ELIZABETH BARRETT BROWNING: SONNETS FROM THE PORTUGESE (VERTAALD DOOR CORNELIS W. SCHONEVELD)
ELIZABETH BARRETT BROWNING
(1806-1861)
Sonnets from the Portuguese
4 Sonnetten van Elisabeth Barret Browning uit een reeks van 44 over de ontwikkeling van haar relatie met Robert Browning. Italiaanse sonnetvorm, jambische vijfvoet, rijmschema steeds: abba abba cdc dcd. De dichteres had haar recht doen gelden om te trouwen tegen de wil van haar vader in, en had haar roem als dichteres op het spel gezet door met haar man, Robert Browning, uit te wijken naar Italië.
Vertaling: Cornelis W. Schoneveld
Sonnet 5
I lift my heavy heart up solemnly,
As once Electra her sepulchral urn,
And, looking in thine eyes, I over-turn
The ashes at thy feet. Behold and see
What a great heap of grief lay hid in me,
And how the red wild sparkles dimly burn
Through the ashen greyness. If thy foot in scorn
Could tread them out to darkness utterly,
It might be well perhaps. But if instead
Thou wait beside me for the wind to blow
The grey dust up,—those laurels on thine head,
O my Beloved, will not shield thee so,
That none of all the fires shall scorch and shred
The hair beneath. Stand further off then! go!
Sonnet 5
Plechtig til ik mijn zware hart omhoog,
Zoâls ooit met de urn Elektra doende was,
En jou in ‘t oog ziend, stort ik nu de as
Neer aan jouw voet. Kijk toe en houd in ‘t oog
De last van droefenis die mij bewoog,
En hoe het grijs der as wild en alras
Rood smeulen gaat. Kon nu je boze pas
Het drastisch smoren, voor er brand in vloog,
Dan leek dat juist. Maar als je toch belooft
Te talmen tot door wind het grijsstof zou
Gaan waaien,—dan zijn kransen op je hoofd,
O Lief, niet zo’n bescherming meer voor jou
Dat ‘t schroeien van je haar eronder dooft.
Dus blijf mij verder uit de buurt! Ga gauw!
Sonnet 14
If thou must love me, let it be for nought
Except for love’s sake only. Do not say
“I love her for her smile—her look—her way
Of speaking gently,—for a trick of thought
That falls in well with mine, and certes brought
A sense of pleasant ease on such a day”—
For these things in themselves, Beloved, may
Be changed, or change for thee,—and love, so wrought,
May be unwrought so. Neither love me for
Thine own dear pity’s wiping my cheeks dry—
A creature might forget to weep, who bore
Thy comfort long, and lose thy love thereby!
But love me for love’s sake, that evermore
Thou may’st love on, through love’s eternity.
Sonnet 14
Móet jij mij minnen, moge het dan gaan
Om liefdeswil alleen. En zeg niet hier:
” ‘k Bemin haar om haar lach, haar blik, manier
Van lieflijk spreken;” noch zij het gedaan
Vanwege eenzelfde denkpatroon, waaraan
Een dag te danken was vol zoet plezier—
Want die raakt, Liefste, eens uit het vizier;
Een omslag dreigt dan,—liefde, zo ontstaan,
Heeft dan zo afgedaan. Min me óók niet voor
Mijn traan gedroogd, als deernis jou verleidt:
Gaat hartzeer eens door lange troost teloor
Dan raak ik tegelijk je liefde kwijt!
Dus min me slechts om liefdeswil, waardoor
Je liefde blijven kan, in eeuwigheid.
Sonnet 21
Say over again, and yet once over again,
That thou dost love me. Though the word repeated
Should seem a “cuckoo-song,” as thou dost treat it,
Remember, never to the hill or plain,
Valley and wood, without her cuckoo-strain
Comes the fresh Spring in all her green completed.
Beloved, I, amid the darkness greeted
By a doubtful spirit-voice, in that doubt’s pain
Cry, “Speak once more—thou lovest!” Who can fear
Too many stars, though each in heaven shall roll,
Too many flowers, though each shall crown the year?
Say thou dost love me, love me, love me—toll
The silver iterance!—only minding, Dear,
To love me also in silence with thy soul.
Sonnet 21
Zeg nog eens weer, en daarna nog eens weer,
Dat jij mij liefhebt. Lijkt ook zulk gefluister
Op koekoekszang, besef: zo’n vogel huist er
In dal, in woud, en heuvels evenzeer,
Daar zonder koekoeksklank er nimmer meer
Een nieuw fris voorjaar komt met groene luister.
Mijn lief, ik roep,—belaagd door ‘n stem in ‘t duister
Vol twijfelzucht, en die drukt mij terneer—:
“Zeg nog eens dat je liefhebt!” Wie is bang
Voor te veel sterren in de hemelbaan,
Of rijke bloemenkronen ‘t heel jaar lang?
Zeg dat je houdt, houdt, houdt van mij—laat slaan
Die zilveren klok steeds weer!—maar Liefste, vang
Mij ook met stille ziel te minnen aan.
Sonnet 43
How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of everyday’s
Most quiet need, by sun and candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood’s faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints,—I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!—and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
Sonnet 43
Hoe ik jou liefheb? Hier mijn optelsom:
Ik heb jou lief zo diep en hoog en wijd
Als waar mijn ziel reikt, niet hier afgeleid
Door zicht op Levenseind en Heiligdom.
Ik heb jou dagelijks lief tot wat ik noem
Mijn kalmste wens, bij zon, in kaarslichttijd.
Ik heb jou vrij lief, als wie Recht bepleit;
Ik heb jou puur lief, als wie breekt met Roem.
Ik heb jou lief met hartstocht even groot
Als vroegere smart, en mijn geloof als kind.
Ik heb jou lief, zoals ‘k mijn heiligen genoot
Voorheen,—ik heb jou lief, met levenswind,
Lach, traan heel mijn bestaan!—en na de dood
Heb ik je beter lief nog, als ‘t God zint.
Vertaling: Cornelis W. Schoneveld
De vertaling van de hele serie van 44 sonnetten, vertaald en toegelicht door C.W. Schoneveld, is een publicatie, onder de titel Liefdesbiecht in klinkdicht, van uitgeverij Liverse te Dordrecht, 2014.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Barret-Browning, Barrett Browning, Elizabeth