Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Renée Vivien (1877–1909)
born Pauline Mary Tarn (11 June 1877 – 18 November 1909) was a writer and poet.
She was born in London and has been buried in Paris in Cimetière de Passy.
photos: jef van kempen 2011
fleursdumal.nl magazine
More in: FDM in Paris, Galerie des Morts, Renée Vivien, Vivien, Renée
ANNE BOLEYN (1507-1536)
It was for Anne that Henry VIII gave up the wife with whom he had lived for twenty years; it was for Anne that he broke his hitherto unbroken allegiance of England to the Pope of Rome; tl was for Anne that he braved the anger of the great powers of Europe.Yet it was this same Anne who, but two years after her marriage, was writing to her passionate lover the following heart-broken letter—while awaiting her death.
TO THE KING
SIR, Your Grace’s displeasure and my imprisonment are things so strange unto me, as what to write, or what to excuse, I am altogether ignorant. Whereas you send unto me (willing [me] to confess a truth, and to obtain your favour) by such an one whom you know to be mine ancient professed enemy. I no sooner conceived this message by him, than I rightly conceived your meaning; and, as you say, confessing a truth indeed may procure my safety, I shall with all willingness and duty perform your command.
But let not your Grace ever imagine that your poor wife will ever be brought to acknowledge a fault where not so much as a thought thereof proceeded. And to speak a truth, never prince had wife more loyal in all duty, and in all true affection, than you have ever found in Anne Boleyn; with which name and place I could willingly have contented myself, if God and your Grace’s pleasure had been so pleased. Neither did I at any time so far forget myself in my exaltation or received queenship, but that I always looked for such an alteration as now I find: for the ground of my preferment being on no surer foundation than your Grace’s fancy, the least alteration I knew was fit and sufficient to draw that fancy to some other subject. You have chosen me from a low estate to be your queen and companion, far beyond my desert or desire. If then you found me worthy of such honour, good your Grace, let not any light fancy or bad counsel of mine enemies withdraw your princely favour from me; neither let that stain, that unworthy stain, of a disloyal heart towards your good Grace, ever cast so foul a blot on your most dutiful wife, and the infant princess, your daughter.
Try me, good king, but let me have a lawful trial; and let not my sworn enemies sit as my accusers and my judges; yea, let me receive an open trial, for my truth shall fear no open shame. Then shall you see either mine innocency cleared, your suspicions and conscience satisfied, the ignominy and slander of the world stopped, or my guilt openly declared; so that, whatsoever God or you may determine of me, your Grace may be freed from an open censure; and mine offence being so lawfully proved, your Grace is at liberty, both before God and man, not only to execute worthy punishment on me, as an unlawful wife, but to follow your affection already settled on that party for whose sake I am now as I am, whose name I could some good while since have pointed unto; your Grace not being ignorant of my suspicion therein.
But if you have already determined of me; and that not only my death, but an infamous slander, must bring you the enjoying of your desired happiness; then I desire of God that he will pardon your great sin therein, and likewise my enemies the instruments thereof; and that He will not call you to a strict account for your unprincely and cruel usage of me, at his general judgementseat, where both you and myself must shortly appear; and in whose judgement, I doubt not, whatsoever the world may think of me, mine innocence shall be openly known and sufficiently cleared.
My last and only request shall be, that myself may only bear the burden of your Grace’s displeasure, and that it may not touch the innocent souls of those poor gentlemen who, as I understand, are likewise in strait imprison¬ment for my sake. If ever I have found favour in your sight, if ever the name of Anne Boleyn hath been pleasing in your ears, then let me obtain this request; and I will so leave to trouble your Grace any further; with mine earnest prayers to the Trinity, to have your Grace in his good keeping, and to direct you in all your actions. From my doleful prison in the Tower, this 6th of May. Your most loyal and ever faithful wife.
