P.C. Boutens: 2 gedichten

P.C. Boutens
(1870-1943)

 

Morgengeluk

Hoe geluk klaart, diep en stil,

Van door de ijle schaûw te gaan,

Die in morgengroene laan

Zon door dauwgedrenkte blaên

Zeeft naast stralen geel en bloot –

O geluk, zoo diep en stil,

Als een kind dat lachen wil,

Maar zijn vreugd is veel te groot.

Licht als zon in schaduw ijl,

Jonge lichaam in de wijl

Van het luchtig weefsel leeft,

Zoo op eigen lichtste maat

Ziel die van verrukking beeft,

In haar lijven kleede gaat,

En het hart daartusschen slaat

Als maar vogel zingen mag

Tusschen dageraad en dag.

Laat mij leven tot dat uur

Dat voor altijd buur en buur,

Ziel en hart en lichaam scheidt

Van dees gulden mooglijkheid

Tot geluks drie-eenigheid.

Mijn kind, ik ben niet rijk

Mijn kind, ik ben niet rijk,

Al ben ik niet zoo arm als ‘k lijk.

O, al bezit wordt wonderlijk,

Zoodra men komt te leeren

Wat rijkdom kan ontberen!

Eens had ik mij zoo rijk gedacht,

Dat tot mij heel den stillen nacht,

Onafgebroken wanhoopsklacht,

Rezen der wereld zangen

Van overwinning en verlangen.

Nu, in de stralen van de zon,

In ‘t water der gemeene bron,

In ‘t blanke brood dat ‘k werkend won,

Herproef ik reiner al de lusten

Wier lippen ik als eigen kuste.

Vaak, levend maar van hand in tand,

Een zwerver door der menschen land,

Zag ik in toegestoken hand,

Hoe klein en armlijk koperstuk

Tot klinkklaar goud werd van geluk.

Dus ben ik niet zoo arm als ‘k lijk,

Al ben ‘k niet rijk;

Want al bezit is wonderlijk,

Omdat een mensch alleen volkomen heeft

Wat hij verloren geeft.

 

Aan zee

O te luistren naar de zee,

Tot de ziel ga fluistren meê:

Tot heur zwijgen

‘t Wonderwoord

Uit zijn diepten stijgen

Hoort!

Alle malen, hartezwaar,

Keere ons zoekend dwalen naar

‘t Bruisend breken

Van den vloed

Waar de ziele spreken

Moet.

‘t Lichte zingen van de zee

Draagt de ziel op zwingen meê

Waar zij dichter

Bij de poort

Zachter spreekt en lichter

Hoort.

Alle smarten, iedre vreugd,

Wat voor eeuwig harten heugt,

Al verblijden,

Elk verdriet,

Levens ongezeide

Lied;

Wat, verward en onverwoord,

Zielen deelt en harten moordt,

Wat, gevonden

En verstaan,

Zalig maakt van stonden

Aan:

Licht verwoorden het de twee

Die behoorden ‘t lied der zee:

‘t Lied dat blij na

Droef berecht,

‘t Lied dat alles bijna

Zegt!

 

P.C. Boutens poetry
fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Boutens, P.C.