Alice Nahon: Maskers

A l i c e   N a h o n

(1896-1933)

 

MASKERS

De mensen doen hun maskers af,

ze kijken vreemd elkander aan

verwonderd dat ze naast elkaar

lijk vreemden staan.

 

Nochtans ze stonden zij aan zij

in zelfde strijd voor zelfde brood;

sleepten zij niet dezelfde sleur

van zorg en nood?

 

Viel niet dezelfde klacht en scherts

van uit hun bitter blije mond?

Was ’t niet of men de hele dag

elkaar verstond?

 

De mensen gaan zover vaneen

wanneer de schemering is nabij;

ze worden er niet triestig om

of ook niet blij.

 

Ze speelden immers maar een spel

waarin de ziel geen teken gaf;

ze deden enkel met elkaar

wat lief, wat laf.

 

En met een gauw-vergeten groet

een scheiding zonder lach of leed,

gaat ieder naar zijn eigen huis

dat stilte heet.

 

Daar zijn er die te dromen gaan

langs paden mul van schemering,

naar ’t land dat ’s avonds schoner wordt,

herinnering.

 

En velen worden stil-devoot

om rein profiel van lief gelaat

dat in de voorhal van hun ziel

gebeeldhouwd staat.

 

Ik weet er ook die sprakeloos

en moede van d’ondankbare strijd

de avond danken om zijn uur

van eenzaamheid.

 

De mensen doen hun masker af,

hun mooie-spelen moe-gedaan

och arme, zij die levenslang

gemaskerd gaan.

 

Gemaskerd door hun eigen trots,

vergulde lach of kranke lust.

Zij krijgen van geen enkle dag

wat avondrust.

 

Ze gaan, ‘lijk zwervers, altijd door

langs dageraad, en avondrood;

ze vinden nergens ’t eigen huis

dan in de dood.

 

Alice Nahon poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive M-N, Nahon, Alice