ANNE BOLEYN (1536)
fleursdumal.nl magazine
More in: Anne Boleyn, Archive A-B
Thomas Chatterton
(1752-1770)
A New Song
Ah blame me not, Catcott, if from the right way
My notions and actions run far.
How can my ideas do other but stray,
Deprived of their ruling North-Star?
A blame me not, Broderip, if mounted aloft,
I chatter and spoil the dull air;
How can I imagine thy foppery soft,
When discord’s the voice of my fair?
If Turner remitted my bluster and rhymes,
If Hardind was girlish and cold,
If never an ogle was got from Miss Grimes,
If Flavia was blasted and old;
I chose without liking, and left without pain,
Nor welcomed the frown with a sigh;
I scorned, like a monkey, to dangle my chain,
And paint them new charms with a lie.
Once Cotton was handsome; I flam’d and I burn’d,
I died to obtain the bright queen;
But when I beheld my epistle return’d,
By Jesu it alter’d the scene.
She’s damnable ugly, my Vanity cried,
You lie, says my Conscience, you lie;
Resolving to follow the dictates of Pride,
I’d view her a hag to my eye.
But should she regain her bright lustre again,
And shine in her natural charms,
‘Tis but to accept of the works of my pen,
And permit me to use my own arms.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Chatterton, Thomas, Thomas Chatterton
Leven en dood van een jonggestorven Engel
Vele jaren na haar zelfgekozen dood rijst de ster van Francesca Woodman (1958-1981). Na Parijs is het fascinerende oeuvre van deze jonggestorven fotografe nu te zien in de Rotterdamse Kunsthal.
Francesca Woodman was nog geen 23 toen ze een eind aan haar leven maakte. De manier waarop – ze sprong uit een raam – doet onmiddellijk denken aan de serie foto’s waarin zij zich afbeeldde als engel. En je ontkomt er niet aan om haar hele oeuvre te zien in het licht van deze vroege dood. Het grote talent van Woodman, dochter van een in Italië levend Amerikaans kunstenaarsechtpaar, openbaarde zich al vroeg. De overzichtstentoonstelling opent met twee zelfportretten. Het eerste – een naakt met lelies – doet aan een 19e eeuwse atelierstudie denken. Het tweede – Zelfportret op 13-jarige leeftijd – is eerder experimenteel van aard en heeft iets akelig verontrustends als in een thriller. Zoals zo vaak blijft het gezicht onzichtbaar.
Zoektocht
De eigen persoon is steeds het belangrijkste vertrekpunt geweest van Woodmans met raadsels omgeven fotografische zoektocht. Dat heeft absoluut niet geleid tot navelstaarderij. En evenmin blijft haar blik op het eigen lichaam beperkt tot de esthetiek. Bijna alle foto’s ademen dezelfde sfeer van vergankelijkheid. En soms zeer letterlijk. Bijvoorbeeld waar de fotografe zich – met opzet bewegend en daardoor als het ware vervluchtigend – afbeeldt als een soort geest die door een grafsteen wegkruipt. Of daar waar haar lichaam op lijkt te gaan in een verweerde muur van een afbraakhuis. Het zijn beelden die buiten onze tijd lijken te staan.
Eigen wereld
Ook als zij andere modellen gebruikt, is Woodman bezig met het scheppen van een eigen wereld. Zo is er een serie waarin zij een oude naakte man een absurd toneelstuk laat opvoeren met spiegels en glas. Uit diezelfde periode (1976/1977) dateert ook een van de foto’s van zichzelf als engel. Geen lieflijke engel, de open mond lijkt eerder naar adem te happen of te schreeuwen. Een van de laatste foto’s toont een badkuip waar nog net een stukje gezicht van een vrouw bovenuitsteekt. Je denkt aan zelfmoord. En na al die andere beelden weet je dat dat echt niet alleen maar komt door de wetenschap dat Francesca Woodman zich op 19 januari 1981, kort na de publicatie van haar eerste boek, van het leven beroofde. Het is op de eerste plaats aan haar ouders te danken dat dit bijzondere, ongrijpbare oeuvre nu door Europa mag reizen.
