
eindlijk vónken.
(God aan zee, 1926)
Weêr staat mijn venster open
Weêr staat mijn venster open op den nacht,
tusschen de kamer en haar broei’ge zwoelte
en deze wijdte en haar bewogen koelte.
En ‘k sta aan ‘t raam, en wacht.
Ik wacht. Er is een woel’ge stilte in mij.
Er zwelt en zwijmt, deint àan en deinst Verlangen,
als zong, op golven zoelte, in schroom’ge zangen
een ongeziene rei…
– o ‘k Weet: ik heb alleen in ‘t leed gebloeid
dat ik in ‘t eigen brein met zorge kweekte:
een kelder-plant van zieke en trotsche bleekte
in duisternis gegroeid;
ik ben geweest die voor zich-zelf verborg
te maklijk leve’ en lieve’, in vreez’ge hoede;
van de’ eigen tucht weldadig-strenge roede,
voor ‘t eigen lijden borg…
Maar deze nacht is schoon, en goed misschien.
Misschien staan, als het mijne, ramen open,
en hoopt een andre blik hetzelfde hopen,
en tracht als ik te zien;
peilt éen als ik, en met eenzelfden schroom,
de bakelooze banen door der nachten,
of hij hem vinde die hem staat te wachten:
de broeder van zijn droom;
éen die het kommer-bed ontrees als ik,
en staat aan ‘t raam zijn bangend hart te prangen,
en ziet daarboven al de sterren hangen
als kindren van zijn blik;
één, die mij wachte… – En ‘k wacht. En ‘k voel de vaalt’
van mijn gelaat in klamme koelt’ verweeken…
En hooploos-zoet zie ‘k ‘t blaauwe licht verbleeken
der trage maan, die daalt…
(De modderen man, 1920)
Karel van de Woestijne Vijf gedichten
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Woestijne, Karel van de
.jpg)
Ed Schilders over Hans Warren
EEN LITERAIRE WANDELING DOOR ZEELAND
Het was al weer lang geleden dat ik door Zuid-Beveland en op Walcheren gewandeld had. Dat was met Victor Hugo, die op 18 augustus 1868 in Antwerpen de boot naar Wemeldingen nam voor een uitstapje van vier dagen. Zijn voetspoor is vrij gedetailleerd vastgelegd in het boekje Victor Hugo en Zélande. ‘Hij voelde zich gelukkig’, schrijft Charles Hugo over zijn vader, ‘in dit eenvoudigweg met appetijtelijk groen uitgedoste land.’
En nu dus wandelen met Hans Warren. Een grotere tegenstelling met de jubelstemming van Hugo is niet denkbaar. Waar de routes van Hugo en Warren elkaar kruisen neemt het contrast welhaast een symbolische vorm aan. Bijvoorbeeld in Goes, waar beiden lunchen in de nabijheid van het stadhuis. Volgens tafelgenote Mensje van Keulen bestelde Warren preisoep, maar kreeg hij vissoep geserveerd. Victor Hugo bestelt niets, maar krijgt een ‘excellente Rijnwijn’ aangeboden en een sigaar die hij mag opsteken waar de dames bij zijn. Toch was Warren er gelukkig. Zozeer zelfs dat hij zijn geboortegrond, de streek rond Borssele, slechts zelden verliet, ook al zag hij de schoonheid van het landschap — die de schoonheid van zijn jeugdjaren was — steeds verder aangetast worden. Hij had, blijkbaar, zo zijn eigen strategie om er gelukkig te blijven. Als hij preisoep bestelde en vissoep kreeg, bestelde hij gewoon nog een vissoep.
Ronny Boogaart en Eric de Rooij hebben in Hart van mijn land ik ben terug (de eerste regel van het gedicht ‘Thuiskeer in Zeeland’) drie routes uitgezet door Warrens leven, met Borssele, Goes, en Middelburg als vertrekpunt. Ze voeren de wandelaar, of de thuislezer, met enige regelmaat langs plekken die je in geen geval nog appetijtelijk kunt noemen, ook al doen oude veldnamen als De Noordnol, De berg van Troje, en De Kaloot anders vermoeden. De Noordnol bijvoorbeeld, waar Warren als jongen vogels ging kijken, en die hij later moest typeren als ‘een onnozel pad aan de voet van de beruchte kerncentrale’. Over De Kaloot schreef hij in 1941 in zijn dagboek dat hij die wel eens ‘over een jaar of vijftig’ zou willen zien. Het was hem al veel eerder gegund. Twintig jaar later luidt een dagboeknotitie: ‘Het was een van de rijkste gebieden van ons hele land.
