Jacqueline E. van der Waals: Melancolia

Jacqueline E. van der Waals

(1868-1922)

 

Melancolia

Toen ik door het maanlicht liep

En de paden meed,

Bang, dat ik den tuin, die sliep,

Wakkerschrikken deed

Door het ritselend gerucht

Van mijn kleed en voet –

De oude boomen! die een zucht

Wakkerschrikken doet.

Toen ik naar den vijver ging

Door het korte gras,

Naar den boom die overhing

In den vijverplas,

Waar het water inkt geleek,

En zo roerloos sliep,

Of het oog in ‘t duister keek

Van een peilloos diep,

Waar het windgefluister klonk

Door het popelblad…

Weet gij, wie op d’ elzentronk

Mij te wachten zat?

Vleermuisvleugelige vrouw,

Die mij eeuwig jong,

‘t Eeuwig oude lied van rouw

Vaak te voren zong,

Tot ik in den maneschijn

Zacht heb meegeschreid

Met het eeuwenoud refrein:

“Alles ijdelheid.”

Hebt ge hier op mij gewacht,

Denkend, dat ik sliep?

Hebt gij zóó aan mij gedacht,

Dat uw geest mij riep,

Dat ik staan kwam aan het raam

En onrustig werd

Door het roepen van mijn naam

Uit de lichte vert’?….

Toen ik u hier wachten vond

En met stillen schrik

In den peilloos diepen grond

Staarde van uw blik,

Toen ik zwijgend binnentrad

En in zwarte schauw

Uwer vleuglen nederzat,

Zwartgewiekte vrouw,

Heb ik, met uw hoofd gevleid,

Liefste aan mijn hart,

Zachtkens met u meê geschreid

Om der dingen ijdelheid

Om onze oude smart.

Jacqueline E. van der Waals gedicht

• fleursdumal.nl  magazine

More in: Archive W-X, Archive W-X, Waals, Jacqueline van der