Joep Eijkens
(Joep Eijkens: Retrospectief van fotografe Francesca Woodman, Kunsthal Rotterdam, Leven en dood van een jong gestorven ’engel’, in Brabants Dagblad 17 september 1998)
fleursdumal.nl magazine
More in: Francesca Woodman, Francesca Woodman, Joep Eijkens Photos
John Keats
(1795 – 1821)
To some ladies
What though while the wonders of nature exploring,
I cannot your light, mazy footsteps attend;
Nor listen to accents, that almost adoring,
Bless Cynthia’s face, the enthusiast’s friend:
Yet over the steep, whence the mountain stream rushes,
With you, kindest friends, in idea I rove;
Mark the clear tumbling crystal, its passionate gushes,
Its spray that the wild flower kindly bedews.
Why linger you so, the wild labyrinth strolling?
Why breathless, unable your bliss to declare?
Ah! you list to the nightingale’s tender condoling,
Responsive to sylphs, in the moon beamy air.
‘Tis morn, and the flowers with dew are yet drooping,
I see you are treading the verge of the sea:
And now! ah, I see it–you just now are stooping
To pick up the keep-sake intended for me.
If a cherub, on pinions of silver descending,
Had brought me a gem from the fret-work of heaven;
And smiles, with his star-cheering voice sweetly blending,
The blessings of Tighe had melodiously given;
It had not created a warmer emotion
Than the present, fair nymphs, I was blest with from you,
Than the shell, from the bright golden sands of the ocean
Which the emerald waves at your feet gladly threw.
For, indeed, ’tis a sweet and peculiar pleasure,
(And blissful is he who such happiness finds,)
To possess but a span of the hour of leisure,
In elegant, pure, and aerial minds.
john keats poetry
fleursdumal.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, John Keats, Keats, John
Albertine Kehrer
(1826-1852)
Verwachting
Neen ‘t is geen ondank, geen miskennen uwer gaven,
Gij weet het, die de harten kent!
Als zich mijn zoekend oog naar de overzij der graven
Met onbepaald verlangen wendt.
Ik neem ze dankend aan uw duizend zegeningen,
‘t Gebloemte ontluikend voor mijn voet;
Met duizend stemmen wilde ik van uw liefde zingen
En juichen: o de Heer is goed!
Maar toch terwijl voor mij de wijn der vreugde perelt,
Mijn beker vullend tot den rand,
Keert hopend zich mijn oog naar ‘t heil der hoogre wereld,
De zoetheên van mijn vaderland!
Naar ‘t oord waar ‘t eeuwig schoon zijn vormen zal onthullen
In altijd nieuwe jeugd en pracht,
Waar nooit gedroomd genot de harten zal vervullen
En de eeuwig groene lente lacht.
Waar ‘t onkruid: haat en twist – zal sterven en verleppen
Bij ‘t gloeijend licht der Liefdezon,
En elks geheiligd hart gestâag op nieuw zal scheppen
Uit de allerhoogste Liefdebron!
Waar in ‘t vernieuwd gemoed geen zonde meer zal wonen
Geen zondestrijd, geen zondesmart,
En God in zijn genâ zal tot verwinnaar kroonen,
Die tot den einde heeft volhard.
Waar ik den Heer zal zien, in wien mijn ziel geloofde,
Het Lam, voor ons op aard geslagt;
Den Vorst des Levens, die den dood zijn prikkel roofde
En licht schiep uit der graven nacht!
Waar ik ‘t harmonisch lied te zijner eer hoor klinken
Der duizenden, door Hem gered,
En overstelpt van vreugd, mag aan zijn knieën zinken,
Meêstemmend in hun dankgebed!
O voor ik uit mijn borst dat stil verlangen weere
De heimweezucht, zoo zoet, zoo rein,
Moet eerst uw heilbeloft’ min heerlijk, o mijn Heere!