Er is niets, maar dan ook niets van over. Vanaf de kerncentrale bij Borssele tot aan Vlissingen-Oost is het een cultuursteppe vol fabrieken en stank’. Boogaart en De Rooij doen er nog een schepje bovenop: ‘Op dit moment wordt ook het laatst overgebleven stukje van de Kaloot bedreigd doordat de provincie Zeeland precies op deze plek de Westerschelde Containerterminal wil bouwen.’
Waarom zou je in zoveel lelijkheid willen wandelen, of zelfs lezen? Omdat Boogaart en De Rooij gidsen zijn met een buitengewoon grote kennis van leven en werk van de schrijver. Nergens is het decor zo ‘verlelijkt’ of aan de einder gloort toch nog een appetijtelijk gedicht. Geen cultuursteppe zo bar of er bloeien passages uit de dagboeken. Tot en met de soep die genuttigd werd. En de mosselen die Warren en Van Keulen aten. Wie er kookte is niet duidelijk, maar het zal niemand meer verwonderen: ‘Veel zand, een vieze, weeë smaak, droog ondanks de korte kooktijd.’
Hart van mijn land ik ben terug
Een literaire wandeling door het Zeeland van Hans Warren
Ronny Boogaart en Eric de Rooij
Bas Lubberhuizen; 136 pagina’s; EURO 14,90
ISBN 978 90 5937 151 4
(Ed Schilders over Hans Warren, eerder gepubliceerd in De Volkskrant)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Ed Schilders, Warren, Hans
William Wordsworth
(1770-1850)
B e g g a r s
She had a tall Man’s height, or more;
No bonnet screen’d her from the heat;
A long drab-colour’d Cloak she wore,
A Mantle reaching to her feet:
What other dress she had I could not know;
Only she wore a Cap that was as white as snow.
In all my walks, through field or town,
Such Figure had I never seen:
Her face was of Egyptian brown:
Fit person was she for a Queen,
o head those ancient Amazonian files:
Or ruling Bandit’s Wife, among the Grecian Isles.
Before me begging did she stand,
Pouring out sorrows like a sea;
Grief after grief:–on English Land
Such woes I knew could never be;
And yet a boon I gave her; for the Creature
Was beautiful to see; a Weed of glorious feature!
I left her, and pursued my way;
And soon before me did espy
A pair of little Boys at play,
Chasing a crimson butterfly;
The Taller follow’d with his hat in hand,
Wreath’d round with yellow flow’rs, the gayest of the land.
The Other wore a rimless crown,
With leaves of laurel stuck about:
And they both follow’d up and down,
Each whooping with a merry shout;
Two Brothers seem’d they, eight and ten years old;
And like that Woman’s face as gold is like to gold.
They bolted on me thus, and lo!
Each ready with a plaintive whine;
Said I, “Not half an hour ago
Your Mother has had alms of mine.”
“That cannot be,” one answer’d, “She is dead.”
“Nay but I gave her pence, and she will buy you bread.”
“She has been dead, Sir, many a day.”
“Sweet Boys, you’re telling me a lie”;
“It was your Mother, as I say–“
And in the twinkling of an eye,
“Come, come!” cried one; and, without more ado,
Off to some other play they both together flew.
POEM OF THE WEEK
September 21, 2008
kemp=mag poetry magazine
More in: Archive W-X, Wordsworth, William
Poem of the week february 7, 2008
Oscar Wilde (1854-1900)
Yet each man kills the thing he loves,
By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
The brave man with a sword!
Some kill their love when they are young,
And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
Some with the hands of Gold:
The kindest use a knife, because
The dead so soon grow cold.
Some love too little, some too long,
Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
Yet each man does not die.
From :The Ballad Of Reading Gaol
More in: Archive W-X, Wilde, Oscar
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature