Ton van Reen: Het diepste blauw (072). Een roman als feuilleton

Mels wordt verblind door de schittering van de zon op de Wijer.

Het door het water gewitte zonlicht maakt alles wit. Het kleurt de weilanden rond het dorp wit.

De rode daken zijn wit. De blauwe daken zijn zilverwit. De lichtgroene bomen zijn blinkend wit als van parelmoer. De kinderen in de straat zijn wit, allemaal in het wit gekleed, met witte schoenen en met ijskoude witte gezichten.

Het witste wit zet de tijd stil. Wit van woede is hij. Omdat ze hem allemaal hebben laten barsten.

Een wolk schuift voor de zon en laat zijn woede verdampen. De kinderen krijgen hun kleur terug. Ze hebben rode kersentrosjes rond de oren en hinkelen zingend over de stoep.

Ton van Reen: Het diepste blauw (072)
wordt vervolgd

fleursdumal.nl magazine

More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van