Min zeker haar vervulling zijn!
Albertine Kehrer poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine
Albertine Kehrer
(1826-1852)
Een zonnestraal
Ik trad het somber klaaghuis in,
Waar de arme weduw treurde,
‘t Verblijf van ‘t vreedzaam huisgezin,
Welks band de dood verscheurde.
Een kostbaar offer vroeg hij daar,
De koning der verschrikking;
Zoo ooit, nu viel het zwijgen zwaar
In ‘t leed van Gods beschikking.
Ook zat ze in sprakeloozen rouw,
Voor de aard geheel verloren,
En smolt in tranen weg, en wou
Der vrienden raad niet hooren.
Het lief en vrolijk daglicht scheen
Haar haatlijk in haar smarte;
‘t Was even donker om haar heen
Als in haar nokkend harte.
Hoe treurig stak dat duister af
Bij ‘t middaglicht daar buiten!
Zij wilde ‘t zóó. Als in een graf
Zou zij zich op gaan sluiten.
Maar door een oopning, klein en naauw,
Een reetjen in de blinden,
Wist toch een lichtstraal zwak en flaauw,
Een doortogt zich te vinden.
En zie, die zachte glans bescheen
‘t Beeld des gedoornenkroonde,
Dat – was het toeval? – dus alleen
Als lichtpunt zich vertoonde.
Of gij het zaagt, bedroefde vrouw,
Met uw benevelde oogen!
Och, waarom houdt gij in uw rouw
Halstarrig ‘t hoofd gebogen?
O gij, wier leed mij ‘t harte breekt,
(‘k Ween met U om den doode!)
Zie op, merk wat dat lichtspel spreekt,
Stomme evangeliebode.
‘Hoe zwart een nacht van rouw daar viel,
Het beste is niet verloren;
Er blijft een lichtpunt voor de ziel
Die Christus mag behooren.
Hij is het zelf, de man van smart,
Oneindig in erbarmen,
Hij, met zijn godlijk liefdehart,
Zijn open broederarmen.
Hij, die de diepste boezempijn
Wil zalven en verzachten,
En ten volkomen trooster zijn
Hun, die Zijn troost verwachten!’
Verfrischt, verkwikt die hemeldauw
U, neêrgebogen lelie?
Of is dat woord – gij antwoordt naauw! –
Is ‘t u geen evangelie?
Is Jezus liefde u niet genoeg,
Hoe fel de wonden bloeden?
Wat God u gaf en wedervroeg,
Kan Hij ‘t u niet vergoeden?
Zoo was uw’ ziel dan iets ter aard
Naast, boven Hem begeerlijk;
Hij, aller hoogste liefde waard,
Niet éénig onontbeerlijk?
Zoo hoorde, schoon des Heilands beeld
Den wand sierde uwer woning,
Uw hart dien Heer niet onverdeeld,
Ja, was een mindre er Koning?
Zoo ‘t waar… Wél diep beklaagbre dan,
Dat gij een troost moet derven,
Die enkel vrede geven kan
In leven en in sterven!
Zoo ‘t waar … Maar ik veroordeel niet
Wie God zoo zwaar beproefde;
En – mooglijk vormt uw zielsverdriet
U tot ‘naar God bedroefde!’
De smart die thans uw borst doorboort,
Uw schreijend oog verduistert,
Wordt haast misschien het liefdekoord
Dat u aan Jezus kluistert.
En dan, als duizenden weleer,
Zult gij ervaren mogen,
Hoe onbeschrijflijk zacht de Heer
De tranen weet te droogen!
