Ton van Reen: Het diepste blauw (034). Een roman als feuilleton

Als hij eindelijk zijn blaas heeft geleegd, schuift hij terug in de rolstoel en hijgt even uit.

Zijn lijf wordt te zwaar. Het krijgt te weinig beweging. Hij zit en ligt. Waarom kan een mens zijn lijf niet vormen zoals hij het zelf wil hebben?

Hij tilt zijn armen op en houdt ze zo lang mogelijk omhoog. Tot de spieren pijn doen. Tot zijn schouders doof aanvoelen. Hij moet ze trainen. Elke dag drie keer. Weer steekt hij ze omhoog en telt tot twintig. Tot ze aanvoelen als blokken lood. Het is de prijs voor zijn laatste stukje vrijheid.

Het zweet staat op zijn voorhoofd. Hij ziet sterretjes van vermoeidheid.
Als hij uitgehijgd is, rijdt hij naar de verlaagde toilettafel. De spiegel is onbarmhartig, elke dag. Blauwgrijze ogen.

Een streng gezicht.

Ton van Reen: Het diepste blauw (034)
wordt vervolgd

fleursdumal.nl magazine

More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van