Albertine Kehrer poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine
Serge Gainsbourg, vie héroïque
film met Lucy Gordon
CANVAS TV BE
vrijdag 15 februari 2013 – 22.10
Film, Frankrijk – 2010
Duur: 130 min
Door haar Joods-Russische afkomst heeft de familie van de jonge Lucien Ginsburg het niet gemakkelijk in het bezette Parijs tijdens de oorlogsjaren. Later gaat Lucien aan de kunstschool studeren. Hij komt aan de kost met optredens in bars en cabarets. In de jaren 60 breekt hij door als Serge Gainsbourg, de ster van het cabaret de Swinging Sixties. Hij verlegt de grenzen van het chanson en maakt naam met zijn onconventionele muziek en zijn rebelse gedrag. Hij is bevriend met onder meer Brigitte Bardot en Juliette Gréco. Gainsbourg wordt een icoon van de Franse cultuur, maar maakt ook ophef met zijn turbulente liefdesleven met Jane Birkin en vele anderen
Regisseur Joann SFAR
Acteurs
Eric ELMOSNINO / Serge Gainsbourg
Lucy GORDON / Jane Birkin
Laetitia CASTA / Brigitte Bardot
Anna MOUGLALIS / Juliette Gréco
Sara FORESTIER / France Gall
Kacey MOTTET KLEIN / Lucien Ginsburg
Lucy Gordon
(May 22, 1980 – May 20, 2009)
Lucy Gordon was a British actress and model, born in Oxford, England. She committed suicide on 20 May 2009, in her apartment in Paris, France, two days before her 29th birthday.
Filmography
2001: Perfume (Lucy Gordon as Sarah)
2001: Serendipity (Lucy Gordon as Caroline Mitchell)
2002: The Four Feathers by Shekhar Kapur (Lucy Gordon as Isabelle)
2005: The Russian Dolls by Cédric Klapisch (Lucy Gordon as Celia Shelburn)
2007: Serial de Kevin Arbouet et Larry Strong (Lucy Gordon as Sadie Grady)
2007: Spider-Man 3 by Sam Raimi (Lucy Gordon as Jennifer Dugan)
2008: Frost by Steve Clark (Lucy Gordon as Kate Hardwick)
2009: Brief Interviews with Hideous Men by John Krasinski (Lucy Gordon as Hitchhiker)
2009: Cinéman (Lucy gordon as Fernandel’s friend)
2010: Serge Gainsbourg, vie héroïque (Lucy Gordon as Jane Birkin)
To be published soon Collected Stories by Jef van Kempen:
(with Angel of Paris. Life and death of Lucy Gordon)
fleursdumal.nl magazine
More in: AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Jef van Kempen, Kempen, Jef van, Lucy Gordon
Albertine Kehrer
(1826-1852)
Wat niet is uit te staan
Wat niet is uit te staan
De geur van ingemaakte kropsla
Rijmend proza; slappe thee;
Vorken met een haringsmaakje
Op een uitgezocht diner;
Een bon mot, dat, niet begrepen,
Uitleg of herhaling eist;
Van uw goed te zijn verstoken,
Als gij voor genoegen reist;
In de kerk, in januari,
Bij abuis uw stoof niet warm;
Als gij worsten denkt te stoppen,
Heel veel gaten in de darm
(…)
En – een hand, die niet gedrukt wordt,
Zoo trouwhartig als gij ‘t doet;
(…)
Door de Torenstraat te moeten
Met een parapluie als ‘t stormt;
(…)
Complimenten aan te horen,
Niet verdiend en niet gemeend;
En – een vingerhoed met gaatjes
Dien gij van een kennis leent;
‘t Carillon des maandagsochtends,
Vrijdagmorgens bovendien,
Ingesteld in oude dagen,
Tot vermaak van ‘k weet niet wien;
Naaiwerk, thuis gestuurd, doortrokken
Met een geur van zoutevis
Was opdoen met winterhanden
Als het goed bevroren is;
Rolpens in ‘t begin van juli
Onuitsprekelijk zout en hard:
Iemand met een neusverkoudheid
Naast u zittend op ‘t concert
Zonneschijn en zomerwarmte
Als gij op een stoomboot wacht;
En in ‘t eind de lof der zotten
Openlijk u toegebracht!
Albertine Kehrer poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine
Mireille Havet
(1898-1932)
Histoire du petit cheval noir
Le petit cheval, noir comme du jais, trotte sur la route de campagne. Ses deux oreilles bien levées comme des cornets à surprise et sa queue empanachée comme un plumeau qu’agite la brise.
Il est content, le petit cheval, parce que l’air est bleu sur toute la campagne. La carriole qui sonne derrière sa croupe luisante est légère et le paysan Mathieu gai et propre dans sa blouse bleue, n’emporte jamais de fouet.
« Ah les beaux cailloux ! comme ils roulent bien sous mes quatre sabots, pense le petit cheval, et que mon estomac est agréablement rempli d’avoine. Allons, vite, vite à la ferme qui est située dans la vallée. Là, je retrouverai un petit cheval blanc que j’affectionne énormément. »
Mais voilà, que sous le lourd soleil de midi, qui est monté au fond du ciel, le gai paysan Mathieu s’est endormi. Sa bonne grosse tête est secouée de droite à gauche, de gauche à droite, par les cahots de la voiture et, devant ses yeux clos, passent des visions champêtres… La route, avant d’arriver à la ferme est raide, si raide, qu’on n’y pourrait jouer à courir sans tomber.
Mais, le petit cheval ne sait pas cela, parce qu’une main sûre, jusqu’à ce matin-là, avait toujours tenu ses guides. Et de toute la force de ses quatre jambes solides il se lance dans le sentier, avec par derrière lui, la carriole sonnante. Ah ! qu’est-il arrivé ?
Mathieu fut réveillé par une grande secousse, qui le projeta en l’air, comme une balle, et par un hennissement pitoyable. Le petit cheval noir, plié sur ses genoux de devant, était recouvert, à moitié, par la carriole qui pesait sur son dos… et il hennissait… il hennissait, parce qu’il avait mal à ses genoux écorchés.
« Ah ! pensait le petit cheval, comment faire maintenant ? j’ai si mal ! et je n’ai pas la force de me relever. J’étais si heureux de courir, avec du soleil de tous les côtés et l’air piquant dans mes naseaux ouverts. Maintenant je vais boiter comme un vieux cheval infirme. Quelle tristesse ! » Et il pleurait.
Ce n’est qu’une heure après, que Mathieu avec, d’autres garçons, purent dégager le petit cheval noir et l’aider à se relever.
Mais dans quel état ! Toute la peau de ses genoux enlevée. Ses pauvres genoux ! On le ramena à son écurie : là-haut, sur le coteau, pendant que le soleil se couchait, comme cela, avec une multitude de rayons. Le ciel ressemblait à un champ de blé.
Et le petit cheval sentait son cœur lourd comme une grosse pierre et il se disait : « Vais-je mourir ? » Mais il ne mourut pas. Ce n’était que des écorchures. On le soigna très bien. On le fit reposer et on lui donna abondamment à manger.
Cependant depuis, il n’a jamais voulu, mais jamais ! reprendre le chemin en pente qui conduit dans la vallée.
La Maison dans l’œil du chat. Paris, éditions Georges Crès & Cie, 1917
Mireille Havet poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive G-H, Havet, Mireille, Mireille Havet
Haags Historisch Museum
Alexine Tinne. Afrikaanse avonturen van een Haagse dame
Nog te zien t/m 24 maart 2013 (verlengd)
Alexine Tinne (1835-1869), een eigenzinnige Haagse jongedame uit de high society, een van de eerste Nederlandse fotografen van niveau en bovenal een avontuurlijk reizigster. Haar reislust voerde haar naar bekende, maar ook naar volledig onbekende gebieden in Afrika: Egypte, de Sudan, de bovenloop van de Nijl en de Sahara. Uiteindelijk werd het reizen haar fataal. Op 33-jarige leeftijd werd ze in de Sahara door Toearegs om het leven gebracht. Van 13 oktober 2012 t/m 17 februari 2013 besteedt het Haags Historisch Museum in de tentoonstelling ‘Alexine Tinne, Afrikaanse avonturen van een Haagse dame’ aandacht aan deze fascinerende avonturierster.
Ruim de helft van haar leven bracht Alexine door in het buitenland. Vanuit haar woonhuis aan het Lange Voorhout droomde ze van verre reizen. Dankzij de erfenis van haar vader kon zij deze dromen waarmaken. Alexine toonde zich een onverschrokken avonturierster en raakte steeds meer geobsedeerd door steeds verdere reizen. Ondanks persoonlijke drama’s zoals het verlies van haar familieleden bleef Alexine haar gevaarlijke expedities doorzetten.
Na jaren van uitgebreid onderzoek en de ontdekking van onbekende correspondentie in het privéarchief van de familie Tinne in Engeland, werpt de tentoonstelling nieuw licht op deze reislustige Haagse. Tientallen foto’s gemaakt door Alexine zelf, veelal stadsgezichten, geven een beeld van Den Haag in de 19de eeuw. Persoonlijke kledingstukken, zoals een prachtige zijden abayeh (traditionele Arabische jas) uit Syrië, weerspiegelen haar reislust. Een aantal topstukken uit Alexine’s verzameling etnografica zullen voor het eerst in Nederland te zien zijn, waaronder voorwerpen die in 1862 werd gekocht op de markt in Khartoem. Bijzonder is de ceintuur die Alexine heeft gedragen tijdens haar moord.
Het leven van Alexine Tinne laat zich lezen als een avonturenroman: Een eigenzinnige Haagse jongedame uit de upper class (haar moeder was hofdame van koningin Sophie), een van de eerste Nederlandse fotografen van niveau en bovenal avontuurlijk reizigster. Niet alleen trad ze in de voetsporen van bekende ontdekkingsreizigers in Afrika, ook reisde ze naar volledig onbekende gebieden. Haar reislust voerde haar naar Egypte, de Sudan, de bovenloop van de Nijl en de Sahara. Uiteindelijk werd het reizen haar fataal. Op 33-jarige leeftijd werd ze in de Sahara door Toearegs om het leven gebracht.
De tentoonstelling Alexine Tinne. Afrikaanse avonturen van een Haagse dame geeft een zo compleet mogelijk beeld van deze fascinerende dame. Aandacht is er voor haar Afrikaanse reizen en haar tijd in Den Haag. Kledingstukken en portretten geven een beeld van het Haagse high society milieu waarin ze opgroeide. Foto’s die Alexine en anderen maakten geven een unieke indruk van haar spannende reizen, terwijl haar brieven een zeer persoonlijke kijk geven op haar leven. Topstukken in Alexine’s verzameling etnografica uit de Sudan zullen voor het eerst in Nederland te zien zijn, net als haar recent ontdekte kledingstukken, sieraden en andere persoonlijke eigendommen.
≡ Website Haags Historisch Museum
fleursdumal.nl magazine
More in: Alexine Tinne, FDM in Africa
Renée Vivien
(1877–1909)
My brunette with the golden eyes
My brunette with the golden eyes, your ivory body, your amber
Has left bright reflections in the room
Above the garden.
The clear midnight sky, under my closed lids,
Still shines….I am drunk from so many roses
Redder than wine.
Leaving their garden, the roses have followed me….
I drink their brief breath, I breathe their life.
All of them are here.
It’s a miracle….The stars have risen,
Hastily, across the wide windows
Where the melted gold pours.
Now, among the roses and the stars,
You, here in my room, loosening your robe,
And your nakedness glistens
Your unspeakable gaze rests on my eyes….
Without stars and without flowers, I dream the impossible
In the cold night.
Renée Vivien poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Renée Vivien, Vivien, Renée
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature